Πριν λίγες μέρες, ο υφυπουργός αθλητισμού, Σταύρος Κοντονής αποκάλυψε ότι με τον νέο αθλητικό νόμο που θα κατατεθεί, θα απαγορευτεί ο δανεισμός ποδοσφαιριστών μεταξύ των ΠΑΕ της Super League, ενώ θα δοθεί η δυνατότητα στις μεγάλες ομάδες, που μπορούν να έχουν δεύτερη ομάδα, να παίζουν μέχρι τη Β' Εθνική, όπως γίνεται στην Ισπανία. Αν το υπουργείο μπορέσει να ολοκληρώσει το σχετικό θεσμικό πλαίσιο μέχρι την κατάθεση του νομοσχεδίου, η δημιουργία των θυγατρικών είναι πιθανό να ισχύσει από τη νέα σεζόν. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν αποφασιστεί, αλλά έγινε γνωστό ότι οι δεύτερες ομάδες θα ξεκινούν από τη Γ' Εθνική και θα φτάνουν μέχρι την Football League. Η συγκεκριμένη ιδέα δεν είναι κάτι καινούργιο για την Ελλάδα, αφού ανάλογες προτάσεις είχαν γίνει τα προηγούμενα χρόνια. Τον Φεβρουάριο του 2014, ήταν ο Ολυμπιακός που είχε προτείνει τη δημιουργία θυγατρικών ομάδων από τους ποδοσφαιρικούς συλλόγους της χώρας και τη συμμετοχή τους στα ελληνικά πρωταθλήματα, σύμφωνα με το ισπανικό πρότυπο. Το θέμα είχε παρουσιαστεί σε συνεδρίαση της Σούπερ Λίγκας (11/2/2014) και είχε σχηματιστεί μια επιτροπή αποτελούμενη από εκπροσώπους των "ερυθρόλευκων", του Παναθηναϊκού, του ΠΑΟΚ και του Παναιτωλικού, οι οποίοι θα συζητούσαν τον τρόπο με τον οποίο θα δημιουργούνταν οι συγκεκριμένες ομάδες και το πώς θα εντάσσονταν στα πρωταθλήματα.

Το τί απέγινε εκείνη η επιτροπή και οι εργασίες της, κανείς ποτέ δεν έμαθε. Το κοινό σημείο της τότε πρότασης του Ολυμπιακού, με την τωρινή του υφυπουργού, είναι το ισπανικό μοντέλο των θυγατρικών. Οπότε, ξεκινώντας από αυτόν τον κοινό παρονομαστή, ας θυμηθούμε πώς δημιουργήθηκαν και πώς λειτουργούν οι "δεύτερες" ομάδες στην Ισπανία, ποιες είναι οι ιδιαιτερότητές τους και κατά πόσο είναι εφικτό όλο αυτό το σχέδιο να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα. Ξεκινάμε από τα βασικά.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΘΥΓΑΤΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

Θυγατρικές ομάδες (equipos filiales) στην Ισπανία ονομάζονται όλες εκείνες οι ομάδες που συνδέονται με τους κανονικούς ποδοσφαιρικούς συλλόγους και εξαρτώνται άμεσα και αποκλειστικά από αυτούς σε διοικητικό, οικονομικό και οργανωτικό επίπεδο. Οποιοσδήποτε ισπανικός σύλλογος επαγγελματικής κατηγορίας έχει το δικαίωμα να δημιουργήσει θυγατρικές ομάδες. Τυπικά μπορεί να έχει μέχρι τρεις, δηλαδή Β, C και D. Για να γίνει πιο κατανοητή η παρουσίαση, θα χρησιμοποιήσουμε για παράδειγμα την Σεβίγια (τυχαία επιλογή). Οι επαγγελματικές και ημι-επαγγελματικές κατηγορίες στην Ισπανία είναι τέσσερις. Έχουμε τις δυο επαγγελματικές (Primera & Segunda) και τις δυο ημι-επαγγελματικές (Segunda B & Tercera). Παίρνοντας ως δεδομένο ότι ο σύλλογος που θέλει να δημιουργήσει θυγατρικές ομάδες αγωνίζεται στην Πριμέρα, αυτό αυτόματα σημαίνει ότι μπορεί να φτάσει τις τρεις, τόσες όσες να μπορούν να μοιραστούν στις υπόλοιπες κατηγορίες. Η Σεβίγια δηλαδή, ομάδα της Primera, μπορεί θεωρητικά να έχει την Σεβίγια Β στη Segunda, την Σεβίγια C στη Segunda Β και την Σεβίγια D στην Tercera.

Η Έλτσε Β (Elche Ilicitano Club de Futbol) είναι η αρχαιότερη θυγατρική της Ισπανίας. Ιδρύθηκε το 1932 και μετράει 84 χρόνια ζωής

Αυτό φυσικά είναι ένα τελείως θεωρητικό μοντέλο για να γίνει αντιληπτό το ανώτατο όριο της ένταξης των θυγατρικών ομάδων ενός συλλόγου μέσα στο οργανόγραμμα του ισπανικού ποδοσφαίρου. Στην πραγματικότητα, οι ισπανικές ομάδες διαθέτουν στην πλειοψηφία τους μόνο μια θυγατρική. Είναι προφανές ότι πρόκειται για έναν προαιρετικό θεσμό και όχι υποχρεωτικό. Οι θυγατρικές ομάδες προέκυψαν με δυο τρόπους. Είτε προϋπήρχαν ως τοπικοί σύλλογοι, οι οποίοι κάποια στιγμή συμφώνησαν με την μεγάλη ομάδα της περιοχής τους να μετονομαστούν και να γίνουν θυγατρικές, είτε δημιουργήθηκαν εξαρχής απευθείας από συλλόγους. Όταν δημιουργηθεί μια θυγατρική από το μηδέν, πρέπει να περάσει πρώτα από τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα (Regional 2 & 1), μέχρι να φτάσει στην Tercera, εκτός και αν μπορέσει να εξαγοράσει από την αρχή το ΑΦΜ κάποιας άλλης ομάδας της Tercera ή της Segunda B. Κάθε σύλλογος έχει το δικαίωμα να αναστείλει τη λειτουργία της θυγατρικής του ομάδας. Στην περίπτωση που μια θυγατρική υποβιβαστεί χαμηλότερα από την Τερθέρα Ντιβισιόν, μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται ως ομάδα, είναι όμως υποχρεωμένη να αλλάξει το καταστατικό της, αφού πλέον αγωνίζεται σε ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Συνήθως όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, οι σύλλογοι καταργούν τις θυγατρικές τους ομάδες.

Η αρχαιότερη θυγατρική της Ισπανίας είναι η Έλτσε Β (Elche Ilicitano Club de Futbol), η οποία ιδρύθηκε το 1932 και μετράει 84 χρόνια ζωής. Η αρχαιότερη πάντως ομάδα, η οποία λειτουργεί σήμερα ως θυγατρική, είναι η Real Club Deportivo de la Coruña B, που φέτος συμπληρώνει 102 χρόνια ζωής αφού ιδρύθηκε το 1914. Όμως εντάχθηκε στον σύλλογο της Ντεπορτίβο μόλις το 1963. Οι περισσότερες θυγατρικές ιδρύθηκαν στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Η Ρεάλ Μαδρίτης Β ιδρύθηκε το 1947 και η Μπαρτσελόνα Β το 1970. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι θυγατρικές ομάδες έχουν δικό τους, ξεχωριστό όνομα, όμως για ευκολία αποκαλούνται ως Β ή C. Παράδειγμα, η Ρεάλ Μαδρίτης Β ονομάζεται κανονικά Castilla FC.

ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΘΥΓΑΤΡΙΚΩΝ

Οι θυγατρικές ομάδες αποτελούν το τελευταίο στάδιο των ακαδημιών ενός συλλόγου και δίνουν την ευκαιρία στους νέους παίκτες να αγωνίζονται σε δύσκολα, σκληροτράχηλα πρωταθλήματα, να αποκτούν εμπειρίες, να έχουν τη δυνατότητα να εφαρμόσουν στην πράξη όσα έχουν μάθει τα προηγούμενα χρόνια, να βιώνουν την ανταγωνιστικότητα και την ομαδικότητα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και γενικότερα να προετοιμάζονται για το επόμενο βήμα, την συμμετοχή τους δηλαδή στην πρώτη ομάδα (ή τη μεταγραφή τους σε άλλο σύλλογο). Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι θυγατρικές ομάδες αγωνίζονται σε διαφορετικά γήπεδα από αυτά των πρώτων ομάδων, κυρίως στα προπονητικά κέντρα των συλλόγων στους οποίους ανήκουν. Τα τεχνικά τους επιτελεία συνεργάζονται διαρκώς με τα αντίστοιχα των πρώτων ομάδων.

Ο Μπουσκέτς πανηγυρίζει με τους συμπαίκτες του την άνοδο της Barcelona B στην Segunda B (2008)

Οι θυγατρικές μπορούν να τροφοδοτούν με παίκτες τους ανά πάσα στιγμή τις πρώτες ομάδες και ενώ τα πρωταθλήματα βρίσκονται σε εξέλιξη, με τον εξής όμως πολύ βασικό περιορισμό. Ο ποδοσφαιριστής της θυγατρικής θα πρέπει να είναι κάτω των 23 ετών. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την πρώτη ομάδα όσες φορές χρειαστεί και να επιστρέφει στη συνέχεια στην ομάδα του. Μέχρι τον Ιούνιο του 2013, ίσχυε το εξής: Αν ο παίκτης της Β' ομάδας ήταν 23 ετών και άνω και η πρώτη ομάδα τον καλούσε και τον έβαζε να αγωνιστεί έστω και ένα λεπτό, ήταν υποχρεωμένη να υπογράψει μαζί του καινούργιο - επαγγελματικό - συμβόλαιο και να τον κρατήσει πλέον στο δικό της ρόστερ. Από τη σεζόν 2013/14, η Ισπανική Ομοσπονδία κατάργησε αυτόν τον κανονισμό, απαγορεύοντας απλά στις πρώτες ομάδες να χρησιμοποιούν παίκτες άνω των 23 από τις θυγατρικές (εξαίρεση οι τερματοφύλακες στους οποίους το όριο ηλικίας είναι στα 25 χρόνια), ακόμα και αν υπάρχει κάποια περιστασιακή ανάγκη, όπως, ας πούμε, η ταυτόχρονη απουσία κάποιων βασικών παικτών στην ίδια θέση λόγω τραυματισμών ή τιμωρίας. Κάθε θυγατρική, ανεξάρτητα από την κατηγορία στην οποία αγωνίζεται, μπορεί να έχει στο ρόστερ της όσους κοινοτικούς παίκτες θέλει. Οι ξένοι (μη κοινοτικοί) επιτρέπονται μόνο στις δυο επαγγελματικές κατηγορίες (Πριμέρα & Σεγούντα), ενώ στις ημι-επαγγελματικές μπορούν να αγωνιστούν ξένοι μη κοινοτικοί, μόνο αν έχουν άδεια παραμονής και εργασίας από το ισπανικό κράτος.

ΟΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΘΥΓΑΤΡΙΚΩΝ

Ξεκινάμε από τους δυο βασικότερους περιορισμούς των θυγατρικών ομάδων: Πρώτον, οι παίκτες του ρόστερ μιας θυγατρικής που μπορούν να αγωνιστούν στην πρώτη ομάδα, πρέπει να είναι μέχρι 23 ετών και δεύτερον, ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αγωνιστεί θυγατρική ομάδα στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Η θυγατρική πρέπει υποχρεωτικά να βρίσκεται (τουλάχιστον) μια κατηγορία κάτω από την πρώτη ομάδα. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που υπάρχουν περισσότερες από μια θυγατρική. Δηλαδή η Σεβίγια Β και η Σεβίγια C δεν μπορούν να αγωνίζονται στην ίδια κατηγορία, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι είναι αμφότερες θυγατρικές. Επειδή ίσως είναι λίγο μπερδεμένο, ας το απλοποιήσουμε με παραδείγματα.

Εάν η Σεβίγια αγωνίζεται στην Primera, η Σεβίγια Β μπορεί να αγωνιστεί μέχρι και την Segunda. Προσοχή όμως: Ακόμα και στην περίπτωση που η Σεβίγια Β βγει πρωταθλήτρια στην Segunda, απαγορεύεται να ανέβει στην Primera. Τη θέση της θα πάρει η αμέσως επόμενη (μη θυγατρική) ομάδα στη βαθμολογία. Επίσης μπορεί να έχουμε και το εξής ακραίο σενάριο. Ας υποθέσουμε ότι στο τέλος της σεζόν η Σεβίγια τερματίζει στην τελευταία θέση της Primera και υποβιβάζεται, ενώ παράλληλα η Σεβίγια Β κερδίζει το πρωτάθλημα στην Segunda. Τότε θα δούμε την πρωταθλήτρια Σεβίγια Β της Segunda να υποβιβάζεται στην Segunda Β, αφού όπως είπαμε η θυγατρική πρέπει υποχρεωτικά να βρίσκεται τουλάχιστον μια κατηγορία κάτω από την πρώτη ομάδα.

Οι παίκτες μιας θυγατρικής που μπορούν να αγωνιστούν στην πρώτη ομάδα, πρέπει να είναι μέχρι 23 ετών και ποτέ θυγατρική ομάδα δεν μπορεί να αγωνιστεί στην Πριμέρα Ντιβισιόν

Αυτό μπορεί να εξελιχθεί σε ντόμινο, στην περίπτωση που υπάρχουν περισσότερες θυγατρικές. Αν λοιπόν η Σεβίγια υποβιβαστεί στη Segunda, η Σεβίγια Β (αν αγωνίζεται στη Segunda) υποβιβάζεται στη Segunda Β και η Σεβίγια C (αν βρίσκεται στη Segunda Β) υποβιβάζεται στην Tercera! Αντίστοιχα, οι θυγατρικές ομάδες μπορούν να ανέβουν κατηγορία, μόνο αν στην επόμενη δεν αγωνίζεται είτε η πρώτη ομάδα, είτε κάποια άλλη θυγατρική. Αν μια θυγατρική πάρει το πρωτάθλημα σε μια κατηγορία, αλλά δεν μπορεί να προβιβαστεί για τους λόγους που προαναφέραμε, δεν χάνει τον τίτλο που έχει κερδίσει. Αναγνωρίζεται επίσημα από την RFEF (Ισπανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία) ως πρωταθλήτρια.

Σε ότι αφορά τον θεσμό του Κυπέλλου, οι θυγατρικές ομάδες δεν συμμετέχουν. Παλαιότερα επιτρεπόταν, όμως το 1991 η RFEF άλλαξε το καταστατικό της, απαγορεύοντας πλέον τη συμμετοχή των θυγατρικών στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Η Καστίγια, θυγατρική της Ρεάλ Μαδρίτης, έφτασε τη σεζόν 1979/80 μέχρι τον τελικό του Copa del Rey, αντιμετωπίζοντας μάλιστα τους "μερένγκες", από τους οποίους ηττήθηκε 6-1! Η Καστίγια είναι η μοναδική θυγατρική στην Ισπανία και η πρώτη σε ολόκληρο τον κόσμο που αγωνίστηκε σε τελικό Κυπέλλου της χώρας της. Μάλιστα έπαιξε και στο Κύπελλο Κυπελλούχων της επόμενης περιόδου (αφού η Ρεάλ πήρε μέρος στο Πρωταθλητριών), φτάνοντας πολύ κοντά στην έκπληξη. Κέρδισε 3-1 την Γουέστ Χαμ και αποκλείστηκε στον επαναληπτικό της Αγγλίας χάνοντας 5-1 στην παράταση!

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Αφού παρουσιάσαμε το ισπανικό μοντέλο και το πώς εντάσσονται και λειτουργούν οι θυγατρικές ομάδες στο ισπανικό ποδόσφαιρο, ας δούμε πώς και αν θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα κάτι αντίστοιχο. Καταρχήν – και ξεκινάμε από τα απλά – δεν γίνεται να δημιουργηθεί ένα τέτοιο σχέδιο από τη μια μέρα στην άλλη. Η προχειρότητα φάνηκε ήδη από την "προσπάθεια" του 2014. Εκπρόσωποι τεσσάρων ομάδων δημιούργησαν τότε μια επιτροπή για να εξετάσουν τις παραμέτρους του εγχειρήματος. Με πλήρη απουσία της ΕΠΟ, των παικτών, αλλά και των υπόλοιπων ομάδων της Σούπερ Λιγκ, οι οποίες ναι μεν έδωσαν το οκ για τη σύσταση της επιτροπής, αλλά άφησαν απέξω την Football League.

Το καλοκαίρι του 2002 ο Ερνέστο Βαλβέρδε ανέλαβε την Αθλέτικ Β, την οποία οδήγησε μέχρι την τέταρτη θέση της Segunda B, χάνοντας την άνοδο στην Segunda στην τελευταία αγωνιστική για έναν μόλις βαθμό (2003)

Θα μου πείτε, όλοι αυτοί θα μπορούσαν να μπουν στη συνέχεια μέσα στη συζήτηση, όμως το πρώτο δείγμα και η κατάληξή του δεν αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια αισιοδοξίας. Τέτοια πράγματα για να λειτουργήσουν σωστά, πρέπει εξαρχής να συμπεριλαμβάνουν όλους τους ενδιαφερόμενους. Διάβαζα κείμενα και σχόλια μετά από εκείνη την πρωτοβουλία του Ολυμπιακού διακρίνοντας έναν γενικό ενθουσιασμό, που όμως δεν με είχαν πείσει ιδιαίτερα. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, που η ιδέα ή πρωτοβουλία προέρχεται από το υπουργείο. Το βασικότερο επιχείρημα είναι ότι θα σταματήσει το φαινόμενο των συνεχών δανεισμών στις ομάδες της Super League, αφού όσοι αγωνίζονται τώρα δανεικοί, θα παίζουν στις θυγατρικές των δικών τους ομάδων.

Κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για τους παίκτες, οι οποίοι ξαφνικά από την Super League θα βρεθούν να παίζουν στη Football League, με ότι αυτό θα συνεπάγεται για τα συμβόλαιά τους, τις αποδοχές τους και τις δικές τους φιλοδοξίες. Γιατί όπως και να το κάνουμε, όσο χαμηλού επιπέδου και αν είναι το πρωτάθλημά μας, είναι τελείως διαφορετικό για έναν ποδοσφαιριστή να αγωνίζεται στην πρώτη από ότι στη δεύτερη Εθνική. Μια εκπροσώπηση λοιπόν των παικτών, μου φαίνεται περισσότερη από λογική και απαραίτητη στον σχεδιασμό αυτής της ιδέας. Μετά, θα έπρεπε όσοι προτείνουν τη δημιουργία των θυγατρικών, να σκεφτούν και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό: την ανταγωνιστικότητα της Super League.

Οπωσδήποτε δεν είναι ότι καλύτερο οι περισσότεροι σύλλογοι του πρωταθλήματος να αγωνίζονται γεμάτοι από δανεικούς παίκτες, αλλά αν στην έτσι κι αλλιώς άθλια από πάσης άποψης εικόνα της Super League, προσθέσετε και την οικονομική δυσπραγία, τότε είναι απορίας άξιο από πού θα βρουν πόρους οι ομάδες για να αγοράσουν παίκτες ή έστω να φέρουν δανεικούς απ’ έξω. Όταν δεν θα μπορούν πλέον να χρησιμοποιούν έναν μεγάλο αριθμό παικτών που θα αγωνίζονται στις θυγατρικές, θα είναι υποχρεωμένες να βρουν λύσεις αλλού. Δυστυχώς οι ακαδημίες – όπου υπάρχουν – υπολειτουργούν (με ελάχιστες εξαιρέσεις), άρα η επάνδρωση των ρόστερ θα είναι πολύ δύσκολη. Με αποτέλεσμα είτε να προωθούνται στις ομάδες ανέτοιμοι πιτσιρικάδες, είτε να έρχονται ακόμα πιο αμφίβολης αξίας ξένοι, αφού όπως είπαμε δεν υπάρχουν χρήματα για ανοίγματα. Πράγμα που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει σε ακόμα χειρότερο θέαμα και μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στους ισχυρούς και τους υπόλοιπους. Και σε τελική ανάλυση, αφού θέλουμε να ακολουθήσουμε το ισπανικό πρότυπο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι καθεμία από τις 20 ομάδες της Πριμέρα Ντιβισιόν δανείζει παίκτες στις υπόλοιπες και πως ο συνολικός αριθμός των δανεικών στην Λίγκα μετριέται σε περισσότερους από 150!

ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ;

Αλλά ας πούμε ότι βρίσκονται λύσεις για όλα τα παραπάνω και το πράγμα μπορεί να περπατήσει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Πέρα από όλα τα ζητήματα της οργάνωσης των θυγατρικών, της στελέχωσης των ομάδων και της αξιοποίησης των παικτών, υπάρχει ένα ακόμα, το οποίο κατά την γνώμη μου, το ελληνικό ποδόσφαιρο αδυνατεί να το διαχειριστεί. Αυτό της αξιοπιστίας. Και κατ’ επέκταση της διαφάνειας. Οι Ισπανοί έχουν δουλέψει εδώ και πολλές δεκαετίες πάνω σε αυτό το μοντέλο. Και βέβαια, η δική τους ποδοσφαιρική παράδοση, οργάνωση και αντίληψη του αθλήματος δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη δική μας.

Η Ρεάλ Μαδρίτης Β ή Καστίγια είναι η μοναδική ισπανική θυγατρική ομάδα που έχει φτάσει σε τελικό του Copa del Rey. Αντιμετώπισε την "μαμά" Ρεάλ Μαδρίτης, από την οποία έχασε 6-1. Εδώ βλέπουμε τον Ούλι Στίλικε της πρώτης ομάδας σε μια προσπάθειά του από εκείνον τον τελικό (4/6/1980)

Συζητάμε για τη δημιουργία ομάδων οι οποίες θα έχουν περιορισμένο ταβάνι. Και θα το γνωρίζουν. Δεν μπορείς να ανέβεις στην μεγάλη κατηγορία όπως και αν λέγεσαι. Τελεία. Όταν πριν δυο χρόνια είχε γίνει η πρόταση του Ολυμπιακού και συζητούσα το θέμα με ακροατές του Midnight Show στο τότε διαδικτυακό ραδιόφωνο του Sport24.gr, είχε έρθει μήνυμα το οποίο έθετε το εξής ερώτημα: "Δηλαδή αν ο Ολυμπιακός Β πάρει το πρωτάθλημα στην Football League, θα έχουμε δυο ομάδες την επόμενη χρονιά στην Super League;". Αυτό ήταν το πρώτο που ενδιέφερε και όχι οποιαδήποτε άλλη παράμετρος. Επειδή λοιπόν ο Ολυμπιακός Β, ο Παναθηναϊκός Β, ο ΠΑΟΚ Β και ούτω καθεξής, θα ξέρουν ότι δεν μπορούν να ανέβουν κατηγορία, φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν θα αντιμετωπίζουν τους πραγματικούς διεκδικητές της ανόδου.

Και τι θα ακούγεται ή θα γράφεται για τον "έτσι" που "άνοιξε τα πόδια" στον ένα, αλλά πολέμησε σαν σκυλί του πολέμου τον άλλο. Και βέβαια κάπου εκεί θα μπει και το στοίχημα. Σαν να μη μας έφτανε από τη μία η διαφθορά που υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και από την άλλη η απύθμενη βλακεία αλλά και παντογνωσία του μέσου Έλληνα οπαδού, εμείς πάμε να δημιουργήσουμε μια ακόμα εστία φαγωμάρας, γκρίνιας και αναξιοπιστίας του αθλήματος. Το στήσανε οι κουφάλες, θα λέει ο ένας, τα παίρνει ο ΟΠΑΠ θα λέει ο άλλος, ξεφτιλισμένη παράγκα θα λέει ο παραπέρα, ρε παίξτε το σιγουράκι θα παραληρεί ο από κείθε. Πιάσε τ' αυγό και κούρευτο δηλαδή.

ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ, ΑΛΛΑ ΣΕ ΟΛΑ

Θα μου πείτε, δηλαδή είσαι αντίθετος στη δημιουργία θυγατρικών ομάδων; Θα σας απαντήσω, όχι, δεν είμαι αντίθετος, αλλά έχω τις ενστάσεις μου, τη μια πιο σοβαρή από την άλλη. Το θέμα δεν είναι να φτιάξουμε μικρότερα "ντέρμπι" για να διπλασιάσουμε τη βία μέσα στα γήπεδα και τον εμετό στον οπαδικό Τύπο. Γιατί, μη μου πείτε ότι οι ούγκανοι δεν θα αντιμετωπίσουν με το ίδιο μίσος και την ίδια "σοβαρότητα" ένα υποτιθέμενο Ολυμπιακός Β – Παναθηναϊκός Β. Ή αντίστοιχα, ένα ΠΑΟΚ Β – ΑΕΚ Β. Και μόνο στη σκέψη, παθαίνουν παράκρουση. Ή ότι δεν θα θέλουν και εκεί να βγουν πρώτοι κι ας μην ανέβουν κατηγορία. Τα δείγματα υπάρχουν εδώ και χρόνια από τα "ντέρμπι" στις μικρότερες κατηγορίες, στους νέους, τους έφηβους και τους πιτσιρικάδες, τα αποτελέσματα των οποίων αντιμετωπίζονται με σχόλια τύπου "κλαρίνο", "στα τέσσερα", "δεν θα σηκώσετε κεφάλι" και πάει λέγοντας.

Αλλά και στην αντίθετη περίπτωση, αυτήν δηλαδή ενός πιθανού υποβιβασμού, κάτι μου λέει ότι οι "υπεύθυνοι" είναι ικανοί να ανοίξουν "παραθυράκια" για να μην πέσει ο τάδε Β ή ο δείνα Β. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω την παραμικρή εμπιστοσύνη ότι όλο αυτό μπορεί να οργανωθεί σωστά. Γιατί οι προθέσεις του Κοντονή μπορεί να είναι καλές, όμως όλοι οι υπόλοιποι έχουν μάθει να οργανώνουν τα πράγματα όχι σωστά, αλλά στα μέτρα τους. Και πριν όλοι αυτοί - συμπεριλαμβανομένου και του υφυπουργού - φτάσουν να ασχοληθούν με τέτοιου είδους ζητήματα, θα έπρεπε πρώτα να λύσουν πολλά άλλα που είναι σαφώς σημαντικότερα. Τα γήπεδα, τις υποδομές, την ασφάλεια, την καθαριότητα, τις τιμές, τα φυτώρια, τα προπονητικά κέντρα, τις ακαδημίες, τα χρέη, τη βία, το θέαμα.

"Μικρό" μαδριλένικο ντέρμπι μεταξύ της Καστίγια και της Ατλέτικο Β (2015)

Το να δημιουργήσεις θυγατρικές ομάδες δεν είναι λάθος. Το λάθος είναι να τις "φορτώσεις" και αυτές πάνω σε ένα οικοδόμημα με ανύπαρκτες βάσεις. Και να τις φτιάξεις με προχειρότητα και χωρίς σοβαρότητα, επειδή σου ήρθε έτσι ξαφνικά η ιδέα. Το να στηριχτείς πάνω στο ισπανικό μοντέλο δεν σε κάνει αυτόματα Ισπανία. Γιατί εκεί, αν κοιτάξεις "από κάτω", θα βρεις γερά θεμέλια. Παντού. Από τη Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ μέχρι την Έλτσε και την Έιμπαρ. Σίγουρα θα βρούμε προβληματικές καταστάσεις και στην Ισπανία, αλλά οι κανόνες είναι διαφορετικοί από αυτούς που ξέρουμε εμείς εδώ. Και τηρούνται στην πλειοψηφία τους. Σε τελική ανάλυση, αφού αποφασίσαμε να αντιγράψουμε το ισπανικό μοντέλο, γιατί να περιοριστούμε στις θυγατρικές; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, τελικά μόνο τα δευτερεύοντα θέλουμε να αντιγράφουμε και αυτά συνήθως χωρίς επιτυχία. Το να φτιάξεις θυγατρικές ομάδες, οι οποίες θα λειτουργήσουν σωστά και δημιουργικά, εκπαιδεύοντας και ετοιμάζοντας παίκτες για την πρώτη σου ομάδα, είναι σημαντικό βήμα στην ανάπτυξη μιας ποδοσφαιρικής διαδικασίας που μόνο θετικά μπορεί να σου αποφέρει.

Ακόμα σημαντικότερο όμως είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι στο σύνολό του το ελληνικό ποδόσφαιρο θα έπρεπε να έχει άλλες προτεραιότητες. Γιατί αν μείνει όπως είναι, όσες θυγατρικές και αν φτιάξει, το ίδιο και οι σύλλογοί του θα έχουν πάντοτε στο τέλος τους το "Β". Και εκεί δεν θα μιλάμε για το "Β" των θυγατρικών, αλλά για αυτό της ποιότητας και του επιπέδου. Και δεδομένα, το "Β" θα είναι χαριστικό. Γιατί τα γράμματα στο ελληνικό αλφάβητο είναι 24 και φτάνουν μέχρι το "Ω". Κάτι που ταιριάζει πολύ περισσότερο σε ένα ποδόσφαιρο που είναι καταδικασμένο να διοργανώνει τον τελικό του Κυπέλλου του χωρίς φιλάθλους, αλλά με μαθητές, σε ένα ποδόσφαιρο του οποίου οι "ισχυροί" άντρες είναι ανίκανοι να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι για να συζητήσουν τρόπους βελτίωσης ενός "προϊόντος" που το χαρακτηρίζει η πλήρης ανυποληψία, σε ένα ποδόσφαιρο που έχει πιάσει πάτο και οι υπεύθυνοι σκάβουν για να κατέβουν ακόμα πιο χαμηλά, αρνούμενοι να χάσουν την καρεκλίτσα τους και τελικά, σε ένα ποδόσφαιρο το οποίο γίνεται γνωστό κάθε τρεις και λίγο στον υπόλοιπο κόσμο μέσα από εικόνες ντροπής που δημιουργούν όλοι αυτοί που ασελγούν πάνω του, είτε έχουν καλυμμένα πρόσωπα, είτε είναι κουστουμαρισμένοι και χαμογελούν αυτάρεσκα κοιτάζοντας όσους τους αποθεώνουν, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι βλέπουν το είδωλό τους στον καθρέφτη της μιζέριας και της ανικανότητας.