Η αποκάλυψη του... tea time εκπροσώπων των Manchester United, Chelsea, Arsenal, Manchester City και Liverpool στο Λονδίνο, παρουσία του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου, Charlie Stillitano (πρόεδρος της Relevant Sport), οδήγησαν στις κλασικές υποψίες δημιουργίας "κλειστής" ευρωπαϊκής λίγκας στο ποδόσφαιρο. Δεν είναι η πρώτη φορά που θα τις διαβάσετε και κατά 99.9% δεν θα είναι και η τελευταία. Τι είναι; Η συνήθης πρακτική των πλούσιων και δυνατών ποδοσφαιρικών οργανισμών να παίρνουν ό,τι θέλουν από τη FIFA και την UEFA. Τι θέλουν αυτή τη φορά; Α... Δεν θα σας τα πούμε όλα εδώ. Να διαβάσετε για τη G14, την πρώτη συμμαχία των "μεγάλων", που έγινε European Club Association, αλλά δεν σταμάτησε να λέει "παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω" και όλο να μένει εδώ.

Πρώτα βέβαια, να σας πούμε ότι ο Stillitano ομολόγησε πως η εταιρία του ερευνά την ιδέα να δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή λίγκα, για τους πλουσιότερους της ηπείρου και άφησε να εννοηθεί πως αυτή η διοργάνωση δεν θα περιλαμβάνει την νυν ηγέτιδα της Premier League, Leicester City ή άλλους συλλόγους, πέραν των "πέντε αριστοκρατών". Σε σχετική ερώτηση, ο Claudio Ranieri κατ' αρχάς αστειεύτηκε ("ίσως την επόμενη φορά να είναι στο ραντεβού και ο αθλητικός διευθυντής της δικής μας ομάδας"), πριν τονίσει ότι τυχόν δημιουργία ευρωπαϊκής Super League θα είναι αντίθετα στο πνεύμα του αθλήματος και επί της ουσίας θα πρόκειται για έναν τρόπο των μεγάλων ονομάτων να τιμωρήσουν τις μικρότερες ομάδες, για τα δικά τους λάθη.

"Ο κόσμος πρέπει να σκεφτεί τι θέλουν οι φίλαθλοι, όχι μόνο τα χρήματα. Η κουλτούρα και οι φαν είναι πολύ πιο σημαντικοί παράγοντες, από άλλα πράγματα" πρόσθεσε ο Ιταλός, πριν διευκρινίσει ότι η φύση των αθλητικών απαιτήσεων είναι τέτοιες που οι παραδοσιακές δυνάμεις θα πρέπει να αντιδρούν δυνατά όπως ανταποκρίνονται σε νέες προκλήσεις και όχι να σχεδιάζουν την απόσχιση. "Αυτό είναι το άθλημα. Αντιλαμβάνομαι ότι θέλουν να κάνουν κάτι, αλλά αν συμβεί κάτι παράξενο μην τυχόν και κατηγορηθούν οι μικρές ομάδες. Θα φταίνε οι ίδιοι. Ίσως έχουν μια καλή ιδέα, αλλά πρέπει να αναρωτηθούν "γιατί μικρές ομάδες, σαν τη Leicester κάνουν καλύτερη δουλειά από εμάς;". Κάτι που θα λέγατε ότι έχει... και μια βάση. Αλλά ας δούμε τι μας έχει διδάξει η ιστορία, επί των προειδοποιήσεων για δημιουργία νέας ευρωπαϊκής λίγκας.

Η επίσημη σύσταση... του επαναστατικού κινήματος

Η... γραμμή εκκίνησης της G14 εντοπίζεται στο 1998, οπότε οι πλουσιότερες ομάδες συνεργάστηκαν για να εξασφαλίσουν ένα μεγαλύτερο μερίδιο από τα 1.9 δισεκατομμύρια ευρώ, το ποσό που αντιστοιχούσε στα ετήσια έσοδα της UEFA από τα τηλεοπτικά δικαιώματα του Champions League. Τι έκαναν; Το πιο απλό: απείλησαν πως θα εγκαταλείψουν. Την επομένη, η ευρωπαϊκή ομοσπονδία ανακοίνωσε την κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών, με μεγαλύτερα συμβόλαια για τις μεγάλες ομάδες -συν την προσθήκη δεύτερης φάσης στη διοργάνωση- και η FIFA ικανοποίησε το αίτημα των ισχυρών να κάνει συγκεκριμένο το διεθνές καλεντάρι του ποδοσφαίρου, ώστε να ξέρουν όλοι τι τους γίνεται με τους διεθνείς παίκτες.

Η αρμονία χαρακτήριζε τη σχέση των μεγάλων οργανισμών με τις διοικητικές αρχές του παγκοσμίου και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου έως τον Σεπτέμβριο του 2000. Ήταν τότε που 14 εκ των κορυφαίων ποδοσφαιρικών οργανισμών στην Ευρώπη συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες και δημιούργησαν τον πρώτο διεθνή οργανισμό συλλόγων στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, με το όνομα G14. Επρόκειτο για συμμαχία που είχε ως στόχο να διασφαλίσει την ομόφωνη στάση των μελών της, στις διαπραγματεύσεις με την UEFA και τη FIFA, ώστε να πάρουν τα χρήματα που πίστευαν ότι τους αναλογούσαν -και έως τότε πήγαιναν προς... άγνωστους παραλήπτες.

Ο εκπρόσωπος Τύπου της UEFA, Gerhard Aigner είχε σχολιάσει χαρακτηριστικά ότι" μέρος της δουλειάς μας είναι να διασφαλίσουμε την εξέλιξη του παιχνιδιού, σε όλη την Ευρώπη και για αυτό χρειαζόμαστε χρήματα". Δεν έπεισε και έτσι οι Manchester United, Liverpool, Bayern Munich, Borussia Dortmund, Juventus, Internazionale Milano, AC Milan, Ajax, PSV Eindhoven, Porto, Marseille, Paris Saint-Germain, Real Madrid και Barcelona πέρασαν στην ιστορία ως τα ιδρυτικά μέλη της G14. Τη θέση του ηγέτη είχε ο Florentino Perez της Real, με τον Peter Kenyon της Manchester United να είναι ο άμεσος συνεργάτης του.

Η γεωγραφική τους εξάπλωση περιλάμβανε επτά διαφορετικά μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το 2002, οι Arsenal, Olympique Lyonnais, Valencia και Bayer Leverkusen προστέθηκαν στη λίστα, κατόπιν σχετικών ονομαστικών προσκλήσεων που τους έκαναν ιδρυτικά μέλη -αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να γίνει η όποια προσθήκη- και κάπως έτσι, ο αριθμός των "συνασπιστών" έφτασε τους 18 μετέχοντες. Και ναι, ήταν όλοι πάρα πολύ πλούσιοι, όπως και όλοι άνηκαν στην κορυφή των πρωταθλημάτων της χώρας τους. Ομάδες όπως οι Παναθηναϊκός, Roma, Lazio, Valenci, Rangers, Celtic, Arsenal και Chelsea ενδιαφέρθηκαν να μπουν στη λίστα, αλλά η G14 δεν τους το επέτρεψε.

Τα μέλη της G14 είχαν κατακτήσει, μαζί, 250 τίτλους εθνικών λιγκών, συν 41 τρόπαια του Champions League σε 51 αγωνιστικές περιόδους. Παρ' όλα αυτά, δεν ζούσαν το value for money, με τα έσοδα τους να 'χουν κριθεί ως ανεπαρκή. Για την ακρίβεια, όπως είχε διατυπωθεί τότε, τα έσοδα δεν συνάντησαν το μάξιμουμ στόχο που είχε τεθεί από τους ιδιοκτήτες, βάσει των αγωνιστικών κριτηρίων και της ελιτίστικης φύσης τους. Δηλαδή, τα όσα έκαναν εντός των τεσσάρων γραμμών δεν είχαν συνδυαστεί με ανάλογη πορεία στα... εμπορικά γήπεδα, με τα αφεντικά να προσβλέπουν στη κλειστή λίγκα που θα οδηγούσε την κατακόρυφη αύξηση χορηγιών, κερδών, τιμών στο χρηματιστήριο και τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Για να μη γίνουν όλα αυτά, η UEFA τους κάλεσε να... τσεκάρουν όλοι μαζί το νέο Champions League.

Το επίσημο πρόσωπο που παρουσίασε αρχικά η G14 ήταν ως ένα γκρουπ που έχει ως κύρια προτεραιότητα το καλό του παιχνιδιού. Τα κύρια ζητούμενα, όπως είχαν διευκρινιστεί στο καταστατικό ίδρυσης, ήταν "να προωθήσουμε και να βελτιώσουμε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, υπό την όποια έννοια και να διαφυλάξουμε τα γενικά ενδιαφέροντα των μελών-οργανισμών. Να προωθήσουμε τη συνεργασία και τις καλές σχέσεις μεταξύ της G14, της UEFA και της FIFA και κάθε άλλης αθλητικής ένωσης και/ή των επαγγελματικών ποδοσφαιρικών συλλόγων, δείχνοντας ιδιαίτερη προσοχή στις διαπραγματεύσεις για το format, τη διοίκηση και τη λειτουργία των συλλογικών διοργανώσεων, στα οποία εμπλέκονται τα μέλη μας". Κανείς, συμπεριλαμβανομένων των φιλάθλων και των ΜΜΕ, δεν είχε καταλάβει... το υπονοούμενο: τα πραγματικά κίνητρα.

Ποια ήταν αυτά; Επιβεβαιώθηκαν στις 18/3 του 2006, οπότε η εφημερίδα Guardian είχε αποκαλύψει απόρρητα έγγραφα φακέλου με τίτλο "G14 Vision Europe", που είχε 10 βήματα. Σε αυτά αναφερόταν η ξεκάθαρη πρόθεση της G14 να πάρει τα δικαιώματα του Champions League από την UEFA, με το να διεκδικήσει το δικαίωμα της στην οικονομική και τη ρυθμιστική ανεξαρτησία. Όλοι είχαν συμφωνήσει (και υπογράψει) ένα εσωτερικής πολιτικής έγγραφο, που τόνιζε την πρόθεση να διασφαλιστεί η κυριαρχία των 18 μελών/σωματείων της, στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, με την στρατηγική τους να αλλάζει άρδην κατεύθυνση μέσα σε έξι μήνες.

Μεταξύ αυτών που μπορούσε να διαβάσει κανείς στην αγγλική εφημερίδα επί των συμφωνηθέντων, ήταν ότι "από την αρχή, η στρατηγική της G14 ήταν να δρα ως "επαγγελματικό lobby', εκ μέρους των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης. Παρ' όλα αυτά, το 2001 δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι μόνο σε ακραίες περιπτώσεις και ως τελευταία επιλογή η G14 επρόκειτο να αμφισβητήσει ανοιχτά και να ταχθεί εναντίον θεμάτων. Ενδεχομένως, να φτάσαμε στο σημείο που πρέπει να αναθεωρήσουμε αυτήν την προσέγγιση". Επίσης, αναφερόταν πως οι ομάδες της θα 'χουν εγγυημένη θέση στην ελίτ των διασυλλογικών διοργανώσεων. Όλα αυτά διαψεύστηκαν, με εκπροσώπους της οργάνωσης να επιμένουν ότι "θα ήταν λάθος οποιαδήποτε απόπειρα να "πληγωθεί" το πρωτάθλημα, με την αφαίρεση της πρόκρισης, τον "υποβιβασμό" ή όποια άλλη πρακτική δεν είναι διαφανής και δεν στηρίζεται σε αγωνιστικά κριτήρια".

Η UEFA προέβη σε ψήφισμα εναντίον της G14, με το οποίο δεσμεύτηκε "να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του αθλήματος εναντίον των πρόσφατων προκλήσεων από μια «ομάδα αυτοδιορισμένων συλλόγων»", καταλήγοντας στο ότι "το ποδόσφαιρο δεν είναι κλειστό μαγαζί". Ψήφο εμπιστοσύνης είχαν καταθέσει οι ομοσπονδίες μέλη της. Η G14 απάντησε με αμφισβήτηση επί της νομιμότητας της UEFA -ως διοικούσας αρχής-, η οποία ειρήσθω εν παρόδω είχε ανακοινώσει το δικό της "όραμα" σχεδόν ένα χρόνο νωρίτερα. Όταν έγινε η αποκάλυψη για τα "θέλω" της G14, εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας είχε σχολιάσει ότι "πρόκειται για αδιάντροπη αντιγραφή των θέσεων μας". Και κάπου εδώ να θυμίσουμε ότι το Champions League είχε προκύψει -στις αρχές της δεκαετίας του '90-, για να σταματήσει η τότε επανάσταση των πλουσιότερων ομάδων (το τότε όνομα ήταν Media Partners, ο ηγέτης ήταν ο Silvio Berlusconi και ο στόχος η αύξηση των εσόδων από το Ευρωπαϊκό Κύπελλο) με στόχο τη knock out δομή της διοργάνωσης. Τι κέρδισαν; Τη φάση των ομίλων.

Όταν δε, το 2003 η UEFA "έκοψε" τη δεύτερη φάση του Champions League, για να μειώσει τον αριθμό των πιθανών ευρωπαϊκών αγώνων των ομάδων κατά 4 ματς, οι ίδιοι (οι πλουσιότεροι) φέρονταν να 'χουν βρει Ισπανούς επιχειρηματίες πρόθυμους να στηρίξουν τη δημιουργία διοργάνωσης με τη συμμετοχή 16 ομάδων και το όνομα European Golden Cup. Μάλιστα, είχε διαρρεύσει πως το bonus του νικητή θα ήταν 110 εκατ. ευρώ. Η G14 δεν είχε διαψεύσει ή επιβεβαιώσει το παραμικρό. Παρ' όλα αυτά, η UEFA πανικοβλήθηκε -για μια ακόμη φορά- και άρχισε να υποχωρεί. Τι έκανε; Δεν μείωσε τον αριθμό των ξένων παικτών που αγωνίζονται στις ευρωπαϊκές ομάδες -κάτι που θα συγκρουόταν με τα συμφέροντα των πλουσιότερων ομάδων.

Eν τω μεταξύ, στο προσχέδιο του "G14 Vision Europe", υπήρχε η υπογραφή του Thomas Kurth, ως γενικού διευθυντή της επιτροπής διοίκησης. Τύπος που είχε αφήσει σύξυλη την UEFA το 2001 (έπειτα από δέκα χρόνια στο πόστο του υπευθύνου των διοργανώσεων) για να πάει στην G14. Ο πολύγλωσσος Ελβετός είχε προσληφθεί -ξεκάθαρα- για να προσφέρει την τεχνογνωσία στη διοργάνωση του Champions League... που επίσης ξεκάθαρα ήθελε η G14. Είχε βρει και όνομα: European Super League. Γιατί δεν την είδατε;

O Οulmers, η μάχη στα χαρακώματα και η λευκή σημαία

Τον Σεπτέμβριο του 2005 η Royal Charleroi πήγε στα αθλητικά δικαστήρια τη FIFA, αμφισβητώντας τη νομιμότητα του κανονισμού για τη συμμετοχή των διεθνών παικτών στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα των χωρών τους. Αυτός ανέφερε ότι είναι υποχρεωμένοι οι σύλλογοι να επιτρέπουν στους παίκτες που καλούνται από τις εθνικές τους ομάδες, να τιμούν τα καθήκοντα τους και οποιαδήποτε άλλη συμφωνία είναι παράνομη. Το μεγαλύτερο σημείο διαφωνίας, ήταν στο άρθρο 2 όπου αναφερόταν πως "οι σύλλογοι που αφήνουν τον παίκτη, σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας παραγράφου, δεν δικαιούνται αποζημίωσης" τουναντίον, πληρώνουν το μηνιάτικο. "Ο σύλλογος στον οποίον ανήκει ο παίκτης είναι υπεύθυνος για την πληρωμή της ασφάλειας, σε περίπτωση ασθένειας ή ατυχήματος καθ' όλη τη διάρκεια της αποδέσμευσης του" για τη συμμετοχή στις εθνικές. "Αυτή η κάλυψη εκτείνεται και στην περίπτωση τραυματισμού, κατά τη διάρκεια διεθνών αγώνων, για τα οποία έχει αποδεσμευτεί".

Τι είχε συμβεί; Ο τραυματισμός του Abdelmajid Oulmers, σε παιχνίδι του Morocco εναντίον της Burkina Faso. Ο πρώην παίκτης του Πανθρακικού είχε επιστρέψει στο βελγικό σύλλογο, με διαλυμένους συνδέσμους -έμεινε εκτός αγωνιστικών χώρων για οκτώ μήνες- και η ομάδα του αρνήθηκε να τον πληρώσει -μεροκάματο ή ιατρικά έξοδα. Ο πρόεδρος της Charleroi, Abbas Bayat είχε προτείνει στον τότε πρόεδρο της FIFA, Sepp Blatter φιλικό διακανονισμό για 615.000 ευρώ, διότι όπως υποστήριζε η απώλεια του παίκτη δεν επέτρεψε στην ομάδα να διακριθεί. Ο Blatter αρνήθηκε κάθε συμβιβασμό. Λίγο αργότερα, ευχήθηκε να ήταν περισσότερο διαλλακτικός.

Μπήκε, βλέπετε, στη μέση η G14 και στήριξε με δική της μήνυση, τη μήνυση των Βέλγων, απαιτώντας αποζημίωση 869 εκατ. ευρώ -για τους διεθνείς που είχαν υπηρετήσει τις πατρίδες τους, την προηγούμενη δεκαετία και είχαν τραυματιστεί! Υποστήριξε πως η FIFA προβαίνει σε παράνομη κατάχρηση της κυρίαρχης θέσης που έχει, ως ρυθμιστής του παιχνιδιού και ως εμπορικού του αντιπροσώπου, τη στιγμή που είναι και η διοργανώτρια διεθνών τουρνουά.

Το δικαστήριο του Βελγίου έστειλε την υπόθεση του Oulmers στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιοσύνης (η τελευταία αθλητική υπόθεση που είχε δικάσει, ήταν του Bosman), απέρριψε τη μήνυση της G14 για την εκ των υστέρων αποζημίωση, αλλά παρέπεμψε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο το κομμάτι που αφορούσε το κατά πόσο τέσσερις από τους κανονισμούς της FIFA δεν παραβίαζαν τους νόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατ' αρχάς, ερευνήθηκε αν όντως οι σύλλογοι είναι υποχρεωμένοι να αφήνουν τους διεθνείς να φορούν τη φανέλα με το εθνόσημο, δεύτερον αν οι οργανισμοί είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν το καλεντάρι της FIFA, τρίτον γιατί οι ομάδες δεν έχουν δικαίωμα στο να διεκδικήσουν οικονομική αποζημίωση εφ όσον αφήνουν παίκτη τους να παίξει σε εθνική και τέταρτον γιατί οι σύλλογοι είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την ασφάλεια των διεθνών. Κάπως έτσι, εκπρόσωποι όλων των πλευρών συμφώνησαν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να διαπραγματευτούν και τα βρήκαν στη μέση.

Η λύση δόθηκε δια της πολιτικούς οδού (και όχι της νομικής) και δεν υπήρξαν χαμένοι. Η G14 απέσυρε τη μήνυση για το παράνομο άρθρων του κανονισμού της -και τελικά της "διακυβέρνησης" της- και η FIFA συμφώνησε να αποζημιώνει τις ομάδες για κάθε διεθνή παίκτη -το ποσό αρχικά είχε οριστεί στα 4000 ευρώ την ημέρα, για κάθε έναν ποδοσφαιριστή. Οι έχοντες γνώση διαβεβαίωναν πως αν η FIFA έφτανε ως το τέρμα την υπόθεση του Oulmers, θα την κέρδιζε, αλλά θα έχανε όλα τα μέλη της G14.

Την ημέρα που επήλθε η συμφωνία, οι δυο πλευρές υποσχέθηκαν ειρήνη, με τη G14 να μετονομάζεται σε European Club Association, να διατηρεί τη δομή και τη λειτουργία της και ήταν η μόνη αρχή που αναγνωρίστηκε από τη UEFA. Είχαμε φτάσει στον Γενάρη του 2008 και οι τότε πρόεδροι της FIFA (Blatter) και UEFA (Platini) πρωταγωνιστούσαν στις... αναμνηστικές φωτογραφίες, μαζί με εκπροσώπους των Arsenal, Barcelona, Lyon, Liverpool, Manchester United και Rangers που ήταν στο ραντεβού, μαζί με τον -τότε- πρόεδρο της ΕCA (και ιδιοκτήτης Olympique Lyonnais) Jean Michel Aulas. Όλοι μαζί δεσμεύτηκαν πως στο εξής θα δούλευαν παρέα, για το καλό του αθλήματος.

Η σχετική ανακοίνωση, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι "αρχίζει ένα νέο κεφάλαιο στις σχέσεις μεταξύ των συνομοσπονδιών και των συλλόγων. Η ανάπτυξη αποτελεί βασικό άξονα της αθλητικής και πολιτικής φιλοσοφίας του Sepp Blatter και του Michel Platini, των οποίων επιθυμία είναι τα προβλήματα, τα οποία προκύπτουν, να επιλύονται μέσα στην ποδοσφαιρική οικογένεια. Οι ευρωπαϊκοί σύλλογοι ασπάζονται τη συγκεκριμένη φιλοσοφία", πριν καταλήξει στο "τα αιτήματα των συλλόγων είχαν βάση. Η συμφωνία δεν αποτελεί πολιτικό βήμα, αλλά λογική εξέλιξη".

Ως αποστολή της, η European Club Association προσδιόρισε το "να δημιουργηθεί ένα νέο, πιο δημοκρατικό διοικητικό μοντέλο που να αντανακλά το ρόλο-κλειδί των συλλόγων μας". Έχουν γενική συνέλευση και εκλογές για το διοικητικό συμβούλιο, που περιλαμβάνει 11 μέλη, συν τέσσερις εκπροσώπους που ορίζει το Κεντρικό Συμβούλιο στο Professional Football Strategy Council της UEFA. Η ECA παρέχει και τα μισά μέλη της Επιτροπής συλλογικών διοργανώσεων της UEFA. Μια χαρά ως εδώ; Προφανώς και αυτή η χαρά κάποια στιγμή διεκόπη.

Το 2009, το γαλλικό περιοδικό "France Football" αποκάλυψε νέο μυστικό σχέδιο των πιο πλούσιων ευρωπαϊκών ομάδων να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση. Φυσικά και ήταν η δημιουργία νέου... υπερπρωταθλήματος, με τρεις κατηγορίες αυτή τη φορά και σύστημα υποβιβασμού και ανόδου. Ένα άλλο νέο στοιχείο ήταν η πρόθεση τους να κάνουν ό,τι κάνουν, μαζί με την UEFA και είχαν δηλώσει αποφασισμένοι να προβούν και στους απαραίτητους συμβιβασμούς. Προφανώς και η ιδέα δεν προχώρησε, αλλά δεν εγκαταλείφθηκε.

Τον Ιούλιο του 2011, η Guardian (ναι, πάλι αυτή) δημοσίευσε τη νέα απειλή των κορυφαίων ποδοσφαιρικών οργανισμών, βάσει της οποίας είχαν αποφασίσει το "σχίσμα" για να δημιουργήσουν τη δική τους super λίγκα "εκτός και αν η UEFA απαντήσει άμεσα στις ολοένα και αυξανόμενες ανησυχίες τους, επί των ημερομηνιών των αγώνων εθνικών ομάδων και τα οικονομικά". Ένα μήνα νωρίτερα, το ίδιο μέσο είχε γράψει πως η FIFA θέλει να προσθέσει άλλα πέντε ματς στα ήδη υπάρχοντα των εθνικών ομάδων και να τα κάνει 17, προς όφελος των μικρών ευρωπαϊκών ομοσπονδιών.

Η FIFA είχε προβεί σε διάψευση (αλλά την ίδια ώρα δεν είχε αποδεχθεί το αίτημα... των άλλων να μειωθούν οι αγώνες των εθνικών από 12 σε 9) με την ECA να κατηγορεί την UEFA πως δεν τήρησε τη δέσμευση της για αποζημίωση των συλλόγων για τους διεθνείς -όταν είναι στις εθνικές-, αλλά και ότι έπαιρνε αποφάσεις, χωρίς να καταθέτει η European Club Association την άποψη της. Προφανώς και έγιναν τα δέοντα και για αυτό υπεγράφη το Memorandum of Understanding, του 2012, μεταξύ της UEFA και της European Club Association -που σήμερα έχει 220 μέλη από όλη την Ευρώπη. Το Memorandum τώρα, είχε όμως, ημερομηνία λήξης: την 31η Ιουλίου του 2014, με μέλος της ECA να δηλώνει πως "από εκείνη την ημέρα και έπειτα δεν θα είμαστε υποχρεωμένοι να σεβόμαστε το καταστατικό της FIFA ή τους κανονισμούς της UEFA ή να μετέχουμε στις διοργανώσεις τους". Τώρα, το γεγονός ότι κάπου εκεί προέκυψε το σκάνδαλο διαφθοράς της FIFA, μάλλον δεν θα το λέγατε τυχαίο ως γεγονός.

Και κάπως έτσι, φτάνουμε στα τελευταία δημοσιεύματα που θέλουν τις πέντε μεγάλες ομάδες της Premier League να σκέφτονται την αποχώρηση από το Champions League .Τι προκάλεσε αυτήν την αντίδραση; Γιατί ασφαλώς και κάτι πρέπει να 'χει γίνει -αν μας δίδαξε κάτι η ιστορία. Κατ' αρχάς, να σας πούμε ότι το αποκλειστικό της Sun επιβεβαιώθηκε από ανθρώπους των Chelsea, Manchester United, Manchester City, Liverpool και Arsenal, οι οποίοι παραδέχθηκαν πως συναντήθηκαν σε ξενοδοχείο του Λονδίνου, μετά την πρόσκληση του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου (ιδιοκτήτη των Miami Dolphins), Stephen Ross, ο οποίος είχε την ιδέα του International Champions Cup και... έχει κι άλλες εμπνεύσεις.

Διέψευσαν ότι συζήτησαν επί της δημιουργίας νέας ευρωπαϊκής Super League, πριν ομολογήσουν ότι έχουν κάποιες ιδέες που δεν δέχεται η UEFA, επί του πώς μπορεί να γίνει το Champions League για να γίνει ακόμα πιο θελκτικό. Μια από τις προτάσεις είναι η εγγυημένη συμμετοχή των μεγάλων ομάδων. Ναι, ό,τι ήταν από το '90. Αλλά ποια ήταν η αφορμή της νέας... προειδοποίησης για σχίσμα; Οι σύλλογοι είναι προ της συμφωνίας για νέο τριετές τηλεοπτικό συμβόλαιο, με τον "κύκλο" να ανοίγει από το 2018 και έχουν κληθεί να καταθέσουν προτάσεις επί του format που θα δώσει τα περισσότερα δυνατά κέρδη.

Μια από τις ιδέες είναι να ξεκινά το πρόγραμμα με διπλούς αγώνες για όλους (να μην υπάρχουν στάνταρ θέσεις), πριν περάσουμε στους ομίλους. Οι υπέρμαχοι εξηγούν πως ομάδες όπως η Bayern Munich ή η Barcelona που κυριαρχούν στις εθνικές τους λίγκες, θα αποκτήσουν την ευκαιρία να κερδίσουν μια θέση μεταξύ των καλύτερων, μέσω μιας πιο ενδιαφέρουσας διαδικασίας. Καλό; Θα δείξει. Μετά το ραντεβού, ο εκπρόσωπος της Arsenal, ο εκτελεστικός διευθυντής Ιβάν Γκαζίδης διέψευσε κάθε σκέψη για αποχώρηση από το Champions League ή την Premier League. "Μιλήσαμε για το International Champions Cup και τις δομές των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, που θα έκαναν καλύτερη την Premier League".

Εκπρόσωπος από το γραφείο Τύπου της ECA παραδέχθηκε πως "γίνονται πολλές συζητήσεις για το μέλλον των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, στην παρούσα φάση, κάτι που γίνεται πάντα πριν αρχίσει ένας νέος "κύκλος" τουρνουά. Αυτές οι συζητήσεις γίνονται σε διάφορα μέρη και σε διαφορετικά επίπεδα, αλλά έως τώρα δεν υπάρχει κάτι που να έχει τεθεί ως επίσημη πρόταση σε εμάς. Και δεν αναμένεται κάποια απόφαση, πριν το φθινόπωρο, αλλά είναι λογικό να υπάρχουν υποθέσεις και σενάρια", βάσει των όσων έχει ζήσει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έως τώρα.

Ο πρώην πρόεδρος της ECA και πρόεδρος της Bayern Munich, Karl-Heinz Rummenigge είχε πει τον Γενάρη πως η "κλειστή" super λίγκα είναι αναπόφευκτη, εξηγώντας πως "στο μέλλον, μπορώ να δω ένα τουρνουά με 20 ομάδες από Ιταλία, Αγγλία, Ισπανία, Γερμανία και Γαλλία. Είναι μια ιδέα που 'χει προκύψει εδώ και πολύ καιρό. Οι ομάδες των πέντε κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων γίνονται συνέχεια πιο δυνατές και επί της ουσίας, έχει ήδη γεννηθεί μια λίγκα έξω από το Champions League, της οποίας θα ηγηθεί είτε η UEFA, είτε κάποιος άλλος. Βέβαια, θα υπάρχει ένα όριο ως προς τα κέρδη". Τότε, ο νυν πρόεδρος της FIFA, Gianni Infantino είχε διαφωνήσει, λέγοντας πως "η Super League υπάρχει ήδη και λέγεται Champions League. Ωστόσο, η UEFA είναι "ανοιχτή" στο διάλογο με τους συλλόγους ως προς το πώς μπορούν να βελτιωθούν οι δομές των διοργανώσεων μας".

Πηγές: EU Sports Law and Breakaway Leagues in Football (συγγραφέας Katarina Pijetlovic), The Guardian, France Football, bbc.co.uk, danielgeey.com, corkonlinelawreview.com, soccerphile.com, The Independent.