Ο Μilos Raonic θα εμφανιστεί την Κυριακή 10/7 στις 16.00 στον πρώτο τελικό Grand Slam της καριέρας του. Θα γίνει ο πρώτος Καναδός που πατά σε court, για τελικό Grand Slam. Στην πατρίδα του -τη δεύτερη, αφού γεννήθηκε στο Μαυροβούνιο- αντιμετωπίζεται ως rock star. Πέραν του ότι είναι προσβάσιμος για τα παιδιά που θέλουν να παίξουν τένις σε μια χώρα που δεν θα έλεγες ότι έχει παράδοση. Θα έλεγες ότι ουδείς ασχολείτο πριν εμφανιστεί ο Raonic που ζει το παιδικό του όνειρο. Βέβαια, σε αυτό ήταν εκείνος που σήκωνε το βαρύτιμο τρόπαιο στο Wimbledon.

Η φαντασία του δεν οργίαζε ακριβώς όταν ήταν παιδί. Να σου πω γιατί. " Φανταζόμουν πως θα γίνω τενίστας" είπε πρόσφατα στη Guardian. Πρόσθεσε και ότι " είναι σαν τα όνειρα που έχεις όταν ξυπνάς εν μέσω της νυκτός, αφότου έχεις δει ότι έχεις στα χέρια σου το τρόπαιο του Wimbledon. Ναι, είχα τέτοια όνειρα που δεν θα τα έλεγα ρεαλιστικά, σε ηλικία 12-13 χρόνων. Αλλά ποιος είναι ρεαλιστής σε εκείνες τις ηλικίες". Σωστά. Βέβαια, δεν είναι πολλοί και εκείνοι που κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Λάθος. Θα τα πάρουμε από το τέλος: από την αναρρίχηση στα ranking τα εννέα τελευταία χρόνια.

Χρονιά	Ranking
2016	7
2015	14
2014	8
2013	11
2012	13
2011	31
2010	156
2009	377
2008	923
2007	1369

Η οικογένεια του άφησε τη Podgorica του Μαυροβουνίου, όπου γεννήθηκε εκείνος στις 27/12 του 1990, με προορισμό τον Καναδά το 1994, λόγω της κατάστασης που επικρατούσε στα Βαλκάνια και της αναζήτησης μιας καλύτερης τύχης. "Ήμουν τριών χρόνων και τα αδέλφια μου (η κατά έντεκα χρόνια μεγαλύτερη του, Jelena και ο έξι χρόνια μεγαλύτερος, Momir) ήταν έφηβοι. Ήταν μια τεράστια αλλαγή για τους γονείς μου, αλλά στάθηκαν τυχεροί. Την ημέρα που φτάσαμε στο Ontario, βρήκαν και οι δύο δουλειά". Αμφότεροι ήταν μηχανικοί. Ο πατέρας του, Dusan είχε PhD ως ηλεκτρολόγος μηχανικός και εργάστηκε στην Atomic Energy του Καναδά. Η μητέρα του, Vesna είχε master στη μηχανολογία και το computer engineering και ασχοληθηκε με τα λογισμικά τραπεζών (στο BMO Financial Group). "Αυτό που ήθελαν ήταν να δώσουν ευκαιρίες σε εμάς". H Jelena έχει μεταπτυχιακό στο διεθνές εμπόριο και την οικονομολογία και ο Momir πτυχίο στην πληροφορική και τις επιχειρήσεις. Για τον Milos θα σου τα πω όλα εδώ.

Ο πρώτος προπονητής του ήταν ο πατέρας του "γιατί ήμουν πολύ κοντός για να με δεχθούν σε πρόγραμμα. Με είχαν απορρίψει", θυμάται ο ύψους 1.96 Καναδός. Καλά, μη φανταστείς. Ο μπαμπάς του κυνηγούσε τις μπάλες "και άλλαζα την ταχύτητα στο μηχάνημα που τις εκτόξευε". Ο ύψους 1.87 Dusan, έπαιζε μπάσκετ στο σχολείο "αλλά δεν ήμουν και πολύ ανταγωνιστικός τύπος". Η Vesna έπαιζε βόλεϊ... αλλά για να περνά η ώρα. Όταν λοιπόν, ο βενιαμίν της φαμίλιας του είπε πως θα ήθελε να ασχοληθεί με το τένις, σκέφτηκε ότι ενδεχομένως αυτό να γινόταν το χόμπι του. Σύντομα έγινε εμμονή. "Τότε σκεφτήκαμε πώς συμπεριφερόμασταν εμείς στις δουλειές μας. Με ό,τι και αν ασχολείσαι, αν δεν είσαι επαγγελματίας δεν θα έχεις αποτέλεσμα" εξήγησε ο πατήρ Raonic, όπως επί της ουσίας διευκρίνιζε και γιατί άφηναν τους προπονητές να κάνουν απόλυτο κουμάντο.

Το παιδί από την αρχή, δεν είχε κανένα θέμα με το πρωινό ξύπνημα (05.30), ούτε μέσα στο καταχείμωνο του Ontario, οπότε ουδείς τολμούσε να βγει από το σπίτι του. Ο πατέρας του ήταν εκείνος που τον πήγαινε στο γήπεδο. Γιατί τόσο νωρίς; Ο Dusan είχε κάνει ειδική συμφωνία με τις εγκαταστάσεις, ώστε να μην πληρώνει 32 δολάρια την ώρα -ποσό που δεν "άντεχε" η οικογένεια. Η τιμή ήταν με το μήνα, στο πολύ συγκεκριμένο ωράριο από τις 6 έως τις 8 το πρωί και από τις 9 έως τις 11 το βράδυ. Δηλαδή, πριν "ανοίξει" η θέρμανση και αφότου είχε "κλείσει". Τον βόλευε, γιατί μετά πήγαινε με την ησυχία του στο σχολείο. "Βέβαια, στις 6 το πρωί δεν υπάρχουν πολλοί αντίπαλοι διαθέσιμοι και για αυτό έκανα serves". Και έτσι, έγινε master του είδους.

"Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα σκεφτεί πως το παιδί θα γίνει επαγγελματίας τενίστας" αποκαλύπτει ο Dusan, για να ενημερώσει πως η στιγμή που άλλαξε... τον τρόπο που σκεφτόταν ήταν όταν ο γιος του δέχθηκε αθλητική υποτροφία από το University of Virginia. Τότε ήταν που το παιδί ανακοίνωσε στην οικογένεια του ότι θα γίνει επαγγελματίας τενίστας. "Οι δικοί μου δεν πίστευαν πως ο τενίστας είναι... επάγγελμα. Υπάρχουν μεν, πολλά οικονομικά οφέλη στην κορυφή, αλλά και ο κίνδυνος κατακόρυφης πτώσης.

Θυμάμαι πως αν παίξεις στο Florida Futures, πρέπει να νικήσεις σε πέντε ματς για να προκριθείς. Και είναι ανάγκη να περάσεις τον πρώτο γύρο, για να πάρεις πόντους στο ATP. Αυτό το πράγμα ή που θα σε "φτιάξει" ή που θα σε καταστρέψει. Υπάρχει το ενδεχόμενο να δώσεις τέσσερα παιχνίδια και να μην μπεις στο κύριο ταμπλό, άρα και να μη βγάλεις σεντ, την ώρα που πληρώνεις για τα αεροπορικά εισιτήρια για εσένα και τον προπονητή σου -που πρέπει να σε ακολουθήσει, αν θες να 'χεις μια ελπίδα. Πληρώνεις τα γεύματα σου, τα ξενοδοχεία. Τα πάντα. Σκέφτεσαι λοιπόν "έχω ματς αύριο στις 11, οπότε ας κάνω check out για να μη χρεωθώ άλλη μια μέρα, σε περίπτωση που χάσω και αποκλειστώ". Δοκιμάζεσαι αγωνιστικά, αλλά και ψυχολογικά. Βλέπεις πόσο πολύ θες να τα καταφέρεις".

Οι γονείς του έδειχναν κατανόηση, με την προϋπόθεση ότι δεν θα έχανε μαθήματα στο πανεπιστήμιο. "Δεν ζητούσαμε να τα περνά απλά, αλλά να είναι άριστος. Δεν δεχόμασταν κάτι λιγότερο". Έκτοτε τον έχουν δει να εξελίσσεται σε ένα από τα καλύτερα ταλέντα του σπορ, να διεκδικεί τίτλους και χρηματικά έπαθλα ύψους 4.7 εκατ. δολ., να μετακομίζει στο Monaco και να ακολουθεί ένα άλλο, τελείως διαφορετικό, τρόπο ζωής. "Εμείς τον συναντάμε περίπου μια φορά τον μήνα... οπουδήποτε στον κόσμο. Όταν αισθάνεται νοσταλγία, μας ζητά να πάμε κοντά του. Είμαστε "κοντά".

Μια από τις λατρείες που ανέπτυξε από νωρίς ο Raonic ήταν αυτή για τις τέχνες. "Η οικογένεια μου είναι κυρίως ακαδημαϊκής κατεύθυνσης και δεν θα έλεγα ότι αντιλαμβάνονται την τέχνη και πόσο αλλάζει τους ανθρώπους. Στις εκθέσεις μπορείς να δεις όσα έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα. Κοιτάξτε στην Κίνα. Οι καλλιτέχνες είναι τιμωρημένοι. Τους παίρνουν τα διαβατήρια. Λατρεύω τη Νew York γιατί εκεί γνώρισα τη δουλειά του Andy Warhol". Ναι, δεν θα έλεγες ότι είναι μια τυπική περίπτωση αθλητή. Αλλά να γυρίσουμε στο πώς έγινε αθλητής;

Οι γονείς του ήταν η χαρά... του προπονητή

Δεν ξέρω αν ξέρεις αλλά κανένα παιδί δεν ξυπνά μια μέρα και λέει "θέλω να κάνω το τάδε άθλημα". Ο γονιός οφείλει να του συστήσει διάφορα, ώστε εκείνο να επιλέξει. Πολλές φορές, το αντάμωμα γίνεται και από τύχη. Οι γονείς του Raonic αναζητούσαν, είναι η αλήθεια, τρόπους για να απασχολήσουν το μικρότερο παιδί τους στo spring break (ένα... διάλειμμα από το σχολείο, στις αρχές της άνοιξης, που έχει γίνει παράδοση). Μια μέρα, όπως η οικογένεια -που είχε "κλείσει" τρία χρόνια στον Καναδά- περπατούσε σε δρόμο της πόλης της, είδε ένα διαφημιστικό για ένα εβδομαδιαίο camp τένις, στις (κλειστές) εγκαταστάσεις του Bramalea Tennis Club. Το πρόβλημα ("τι θα κάνουμε, γυναίκα το παιδί;") είχε λυθεί.

Εκεί τον είδε ο Steve Gibson, δάσκαλος τένις στο club και εξέφρασε την επιθυμία να δουλέψει με το παιδί. "Πηγαίναμε τον Milos εκεί, μια φορά την εβδομάδα", για μια ώρα. Αυτή ήταν η αρχή του ταξιδιού. "Κανείς δεν τον πίεσε να παίξει τένις και ξεχώρισε από την αρχή" θυμάται ο Gibson, "είχε τεράστια ενέργεια. Ήθελε να βρίσκεται εκεί που ήταν. Ήταν ένα από τα πιο αθλητικά παιδιά που είχα δει ποτέ, σε εκείνη την ηλικία και κάνω αυτή τη δουλειά 25 χρόνια". Ξεχώριζε χάρη στο σπάνιο συνδυασμό αθλητικών ικανοτήτων, συγχρονισμού ματιού-χεριού, αυτοσυγκέντρωσης, focus στην μπάλα και ταχύτητας.

Όταν η φαμίλια μετακόμισε στο Thornhill, του Ontario, ο Gibson είπε στον πατήρ Raonic "να βρεις στο γιο σου ένα club να συνεχίσει τις προπονήσεις, γιατί έχει τεράστιες δυνατότητες". Βρήκε το Blackmore Tennis Club,, ρωτώντας... σε ένα κουρείο. Συνήθεια που είχε η οικογένεια, όπως και κάθε άλλη οικογένεια από το Μαυροβούνιο, όταν χρειαζόταν να μάθει κάτι για τη νέα της γειτονιά. Και εκεί τον είδε ο κόουτς Casey Curtis. "Με ρώτησε πόσα ματς έχει δώσει και σε πόσα τουρνουά έχει πάρει μέρος. Του απάντησε "σε μηδέν" και έμεινε άναυδος", θυμάται ο Dusan.

Κάθε πρωί στις 06.30 το παιδί είχε προπόνηση, όπως κάθε άλλο αγόρι που θεωρούνταν ταλαντούχο. Μόνο που αυτό με το που έβγαινε από το αυτοκίνητο των αδελφών του ή των γονιών του, έτρεχε για το court και κουβαλούσε ο ίδιος τα πράγματα του -δεν τα πάρκαρε στους μεγαλύτερους. Τον Δεκέμβριο του 1999, στα 9, τέθηκε αντιμέτωπος με παιδιά ηλικίας 13-14 χρόνων. "Διαπίστωσα ότι θέλω να παίζω τένις, όλη μέρα". Δεν περίμενε το ξυπνητήρι για να σηκωθεί και να φύγει για προπόνηση. "Αντί να τον ξυπνάμε εμείς, μας ξυπνούσε εκείνος", λέει η μητέρα του.

Στα 11 πήγε με τα αδέλφια του σε ένα κατάστημα αθλητικών ειδών, γιατί ήθελαν να του αγοράσουν ένα snowboard. Όταν το είδε μπροστά του, είπε πως "δεν το θέλω, γιατί μπορεί να τραυματιστώ και αν γίνει αυτό, δεν θα μπορώ να παίξω τένις". Είχε... ταχθεί.

Σε ένα τουρνουά, δίπλα στον προπονητή καθόταν ένας συνάδελφος του, ο Adam Seigel. Του είπε "έχει όλα όσα χρειάζονται για να γίνει το Νο1". Ο Seigel απάντησε μονολεκτικά ("όχι"). Ο Raonic ήταν τότε 8 χρόνων και δεν είχε μετάσχει ποτέ σε ανταγωνιστικό παιχνίδι. Έπαιζε μόνο για τη διασκέδαση του. "Ήταν καλός, αλλά δεν είχα δει πόσο καλός μπορεί να γίνει", ομολόγησε πριν δυο χρόνια ο Seigel, μαζί και ότι "ο Casey είχε κάνει προβλέψεις και για άλλους, αλλά ποτέ δεν είχε φτάσει τόσο μακριά και με εξέπληξε". Εκ του αποτελέσματος, ήξερε τι έλεγε. Τι είχε δει;

Κατά του ιδίου το ρηθέν, ο νεαρός είχε "ζωντανό χέρι", που παρέπεμπε στη σφοδρότητα του χτυπήματος pitcher του baseball. Τα serves του ήταν ταχύτητας 225 χιλιομέτρων, την ώρα. Είδε και ότι θα ψηλώσει (σήμερα είναι 1.95), μαζί και μια "συγκεκριμένη ένταση". Πολύ γρήγορα θα πρόσθετε άλλη μια σημαντική ποιότητα στη λίστα: οι γονείς του δεν ασχολούνταν, δεν έβλεπαν τη ζωή που δεν έζησαν στο μικρότερο από τα τρία παιδιά τους, "δεν παρενέβησαν ποτέ". Και όταν λέει "ποτέ" εννοεί τα 9 χρόνια που δούλεψε με τον Raonic -έως τα 17 του. Παρεμπιπτόντως, τότε ο μικρός δήλωνε στις συνεντεύξεις του ότι "θα ήθελα να 'χω μια καλή καριέρα, να μπω στο ΤΟΡ50".

Ο Dusan και η Vesna (οι γονείς του) ήταν η εξαίρεση στον κανόνα του τένις που θέλει τους γονείς να έχουν άποψη, να γεμίζουν "πρέπει" και "ευθύνες" τα παιδιά τους και συχνά να αποτελούν τροχοπέδη στην εξέλιξη τους. Οι γονείς του Raonic απλά δεν ασχολούνταν με αυτό που δεν ήξεραν και φρόντιζαν πάντα να υπάρχει ηρεμία εν κρανίω. Όταν λοιπόν, στα 23 βρέθηκε στο Νο6 της παγκόσμιας κατάταξης, δεν υπήρχαν απορίες. "Φρόντιζαν όλα τα μικρά πράγματα, αυτά που υποτίθεται πως τακτοποιούν οι γονείς. Είχαν επικεντρώσει στην αγάπη τους, τη στήριξη τους και τη σημασία της εκπαίδευσης και άφησαν εμένα να αναλάβω τα του τένις. Όποιος κόουτς ζει μια τέτοια κατάσταση, νιώθει ευτυχισμένος και τυχερός".

Την πρώτη φορά που τον είδαν στο ίδιο court με τον Novak Djokovic, ήταν για προπόνηση. Οι γονείς Raonic κάθονταν στις εξέδρες, σχετικά μακριά από το σημείο της δράσης. Ήταν δυο φιγούρες μέσα στο πλήθος. Ένας φαν αναρωτήθηκε δυνατά "γιατί κάθεται εκεί πάνω η μητέρα του;". Δεν πήρε απάντηση. Και όταν τα ΜΜΕ ρώτησαν τον Dusan πόσο συχνά εμπλέκεται σε καταστάσεις που αφορούν το παιδί του, απάντησε "ποτέ. Ουδέποτε εξέφρασα άποψη ή έδωσα κάποια συμβουλή. Αυτό που τον ρωτούσα πάντα είναι αν μπορώ να κάνω κάτι, για να τον βοηθήσω".

Μήπως χτυπάει για κάποιους η καμπάνα;

Του είχαμε δώσει δυο χρόνια, να μπει στο ΤΟΡ100

Την εποχή που ο Curtis είχε προβλέψει πως ο Raonic θα ξεπεράσει το 1.90 ως ενήλικας, δεν υπήρχε ένας που να μην τον χλευάσει. Ο Martin Laurendeau θυμάται πως όταν ο Milos εμφανίστηκε στο προπονητικό κέντρο του Montreal "ήταν ένα μικρόσωμο παιδί. Καμία σχέση με αυτό που είναι σήμερα. Τον "πειράζαμε" πολύ. Μετά, άρχισε σιγά, σιγά να αναπτύσσεται, με ό,τι συνεπαγόταν αυτό. Χρειάστηκε να δουλέψει στις συνδυαστικές κινήσεις, όπως μεγάλωνε το σώμα του".

Το ύψος του θα μπορούσε να είναι μειονέκτημα, αν δεν το δούλευε. Αλλά πέρασε πολλές ώρες στο να το κάνει πλεονέκτημα. Για αυτό και ως έφηβος έπαιζε πάντα σε μεγαλύτερες ηλικιακές κατηγορίες -για να 'χει ένα ενδιαφέρον η φάση. Ώσπου κάποια στιγμή πλήρωνε επαγγελματίες, μήπως και ζήσει έναν κάποιον ανταγωνισμό. Η φήμη του serve του, προηγείτο του ιδίου. Στα 17 άλλαξε προπονητή (άφησε τον Casey), γιατί είχε έλθει η ώρα να κάνει το επόμενο βήμα.

Είχε λάβει πρόσκληση για το New Tennis Centre, το οποίο είχε δημιουργήσει η ομοσπονδία στο Montreal για τους καλύτερους νέους παίκτες της χώρας -βάσει του μοντέλου που υπήρχε στη Γαλλία και την Ισπανία. Παράλληλα, απέκτησε τη δυνατότητα να παίξει σε πολλά περισσότερα διεθνή τουρνουά. Μπήκε στους καλύτερους εφήβους του έθνους. Έπρεπε να μπει και στις παγκόσμιες λίστες. "Έπρεπε να γίνει πιο θεαματικός" είχε πει ο πατέρας του, "να σταματήσει να χάνει τα σημαντικά ματς". Αυτό ήταν θέμα ψυχολογίας -άρρηκτα συνδεδεμένο με τον εκνευρισμό που τον κυρίευε.

Οι γονείς του ρώτησαν ποιος μπορούσε να τον αναλάβει, για να τον περάσει στο επόμενο επίπεδο. Επέλεξαν τον Guillaume Marx με τον οποίον έμεινε για δυο χρόνια. Ο Louis Borfiga ήταν ο μέντορας, εκείνος που τον έβαλε να παίζει στο χώμα "γιατί όπως του έλεγα, εκεί θα γινόταν καλύτερος στα σκληρά courts, εκεί θα "έχτιζε" το παιχνίδι του". Χρόνια μετά ο Raonic διευκρίνισε πως αυτός ο προπονητής, άλλαξε άρδην το παιχνίδι του. Μετακόμισε στο Montreal, όπου έζησε στο σπίτι των Normand Chagnon και Isabelle Lecours, όταν δεν ήταν σε τουρνουά στην Ευρώπη, την Ασία και τις ΗΠΑ.

Το 2008 ήταν ήδη στη λίστα με τα μελλοντικά αστέρια και λίγο πριν "κλείσει" τα 18, μπήκε στην παγκόσμια κατάταξη -κάπου στο 900... κάτι. Δέχθηκε την πλήρη υποτροφία -για το τένις- από το University of Virginia, διάλεξε για κατεύθυνση τις επιχειρήσεις και συνέχισε υπό άλλες παραμέτρους το ταξίδι -γιατί πια δεν πλήρωναν οι γονείς που "του είχαμε δώσει δυο χρόνια να μπει στο ΤΟΡ100. Αν δεν τα κατάφερνε, θα σταματούσε την επαγγελματική πορεία και θα επέστρεφε στο πανεπιστήμιο".

Ακολούθησε ραγδαία εξέλιξη "που αφορούσε έναν ασύλληπτο αριθμό ωρών στο γήπεδο, μέχρι να κάνω ό,τι έπρεπε να κάνω σωστά". Για παράδειγμα, έβαζε στόχους απέναντι του και τους σημάδευε με την μπάλα. Τους πετύχαινε, τους διέλυε, έβαζε άλλους και συνέχιζε. Μετά διαλύθηκε ο ίδιος.

Το 2011 στο Wimbledon έπεσε άτσαλα σε παιχνίδι του δεύτερου γύρου και χτύπησε στο γοφό. Μπήκε και χειρουργείο και έχασε το US Open Series. Τις δυο επόμενες σεζόν απέφυγε τους τραυματισμούς, είχε συνέπεια και άρχισε να σκαρφαλώνει στην παγκόσμια κατάταξη, έως την πρώτη του παρουσία σε ημιτελικό Grand Slam, το 2014. Στο ματς με τον Roger Federer γλίστρησε και κατέστρεψε το δεξί τετρακέφαλο, για να αποχωρήσει από το event. Προσπάθησε να αποφύγει περαιτέρω ζημιά και ξεκουράστηκε, αλλά το 2015 έζησε τον εφιάλτη κάθε επαγγελματία αθλητή. Ξεκίνησε με ένα "τσίμπημα" σε νεύρο του δεξιού ποδιού, έκανε επέμβαση, έχασε το ιταλικό και το γαλλικό Open και όλα αυτά συνέβησαν ενώ είχε φτάσει στο Νο4.

Επέστρεψε στο Wimbledon, ένιωσε ενόχληση, επιβάρυνε άλλα σημεία του σώματος του για να αποσυμπιέσει το πρόβλημα, αυτό δεν κατέστη ποτέ δυνατό -όπως φάνηκε από τα αποτελέσματα. Μετά, ήλθε ο τραυματισμός στο γοφό και οι επισκέψεις σε ουκ ολίγους γιατρούς, για να καταφέρει επιτέλους να γιάνει. Στο μεσοδιάστημα, είχε σπασμούς στη μέση και το ρεκόρ του έγινε 33-16. Υπήρχε πρόβλημα. Μεγάλο. Και έπρεπε να λυθεί. Τον Νοέμβριο του 2015 άλλαξε προπονητή. Ο Ivan Ljubicic αποχώρησε (έπειτα από δυο χρόνια συνεργασίας και έχοντας αντικαταστήσει τον Galo Blanco) και προσελήφθη ο Ricardo Piatti, προπονητής του Ljubicic όταν εμφανιζόταν στα courts.

Άρχισε να βρίσκει την υγεία του και ρυθμό στο παιχνίδι και να ανεβαίνει εκ νέου θέσεις. Ξεκίνησε το 2016 με νίκη στο Brisbane International, επί του Νο3 Federer και έκανε οκτώ τους τίτλους του. Ακολούθησε η πρώτη του νίκη επί του Νο4 Wawrinka, στο Australian Open, όπου έφτασε έως τους ημιτελικούς. Εκεί συνάντησε το Νο2 Μurray. Εκεί έπαθε ρήξη σε μυ του τετρακέφαλου. "Δεν μπορούσα να αλλάξω κατεύθυνση, ούτε καν να κάνω serve" είπε, αφού πρώτα είχε παραδοθεί. Έμεινε εκτός για αρκετές εβδομάδες και όταν επέστρεψε φέτος τον Μάρτιο, στο Indian Wells, στο ματς με το Νο1 Djokovic (όταν ο Raonic ήταν στο Νο18). Ο Σέρβος είχε πει πριν το ματς ότι "ο Milos παίζει το καλύτερο τένις της καριέρας του. Το serve του είναι φαινομενικό. Έχει αλλάξει επίπεδο". Ένιωσε πόνο στο πόδι, για να αποχωρήσει προκειμένου να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες.

Η σεζόν στο γρασίδι ξεκίνησε με νίκη επί των Κύργιου, Vesely, Agut και Tomic πριν χάσει από τον Murray, τον οποίον θα αντιμετωπίσει την Κυριακή 10/7, στις 16.00, στον πρώτο τελικό που έχει εμφανιστεί ποτέ Καναδός. Το ρεκόρ του στα ματς με τον Βρετανό είναι 3-6.

Δεν είναι τενίστας, είναι... εταιρία

Φέτος αποφάσισε να προσλάβει τον John McEnroe για σύμβουλο. Τίτλος που προφανώς και "καλύπτει" ο τύπος που έχει κατακτήσει 7 grand slams, μεταξύ των οποίων τρία Wimbledon. Μετά την πρόσληψη του, ο θρύλος είπε ότι "μπορώ να τον βοηθήσω να κατακτήσει το Wimbledon. Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα τον βοηθήσω να καταλάβει καλύτερα πώς να εκμεταλλεύεται τις ποιότητες και το μέγεθος του". Ο Raonic είχε διευκρινίσει ότι "κάθε κόουτς που έχω είναι σύμβουλος και είναι δική μου δουλειά να ζυγίζω ό,τι ακούω και να κρατάω αυτά που πιστεύω πως θα μου κάνουν καλό. Είμαι ο CEO της εταιρίας Milos Raonic Tennis". Σε αυτήν, φυσικά και έχει... ηγετικές θέσεις η οικογένεια του.

Έχει τρεις προπονητές και ο καθένας έχει το ρόλο του. Το στοιχείο του. Ο McEnroe μιλά όταν το παιχνίδι είναι σε γρασίδι. Οι -πρώην Νο1- Carlos Moyá και Riccardo Piatti προσφέρουν σε άλλους τομείς. "Ο Carlos είναι πολύ πιο χαλαρός από εμένα. Έχει τη νοοτροπία της Mallorca και μου έμαθε να μην δίνω σημασία σε πράγματα δεν έχουν σημασία και μπορούν να με "αδειάσουν" πνευματικά". Μια άλλη συμβουλή του Moyá ήταν να φορέσει μασελάκι, για να σταματήσει να τρίζει τα δόντια του.

Και τι κάνει ο Piatti; "Με τους πρώην παίκτες μπορείς να δουλεύεις για ένα πολύ συγκεκριμένο, μικρό, διάστημα. Ο Ricardo μπορεί να μένει στο γήπεδο για έξι ώρες. Απολαμβάνει να κοουτσάρει ακόμα και πεντάχρονο και να κυνηγά τις μπάλες για ώρες, πριν έλθει η σειρά της δικής μου προπόνησης. Για να είμαι ειλικρινής, μάλλον απολαμβάνει περισσότερο να δουλεύει με μικρούς, από το να εργάζεται με επαγγελματίες. Η νοοτροπία του είναι διαφορετική από εκείνη των πρώην παικτών, αλλά είναι σημαντικό να τα έχεις και τα δύο".

Τα πλεονεκτήματα του τρόπου που επέλεξε να δουλεύει, φάνηκαν φέτος όταν έγινε πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι μπορεί να κερδίσει ένα Grand Slam, στην Αυστραλία. Νίκησε τον Roger Federer στο Brisbane και μετά τον Stan Wawrinka, στο Australian Open, πριν προηγηθεί του Andy Murray 2-1 σετ, στον επικό ημιτελικό. "Ήταν το καλύτερο τένις που έχω παίξει ποτέ, αλλά στο τρίτο σετ άρχισαν τα προβλήματα με τον προσαγωγό. Τον ένιωθα "σφικτό". Σκέφτηκα ότι είναι από την κούραση". Στο τέταρτο σετ του ήλθε τάση λιποθυμίας. Σημειωτέον, ήταν η πρώτη φορά που είχε φτάσει στον τρίτο γύρο του Wimbledon. Δεν θα ήταν η τελευταία.

Δεν ήταν βέβαια, η πρώτη φορά που ένας τραυματισμός του στέρησε τη δυνατότητα να πανηγυρίσει μεγάλη νίκη. Του είχε συμβεί και ένα χρόνο νωρίτερα, αφότου είχε εμφανιστεί στο Νο4 της κατάταξης. "Ήταν λίγο καταθλιπτικό αυτό που έγινε. Οι γιατροί μου έλεγαν ότι μπορούσα να παίξω, αν δεν έκανα προπόνηση. Δεν μου έλεγαν όμως, κάτι ως βέβαιο και έπρεπε να σταματήσω νωρίς τη σεζόν, για να κάνω αποθεραπεία". Στην πορεία κατάλαβε ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι για το γλιστερό του γηπέδου που έχει γρασίδι "και για αυτό είναι πιο δύσκολο να παίζεις εκεί. Κανείς δεν κάνει το καλύτερο παιχνίδι του στο γρασίδι". Τι έκανε; "Δέχθηκα την πραγματικότητα, όπως και ότι είναι το ίδιο δύσκολο και για τον όποιον αντίπαλο μου".

Έως τότε ήταν απλά εκνευρισμένος για την πτώση του το 2011, εναντίον του Gilles Müller. "Με άφησε εκτός για τρεις μήνες -υποβλήθηκε σε επέμβαση- και από τότε ζητούσα να μην παίζω στο Court 3". Εκεί δηλαδή, που αντιμετώπισε το 2014 τον Federer και τα έκανε θάλασσα. "Το Wimbledon μου έχει διδάξει τα πιο πολύτιμα μαθήματα, από όλα τα slams. Έχει μια διαφορετική αύρα. Μου προκαλεί δέος. Θα ήθελα να το κερδίσω".

Καλομελέτα και έρχεται, αν σκεφτείς ότι νίκησε τον Federer την Παρασκευή 8/7 και για πρώτη φορά θα παίξει σε τελικό Grand Slam. Nα σου θυμίσω πως ο Federer ήταν επτά φορές πρωταθλητής.

Το... ρολό κιμά που έγινε πύραυλος

Το πρώτο του παρατσούκλι ήταν "meatloaf" (ρολό κιμά). "Αμφιβάλω ότι αν του το θυμίσετε θα ενθουσιαστεί", σχολιάζει ο Curtis, εξηγώντας ότι... για το καλό όλων θα ήταν χρήσιμο να εστιάσουν στο τωρινό "nickname" (missile). Την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου το 2014, έγινε ο πρώτος Καναδός στο μονό ανδρών -και επί Open Era- που μπήκε στα προημιτελικά και τα ημιτελικά του Wimbledon. Προηγουμένως είχε μάθει να διαχειρίζεται το θυμό του "γιατί αρχικά ένιωθα έξαλλος, όταν έχανα". Είχε γίνει γνωστός για τα ξεσπάσματα του. Ηρέμησε όταν θυμήθηκε ότι "αυτό που θέλω είναι να παίζω τένις".

Έμαθε να διαχειρίζεται και το θαυμασμό των κοριτσιών που τον περικύκλωναν, όπου και αν βρισκόταν. Από πέρυσι, είναι μαζί με την Danielle Knudson, μοντέλο με έφεση στα μαγιό, εκ Καναδά, η οποία έγινε γνωστή... όταν ρώτησε για εκείνη (για την ταυτότητα της) στο Twitter ο Justin Bieber, το 2014.

Πηγές: wearetennis.com, metronews.ca, thestar.com, wsj.com, CBC Television, toronto.ctvnews.ca, tennis.com, theguardian.com, thestar.com, torontosun.com, Bleacher Report, Υahoo!Sports.