Το “El Niño” δεν βρίθει πρωτοτυπίας στη Νότιο Αμερική. Εννοώ πως πολλοί το έχουν κουβαλήσει, μέσα στα χρόνια και δη στον αθλητισμό. Το “El Niño Maravilla” (βλ. Το παιδί θαύμα) το 'χει ένας: ο Αlexis Sánchez, τον οποίον ερωτεύτηκαν προπονητές -ειρήσθω εν παρόδω, διαφορετικών σχολών- όπως οι Pep Guardiola, Claudio Borghi, Arsène Wenger Diego Simeone, Pasquale Marino και εσχάτως ο José Mourinho.

O κύριος λόγος είναι ότι επρόκειτο (μη σου πω και πρόκειται) για άκρως ταλαντούχο τύπο, που την ίδια ώρα ήταν δουλειά-σπίτι-σπίτι-δουλειά. Τα κύρια ενδιαφέροντα του ήταν να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε στην προπόνηση -κάθε μέρα-, να τρέφεται σωστά, να μένει μακριά από το... δημόσιο μάτι και να παίζει σε κάθε ματς, σαν να είναι το τελευταίο της ζωής του.

Όπως εξηγούν οι έχοντες γνώση (βλ. προπονητές βεληνεκούς), η ωμή ενεργητικότητα που βγάζει στον αγωνιστικό χώρο είναι κάτι που ή το έχεις ή όχι. Εννοώ, δεν μπορείς να το προσποιηθείς. Επίσης, το “σιχαίνομαι την ήττα” είναι κάτι που πρέπει να 'χει δηλώσει το 90% των αθλητών, στην ιστορία των σπορ-παγκοσμίως. Οι ειδικοί εκτιμούν πως σε μελλοντικά λεξικά θα 'χει δίπλα τη φωτογραφία του.

Twitter: @Alexis_Sanchez

Στις 19 Δεκεμβρίου του 1988, ο (άνεργος) Gullermo Soto και η (κηπουρός) Martina καλωσόρισαν στη ζωή το τέταρτο παιδί της οικογενείας -μετά την Tamara, τη Marjorie και τον Humberto-, στην Tocopilla. H πόλη που είναι “σφηνωμένη” μεταξύ βουνών, ερήμου και θάλασσας, στα 1600 χιλιόμετρα βόρεια του Santiago -στα βόρεια της Χιλής-, πληθυσμού 24.247 κατοίκων -κατά μ.ο. βγάζουν 600 ευρώ το μήνα, από τη δουλειά τους-, είναι η γενέτειρα του νέου παίκτη της Manchester United.

Εκείνος λέει πως είναι η καλύτερη γωνιά του πλανήτη. Η πραγματικότητα θέλει την Tocopilla να είναι μεταξύ των πιο άγονων περιοχών του πλανήτη, εξ ου και οι ντόπιοι την αποκαλούν “Γωνία του διαβόλου”. Σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, μεγάλος σεισμός (7.7 richter), το 2007, διέλυσε το 30% των κτιρίων (μεταξύ αυτών το σπίτι του Sánchez) και οδήγησε στη μετακόμιση 15.000 ανθρώπων. Έκανε τα πάντα, για να συγκεντρωθούν χρήματα για την αναδόμηση -γενικά, βοηθά την πόλη του. Έβαλε στο “παιχνίδι” και άλλους μεγάλους σταρ και από το 2017 έχει δρόμο με το όνομα του.

Ο Gullermo δεν έμεινε πολύ στην εικόνα. “Ανήμπορος να στηρίξει την οικογένεια του και να φροντίσει τα παιδιά του”, εγκατέλειψε την οικογένεια και την πόλη, όταν ο Alexis ήταν λίγων μηνών βρέφος. Η Martina δούλευε όλη μέρα για να μπορεί να συντηρήσει τα μικρά, τα οποία είχαν ως πατρική φιγούρα το θείο τους, José Delaigue.

Η μητέρα έφτιαχνε κήπους, πουλούσε λουλούδια, καθάριζε και πουλούσε φρέσκα ψάρια στις διπλανές πόλεις. Έκανε ό,τι έβρισκε. Κάποια στιγμή διαπίστωσε πως όσο και αν προσπαθούσε, δεν ήταν αρκετό, γιατί δεν τα χρήματα δεν έφταναν ώστε να ταΐσει επαρκώς τα παιδιά της -των οποίων τα έξοδα αυξάνονταν, όσο εκείνα μεγάλωναν.

Τότε ο Delaigue της πρότεινε να υιοθετήσει ένα από τα παιδιά. Δεν ήταν πλούσιος, αλλά μπορούσε να του προσφέρει τα βασικά. Η Martina ενέδωσε, για το καλό του μικρού, που με χαρά δέχθηκε τη μετακόμιση -γεγονός που διευκόλυνε την κατάσταση. Στην αρχή. Γιατί από ένα σημείο και έπειτα ο Delaigue δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους ρυθμούς του Alexis, ο οποίος καθάριζε σταθμευμένα αυτοκίνητα ή φρόντιζε ώστε να μη τα κλέψουν, έναντι αμοιβής. Το 2013 ομολόγησε στην El Pais ότι “δεν ήταν εύκολο να βγάλω λεφτά. Αλλά διαβεβαίωνα τη μητέρα μου και τους φίλους μου -στους οποίους έταζα διάφορα δώρα- ότι μια μέρα θα γίνω ποδοσφαιριστής και θα 'χουμε χρήματα”. Εκείνη γελούσε. Προφανώς και ξέρεις ποιος γέλασε καλύτερα.

Δεν θα έλεγες ότι ήταν από τους πιο τακτικούς στο σχολείο. Όλοι ήξεραν πως αυτό το παιδί είχε αποφασίσει από νωρίς, για το μέλλον του. Έτρεχε για να προλάβει, ενίοτε ξεχνούσε την τσάντα του και περίμενε τη μητέρα του να του τη φέρει. Ήταν η περίοδος που η Martina είχε πιάσει δουλειά και ως καθαρίστρια, στο σχολείο του Alexis -που κρυβόταν όταν την έβλεπε, γιατί ντρεπόταν. “Όταν μεγαλώναμε ήμασταν οι πιο φτωχοί των φτωχών” εξήγησε πει ο αδελφός του, στη Sun, το 2014, “o Alexis έπρεπε να βγάζει χρήματα από πολύ μικρός. Κάποιες φορές πεινούσε τόσο που χτυπούσε τις πόρτες των γειτόνων και ζητούσε λίγο ψωμί. Οι άνθρωποι στη γειτονιά μας, φρόντιζαν ο ένας τον άλλον”.

Έπαιζα ξυπόλητος,έκανα άλματα για να γλιτώσω τα χαλίκια και... μου έμεινε

Εκεί που ήταν τακτικότατος, ήταν στους δρόμους της πόλης, όπου κέρδισε το πρώτο του παρατσούκλι. Ήταν το “Dilla”. Κάποιοι λένε από το “ardilla” (σκίουρος), άλλοι από το “pesadilla” (εφιάλτης). Διάλεξε και πάρε. Μια φορά, παιδικοί του φίλοι έχουν πει πως το nickname ήταν “σκίουρος”, γιατί ήταν επιδέξιος και γρήγορος, μολονότι έπαιζε πάντα ξυπόλητος και όπως έχει πει, έτσι απέκτησε το στιλ του “γιατί έκανα μικρά αλματάκια, ώστε να αποφύγω τα χαλίκια”. Επιπροσθέτως, χρειαζόταν λίγα δευτερόλεπτα για να σκαρφαλώσει στις σκεπές των σπιτιών και να ανακτήσει τις μπάλες που κάποιος φίλος του είχε στείλει εκεί. Νοιαζόταν για όλους και όλοι νοιάζονταν για εκείνον και για αυτό ένιωθε ως “το πιο ευτυχισμένο παιδί στον κόσμο”. Ακόμα νιώθει τα ίδια -όμορφα, αγνά, αυθεντικά- συναισθήματα, κάθε φορά που επιστρέφει.

Η πρώτη φανέλα που φόρεσε έγραφε “Arauco”. Ήταν 6 χρόνων. Ήταν τότε που ο Delaigue αποφάσισε να επενδύσει στον Alexis. Για να τον γράψει στον ποδοσφαιρικό σύλλογο, διέθεσε τις οικονομίες του. Tα χρήματα που χρειάζονταν κάθε μήνα, τα έβαζε ο Alexis (πέραν της δουλειάς με τα αυτοκίνητα, έκανε ακροβατικά στους δρόμους, όπου έδινε και αγώνες kick boxing για να μαζέψει ό,τι μπορούσε), ο οποίος αποφάσισε πως θα κάνει ό,τι χρειαστεί, για να μάθει τους κανόνες του αθλήματος που έως τότε γνώριζε μόνο ως μέσο διασκέδασης.

Έμαθε να παίζει σε χώμα, να περνάει τους αντιπάλους (ναι, σαν σταματημένους), να πέφτει (να τον ρίχνουν), να σηκώνεται, να μη νιώθει έως ότου φτάσει στο γκολ. Έμαθε να αντέχει τα πάντα, μέχρι να φτάσει στην επιτυχία. Το ποδόσφαιρο ήταν η μόνη διέξοδος. Αν δεν τα κατάφερνε, θα γινόταν εργάτης στα ανθρακωρυχεία -κάτι που κάνουν οι περισσότεροι άνδρες στη Χιλή.

Με συγγενείς και φίλους

Πολύ γρήγορα κατάλαβε πως είχε ταλέντο. Το 'χαν καταλάβει νωρίτερα οι γύρω του που πια τον φώναζαν “El Niño Maravilla” και η ομάδα του, η οποία εξασφάλισε ειδική άδεια, ώστε να μπορεί να παίξει με δυο ομάδες (της ηλικίας του και αυτής παιδιών δυο χρόνια μεγαλύτερων). Κέρδισε τίτλους και με τις δύο, την ίδια περίοδο. Μια μέρα, ένας προπονητής του είπε “παιδί μου θα παίξεις ως δεξί εξτρέμ”. Τον κοίταξε με απορία. Τον ρώτησε “πού είναι αυτό;”. Μετά έμαθε. Όπως έμαθε πολλά άλλα, μέσω της σκληρής δουλειάς που “έβαζε” κάθε μέρα -γνωρίζοντας πως το ποδόσφαιρο ήταν η μόνη ευκαιρία που είχε. Στα 13 τον ζήτησαν από ομάδα πόλης που ήταν 1200 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Αρνήθηκε. Ήθελε να μείνει κοντά στην οικογένεια και τους φίλους του.

Έως τα 15 έπαιζε με δανεικά παπούτσια (τα εξασφάλιζε η μητέρα του για τα ματς). Τότε απέκτησε τα δικά του, προσφορά του συλλόγου. Στα 16, τον προσέγγισε ομάδα που είχε έδρα 120 χιλιόμετρα μακριά από την Tocopilla. Η απόσταση ήταν ο λόγος που είπε το “ναι” στην Cobreloa. Από την πρώτη του εμφάνιση, άλλαξε όλο το status της ομάδας.Στα 16 έγινε και... άνδρας, υπό την έννοια ότι τότε έκανε το ντεμπούτο, στο Copa Libertadores. Μετά, έγινε ο μικρότερος σε ηλικία σκόρερ του Copa Libertadores.

Στα 17 του τηλεφώνησε ο “καλύτερος προπονητής της χρονιάς στη Νότιο Αμερική”, ονόματι Claudio Borghi, για να του μιλήσει για την Colo-Colo. “Ποιος είσαι; Δεν ξέρω κανέναν... Borghis”άκουσε από την άλλη άκρη της γραμμής. Ο Borghi εξηγήθηκε και μετά του εξήγησε πόσο πολύ τον θέλει. Μόνο που τον είχε ήδη κάνει δικό της η Unidese. Άρα η Colo-Colo έπρεπε να αποταθεί στην ιταλική ομάδα. Το έκανε. Και κέρδισε.

"Όταν μετακόμισα στην Ιταλία ήμουν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του κόσμου. Ένιωθα σαν παιδί. Το να παίζω ποδόσφαιρο με κάνει χαρούμενο. Τα χρήματα δεν ήταν η προτεραιότητα μου. Ήθελα να είμαι χαρούμενος και τίποτα δεν με έκανε να αισθανθώ καλύτερα, από το ποδόσφαιρο", είχε εξηγήσει όταν πια είχε καθιερωθεί. Να σου πω πότε έγινε αυτό.

Το 2011 ήταν μια πολύ ιδιαίτερη χρονιά τους παίκτες της αμερικανικής ηπείρου, με εκπροσώπους παραδοσιακών δυνάμεων (Βραζιλία, Αργεντινή) να συναντούν στην κορυφή αθλητές από τη Χιλή, το Μεξικό και την Ουρουγουάη. Αν υπήρχε κάποιος που εντυπωσίασε... κατά τι περισσότερο από τους υπολοίπους -υπό την έννοια ότι δεν είχε προλάβει να καθιερωθεί και άρα δεν υπήρχαν απαιτήσεις από το κοινό- ήταν ο Alexis Sánchez.

Τότε, στα 23 του, μετρούσε ήδη την τρίτη χρονιά στην Udinese, στην οποία είχε επιστρέψει αφότου έκανε το αγροτικό του στην Colo Colo και τη River Plate (οι Ιταλοί τον είχαν υπογράψει από το 2006, έναντι 2.5 εκατ. ευρώ). Και μετά την αμφισβήτηση που είχε γνωρίσει την πρώτη σεζόν (του τύπου “πού τον βρήκατε; Τι τον πήρατε;” κλπ), η οποία εξελίχθηκε σε “τι παιχταράς είσαι εσύ;”, όταν σκόραρε το γκολ της νίκης εναντίον της Bologna, στο 90ο λεπτό και αναδείχθηκε “παίκτης του ματς”. Το συνέχισε από εκεί στο Coppa Italia και στο τέλος της σεζόν 2008-09 μετρούσε πέντε γκολ σε 32 εμφανίσεις. Βρήκε που λες, το δρόμο του για να φτάσουμε στις 27 Φεβρουαρίου του 2011, οπότε έβαλε τέσσερα γκολ σε 52' συμμετοχής και έγινε ο πρώτος Χιλιανός που... έφτασε εκεί, σε έναν αγώνα, στη Serie A.

Άφησε πίσω του τύπους όπως οι Marcelo Salas και Iván Zamorano. Παρέα με τον Antonio Di Natale συνέθεσαν ένα από τα πιο δυνατά ντουέτα της λίγκας (της φάσης των 39 γκολ) και έγινε... ο αγαπημένος του κοινού που κατέθεσε ψήφο στο FIFA.com για τον “most promising youngster” του πλανήτη. Σημείωση: στις επιλογές του λαού ήταν και οι Gareth Bale, Javier Pastore, Ganso και Neymar. Δεύτερη σημείωση: τον Ιούνιο εκείνου του έτους πέθανε ο Delaigue, από έμφραγμα μυοκαρδίου. Δεν πρόλαβε να τον δει να φορά την blaugrana.

Από παιδί έπαιζα ποδόσφαιρο, για να είμαι με τους φίλους και το θείο μου. Όχι για τη δόξα και τις φωτογραφίες

"Ήθελα να τα καταφέρω, για να βοηθήσω την οικογένεια μου και τους ανθρώπους της πόλης μου (όπου επιστρέφει κάθε Χριστούγεννα και μοιράζει δώρα στα παιδιά -ο ίδιος)” είπε τον Αύγουστο του 2014, στη Sun. Κράτα το αυτό.

Οι φήμες που τον αφορούσαν, εκείνο το καλοκαίρι, ήταν πολλές. Η κυρίαρχη ότι οι Barcelona και Manchester City σφάζονται στην ποδιά του. Πληροφορία ήθελε την Udinese να 'χει δεχθεί την πρόταση της City (για 35 εκατ. ευρώ). Τα μέσα μάλιστα, είχαν πάει στο αεροδρόμιο να υποδεχθούν την πτήση, στην οποία δεν επιβιβάστηκε ποτέ “γιατί ήθελα να παίξω στη Barcelona” που τον ανακοίνωσε στις 20/7 του 2011 (τον είχε “κλείσει” για πέντε χρόνια και 30 εκατ. ευρώ -στα οποία συμπεριλαμβάνονταν και 11.5 εκατομμύρια σε συγκεκριμένα bonus).

Έγινε ο πρώτος Χιλιανός παίκτης, στην ιστορία των blaugrana και ο πιο καλοπληρωμένος. Έγινε ο ήρωας της Χιλής. Τότε τον φώναζαν “Χιλιανό Ronaldo”, αφού είχε ζητήσει τη φανέλα με το Νο9. Εκείνος διόρθωνε: “Είμαι ο Alexis Sánchez, από τη Χιλή”.

Ο Pep Guardiola είχε ενημερώσει πως “είναι πολύ νέος” με ό,τι συνεπάγεται αυτό, πριν προσθέσει “μπορεί να παίξει και στις τρεις θέσεις της επίθεσης, έχει δείξει συγκεκριμένες δυνατότητες στην άμυνα, είναι ευθύς και από ό,τι μου 'χουν πει είναι και πολύ καλό παιδί”. Ο ίδιος αρκέστηκε στο “θέλω να μάθω από παίκτες όπως οι Lionel Messi και Xavi Hernández”.

Δεν είχε άγχος "γιατί είχα πίστη στον εαυτό μου, μολονότι ήμουν μικρός. Έπαιζα σαν να ήμουν με την οικογένεια μου και τους φίλους μου, στην Tocopilla. Σιγά σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ πόσα μαθαίνω για το ποδόσφαιρο, ως παίκτης αυτής της ομάδας. Δεν εξαρτώνται όλα από το να ακολουθείς την μπάλα. Πρέπει να είσαι καλός και μακριά από αυτή, να τη μοιράζεις στους συμπαίκτες σου. Έτσι παίξαμε στην Barcelona: είχαμε τον Messi στη μέση και προσπαθούσαμε να φτιάξουμε το χώρο, μέσα στον οποίο θα δημιουργούσε περισσότερο χώρο, πριν "σπάσουμε" την άμυνα από τη μέση. Το θέμα ήταν η κίνηση, η σωστή επαφή και να διατηρήσουμε την κατοχή".

Αρχικά είχε ένα θέμα με τις αντεπιθέσεις. "Δεν ήξερα πότε να ξεχυθώ και πότε όχι. Άλλες φορές, ενώ είχα βγει μπροστά, δεν μου έδιναν την μπάλα. Έτσι έμαθα πολλά για το πώς να χρησιμοποιώ το χώρο, να μάθω τη σωστή στιγμή που έπρεπε να τρέξω. Αυτό είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να μάθει ένας ποδοσφαιριστής".

Τι του έμαθε ο Messi

Σε συνέντευξη που έδωσε για το κανάλι της Arsenal, στο YouTube, είπε πως ο Lionel Messi ήταν εκείνος που του πέρασε "την τεράστια νοοτροπία νικητή που διαθέτει. Είναι σαν να λέει "είμαι ο καλύτερος και είμαι εδώ". Αυτή η συμπεριφορά σημαίνει πως μπορεί να γίνει ακόμα πιο εξαιρετικός. Έχει πολύ ισχυρή προσωπικότητα και νοοτροπία και όταν πατά το πόδι του στο γήπεδο, δηλώνει "είμαι ο καλύτερος και θα το αποδείξω". Έτσι πρέπει να είμαστε όλοι οι παίκτες. Έτσι νιώθω κι εγώ: αν θέλω να είμαι ο καλύτερος, πρέπει να το αποδείξω και άρα πρέπει να κάνω ό,τι χρειάζεται για να το αποδείξω".

Στα χρόνια του στην Barcelona, σκόραρε 47 γκολ, σε 141 παρουσίες, κατέκτησε το πρωτάθλημα, δυο κύπελλα, 2 ισπανικά Super Cups, 1 European Super Cups και 1 FIFA World Clubs Cup.

Παρεμπιπτόντως, όλος ο κόσμος είχε παρατηρήσει τη συνήθεια που είχε να σηκώνει το σορτσάκι του (έως το εσώρουχο). “Με κάνει να αισθάνομαι πως είμαι πιο ευέλικτος με τα πόδια μου, ότι είμαι ελεύθερος και άρα μπορώ να παίξω πολύ καλύτερα. Ας πούμε ότι είναι η πρόληψη μου”.

Η πρώτη φορά που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα ήταν τον Νοέμβριο του 2013, όταν δήλωσε πως “η Αγγλία είναι soft ομάδα”, μετά το φιλικό με τη Χιλή, στο Wembley. Για την ακρίβεια, είπε στην Daily Express πως “το πρόβλημα με ομάδες σαν αυτήν είναι ότι όλα ήταν τόσο εύκολα για τους παίκτες. Πηγαίνουν σε ακαδημίες στα 10-11 και όλα μετά είναι εύκολα. Στη δική μου περίπτωση, αν αποτύγχανα, θα δούλευα 15 ώρες σε ανθρακωρυχείο και τα χρήματα που θα έβγαζα δεν θα μου έφταναν για να ζήσω”. Δεν είπε ποτέ πως αυτό που γίνεται στην Αγγλία είναι λάθος “και προφανώς είναι τυχεροί που δεν μεγάλωσαν σε καταστάσεις όπως εμείς, στη Χιλή, αλλά το εύκολο τους έκανε soft”.

Το καλοκαίρι του 2014 είχε έλθει η ώρα να προχωρήσει. Δέχθηκε την πρόταση της Arsenal, για 37 εκατ. ευρώ, πήρε το Νο17 (άνηκε έως τότε στον Nacho Monreal, που πήρε το 18) και στο video της παρουσίασης του εξήγησε "είμαι από τους τύπους που προσαρμόζονται εύκολα. Αυτό που είναι δύσκολο να διαχειριστώ, είναι οι τραυματισμοί. Όταν έχω πρόβλημα, με πιάνει κατάθλιψη. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι θα μείνω μακριά από το γήπεδο, το γυμναστήριο. Βλέπεις, δεν μου λείπει μόνο το άθλημα, αλλά μου λείπει και το να είμαι μαζί με τους συμπαίκτες μου". Για να μην το περνά όλο αυτό "προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου. Έχω γίνει πιο επαγγελματίας".

Εκανε την πρώτη εμφάνιση στις 2/8, ως αλλαγή στο Emirates Cup και στο πρώτο ανταγωνιστικό παιχνίδι (με τη Manchester City) ήταν ένας από τους λόγους του 3-0. Λίγες ημέρες μετά τον αποθέωσε ο Wenger και μέσα στα χρόνια ακολούθησαν διάφορα εγκωμιαστικά σχόλια από τον Αλσατό -ο οποίος προ ημερών τον αποκάλεσε “φραγκοφονιά”, αλλά μικρή σημασία έχουν όλα αυτά μπροστά... στην υγεία-, ακολούθησε ο Thierry Henry με τη δήλωση “είναι η καλύτερη μεταγραφή της Arsenal, την τελευταία εξαετία” και για να μη σε κουράζω, έκλεισε την πρώτη σεζόν ως “ο καλύτερος παίκτης” των “κανονιέρηδων”.

Κάτι αντίστοιχο ίσχυσε και για τις δυο επόμενες αγωνιστικές περιόδους (166 εμφανίσεις, 80 γκολ, 46 ασίστ), με τη Manchester City να τον ζητά το καλοκαίρι του 2017 και την Arsenal να μην... ανοίγει την πόρτα, πριν εμφανιστεί η Manchester United τον τελευταίο καιρό και κάνει τα πάντα για να τον αποκτήσει. Για να καταλάβεις την αγάπη που υπάρχει πια, μεταξύ του Wenger και του Sánchez, ο προπονητής δήλωσε “τριάντα χρόνια έχω μάθει να καταλαβαίνω τους χαρακτήρες. Για να διαπιστώσετε τι είναι ο Sánchez, σκεφτείτε πως η Manchester City αποσύρθηκε από τη διεκδίκηση του”. Όχι, δεν του άρεσε πολύ που ο Χιλιανός είχε ειδοποιήσει ότι δεν πρόκειται να προβεί σε επέκταση συνεργασίας με την Arsenal, με το τελειωτικό χτύπημα -για τον Wenger- να είναι η αποδοχή συμβολαίου από τη United, για 500.000 ευρώ την εβδομάδα. Ναι, έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος του νησιού, την ημέρα που η Sun τον είχε πρωτοσέλιδο, για άλλο θέμα.

Σύμφωνα με 20χρονη κοπέλα, ο παίκτης της είχε δώσει κοντά στα 1000 ευρώ για να συνευρεθούν σεξουαλικώς, αφότου την προσέγγισε σε μπαρ, την πήγε σπίτι του, εκείνη του έκανε στριπτίζ και τελικά αποδέχθηκε το ποσό για να κάνουν σεξ. Στο ίδιο δημοσίευμα αναφερόταν πως ο Χιλιανός έχει γιο. Την επομένη τα διέψευσε όλα, με tweet.

Aς ολοκληρώσουμε λοιπόν, με αυτό το κεφάλαιο της ζωής του: τις γυναίκες. Η πρώτη σχέση που έγινε γνωστή ήταν με την Faloon Larraguibel, μοντέλο, χορεύτρια, ηθοποιό και παρουσιάστρια της τηλεόρασης, εκ Χιλής. Χώρισαν το 2009, οπότε έγινε... ένα με την Tamara Primus, μοντέλο από την Ουρουγουάη. Έπειτα από δυο χρόνια άρχισε να βλέπει μια συμπατριώτισσα του, ηθοποιό, ονόματι Roxana Munoz και λίγους μήνες αργότερα οι paparazzi τoν “έπιασαν” με μοντέλο από τη Βραζιλία (Michelle Carvalho). Έμεινε μαζί της ένα χρόνο, πριν εμφανιστεί σε εκδηλώσεις με το εξ Ισπανίας, μοντέλο Laia Grassi, στις αρχές του 2014.

Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, κυκλοφόρησε στη Χιλή εφημερίδα που είχε άρθρο, σύμφωνα με το οποίο “η Grassi παράτησε τον σταρ της Arsenal, γιατί δεν μπορούσε να αποδώσει στο κρεβάτι”. Προέκυψε και η πληροφορία πως πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Sánchez είχε ζητήσει ραντεβού από τη Miss Chile, Camila Andrade -σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της τελευταίας- και αυτός ήταν ο λόγος που έγινε έξαλλη η Grassi. Εν πάση περιπτώσει, τα ξαναβρήκαν, για να προκύψει τον Γενάρη του 2017 νέο δημοσίευμα περί... περιπέτειας του παίκτη με την Mayte Rodriguez -υποψιάζεσαι τη δουλειά κάνει, έτσι; Η εν λόγω διευκρίνισε ότι “είμαστε φίλοι” και αποκάλυψε πως ο Sánchez έχει εμμονή με τις ξανθιές “αλλά μπορώ επίσης, να σας διαβεβαιώσω ότι αγαπά τους σκύλους περισσότερο από τις γυναίκες”.

Όταν κοιτά πίσω, όταν θυμάται όσα έχει κάνει έως τώρα "νιώθω υπερήφανος γιατί έδωσα τα πάντα, σε όποιον σύλλογο και αν αγωνίστηκα. Πάντα έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Έτσι ήμουν πάντα, έτσι θέλω να συνεχίσω να είμαι. Η Premier League είναι από τα πιο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα. Οι τελευταίες ομάδες μπορούν να νικήσουν τις πρώτες και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει. Υπάρχει φανταστική στήριξη, τα γήπεδα είναι πάντα γεμάτα και αυτό είναι κάτι που λατρεύω. Μου δίνει κίνητρο. Αυτό είναι το πιο σημαντικό στην καριέρα μου: το κίνητρο. Αυτό με κάνει να ξυπνώ με διάθεση να προπονηθώ σκληρά, να θέσω στόχους και να τους υλοποιήσω. Όλα στη ζωή εξαρτώνται από το κίνητρο -είτε είσαι παιδί, είτε είσαι ενήλικας.

Η ζωή μου άλλαξε, βελτιώθηκε, γιατί πολλά διαφορετικά πράγματα γίνονταν το "καύσιμο" μου, ώστε να θέλω να τα καταφέρω: στην αρχή ήθελα να βοηθήσω την οικογένεια μου. Μετά, να γίνω ο καλύτερος. Η χαρά αυτών που είναι δίπλα μου, επίσης είναι κίνητρο για εμένα. Μου δίνει την ώθηση να γίνω καλύτερος. Δεν αφήνεις ένα ματς που 'χει πάει στραβά να σε σταματήσει. Συνεχίζεις να προχωράς, να διεκδικείς, διαφορετικά σε μια μέρα μπορείς να χάσεις τα πάντα και να γίνεις "πουθενάς". Έτσι όμως, είναι η ζωή. Και για αυτό δεν πρέπει να επιτρέπεις σε καταστάσεις να σε καταβάλουν. Και για αυτό παίζω σε κάθε αγώνα, σαν να είναι τελικός. Η ζωή είναι σαν μια σκάλα. Τη μια στιγμή μπορεί να είσαι στην κορυφή και την άλλη στον πάτο. Είναι σημαντικό να μπορείς να διατηρείς μια αίσθηση ισορροπίας. Δεν είναι εύκολο. Είναι όμως, αυτό που κάνει τη διαφορά".