LONGREADS

Ο Ronald Dlamini βρήκε το νόημα της ζωής του, όταν έχασε την όραση του

Ο Ronald Dlamini βρήκε το νόημα της ζωής του, όταν έχασε την όραση του

Ο Ronald Dlamini είναι ο πρώτος μαύρος πρωταθλητής της Νοτίου Αφρικής στις MMA. Είναι και ο πρώτος τυφλός προπονητής mixed martial arts. Mαθητές του είναι τυφλοί που 'χουν κουραστεί να γίνονται θύματα επιθέσεων και όχι μόνο. Διαβάστε την ιστορία του.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ronald Dlamini δέχθηκε επισκέψεις από μέσο μαζικής ενημέρωσης. Τον έχουν τιμήσει τα μεγαλύτερα της χώρας του, όπως και κάποια από τα μεγαλύτερα του πλανήτη. Τελευταία, φιλοξένησε το συνεργείο του BBC, που πήγε να τον συναντήσει. Συστήθηκε ως εξής: “Είμαι ο Ronald "The Black Mamba" Dlamini". Eίμαι αθλητής των mixed martial arts και προπονητής, πρώην πρωταθλητής της Νοτίου Αφρικής και τώρα τυφλός”.

Ο Ronald Dlamini βρήκε το νόημα της ζωής του, όταν έχασε την όραση του

Όταν βλέπεις τον Ronald Dlamini, βλέπεις έναν άνδρα ύψους 1.76 εκατοστών και βάρους 78 κιλών. Δεν θα έλεγες ότι θυμίζει σε κάτι αθλητή. Μετά προσέχεις τα... πεταχτά αυτιά του. Η δυσμορφία που απέκτησε μέσα στα χρόνια, από τους αγώνες στο cage, προδίδουν ότι έχει ασχοληθεί με τις mixed martial arts. Για την ακρίβεια, είχε αριστεύσει ως επαγγελματίας. Το ρεκόρ του, έως το 2012, ήταν 27-2. Δυο από τις ήττες οφείλονταν σε τραυματισμό, στην αρχή των αγώνων.

Λόγω του μεγέθους του κεφαλιού του ("ξεχώριζε από το σώμα μου"), μικρός γινόταν καθημερινά θύμα “μπούληδων”. Εκείνος ως ντροπαλό και ήρεμο παιδί, απλά υπέμενε. Ώσπου μια μέρα αποφάσισε να κάνει κάτι. Βοήθησε και η μετακόμιση με την οικογένεια του (έως τότε έμενε με τη γιαγιά του). Στα 11 λοιπόν, πήγε να βρει τους γονείς του, τη δίδυμη αδελφή του και τον, κατά δυο χρόνια μεγαλύτερο, αδελφό του, στο Mandeni, πόλη 90 λεπτά από το Durban. Ο αδελφός του έκανε μαθήματα Κyokushin karate. Τον ακολούθησε. Στην πρώτη προπόνηση τον έβαλαν απέναντι σε κάτοχο μαύρης ζώνης. “Δεν με ένοιαζε. Δεν είχα κάτι να χάσω. Αποφάσισα πως ήθελα να γίνω ο καλύτερος”.

Πώς έγινε ο "Black Mamba"

Παραδοσιακά (θα 'χεις διαβάσει πολλές σχετικές ιστορίες), το σχολείο του ήταν 6 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Τα χρησιμοποιούσε για την πρωινή του εκγύμναση και τα διένυε τρέχοντας. Μετά έτρεχε 10 χιλιόμετρα για το γυμναστήριο, έκανε προπόνηση και έπειτα επέστρεφε -ναι, με τον γνωστό τρόπο- στο σπίτι. “Τρεις μήνες αργότερα, κατάφερα να χτυπήσω τον πρώτο μου αντίπαλο. Στους πέντε μήνες, δεν ήξερε τι να κάνει για να με νικήσει”. Όταν κατέκτησε τη γνώση, βαρέθηκε. Τότε δοκίμασε το kickboxing. Μετά πέρασε στο Muay Thai. Εκεί του κόλλησαν για παρατσούκλι το “Black Mamba” “γιατί νίκησα στον πρώτο μου αγώνα, με knock down, κάτι που λάτρεψε το πλήθος και με αποθέωσε”. Ξεχώριζε στους αγώνες, διότι όλοι οι άλλοι αθλητές ήταν λευκοί -δεν ήταν πολλοί οι μαύροι που είχαν ό,τι χρειαζόταν για να φτάσουν στο επίπεδο του.

Δοκίμασε τις ΜΜΑ πρώτη φορά, για να καλύψει έναν φίλο που δεν μπορούσε να πάει σε αγώνα. Νίκησε. Η φήμη του μεγάλωσε, όπως αυξήθηκαν τα ρατσιστικά σχόλια που άκουγε και διάβαζε online. Τα έγραφε ένας λευκός fighter. Που τον προκαλούσε. Εκείνος δεν απαντούσε. Τον βρήκε μπροστά του, στον τελικό της κατηγορίας welterweight. Τον νίκησε “ενώ ο προπονητής του, του έλεγε τι έπρεπε να κάνει. Ό,τι και αν πρότεινε ο κόουτς, εγώ τον ενημέρωνα πως “δεν θα δουλέψει, φίλε”. Πήρε τον τίτλο και ο προπονητής του, Rhyne Hassan έγινε ο πρώτος μαύρος κόουτς που πήρε πρωτάθλημα ΜΜΑ. Φυσικά, ο Dlamini έγινε ο πρώτος μαύρος πρωταθλητής, στην ιστορία της Νοτίου Αφρικής. Σημείωση: ο Hassan συνήθιζε να κλείνει τα μάτια του Dlamini στις προπονήσεις.

Ο Ronald Dlamini βρήκε το νόημα της ζωής του, όταν έχασε την όραση του

Δυο χρόνια μετά (2012) και αφού τα είχε κάνει όλα, αποσύρθηκε. Πήρε έναν ακόμα τίτλο στη Νέα Ζηλανδία “επέστρεψα στην πατρίδα μου και επειδή ένιωθα διαρκώς πονοκεφάλους -έρχονταν, έφευγαν, αλλά δεν με άφηναν σε ησυχία- πήγα σε γιατρό. Μου είπε πως έχω μηνιγγίτιδα και ότι ήταν ιάσιμη. Όταν βγήκε ο γιατρός από το γραφείο, με πλησίασε μια νοσοκόμα και μου έκανε μια ηρεμιστική ένεση, για να σταματήσω να υποφέρω. Έκανε πέντε βήματα πίσω και αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που είδα”. Ακολούθησαν δέκα ημέρες σε κώμα “και όταν ξύπνησα, ήμουν έξαλλος. Προσπαθούσα να χτυπήσω τους πάντες, νόμισα πως είμαι σε ρινγκ”.

Έχασε το μυαλό του. “Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν ήξερα ποιος ήμουν. Κατηγορούσα το Θεό, τα έβαλα μαζί του, έκλαψα”. Πονούσε. Δεν μπορούσε να φάει. Έφτασε στα 49 κιλά. Και τότε ήταν που αποφάσισε να κάνει κάτι. Αυτό που ήξερε καλύτερα: αποφάσισε να παλέψει. Μια εβδομάδα μετά, επέστρεψε στο σπίτι του, η αδελφή του τον έκανε μπάνιο, οι γονείς του του έφτιαχναν τα γεύματα και μήνα με το μήνα έμαθε να τα κάνει όλα μόνος του.

Τότε ένιωσε πιο δυνατός. Τότε ένοιωσε έτοιμος να κάνει τις πρώτες βόλτες, μόνος. “Ήθελα να ξαναμάθω πώς να κυριαρχώ στο σώμα μου. Ήταν ο μόνος τρόπος για να προχωρήσω”. Από τη μία κατάκτηση στην άλλη, έφτασε η στιγμή που εξέφρασε την επιθυμία να επιστρέψει στα ρινγκ. “Όταν έχασα την όραση μου, διαλύθηκε το πνεύμα μου. Το “είναι” μου. Το να ζεις σημαίνει να μπορείς να βρεις ένα νόημα, και στον πόνο σου. Ένιωσα πως υπήρχε λόγος που μου έδωσαν να κουβαλήσω αυτόν τον σταυρό”.

Επέστρεψε στο πανεπιστήμιο για να ολοκληρώσει τις σπουδές του στις μεταφορές και τα λογιστικά. Αποφάσισε να κάνει και κάτι ακόμα: να συνεχίσει να ασχολείται με το πάθος του, τις mixed martial arts, αυτή τη φορά για να βοηθήσει άλλους.

"Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι βοηθήσω άλλους τυφλούς να διατηρηθούν σε φόρμα, να έχουν υγεία και τη δυνατότητα να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους σε περίπτωση που βρεθούν σε κίνδυνο". Στο video του BBC εμφανίζεται να δείχνει σε μαθητή του κίνηση, κατά την οποία μπορεί να αποδεσμευτεί, αν κάποιος του κάνει κεφαλοκλείδωμα. Του λέει "αν με χτυπήσεις στα γεννητικά μου όργανα, θα σε αφήσω. Για αρχή, με χτυπάς με το κεφάλι σου -κάνεις κίνηση προς τα πίσω- και μετά στα γεννητικά όργανα".

Xρειάζεται να επικεντρωθείς σε όσα μπορείς να κάνεις. Όχι σε αυτά που δεν μπορείς να κάνεις

Ο Dlamini εξηγεί πως "με όποιον δουλεύω εξηγώ πάρα πολλά πράγματα πριν δείξω τι εννοώ και περάσουμε στις επαφές. Τότε είμαι βέβαιος πως έχει καταλάβει τι θέλω να του πω". O Luthando, ένας από τους μαθητές του Dlamini ομολογεί ότι "αυτά τα μαθήματα είναι πάρα πολύ χρήσιμα, αν σκεφτείτε πως έχω δεχθεί πολλές επιθέσεις. Μου έχουν πάρει τα χρήματα, το κινητό τηλέφωνο, με έχουν σημαδέψει με όπλο. Τώρα είμαι σίγουρος πως αν κάποιος μου επιτεθεί, θα μπορώ να υπερασπιστώ εύκολα τον εαυτό μου".

Το μάθημα συνήθως, αρχίζει με τον δάσκαλο να λέει πως "όταν έχεις την όραση σου και έρχεσαι αντιμέτωπος με τον όποιον κίνδυνο, "μένεις" και προσπαθείς να σκεφτείς πώς θα γλιτώσεις. Όταν είσαι τυφλός, δεν βλέπεις τον κίνδυνο. Είναι όμως, κάτι που σε καταδιώκει πάντα. Αυτό που θέλω για τους συγκεκριμένους ανθρώπους, είναι να νιώθουν άνετα όπου και αν βρίσκονται. Ακόμα και αν τους επιτεθεί κάποιος που βρίσκεται πίσω τους, να μπορούν να τον περιορίσουν".

Η ελπίδα του είναι πως στο μέλλον θα μπορεί να προπονήσει πολλούς περισσότερους ανθρώπους. Να τους κάνω πιο θαρραλέους, να τους δώσω κίνητρα. Το να είσαι τυφλός δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να είσαι επιτυχημένος. Η θέληση που έχουμε είναι αυτή που μας οδηγεί στην επιτυχία. Οπότε, χρειάζεται να επικεντρωθείς σε όσα μπορείς να κάνεις. Όχι σε αυτά που δεν μπορείς να κάνεις".

Ο Dlamini προπονεί και αθλητές που έχουν την όραση τους. Μάλιστα, ένας από αυτούς τους μαθητές του, ο Iksaan Rahaman νίκησε επαγγελματικό τουρνουά, στο Durban, παραλιακής πόλης, ανατολικά της χώρας του -που... ανανεώθηκε με αφορμή το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010. Ο Rahaman μπήκε πολύ νωθρά στον αγώνα, πριν πάρει μια ανάσα, ανασυνταχθεί και κυριαρχήσει πλήρως “πατώντας σε όσα μου έχει μάθει ο προπονητής μου. Ήξερα τι θα κάνει ο αντίπαλος, πριν το κάνει. Ο κόουτς μου έχει μάθει να αναγνωρίζω αδυναμίες, να αυτοματοποιώ αντιδράσεις”.

Ο Ronald Dlamini βρήκε το νόημα της ζωής του, όταν έχασε την όραση του

Δεν είχαν συναντηθεί πριν χάσει το φως του ο Dlamini. Από την πρώτη προπόνηση, όπως είπε ο μαθητής στο redbull.com, ήταν βέβαιος για τη ενορατικότητα του νέου του προπονητή. Αυτή που τον βοηθά να νικά. “Για τύπος που δεν βλέπει, κάνει εκπληκτικά πράγματα. Μπορεί να σου επιτεθεί με ουκ ολίγους τρόπους. Να σε ωθήσει στην παράδοση. Αυτό που διδάσκει είναι ότι δεν χρειάζεται να τα βλέπεις όλα. Αρκεί να τα νιώθεις”.

Ο Dlamini επαναλαμβάνει πως “όταν είσαι τυφλός, επικεντρώνεσαι σε όσα μπορείς να ακούσεις, να μυρίσεις και να ακουμπήσεις. Αντιλαμβάνεσαι πως όλες οι υπόλοιπες αισθήσεις, οξύνονται. Μυρίζω καλύτερα, ακούω καλύτερα. Αρκεί να σε ακουμπήσω, για να καταλάβω πόσα κιλά είσαι. Όταν είμαι στο κλουβί, ακούω τις αναπνοές και καταλαβαίνω πότε ο αντίπαλος μου είναι κουρασμένος. Ακούω τα βήματα και ξέρω πότε είσαι πιο ευάλωτος, ώστε να επιτεθώ”. Στο τέλος της ημέρας “θέλω να περάσω ένα μήνυμα σε όλους τους τυφλούς: δεν ξέρουμε για τι είμαστε ικανοί, ποια είναι τα όρια μας, μέχρι να τα δοκιμάσουμε. Και οι καλύτεροι μαχητές έχουν πέσει knock out. Πάντα είναι σημαντικό πώς επιστρέφεις”.

Photo Credits: Beautiful News South Africa (Facebook)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ