Η ερώτηση της ημέρας είναι ποιος πήρε φέτος τη Χρυσή Μπάλα. Τη θεωρείς αστεία; Ωραία λοιπόν, πάμε στην άλλη άκρη της λίστας: πώς λέγεται ο κύριος που πήρε το πρώτο βραβείο του "καλύτερου ποδοσφαιριστή στην Ευρώπη"; Τι; Δεν το 'χεις πρόχειρο; Να σε βοηθήσω. Ο Sir Stanley Matthews ήταν ένας εκ των καλύτερων παικτών, στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου και εκείνος που πήρε αυτό που μετά έγινε "Χρυσή μπάλα" το 1956. Με το όνομα του ξεκινά και η λίστα του σχετικού βραβείου που δίνει η "Football Writers' Association" (Ένωση συντακτών ποδοσφαίρου). Τον είχαν αποκαλέσει "μάγο της ντρίμπλας".

Ο Pele έχει πει για εκείνον ότι " ο Matthews μας έμαθε τον τρόπο που πρέπει να παίζεται το ποδόσφαιρο. Το ρόλο του εξτρέμ". Ολοκλήρωσε τη διαδρομή του ποδοσφαιριστή στα 50 του, έχοντας γίνει ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης που αγωνίστηκε ποτέ στην κορυφαία κατηγορία, αλλά και που εκπροσώπησε τη χώρα του, σε διεθνή διοργάνωση. Στις 6 Φεβρουαρίου του 1965 (και ενώ αγωνιζόταν ακόμα), έγινε Sir από τη Βασίλισσα, για τις υπηρεσίες του στο ποδόσφαιρο. Πέθανε στις 23/2 του 2000, σε ηλικία 85 χρόνων. Περί τους εκατό χιλιάδες ανθρώπους συγκεντρώθηκαν στους δρόμους του Stokes (όπου γεννήθηκε, όπου ξεκίνησε την καριέρα του) για να τον αποχαιρετήσουν, όπως κατευθυνόταν στην τελευταία του κατοικία.

Ο Μatthews λοιπόν, είναι ο πιο γνωστός παίκτης που έχει αγωνιστεί στην ομάδα που το πάλαι ποτέ άνηκε στην ελίτ της Μεγάλης Βρετανίας: την Blackpool, με έτος ίδρυσης το 1887 και nickname το Tangerines (μανταρινί), λόγω του χρώματος της φανέλας που φορούν από το 1923. Το 2001, οι τοπικοί επιχειρηματίες της πόλης, τη μετέτρεψαν στην απάντηση της βορείου Αγγλίας, στο Las Vegas, με εκατομμύρια χρωματιστά λαμπάκια να κάνουν την εμφάνιση τους παντού. Η απόπειρα δεν θα λέγατε πως ήταν επιτυχημένη -αφού αυτό το... θέαμα δεν επαναλήφθηκε.

Τον Μάιο του 1988, το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών -μαζί με την ιδιοκτησία- πέρασαν στα χέρια του Owen Oyston, ο οποίος πούλησε την κτηματομεσιτική εταιρία που είχε για να πάρει την ομάδα. Είχε δώσει τότε 1.500.000 ευρώ. Ποιος είναι αυτός ο κύριος που από ευχή έγινε κατάρα; Που για την Blackpool είχε αρνηθεί το 1996 πρόταση να αναλάβει τη Manchester United (δεν βρήκε τον τρόπο να είναι και στις δυο);

Ο πιο πλούσιος Βρετανός που πήγε στη φυλακή, για σεξουαλικό αδίκημα

Τη σήμερον ημέρα, διανύει το 81ο έτος της ηλικίας του και στην εφορία δηλώνει επιχειρηματίας. Σε ποιον τομέα δραστηριοποιείται; Τα κτηματομεσιτικά και τα MΜΕ, ενώ μια εποχή είχε πάρει τα δικαιώματα για τους διαγωνισμούς ομορφιάς. Σύμφωνα με την Rich List των Sunday Times -φροντίζει να ενημερώνει κάθε χρόνο για τους 2000 πιο πλούσιους ανθρώπους ή οικογένειες του Ηνωμένου Βασιλείου-, τον εμφανίζει στο Νο863. Υπήρξε σαφέστατη πτώση από το 2008, οπότε ήταν στο Νο759. Αλλά θα ζήσει. Έως τον Μάιο του 1996 ήταν γνωστός ως "ιδιοκτήτης της Blackpool", μεγιστάνας των ΜΜΕ και εκείνος που έκανε τις μεγαλύτερες δωρεές στο Εργατικό Κόμμα. Είχαν προκύψει και κάτι φήμες που τον ήθελαν να έχει εμπλακεί σε παράνομες αναθέσεις δημοσίων έργων (μαζί και άλλες δραστηριότητες που αφορούσαν το κράτος και δεν θα τις λέγατε ακριβώς νόμιμες), αλλά δεν επιβεβαιώθηκαν, με στοιχεία. Το 1996, οπότε όλως τυχαίως οι Συντηρητικοί είχαν βρει στοιχεία για τις δραστηριότητες του Oyston και των συνεργατών του, στο Εργατικό κόμμα πρόσθεσε στο βιογραφικό του και το "βιαστής".

Τα... όργανα είχαν αρχίσει από τον Ιανουάριο του 1995, οπότε έξι γυναίκες τον κατηγόρησαν για επίθεση σεξουαλικής φύσεως. Στις 11 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, η Daily Express είχε γράψει πως " είναι κατηγορούμενος για τέσσερις βιασμούς, τρεις επιθέσεις και συνωμοσία για εξεύρεση και προώθηση γυναικών για σεξ". Κοινώς, για προαγωγός. " Την ίδια ώρα, το πρώην αφεντικό πρακτορείου μοντέλων, ονόματι Peter Martin ανακρίνεται για 19 κατηγορίες βιασμού και συνωμοσία με τον Oyston, που ωθούσε νεαρά μοντέλα σε σεξουαλικές πράξεις". Εκείνος είχε συλληφθεί στις 9/2 στον πύργο του, αξίας 2.000.000 ευρώ, στο Claughton Hall, πέρασε το βράδυ στη φυλακή, πριν βγει με εγγύηση 70.000 ευρώ, ενώ παρέδωσε και το διαβατήριο του. Δήλωσε αθώος των κατηγοριών".

Οι τέσσερις βιασμοί -βάσει των κατηγοριών- είχαν γίνει στο διάστημα από τον Σεπτέμβριο του 1989 έως τον Δεκέμβριο του 1991, ενώ η... συνεργασία του με τον Martin (πρώην αστυνομικός που εκτίει ποινή 20ετους φυλάκισης, για συστηματικούς βιασμούς και σεξουαλικές επιθέσεις σε κορίτσια, των οποίων την ασφάλεια του την είχαν αναθέσει οι γονείς τους) αφορούσε το διάστημα από τον Απρίλιο του 1988 έως τις 31/5 του 1993 και κορίτσια που ήταν ανήλικα. Αυτό στην Αγγλία σημαίνει πως ήταν κάτω των 21 χρόνων. Εκείνος δεν αρνήθηκε ποτέ ότι χρησιμοποίησε την περιουσία του και τη δύναμη που είχε -ως επιχειρηματίας- για να αποπλανήσει γυναίκες. Επέμενε πως ό,τι έγινε (και εξελίχθηκε σε τρεις διαφορετικές δίκες), έγινε συναινετικά. Επίσης, τόνιζε τη διετία που μεσολάβησε μεταξύ των συμβάντων και των καταγγελιών αυτών -του τύπου ότι... εκείνος ήταν το θύμα σκευωρίας. Στις δικαστικές αίθουσες έφτασαν οι τρεις υποθέσεις. Απαλλάχθηκε από τις δυο κατηγορίες και βρέθηκε ένοχος για τη μία.

Ο Δικαστής McCullogh είχε άλλη άποψη. " Ήσασταν 58 χρόνων και εκείνη ήταν 16. Ήσασταν πλούσιος, είχατε δύναμη και ισχυρή προσωπικότητα. Εκείνη ήταν νέα και ευάλωτη. Επιπροσθέτως, δεν σας έστειλε λάθος μηνύματα. Όπως δήλωσε η Μiss B (βάσει νόμου, επειδή ήταν ανήλικη το όνομα της προφυλάχτηκε) "μου φέρθηκε σαν να ήμουν αντικείμενο. Αλλά δεν ήμουν". Ενημέρωσε πως " το δικαστήριο του Liverpool δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει σε ποιο βαθμό τραυματίστηκε η Miss B, από τη δοκιμασία που πέρασε" και έστειλε τον κατηγορούμενο για τρία χρόνια στη φυλακή "ως ένοχο για επίθεση", ενώ τον χρέωσε με άλλα τρία χρόνια "για βιασμό". Η ετυμηγορία προέκυψε έπειτα από μαραθώνια νομική διαδικασία, που αφορούσε και οκτώ ώρες έως ότου καταλήξουν στους ενόρκους. Είχε ξεκινήσει τον Απρίλιο του 1996.

Θα κάνω ό,τι χρειάζεται, για να καθαρίσω το όνομα μου

Είχαν προηγηθεί οι υποθέσεις της Μiss A (τον Μάρτιο), που επίσης τον κατηγόρησε για βιασμό, φερόταν να είναι σύντροφος του Oyston. Τα στοιχεία απέδειξαν πως αυτή ήταν η αλήθεια -πράγμα που στην τελική ευθεία ομολόγησε και η ίδια. Ένα μήνα μετά, επίσης κρίθηκε αθώος κατηγορίας βιασμού από μοντέλο, καθώς αποδείχθηκε ότι... οι δυο τους συνέχισαν να συναντιούνται και μετά την κατάθεση μήνυσης.

Ήταν ήδη 62 χρόνων και εν τέλει έμεινε στη φυλακή 3 1/2 χρόνια (λόγω καλής συμπεριφοράς και πρότερου έντιμου βίου, αφέθηκε ελεύθερος στις 7/12 του 1999, με τη σύζυγο του να τον περιμένει στην έξοδο), ενώ το όνομα του μπήκε στη λίστα της χώρας, με τους ενόχους για σεξουαλική επίθεση. Για δώδεκα μήνες, δεν εμφανίστηκε πουθενά. Ήταν κλεισμένος στο σπίτι του. Στις 29/6 του 2001 μίλησε για πρώτη φορά δημόσια, μετά την αποφυλάκιση του. Δεσμεύτηκε να κάνει ό,τι μπορεί για να "καθαρίσει" το όνομα του. Έφτασε μέχρι τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια. Αυτό για τα ανθρώπινα δικαιώματα, απέρριψε την έφεση που είχε καταθέσει, στις 22/1 του 2002, χαρακτηρίζοντας την "πρόδηλα αβάσιμη".

Καλεσμένος σε event, μαζί με τον πρωθυπουργό -που έφριξε

Βέβαια, ενόσω δικαζόταν " με κάλεσαν να παρουσιαστώ στον αγωνιστικό χώρο, μπροστά σε 53.000 ανθρώπους για να πανηγυρίσουμε τη νίκη της ομάδας και την πρόκριση. Δεν είδα κανέναν να ενίσταται". Και έλεγε αλήθεια. Όπως αλήθεια ήταν ότι είχε δώσει 14.000 ευρώ στην Manchester United, για την αγορά ενός πίνακα για το Wembley. Πληροφορία που όταν έφτασε στα αυτιά του τότε Πρωθυπουργού, εκείνος διέταξε τους Red Devils να μην δεχθούν σεντ από τον εν λόγω κύριο, ενώ διέταξε σχετική έρευνα. Το 2007, είχε προσκληθεί από τον Sir Alex Ferguson και τον πρώην υπουργό των σπορ, του Εργατικού Κόμματος, Richard Caborn, σε φιλανθρωπικό event για το νέο Wembley.

Σε αυτό επρόκειτο να παραβρεθεί και ο νεοεκλεγείς τότε, πρωθυπουργός Gordon Brown. Το BBC έδειξε εικόνες με την άφιξη του Oyston στο χώρο, με τον εκπρόσωπο Τύπου του Πρωθυπουργού να σπεύδει να ξεκαθαρίσει ότι " ο κύριος Brown δεν συναντήθηκε με τον κ. Oyston, ούτε γνώριζε για την παρουσία του, εκ των προτέρων. Ζήτησε από τον γενικό γραμματέα του εργατικού κόμματος, να ερευνήσει την υπόθεση, ενώ τόνισε πως οποιαδήποτε δωρεά από τον κ. Oyston δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή".

Τον περασμένο Φεβρουάριο αποδείχθηκε πως πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Προσέλαβε τέσσερα κορίτσια από πρακτορείο μοντέλων στο Λονδίνο, ως μανεκέν ρούχων που παράγει φίρμα στην οποία είναι συνιδιοκτήτης (Onu Uno). Μια εξ αυτών, ηλικίας 20 χρόνων, δεν ήξερε πως έχει καταδικαστεί για βιασμό. Το έμαθε, όταν επικοινώνησε στο Skype με τη μητέρα της, σωφρονιστική υπάλληλος στο επάγγελμα, η οποία γνώριζε το παρελθόν του Oyston. Κατόπιν προτροπής της τελευταίας, όλες κλειδώθηκαν σε ένα δωμάτιο!

" Ήταν η πιο μακρά νύχτα της ζωής μου" εξήγησε στη Mirror, όπου επίσης είπε πως "το πρακτορείο μας, μας έκλεισε το ταξίδι από το Λονδίνο έως το Lancaster, με τρένο και από εκεί μας παρέλαβε ο σοφέρ του Oyston, ο οποίος μας πήγε στην έπαυλη που ήταν στη μέση του πουθενά. Εκεί βρήκαμε τον ίδιο, μια φωτογράφο, έναν στυλίστα και μια συνεργάτη του. Εκείνος δεν είχε καμία δουλειά να παρακολουθήσει τη φωτογράφιση. Αλλά δεν έφυγε δευτερόλεπτο. Ήταν λίγο περίεργο και έγινε ακόμα πιο περίεργο, όταν μας έφερε τα blazers του και τα καπέλα που φορά και είναι το σήμα κατατεθέν του, για να μας βγάλουν φωτογραφίες και με αυτά. Αρνηθήκαμε, ώσπου βρήκε αποκούμπι σε μια κοπέλα από τη Λετονία. Ζήτησε το τηλέφωνο της, εκείνη δεν το έδωσε και πήγαμε για ύπνο. Κλειδωμένες".

Κάπου εδώ, μάλλον θα ήταν χρήσιμο να σας πούμε ότι είναι παντρεμένος. Για την ακρίβεια, παντρεύτηκε δυο φορές την ίδια γυναίκα, τη Vicky Burns, η οποία ανέλαβε την Blackpool όταν ο άνδρας της είχε δικαστήρια. Τη μία το 1964. Απέκτησαν δυο γιους (o Karl είναι πρόεδρος στην Blackpool) και τρεις κόρες. Εκείνος απέκτησε άλλη μια κόρη, από μια σχέση που είχε. Το ζευγάρι πήρε διαζύγιο το 1982... και ξαναπαντρεύτηκε έξι χρόνια αργότερα. Όλα τα μέλη της οικογενείας ήταν ενήμερα για τις σχέσεις του, ενώ στις δίκες έμαθαν και όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, όσων συνέβαιναν στο ίδιο τους το σπίτι. Υπήρχαν μάρτυρες που κατέθεσαν ότι ήταν πολλά τα βράδια που η Vicky έμενε μόνη, στην οικεία τους και εκείνος έβγαινε στο Λονδίνο, με νεαρές κοπέλες.

Έγινε ο πιο υψηλά αμειβόμενος διευθυντής ποδοσφαιρικής ομάδας, στη Μεγάλη Βρετανία

Το 2011 είπε να προσθέσει άλλη μια... ιδιαίτερη στιγμή στη θητεία του, όταν ο Karl Oyston αποφάσισε να δώσει η Blackpool το ποσό των 15 εκατ. ευρώ (για μια σεζόν)... στον Owen Oyston, για να αναλάβει χρέη διευθυντή! Ήταν ο μεγαλύτερος μισθός που έδωσε ποτέ σύλλογος της χώρας, σε διευθυντή -πέντε φορές μεγαλύτερος από τους συναδέλφους του στην Μancester United. 'Ηταν... και στο τσακίρ κέφι, γιατί η ομάδα είχε διαγράψει πολύ καλή πορεία στην Premier League -όπου επέστρεψε το 2010, έπειτα από 40 χρόνια, για να γίνει η πρώτη ομάδα στην ιστορία της Αγγλίας που προκρίθηκε από κάθε κατηγορία, μέσω playoffs. Την επομένη της ανόδου, ο Karl Oyston έκανε αιώνια δέσμευση -στην παρέλαση που πήραν μέρος 80.000 άνθρωποι-, ενώ ο σύλλογος "έβγαλε" 50 εκατ. ευρώ τη χρονιά της επιστροφής. Δεν ξόδεψε ούτε τα μισά για την ομάδα.

Ο γιος υπερασπίστηκε τον πατέρα, λέγοντας μεταξύ άλλων " ήταν εκείνος που έσωσε την ομάδα το 1987", πριν καταλήξει στο "είναι προτιμότερο να δώσουμε σε εκείνον αυτό το ποσό, από ό,τι σε παίκτες και μισθούς". Παρεμπιπτόντως, ο σύλλογος είχε δώσει άλλα 4 εκατ. ευρώ σε εταιρίες που άνηκαν στην οικογένεια. Ποσό διπλάσιο από εκείνο που έδωσαν, για να πάρουν τον DJ Campbell το 2010. Το ξενοδοχείο όπου μένει και τρώει η ομάδα, ανήκει στην οικογένεια και το διοικεί ο νεαρότερος Oyston, με τέτοια... επιτυχία που το 2014 παρουσίασε απώλειες 200.000 ευρώ. Τι απάντησε ο γηραιότερος της οικογενείας, σε σχετική καταγγελία οπαδών; "Έχω βάλει τον Sam τιμωρία και δεν του δίνω πια λεφτά".

Την αγωνιστική σεζόν 2013-14, έως τον Απρίλιο είχαν μετρήσει 2 νίκες και 26 ήττες και δεν είχαν σκοράρει περισσότερα από ένα γκολ, από τον Νοέμβριο. Δεν υπήρχε άλλη ομάδα (σε όλες τις κατηγορίες) που να είχε σκοράρει λιγότερες φορές από την Blackpool εκείνη την περίοδο. Η ήττα από την Burnley ήταν που ξεσήκωσε εκ νέου το λαό. Το ματς διεκόπη στο 53ο λεπτό, οπότε οι οπαδοί πέταξαν μπάλες του τένις και μανταρίνια στο γήπεδο και άρχισαν να αμφισβητούν ΚΑΙ ΠΑΛΙ την ιεραρχία. Οι αντιδράσεις πέρασαν για λίγο σε δεύτερη μοίρα, διότι αυτή ήταν η μέρα που ο προπονητής Bob Malcolm είχε χαστουκίσει τον Stephen Dobbie -προηγήθηκε τσακωμός επί αλλαγής.

H Seasiders Intependent Supporters Association (οργανωμένοι φίλαθλοι της ομάδας) επανέφεραν στο προσκήνιο την ανικανότητα των ιδιοκτητών "που νοιάζονται πιο πολύ για τον εαυτό τους, από ό,τι για την ομάδα. Για να διατηρούν τα χρήματα που έχουν, από το να τα επενδύουν. Έχουμε κουραστεί από τις υποσχέσεις τους". Η θητεία της οικογενείας είχε χαρακτηριστεί από την πεισματική άρνηση ως προς το να γίνουν επενδύσεις. Στα highlights της αδιαφορίας του ανήκει το γκρέμισμα της ανατολικής πτέρυγας στο Bloomfield Road (γήπεδο της ομάδας, από το 1887) το 2003, χωρίς να οικοδομήσει κάτι άλλο. Τουλάχιστον όχι πριν περάσουν επτά χρόνια και μεσολαβήσουν ουκ ολίγες ανταλλαγές... απόψεων με τους οπαδούς.

Τον Ιανουάριο του 2007, ο πατήρ Oyston έγινε έξαλλος, όταν έμαθε πως η πόλη έχασε από το Manchester την κούρσα για τη δημιουργία του πρώτου supercasino του Ηνωμένου Βασιλείου. Έλεγε ότι αυτή η εξέλιξη, θα απέτρεπε την εμφάνιση νέων χορηγών, που θα ενδιαφέρονταν να χτίσουν ξανά την ανατολική εξέδρα. Κάθε φορά που ετίθετο σχετικό θέμα, εκείνος επαναλάμβανε ότι "θα προχωρήσουμε στις εργασίες όταν πουλήσουμε το χώρο των γραφείων". Ο Ian Holloway, προπονητής τότε της ομάδας, δήλωσε λίγους μήνες μετά πως "το γήπεδο αυτό είναι ένα από τα χειρότερα περιβάλλοντα για να δουλεύεις, είναι τρύπα για την κόλαση", αλλά πάλι δεν συγκινήθηκε το αφεντικό. Το έκανε το 2010. Οι εργασίες για εξέδρες 5.120 καθισμάτων (η χωρητικότητα του γηπέδου αυξήθηκε σε 16.220), ξεκίνησαν στις 26/5 του 2010 (τοποθετήθηκε webcam για να βλέπει ο κόσμος τις εξελίξεις), υπήρξε μια καθυστέρηση στην παράδοση, αλλά εν τέλει αποτέλεσε πραγματικότητα και ονομάστηκε "Sir Stanley Matthews", στη μνήμη του πρώτου κατόχου χρυσής μπάλας!

Δεν έχουν... δεύτερη φανέλα να φορέσουν

Ο κατήφορος όμως, συνεχιζόταν. Τον Γενάρη του 2011, η Liverpool πήγε στην Blackpool και το βράδυ τελείωσε με ένα κρύο ντους. Κυριολεκτικά. Είχε σπάσει το boiler, με τον Holloway να ενημερώνει ότι "αυτή είναι η τρίτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο", ενώ προειδοποίησε τη Manchester United -που ακολουθούσε στο πρόγραμμα- για αυτά που θα έβρισκε. Ο Oyston έκανε την έκπληξη και αγόρασε νέο boiler "ένα καλό, από αυτά που δεν σπάνε" σχολίασε ο προπονητής της ομάδας. Μόνο δεν είχε περάσει ο απαιτούμενος χρόνος, για να περάσει το ζεστό νερό! Η λίγκα έστειλε επιστολή στην ομάδα, αναφέροντας όλα όσα είχαν καταγραφεί και απαιτούσε εξηγήσεις, μαζί και εργασίες.

Τον Νοέμβριο του 2012, ο άνθρωπος που οδήγησε την ομάδα στην Premier League, Ian Holloway εγκατέλειψε -έκτοτε έχει χαθεί ο λογαριασμός των αλλαγών- και το καλοκαίρι του 2014, η ομάδα βρέθηκε με μόλις οκτώ παίκτες δυο εβδομάδες πριν την εκκίνηση της σεζόν. Ο βοηθός προπονητή, Bart de Roove έφυγε, λέγοντας πως "έχω να πληρωθώ ένα χρόνο" και τον ακολούθησε ο Jose Riga. Ο -όχι και τόσο επιτυχημένος- μπροστάρης, Karl Oyston είχε να πει ότι "το μήνυμα μου είναι απλό-κρίνετε μας στο τέλος της σεζόν. Όχι τώρα". Τι έγινε στο τέλος της σεζόν; Ήλθε η ημέρα της κρίσης, με την Blackpool να κάνει νέο ρεκόρ... συγκομιδής λιγότερων βαθμών. Πέραν τούτου, δεν είχαν αλλαξιές. Δεύτερες εμφανίσεις -με τον τερματοφύλακα Joe Lewis να φορά μια με αυτόγραφο σε ματς με τη Reading. Επίσης, δεν έχουν φροντιστή, αλλά αυτή είναι λεπτομέρεια. Εδώ, δεν έχουν άλλα πιο βασικά. Όπως είναι οι παίκτες.

Φυσικά, η ομάδα υποβιβάστηκε και πριν το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν, με την Huddersfield, οι οπαδοί συγκεντρώθηκαν έξω από το γήπεδο και ενημέρωσαν τον κόσμο πως ήταν έξαλλοι με τους διοικούντες. Στο ημίχρονο του ματς, μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο και διαμαρτύρονταν, για διάστημα μεγαλύτερο της μισής ώρας. Συνέπεια αυτού ήταν να αναβληθεί το ματς και να γίνει η είδηση viraλ. τέσσερις ώρες διαμαρτυριών.

Τον Δεκέμβριο του 2014, η λίστα με τα "χειρότερα" της φαμίλιας απέκτησε άλλη μια σημείωση: τον καβγά του Karl με έναν οπαδό, μέσω γραπτών μηνυμάτων. Ο μεν αποκάλεσε τον δε "καθυστερημένο", τον κάλεσε να απολαύσει "την υπόλοιπη ημέρα σου με τις ειδικές ανάγκες που έχεις" και μετά έγραψε "σταμάτα να μου στέλνεις μηνύματα fucker, είσαι ένας κουραστικός γαμ... τύπος που θα πρέπει να σταματήσει να βλέπει ποδόσφαιρο. Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και... απόβαλε μόνος σου τον εαυτό σου από το γήπεδο. Είσαι συναισθηματικά ανάπηρος". Εξυπακούεται πως ο οπαδός δημοσιοποίησε τα μηνύματα, με τον Valeri Belokon (στη φωτογραφία), να ζητά την παραίτηση του. Δεν την πήρε ποτέ. Μια στάση εδώ, για να σας πούμε για τον 55χρονο Λετονός, ο οποίος έχει αγοράσει το 50% της ομάδας (ξεκίνησε με το 20% το 2006) και μεταξύ πολλών άλλων είναι μέτοχος στην Baltic International Bank. Στο σύλλογο είναι πρόεδρος. Τι του είπε όμως, ο Karl Oyston;

" Μετανιώνω που δεν αντιστάθηκε σε αυτούς που απειλούσαν την οικογένεια μου" και υποσχέθηκε δωρεά στο ίδρυμα της Blackpool, για άτομα με αναπηρία. Η FA τον κάλεσε σε απολογία, εκείνος αρνήθηκε κάθε κατηγορία και μετά έμαθε πως για έξι εβδομάδες του απαγορεύεται η όποια ενασχόληση με το ποδόσφαιρο. Τον περασμένο Ιούλιο, οπότε μέλη των Tangerine Knights (ομάδα οπαδών) επισκέφτηκαν το σπίτι του, στο χωριό Waddington, εκείνος βγήκε με την αγωνιστική μηχανή και άρχισε... τα παντιλίκια. Είχε ήδη αλλάξει τις πινακίδες του αυτοκινήτου του, με αυτές που έγραφαν "OY51 OUT", που έγινε και το κυρίαρχο σύνθημα στο χείλη των οπαδών. Ναι, βρήκε έναν ακόμα τρόπο να ειρωνευτεί τον κόσμο της ομάδας.

Όταν δεν βρίζει τους φιλάθλους, τους κάνει μηνύσεις. Κατέθεσε μια εναντίον ενός 68χρονου φιλάθλου και ζητούσε 30.000 ευρώ, ζητώντας του να ζητήσει συγγνώμη για σχόλια που έκανε για την οικογένεια του, στο Facebook. Οι οργανωμένοι της Blackpool ξεκίνησαν διαδικασία (με τίτλο go fund me) που είχε ως στόχο τη συγκέντρωση αυτών των χρημάτων. Κόσμος από όλη τη χώρα έδωσε το κάτι τις και σε τρεις ημέρες μαζεύτηκαν 17.000 ευρώ. Το κρεσέντο συνεχίστηκε με απειλή για μήνυση, του προέδρου των Blackpool Supporters Trust, Τim Fielding (δικηγόρος στο επάγγελμα) για σχόλια που επίσης έκανε σε social media, εκτός και αν ανακαλούσε. Ανακάλεσε. Νωρίτερα την ίδια εβδομάδα, η οικογένεια ζήτησε με αγωγή 170.000 ευρώ από το website Back Henry Street, για έξι "επιβλαβή" σχόλια και έδωσαν στον ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας 21 ημέρες να απαντήσει. Ακολούθησε η συγγνώμη άλλου οπαδού, για posts και γενικά θα λέγατε πως η δημοκρατία δεν είναι ακριβώς φίλη των Oysters. Για αυτό και οι φίλοι της ομάδας αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν με όποιο μέσο διαθέτουν, όσα θα κάνει η ομάδα τη νέα χρονιά. Είναι αποφασισμένοι να μην παραιτηθούν, αν δεν δικαιωθούν.

Το απέδειξαν από τον περασμένο Μάιο, οπότε η Blackpool είχε υποβιβαστεί -στη League One-, αλλά εκείνη δεν παρέλειψαν να συγκεντρωθούν πριν το τελευταίο ματς της σεζόν, με την Huddersfield Town, μπροστά στο άγαλμα του Stan Mortensen, ο οποίος είχε σκοράρει 3 γκολ στο πιο διάστημα ματς του συλλόγου: το 4-3 επί των Bolton Wanderers, στον τελικό Κυπέλλου του 1953 (ενώπιον 100.000 φιλάθλων, στο Wembley). Η διοίκηση έμαθε για την πρόθεση των φιλάθλων (ανήμερα της 62ης επετείου, που λέγαμε)... και απέσυρε το άγαλμα, με εκπροσώπους των οπαδών να τονίζουν πως αυτή ήταν η μεγαλύτερη ένδειξη έλλειψης σεβασμού. Στο κάλεσμα είχαν ανταποκριθεί 4000 άνθρωποι από όλη τη χώρα. Κάποιοι ήταν ντυμένοι δικαστές και ως... Owen Oyston.

Είχαν προηγηθεί ρίψεις αβγών στο μέρος όπου κάθονται οι διοικούντες, εν ώρα αγώνων, αλλά και κάποιες φωτιές μπροστά στην είσοδο της δυτικής πτέρυγας. "Ο Karl έχει καταστήσει σαφές πως δεν επηρεάζεται από ό,τι και αν κάνουμε. Αλλά είναι ξεκάθαρο πως επηρεάζεται. Ο υπέρτατος στόχος μας είναι να τον απομακρύνουμε από τη θέση του και θα συνεχίσουμε να διαμαρτυρόμαστε, έως ότου τα καταφέρουμε", ξεκαθαρίζει ο εκπρόσωπος Τύπου των Tangerine Knights, Stephen Smith.

Και όχι, δεν "ψήθηκαν" ακριβώς από την ανακοίνωση του Owen Oyston, σύμφωνα με την οποία έχει έτοιμο πλάνο αξίας 20 εκατ. ευρώ, για την επόμενη ημέρα. Είπε πως ενδιαφέρεται να δώσει αλλού την ομάδα, αλλά όχι για το τίποτα. To Blackpool Supporter's Trust έχει καταθέσει πρόταση, αλλά απάντηση δεν πήρε, πριν την 21η Ιουλίου που έληγε η προθεσμία. Διαβεβαίωσε πως έχει συζητήσει την προσφορά με τους συμβούλους του και όταν τον ρώτησαν αν είναι αλήθεια πως δεν θα δώσει σεντ για την ομάδα, εκείνος διευκρίνισε ότι " σας δίνω, ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΟΥΛΑΩ, τις μετοχές μου στην Segesta Limited, που έχει διάφορες επιχειρήσεις, μεταξύ αυτών και η Blackpool Football Club Limited, το γήπεδο, εκατομμύρια ρευστό και διάφορα άλλα που ΕΓΩ δημιούργησα. Εγώ και η οικογένεια μου και τελευταία ο Belokon, που πήρε το 50%. Στην πρόταση σας περιλαμβάνονται όλα αυτά; Μάλλον όχι".

Κατέληξε στο "για το συμφέρον του συλλόγου μας, πρέπει να διασφαλίσω ότι όποιος αναλάβει την ευθύνη αυτού του ιδρύματος, θα πληροί τις προϋποθέσεις, οικονομικές και άλλες, να το "τρέχει" για τα επόμενα 27 χρόνια. Στις καλές και στις κακές στιγμές. Αν μπορείτε να εγγυηθείτε κάτι τέτοιο, θα σας δώσω την ομάδα". Φυσικά και δεν την έδωσε, ενώ κατά την προσφιλή του συνήθεια, άλλαξε προπονητή. Ο Neil McDonald ήταν ο πέμπτης, σε δυόμιση χρόνια. Εννοείται ότι ο κόσμος συνέχισε την καμπάνια... λύτρωσης, μαζί και την ανανέωση της σελίδας " The Fans United "Oyston Out" photo campaign" στο Facebook.

Ο Brett Ormerod, παίκτης που γεννήθηκε στην Blackburn και φόρεσε τη φανέλα της Blackpool από το 1997 έως το 2001, για να επιστρέψει το 2009 και να μείνει μέχρι το 2012, μίλησε στο Sky Sports για το χάλι της ομάδας. " Βέβαια, όταν έφυγα από εκεί, ήταν ακόμα ένα χαρούμενο μέρος. Την τελευταία διετία υπάρχει εσωτερικός πόλεμος". Ο 38χρονος Βρετανός ήταν ο πρώτος παίκτης που έπαιξε και στις τέσσερις κατηγορίες με τους Seasiders, όταν στις 14/8 του 2010 αγωνίστηκε εναντίον της Wigan Athletic, στην Premier League (παρεμπιπτόντως, κέρδισε 4-0). Αυτή η πρόκριση, η παρουσία στην ελίτ, ήταν εμπειρία που πολλοί εκ των οπαδών πίστεψαν πως δεν θα έλθει ποτέ.

" Ό,τι είχαμε καταφέρει τότε, είχε γίνει με περιορισμένο μπάτζετ. Δεν είχαμε πολλά λεφτά". Τώρα, η ομάδα είναι στη League One, χωρίς νίκες από τον Γενάρη. " Δεν νομίζω ότι κανείς περίμενε να σπαταλήσει η διοίκηση πολλά εκατομμύρια. Όλοι όμως, σκέφτονταν ότι οι Oystons θα μπορούσαν να δώσουν όσα χρειάζονται, για να δημιουργήσουν ανταγωνιστική ομάδα που δεν θα κινδύνευε με υποβιβασμό και ενδεχομένως να διεκδικούσε την επιστροφή στην Premier League". Αυτό δεν έγινε (πήραν 12 παίκτες, ξοδεύοντας συνολικά 500.000 λίρες, δηλαδή 690.000 ευρώ), οι φαν έγιναν έξαλλοι και άρχισαν οι διαμαρτυρίες.

Υπάρχει ελπίδα; Να τα βρουν οι οπαδοί με τη διοίκηση; Να παύσουν οι εχθροπραξίες; "Δεν ξέρω. Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα αποφασίσουν να πουλήσουν. Ή θα αποπειραθεί να "χτίσει" γέφυρες επικοινωνίας. Έχουν συμβεί τόσα πολλά και δεν βλέπω ότι θα έχουμε ειρήνη. Έχω μιλήσει με οπαδούς και αυτό που μου είπαν ήταν πως αν δεν φύγουν οι Oystons, όσο μένουν εκεί που είναι, δεν θα επιστρέψουν στο γήπεδο".

Η ελπίδα του προπονητή

Ο Neil McDonald, ο οποίος στις 2/6 έγινε ο πέμπτος προπονητής, σε 18 μήνες περιέγραψε την ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στο σύλλογο ως " τοξική. Δεν μπορώ να πω ότι λατρεύω αυτό που συμβαίνει, αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σπρώξω αυτούς τους παίκτες στο να θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο". Εύλογα τον ρώτησαν γιατί συμφώνησε να αναλάβει την Blackpool. Απάντησε ότι " ήθελα να επιστρέψω στον πάγκο", απ' όπου είχε σηκωθεί το 2009, ως υπηρεσιακός -ενόσω ο San Allardyce ανάρρωνε από την επέμβαση καρδιάς. Γενικότερα, ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του ως τεχνικός, στο πόστο του βοηθού. " Ανεξάρτητα από τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, η Blackpool είναι μεγάλος οργανισμός. Προφανώς και δεν τα έχει πάει τόσο καλά, έζησε δυο υποβιβασμούς, αλλά πρέπει να πιστεύεις στις δυνατότητες του. Στο ότι μπορείς να αναστρέψεις την εις βάρος σου εικόνα. Ένα επιπρόσθετο πρόβλημα ήταν πως δεν υπήρχαν πολλοί παίκτες. Αρχίσαμε να τους μαζεύουμε λίγο αργά και μετά έπρεπε να τους κάνουμε ομάδα".

Πιο κάτω από την τελευταία θέση δεν έχει. Άρα... μόνο καλύτερα μπορεί να πάει η ομάδα, σωστά; " Αυτοί που είναι πια εδώ, ήθελαν να βρίσκονται εδώ και πρόκειται για την ειδοποιό διαφορά, εν συγκρίσει με τα προηγούμενα χρόνια. Πλέον δεν έχουμε αθλητές που είναι προ της σύνταξης, αλλά τύπους που δεν μπορούσαν να βρουν μια θέση στην πρώτη ομάδα των συλλόγων τους και διάλεξαν να διεκδικήσουν αυτήν την πιθανότητα εδώ". Αλλά χαΐρι δεν έχει δει, όπως δεν έχει δει τον κόσμο στις εξέδρες του Bloomfield Road. Και αν δεν γίνει πράξη το "Oyston Out" το μέλλον αναμένεται ακόμα χειρότερο.