Ο Ολυμπιακός είχε πληγωμένο εγωισμό, την καλώς εννοούμενη τσαντίλα από τις δυο ήττες που είχαν προηγηθεί. Ο Παναθηναϊκός είχε ό,τι συνήθως: εγκεφαλικό. Παρουσιάστηκε στο ματς χωρίς συγκέντρωση, χωρίς ενέργεια, γενικά... χωρίς. Και ήταν προβλέψιμος. Πράγμα που στοιχίζει όταν έχεις απέναντι σου ομάδα με έξι δημιουργούς -και εσύ έχεις δυο. Όχι, δεν θα σταθώ στην τρίτη περίοδο. Ναι, το επί μέρους το 36-15 δεν είναι αμελητέο. Είναι όμως, δευτερευούσης σημασίας.

Όταν φτάνεις στο -30, είσαι άξιος της τύχης σου. Επιπροσθέτως, είναι πιο δύσκολο για μια ομάδα να διαχειριστεί το +30 -να μη χαλαρώσει το σώμα και το μυαλό που λειτουργεί με μυστήριους τρόπους-, από το να αντιδράσει όταν είναι στο "30 παθητικό", όπου... δεν έχει τίποτα να χάσει, κυνηγά και ό,τι γίνει. Τώρα, θέλετε να πείτε ότι έδειξαν εγωισμό οι "πράσινοι" εξ ου και αντέδρασαν; Πείτε το. Εγώ αρνούμαι. Θα το έλεγα, αν τον είχαν δείξει από την αρχή. Και μόνο τότε θα είχαν ελπίδα να φύγουν με το "διπλό" από το ΣΕΦ. Στο τέλος της ημέρας, όπως στρώνεις κοιμάσαι. Ό,τι σπέρνεις, θερίζεις. Ξέρω και άλλες τέτοιες φράσεις, αλλά ας μη χαθεί η ουσία. Όταν επέλεγε να μην ενισχυθεί, να μην κάνει κάτι για τις αδυναμίες που είχαν δει οι πάντες, έπρεπε να περιμένει πως θα υπάρχουν συνέπειες. Σε αριθμό κορμιών, σε ενέργεια, στα πάντα. Σε απλά ελληνικά, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται δυο γκαρντ (1-2, 2-3) και έναν γρήγορο ψηλό για να φτάσει κάπου, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Τι θα κάνει; Μένει να το δούμε.

Ο "Σάλε" έβαλε αναλώσιμους στην αρχή, για να σταματήσει το ρυθμό του Ολυμπιακού με φάουλ. Θα σκεφτείτε "ήταν κάτι απλό". Θα μάθατε πως ο Ολυμπιακός το έκανε σύνθετο. Οι γηπεδούχοι είχαν πολύ μεγαλύτερη ενέργεια, ενώ υπήρχε χαώδης διαφορά στον τομέα της ταχύτητας, με το ρεσιτάλ να είναι αναπόφευκτο (9-0 για το 11-4 και 7-0 για το 18-6, πριν το 27-9 του δεκαλέπτου, διάστημα στο οποίο ο Σπανούλης είχε περισσότερους πόντους από όλον τον ΠΑΟ -10).

Η εικόνα έως το 11-4, με τον Ολυμπιακό να είναι... το μπλε

Οι "πράσινοι" δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν. Το θέαμα ήταν αποκαρδιωτικό. Όσο ανέβαζαν οι "ερυθρόλευκοι" την άμυνα και "άνοιγαν" το ρυθμό, οι φιλοξενούμενοι τους απλά... παρατηρούσαν τις εξελίξεις. Εδώ δεν είχαν ενέργεια για το μισό γήπεδο. Πού να πάνε και πιο ψηλά; Δεν αντέδρασαν, γιατί δεν μπορούσαν. Ούτε σωματικά, μηδέ πνευματικά. Οι τρεις γκαρντ που είχε στο παρκέ Σφαιρόπουλος, από την αρχή έως το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν. "Διάβαζαν" ό,τι είχαν απέναντι τους και τιμωρούσαν κάθε αδυναμία. Και αν μη τι άλλο, ο Παναθηναϊκός είχε πολλές. Ο Σπανούλης κέρδιζε και τον Κούζμιτς και τον Ραντούλιτσα, την ώρα που στην άλλη άκρη η παρέα του είχε "φάει" κάποια ποσταρίσματα και είχε "κλείσει" τη ρακέτα, με τρόπο που "έδινε" όλα τα σουτ από την περιφέρεια. Μόνο που ο ΠΑΟ είχε 0/8 τρίποντα, στο ξεκίνημα.

Το χάλι της ομάδας του Τζόρτζεβιτς ήταν τέτοιο, που χρειάστηκε 19.30 για να σκοράρει όσους πόντους είχε ο Ολυμπιακός από το πρώτο δεκάλεπτο (η διαφορά έφτασε και στο 46-16), ενώ "έτρωγε" τα πάντα. Κυρίως τα ελεύθερα τρίποντα. Εκ των 7/14 των γηπεδούχων, έως το 53-29 της ανάπαυλας, τουλάχιστον τα μισά (μην πούμε τα 2/3) ήταν ελεύθερα. Γιατί ως γνωστόν, οι ψηλοί του Παναθηναϊκού δεν ανεβαίνουν ψηλά και όταν ο αντίπαλος έχει και γρήγορη κυκλοφορία μπάλας... υπάρχει ένα μπλακ άουτ. Ο Διαμαντίδης είχε μονίμως δυο πάνω του και άρα αποκόπηκε από την παρέα του. Έτσι, εξαφανίστηκε κάθε ελπίδα, με τον Ολυμπιακό να... σολάρει.

Αυτό που εμπνεύστηκε ο Τζόρτζεβιτς στα αποδυτήρια, ήταν το κοντό σχήμα (με τους Φώτση και Γκιστ στη front line) και με τους Διαμαντίδη, Φελντέιν και Πάβλοβιτς να συμπληρώνουν την πεντάδα, άρχισαν να ασχολούνται και με την άμυνα. Όπως επισήμαναν οι έχοντες γνώση, εκεί που έτρωγαν ό,τι προέκυπτε από pick and roll καταστάσεις, όχι μόνο άρχισαν τις αλλαγές, αλλά... το τερμάτισαν (με τριπλές και διαρκή κίνηση). O Γκιστ ασχολήθηκε με τον Σπανούλη (έβαλε και σερί πόντους, όπως τον "έφτιαχνε" ο Διαμαντίδης) και ο αρχηγός του Ολυμπιακού έπαψε να κάνει ό,τι ήθελε. Εύλογα όπως "έπεφτε" ο ρυθμός του Ολυμπιακού, έπεσε και η διαφορά (-9). To επί μέρους σκορ ήταν 36-15 για τον ΠΑΟ, από το -30, γιατί είχε αποφασίσει να παίξει μπάσκετ (αρχής γενομένης από την πιεστική άμυνα και δέχθηκε μόλις 12π., μπήκαν και τα ελεύθερα τρίποντα -4/8-, πήρε τα διπλάσια ριμπάουντ από τους Πειραιώτες -10 vs. 5- και έδωσε τις τριπλάσιες ασίστ -9 vs. 3) και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι "ερυθρόλευκοι" χαλάρωσαν, σταμάτησαν να πιέζουν σε όλο το γήπεδο και άρχισαν να εξαντλούν το χρονόμετρο στην επίθεση, το ματς απέκτησε ένα ενδιαφέρον.

Ο Παναθηναϊκός συνέχισε τις αλλαγές στην άμυνα, ο Ολυμπιακός δεν ήταν σε θέση να κάνει ό,τι στο καταιγιστικό πρώτο μισό μεν, αλλά δεν είχε "εξαφανιστεί" όπως στην τρίτη πράξη. Οι "πράσινοι" και πάλι δεν είχαν αυτοσυγκέντρωση στο 100%, πράγμα που φάνηκε στη διεκδίκηση ριμπάουντ του Παππά με τον Παπαπέτρου, με τον μεν να κοιτά την μπάλα και τον δε να την παίρνει (δίκην επιθετικού ριμπάουντ που έγινε τρίποντο του Χάκετ. Δηλαδή, άλλο ένα τρίποντο του Χάκετ στο 35', για το 71-59). Οι "πράσινοι" συνέχισαν να παλεύουν, με τον Φελντέιν ως κύριο εκφραστή στην επίθεση, αλλά ο τραυματισμός του Διαμαντίδη (στο 35.47'', όταν πάτησε με το δεξί στο πόδι του Στρόμπερι) και η έξοδος του αρχηγού έκανε αδύνατη την ολοκλήρωση της επανάστασης. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που οι "ερυθρόλευκοι" είχαν τρεις χειριστές και ήταν τίμιοι (όχι εκθαμβωτικοί, αλλά ούτε και αδιάφοροι) στην άμυνα. Για να καταλάβετε τη διαφορά, στο τάιμ άουτ του 38.21'' ο Σπανούλης ακούστηκε να λέει "να είστε όλοι διαθέσιμοι. Μην κρύβεστε. Να είστε έτοιμοι να σας δώσω την μπάλα". Στον πάγκο του Παναθηναϊκού, δεν υπήρξε κάποιος να πει κάτι.