Στοίχημα δεν παίζω, γιατί είμαι κάκιστος. Άσχετος. Με ρώτησε πάντως ένας φίλος το μεσημέρι της Δευτέρας «τι να παίξω το Ιταλία - Ισπανία»; Χωρίς πολλή σκέψη του είπα Ιταλία. Δίχως να επιχειρηματολογήσω.

Θα το κάνω τώρα. Η Εθνική Ιταλίας μου θυμίζει σε πολλά την Ατλέτικο Μαδρίτης. Ψυχή, πάθος, δύναμη, σκληράδα, όχι ποιοτική μπάλα, ψάχνει τα ματς των λίγων φάσεων, αφήνει χώρο στον (καλύτερο) αντίπαλο και ξέρει να παίρνει τα αποτελέσματα. Όχι ακριβώς καταστρέφοντας το παιχνίδι του άλλου, σίγουρα πάντως με γνώμονα την άμυνα και όχι τη δημιουργία.

Αν υπάρχει μία ομάδα που μπορεί να αποκλείσει την Ισπανία, τη Γερμανία και τη Γαλλία, χωρίς να είναι καλύτερη τους, σαφώς λέγεται Σκουάντρα Ατζούρα. Έχει παίκτες που ξέρουν μπάλα και όταν φτάσουν στο ένας με έναν, μπορούν να σε εκθέσουν. Πελέ, Έντερ, Τζακερίνι, Ινσίνιε.

Το κλειδί είναι η άμυνα της. Ίδια και απαράλλακτη όπως αυτή που δημιουργήθηκε σε σχηματισμό 3-5-2 από τον Κόντε στη Γιουβέντους. Με τα συστατικά της Γιουβέντους. Μπουφόν τέρμα, Μπαρτζάλι, Μπονούτσι, Κιελίνι στην τριάδα μπροστά του. Απροσπέλαστη. Ακόμη και την ανορθογραφία…Ντε Σίλιο αριστερά (αν και δεξιοπόδαρος) την καλύπτει η δουλειά του συνόλου.

Προφανώς θα δεχθεί ευκαιρίες, όμως και κόντρα στην Ισπανία και γενικά στο Euro το βλέπεις καθαρά. Έχει μέταλλο, δαγκώνει η ομάδα. Σαν την Ατλέτικο. Πάντως με το που σκόραρε η Ιταλία, το ματς απέκτησε νόημα, ρυθμό και τεράστιο ενδιαφέρον. Έγιναν φάσεις, οι Ισπανοί έπαιξαν πιο πιεστικά, έβαλε και δεύτερο φορ ο Ντελ Μπόσκε και η πίεση έγινε ασφυκτική στην εστία του Μπουφόν.

Η Furia Roja έκανε την κουταμάρα με την Κροατία και κατάφερε να… αποκλειστούν και οι δύο. Και οι Κροάτες και οι Ισπανοί. Αυτά τα τουρνουά κρίνονται στις λεπτομέρειες. Για να μην αρχίσουμε ξανά την κουβέντα για το ποιος παίζει καλύτερο ποδόσφαιρο, ας επιλέξει ο καθένας ό,τι του αρέσει. Εμένα η Ιταλία ποδοσφαιρικά δε με τρελαίνει. Μου αρέσει πολύ όμως η νοοτροπία νικητή που έχουν, η βαριά φανέλα, το πάθος και η χημεία που βγάζει σε κάθε ματς. Ακόμη και στον Εθνικό Ύμνο. Ενωμένοι. Όχι σαν τις βλακείες που ακόμη βασανίζουν τους Ισπανούς, πολιτικά, κοινωνικά, αθλητικά.

Η Ισπανία πήγε με την ίδια συνταγή που επιλέγει από το 2008 και μετά. Μόνο που κάθε χρόνο ξεμένει από κουράγια, παίκτες, ιδέες όταν στραβώνει το ματς. Δεν υπάρχει ανίκητος σύλλογος, ανίκητη Εθνική. Τώρα που θα σταματήσει και ο Ινιέστα το πρόβλημα θα διογκωθεί.

Η Ιταλία πέρασε δίκαια στους 8.