Στο Twitter ακολουθείς διαφόρους, ομοίως και στο Instagram, στο Facebook και στο Snapchat είσαι "φίλος" με ανθρώπους που ενδεχομένως δεν έχει συναντήσει ποτέ στη ζωή σου -παρ' όλα αυτά για κάποιο λόγο σε ενδιαφέρει τι έχουν να πουν ή να ποστάρουν. Αν το καλοσκεφτείς, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η ζωή μας στις περισσότερες καταστάσεις που μας αφορούν είμαστε "ακόλουθοι". Όχι δραστήριοι. Κυρίως "εισπράττουμε" και προσπαθούμε να διαχειριστούμε τις συνέπειες -τις "ζημιές". Δεν επεμβαίνουμε. Δεν πράττουμε. Αυτό, κατά γενικό κανόνα. Γιατί πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Εκείνοι που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Ή τουλάχιστον προσπαθούν. Ο Jason Boschan ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Ποιος είναι αυτός; Ένας τύπος που πρέπει να γνωρίσεις. Πρώτα όμως, επίτρεψε μου να σου μιλήσω για το Αλτσχάιμερ.

Η πιο κοινή μορφή άνοιας πήρε το όνομα αυτού που την περιέγραψε πρώτος, του Γερμανού ψυχίατρου και νευροπαθολόγου Aloysius Alzheimer. Το 1888 (στα 24) ο πτυχιούχος ψυχίατρος έκανε αίτηση για να προσληφθεί ως βοηθός στο Κοινοτικό Νοσοκομείο για Πνευματικά ασθενείς και επιληπτικούς της Φρανκφούρτης. Πήρε τη δουλειά. Την κράτησε για 15 χρόνια. Το 1901 εισήχθη στη ψυχιατρική κλινική μια 51χρονη γυναίκα, η Augusta D., για παράνοια. Ο Alzheimer άρχισε να παρατηρεί κάποια παράξενα συμπτώματα, στη συμπεριφορά της: είχε διαταραχές στον ύπνο, απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης, επιθετικότητα, θλίψη και σύγχυση, τα οποία εξελίσσονταν προοδευτικά.

Μια χιλιετία αργότερα, δεν υπάρχει θεραπεία

Η ασθενής απεβίωσε στις 8 Απριλίου του 1906 και εκείνος έστειλε το αρχείο με τις παρατηρήσεις του, μαζί με τον εγκέφαλο της γυναίκας σε εργαστήριο του Μονάχου, όπου εργαζόταν ο πιο γνωστός Γερμανός ψυχίατρος, ονόματι Emil Kraepelin -ο ιδρυτής της σύγχρονης ψυχιατρικής, αυτός που εξήγησε τη διαφορά μεταξύ της σχιζοφρένειας και της κατάθλιψης, βάσει των διεργασιών που συντελούνταν σε διαφορετικά σημεία του εγκεφάλου. Η έρευνα επιβεβαίωσε τις παρατηρήσεις του Alzheimer, ο οποίος σύστησε τη νόσο ως "προγεροντική άνοια".

Ο Kraepelin ήταν αυτός που "βάπτισε" τη νόσο "Αλτσχάιμερ" στο διαγνωστικό εγχειρίδιο "Psychiatrie" (τη "βίβλο" του τομέα του) και ανάγκασε τους ψυχιάτρους της εποχής να ασχοληθούν με κάτι που έως τότε είχαν επιλέξει να αγνοήσουν. Τη σήμερον ημέρα, υπολογίζεται πως μια στις 5 οικογένειες έχουν ασθενή της νόσου που βαθμιαία μειώνει τις σωματικές λειτουργίες και οδηγεί στο θάνατο. Μια χιλιετία αργότερα η πρόγνωση εξακολουθεί να αξιολογείται δύσκολα και δεν υπάρχει θεραπεία. Τώρα να σου γνωρίσω τον Jason.

"Αρνήθηκα να αρκεστώ στο... να ελπίζω για το καλύτερο"

Πριν μια δεκαετία, ο παππούς του Jayson διαγνώστηκε με Πρωτοπαθή Προοδευτική Αφασία, ένα είδος άνοιας που οδηγεί τον ασθενή στη σταδιακή απώλεια της λεκτικές ικανότητες και της αναγνώρισης λέξεων. Όχι, δεν υπάρχει φάρμακο. "Από παιδίατρος που εργαζόταν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, δεν μπορούσε καν να αυτοεξυπηρετηθεί. Η μητέρα μου ήταν εκείνη που παρατήρησε πρώτη πως κάτι δεν πάει καλά. Πήραμε πολλές γνωματεύσεις από διάφορους γιατρούς, πριν επιβεβαιώσουμε τη διάγνωση.

Ενόσω ο παππούς μου επικεντρωνόταν σε αυτά που τον περιμένουν, δεν παραπονέθηκε ποτέ και πάντα είχε ένα χαμόγελο στα χείλη. Δεν υπάρχουν λόγια να μπορώ να περιγράψω επαρκώς τον πόνο που ένιωθα, βλέποντας τον να "χάνεται" στην άνοια. Οργιζόμουν όταν μου έλεγαν πως δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, από το να ελπίσω για το καλύτερο. Αποφάσισα να κάνω κάτι. Έκτοτε, δεν κοίταξα ποτέ ξανά πίσω". Κυριολεκτικά, αφού το όραμα του αφορούσε ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό (Run4Papa) και μαραθώνιους στις επτά ηπείρους, διαδικασία που θα ολοκληρώσει την Κυριακή 13/11, στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας.

Ως παιδί δεν ήταν ο πιο αθλητικός τύπος που υπήρχε. "Μεγάλωσα στο Bloomfield Hills, του Michigan, περιοχή που είναι 30 λεπτά μακριά από το Detroit. Στο δημοτικό το σχολείο μου δεν μας παρείχε τη δυνατότητα δραστηριοτήτων, όπως τα σπορ ή τη μουσική ή οτιδήποτε άλλο. Η μόνη δημιουργική έκφραση που είχα, ήταν να γράψω ιστορίες για περιπετειώδη ταξίδια και να δημιουργώ χαρακτήρες. Μετά τις διάβαζα στα τρία μικρότερα αδέλφια μου".

Εκείνα τα χρόνια κατέληξε και στο τι ήθελε να κάνει στη ζωή του. "Ήθελα να γίνω Jerry Maguire" σαφέστατα επηρεασμένος από τον χαρακτήρα του Tom Cruise στην ομώνυμη ταινία. "Τόσο αφελής ήμουν που πίστευα πως μπορώ να γίνω ένας εκπρόσωπος παικτών, σαν και αυτόν. Σπούδασα Sports Business and Communications στο University of Michigan και ένα εξάμηνο το έκανα στο Λονδίνο. Σύντομα κατάλαβα πως ο Maguire δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Τα 11 επόμενα χρόνια, ασχολήθηκα με το marketing, τα κτηματομεσιτικά, μια ομάδα baseball και μια οικονομική εταιρία. Δεν ένιωσα όμως, ότι "ανήκω" σε κάποιες από αυτές τις δουλειές. Πως αυτός ήταν ο προορισμός μου στη ζωή".

Ώσπου μετείχε στο μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. "Τότε όλα άλλαξαν"

Το 2010 δέχθηκε μια κλήση από φίλη του, που τον ρωτούσε αν ήθελε να πάρει μέρος στο ΝΥC Marathon. "Εκείνη είχε τραυματιστεί και δεν μπορούσε να μετάσχει και με ρώτησε αν θέλω μια θέση, για την οποία άλλοι περιμένουν 4-5 χρόνια. Η περιέργεια μου ήταν τέτοια που αμέσως δέχθηκα. Τη ρώτησα πόσους μήνες είχα στη διάθεση μου για να προετοιμαστώ. Μου απάντησε "72 ώρες". Τότε θυμήθηκε την εμπειρία που είχε αποκτήσει στο Λονδίνο, όπου και πάλι η περιέργεια του ("ο θαυμασμός μου για τους 40.000 δρομείς και τους 500.000 φαν") τον ώθησε να δοκιμάσει την τύχη του στον εκεί μαραθώνιο.

Και πάλι υπήρχε λίστα αναμονής "αλλά έγινα συνεργάστηκα με το Notting Hill Foundation, ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό που μετείχε στον αγώνα για να συγκεντρώσει χρήματα που πρόσφερε σε παιδιά με αναπηρίες. Πρόσφερε θέσεις σε δρομείς και υπήρχε μια κενή. Δεν είχα χρόνο για προετοιμασία. Το μόνο που έκανα ήταν τις ώρες που προηγήθηκαν της εκκίνησης να τρέχω μέσα στην πανεπιστημιούπολη... και από pub σε pub". Τερμάτισε σε 4:57:57. "Ένιωσα πως είχα καταφέρει κάτι. Ήμουν υπερήφανος για το επίτευγμα μου. Εκείνη την ημέρα δε, είχα αποφασίσει ο μαραθώνιος ήταν κάτι που δεν θα έκανα ποτέ άλλοτε στη ζωή μου".

Από τη θεωρία, στην πράξη

Τα συναισθήματα που τον κατέκλυσαν στον τερματισμό ήταν αυτά που ένιωσε, όταν κατάλαβε πως έχει τη δυνατότητα να τρέξει και στη Νέα Υόρκη, το 2010. Ο παππούς του είχε ήδη διαγνωστεί με Πρωτοπαθή Προοδευτική Αφασία "και όταν πέρασα τη γραμμή του τερματισμού, είχα το όραμα ότι έχω ξεκινήσει ένα ταξίδι". Σαν και αυτά που έγραφε ως παιδί. "Είδα τον εαυτό μου να κατευθύνεται προς κάτι πολύ πιο σημαντικό, από το τρέξιμο. Κατάλαβα ότι μπορούσα να επιτύχω πολλά περισσότερα: να ενώσω κοινότητες, να συγκεντρώσω χρήματα για το Αλτσχάιμερ, για την έρευνα, να ενημερώσω τον κόσμο για την ασθένεια". Όταν έψαξε να βρει τα πώς και τα γιατί "και διαπίστωσα πως χρειάζομαι ένα συνέταιρο για να αποκτήσω την αξιοπιστία που χρειαζόμουν, ώστε ο κόσμος να μου δίνει τα χρήματα του σε δωρεές". Ο συνοδοιπόρος του έγινε το Northwestern University και πιο συγκεκριμένα το τμήμα της νευρολογίας (Cognitive Neurology and Alzheimer’s Disease Center).

"Στο Πεκίνο είχαμε να ανέβουμε και να κατέβουμε 5.164 σκαλοπάτια"

"Μετά τον αγώνα, δεν σκεφτόμουν πως έχω ολοκληρώσει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες διαδρομές στον πλανήτη, αλλά τις ιδέες που είχα στο μυαλό μου. Ήθελα να τις γράψω κάπου, για να μην τις ξεχάσω. Είχα αποφασίσει να δημιουργήσω ένα brand που θα ενημερώνει για την άνοια, πως θα συνεργαστώ με ερευνητές και ότι θα αφιερώσω τα πάντα στον παππού μου και σε όσους άλλους περνούν ό,τι εκείνος. Πήγα στο σπίτι του αδελφού μου στο Manhattan. Εκεί ήταν και ο "papa", ο οποίος άρχισε να μου μιλά για το μαραθώνιο στο Σινικό Τείχος. Το όραμα έγινε στόχος. Όταν δεν εργαζόμουν (δούλευα 100+ ώρες την εβδομάδα), έτρεχα για να φτιάξω το website του Run4Papa, να κάνω συναντήσεις με χορηγούς, να επικοινωνήσω την ιδέα μου. Ο στόχος ήταν να συγκεντρώσω 10.000 δολάρια, σε 315 ημέρες τρέχοντας στις ΗΠΑ, με τον τελευταίο αγώνα να είναι στην Κίνα". Πριν τον αγώνα στην Αθήνα, έχει συγκεντρώσει 188.290 δολάρια και ο στόχος είναι το 1.000.000 δολ., για την οικοδόμηση νέου ερευνητικού κέντρου στο Northwestern.

"Η έρευνα δεν θα σώσει εμένα, αλλά θα σώσει τη δική σου γενιά"

"Οι περισσότεροι έχουν ιδέες στο μυαλό τους, αλλά αυτό που τους λείπει είναι η εμπιστοσύνη στα ένστικτα τους με συνέπεια οι εκπληκτικές εμπνεύσεις που έχουν να μένουν απραγματοποίητες για χρόνια. Αυτό γίνεται γιατί ο κόσμος δεν πιστεύει στον εαυτό του ή φοβάται ότι θα αποτύχει και για αυτό επιλέγει να περιμένει για το σωστό timing. Το μόνο που χρειάζεται, είναι να μη διστάσεις να κάνεις το πρώτο βήμα. Γνώριζα πως ο παππούς μου είναι άρρωστος και ότι όσο σκληρά και αν προσπαθούσα, δεν θα μπορούσα να τον σώσω. Ο στόχος μου ήταν να "βγάλω" ό,τι περισσότερο μπορούσα από το χρόνο που μοιραστήκαμε, αλλά και να προσθέσω ένα ακόμα λιθαράκι στην προσπάθεια που γίνεται να βρεθεί η θεραπεία. Μεσούσης της πρώτης χρονιάς, ο παππούς μου μου είπε ότι "ξέρω πως η έρευνα δεν θα σώσει τη ζωή μου, αλλά πιστεύω ότι θα σώσει τη γενιά των γονιών σου ή τη δική σου γενιά από το να μάχεται με αυτήν την τραγική ασθένεια". Έχουμε μια ζωή και δεν υπάρχουν εγγυήσεις".

Ξεκίνησε για καμπάνια ενός έτους και... κατέληξε σε επτά ηπείρους

Μετά λοιπόν, το μαραθώνιο της Νέας Υόρκης είχε αποφασίσει πως η καμπάνια του θα διαρκέσει ένα χρόνο. Πώς τράβηξε μέχρι και φέτος και μπήκαν στη μέση 33 αγώνες (6.635 χιλιόμετρα, χωρίς αυτά της Αθήνας) και οι επτά ήπειροι; "Τον πρώτο χρόνο είχα τη δυνατότητα να ταξιδέψω στις ΗΠΑ και να τρέξω σε κάθε είδους αγώνα. Είχα και τη δυνατότητα να συναντήσω οικογένειας που είχαν σχέση με την άνοια. Να φιλοξενηθώ στα σπίτια ανθρώπων που έδιναν αυτή τη μάχη -οι ίδιοι ή κάποιος αγαπημένος τους- ή που είχαν "χάσει" κάποιον από Αλτσχάιμερ. Όλα αυτά έγιναν το κίνητρο μου να θέλω να συνεχίσω να εξελίσσω το σκοπό μου. Να τον πάω σε παγκόσμιο επίπεδο. Όσα έζησα είχαν πολλά συναισθήματα. Ήταν και ωμά. Αλλά δεν θα άλλαζα το παραμικρό".

Η ιδέα του να ολοκληρώσω την πρόκληση των επτά ηπείρων στην Αθήνα, έμοιαζε τέλεια. Ποιο θα ήταν ιδανικότερο μέρος για να ολοκληρώσω το ταξίδι μου από τη χώρα όπου ξεκίνησε ο μαραθώνιος; Νιώθω προνομιούχος που θα είναι κοντά μου οι γονείς μου. Δεν θα έλθουν στην Αθήνα μόνο και μόνο για να με δουν. Θα τρέξουν στα 5 χιλιόμετρα. Η οικογένεια μου με στήριξε σε όλη την προσπάθεια και η δυνατότητα που έχω να μοιραστώ μαζί τους τη στιγμή που θα μπαίνω στο Καλλιμάρμαρο, μετά 42 χιλιόμετρα, με ανατριχιάζει και μόνο ως σκέψη".

Στη Βοστώνη σώθηκε από τύχη

Πρόλαβε να δείξει στον παππού του τα μετάλλια των δυο πρώτων μαραθώνιων, πριν τον "χάσει". Μετά ανέβασε ακόμα περισσότερο τον πήχη. "Η πιο χαρακτηριστική φράση που έχω για όλους τους μαραθώνιους, είναι ότι το 80% είναι πνευματική ιστορία και το 20% σωματική. Ο στόχος είναι πάντα ο τερματισμός". Μεταξύ των πιο ιδιαίτερων εμπειριών που έχει ζήσει, είναι η συμμετοχή του στο Μαραθώνιο της Βοστώνης, τον Απρίλιο του 2013. Ναι, σε αυτόν που δέχθηκε τρομοκρατική επίθεση, η οποία στοίχισε τη ζωή σε 6 ανθρώπους και άλλοι 280 τραυματίστηκαν. "Αν δεν είχα σταματήσει στο 23ο μίλι για να "βγάλω" φωτογραφίες με τη μητέρα μου και ένα καλό φίλο, θα είχα σκοτωθεί. Αυτά τα πέντε λεπτά, μου έσωσαν τη ζωή. Επέστρεψα ένα χρόνο μετά και έφτασα στο τέλος. Η ατμόσφαιρα ήταν πιο συναισθηματική από οπουδήποτε αλλού έχω τρέξει στον κόσμο".

Ξεχωρίζει και την Ανταρκτική "γιατί ουδέποτε είχα φανταστεί πως θα βρεθώ σε αυτήν την περιοχή. Πόσω μάλλον ότι θα τρέξω σε αγώνα! Λιγότεροι από 2.500 άνθρωποι είχαν ιστορικά, αυτήν την ευκαιρία. Ήμουν τυχερός που μπήκα σε αυτή τη λίστα". Στην Αφρική μετείχε στο Big 5 "και περάσαμε από ανοιχτό καταφύγιο ζώον. Ήταν η πιο cool εμπειρία, αυτή με το μεγαλύτερη δείκτη πρόκλησης δεδομένης της τρελής διαδρομής που είχε λόφους, 3 μίλια με άμμο στην οποία βυθιζόταν το πόδι σου και φυσικά άγρια ζώα, όπως λιοντάρια, ελέφαντες, ρινόκερους και λεοπάρδαλις". Από το Ρίο θυμάμαι ότι "τρέχαμε υπό το φως της πανσέληνου, με τον άνεμο να λυσσομανάει και τα παπούτσια μου να 'χουν γεμίσει νερό". Όπου και αν πήγε, όπου και αν έτρεξε "τα έξοδα μου τα πλήρωσα ο ίδιος. Όποιος όμως, θέλει να ενισχύσει το σκοπό, δεν έχει παρά να επισκεφτεί το Run4Papa.com".

Άντε και τερματίζει στο Καλλιμάρμαρο. Μετά έχει σκεφτεί τι θα κάνει; Γιατί το ταξίδι στις επτά ηπείρους θα έχει τελειώσει. "Το πρέπον θα ήταν να πω ότι δεν ξέρω τι με περιμένει. Ίσως το επόμενο όραμα μου να είναι να τρέξω στο Everest. Σίγουρα θα βρω κάτι να κάνω. Το βέβαιο είναι πως πέραν των αγώνων, θέλω να περάσω το σκοπό μου στο επόμενο στάδιο και να μιλάω στον κόσμο για την ασθένεια, για όσα έχω ζήσει. Να εμπνεύσω τον κόσμο να κυνηγήσει τα όνειρα του, με ουσιαστικό τρόπο όχι μόνο για τον καθένα μας ξεχωριστά, αλλά για όλους".