Εντάξει, ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά είναι που ο ΠΑΟΚ θα πέσει θύμα έκπληξης στο Κύπελλο. Υπάρχει μακρά λίστα με αποκλεισμούς στην ιστορία του και φυσικά δεν είναι η μόνη ομάδα στον κόσμο που την έχει πατήσει.

Ως εκ τούτου, αν τελικά μείνει εκτός της επόμενης φάσης της φετινής διοργάνωσης (για να είμαστε ειλικρινείς το σενάριο πρόκρισης για τον «Δικέφαλο» με δύο ήττες του Απόλλωνα 1926 δεν είναι και τόσο παράλογο) δεν θα ισοδυναμεί με καταστροφή.

Η ζωή θα συνεχιστεί και ο ΠΑΟΚ θα βάλει πλώρη για άλλους στόχους.

«Μπλαζέ» αντιμετώπιση

Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο υποδέχονται στον ΠΑΟΚ, κυρίως ο κόσμος, αλλά και η ομάδα, την ενδεχόμενη απώλεια του στόχου του Κυπέλλου δεν ταιριάζει σ’ αυτό που έχουμε συνηθίσει για σύλλογο του επιπέδου του.

Η αίσθηση που δημιουργείται είναι ότι «εντάξει, δεν πειράζει, ποιο Κύπελλο, άλλωστε; Φέτος, είμαστε πρώτοι στο πρωτάθλημα και εκεί πρέπει να ρίξουμε όλο το βάρος». Μάλιστα, αυτό το σκεπτικό περνά ακόμη και στους αγώνες τουEuropaLeague. «Πήγαμε μέχρι τους ομίλους, τι να κυνηγάμε παραπάνω;» ακούω να λέγεται συχνά-πυκνά.

Συγνώμη, αλλά προσωπικά δεν μου αρέσει η… μπλαζέ αντιμετώπιση τόσο του Κυπέλλου, όσο και τουEuropaLeague. Δεν πάει πολύς καιρός από τη μέρα που χιλιάδες φίλοι του ΠΑΟΚ εκστράτευαν στην Αθήνα για να δουν την ομάδα τους να σηκώνει την κούπα του Κυπέλλου (άσχετα με την έκβαση του τελικού).

Ούτε μπορούν να διαγραφούν μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές του ΠΑΟΚ σε φάση ομίλων, όταν στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν» κόντρα στην Τότεναμ ή στο «Μάξιμιρ» του Ζάγκρεμπ απέναντι στην Ντιναμό έπαιρνε σπουδαία διπλά και έφθανε στο σημείο να αγγίζει και πρόκριση στους «16» του θεσμού κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι, ειδικά η Ευρώπη, κράτησε το ηθικό του ΠΑΟΚτσή ψηλά τα τελευταία χρόνια (από τη βραδιά στο «Σουκρού Σαράτσογλου» κόντρα στην Φενέρ και έπειτα), ενώ το Κύπελλο το κυνηγά συνεχώς από την εποχή που ήταν πρόεδρος ο Ζαγοράκης (μάλιστα ο αποκλεισμός από τον Ατρόμητο ήταν η αιτία που τον οδήγησε στην παραίτηση).

Δεν μπορώ να διαφωνήσω με την ιεράρχηση του Αναστασιάδη ότι για τον ΠΑΟΚ πάντα πρώτος στόχος είναι το Πρωτάθλημα, μετά έπεται η Ευρώπη και ακολουθεί το Κύπελλο. Όμως, και ο ίδιος στήριξε σε μεγάλο βαθμό τη δημοφιλία του στις τάξεις του κόσμου του ΠΑΟΚ στο Κύπελλο που κατέκτησε το 2003 κόντρα στον Άρη.

Ο προβληματισμός που καταθέτω παίρνει το ερέθισμα από την πολύ μεγάλη «τρέλα» που διακρίνω στο να διατηρηθεί η πρωτιά που έχει μέχρι σήμερα ο ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα. Φυσικά, και αυτός πρέπει να είναι ο μεγάλος στόχος, αφού το να απέχει μία ομάδα του μεγέθους του ΠΑΟΚ από τις κατακτήσεις πρωταθλημάτων 30 χρόνια σαφώς και δεν αρμόζει στη δυναμική της. Είναι, όμως, καλό για τον ΠΑΟΚ να «θυσιάσει» τα πάντα στον βωμό του πρωταθλήματος;

Μήπως είναι πολύ πρόωρο και παραπέμπει σε ψύχωση όλο αυτό που συμβαίνει με την φετινή πορεία του ΠΑΟΚ στη Λίγκα;

Ζητούνται ακόμη πολλές αποδείξεις

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι οι παίκτες του ΠΑΟΚ δεν πρέπει να έχουν φιλοδοξίες για να κατακτήσουν το πρωτάθλημα (το αντίθετο θα ήταν πρόβλημα), αλλά να υπάρχει μία πιο ρεαλιστική προσέγγιση από τον κόσμο και το περιβάλλον γύρω τους.

Κακά τα ψέματα, έχοντας παιχτεί μόλις 7 από τις 34 αγωνιστικές του πρωταθλήματος (το 1/5 δηλαδή του φετινού μαραθωνίου), υπάρχουν πολλά ανοιχτά ζητήματα να απαντηθούν για να δικαιούται ο ΠΑΟΚ να φωνάζει ότι έρχεται ορμητικά για να πάρει τον τίτλο από τον Ολυμπιακό:

-Να πείσει ότι διαθέτει βάθος στο έμψυχο δυναμικό του, κάτι που δεν φαίνεται μέχρι σήμερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι χθες, σε ένα ματς που ο ΠΑΟΚ καιγόταν να γυρίσει το ματς έγιναν μόνο οι δύο από τις τρεις αλλαγές που δικαιούται η ομάδα.

-Να αντέξει στα εμπόδια που θα μπουν στο δρόμο του από τραυματισμούς και τιμωρίες παικτών, πιθανόν και κάποιων βασικότατων.

-Να αποδείξει ότι διαθέτει τις δυνάμεις για να συνεχίσει να παίζει στον πολύ υψηλό ρυθμό που μας έχει συνηθίσει μέχρι σήμερα στα ματς πρωταθλήματος.

-Να δείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί πιθανή «κοιλιά» στην απόδοσή του, κάτι που συμβαίνει σε όλες τις ομάδες.

Αν σκεφτεί κανείς όλα τα παραπάνω, ίσως, συμπλεύσει με την άποψή μου ότι ο ΠΑΟΚ πρέπει να το… παλέψει, από άποψη αγωνιστικής και ψυχολογικής προετοιμασίας, λίγο παραπάνω στην Ευρώπη και στο Κύπελλο (σ’ αυτόν τον θεσμό ίσως είναι πολύ αργά πλέον). Να προσπαθήσει να παίζει και στους αγώνες αυτών των διοργανώσεων με το μαχαίρι στο στόμα (όπως συνήθιζε να λέει ο Πάμπλο Γκαρσία) δημιουργώντας την αίσθηση ότι παίζει ματς χωρίς αύριο.

Φυσικά, αν υπάρχει παίκτης που είναι ανέτοιμος καλό είναι να μην ρισκάρει τη συμμετοχή του και να χάσει κρίσιμα ματς στο πρωτάθλημα, όμως, εκτιμώ, όπως φάνηκε και χθες, ότι η τύχη του ΠΑΟΚ σε Ευρώπη και Κύπελλο δεν εξαρτάται από το αν παίξουν ή όχι, ένας-δύο παίκτες.

Αντίθετα, θα παίξει, απ’ ότι φαίνεται, πολύ μεγάλο ρόλο το ολικόrotationπου έγινε στον αγώνα με τον Απόλλωνα 1926 στην πρώτη αγωνιστική της φάσης των ομίλων. Εκεί με πιο ρεαλιστική αντιμετώπιση των δεδομένων ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να είχε πάρει το τρίποντο και να μην έχει πρόβλημα τώρα με την ισοπαλία κόντρα στα Γιάννινα.

Καταλήγοντας, θα προτρέψω τους παίκτες και τον κόσμο του ΠΑΟΚ να αντιμετωπίσει τον αγώνα με την Φιορεντίνα την άλλη Πέμπτη σαν τελικό, και να επιδιώξουν όλοι μαζί να δημιουργήσουν άλλη μία βραδιά που θα μείνει στην ιστορία. Αυτή μπορεί, άλλωστε, να έρθει μέσα από ένα μόνο ματς.

Για το πρωτάθλημα χρειάζονται ακόμη πολλοί μήνες και, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, δύο-τρεις παίκτες ποιότητας τον Γενάρη μέσα από σημαντική οικονομική συμβολή του Ιβάν Σαββίδη.