Τον Ιούνιο του 2014 βρισκόταν στο Wimbledon. Τη διετία που προηγήθηκε, η Vicky Duval είχε σκαρφαλώσει 500 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη του τένις γυναικών -και είχε συγκεντρώσει περισσότερα από 230.000 δολάρια, σε χρηματικά έπαθλα. Η κορυφαία στιγμή της καριέρας της, πριν προσγειωθεί στη Μεγάλη Βρετανία, ήταν η νίκη της στο US Open του 2013, όπου στο πρώτο ματς νίκησε το τότε Νο15 και νικήτρια του Grand Slam το 2011, Samantha Stosur. Στο δεύτερο γύρο, έχασε από την Daniela Hantuchova.

Στο Wimbledon, πέρυσι, κέρδισε τα τρία προκριματικά παιχνίδια (νίκησε το τότε Νο29 Sorana Cirstea στα τρία σετ). "Πήρε" άλλα τρία παιχνίδια, πριν αποκλειστεί και στις 7/7 του 2014 μπήκε για πρώτη φορά στο ΤΟΡ100. Έφτασε μέχρι το Νο92 και τότε ήταν που αποφάσισε πως πρέπει να ασχοληθεί με την επιβίωση της. Γιατί παραμονή της πρεμιέρας, έμαθε πως είχε το λέμφωμα του Hodgkin. Μια στάση εδώ, για να εξηγήσουμε τι είναι αυτό το λέμφωμα που διαγνώστηκε και στην Alisa Kleybanova (το 2011), αλλά και στον Ross Hutchins (το 2013). Αμφότεροι επέστρεψαν.

Τι είναι το λέμφωμα του Hodgkin

Είναι τύπος καρκίνου που αναπτύσσεται στο λεμφικό σύστημα -το αμυντικό σύστημα του οργανισμού, αυτό που βοηθά στην καταπολέμηση ασθενειών και λοιμώξεων. Η "λέμφος" είναι σαν υγρό που περιέχει κύτταρα για την καταπολέμηση των λοιμώξεων (λεμφοκύτταρα) και τη μεταφέρουν τα λεμφαγγεία. Το λέμφωμα Hodgkin (πήρε το όνομα από τον Βρετανό Thomas Hodgkin, ο οποίος περιέγραψε πρώτος τις ανωμαλίες του λεμφικού συστήματος, το 1832) επηρεάζει τα κύτταρα που συνήθως αναπτύσσονται, διαιρούνται και αντικαθίστανται (σε συγκεκριμένη τάξη και με συγκεκριμένο ρυθμό). Η συγκεκριμένη νόσος τα οδηγεί σε αφύσικη αύξηση και ενδεχόμενη εξάπλωση σε άλλα όργανα. Όσο προχωρά, το σώμα αδυνατεί όλο και περισσότερο να καταπολεμήσει τις λοιμώξεις. Είναι σπάνια (ανέρχεται σε ποσοστό μικρότερο του 1%, όλων των περιπτώσεων καρκίνου και συναντάται σε ηλικίες 15-34 χρόνων ή +55 χρόνων).

H θεραπευτική αγωγή περιλαμβάνει ακτινοθεραπεία, χημειοθεραπεία και κάποιες φορές και τις δύο. Η απόφαση για την αγωγή εξαρτάται από το στάδιο της νόσου, το σημείο του σώματος που βρίσκεται, τα συμπτώματα, την ηλικία και τη γενική κατάσταση της υγείας του ασθενή. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία είναι πολύ ισχυρές και συχνά προκαλούν παρενέργειες. Οι ασθενείς που έχουν δεχθεί αγωγή για τη νόσο, έχουν πιο πολλές πιθανότητες στο μέλλον από άλλα άτομα, να αναπτύξουν κάποιον άλλον τύπο καρκίνου. Κλείνουμε την παρένθεση και προχωράμε, όπως προχώρησε και η ίδια. Γιατί αν ξέρει να κάνει κάτι, είναι να προχωρά, εξ ου και την περασμένη Τετάρτη έδωσε το πρώτο της παιχνίδι, έπειτα από 14 μήνες -σε τουρνουά της Pennsylvania.

Γεννήθηκε στις 30/11 του 1995, στο Miami της Florida. Στα επτά της χρόνια και ενώ ήταν με τα ξαδέλφια της και τη θεία της στο Port au Prince της Αϊτής, ένοπλοι ληστές εισέβαλαν στο σπίτι και τους κράτησαν όλους ομήρους, για αρκετές ώρες. Συνήθως, η κατάληξη αυτών των υποθέσεων στη συγκεκριμένη χώρα, είναι η δολοφονία. Η συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η εξαίρεση στον κανόνα. "Ήταν αρκετά τρομακτικά" θυμάται. Η μητέρα της, Nadine, γιατρός στο επάγγελμα πήρε τα τρία παιδιά της (τη Vicky και τους δυο αδελφούς της) και μετακόμισαν στη Νότια Φλόριντα. Παράτησε το ιατρείο της, όπως άφησε πίσω και τον -γυναικολόγο- σύζυγο της, Jean-Maurice, για να "τρέξει" την οικογενειακή επιχείρηση.

"Η οικογένεια μου έκανε πολλές θυσίες. Βέβαια, η μητέρα μου έκανε πολύ καλή δουλειά στο να μην μας αφήσει να επηρεάσουν όσα συνέβαιναν. Διαφορετικά, μάλλον δεν θα έπαιζα τένις", έχει διευκρινίσει η ίδια, που άφησε πίσω στην Αϊτή την αγάπη της για το μπαλέτο. Στην Αμερική θα πήγαινε στην IMG Academy, που άνηκε στον Nick Bollettieri -πάλαι ποτέ προπονητή των Agassi, Courrier, Seles, Pierce, ενώ είχε δουλέψει με τους Sharapova, Hanntuchova, Jankobic, τις αδελφές Williams και τους Hingis, Kournikova και Becker.

Μετά την ομηρεία της, ήλθε ο καταστροφικός σεισμός του 2010

Προς τα τέλη του 2009, μετακόμισε με τη μητέρα της στην Atlanta, για να προπονηθεί με τον Brian de Villiers, κόουτς της Melanie Oudin -στο Racquet Club. Τον Ιανουάριο του 2010, η Αϊτή θα ζούσε έναν θανατηφόρο σεισμό, που θα έθαβε ζωντανό τον πατέρα της, για 11 ώρες. Χρειάστηκε να σκάψει ο ίδιος προς την επιφάνεια, αφότου βρήκε ξανά τις αισθήσεις του. Το αριστερό του χέρι είχε διαλυθεί -και εν τέλει παρέλυσε-, είχε κατάγματα και στα δυο πόδια και επτά σπασμένα πλευρά -κάποια εξ αυτών να πιέζουν τον πνεύμονα του. Επιβίωσε επέμβασης που του έκαναν... ενώ ήταν στην αυλή του σπιτιού του ακόμα και μια οικογένεια από την Ατλάντα πρόσφερε χρήματα, για να μεταφερθεί ο Jean Maurice στο νοσοκομείο του Fort Lauderdale. Η ίδια η Vicky μίλησε για το συμβάν, φέτος τον Ιούνιο, στο TEDxYouth της IMG Academy.

" Το 2010, ένας μεγάλος σεισμός κατέστρεψε την Αϊτή. Ο πατέρας μου είχε παγιδευτεί στο σπίτι μας, για 11 ώρες. Γλίτωσε από θαύμα το θάνατο. Μέχρι σήμερα, δεν μπορεί να κουνήσει το αριστερό χέρι, ενώ από τους τραυματισμούς που υπέστη, δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι γυναικολόγος. Ήταν και παραμένει μια πολύ δύσκολη κατάσταση για την οικογένεια μας. Οι γονείς μου ξόδεψαν ό,τι είχαν αποταμιεύσει στη ζωή τους, για να χτίσουν ένα υπέροχο νοσοκομείο στην Αϊτή και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, έχασαν τα πάντα". Αλλά όπως, πρόσθεσε " όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και εμείς πρέπει να αποκωδικοποιήσουμε το κρυμμένο μήνυμα". Τι εννοούσε; Μια στιγμή. Μη βιάζεστε. Πριν από όλα, να σας πούμε ότι ο πατέρας της επέστρεψε αργότερα στην Αϊτή, για να βοηθήσει τον κόσμο που είχε πληγεί από το σεισμό. Εκείνη μιλούσε μαζί του στο Skype και περίμενε να επιστρέψει κοντά της. Εκείνος της ζήτησε ένα τρόπαιο.

Το 2011 πήγε στα μονά του Wimbedon εφήβων, χωρίς προπονητή, χωρίς κάποιον δίπλα της στους αγώνες. Γιατί ναι μεν, ταξίδεψε με τη μητέρα της, αλλά εκείνη αποφεύγει να βλέπει τα παιχνίδια της, από το άγχος. Ο Bollettieri ήταν ανεπίσημα ο προπονητής της και ό,τι ήταν να της πει, το είχε πει μια εβδομάδα νωρίτερα. Είχε ομολογήσει ότι "δεν είναι εύκολο να μην έχεις προπονητή, αλλά έχω συνηθίσει. Έχω κάνει εξαιρετικά δουλειά με το να σπρώχνω μόνη μου τον εαυτό μου". Ήταν η περίοδος που σκεφτόταν αν θα γίνει επαγγελματίας ή θα φοιτήσει σε κολέγιο -με πολλά να της έχουν προσφέρει υποτροφία. Ήξερε πως χρειάζεται πολύ δουλειά στην κίνηση, στην ταχύτητα. Τελικά, έγινε επαγγελματίας. Κυρίως, ήταν τραυματίας. " Πέρασα σχεδόν όλο το 2011 έως και το καλοκαίρι του 2012 με τραυματισμούς. Με κατάγματα, με θλάσεις, με ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε. Κάθε φορά που ξεπερνούσα έναν τραυματισμό και γύριζα στα γήπεδα, πάθαινα κάτι άλλο. Οι προπονητές μου με είχαν αποκαλέσει "baby on ice", γιατί δεν μπορούσα να συντονίσω τις κινήσεις μου", είπε τον Ιούνιο, ενώπιον κοινού. Αν την κατέβαλε η όλη διαδικασία; Όχι. Είπαμε. Για όλα υπάρχει ένας λόγος και δεν ήταν η εμφάνιση της στο US Open του 2013. Αλλά πάλι βιάζεστε.

Αισθάνθηκε έναν όγκο στον αυχένα, τις είπαν δεν είναι τίποτα

Τον Ιούνιο του 2014, ενώ ήταν σε τουρνουά στο Μεξικό, εντόπισε έναν όγκο στον αυχένα της. " Νόμισα ότι ήταν σπασμός των μυών. Κάτι που δεν είχε σημασία. Μάλιστα, την πρώτη φορά που έπιασα τον όγκο ήμουν στο Facetime και μιλούσα με τη μητέρα μου. Της είπα αμέσως τι είχα πιάσει -γιατί είναι γιατρός και μπορούσε να με βοηθήσει. Μου είπε να μην το αφήσω. Να το κοιτάξω. Έκανα ακτινογραφίες και οι γιατροί που τις είδαν, μου είπαν πως όλα είναι μια χαρά. Ένιωθα πολύ ανακουφισμένη, γιατί είχαν πολύ μεγάλα πράγματα να κάνω στην Ευρώπη, μια εβδομάδα αργότερα".

Στο Λονδίνο τη συνόδευσε η μητέρα της "κ αι ενώ ήμασταν εκεί, ο όγκος ολοένα και μεγάλωνε. Δυσκολευόμουν να κάνω απλά πράγματα, όπως το να φορέσω μια μπλούζα. Η μητέρα μου κατάλαβε ότι κάτι πήγαινε πολύ λάθος. Κάλεσε γιατρό και του είπε πως χρειαζόμουν εκτάκτως βιοψία. Την παραμονή του πρώτου προκριματικού αγώνα, μου είπαν ότι βγήκαν τα αποτελέσματα". Πριν της πουν το παραμικρό, ένιωσε πως τα νέα θα είναι άσχημα. " Όταν μπήκα στο γραφείο της γιατρού, η γλώσσα του σώματος του επιβεβαίωσε τις υποψίες μου. Με ρώτησε πώς είμαι. Προσπάθησα να χαμογελάσω, αλλά αυτό που σκεφτόμουν ήταν "πες μου επιτέλους τι έχω. Ποιος νοιάζεται πώς είναι η μέρα μου;". Το μόνο που ήθελα να μάθω είναι τι είχα. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να με προετοιμάσει για τα νέα που θα άκουγα. Μου είπε "έχεις καρκίνο". Μόλις άκουσα τι είχα, έπαθα blackout. Ένιωθα ότι έχω μια εξωπραγματική εμπειρία".

Έλεγε συνέχεια στον εαυτό της πως πρόκειται για λάθος. " Ένιωθα ενοχλήσεις και είχα προγραμματίσει μασάζ, για το απόγευμα της ίδιας ημέρας, αλλά δεν σκεφτόμουν πώς θα μπω στο φυσικοθεραπευτήριο, πώς θα αντικρίσω τους άλλους αθλητές. Σκεφτόμουν ότι ήμουν 18 χρόνων, αθλήτρια, σε πολύ καλή κατάσταση, που πάντα πρόσεχα πολύ την υγεία μου και μόλις είχα διαγνωστεί με καρκίνο. Έκλαιγα υστερικά. Μέχρι που ρώτησα το Θεό πώς είχε επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο, σε μένα και τι θα κάνω. Θα πέθαινα; Δεν ήξερα πολλά για τον καρκίνο, αλλά αμέσως τον σύνδεσα με το θάνατο".

Αυτό που με έκανε να προχωρώ, ήταν πως βρισκόμουν σε φάση άρνησης

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο ήταν περίεργη. " Προσπαθούσα να αντιδρώ φυσιολογικά, αλλά δεν ήξερα πια τι είναι φυσιολογικό πια. Η φυσικοθεραπευτής μου είπε πως αν ήθελα να επιστρέψω στο σπίτι μου, μπορούσα να το κάνω. Του απάντησα "δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Είμαι μαχήτρια". Αποφάσισα ότι δεν θα άφηνα αυτό το πράγμα να με σταματήσει. Είχα ταξιδέψει στην Αγγλία με ένα στόχο. Αυτός ήταν να προκριθώ στο κύριο event. Η φυσικοθεραπεύτρια με συμβούλεψε να κρατήσω τα νέα για τον εαυτό μου, ώστε να επικεντρωθώ στο τουρνουά. Αυτό που έγινε, ήταν να "πάρω" και τα τρία προκριματικά παιχνίδια.

Αυτό που με έκανε να προχωρώ, ήταν πως βρισκόμουν ακόμα σε φάση άρνησης. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι οι γιατροί είχαν κάνει λάθος. Αρνήθηκα να φύγω από το Wimbedon και ήθελα να συνεχίσω να κερδίζω, για να μην χρειαστεί να γυρίσω σπίτι και να αντιμετωπίσω το πρόβλημα. Το να συνεχίσω να παίζω, μου φαινόταν πιο εύκολο" . Πριν το πέμπτο παιχνίδι, έβρεχε και το ματς καθυστέρησε να ξεκινήσει. Άρχισε να σκέφτεται τι την περιμένει. " Πήρα το τηλέφωνο μου και άρχισα να διαβάζω για τις χημειοθεραπείες. Παρακολούθησα πώς γίνονται. Και άρχισα να κλαίω, σαν τρελή γιατί δεν ήξερα αν μπορώ να το κάνω αυτό. Όταν βγήκα στο γήπεδο, έκλαιγα σε όλο το ματς. Ζούσα έναν εφιάλτη. Μετά, πήγα στο γιατρό, του είπα τι είχα διαβάσει, για τη διαδικασία, για τις παρενέργειες. Όταν μου εξήγησαν τι έχω επακριβώς, αντιλήφθηκα πως έχω πάρα πολλές πιθανότητες να βγω νικήτρια από τη μάχη. Όταν γύρισα στο ξενοδοχείο, μετά το τελευταίο προκριματικό ματς, βρήκα τη μητέρα μου και της έκανα μια ερώτηση που... δεν μπορούσα να κατανοήσω ούτε η ίδια. Τη ρώτησα "γιατί όχι εμένα;". Ειλικρινά, ένιωθα πως έχω επιλεγεί. Ότι ο Θεός ήξερε πως είμαι αρκετά δυνατή για να ξεπεράσω το πρόβλημα". Μια στιγμή. Πριν κρίνετε, διαβάστε.

Φτάσαμε λοιπόν, στο σημείο που εξήγησε το " όλα συμβαίνουν κάποιο λόγο" και πως " η αποστολή μας είναι να βρούμε το κρυμμένο μήνυμα". Τι είπε; " Είχα την ευλογία μιας απαράμιλλης αίσθησης αισιοδοξίας, που με βοήθησε να ξεπεράσω όλες τις δύσκολες στιγμές που συνάντησα έως εδώ. Προσπάθησα να αντιμετωπίσω κάθε εμπόδιο, με χαμόγελο. Για εμένα, αυτό είναι χάρισμα. Κάποιες φορές δεν συμφωνούμε με το timing του Θεού, αλλά πάντα υπάρχει ένας σκοπός. Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε, έχουν ως στόχο να αποδείξουμε πόσο αφοσιωμένοι είμαστε στο Θεό, στο να μας δείχνει το δρόμο. Ομολογώ πως είχα εκνευριστεί με το Θεό όταν μου είπαν πως έχω καρκίνο. Ήμουν προ της μεγαλύτερης στιγμής στην καριέρα μου, έτοιμη να μπω στο ΤΟΡ100 του κόσμου και ξαφνικά έπρεπε να παλέψω για τη ζωή μου. Ο Θεός δεν σου δίνει μόνο ό,τι μπορείς να διαχειριστείς, αλλά αυτό που χρειάζεσαι. Και κατά μία έννοια, χρειαζόμουν αυτό που μου συνέβη".

Από την πρώτη στιγμή, μοιράστηκε τα πάντα. Δεν έκρυψε τίποτα. Χρησιμοποίησε τα social networks, προκειμένου να ενημερώνει η ίδια για την πορεία της θεραπείας, ενώ φέτος δημιούργησε και κανάλι στο YouTube. "Μ ετά το τουρνουά, όταν άρχισε να μαθαίνει ο κόσμος για τη διάγνωση μου, το τηλέφωνο μου δεν σταματούσε να χτυπά. Όλοι μου έλεγαν ή μου έγραψαν πόσο λυπούνται για αυτό που περνώ, μου έλεγαν "γιατί να τύχει αυτό σε εσένα" και ότι ήμουν πολύ μικρή για αυτό που ζούσα. Εκτίμησα το ενδιαφέρον όλων, αλλά ήξερα από το πρώτο δευτερόλεπτο ότι αυτό δεν ήταν κάτι που θα με βοηθούσε. Απενεργοποίησα λοιπόν, το τηλέφωνο μου. Δεν ήθελα να νιώθω ως θύμα. Η ερμηνεία μου για τον όρο "θύμα" είναι αυτός που λαχταρά για να του δείχνεις προσοχή, να τον φροντίζεις, αλλά αυτό δεν σε φτάνει μακριά στη ζωή. Στο τέλος της ημέρας, πρέπει να αντιμετωπίσεις την πρόκληση. Δεν θα εξαφανιστεί. Αυτό ήταν το πρώτο που κατάλαβα, όταν ξεκίνησα τη χημειοθεραπεία".

Ο πόνος που ένιωθα ήταν τόσο δυνατός, που η οικογένεια μου δεν μπορούσε να καταλάβει τι περνώ, όσο και αν προσπαθούσε. Υπήρξαν μέρες που αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Που γύριζα σπίτι μου, καθόμουν στο κρεβάτι και έλεγα "δεν είμαι άρρωστη, δεν είμαι άρρωστη, δεν είμαι άρρωστη". Το επαναλάμβανα 40-50 φορές. Και μαντέψτε; Ένιωθα καλύτερα! Μετά τον πρώτο κύκλο χημειοθεραπείας, έχασα την ελπίδα μου. Δεν έβλεπα πώς θα καταφέρω να αντιμετωπίσω τόσο άθλια συναισθήματα, κάθε μέρα, για τρεις μήνες". Τελικά, έκανε πέντε κύκλους, πέρασε μήνες με πονοκεφάλους, με στομαχόπονους και τη γεύση του μέταλλου στο στόμα της. " Δεν μπορούσα παρά να καταναλώσω κάποιες, λίγες, μπουκιές φαγητού. Από την άλλη μεριά βέβαια, ήμουν αδύνατη (γελάει). Έπρεπε επίσης, να κόψω τα μαλλιά μου, κάτι που σου προκαλεί τρόμο στην αρχή, αλλά τώρα μου αρέσει το look που έχω"!

Η συμπεριφορά είναι η μισή μάχη

" Πολλοί άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται πόσο δυνατοί είναι. Έχουμε τόση φωτιά μέσα μας, τόση αποφασιστικότητα και κάποιες φορές μπαίνουμε στο δρόμο... του εαυτού μας, γιατί θέλουμε να νιώσουμε ως θύματα. Θέλουμε τους άλλους να μας λυπούνται. Φανταστείτε αν κάθε φορά που εμφανίζεται ένα εμπόδιο μπροστά μας, εμείς ανοίγουμε τα χέρια μας και λέμε "bring it on baby, δεν μπορείς να με νικήσεις". Αυτή η συμπεριφορά, είναι η μισή μάχη. Έτσι σκεφτόμουν κάθε φορά που ήμουν στο γήπεδο, κάθε μέρα, για μια ώρα. Ακόμα και όταν ήθελα να κάνω εμετό. Κρατούσα τη στιγμή, κάτι στο οποίο δεν είχα προπονηθεί πολύ, ως αθλήτρια.

Όλα στη ζωή, όχι μόνο τα σπορ, έχουν μεγάλη σχέση με το αποτέλεσμα. Όλα έχουν να κάνουν με το πώς αποδίδεις. Αν δεν αποδίδεις σωστά, θα σε αντικαταστήσουν. Αυτό δημιουργεί μεγάλη πίεση. Κανείς δεν ξέρει τι θα βρει μπροστά του, τι θα φέρει το μέλλον. Το μόνο λοιπόν, που έχει σημασία είναι τι κάνεις σήμερα, για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Στη χημειοθεραπεία, έμαθα να κάνω και διαλογισμό, γιατί ήθελα να μάθω τον εαυτό μου, σε ένα πιο βαθύ επίπεδο. Άρχισα να ρωτώ "ποια είναι η Vicky; Τι την κάνει να χαίρεται; Τι την κάνει να θυμώνει; Τι περιμένει από τον εαυτό της;". Έγινα η καλύτερη φίλη του εαυτού μου. Πρέπει να αγαπάτε τον εαυτό σας. Να του θυμίζετε πόσο καλός είναι, πόσο έξυπνος και όμορφος είναι, πόσο δυνατός είναι. Η συμπεριφορά εξαρτάται άμεσα με τη θετική ενέργεια".

Παραδέχθηκε ότι δεν ήταν πάντα έτσι. Έγινε. " Κατά τη διάρκεια των προπονήσεων και των τουρνουά, είχα να αντιμετωπίσω διαρκώς αρνητικές σκέψεις. Σκεφτόμουν πως δεν μπορώ να κάνω κάτι, ότι είμαι κουρασμένη. Μολονότι όλοι με προέτρεπαν να σταματήσω αυτό το σύστημα, εγώ δεν έκανα τίποτα. ήταν σαν να απολάμβανα που ήμουν αρνητική. Η μάχη μου με τον καρκίνο, το άλλαξε αυτό. Τώρα νιώθω πιο δυνατή, γιατί έχω θετική συνεργασία με τον εαυτό μου. Τον ενθαρρύνω να κάνει τα καλύτερα, να φτάσει πιο μακριά".

Επόμενος στόχος, το ΤΟΡ10 της παγκόσμιας κατάταξης

Μια από τις αγαπημένες της φράσεις, ανήκει στον Ντόναλντ Τραμπ, υποψήφιο για πρόεδρο των Ρεπουμπλικανών. "Συνέχισε να προχωράς, να κινείσαι προς τα εμπρός. Βάλε υψηλούς στόχους. Προγραμμάτισε μια πτήση. Μην κάθεσαι απλά, στον διάδρομο απογείωσης, με την ελπίδα πως κάποιος θα έλθει δίπλα σου και θα σπρώξει το αεροπλάνο. Δεν θα συμβεί. Άλλαξε τη συμπεριφορά σου και κέρδισε ύψος". Στις 22/9 του 2014 ανακοίνωσε η ίδια, από το Facebook πως "δεν είμαι πια άρρωστη. Έχω επιστρέψει στα γήπεδα. Πηγαίνω στο γυμναστήριο κάθε μέρα και δουλεύω πολύ σκληρά, για να χτίσω το σώμα μου. Έμαθα τη σημασία του υγιούς μυαλού. Το υγιές σώμα δεν αρκεί".

Οι μύες της είχαν ατροφήσει, πράγμα λογικό. Έπρεπε να ξεκινήσει από το μηδέν. Ξέρει πως πρέπει να κάνει συχνά εξετάσεις. Ότι η ζωή της έχει αλλάξει. Ποιοι είναι οι στόχοι της; " Κατ' αρχάς, να παραμείνω υγιής. Θέλω να γίνω η καλύτερη τενίστρια που μπορώ να γίνω. Παραμένω δεσμευμένη με την πνευματική δουλειά. Δεν είναι κάτι που κάνεις μια μέρα και τελείωσε. Το ταξίδι συνεχίζεται κάθε μέρα. Μην αφήνετε τις εμπειρίες που έχει ζήσει στο παρελθόν, να προσδιορίσουν ποιοι είστε. Εσείς κάθεστε στη θέση του οδηγού. Και να θυμάστε πάντα πως με το μυαλό έχετε τη δυνατότητα να ξεπεράσετε τα πάντα". Σε ό,τι αφορά το τένις, θέλει να μπει στο ΤΟΡ10 του κόσμου . "Είμαι αισιόδοξη πως θα τα καταφέρω. Θα είμαι μακρά διαδικασία, λόγω του τι έχω περάσει, αλλά δεν είναι κάτι που δεν μπορώ να επιτύχω".

Το είδωλο της, η Venus Williams προσπάθησε να τη βρει και να της μιλήσει. " Έπαθα σοκ! Με εντυπωσίασε. Την αγαπώ τόσο πολύ και το γεγονός ότι βρήκε χρόνο από την πολυάσχολη ζωή της, για εμένα ήταν απίστευτο". Δεν της έδωσε κάποια συμβουλή. " Με ρώτησε πώς είμαι και μου είπε να κρατήσω ψηλά το κεφάλι μου και θα τα καταφέρω". Επέστρεψε στα γήπεδα, τον Οκτώβριο του 2014. Ήταν εμφανώς αποδυναμωμένη από τις χημειοθεραπείες. Μέρα με τη μέρα, αύξανε το χρόνο των προπονήσεων και τον περασμένο Μάιο έπαιξε για πρώτη φορά το πρώτο της ματς, τριών σετ. Δεκατρείς μήνες μετά το τελευταίο της παιχνίδι -πριν πολεμήσει για τη ζωή της-, βρέθηκε στο Landisville για ένα μικρό τουρνουά. Που για εκείνο, κάθε άλλο παρά μικρή υπόθεση ήταν. " Ένιωθα ανόητα καλά! Το πρώτο μου παιχνίδι, ήταν ό,τι περίμενα. Στην αρχή έτρεμα λίγο, αλλά μετά ένιωσα άνετα και έπαιξα καλά", σχολίασε. Μετά πήγε στο Cincinnati, για προκριματικά ματς του Western& Southern Open. Ακόμα δεν έχει ενημερωθεί αν θα πάρει τη wild card για το US Open. " Δεν υπάρχει πράγμα που να συγκρίνεται με το να είσαι από την Αμερική και να παίζεις σε αυτό το Grand slam. Ειδικά, έπειτα από όσα έχω περάσει πιστεύω πως θα έχω μεγάλη υποστήριξη και ανυπομονώ. Από αυτό το τουρνουά έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. Δεν μπορώ να περιμένω για τις επόμενες".