Οι προκρίσεις των ελληνικών ομάδων στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, φέρνουν μία ανάσα στο δοκιμαζόμενο ποδόσφαιρο μας. Όχι δε θα αλλάξει τίποτα, αλλά θα έχουμε με κάτι διαφορετικό να ασχολούμαστε τον χειμώνα και μπορεί και την άνοιξη.

Θα ξεφεύγουμε για λίγο από τη μιζέρια και την εσωστρέφεια μας. Τώρα που τελείωσε η δουλειά και ο καθένας ξέρει που πατάει και που βρίσκεται, πρέπει να δούμε και τι εικόνα μας άφησαν οι εκπρόσωποι μας. Μακριά από αφορισμούς και συναισθηματισμούς. Ψύχραιμα και ξεκάθαρα, ας το δούμε, σα να μην είναι δικές μας ομάδες, αλλά ξένες.

Ο καλός: Ο ΠΑΟΚ. Σαφέστατα ο ΠΑΟΚ παρουσιάζει καλύτερη εικόνα σε σχέση με πέρυσι. Πιο ποιοτικό ρόστερ, μακριά από παίκτες τύπου Μπερμπάτοφ που μπερδεύουν ένα σύνολο παρά το βοηθούν. Μπορούσε να περάσει και τον Άγιαξ, αλλά ήταν άτυχος και άστοχος. Έχασε μεγάλη ευκαιρία για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και αυτό από μόνο του λέει πολλά για τη δυναμική του κλαμπ και τη δουλειά που γίνεται από τον Ίβιτς.

Ο ΠΑΟΚ ήταν καλός και στα ματς με την Ντιναμό Τιφλίδας, έχει αρχή, μέση και τέλος και αν καλύψει τις αδυναμίες του, θα κάνει μεγάλα πράγματα. Χρειάζεται φορ με το εύκολο γκολ και νομίζω πρέπει να πάρει και 1-2 καλούς Έλληνες και όχι να διώχνει τον Τζιόλη. Χάνει το ελληνικό στοιχείο η ομάδα και αυτό μακροπρόθεσμα, μπορεί να αποβεί πρόβλημα. Λίγους καλούς ποιοτικούς Έλληνες τους έχει ανάγκη κάθε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό στα μέρη μας.

Ο κακός: Ο Ολυμπιακός. Οι ερυθρόλευκοι θα επιστρέψουν στην κανονικότητα συν το χρόνω, αλλά για την ώρα και μέχρι να συμβεί αυτό, πληρώνουν τα λάθη του καλοκαιριού. Τα πλήρωσαν ακριβά με τον αποκλεισμό από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και παραλίγο να πάθουν μεγάλο πατατράκ από την Αρόουκα. Τη γλίτωσαν. Αν αυτό τους δώσει χρόνο να διορθώσουν τα δεκάδες αγωνιστικά λάθη, έχει καλώς για εκείνους. Αν όμως ισχύουν όσα διαβάζω, τότε φοβάμαι ότι θα μπλέξουν περισσότερο.

Ποιος Σνάιντερ, Σεντέρος και κάτι τέτοια που κυκλοφορούν; Μεταγραφή ουσίας ή τυμπανοκρουσίας ψάχνουν; Για να καταλάβουμε κιόλας. Η γιούχα στο "Καραϊσκάκης" το βράδυ της Πέμπτης δεν ήρθε επειδή δεν βλέπουν τον Ριβάλντο και τον Ζιοβάνι στον αγωνιστικό χώρο. Ήρθε επειδή η ομάδα έφυγε από τις ράγες της, χωρίς προφανή λόγο στα μάτια τους και άφησε να την κυριεύσουν οι εγωισμοί και οι εμμονές, αντί της ποδοσφαιρικής λογικής.

Ο φίλος του Ολυμπιακού δεν χαίρεται το ποδόσφαιρο και αυτό τον πονάει περισσότερο από τους τίτλους. Μια-δυο σεζόν να χάσει τον τίτλο το αντέχει. Δεν αντέχει να τον κοροϊδεύουν και να βλέπει την ομάδα του να παίζει τόσο άσχημα και να έχει παίκτες ξενερωμένους.

Ο πανηγυρισμός του Τσόρι στο 1-1 λέει πολλά. Για όποιον κατάλαβε. Οι υπόλοιποι μπορούν να ζουν στον κόσμο τους. Οι ερυθρόλευκοι χρειάζονται δύο επιθετικούς, 2 wingers, 2 καλούς κεντρικούς αμυντικούς και ίσως έναν ακόμη πλάγιο αμυντικό. Μάνι-μάνι 6-7 μεταγραφές. Τέλος Αυγούστου. Έχουν το χρήμα να προλάβουν. Το καθαρό μυαλό το έχουν;

Ο έξυπνος: Ο Παναθηναϊκός. Οι πράσινοι με εξέπληξαν. Παρουσιάστηκαν πολύ πιο έτοιμοι και διαβασμένοι από ότι τους περίμενα. Πολύ έξυπνη διαχείριση καταστάσεων από τον Στραματσόνι. Τακτική, επιλογές προσώπων, διαχείριση δύσκολων καταστάσεων και όλα αυτά με αρκετούς νέους παίκτες στο ρόστερ. Μπόνους στον Ιταλό θα είναι δύο μεταγραφές που του έχει τάξει ο Αλαφούζος.

Ο στόπερ-στήριγμα στους Μολέντο, Ιβανόφ και ένας μπακ-απ του Μπεργκ. Κανονικά χρειάζεται και μία αλλαγή του Λεντέσμα, με τον Τζιόλη να μοιάζει εξαιρετική περίπτωση και ας ξινίσουν τα μούτρα τους αρκετοί φίλοι του τριφυλλιού. Πολύ πιο ώριμος και βελτιωμένος ο Τζιόλης σε σχέση με τον παίκτη προ 8ετίας. Λογικό. Οι πράσινοι κέρδισαν χρήματα, ηρεμία, αυτοπεποίθηση και ίσως προπονητή.

Ως επίλογο μπορούμε να γράψουμε διάφορα…τσιτάτα, για καλό ποδόσφαιρο, ειρήνη στα εσωτερικά μέτωπα κτλ. Θα προτιμήσουμε να γράψουμε το εξής: Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ΟΛΕΣ οι ελληνικές ομάδες κορυφής, πως ο μόνος τρόπος να πάνε μπροστά και να ξαναγίνουν υπολογίσιμες μονάδες στην Ευρώπη, είναι το σωστό ποδοσφαιρικό πλάνο και οι κατάλληλοι άνθρωποι να το υποστηρίξουν.

Όχι τα νταραβέρια, οι καυγάδες για τη διαιτησία και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Αυτά ίσως σου δίνουν πόντους πρόσκαιρα στα εσωτερικά μέτωπα, ωστόσο εκτός Ελλάδας και μακροπρόθεσμα σου αφαιρούν πόντους και ενέργεια, με αποτέλεσμα να χάνεις τον πραγματικό στόχο.

Στην Ελλάδα νομίζουν κάποιοι λανθασμένα πως ο πραγματικός στόχος μιας ομάδας, πρέπει να είναι το απόλυτο κουμάντο στο παρασκήνιο. Τα άλλα έπονται. Δε λέω, χρειάζεται και αυτό, όχι όμως πρώτο από όλα. Περιμένω με αγωνία τη χρονιά που οι διαιτησίες θα είναι κοντά στο 50-50, για να δω τι θα λένε οι προπονητές και οι παράγοντες, αν έχουν φτιάξει άθλιες ομάδες που δεν τσουλάνε. Που θα τα ρίχνουν μετά;