Σε αυτό το Ευρωμπάσκετ φοβάσαι να γράψεις. Αν βγεις μετά από τις νίκες θα φανείς πανηγυρτζής, ενώ αν σηκώσεις φωνή μετά τις ήττες θα βάλεις το όνομα σου σε μια λίστα που δεν θες, αυτή που μάλλον είχε στο μυαλό του ο Νίκος Ζήσης όταν δήλωνε “ήρεμα. Ήρεμα κι εσείς, κι εμείς”. Τι ήρεμα ρε Νίκο; Τι ξέρεις εσύ, για να μας πεις τι θα κάνουμε; Εμείς, κάνουμε κουμάντο στην Εθνική ομάδα, οι απ’ έξω. Εσύ τρέχα, σκόραρε, πέσε κάτω και μην μιλάς. Και πες και στους άλλους, να αφήσουν αυτά που ξέρουν. Δεν περνάνε εδώ (και στο Facebook) αυτά.

Βέβαια, ο Τριαντάφυλλος μέχρι και στο profile μου ήρθε να αφήσει comment, για να μου υπενθυμίσει ότι “μπορείς να γράψεις και στο Sport24.gr και να αφήσεις τα update status”. Κουμπάρε έχεις δίκιο, αλλά παρασύρθηκα, έβαλα κι εγώ το κατιτίς μου στη μάχη για τα περισσότερα likes.

Ωραία ε; Το ξέρω, μαντουμαδόρικα που λέει και ο Μπάτης, μου έκανε like και ένας θείος μου από την Αυστραλία. Το θέμα είναι ότι όσο και αν μας αρέσουν οι ανταλλαγές πυρών για το ποιος έχει δίκιο γύρω από την Εθνική ομάδα, η ουσία παραμένει στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, στα όσα έχει σκεφτεί ο Τρινκέρι για το σύνολο του πριν τη διοργάνωση, στα όσα αλλάζει και διαμορφώνει κατά τη διάρκεια της, στα όσα σωστά/λάθος κάνουν οι παίκτες, στους αντιπάλους που συναντάμε, ακόμη και στο σύστημα της διοργάνωσης που λίγοι αντιλαμβάνονται ως έναν ακόμη αντίπαλο και οι περισσότερο το αντιμετωπίζουν σαν πρόγραμμα στις Νύχτες Πρεμιέρας (α, έχει Πέμπτη βράδυ Εθνική; Τι ώρα;).

Προφανώς, το να αλλάξει η νοοτροπία των Ελλήνων απέναντι στην Εθνική ομάδα τους, δεν είναι κάτι που μπορούμε να ποντάρουμε τα χρήματα μας πάνω τους (πιο συμφέρον θα ήταν να τα βάζαμε σε ένα μετάλλιο της Εθνικής), αφού ειδικότερα την “επίσημη αγαπημένη”, οι Έλληνες φίλαθλοι τη νιώθουν περισσότερο κτήμα τους και από το σύλλογο που υποστηρίζουν. Όχι κατά τύχη. Στις Εθνικές ομάδες υπάρχουν μόνο ο προπονητής και οι παίκτες. Πρόεδροι που βάζουν/δεν βάζουν χρήματα δεν υπάρχουν, αιώνιος αντίπαλος (για να ξεσπάσουμε) ούτε, ενώ ο χρόνος ανάμεσα στα παιχνίδια είναι ελάχιστος, άρα δεν ξεχνάμε τις γκέλες, ούτε προσγειωνόμαστε μετά τις νίκες.

Και το χειρότερο;

Έχουμε μπλέξει τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό στην Εθνική. Ναι, δυστυχώς, φτάσαμε και σε αυτό το σημείο. Τα έχουμε δει όλα αυτές τις ημέρες. Πόσους πήρε ο Τρινκέρι από τους πρωταθλητές Ελλάδας, πόσο τους χρησιμοποιεί, κάπου διαβάσαμε να πάμε να παρακαλέσουμε τον Διαμαντίδη να γυρίσει, ενώ την ίδια ώρα για τους πρωταθλητές Ευρώπης, άλλοι καμαρώνουν (άλλο ρήμα από κα- ήθελα, αλλά είναι πρωί ακόμη τώρα που γράφω) που ο Ολυμπιακός στελεχώνει την Εθνική ομάδα, νομίζουν ότι ο Σπανούλης κερδίζει μόνος του (!) και δίνει απαντήσεις (!), αλλά παράλληλα θεωρούν αδικία που δεν πήρε τον Κατσίβελη ο Τρινκέρι.

Ναι, ρε Αντρέα. Έπρεπε να πάρεις και Παππά και Κατσίβελη. Άσε μας τώρα με τον Καββαδά, σιγά, η Ελλάδα γεννάει κάθε χρόνο καθαρούς σέντερ, θα τον “ψήναμε” σε άλλη διοργάνωση. Οκ, οκ, δεν θα πω άλλα για τον 12ο παίκτη, τα είπε όλα ο Στέφανος πριν λίγες μέρες.

Ποιος βάφτισε την Ελλάδα φαβορί

Πριν αρχίσει η διοργάνωση τα συνεχόμενα νικηφόρα φιλικά έκαναν πάλι (όπως και άλλες χρονιές) τη δουλειά τους. Νικήσαμε μεταξύ συγγενών και φίλων κάποιες καλές και κάποιες τυχαίες ομάδες και αυτό ήταν αρκετό για να πιστέψουν ορισμένοι, ότι η Εθνική δεν πρέπει να κατέβει στο Ευρωμπάσκετ, αλλά να πάει απευθείας στις 22 Σεπτεμβρίου στον τελικό, μετά το τέλος του, να παραλάβει το χρυσό μετάλλιο. Μόλις, δε, ήρθε και το 2/2 στον όμιλο και ειδικότερα η πραγματικά εξαιρετική εμφάνιση με τους Τούρκους, ψάχναμε αντίπαλο εκτός ηλιακού συστήματος, εκεί που βρέθηκε το Voyager χθες βράδυ.

Βέβαια, η φάπα από την Ιταλία και η καρπαζιά από τη Φινλανδία πόνεσε. Όχι τόσο την Εθνική, αφού εκείνη είχε ζωή και χρόνο (έστω και απέναντι στην Ισπανία) να αντιδράσει, όσο εμάς πίσω στην Ελλάδα που ελλείψει άλλης ενασχόλησης (δεν έχει αρχίσει ο Ολυμπιακός στο Τσάμπιονς Λιγκ, δεν έχουμε δει ακόμη ντέρμπι στη Super League και άλλα πολλά) σοκαριστήκαμε. Τι, τέλος η Εθνική; Και τώρα τι θα φάμε; Τις σάρκες μας;

“Ωραία, κάτσε να τα πω όλα μαζεμένα σήμερα με τη Φινλανδία, γιατί μετά δεν θα έχει νόημα” σκέφτηκαν οι περισσότεροι. Και να οι ψαράδες και να οι άμπαλοι και να ο Τρινκέρι που είναι χοντρός, άσχημος και άσχετος και να οι πολιτικές γραμμές της ομοσπονδίας που έβγαιναν από δέκα διαφορετικές πλευρές και προς δέκα διαφορετικές κατευθύνσεις. Και να ο Σπανούλης ο λίγος, και να ο Ζήσης ο άμπαλος και να ο ένας και να ο άλλος. Κωλομάδα. Άντε πια, σας σιχαθήκαμε.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Όχι, δεν πιστεύω ότι έχουμε την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, αυτή είναι η ομάδα που κέρδισε η Ελλάδα το βράδυ της Πέμπτης για πρώτη φορά από απανωτές ντροπές, ούτε πιστεύω ότι έχουμε κακή ομάδα και άσχετο προπονητή. Η ομάδα φαίνεται πλήρης, σε πολύ καλή ηλικία, με εξαιρετικές εμπειρίες στις ομάδες τους, ενώ ο Τρινκέρι τον οποίο δεν έχω ακούσει ποτέ από κοντά να λέει αστεία για να με διασκεδάσει, μου κάνει πολύ καλός προπονητής. Ακόμη και αν δεν πάρει το χρυσό μετάλλιο ή ούτε καν πλαστικό μετάλλιο με την Εθνική ομάδα.

Όμως, η Εθνική ομάδα μπάσκετ, πέρα από μπασκετικές μασωνίες και εθνικιστικές καταβολές, είναι κάτι ωραίο. Είναι ίσως, το μοναδικό εθνικό συγκρότημα της χώρας που έχει μια σταθερότητα, μια διάρκεια, τώρα που ακόμη και η Εθνική πόλο παραπατάει πια και η Εθνική ποδοφαίρου προσπαθεί μεν, αλλά της λείπουν πολλά πράγματα και κυρίως ανάπτυξη του αθλήματος της εντός των τειχών. Η “επίσημη αγαπημένη”, αν τη δεις χωρίς κόκκινα ή πράσινα γυαλιά, χωρίς συμφέροντα, χωρίς δημοσιογραφικό άγχος να έχεις το καλύτερο θέμα-σχόλιο-κείμενο-ρεπορτάζ μετά από ένα ματς και αν ξεχάσεις ποιοι είναι γύρω της, αλλά μείνεις μόνο σε αυτούς που τρέχουν μέσα στο γήπεδο, είναι το πιο ψυχαγωγικό μπασκετικό προιόν που μπορούμε να δούμε.

Σε ένα μήνα θα αρχίσουμε πάλι να πλακωνόμαστε για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Χαρείτε λίγες μέρες ακόμη και μετά ελάτε πάλι να πιάσουμε δουλειά. Ο μόνος στόχος που έχει η Εθνική είναι να είναι βρίσκεται στο Μουντομπάσκετ του 2014, για να μπορούμε πάλι να τη δούμε του χρόνου το καλοκαίρι, αν έχουμε μείνει όρθιοι.

Το μετάλλιο είναι δευτερεύον. Όχι γιατί δεν μπορούμε να το κρεμάσουμε στο λαιμό μας, αλλά επειδή δεν μπορούμε να καταλάβουμε απόλυτα την αξία του. Εμάς μας αρέσει μόνο να ρίχνουμε σφαλιάρες στην Ισπανία και να μην πηγαίνουμε για ψάρεμα από τους Φινλανδούς.

Υ.Γ. Μπράβο σε όλους τους παίκτες όχι μόνο επειδή νίκησαν την Ισπανία, μια ανώτερη ομάδα από αυτούς, αλλά γιατί το έκαναν με την πλάτη στον τοίχο και γιατί οι βουτιές στο παρκέ και η προσπάθεια τους, ήταν αποκλειστικά και μόνο για αυτούς, για την πάρτη τους, για να νιώθουν καλά με τους εαυτούς τους. Συνεχίστε έτσι μέχρι και το ταξίδι της επιστροφής, όποτε και αν γίνει αυτό.