Πέρασαν πλέον αρκετές μέρες από το δύσκολο και γεμάτο ένταση βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης και οι «φωνές» που ακούω γύρω μου είναι κυρίως δύο: « Καλά τους έκανε ο ΠΑΟΚ τους «καλομαθημένους». Τους πλήρωσε με το… ίδιο νόμισμα. Αν το πήγαινε το ματς… απόλυτα πολιτισμένα υπήρχε περίπτωση να τον αφήσει το… κοράκι να περάσει;» λένε πολλοί από τους φίλους της ομάδας και χιλιάδες άλλοι που δεν γουστάρουν τον Ολυμπιακό.

Η δεύτερη φωνή είναι… «ερυθρόλευκης απόχρωσης»: «Πώς να παίξεις μπάλα σ’ αυτή τη… ζούγκλα που λέγεται Τούμπα; Θέλει και ο ΠΑΟΚ να λέγεται μεγάλη ομάδα με τέτοιου είδους συμπεριφορές; Τέτοια πρόκριση να τη χαίρονται οι… κομπλεξικοί». Είναι περιττό να μιλήσω για… κοντή μνήμη, αφού η Ριζούπολη και τα καφριλίκια στον Σισέ δεν είναι πολλά χρόνια πίσω για να τα προσπερνάμε έτσι απλά.

Ανάμεσα στους… φωνακλάδες των παραπάνω απόψεων, υπάρχουν και εκείνοι, απ’ όλες τις πλευρές, που είναι πιο σιωπηλοί και προβληματίζονται. Θα μου επιτρέψετε να είμαι πιο κοντά τους και κυρίως, λόγω ιδιότητας, σε όσους παρακολουθούν από κοντά τον ΠΑΟΚ και ξέρουν τι πραγματικά αυτή η ομάδα αντιπροσωπεύει.

Επειδή έζησα το δεύτερο ημιτελικό του Κυπέλλου μέσα από την Τούμπα, υποστηρίζω με θέρμη ότι:

-Ο ΠΑΟΚ δεν προκρίθηκε στον τελικό, ούτε γιατί κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να ρίξει ψάρια στον πάγκο του Ολυμπιακού και κάποιος άλλος μπανάνα στο Σαλίνο, ούτε γιατί οι παίκτες του μπλέκονταν σε τσαμπουκάδες κάθε τρεις και λίγο, ούτε γιατί τα βεγγαλικά δεν σταμάτησαν να πέφτουν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα.

Ο Μάνταλος δεν φοβήθηκε τίποτα από τα παραπάνω και απόδειξη είναι τα… σχεδόν είκοσι λεπτά καθυστερήσεων που κράτησε. Ο ΠΑΟΚ προκρίθηκε λόγω της απίστευτης εκτελεστικής ικανότητας του Αθανασιάδη και της τρομερής άμυνας που έπαιξε μετά το 1-0.

-Αν δεν υπήρχε Ιβάν Σαββίδης, με το ειδικό βάρος που διαθέτει, το πιθανότερο, σχεδόν βέβαιο, είναι ότι το ματς δεν θα διεξαγόταν και οι αρμόδιοι θα είχαν τυλίξει τον ΠΑΟΚ σε μία κόλλα χαρτί. Και τότε, όσοι σήμερα θριαμβολογούν που ο ΠΑΟΚ πούλησε… τσαμπουκά, θα γκρίνιαζαν για εκείνους που δεν προστάτευσαν την ομάδα.

Κι όμως, ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να είχε κάνει μόνο επίδειξη γνήσιας δύναμης, την οποία διαθέτει σε… υπερθετικό βαθμό. Η απίστευτη ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε με τους δεμένους πυρσούς στα κάγκελα όλων των θυρών δημιούργησε μία εικόνα που άφησε αποσβολωμένους όλη την υφήλιο και φυσικά τους παίκτες του Ολυμπιακού που κοίταζαν απορημένοι. Αν το ματς άρχιζε χωρίς καθυστέρηση, το πιο πιθανό, και δεν είναι καθόλου υπερβολή αυτό που λέω, θα ήταν ο ΠΑΟΚ να άρχιζε με γκολ από τα αποδυτήρια.

Και αν υπήρχε συγκρατημένος ενθουσιασμός απ’ όλους (κερκίδα, παράγοντες και κατά συνέπεια παίκτες), ο «Δικέφαλος» θα έκανε καλύτερο παιχνίδι και θα μπορούσε να πετύχει και άλλα τέρματα και να πανηγυρίσει μία πραγματικά θριαμβευτική πρόκριση, απέναντι σε ένα Ολυμπιακό που δεν ήταν η ομάδα που φόβιζε στην αρχή της περιόδου.

Η πλειοψηφία να στείλει το μήνυμα

Αυτά τα… ολίγα, για να κλείσουμε το κεφάλαιο του πολυσυζητημένου ημιτελικού, για τον οποίο ο ΠΑΟΚ θα υποστεί τις συνέπειες από την αθλητική δικαιοσύνη. Το ζητούμενο είναι τι γίνεται από ‘δω και στο εξής. Όλοι οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να μεγαλώσει με ακραίες συμπεριφορές. Ότι αδικεί τον εαυτό του όταν η εικόνα της κερκίδας… διανθίζεται με μπανάνες, ψάρια και μπουκάλια μαλαματίνα.

Και το γαμώτο είναι ότι αυτά γίνονται από λίγους, ελάχιστους μπροστά στους 25.000 με 30.000 που μαζεύονται συχνά στην Τούμπα.

Η πλειοψηφία, όμως, παρακολουθεί σιωπηλή, δεν αντιδρά και απλά ένα κομμάτι της… αυτοδικαιολογείται για την στάση ανοχής που δείχνει, ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές συνιστούν… επανάσταση στο κατεστημένο.

Αντίδραση και επανάσταση ήταν όταν ο Βουλινός πήρε την ομάδα και έφυγε από το γήπεδο.

Αντίδραση και επανάσταση ήταν όταν οι οπαδοί έβγαλαν το καυστικό πανό για τους Ολυμπιακούς Αγώνς της Αθήνας σε ευρωπαϊκό παιχνίδι.

Αντίδραση και επανάσταση ήταν το συλλαλητήριο στην Καμάρα για τα χρέη και αρκετές ακόμη διαδηλώσεις κόντρα στις αδικίες. Όχι τα επεισόδια, τα καφριλίκα και… οι αποτυχημένες εμπνεύσεις.

Αν θέλει, λοιπόν, ο κόσμος του ΠΑΟΚ να δείξει ποιος πραγματικά είναι, έχει μπροστά του μία χρυσή ευκαιρία το Σάββατο, στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Το ΟΑΚΑ προσφέρει στο λαό του «Δικεφάλου» την ευκαιρία να κάνει μία κερκίδα που θα γράψει ιστορία.

Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά σε όλους με υγεία.

Υ.Γ. Για τα αγωνιστικά του τελικού του Κυπέλλου, έχουμε χρόνο για να επανέλθουμε