Είναι να γελάει κανείς που θα έλεγε και ο αείμνηστος Συρίγος. Με την κουταμάρα μας και την υποκρισία μας ως λαός. Όλοι έσπευσαν αυθόρμητα (;) να δώσουν συγχαρητήρια στην Άννα Κορακάκη, οι περισσότεροι όμως, πιο πολύ για να ικανοποιήσουν τη δική τους ανάγκη προβολής και όχι τον κανονικό λόγο που θα έπρεπε να ήταν, η ειλικρινής ευγνωμοσύνη προς την αθλήτρια.

Αν νιώθεις υπερήφανος, ευγνώμων και ότι άλλο συναφές ως συναίσθημα, δεν τρέχεις σα σπρίντερ να πάρεις το κινητό, να ανοίξεις το pc για να πεις μπράβο στην (κάθε) Άννα Κορακάκη. Το κάνεις μέσα σου, με το φίλο σου που είναι δίπλα σου και βλέπετε τον αγώνα, με τους κοντινούς σου ανθρώπους δηλαδή. Αλλά στην Ελλάδα του 2016, μία μεγάλη μερίδα φιλάθλων και μη, νιώθουν σημαντικοί οι ίδιοι μετά από μία επιτυχία ενός αθλητή, μίας ομάδας που υποστηρίζουν και θέλουν να το εκφράσουν.

Ναι, δημοκρατία έχουμε και καλά κάνουν, θα μου πείτε. Όχι, δεν είναι έτσι. Όσο και αν αλλάζουν οι εποχές, η τάση αυτοπροβολής αρχίζει και παίρνει μεγάλες διαστάσεις και δυστυχώς μας απομακρύνει από τους πραγματικούς στόχους μας, ως λαός και του καθένα ατομικά.

Η επιτυχία της Κορακάκη είναι τεράστιας σημασίας. Έγινε σε άθλημα που δε γνωρίζουμε εδώ στην Ελλάδα, δεν έχει δημοφιλία και φυσικά οπαδούς και υποστηρικτές. Άρα πάλευε μόνη της. Αν δεν είχε τον χορηγό και την οικογένεια της, ούτε τα βασικά της προετοιμασίας δε θα μπορούσε να βρει για να φτάσει σε τόσο υψηλό επίπεδο. Ένα απίστευτο ταλέντο, με στήριξη από την οικογένεια και καμία συμβολή από Ομοσπονδία και Πολιτεία, προπονείται σε δύσκολες συνθήκες και φέρνει το χρυσό μετάλλιο. Και ξαφνικά όλοι μας, αντί να σωπάσουμε και να σεβαστούμε τον κόπο, την προσπάθεια, τις αγωνίες και το μόχθο που έριξε για να ανέβει στην κορυφή του κόσμου, τρέχουμε να προλάβουμε να της…ευχηθούμε μέσα από το facebook, το twitter και ότι άλλο χαρακτηρίζει την εποχή μας.

Που ήμασταν τόσο καιρό, που κάνει προπόνηση σε νταμάρια και παράγκες; Που να ήμασταν ρε παιδιά; Ούτε καν την ξέραμε την κοπέλα. Και αν δεν ήταν και εμφανίσιμη, δεν θα την προσέχαμε καν στις φωτογραφήσεις χορηγών και της ΕΟΕ, πριν αναχωρήσει η αποστολή για το Ρίο. Κοροϊδευόμαστε τώρα;

Και ως ένα σημείο δικαίως δεν την ξέραμε, γιατί είπαμε, το άθλημα δεν έχει δημοφιλία στη χώρα μας. Το ενοχλητικό είναι που πεταγόμαστε όλοι σαν την…(ξέρετε τι) για να πανηγυρίσουμε μαζί της. Υποκρισία. Δικαίωμα να πανηγυρίσουν δυνατά και δημόσια, έχουν όσοι τη στήριξαν, οι φίλοι της, οι άνθρωποι της και όσοι έβαλαν χρήματα για να φτάσει στο χρυσό. Οι υπόλοιποι αν χαίρονται πραγματικά, πρέπει να κάτσουν στην άκρη και να υποσχεθούν στον εαυτό τους, πως δε θα την ξεχάσουν σε 10 ημέρες που θα τελειώσουν οι αγώνες, οι βραβεύσεις και όλα τα συναφή.

Η ελευθερία έκφρασης είναι σημαντικό πράγμα. Η αυτοπροβολή, η υποκρισία και η κουταμάρα όχι.

Και από κοντά ένα μέρος της ελληνικής δημοσιογραφίας του 2016 (!!!) που θεωρεί χρήσιμο να μας δείξει τη γιαγιά της Κορακάκη, την ίδια την αθλήτρια με μπικίνι (!!!) σε διακοπές της και ότι άλλο θα μας φέρει κλικάρισμα, τηλεθέαση κτλ. Εδώ βάζω μέσα και τον εαυτό μου φυσικά και απορώ πότε θα καταλάβουμε τι πραγματικά χρειάζεται ένας αθλητής, μετά από μία επιτυχία και μία αποτυχία. Αν το «πιάσουμε» αυτό, ίσως κάνουμε ένα βήμα προόδου. Εκτός αν και τότε, το πρώτο που θα μας νοιάξει δεν θα είναι το ίδιο το γεγονός, αλλά να προβάλουμε «ότι εμείς πρώτοι το καταλάβαμε και αυτό».

ΥΓ Σόρυ για όσους πραγματικά χάρηκαν με το μετάλλιο και εκφράστηκαν δημόσια. Προς Θεού, δεν τσουβαλιάζω, αντιθέτως. Νομίζω ότι οι ίδιοι τσουβαλιάζονται όταν συμμετέχουν σε αυτό το πανηγυράκι των social media και την άγαρμπη «δήλωση αγάπης μας προς τον αθλητή».

ΥΓ 2 Το καλύτερο είναι πως οι περισσότεροι πανηγυρτζήδες της μιας βραδιάς, κάνουν και κριτική στους πολιτικούς και πολιτικάντηδες που σπεύδουν να φωτογραφηθούν με την αθλήτρια. Έπος. Σε τι διαφέρουν όμως, θα μας πει κανείς;