Κάτι οι νέες ενδιαφέρουσες ασχολίες που βάλαμε στο κεφάλι μας με το Video Chat, κάτι ο Γιάννης Φιλέρης που προηγείται λόγω σεβάσμιας ηλικίας, εμπειρίας και θέσης (βρίσκεται στην Πόλη και έχει το ρεπορτάζ, άρα γράφει πρώτος) και κάτι ότι για να γράψεις ένα κείμενο που θα περιγράφει τη φράση «τι κάνει αυτός ο Ολυμπιακός επιτέλους;», θέλει να πήξει και λίγο το μυαλό σου, φτάσαμε σχεδόν 24 ώρες (παρότι δεσμεύτηκα, όπως έγραψε και ο Στέφανος Τριαντάφυλλος στην εξαιρετική ανάλυση-παραβολή του, να γράψω νωρίς) μετά την πρόκριση των ερυθρολεύκων στον τελικό του Φάιναλ Φορ και άλλες τόσες μέχρι να δούμε αν θα ζωντανέψει νεκρούς και θα αναστήσει μνήμες από το μακρινό το 1997.

Και δεν ξέρω, τελικά, αν ο Ολυμπιακός και κυρίως ο Ντούσαν Ίβκοβιτς παθαίνουν κάτι με τις ιστορικές πόλεις, σύμβολα του Ρωμαιοκαθολικισμού και του Χριστιανισμού, και μετά τη Ρώμη είναι η Κωνσταντινούπολη αυτή που θα ενώσει το «Σχίσμα» που χωρίζει τους ερυθρόλευκους από την κορυφή της Ευρώπης εδώ και 15 ολόκληρα χρόνια.

Μπορεί ο Σέρβος να είχε όραμα κάπου εκεί στη μέση της σεζόν, όταν άφησε στην άκρη του πάγκου τον Λάζαρο Παπαδόπουλο (μία από τις λάθος επιλογές, όπως και των Λούκας και Χάουαρντ), για να πάρει δύο ξένους που πίστεψε (Ντόρσεϊ και Λο), να βάλει τον Μάντζαρη βασικό πλέι μέικερ του Ολυμπιακού και να εκφράσει την εμπιστοσύνη του στον Κώστα Σλούκα, αλλάζοντας το ρόστερ και τη δυναμική της ομάδας, κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Κάπως έτσι, το 1997, με αλλαγές πλεύσης, παιχνιδιού και μεταστροφή του Ντούντα, οι ερυθρόλευκοι άφησαν τα χαλινάρια του Ντέιβιντ Ρίβερς και της υπόλοιπης ομάδας, διαγράφοντας την περιβόητη πια ήττα από τον ΒΑΟ (οι νεότεροι δεν πρέπει να ξέρουν καν ποιος είναι, αλλά δεν είναι της παρούσης να θυμήσουμε), για να ξεκινήσουν την πορεία προς το Triple Crown.

Η συμπάθεια που γίνεται παραδοχή

Ok, φέτος, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να κατακτήσει και τους τρεις τίτλους που διεκδικεί (αφού έχασε στο Κύπελλο από τον Παναθηναϊκό), αλλά έχει γεμίσει με «κορώνες» και «παράσημα», κερδίζοντας σε κάθε άλλον «τελικό» της Ευρωλίγκας. Σε όποιο ματς, οι ερυθρόλευκοι ΕΠΡΕΠΕ να κερδίσουν, το έκαναν, αφήνοντας πίσω τους φίλους και εχθρούς να λένε «είναι νέα ομάδα, με ενέργεια και έχει πλάνο στο παιχνίδι της». Όλοι, συμφωνούσαν, ότι ο Ολυμπιακός που σκαρφίστηκαν (και δικαιώθηκαν) οι αδερφοί Αγγελόπουλοι ρίχνοντας μπάτζετ, απαιτήσεις και τα μυαλά των παικτών στο έδαφος και που ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ετοίμαζε κάθε μέρα στις προπονήσεις, ήταν μια ομάδα που χαιρόσουν να βλέπεις στο γήπεδο και που όλοι «συμπαθούσαν».

Και σε σύγκριση με τις άλλες προηγούμενες αρμάδες από πραγματικά ή κατά φαντασίαν αστέρια-παίκτες, με προβλήματα εντός αποδυτηρίων, με πίεση και άγχος που δεν άντεχε όχι απλά αυτός που έπαιζε, ούτε καν αυτός που έβλεπε, η φετινή ομάδα μοιάζει με τον «ιδανικό κόσμο» (εξ ου και η επιλογή του τραγουδιού). Άλλοι άρχισαν σιγά, σιγά να το βλέπουν σαν ένα ωραίο και ρομαντικό παραμύθι, άλλοι σαν υπέρβαση και όλοι μαζί «συμπαθούσαν» (θα το πάλι) τον Ολυμπιακό, αλλά κανείς δεν τον πιστεύει.

Πιθανότατα να μην τον πιστεύουν πολύ ούτε και τώρα. Είναι χαρακτηριστικά αποδεικτικά στοιχεία του παραπάνω, ότι όση ώρα ο Ολυμπιακός είχε στη γωνία την Μπαρτσελόνα (γιατί εκεί την είχε στείλει, μην αφήνοντας να κάνει το παιχνίδι της και παίζοντας με δύναμη και αντοχή στην κυριολεξία 40 λεπτών), στα Social Media κανείς δεν πανηγύριζε, κανείς δεν θριαμβολογούσε, ενώ ακόμη και στο τέλος του ματς οι παίκτες του Ολυμπιακού αγκαλιάστηκαν ήρεμα λες και είχαν κερδίσει ένα ένα απλό εντός έδρας ματς. Ούτε κραυγές, ούτε χοροπηδητά, ούτε τίποτα. Ο κόσμος το ίδιο. Πανηγυρίζε. Αλλά χωρίς να πιστεύει να συνειδητοποιεί, τι ακριβώς πετυχαίνε ο Ολυμπιακός εκείνη τη στιγμή.

Είναι στον τελικό της Ευρωλίγκα. Θα παίξει με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας για το τρόπαιο και με το ήρεμο βλέμμα που έχουν οι παίκτες του εδώ και 3 μήνες, γιατί να μην το πάρει κιόλας; Γιατί να μην είναι η ώρα να παραδεχθούμε όλοι, ανεξαρτήτως ομαδικής προτίμησης, ότι ο φετινός Ολυμπιακός δεν είναι απλώς μια συμπαθής ομάδα, αλλά ένα σύνολο που παίζει ωραίο μπάσκετ, έχει πλάνο, φιλοσοφία και δυνατότητες; Αν στη θέση των ερυθρολεύκων ήταν η Μπιλμπάο για παράδειγμα, όλοι θα έλεγαν «φοβερή ομάδα». Κανείς, δεν το ξεστομίζει με άνεση για τον Ολυμπιακό. Κι εγώ ο ίδιος μέχρι τώρα φοβόμουν να το γράψω. Σόρι, όμως, δεν πάει άλλο.

Είναι πολύ καλή ομάδα. Έχει παίκτες που παίζουν για αυτήν και όχι για τα αυτοκίνητά τους, όχι για το θεαθήναι, όχι για το συμβόλαιο, γιατί στο φινάλε για ποιο συμβόλαιο να παίξει ο Γιώργος Πρίντεζης; Για ποιο συμβόλαιο να παίξει ο Μάντζαρης, ο Λο, ο Χάινς; Έχει έναν προπονητή, όπου ακόμη και αν δεν ανήκεις στο fan club του, ξέρεις ότι είναι από τους καλύτερους. Και έχει σημασία που το ξέρει και ο ίδιος, γιατί το περνάει στους παίκτες του, τους γεμίζει με ασφάλεια, με αυτοπεποίθηση.

Ο Βασίλης και το μάτι που γυαλίζει ξανά

Και φυσικά, κάπου ανάμεσα σε όλους, βρίσκεται ο Βασίλης Σπανούλης. Μία από τις μεγαλύτερες μπασκετικές προσωπικότητες του ελληνικού μπάσκετ. Ο οποίος εδώ και δύο χρόνια, ακούει τα πάντα για τα 2.5 εκατομμύρια ευρώ που παίρνει και μόνο τον ΣΔΟΕ δεν του έχουν στείλει για να τσεκάρει, αν βάζει όσους πόντους αναλογούν στο συμβόλαιό του. Ένας παίκτης που έφυγε από τον πρώτο, για να πάει στον δεύτερο και πήρε μαζί την ευχή «να μείνεις πάντα δεύτερος», ίσως το καλύτερο κίνητρο που θα μπορούσε να του δώσει κάποιος, αν τον ξέρει καλά. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού έχει πεισμώσει και γυαλίζει το μάτι του, κάτι που δεν ίσχυε στην πρώτη του ερυθρόλευκη σεζόν.

Μου θυμίζει τον 17χρονο Βασίλη, όταν έπαιζε στον Κεραυνό Λάρισας και τον έβλεπα στον τελικό (δυστυχώς) να παίρνει το εφηβικό πρωτάθλημα Ελλάδας, έχοντας δίπλα του παίκτες που έκαναν ό,τι μπορούσαν, τα έδιναν όλα και εκείνος πραγματικός ηγέτης, τους οδηγούσε μόνος του στην κορυφή σκοράροντας 42 πόντους. Τώρα, πια, μπορεί όλα γύρω να έχουν αλλάξει, αλλά ο Kill Bill παραμένει ο πιο θετικά εγωιστής παίκτης που μπορείς να βρεις εκεί έξω. Ένας αρχηγός που σπρώχνει τους άλλους, που τους κρατάει, που τους οδηγεί, αφήνοντας τις όποιες ευχές και κατάρες να πέσουν κάτω. Ούτε καν τις ακούει, ούτε καν τις βλέπει.

Η βρύση περιμένει

Ο Παντελής Διαμαντόπουλος στο Video Chat το βράδυ της Κυριακής, είπε κάτι πολύ εύστοχο: «Αν υπήρχε μια δεύτερη θέση που θα πανηγυριζόταν όπως και η πρώτη, τότε ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να κατακτήσει αυτή». Όμως, υπάρχει και η άλλη όψη. Πότε και κανείς δεν έκανε πρωταθλητισμό, για να φτάσει μόνο στη βρύση. Αν δεν πιεις νερό, δεν διώχνεις την πικρή γεύση που έχεις στο στόμα σου από την προσπάθεια, δεν μπορείς να αναπληρώσεις τον ιδρώτα που έχεις ρίξει όλη τη χρονιά για να φτάσεις.

Οι ερυθρόλευκοι φέτος έχουν ιδρώσει για τα καλά. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι η πρώτη χρονιά που βλέπεις τους ερυθρολεύκους και καταλαβαίνεις ότι δεν παίζουν απλά, αλλά αγωνίζονται. Τα δίνουν όλα, τα διεκδικούν όλα, τα θέλουν όλα. Μπορεί να μην το λένε, μπορεί να μην το φωνάζουν, μπορεί ούτε καν να το πιστεύουν οι γύρω τους και απλώς να είναι συμπαθείς, αλλά τα δεδομένα είναι πια αλλιώς.

Ο Ολυμπιακός έφτασε μόνος του στην πρώτη βρύση της χρονιάς. Του αξίζει να πιει μια κούπα νερό και να συνεχίσει...

Σχόλια και ερωτήσεις εδώ στο Sport24.gr και (για αθλητικά και μη θέματα) στο @manmihalos