Πήρε το πρώτο χρυσό, στο Ευρωπαϊκό της Stuttgart, το 1986. Τελευταία φορά, ανέβηκε σε βάθρο στους Αγώνες Κοινοπολιτείας, το 1994. Ήταν και πάλι στο πρώτο σκαλοπάτι. Έκανε 24 τα μετάλλια που είχε κατακτήσει σε μεγάλες διοργανώσεις -ρεκόρ για όλους τους αθλητές της Βρετανίας-, εκ των οποίων τα 10 ήταν χρυσά. Ήταν ο τρίτος εκπρόσωπος του έθνους του που τερμάτισε πρώτος, στα 100μ. σε Ολυμπιακούς Αγώνες και ο πέμπτος Ευρωπαίος. Μετά, έγινε και ο τρίτος πιο γρήγορος και ο πρώτος Ευρωπαίος που "έπεσε" από τα 10'' -κάτι που έκανε εννέα φορές.

Παραμένει στην πρώτη θέση της λίστας "οι μεγαλύτεροι σε ηλικία Ολυμπιονίκες", καθώς άλλαξε τα δεδομένα ήταν 32, στα 35 έγινε παππούς, στα 39 αποκλείστηκε εφ όρου ζωής από τους ΟΑ και το 2010 εισήχθη στο England Athletics Hall of Fame... για να γίνουν όλα ψωμί και αλάτι. Ή κάπως έτσι, καθώς στις 8/5 του ίδιου έτους προκάλεσε αυτοκινητικό ατύχημα, στο οποίο τραυματίστηκε νιόπαντρο ζευγάρι. Αλλά όλη η ζωή του Linford Christie ήταν αμφιλεγόμενη. Τώρα θα "στρώσει'; Στο μυαλό του θα ισχύει πάντα "οι εχθροί δεν σε πιστεύουν ποτέ. Οι φίλοι δεν χρειάζονται εξηγήσεις".

Ο πρώτος και μόνος προπονητής του, Ron Roddan

Γεννήθηκε στο Saint Andrew, της Jamaica, προς τα Blue Mountains, στις 2 Απριλίου του 1960. Έζησε εκεί με τη γιαγιά του, Ανιτα έως τα 7 που πήγε να βρει την -εννιαμελή- οικογένεια του στην Αγγλία. "H γιαγιά μου ήταν εκείνη που μου έδωσε όλες τις αρχές που έχω, εκείνη που διασφάλισε πως θα μάθω να ζω με πειθαρχία. Όταν ήλθε η ώρα να αποφασίσω αν θα αφοσιωθώ ολοκληρωτικά στον αθλητισμό -και άρα θα παρατήσω το σχολείο, στα 16- ήταν εκείνη στην οποία αποτάθηκα για να με βοηθήσει. Και μου είπε "κάντο, γιατί δεν θα πρέπει να περάσεις όλη σου στη ζωή με το "αν το έκανα", είχε εξομολογήσει στον Matt Keating, στη Guardian.

Η γιαγιά του ήταν συνεπής. Δεν παρέκκλινε ποτέ των συμβουλών της. "Στη Jamaica, πριν με στείλει στα μαγαζιά, συνήθιζε να φτύνει στο χώμα και να μου λέει "μην τολμήσεις να γυρίσεις, αφότου στεγνώσει". Έπρεπε να τρέξω, για να κάνω τα θελήματα, ακόμα και όταν όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου, ήθελα να κάνω παρέα με τους φίλους μου. Μπορώ να πω ότι αυτό ήταν το πρώτο... στιλ προπόνησης που έκανα". Η γιαγιά του ήταν και δίκαιη. "Δεν έλεγε κακή κουβέντα για κανέναν. Πάντα ήταν εκεί, για να μου δώσει μια γνώμη. Ήταν ό,τι ήθελα, ό,τι χρειαζόμουν".

Στη γειτονιά του, στο δυτικό Λονδίνο, η καθημερινότητα δεν ήταν πολύ απλή, για τους μαύρους, στις αρχές του '80. Άνευ λόγου και αιτίας, γίνονταν αποδέκτες ρατσιστικών και βίαιων συμπεριφορών από τους συμπολίτες και τους αστυνομικούς. Ήταν "βουνό" ακόμα και μια μέρα στο σχολείο -γιατί δεν είχε το ίδιο χρώμα δέρματος με τους άλλους. "Μάλλον για αυτό το λόγο έμαθα να τρέχω. Όταν έβλεπα ομάδες παιδιών να έρχονται κατά πάνω μου, για να με δείρουν, κάτι έπρεπε να κάνω. Ήμασταν μόλις 2-3 μαύρα παιδιά στο σχολείο".

Δεν υπήρχε μέρα που να οδηγήσει έως το σπίτι του, χωρίς να τον σταματήσουν για έλεγχο στοιχείων και εκφοβισμό. Μια ημέρα "όταν παρέλαβα την πρώτη εμφάνιση της Μεγάλης Βρετανίας και ήμουν πολύ χαρούμενος" του έγνεψαν να σταματήσει και αστυνομικός τον ρώτησε "γιατί ένας νέγρος σαν και εσένα φορά αυτήν την εμφάνιση". Συνέχισα να περπατώ, μπήκα σε ένα μαγαζί και όταν βγήκα, πήδηξε πάνω μου, γύρισε το χέρι μου πίσω από την πλάτη μου και με συνέλαβε". Την άλλη ημέρα αποσύρθηκαν όλες οι κατηγορίες. Ήταν τόσο ηλίθιο".

Μια άλλη ημέρα, οδηγούσε το αυτοκίνητο χορηγού και όταν ενημέρωσε σχετικά τους αστυνομικούς που τον είχαν σταματήσει, εκείνοι δεν τον πίστεψαν, τον συνέλαβαν (πάλι) και τον πήγαν στο τμήμα έως ότου γίνει επιβεβαίωση στοιχείων. "Δυο ημέρες μετά, μου έστειλαν γράμμα για να με ενημερώσουν ότι δεν χρειάζεται να περάσω πάλι από το τμήμα. Τους απάντησα πως θέλω τη συγγνώμη τους, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ". Δηλαδή, όχι πριν τους απειλήσει ότι θα κινηθεί νομικά. Τότε απολογήθηκαν. Εκείνος πάντα ένιωθε μεγάλη τιμή όταν εκπροσωπούσε τη Μεγάλη Βρετανία, μόνο που ποτέ τα συναισθήματα δεν ήταν αμοιβαία .

"Όταν είσαι μετανάστης πρώτης γενιάς και δη από τη χώρα μου, η προσοχή σου είναι στραμμένη αλλού: πρέπει να βοηθάς στο σπίτι, να διαβάζεις για το σχολείο και να βρίσκεις μια part time δουλειά. Αυτές είναι οι προτεραιότητες σου. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πως ένα παιδί είχε τη δυνατότητα να κάνει καριέρα ένα σπορ". Εκείνος είχε βρει δουλειά σε σούπερ μάρκετ, ως ταμίας και μετά στη ρεσεψιόν της τοπικής εφορίας. Στους στίβους τον φώναζαν "άλογο", γιατί όπως έλεγαν δεν έτρεχε. Κάλπαζε. Συν αυτό, ο διασκελισμός των ψηλών ποδιών του δεν βοηθούσε... όποιον ήθελε να τον ξεπεράσει. Τα πράγματα έγιναν πιο δύσκολα -για τους άλλους- μετά το 1985, οπότε άρχισε να υιοθετεί στιλ που αφορούσε μεγαλύτερη... υποβοήθηση από τους γοφούς και τα γόνατα να φτάνουν πιο ψηλά.

Ναι, αντέγραφε τον Lewis, όπως προσπαθούσε να διορθώσει και ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα: τη διαχείριση ενέργειας. Γιατί συνήθιζε να τα δίνει όλα στην αρχή και να... μένει στο φινάλε. "Έπρεπε να τρέχω με οικονομία και να "βγάζω" τα περισσότερα μίλια, ανά γαλόνι", είχε σχολιάσει. Αλλά ας μην προτρέχουμε. Ας γυρίσουμε στην εποχή που δεν τρελαινόταν κι όλας, για το στίβο. Ό,τι είχε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή, οφειλόταν στο ταλέντο του. Όχι στην τεχνική ή τη δουλειά και το να νικά καλύτερα προετοιμασμένους αθλητές είχε εξελιχθεί σε χόμπι του. Του... έφτιαχνε τη μέρα. Κρατούσε όμως, μακριά τους εν δυνάμει προπονητές του, που προτιμούσαν να 'χουν υπό τις οδηγίες τους αθλητή με το μισό ταλέντο από τον Christie, αρκεί να ήταν αποφασισμένοι να δουλεύουν σκληρά.

Η πρώτη επίσημη εμφάνιση ήταν στους πρώτους Εφηβικούς Αγώνες του Λονδίνου (1977), χωρίς να... κλέψει τις εντυπώσεις. Το αυτό ίσχυσε και στα προκριματικά για την ολυμπιακή ομάδα (στα 4Χ100) που θα εκπροσωπούσε το έθνος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Los Angeles. Κλήθηκε, δεν εντυπωσίασε και "κόπηκε". Όταν ρώτησε "γιατί δεν με πήρατε;" ο Frank Dick του απάντησε πως "δεν είσαι αρκετά καλός". Αυτό ήταν πλήγμα για τον εγωισμό του. Το πρώτο. Γιατί ακολούθησε κι άλλο: το γράμμα του Roddan.

"Όταν έφτασα τα 24, έλαβα ένα γράμμα από εκείνον. Έγραφε πως αν τυχόν αλλάξω τρόπο ζωής, θα μπορώ να γίνω αρκετά καλός και ότι αν συνέχιζα έτσι, δεν θα είχα τύχη, άρα το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να σοβαρευτώ. Έως τότε δεν ήμουν στους στίβους. Έπαιζα domino με τους φίλους μου και άραζα μαζί τους σε διάφορα καφέ, έβγαινα σε clubs έως το ξημέρωμα και έφτανα σπίτι μου... την ώρα που μας παρέδιδαν το γάλα. Χαράμιζα το ταλέντο μου, όπως μου επισήμαινε". Είχε καταταγεί και στα σώματα Air Training, το 1978 και έως το 1979 -στα 19- δεν θα λέγατε πως είχε σταθερά την προπόνηση στην καθημερινότητα του. Ακολούθησε το γράμμα του Andy Norman, πρώην αστυνομικού που ασχολείτο με την προώθηση αγώνων στην British Athletic Federation, στο οποίο επισήμαινε ότι "ένας σπρίντερ που έχει για καλύτερο χρόνο το 10.5, χωρίς να δίνει ό,τι έχει και δεν έχει, σκέψου τι μπορεί να καταφέρει, αν αφοσιωθεί στο άθλημα". Έως τότε δεν τον καλούσαν στα κορυφαία meetings και πες, πες πείστηκε πως αξίζει να κάνει μια προσπάθεια.

"Κάποιοι προπονητές δουλεύουν με το σκεπτικό "ή θα κάνεις ό,τι σου λέω ή δεν θα δουλέψουμε μαζί". Ο Ron δεν ήταν έτσι. Μου έδειχνε τι να κάνω, αλλά την ίδια ώρα με άφηνε να παίρνω πρωτοβουλίες. Εκείνος ήταν ο προπονητής μου και εγώ τον βοηθούσα να με προπονήσει", είχε σχολιάσει ο Christie, με τον Roddan να ομολογεί ότι "έχω ακούσει πολλούς να λένε πως αποφάσισαν να αφοσιωθούν σε ένα σπορ και να μην το κάνουν. Εκείνος εννοούσε κάθε λέξη και ήταν πολύ δεκτικός". Κάπως έτσι, σαν σήμερα το 1986 (σε ηλικία 25 χρόνων) έκοψε πρώτος το νήμα, στα 100μ. του Πανευρωπαϊκού. "Άλλαξε ολοκληρωτικά όλη μου τη ζωή. Τότε ήταν που σκέφτηκα "αν μπορώ να το κάνω αυτό, τότε τι άλλο μπορεί να συμβεί; Τότε άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως το αποτέλεσμα εξαρτάται από την προσπάθεια που κάνεις".

Πριν "βγει" ο χρόνος, είχε τερματίσει πρώτος στο Πανευρωπαϊκό κλειστού στίβου, στα 200μ., όπου πήρε και το αργυρό με την ομάδα σκυταλοδρομίας 4Χ100. Mετά, βγήκε δεύτερος, στα 100 μέτρα των Αγώνων Κοινοπολιτείας, στο Edinburgh, πίσω από τον Ben Johnson. "Όλοι μου έλεγαν πως στα 26 ήμουν ήδη πολύ μεγάλος. Τους απαντούσα "πολλοί λένε πως φτάνεις στο peak της σεξουαλικής σου ζωής στα 19, αλλά τους πιστεύετε;" και όλοι γελούσαν. Ήξερα όμως, πως έχω τα δίκια μου". Το 1987, στο Παγκόσμιο της Rome ήλθε μεν, τέταρτος, αλλά μετά τον αποκλεισμό του Johnson -είχε ομολογήσει πως πήρε στεροειδή- φόρεσε το χάλκινο, ένα χρόνο μετά. "Είχα γίνει πολύ υπερφίαλος. Σκεφτόμουν "πώς μπορούν να λένε ότι ο τάδε είναι ο πιο γρήγορος άνθρωπος στη γη, χωρίς να 'χει τρέξει εναντίον μου;". Αυτό πίστευα, πως για να αποδείξει κάποιος ότι είναι ο καλύτερος, έπρεπε να με νικήσει".

Πήγε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988, στη Seoul, όπου τερμάτισε πίσω από τον Carl Lewis. Ο Johnson ήταν αυτός που πέρασε πρώτος τη finish line, με το ρεκόρ των 9.79'', αλλά βρέθηκε θετικός σε στεροειδή αναβολικά και για να γλιτώσει τη διαπόμπευση, με την ανακοίνωση αυτών των αποτελεσμάτων, αποσύρθηκε. Ο Christie είχε κάνει 9.97'' που ήταν νέο ευρωπαϊκό ρεκόρ (0.03'' καλύτερο του προηγούμενου και μόλις η δεύτερη φορά που κάποιος "έπεσε" από τα 10'', αλλά παρ' όλα αυτά δεν κέρδισε την κούρσα). "Τότε με ξυπνούσαν, χωρίς να τους νοιάζει ότι είχαν τον τελικό στα 200 μέτρα, για να δώσω συνεντεύξεις. Δεν είναι αστείο; Ήξεραν πως έπρεπε να αγωνιστώ και παρ' όλα αυτά, θεωρούσαν ότι είναι πιο σημαντικό να μιλήσω για το σκάνδαλο με τον Johnson".

Είχε γίνει και κάτι άλλο: είχε εντοπιστεί ψευτοεφεδρίνη σε δείγμα του (ουσία που εντοπίζεται συνήθως σε φάρμακα για τις ιώσεις), μετά τον τερματισμό του (ως τέταρτου) στα 200 μέτρα. Τoυ αναγνώρισαν το... ευεργέτημα της αμφιβολίας (benefit of the doubt), γιατί οι τιμές του ήταν πολύ μικρές, με τις ψήφους να είναι 11 υπέρ του και 10 κατά του Στην απολογία του είπε πως το μόνο που είχε πάρει ήταν φυσικά προϊόντα και κυρίως τσάι από ginseng. Έτσι, τον άφησαν να συνεχίσει τους αγώνες και δεν του αφαίρεσαν το μετάλλιο που είχε ήδη φορέσει. Είχε ωστόσο, ανοίξει ο ασκός του Αιόλου, γιατί έκτοτε όλα τα ΜΜΕ τον αντιμετώπιζαν με καχυποψία.

Όλα αυτά, όπως είπε, τα χρωστά στον ένα και μοναδικό προπονητή που είχε, ο οποίος "έγινε ένας από τους καλύτερους φίλους μου, ένας άνθρωπος στον οποίον μπορώ να μιλώ για όλα. Όλοι οι αθλητές του τον έβλεπαν ως πατέρα. Ως μέντορα. Ένας σωστός μέντορας δεν αρκείται στο να σε ακούει. Σε εμπιστεύεται. Και εσύ πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στον μέντορα σου, να πιστεύεις σε αυτό που σου λέει".

Έδωσε και ένα κατατοπιστικό παράδειγμα του τι εννοούσε. "Το 1993 στο Παγκόσμιο, ο Andre Cason έκανε μοναδικούς χρόνους. Για πρώτη φορά, αισθάνθηκα τόσο φοβισμένος που του είπα πριν τον τελικό "τι θα κάνω;". Ο Cason είχε τρέξει 9.92''. Ο Ron με ρώτησε "ποιος είναι ο καλύτερος χρόνος σου;". Του απάντησα "9.91''" και απλά σχολίασε "ιδού η απάντηση σου". Άλλαξε όλη η ψυχολογία μου και τελικά, τερμάτισα σε 9.87'', πρώτος", στη Stuttgart.

Είχαν προηγηθεί το χρυσό στο Ευρωπαϊκό του 1990, "η κούρσα του αιώνα" στο Τόκιο το 1991, με έξι από τους οκτώ φιναλίστ να τερματίζουν σε χρόνο κάτω των 10'' (εκείνος ήταν τέταρτος με 9.92 που ήταν ένα ακόμα ρεκόρ Ευρώπης) και οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Βαρκελώνης (1992) και εκεί κατάφερε να ξεπεράσει τους πάντες, προσθέτοντας μια ακόμη διοργάνωση, στην οποία είχε πάρει το χρυσό, στα 100 μ. Παράλληλα, έγινε ο τρίτος Βρετανός (πίσω από τους Harold Abrahams και Allan Wells) που γινόταν Χρυσός Ολυμπιονίκης, στο συγκεκριμένο αγώνισμα. Ο Carl Lewis δεν ήταν εκεί. Δεν έπιασε το όριο, στα δοκιμαστικά της USA team, στη Louisiana, με τον Christie να σχολιάζει "ίσως ήλθε η ώρα για να διαπρέψει κάποιος άλλος". Δηλαδή, εκείνος. Έκανε 9.96'' για να νικήσει τον Frankie Fredericks (Namibia).

"Έπειτα από τα προκριματικά, ήξερα πως θα νικήσω. Γνώριζα πως εγώ ήμουν ο πιο γρήγορος, αυτός που έπρεπε να περάσουν για να τερματίσουν πρώτοι. Έβλεπα τον εκνευρισμό των αντιπάλων μου, τη στιγμή που εγώ ήξερα πώς πρέπει να συγκεντρωθώ: να πάω από το Α στο Β όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Όταν πέρασα τη γραμμή, περίμενα πως θα νιώσω ευφορία. Αλλά δεν συνέβη. Περίμενα, αλλά δεν έγινε, μάλλον γιατί περίμενα πολλά". Ήταν 32 χρόνων και 121 ημερών και κάπως έτσι (και) ο μεγαλύτερος σε ηλικία νικητής στα 100μ.!

Παραμονή της κούρσας, είχε πει στον δημοσιογράφο Hugh McIllvanney πως πήρε δύναμη από την προκατάληψη που είχε γνωρίσει, από την κακή μεταχείριση της οποίας είχε τύχει από την αστυνομία και την εχθρότητα δημοσιογράφων που δεν τον σέβονταν. "Κάθε φορά που χέζουν στο κεφάλι μου, φορώ νέο καπέλο" ήταν η ατάκα του, πριν καταλήξει στο ότι "όλα τα καλά πράγματα έχουν αποδειχθεί η πνευματική μου δύναμη". Στόχος του ήταν "να τρέξω από το ένα άκρο στο άλλο, όσο πιο γρήγορα μπορώ, για τη Βασίλισσα και τη χώρα".

Μετά τη νίκη είχε ενημερώσει ότι "στη Βαρκελώνη ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα το διάδρομο μου ως τούνελ και ό,τι ήταν μετά τις γραμμές ήταν θολό (γιατί έως τότε συνήθιζε να... βγαίνει εκτός πορείας). Τα 10'' μου φάνηκαν... 10 χρόνια, ψυχολογικά, πνευματικά και σωματικά. Ήταν δύσκολο, γιατί έπρεπε να ψάξω μέσα μου, να αυτοσυγκεντρωθώ, να αποφύγω τα λάθη και να τα κάνω όλα σωστά. Για 10'' δίνεις ό,τι έχεις. Και για όσους λένε ότι τα 100 μέτρα δεν είναι μεγάλη απόσταση, τους προκαλώ να έλθουν να την τρέξουν. Θα διαπιστώσουν ότι είναι πάρα πολύ μεγάλη". Δεν φάνηκε να έχει "πετάξει" από τη χαρά του "γιατί δεν είχα αυτήν την πολυτέλεια. Είχα άλλους αγώνες που πρέπει να κερδίσω". Είχε τονίσει και ότι "στη Βαρκελώνη τα γηρασμένα πόδια μου είχαν φτάσει στο peak τους", πετώντας και ένα... ενδεχόμενο ότι μπορεί να σταματήσει κάπου εκεί το σπορ. Ο παρουσιαστής του σόου του έδωσε κάπου 10 λόγους για να συνεχίσει "και πείστηκα".

Δεν είχε ολοκληρώσει ακόμα. Το έκανε το 1993 στη Stuttgard: με αυτή τη νίκη έγινε ο πρώτος στην ιστορία που είχε χρυσά μετάλλια (στο συγκεκριμένο αγώνισμα), σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμιο, Ευρωπαϊκό και Αγώνες Κοινοπολιτείας. Το BBC Sports τον είχε προτιμήσει για "προσωπικότητα της χρονιάς" (φευ) και η Βασίλισσα του απένειμε επίσης, βραβείο. Εκείνος διαβεβαίωσε πως ισχύει το "όσο πιο καυτό είναι το μέταλλο, τόσο πιο γλυκιά είναι η νίκη", αφού είχε νικήσει τον Lewis, "αυτή ήταν η πιο δύσκολη κούρσα που έτρεξα ποτέ. Και από όλες τις κούρσες, αυτή ήταν η καλύτερη μου".

Η χρονιά που ακολούθησε ήταν αυτή που έκανε το hat-trick επιτυχιών σε ευρωπαϊκούς τίτλους (μετά το '86 στη Stuttgart, ήλθε το χρυσό στο Split το '90 και αυτό του Helsinki, το '94), για να ακολουθήσει ένα εξαιρετικό 1995. Κατ' αρχάς, τερμάτισε στα 200μ. (στο Lievin) με 20.25'' -έγινε ο τρίτος πιο γρήγορος σπρίντερ της ιστορίας. Μετά, βελτίωσε το ρεκόρ για τα 60μ. κλειστού (6.47) και έπειτα εμφανίστηκε στο Παγκόσμιο για να υπερασπιστεί και αυτόν τον τίτλο. Για την ακρίβεια, ζητούμενο ήταν να κάνει νέο ρεκόρ, όπως ενημέρωσε μέσω της Independent.

"Μπορώ να τα καταφέρω. Έχω όλα τα φόντα", είχε πει χαρακτηριστικά, εξηγώντας πως είχε λάβει την καλύτερη δυνατή θεραπεία στο Munich, για το πρόβλημα που είχε στους προσαγωγούς μια εβδομάδα νωρίτερα. "Έχω να χάσω τα πάντα. Δεν πρόκειται να γίνω περισσότερο διάσημος από ό,τι είμαι τώρα. Υπάρχουν όμως, πολλοί που δεν θέλουν να νικήσω. Είμαι ωστόσο, γεννημένος νικητής, γεννημένος πρωταθλητής. Έχω όλα τα πολεμοφόδια. Δεν ξεχνώ ότι στον αθλητισμό δεν υπάρχουν δεδομένα. Θα ανταγωνιστώ οκτώ πολύ καλούς αθλητές, οκτώ τύπους που μπορούν να νικήσουν. Φέτος είχα περισσότερα προβλήματα από ποτέ και ξέρω πως δεν θα βγω απλά εκεί έξω, να περπατήσω και να νικήσω".

Παρεμπιπτόντως, είχε ήδη γίνει παππούς (στα 35 του, γεννήθηκε η εγγονή του Shakira) και κάποιος τον ρώτησε πώς... νιώθει. "Τι σχέση έχει αυτό με τον αθλητισμό;", σχολίασε πριν απαντήσει μόνος του: "Τίποτα! Είναι μια ωραία ιστορία, αλλά η προσωπική μου ζωή δεν έχει καμία σχέση με την καριέρα μου". Ενδεχομένως όμως, να είχε να κάνει η ηλικία του -και τη φυσική φθορά-, καθώς ένας τραυματισμός δεν του επέτρεψε να πάρει μετάλλιο. Πήγε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αtlanta (1996) αποφασισμένος να πάρει την πρωτιά του πίσω -και να αποδείξει πως δεν είχε "τελειώσει".

Σύντομα κατάλαβε πως όλοι μιλούν πια, για την ηλικία του. Συνήθως για να εξηγήσουν ότι παρ' ότι είναι 36, παραμένει καλός, αλλά εκείνος δεν... στεκόταν σε αυτήν τη λεπτομέρεια. Έκανε δυο άκυρες εκκινήσεις και δεν μπήκε στον τελικό. "Διαπίστωσα πως μου είχε τελειώσει, ότι δεν διασκέδαζα πια. Είχα βαρεθεί και να στερούμαι πράγματα. Είχα φτάσει στα όρια μου". Παρ' όλα αυτά, είχε τον τρόπο του να κερδίσει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ: εμφανίστηκε σε συνέντευξη Τύπου, φορώντας φακούς με το σήμα της Puma. Η ΔΟΕ αποφάσισε πως με αυτήν την κίνηση παραβιάζει τους όρους που διέπουν το αθλητικό κίνημα με την προώθηση προϊόντων και τιμωρήθηκε -με χρηματικό πρόστιμο. Μετά τη νέα αποτυχία, αποφάσισε να αποσυρθεί από τις διεθνείς διοργανώσεις, στις οποίες φορούσε φανέλα με το εθνόσημο και περιορίστηκε στις συμμετοχές σε τουρνουά που τον προσκαλούσαν -και άρα τον πλήρωναν. Πώς το 1993 "έβγαλε" 15.000 ευρώ, για να τρέξει μαζί με τον Lewis στο Gateshead; Έτσι.

Όταν βρετανικό δικαστήριο έμαθε... για ένα διαφορετικό lunch box

Το 1999, τον Φεβρουάριο, έτρεξε στο Dortmund και επελέγη σε τυχαίο -απρογραμμάτιστο- έλεγχο ντόπινγκ. Στα αποτελέσματα φάνηκε ότι είχε πάρει ναδρολόνη. Έπειτα από έξι μήνες καθυστέρηση, κλήθηκε να καταθέσει στην British Athletic Federation και η αρμόδια επιτροπή έκρινε πως ήταν αθώος. Η IAAF ωστόσο, πήρε πρωτοβουλία, "σκέπασε" την ομοσπονδία και "χρέωσε" στον αθλητή δυο χρόνια τιμωρίας, ενώ τον απέκλεισε δια βίου από την ολυμπιακή ομάδα. Ποινή που τον ακολούθησε και ως προπονητή. Χαρακτηριστικά, όταν ο Darren Campbell ανέβηκε στο τρίτο σκαλοπάτι του βάθρου, στους Αγώνες της Αθήνας το 2004 (με την ομάδα των 4Χ100), εκείνος δεν είχε δικαίωμα να εμφανιστεί στο ΟΑΚΑ.

"Όποιος έχει μια ούγια λογικής και σκεφτεί τι έγινε, θα αναρωτηθεί "ποιο ήταν το νόημα; Ποιος ήταν ο λόγος να κάνω κάτι παράνομο, στο τέλος της καριέρας μου, ειδικά αφότου ανακοίνωσα πως δεν θα ξανατρέξω για τη χώρα; Σε όσους έλεγαν ότι έπαιρνα ουσίες σε όλη μου την καριέρα, έχω να πω μόνο ένα πράγμα, για τη διαφωνία του πράγματος: αν το έκανα και δεν με έπιασαν, γιατί να το άλλαξα και να πήρα κάτι που εντοπίστηκε; Δεν βγάζει νόημα. Όταν με ενημέρωσαν, δια τηλεφώνου, νόμισα πως είναι Πρωταπριλιά. Τους είπα να με εξετάσουν ξανά, το έκαναν και δεν είχα τίποτα. Δεν ήξερα καν, τι ήταν η ναδρολόνη. Δεν είμαστε επιστήμονες, κάνουμε λάθη, αλλά μέχρι την ημέρα που θα πεθάνω, θα λέω ότι είμαι αθώος. Κάποιοι υποστηρίζουν πως διακηρύσσω την αθωότητα μου πολύ έντονα. Δηλαδή, τι έπρεπε να κάνω;".

Ο John McVicar, καταδικασμένος για ένοπλη ληστεία που μετά την αποφυλάκιση έγινε δημοσιογράφος ήταν ένας εξ αυτών που έγραψαν πως ο Christie "έκλεβε" σε όλη του την καριέρα. Ο Ολυμπιονίκης κατέθεσε μήνυση, για συκοφαντική δυσφήμιση και κέρδισε 35.000 ευρώ, θέτοντας εαυτόν στις υπηρεσίες των ιατρών "ό,τι ώρα θέλετε. Επίσης, έχω πει πως όταν πεθάνω μπορείτε να δώσετε το σώμα μου στην επιστήμη. Δεν θα βρείτε τίποτα το μεμπτό".

Ο McVicar είχε κάνει και κάτι ακόμα: είχε γράψει χιλιάδες λέξεις για... το lunch box του ρέκορντμαν (όρος που καθιέρωσε η Sun), με τον τελευταίο να τον πηγαίνει στα δικαστήρια και εκεί να ακούγεται -μεταξύ άλλων- πως με αυτή τη φράση, ο -ας πούμε- ρεπόρτερ αναφέρεται στα γεννητικά όργανα του αθλητή -που διαγράφονταν μέσα από την αθλητική του περιβολή. Ο κατηγορούμενος -που αποποιήθηκε το δικαίωμα του σε νομική εκπροσώπηση- είπε ότι ο ίδιος ο Christie συνηθίζει να αστειεύεται με το θέμα, με τον ενάγοντα να διευκρινίζει πως "ο μόνος λόγος που έκανα χιούμορ ήταν μπας και σταματήσει όλη αυτή η ιστορία που κάθε άλλο παρά αστεία είναι. Δεν μου αρέσει και θεωρώ πως αφορά σεξουαλική διάκριση".

Η αλήθεια ωστόσο, ήταν πως η σχέση του με τα βρετανικά μέσα, ήταν φρικτή. Είχε την άποψη ότι του φέρονται πολύ επικριτικά, αφοριστικά, με την άλλη πλευρά να υποστηρίζει πως δεν είχε την παραμικρή διάθεση για συνεργασία -έως και αλαζόνας. "Απ' όταν σταμάτησα, κάθομαι σπίτι μου και ασχολούμαι με τη δουλειά μου, αλλά άνθρωποι σαν και τον McVicar με ενοχλούν και με αναγκάζουν να περνάω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια".. έως ότου σταμάτησε να παίζει αυτό το παιχνίδι.

Ασχολήθηκε με νέα ταλέντα και την προώθηση αγώνων. Από το 1998 έως το 2000 ήταν ο παρουσιαστής της εκπομπής "Record Breakers" του BBC. Το 2000 δοκίμασε το χώρο της υποκριτικής (για το Grange Hill), μετά εμφανίστηκε στο Hustle, για να γίνει ξανά τίτλος για λάθος λόγο, όταν προκάλεσε αυτοκινητικό ατύχημα. Μπήκε στην ανάποδη λωρίδα κεντρικού δρόμου και έπεσε πάνω σε ταξί που μετέφερε νιόπαντρους στη γαμήλια δεξίωση. Δεν πήγαν εκεί ποτέ, γιατί τραυματίστηκαν. Του απαγγέλθηκαν οι σχετικές κατηγορίες, του αφαίρεσαν το δίπλωμα για 15 μήνες, του επέβαλαν πρόστιμο 5000 ευρώ. Ο κόσμος έμαθε και ότι μόλις είχε χωρίσει από την επί 26χρονια σύντροφο του (Mandy), είχε μετακομίσει και την ώρα του συμβάντος είχε βγει από το σπίτι για να αγοράσει γάλα, αλλά και πως προπονούσε 20 αθλητές για τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες -όλα αυτά τα είπε στην κατάθεση του, μήπως και γλιτώσει την αφαίρεση άδειας άσκησης του επαγγέλματος.

Ένα χρόνο νωρίτερα, η ανιψιά του, Rachel Christie υποχρεώθηκε να παραδώσει το στέμμα της Miss England (ήταν η πρώτη μαύρη που κέρδισε το σχετικό διαγωνισμό ομορφιάς), μετά την κατηγορία ότι χτύπησε με γροθιά την Miss Manchester, Sara Beverley Jones σε nightclub του Manchester. Μολονότι δεν εμφανίστηκαν στην έρευνα τα απαραίτητα αποδεικτικά στοιχεία, εκείνη προχώρησε συμβολικά στην κίνηση της παραίτησης "για να αποδείξω πως είμαι αθώα". H Christie ήταν αθλήτρια του έπταθλου και είχε ως στόχο να εμφανιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012.

Απ' όταν απονεμήθηκαν οι Αγώνες στο Λονδίνο, προσπάθησε να αναμειχθεί, αλλά δεν τον άφησαν. Μίλησε και με στοιχεία, εξηγώντας πως ο -πρώην συναθλητής του και επικεφαλής της οργανωτικής επιτροπής- Λόρδος Sebastian Coe ήταν εκείνος που τον άφησε στην απ' έξω, ενώ η ομοσπονδία είχε αποφασίσει να... προσπεράσει την ιστορία με την τιμωρία του. Εν τέλει, ήταν στο τιμ των βετεράνων που τέλεσαν χρέη μέντορα σε νέους, πριν αμφισβητηθεί από την Paula Radcliffe, κατόχου του παγκόσμιου ρεκόρ στο μαραθώνιο. Είχε πει "όσοι γίνονται μέντορες, πρέπει να 'χουν αξιοπρέπεια και να έντονη σχέση με τις έννοιες της ηθικής και των αρχών". Τον κάλεσαν να συμμετάσχει στη διαδρομή της Ολυμπιακής φλόγας, μέσα από το Λονδίνο, αλλά... είχε δουλειές (είπε πως έχει προπονήσεις) και δεν τα κατάφερε.

Τον Αύγουστο του 2012, ένα από τα 8 παιδιά του, ο Liam Oliver Christie (ένα από τα δυο παιδιά που απέκτησε εκτός γάμου, με την δακτυλογράφο Yvonne Oliver και απόφοιτος δημοσιογραφίας), συνελήφθη έπειτα από έφοδο των αρχών στο σπίτι του, όπου βρήκαν ναρκωτικές ουσίες (πέντε πακετάκια crack cocaine, 14 με ηρωίνη), μια ζυγαριά ακριβείας και όλα τα υλικά για την επεξεργασία πριν την προώθηση. Εκείνος προσπάθησε να διαφύγει, αλλά δεν τα κατάφερε και δικάστηκε για διακίνηση. Είχε προηγηθεί η σύλληψη και η καταδίκη για πώληση κλεμμένων προϊόντων. Μετά τη νέα ποινή, ο Christie δεν θέλησε να σχολιάσει. το έκανε ένα χρόνο αργότερα, όταν εξήγησε πως "θέλω να τον βοηθήσω να βάλει τη ζωή του σε μια σειρά. Είναι καλό παιδί".

Πλέον όταν του ζητούν να γυρίσει στο παρελθόν του και να σχολιάσει όσα έκανε, συνηθίζει να λέει ότι "είμαι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν μιλούν ποτέ για τα παγκόσμια ρεκόρ. Ποτέ δεν με ενδιέφεραν. Τα ρεκόρ υπάρχουν για να σπάνε. Τα μετάλλια μένουν μαζί σου για πάντα". Iδού λοιπόν, τι του έμεινε για πάντα.

Έτος	Διοργάνωση	Αγώνισμα	Μετάλλιο
1986	European (Στουτγάρδη)	100μ.	Χρυσό
		4Χ100	Χάλκινο
	European Indoor (Μαδρίτη)	200μ.	Χρυσό
	Commonwealth (Εδιμβούργο)	100μ.	Χάλκινο
		4Χ100	Χάλκινο
1987	World (Ρώμη)	100μ.	Ασημένιο
1988	Ολυμπιακοί Αγώνες (Σεούλ)	100μ.	Χάλκινο
		4Χ100	Χάλκινο
	European Indoor (Βουδαπέστη)	60μ.	Χρυσό
		200μ.	Ασημένιο
1990	European (Σπλιτ)	100μ.	Χρυσό
		4Χ100	Ασημένιο
		200μ.	Χάλκινο
	European Indoor (Γλασκόβη)	60μ.	Χρυσό
	Commonwealth (Όκλαντ)	100μ.	Χρυσό
		4Χ100	Χρυσό
1991	World (Τόκιο)	4Χ100	Χάλκινο
	World Indoor (Σεβίλη)	60μ.	Ασημένιο
		200μ.	Ασημένιο
1992	Ολυμπιακοί Αγώνες (Βαρκελώνη)	100μ.	Χρυσό
1993	World (Στουτγάρδη)	100μ.	Χρυσό (9.87'')
		4Χ100	Ασημένιο (37.77'')
1994	European (Ελσίνκι)	100μ.	Χρυσό
	Commonwealth (Βικτόρια)	100μ.	Χρυσό