Αυτή είναι η 56η διαδοχική εβδομάδα που ο Novak Djokovic βρίσκεται στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης (Νο2 είναι ο Federer και Νο3 ο Murray). Σερί που δεν έχουν απολαύσει πολλοί. Τελευταίος ήταν ο Rafael Nadal. Όχι ότι ο Σέρβος ξέμεινε από ενδιαφέροντα. Τουναντίον. Επόμενος... σταθμός είναι να "κατεβάσει" τον John McEnroe από την κορυφή της λίστας με τις 58 συναπτές εβδομάδες, ως κορυφαίος τενίστας του πλανήτη. Αν θα τα καταφέρει; Ρητορικό το ερώτημα, αν σκεφτείτε πως πρόκειται για τον άνθρωπο που στα 6 είχε ενημερώσει ότι θα γίνει ο καλύτερος του είδους. Τότε, οι μόνοι που τον πίστεψαν ήταν οι γονείς του. Αργότερα, προστέθηκαν και άλλοι στη λίστα. Όλοι όσοι τον γνωρίζουν, διαβεβαιώνουν πια ότι η καριέρα του δεν είναι τίποτα μπροστά στο χαρακτήρα του. Πως πρόκειται για έναν χαρισματικό άνθρωπο, με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ, το οποίο επιστρατεύει και ως αγχολυτικό. Θέλετε και παράδειγμα;

Το 2011, στη Νέα Υόρκη η Ana Ivanovic διηγήθηκε ένα περιστατικό, ενδεικτικό του ποιος είναι ο Σέρβος. " Δεν είναι πολύ φυσιολογικός! Πριν τα παιχνίδια μας, είχα τέτοια νευρικότητα που... μπορούσες να την κόψεις με το μαχαίρι. Πηγαινοερχόμουν σαν τη σβούρα, ώσπου έπεσα πάνω στον Novak. Καθόταν στην καρέκλα της κομμώτριας και μιλούσε μαζί της, για το πώς ήθελε να κάνει τα μαλλιά του. Ήταν απόλυτα ήρεμος, σαν να μην είχε ματς και γελούσε όλη την ώρα. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου! Έμεναν 10-15 λεπτά, πριν βγούμε στο γήπεδο και εκείνος ήταν σαν να μην έτρεχε τίποτα. Τον ρώτησα πώς μπορεί να είναι τόσο χαλαρός. Με κοίταξε με ένα χαμόγελο στα χείλη και μου εξήγησε πως "δεν μπορώ να παρουσιαστώ με μια φωλιά πουλιών στο κεφάλι μου. Πρέπει να κόψω τα μαλλιά μου. Και τη δεδομένη χρονική στιγμή, αυτό είναι το κύριο πρόβλημα μου"! Ναι, αυτός είναι ο Djokovic. Για αυτήν την ιστορία και για όσες ακολουθούν πήραμε τη βοήθεια δυο ανθρώπων που τον ακολουθούν: των Vojin Velickovic και Vladimir Todorovic, Σέρβων δημοσιογράφων που πηγαίνουν όπου πηγαίνει και εκείνος, για λογαριασμό της Sportski Zurnal.

Το τένις είναι η ευλογία μου

Λένε πως το μέρος από το οποίο είμαστε, μας προσδιορίζει και ότι είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε για τον τρόπο που γίνεται αυτό. " Η Σερβία υπέφερε πολλά εξαιτίας του πολέμου" λέει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, όπως γυρίζει πίσω στα παιδικά του χρόνια "οι περισσότεροι άνθρωποι αμφέβαλαν για το τι τους περιμένει την επόμενη ημέρα. Δεν ήταν σίγουροι αν θα καταφέρουν να στηρίξουν τα παιδιά τους, να τα ταΐσουν. Σε αυτήν την κατάσταση ήταν και οι γονείς μου. Ο πόλεμος είναι κάτι που ουδείς θέλει. Είναι καταστροφή. Σου παίρνει αγαπημένους ανθρώπους, καταστρέφει οικογένειες, τη χώρα. Δεν γίνεται να μη νιώσεις τις συνέπειες". Αν υπήρχε μια -κάπως- θετική πτυχή "ήταν πως έφερε τους ανθρώπους πιο κοντά, ώστε να βρουν τη δύναμη και να ανταπεξέλθουν. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, όλοι χάνουν κάτι. Το χειρότερο είναι η ερήμωση και για αυτό θεωρώ πως το τένις ήταν η ευλογία μου. Με βοήθησε από πνευματικής απόψεως. Μου έδωσε ένα λόγο να είμαι αισιόδοξος".

To σημάδι από τη μοίρα

Πού το βρήκε όμως, το τένις; "Συνήθιζα να τρέχω έξω από το εστιατόριο μας, στο Kopaonik (ο πατέρας του, Srdjan και η μητέρα του, Dijana ήταν καθηγητές του σκι και ιδιοκτήτες πιτσαρίας στο βουνό που βρίσκεται κοντά στο Μαυροβούνιο) και έβλεπα πως πολύ κοντά μας... κάτι συνέβαινε. Κατασκεύαζαν κάτι. Ρώτησα τους εργάτες τι κάνουν και μου είπαν πως φτιάχνουν γήπεδα τένις. Ένιωσα πως ήταν ένα σημάδι από τη μοίρα. Τα όσα έχει περάσει η Σερβία έγιναν η έμπνευση μου για να σηκώσω τα μεγαλύτερα τρόπαια". Άπαξ και είδε για πρώτη φορά αγώνα τένις στην τηλεόραση (όταν ήταν 4), φρόντιζε να μη χάνει σχετική μετάδοση.

"Ένα από τα παιχνίδια που είχα λατρέψει, ήταν του Pete Sampras για τον πρώτο του τίτλο στο Wimbledon (1993). Τότε ήταν που αποφάσισα να κάνω σκληρές προπονήσεις, τότε άρχισα να ονειρεύομαι τον εαυτό μου στο κεντρικό γήπεδο του Wimbledon, κρατώντας αυτό το τρόπαιο. Έφτιαξα ένα κύπελλο που έμοιαζε σε αυτό του Wimbledon και κάθε μέρα, όταν τελείωνα το διάβασμα πήγαινα και το έπιανα στα χέρια μου. Κοιτούσα στον καθρέφτη και έλεγα "είμαι ο πρωταθλητής του Wimbledon". Κάθε ημέρα, έκανα προπόνηση... για εκείνη τη στιγμή. Όπως μεγάλωνα και εξελισσόμουν σε επαγγελματίας παίκτης, είχα μεγαλύτερη υποστήριξη από τη χώρα μου, από το σύλλογο μου. Αφότου κέρδισα το πρώτο Grand Slam (το Australian Open, το 2008), άλλαξε όλος μου ο κόσμος. Γιατί είχα αποδείξει στον εαυτό μου πως ο στόχος μου είναι ρεαλιστικός. Απέδειξα στον εαυτό μου ότι διαθέτω την ποιότητα που χρειάζομαι για να τα καταφέρω. Όσα λοιπόν, έζησα στη ζωή μου με οδήγησαν στην κατάκτηση του Wimbledon. Όταν λοιπόν, ήλθε η μέρα να εμφανιστώ στο κεντρικό γήπεδο, αισθάνθηκα πως είμαι πάλι 6 χρόνων. Αλλά αυτή τη φορά, κρατούσα το αληθινό τρόπαιο". Μια στιγμή, γιατί... πρέπει να ταξιδέψουμε λίγο πιο πίσω στο χρόνο.

Στα νεόδμητα γήπεδα του Kopaonik, γνώρισε την Jelena Gencic (" μια από τις καλύτερες προπονήτριες τένις της πρώην Γιουγκοσλαβίας" και σύμβουλος των Monica Seles και Goran Ivanisevic). Ήταν πέντε χρόνων. "Εκείνη είχε έλθει για ένα καμπ. Εγώ είχα πάει μέχρι το φράκτη, είχα κρεμαστεί από εκεί και παρατηρούσα τι συνέβαινε". Εκείνη τον είδε, τον πλησίασε και τον ρώτησε "ξέρεις τι κάνουμε εδώ;". Ο μικρός της απάντησε "παίζετε τένις". Η Gencic τον ρώτησε αν θα τον ενδιέφερε να παίξει το απόγευμα. Πήγε την ώρα που είχαν συμφωνήσει. Με μια τσάντα στην πλάτη. "Είχα βάλει 2-3 μπλούζες, με μπουκάλια νερού, έβαλα μια μπάρα δημητριακών, μια μικρή πετσέτα. Με ρώτησε αν είχε ετοιμάσει η μητέρα μου την τσάντα. Της απάντησα πως όχι, εγώ την είχα φτιάξει, γιατί εγώ ήθελα να παίξω τένις. Όχι η μητέρα μου!". Μετά αποκάλυψε πως είχε δει ματς στην TV και είχε παρατηρήσει τι κουβαλούν μαζί τους οι παίκτες. "Τρεις ημέρες αργότερα, η Jelena μίλησε με τους γονείς μου. Τους είπε πως έχουν ένα χρυσό παιδί, που διαθέτει και ταλέντο, ενώ κατέληξε στο ότι "είμαι σίγουρη πως θα γίνει πρωταθλητής". Η προπονήτρια συνήθιζε να χωρίζει τα παιδιά σε τρία γκρουπ δυναμικότητας. Ο Novak μπήκε στο πρώτο, μόλις συμπλήρωσε ένα μήνα προπονήσεων. Κάθε σαββατοκύριακο, το πρόγραμμα είχε τουρνουά. Ο Novak κέρδισε ένα 14χρονο κορίτσι στον τελικό, με 6-0, 6-1.

Στα 7 του, έδωσε την πρώτη του συνέντευξη σε εθνικό δίκτυο. Όταν ζήτησαν να μάθουν το ημερήσιο πρόγραμμα του, είχε πει "πηγαίνω στο σχολείο το πρωί, μετά παίζω τένις, μετά διαβάζω και μετά... παίζω με τους φίλους μου". Στην ερώτηση "το τένις είναι δουλειά ή μόνο παιχνίδι για εσένα;" είχε ξεκαθαρίσει πως "είναι δουλειά" και όταν τον ρώτησαν ποιος είναι ο στόχος του, ήταν λιτός και απέριττος: "Να γίνω πρωταθλητής". Αργότερα, θα έλεγε πως η Gencic ήταν εκείνη "π ου μου γέννησε το όνειρο να γίνω τενίστας, το ανταγωνιστικό πνεύμα και την επιθυμία να κερδίσω το Wimbledon (όταν του έδειξε κάποια τρόπαια που είχε σπίτι της, εκείνος τη ρώτησε αν πιστεύει πως μια μέρα θα κάνει κάποια σαν και αυτά δικά του. Του απάντησε "πιστεύω ότι θα χρειαστείς ένα μεγάλο σπίτι, για να τα χωρέσεις όλα" ). Όταν το κατέκτησα, ένιωσα πως δεν ήταν δικό μου, αλλά δικό μας".

Toν Ιούνιο του 2013 η Gencic έφυγε από τη ζωή. Δυο χρόνια μετά την άρση του πρώτου Wimbledon από τον αγαπημένο της μαθητή. Ανήμερα του τρίτου ματς του Djokovic, στο Roland Garros. Οι άνθρωποι του αποφάσισαν να τον ενημερώσουν μετά το ματς. " Το μάθαμε όταν έκανε προθέρμανση για να αντιμετωπίσει τον Grigor Dimitrov", είχε πει ο Marian Vajda, νυν κόουτς του αθλητή. Όταν τελείωσε με την υποχρέωση του, του είχαν πει τι είχε συμβεί. Ξέσπασε σε κλάματα και ακύρωσε τη συνέντευξη που είθισται να διαδέχεται το τέλος κάθε παιχνιδιού. Ένα χρόνο νωρίτερα, είχε "χάσει" τον παππού του, Vladimir, ενώ εκείνος ήταν στο Monte Carlo. Και την ίδια περίοδο, ο πατέρας του, Srdjan ήταν στην εντατική μονάδα νοσοκομείου, με σοβαρό πρόβλημα στο αναπνευστικό -που εν τέλει ξεπέρασε. Δεν μπορούσε να αντέξει κάτι περισσότερο. Ένιωσε πως είχε χάσει δυο από τις σταθερές της ζωής του. Δυο από τους ανθρώπους που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης στους βομβαρδισμούς του 1999, όταν ήταν 12 και το μέλλον του φάνταζε αβέβαιο -αν όχι μαύρο. " Θυμάμαι να γιορτάζουμε τα γενέθλια μου. Ήταν Μάιος, όταν είδα αεροπλάνα να πετούν πάνω από το κεφάλι μας και να βομβαρδίζουν την πόλη. Ήταν μια πραγματικά άσχημη εικόνα. Κάτι που δεν θέλω να θυμάμαι. Ακούγαμε τους συναγερμούς κάθε μέρα, για τουλάχιστον τρεις φορές. Υπήρχε πάντα ένας τεράστιος θόρυβος στο Βελιγράδι. Οπότε, μπορείτε να καταλάβετε γιατί ακόμα και τώρα νιώθω... κάπως όταν ακούω φασαρία ακόμα και τώρα. Από την άλλη βέβαια, είχαμε τα γήπεδα δικά μας, όλη μέρα". Αντιλαμβάνεστε πως όταν ως παιδί, ζεις σε συνθήκη πολέμου, δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να σε φοβίσουν ως ενήλικα.

Πολλά περισσότερα από μια προπονήτρια

Και στις 78 ημέρες του βομβαρδισμού, η Partizan άφηνε ανοιχτά τα γήπεδα, για να βοηθήσει τους νέους ανθρώπους να απασχολούνται με κάτι άλλο. Η Gencic δεν έκοψε τις προπονήσεις. Έπαιρνε τους μαθητές της (σε αυτούς άνηκαν και τα αδέλφια του Novak, με το τένις να γίνεται ο λόγος που δεν τρελάθηκαν οικογενειακώς) και τους πήγαινε για εξάσκηση, κάθε μέρα. Τη ρωτούσαν για τις βόμβες. Απαντούσε " μα αυτό είναι το όλο νόημα. Όταν είστε στο γήπεδο, δεν σκέφτεστε τις βόμβες". Διάλεγε σημεία που είχαν βομβαρδιστεί την προηγούμενη -σκεπτόμενη πως θα ήταν λίγο δύσκολο να βομβαρδιστούν τα ίδια μέρη, δεύτερη φορά σε ισάριθμες μέρες. Παράλληλα, ζούσε και το δικό της προσωπικό δράμα, διότι η αδελφή της είχε τραυματιστεί σοβαρά και 16 μήνες αργότερα, άφησε την τελευταία της πνοή.

ήταν η δεύτερη μητέρα μου. Ήμασταν πολύ κοντά. Μου έμαθε πολλά που είναι μέρος του εαυτού μου μέχρι σήμερα. Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις". Βλέπετε, του έμαθε πολλά περισσότερα από τένις. Του έμαθε να χρησιμοποιεί γενικότερα το μυαλό του, να μη διστάζει να ανοίγει τους ορίζοντες του. Του σύστησε την κλασική μουσική. Πολύ σύντομα θα μάθαινε να χρησιμοποιεί τα συναισθήματα που ένιωθε, όταν άκουγε τις αγαπημένες του συνθέσεις -λάτρεψε από την πρώτη στιγμή το 1812 Overture του Tchaikovsky-, όταν ήθελε να ηρεμήσει σε κρίσιμα ματς. Του είχε πει η δασκάλα του πως "όποτε δεν νιώθεις καλά, θυμήσου τη μουσική αυτή και πόση αδρεναλίνη έχεις στο στομάχι, στο σώμα. Άφησε αυτή τη μουσική να σε ωθήσει να παίξεις όλο και πιο δυνατά"). Του έδινε βιβλία για ενήλικες, που αφορούσαν τη ζωή, ποιήματα...

" Θυμάμαι την τελευταία συζήτηση που είχαμε, λίγες ημέρες πριν πεθάνει, πριν το Roland Garros. Ποτέ δεν μάσησε τα λόγια της. Όχι μόνο προς εμένα. Προς όλους. Για αυτό είχε το σεβασμό όλων. Γιατί ήταν ειλικρινής και ανοιχτός άνθρωπος. Μου είπε "πρέπει να συγκεντρωθείς, να δώσεις την αμέριστη προσοχή σου σε αυτό το τουρνουά. Είναι κάτι που πρέπει να νικήσεις". Εκ είνη μου έδινε την εσωτερική δύναμη που χρειαζόμουν, για να πιέσω τον εαυτό μου ακόμα περισσότερο. Την τελευταία φορά που την είδα, μου ζήτησε να βγάλουμε μια φωτογραφία με τα τρόπαια των τεσσάρων grand slams που είχα έως τότε. Μετά μου είπε πως "αν δεν πάρεις το Roland Garros, τουλάχιστον θα έχω αυτά!". Δεν ήταν εύκολο να ξεπεράσει το "χαμό" της. " Επικεντρώθηκα στις όμορφες αναμνήσεις, στις στιγμές που περάσαμε μαζί. Στις συζητήσεις μας, στις προπονήσεις, σε όλα όσα με έκαναν να χαμογελώ. Όταν "φεύγει" κάποιος δικός σου άνθρωπος, το πνεύμα του μένει μαζί σου, γιατί μένει για πάντα στο μυαλό σου. Αυτό ισχύει και για εμένα και την Jelena, στην οποία χρωστώ ό,τι κάνω στο γήπεδο. Εκείνη μου έμαθε τι πρέπει να κάνω σε αυτό το άθλημα, εκείνη μου έμαθε να πιστεύω στον εαυτό μου και πώς να συμπεριφέρομαι. Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Δεν έκανε παιδιά. Εί χε αφιερώσει όλη της τη ζωή στο τένις και στο κοουτσάρισμα. Δεν την ενδιέφερε καν η ασθένεια της". Βλέπετε, είχε διαγνωστεί με καρκίνο στο στήθος, τον Φλεβάρη του 2013, αλλά δεν του έδωσε και μεγάλη σημασία. Είχε άλλες δουλειές. Είχε τα παιδιά της, είχε το τένις.

Τα δάνεια, οι τοκογλύφοι και η ξενιτιά

Όταν ο Novak έγινε 12 χρόνων, η Gencic ήξερε πως δεν μπορούσε να τον βοηθήσει άλλο. Τον έστειλε λοιπόν, στο Μόναχο, σε ακαδημία που άνηκε σε φίλο της, τον Niki Pilic, ο οποίος άνηκε στους Handsome eight, δηλαδή στους οκτώ παίκτες που παρουσιάστηκαν στο πρώτο World Championship Tennis tournament -διοργανώθηκε τον Γενάρη του 1968, στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας-, ενώ είχε κοουτσάρει τον Boris Becker, στα τέλη της δεκαετίας του '80. Η Gencic είχε πει στην dailyrecord.co.uk πως " είχε γίνει τόσο δυνατός, τόσο γρήγορος, τόσο καλός που έπρεπε να του βρίσκω διαρκώς μεγαλύτερα παιδιά, για να προπονείται. Συνήθως, μετά το πρώτο σετ, οι άλλοι παραιτούνταν λέγοντας πως είναι πολύ καλός για εκείνους". Την πρώτη φορά που πήγε στη Γερμανία, τον συνόδευσε ο θείος του, Goran. Είχε μπει ο χειμώνας, λεφτά πολλά δεν είχαν (ο Novak δεν είχε καν μπουφάν) και όταν ο Goran θα έφευγε, έπειτα από πέντε ημέρες, ο μικρός θα έπεφτε σε πένθος. Θα έκλαιγε καθημερινά, έως ότου ο δάσκαλος του καταλάβει πως δεν ήταν παρά ένα μικρό παιδί που ζούσε μακριά από την οικογένεια του, σε μια ξένη χώρα.

Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα τότε" θυμάται η μητέρα του, " ο Νόβακ ήταν στη διαδικασία εξέλιξης, χρειαζόταν συνοδεία όπου πήγαινε και εμείς δεν ήμασταν πλούσιοι. Η κοινωνία συνηθίζει να θυμάται αυτά τα παιδιά, αφότου έχουν κατακτήσει μετάλλια. Εμείς είχαμε αποφασίσει να παλέψουμε για το όνειρο που είχε: να κατακτήσει το Wimbledon. Ήταν πολύ δύσκολες οι στιγμές. Η χώρα μας περνούσε μια πολύ δύσκολη περίοδο και εμείς προσπαθούσαμε να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, για το γιο μας (παρεμπιπτόντως, είχαν άλλους δυο γιους που δεν συμφιλιώθηκαν αμέσως με την ιδέα πως εκείνος είχε τα καλύτερα -και αυτοί ζορίζονταν). Έφυγε από κοντά μας, στα 12. Αυτό είχε και ένα θετικό: έμαθε να είναι ανεξάρτητος, από μικρός, οπότε αργότερα δεν τον ένοιαζε ιδιαίτερα όταν έλειπε για μήνες από το σπίτι". Ο προπονητής του διαπίστωσε σύντομα πως αυτό το παιδί είχε μια απίστευτη θέληση. " Είχε ό,τι χρειαζόταν για να φτάσεις σε μέρη που ουδείς κόουτς μπορεί να φτάσει. Στην καρδιά και το μυαλό". Ο Pilic ανακαλεί στη μνήμη του ένα περιστατικό, απ' όταν ο Novak ήταν 13 χρόνων. " Πέρασε από δίπλα μου, ενώ τρώγαμε μεσημεριανό, είκοσι λεπτά πριν την προπόνηση του. Τον ρώτησα αν ξέρει τι ώρα είναι. Απάντησε "δεν θα πετάξω την καριέρα μου".

Επένδυσαν τα πάντα, πάνω του

Στο ίδιο πνεύμα, ο πρώην μάνατζερ του Dirk Hordorff θυμήθηκε ένα περιστατικό, αφότου είχε τελειώσει μια προετοιμασία στις Άλπεις της Αυστρίας. " Όλα τα άλλα παιδιά ετοιμάζονταν για να πάνε σε ένα πάρτι. Τον ρώτησα αν θα τους ακολουθήσει. Με ρώτησε "αν πάω στο πάρτι, θα είναι καλό για το τένις μου;". Του απάντησα "απλά πήγαινε. Έχεις δουλέψει σκληρά. Πιες ένα ποτό, χαλάρωσε". Με διέκοψε για να μου διευκρινίσει ότι "δεν σε ρώτησα αν θα είναι καλό για εμένα. Σε ρώτησα αν θα είναι καλό για το τένις μου". Δεν ήταν ότι δεν ήθελε να ζήσει την ηλικία του. Ήταν πως είχε πλήρη επίγνωση ότι η οικογένεια του είχε επενδύσει πάνω του, όλα της τα χρήματα -συν αυτά που δεν είχε. " Η πίεση είναι πολυτέλεια, κατά μια έννοια και μια τεράστια πρόκληση, για κάθε αθλητή" είχε σχολιάσει χρόνια αργότερα " όλα εξαρτώνται από το πώς αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα, από το πόσο ώριμος είσαι και το αν διαθέτεις τις εμπειρίες για να διαχειριστείς το άγχος". Προφανώς και εκείνος κάλυπτε τις προϋποθέσεις.

Ο τότε συμμαθητής του, Ernests Gulbis είχε εξηγήσει ότι " πάντα είχε τεράστια αυτοπεποίθηση και ήταν βέβαιος πως θα φτάσει στην κορυφή. Δεν είχε έπαρση. Είχε αποφασιστικότητα". Στα 14, μαζί με τον -κατά επτά ημέρες μεγαλύτερο του, Andy Murray- αναδείχθηκαν σε καλύτεροι έφηβοι της Ευρώπης. Διάκριση που δεν έδινε τίποτα σε χρήματα και άρα δεν μπορούσε να μετάσχει σε διεθνή τουρνουά. Η οικογένεια του συνέχισε να αναζητά σπόνσορες, αλλά δεν έβρισκε, η ομοσπονδία του τένις στη Σερβία δεν είχε να δώσει " και κανείς δεν ενδιαφερόταν" σχολίασε ο θείος του, πριν καταλήξει στο ότι " βέβαια ήταν πολύ δύσκολες οι εποχές". Στα 14 του, αναδείχθηκε πρωταθλητής τρεις φορές, σε πρωταθλήματα μονού, διπλού και ομαδικού -ενώ πήρε και το ασημένιο στο Παγκόσμιο εφήβων.

Στις αρχές του 2003, ο 15χρονος πια Novak πήρε μια από τις wildcards για τρία τουρνουά σε Γερμανία και Σερβία. Δεν κατάφερε να πανηγυρίσει νίκη. Τον Ιούνιο, ενώ μόλις είχε κλείσει το 16ο έτος της ηλικίας του, πήρε άλλη μια wildcard, για το Βελιγράδι -ως πρωταθλητής Ευρώπης στην κατηγορία του. Έφτασε έως τον τίτλο, για να γίνει το Νο767 στην παγκόσμια κατάταξη. " Αυτό που ήθελα, ήταν να περάσω τον πρώτο γύρο και να κερδίσω το πρώτο επαγγελματικό μου παιχνίδι. Αυτό που έγινε ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Μου έδειξε πως μπορώ να ανταγωνιστώ επαγγελματίες και να τους νικήσω". Η τρίτη wild card τον έστειλε -τελικά- στο Νο687 του κόσμου, ενώ η ολοκλήρωση της σεζόν, το 2004 τον βρήκε στο Νο186.

είναι η γυναίκα της ζωής μου. Η ειλικρίνεια της είναι αυτό που αγαπώ περισσότερο σε εκείνη. Αυτό που μας κρατά χαρούμενους και ερωτευμένους". Ναι, είναι ακόμα μαζί (παντρεύτηκαν πέρυσι) και έχουν και έναν γιο, τον Stefan, ενώ η σύζυγος είναι υπεύθυνη για το φιλανθρωπικό ίδρυμα της οικογενείας (το Novan Djokovic Foundation που αφορά τη βελτίωση στις συνθήκες εκπαίδευσης των παιδιών στη Σερβία).

Οι επιτυχίες αυξάνονταν και πλήθαιναν μα τα οικονομικά προβλήματα δεν είχαν λυθεί. Για αυτό και η οικογένεια του σκέφτηκε -τον Απρίλιο του 2006- να ζητήσει την βρετανική υπηκοότητα για τον Novak και τα αδέλφια του (τον 23χρονο Marko και τον 20χρονο Djordje), που επίσης είναι τενίστες. Πάτησε πόδι. "Δεν ήθελα να αλλάξω χώρα. Η Σερβία είναι κομμάτι μου και είμαι πολύ υπερήφανος για τον τόπο από τον οποίον προέρχομαι. Μολονότι περάσαμε δύσκολα, γίναμε πιο δυνατοί" σχολίασε και... πήγε παρακάτω. Για την ακρίβεια, ένα μήνα μετά πήγε στο Παρίσι, όπου συνάντησε την Μaria Vajda, προπονήτρια από τη Σλοβακία, η οποία είχε φτάσει έως το Νο34 της παγκόσμιας κατάταξης επί των ημερών της. Έγινε η σύμβουλος του, στην πρόκριση στους "8" του Roland Garros. Είχε κερδίσει 149.590 δολάρια και πρότεινε στη Vajda να τον αναλάβει. Υπό τις οδηγίες της πήρε το πρώτο ΑΤP τίτλο, στο Amersfoort, ακολούθησε το Metz και το 2006 τελείωσε με εκείνον να είναι στο Νο16. Ο πατέρας του του τηλεφώνησε για να τον συγχαρεί. Εκείνος τον σταμάτησε και του είπε " να μου δώσεις συγχαρητήρια, όταν φτάσω στο Νο1".

Το πρόβλημα υγείας

Το 2007, οπότε άρχισε και να συνεργάζεται με τη φυσικοθεραπεύτρια του Ερυθρού Αστέρα -και του NBAer Vladimir Radmanovic- κατέκτησε την πρώτη σειρά Masters, στο Μαϊάμι, βρέθηκε στα ημιτελικά του Ronald Garros και του Wimbledon (έχασε και τις δυο φορές από τον Rafael Nadal) και έφτασε για πρώτη φορά, σε τελικό gran slam (US Open). Εκεί, έχασε από τον Roger Federer. Ήταν 20 χρόνων και είχε φτάσει στο Νο3. Ουδείς τόλμησε να τον συγχαρεί -είπαμε, αυτό θα μπορούσαν να το κάνουν οι ενδιαφερόμενοι όταν θα καθόταν στην κορυφή της λίστας. Άντε και όταν έπαιρνε το πρώτο gran slam. Κάτι που έγινε τον Φλεβάρη του 2008 (Australian Open), οπότε νίκησε στον ημιτελικό τον Federer και τον Jo Wilfried Tsonga στον τελικό. Παρεμπιπτόντως, φόρεσε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου και με τα πολλά έμεινε στο Νο3, όπου τον βρήκε και το 2009 (χρονιά που πήγε σε 10 τελικούς και πήρε 5 τίτλους). Σημείωση: τον Σεπτέμβριο του 2009 προσέλαβε τον Αμερικανό Todd Martin για να δουλέψει μαζί με την Vajda. Είχαν ως στόχο να αλλάξουν το σερβίς του. Αυτό που έγινε ήταν... να μείνει ως έχει το σερβίς και να απολύσει τον Martin τον Απρίλιο του 2010. Είχε καταλήξει στο ότι χρειαζόταν άλλου τύπου βοήθεια. Προσέλαβε τον διατροφολόγο Igor Cetojevic.

δημιουργώντας μπισκότα χωρίς γλουτένη . Παράλληλα, έγραψε και σχετικό βιβλίο -Serve to win-, στο οποίο εξηγεί πώς η αλλαγή στη διατροφή του, βοήθησαν στη υγεία και τις επιδόσεις του. Ο Cetovic είχε κάνει την πρώτη διάγνωση, το 2010, οπότε η σύζυγος του τον κάλεσε να δει το ματς του Novak με τον Tsonga, για τα προημιτελικά, οπότε είχε μια από τις κρίσης του. Ο ειδικός κατάλαβε αμέσως τι πήγαινε λάθος. "Με βοήθησε η γλώσσα του σώματος που είχε και φυσικά, τα συμπτώματα. Έτσι κατάλαβα πως το πρόβλημα του είχε να κάνει με τη διατροφή του", διευκρίνισε. Ήξερε τον πατέρα του αθλητή και στο Davis Cup συνάντησε και τον ίδιο. Του ζήτησε να τεντώσει το δεξί χέρι, ενώ είχε το αριστερό στο στομάχι. Ο γιατρός άρχισε να πιέζει το δεξί χέρι και του ζήτησε να προβάλει αντίσταση. Είχε πρόβλημα. Μετά, του έδωσε μια φέτα ψωμί και του ζήτησε να την κρατήσει με το αριστερό χέρι, κοντά στο στομάχι, όπως εκείνος θα πίεζε πάλι το δεξί. Ένιωσε πιο αδύναμος.

Η διάγνωση ήταν πως είχε πρόβλημα στη γλουτένη και τότε ήταν που ο Djokovic κατάλαβε τι πήγαινε λάθος με εκείνον. Έγινε ο κύριος της ενέργειας του, αυτός που μπορούσε να συνδυάσει τη συγκέντρωση, με τη σταθερή δύναμη, ταχύτητα και επίδοση, για ώρες. " Το κλειδί της συνεργασίας μας ήταν ο χαρακτήρας του Novak" ενημερώνει ο γιατρός, " αντιλαμβάνεται πολύ γρήγορα τα όσα του λες και τα προσαρμόζει στην προπόνηση του. Έχει τεράστια θέληση. Όταν κάποιος χτυπά την πόρτα επίμονα, κάποια στιγμή η πόρτα θα ανοίξει. Αυτό έγινε με τον Djokovic", αφού πρώτα έσπασε μια ρακέτα... έτσι, για το κέφι. " Τις πρώτες ημέρες δεν ένιωθε πολύ άνετα. Ήταν επιθετικός και έσπασε μια ρακέτα. Τον ρώτησα τι συμβαίνει. Μου είπε πως πολλοί του είχαν προτείνει να ξεσπά, για να "αδειάζει". Του εξήγησα πως η ενδεδειγμένη λύση θα ήταν να μάθει να χρησιμοποιεί την ενέργεια του, προς όφελος του. Να γίνει ο κύριος της. Όχι ο σκλάβος της. Υπάρχει η καθαρή και η βρώμικη ενέργεια. Αυτή που σε αποπροσανατολίζει και εκείνη που σου δίνει ώθηση. Του ζήτησα να διαλέξει ποια ήθελε". Δώδεκα μήνες μετά, βρέθηκε στο Νο1.

Όταν το παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα

Το 2010 έφτασε ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο (έγινε το Νο2 για πρώτη φορά) και το 2011 ήταν η χρονιά του. Ήταν αυτή που κέρδισε 10 τουρνουά, όπως έθετε νέο ρεκόρ για τα περισσότερα χρήματα που είχε κερδίσει ποτέ τενίστας, από νίκες, σε μια σεζόν του ΑΤΡ World Tour. Ήταν 12.000.000 δολ. Το ρεκόρ του έφτασε στο 70-6 (συμπεριλαμβανομένου σερί 43-0, με τίτλους σε Ντουμπάι, Μαϊάμι, Βελιγράδι, Μαδρίτη, Ρώμη) και το τέλος της χρονιάς τον βρήκε εκεί όπου ονειρευόταν από όταν ήταν παιδί: στην κορυφή. Ο Pete Sampras δήλωσε πως ήταν ό,τι καλύτερο είχε δει στη ζωή του. Ο Boris Becker πρόσθεσε ότι "ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές στην ιστορία του τένις". Ο Djokovic είχε νικήσει τους καλύτερους για να γίνει ο καλύτερος, με τον Nadal να σχολιάζει ότι "έπαιξε το υψηλότερο επίπεδο τένις που έχω δει ποτέ". Στη διαδρομή αυτή, πήρε το Australian Open (κέρδισε τον Federer στον ημιτελικό και τον Murray στον τελικό), το Wimbledon και το US Open -στο οποίο υπέστη τραυματισμό στη μέση, ενώ είχε και έναν στον ΄ψμο. Στο Rolland Garros τον απέκλεισε ο Fereder, στον ημιτελικό. Αλλά... συμβαίνουν και αυτά. Εκείνος εστίασε στην ουσία: " Δεν μπορώ να βρω λόγια να περιγράψω πώς αισθάνομαι. Κατάφερα να ζήσω το παιδικό μου όνειρο, να υλοποιήσω το στόχο που είχα μια ζωή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτές τις στιγμές. Είναι οι καλύτερες της ζωής μου, ως τενίστα. Με γυρίζουν στο παρελθόν και σε όσα πέρασα για να φτάσω εδώ. Όλα μπήκαν σε μια σειρά, πλέον έχω διαφορετική προσέγγιση προς τη ζωή, προς το επάγγελμα μου. Είμαι πιο δυνατός συναισθηματικά, πνευματικά. Έχω μάθει από τις εμπειρίες μου και προσπαθώ να είμαι σε φόρμα. Ήμουν αφοσιωμένος στο τένις για τόσα χρόνια. Από ό,τι φαίνεται... αυτή η δουλειά απέδωσε καρπούς", εξήγησε και προχώρησε παρακάτω... πριν πέσει σε 100.000 ανθρώπους που τον περίμεναν, στην επιστροφή του στο Βελιγράδι.

Συνέχισε τον οίστρο, στις αρχές του 2012, οπότε επιβίωσε των πέντε σετ (4 ώρες, 50 λεπτά) εναντίον του παιδικού του φίλου, Andy Murray για να φτάσει στον τελικό του Australian Open. Εκεί έζησε αυτό που έμεινε στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος σε διάρκεια, τελικός Grand Slam: κράτησε 5 ώρες και 43 λεπτά και ο Σέρβος βρέθηκε με το τρόπαιο στα χέρια, για τον πέμπτο ατομικό τίτλο, με τα κέρδη του να ξεπερνούν τα 35 εκατ. δολ. Η συνέχεια δεν θα ήταν το ίδιο καλή, γιατί προέκυψε το διαζύγιο των γονιών του, τα προβλήματα με τη σύντροφο του, ο θάνατος της πρώτης του κόουτς. Υπήρχαν πολλά που του "έκλεβαν" την προσοχή, με τον ίδιο να λέει κάθε φορά πως " δεν μιλώ για τα προβλήματα μου, γιατί σε σύγκριση με εκείνα που αντιμετωπίζει ο μέσος άνθρωπος, είναι πολύ μικρά. Δεν μπορώ να παραπονιέμαι για τη ζωή μου". Στα θετικά, ήταν η τιμή που του έκανε η χώρα του (του απένειμε το Karadjordjeva Star Medal, για τον τρόπο που εκπροσωπούσε τη Σερβία -με την εκκλησία να του αποδίδει παρόμοια τιμή το 2011), ενώ έκανε παρέα στους Agassi και Sampras, στη λίστα των παικτών που κέρδισαν στο Miami για τουλάχιστον τρεις φορές. Ήταν ο 30ος τίτλος της καριέρας του και ο 11ος τίτλος σε Masters Series. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους μπήκε στους 100 ανθρώπους του TIME Magazine που επηρεάζουν τον κόσμο, ενώ πρόσθεσε στη συλλογή του το Roland Garros. Έμεινε στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης για δεύτερη διαδοχική χρονιά και έγινε ο πρώτος που έκανε back to back, μετά τον Roger Federer (2004-07). Ήταν ο ένατος στο σύνολο, από το 1973.

Όχι. Δεν σταμάτησε εκεί (φευ). Στις 27/1 του 2013 έγινε ο πρώτος στη σύγχρονη ιστορία που πήρε τρία συναπτά Australian Open -με τον Becker να είναι στην ομάδα του. Στις 6/7 του 2014 κέρδισε τον επτά φορές νικητή του Wimbledon, Roger Federer σε έναν θεματικό τελικό -ήταν το 7ο gran slam που κατακτούσε και επέστρεψε στο Νο1 -για τρίτη φορά σε τέσσερα χρόνια. Ανανέωσε εκ νέου την ιστορία του τένις, την 1η Φεβρουαρίου, οπότε νίκησε τον Murray στο Australian Open (ήταν ο πρώτος με πέντε σχετικούς τίτλους), έκανε δυο τις σερί κατακτήσεις στο Indian Wells και το Miami, πήρε και το Monte Carlo, το Rome Masters και το τρίτο Wimbledon, επί του Federer. Θα επαναλάμβανε πως " πρέπει να πιστεύεις στα όνειρα σου. Αν έχεις όνειρα, μην τα παρατάς. Η πίστη είναι η πιο συνήθης λέξη για εμένα. Πιο πολύ και από την ελπίδα. Για να υλοποιήσεις τους στόχους σου, πρέπει να πιστεύεις πραγματικά σε αυτούς". Και τι γίνεται, όταν εν τέλει πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου;

Αν κρίνουμε από όσα έκανε και φέτος, προφανώς τα... ανανεώνεις. Τα εμπλουτίζεις. Στο Australian Open έφτασε στον τελικό (περνώντας πάνω από τον Stan Wawrika που του διέκοψε το σερί), για να βρει απέναντι του τον Μurray και να κάνει πέντε τους τίτλους, αφού πρώτα βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο στο τρίτο σετ. Ο Federer τον νίκησε στον τελικό του Dubai, δυο εβδομάδες πριν κάνει 22 τους τίτλους του στα Masters -έγινε ο πρώτος που πήρε το Indian Wells και το Miami από τρεις φορές. Τον Απρίλιο έκανε δικό του και το Masters στο Monte Carlo, ακολούθησε αυτό της Rome, πριν το French Open, όπου ηττήθηκε από τον Wawrinka. Σιγά μην δεν επέστρεφε δριμύτερος -όπως είχε κάνει άλλες τέσσερις φορές, με το ρεκόρ του σε κατακτήσεις Slams έπειτα από ήττες σε τελικούς να είναι 5-3. Πέντε εβδομάδες αργότερα, πήγε στο Wimbledon και το έκανε δικό του -με τον Federer να τον παραδέχεται για μια ακόμη φορά. Το ίδιο βράδυ προκάλεσε την Serena Williams σε έναν χορό και... ιδού τι έγινε. Από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως η πραγματική νίκη του σαββατοκύριακου " γιατί απέδειξε πως κανείς δεν είναι τέλειος σε όλα". Όχι, δείτε τον πώς χορεύει -μολονότι δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να λικνιστεί!" Ξέρει πως δεν έχει το ρυθμό μέσα του, αλλά δεν τον νοιάζει. Το χιούμορ του αφορά και τον αυτοσαρκασμό, γιατί αυτό που τον ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να περνούν καλά όσοι είναι γύρω του".

Ο Σέρβος πέταξε πάνω από το τένις αυτό το comme il faut που είχε, ως ελιτίστικο σπορ. Και το έκανε με διασκεδαστικό τρόπο -γιατί wild boys υπήρχαν ανέκαθεν, σαν και αυτόν κανείς. Δεν τον νοιάζει να τον σχολιάζουν για το ντύσιμο του (τουναντίον, κάνει ό,τι μπορεί για να διασκεδάζει και με αυτόν τον τρόπο τον κόσμο του), δεν έχει πρόβλημα θα φορά τα πεπερασμένης μόδας γυαλιά μυωπίας του και φυσικά να μιμείται τους συναθλητές του, ομολογουμένως με εντυπωσιακό τρόπο. Η Maria Sharapova ήταν από τις αγαπημένες του (έχει ειδικό video, αφιερωμένο σε εκείνη στο κανάλι DjokovicFansVideo, στο YouTube), ενώ δεν του ξέφυγαν άλλοι. Όλοι εκτίμησαν την προσπάθεια -πλην ενός. Του Nadal, ο οποίος εξέφρασε τη δυσαρέσκεια του και αυτός ήταν ο λόγος που ο Novak αποφάσισε να τις κόψει. " Το αστείο είναι πως στην αρχή της καριέρας του, πολλοί τον αποκαλούσαν "Joker" και συνήθιζαν να λένε πως είναι ένας πολύ διασκεδαστικός τενίστας, ο οποίος ωστόσο δεν είναι όσο καλός είναι ο Federer ή ο Nadal. Τώρα, όλος ο κόσμος τον ξέρει ως τον καλύτερο τενίστα που, την ίδια ώρα, είναι και πολύ διασκεδαστικός".

Η τελευταία απόπειρα, ήταν αυτή του προπονητή του, Borris Becker, ο οποίος τον χαρακτήρισε "street fighter", μετά το Wimbledon. Προηγήθηκαν μήνες... δύσκολοι, μήνες που αμφισβητήθηκε το νόημα της συνεργασίας τους. " Είναι σκληρό καρύδι. Όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, εκείνος γίνεται καλύτερος. Όταν αρχίζει να ματώνει, πηγαίνει προς τα εμπρός. Ξέρει πώς να αλλάξει τα πράγματα προς όφελος του. Το καταλαβαίνει. Το μυρίζει. Ξέρει πότε είναι η στιγμή του, πότε πρέπει να τα δώσει όλα". Φυσικά και ο Djokovic δεν ένιωσε... από τα καλά λόγια. Δεν του χαρίστηκε και ιδού το αποτέλεσμα.

Συνήθως μέσα στα αποδυτήρια, πριν βγει ο όποιος αθλητής στο γήπεδο, υπάρχει μια ηρεμία. Συνήθως. Γιατί στο δωμάτιο του Djokovic παίζουν από ποδόσφαιρο έως πυγμαχία, όταν δεν παίζουν μουσική ή δεν απασχολούνται με karaoke. Οι ρεπόρτερ της Zurnal μας διαβεβαίωσαν πως παίρνει πολύ σοβαρά το τένις "αλλά την ίδια ώρα προσπαθεί να απολαύσει τη ζωή. Όταν είναι στο γήπεδο, δίνει το καλύτερο που έχει για να είναι ο καλύτερος. Εκτός γηπέδων, περνά το χρόνο του με το γιο του και τη σύζυγο του. Μια φορά, ο Janko Tipsarevic μας εξομολογήθηκε πως ο Novak έχει έναν εκπληκτικό συνδυασμό επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, μαζί και ότι έχει εντυπωσιαστεί από τον τρόπο που διαχειρίζεται τη φήμη και τη δόξα του". Ένας Βρετανός δημοσιογράφος, ο Chris Bowers έχει γράψει βιβλίο με το πώς άλλαξε ο Novak την εικόνα της Σερβίας, με τη συμπεριφορά του εντός και εκτός γηπέδων. Τονίζει πως πρόκειται για έναν χαρισματικό, ευφυή άνθρωπο, που αναγνωρίζει τις ευλογίες του και δεν χάνει ΠΟΤΕ την ευκαιρία να κάνει πλάκα. Εξ ου και το "The Djoker" που έχει αποκτήσει, ως παρατσούκλι.

Μολονότι δεν ζει στη Σερβία (είναι κάτοικος του Μονακό) έχει κάνει ουκ ολίγες επενδύσεις στη χώρα του. Στην Telekom Srbija, τα διατροφικά συμπληρώματα FitLine, ενώ έχει τρία εστιατόρια (δυο στην πρωτεύουσα και ένα στο Novi Sad). Το πλάνο του είναι να κάνει αλυσίδα. Φυσικά και έχει ακαδημία τένις, όπως και απασχολείται με διανομή αθλητικού ρουχισμού, κτηματομεσιτικά και διοργάνωση αθλητικών και άλλων εκδηλώσεων. Αυτήν την εταιρία την έχει δώσει -προς διαχείριση- στην οικογένεια του. Η νέα του φαμίλια είναι αυτή που του δίνει την ισορροπία που χρειάζεται. Όπως είπε μετά το φετινό Wimbledon " όταν γυρίζω στο σπίτι, δεν είμαι τενίστας. Είμαι πατέρας, είμαι σύζυγος και αυτές οι ιδιότητες είναι που μου δίνουν ισορροπία. Έχω να δώσω και μια συμβουλή στους νέους: παντρευτείτε! Από τότε που έκανα δική μου οικογένεια, δεν έχω χάσει πολλά ματς, ενώ έχω κερδίζει πολλά τουρνουά. Απολαύστε το"! Mια άλλη συμβουλή είναι " να πίνετε ζεστό νερό. Το κρύο επιβραδύνει τη χώνεψη και παίρνει το αίμα μακριά από τους μύες".

Το νέο του project είναι η σκηνή -λογικό

Τον περασμένο Φλεβάρη δοκίμασε να πάρει μέρος σε θεατρική παράσταση, στο Βελιγράδι. Ήταν κωμωδία. Και του άρεσε πολύ η εμπειρία. Τόσο που είπε στον άνθρωπο μας, στη Σερβία πως όταν ολοκληρώσει την καριέρα του, θα αφοσιωθεί στην υποκριτική "στο θέατρο, όχι στον κινηματογράφο". Φορά Uniqlo, με την οποία υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο τον Μάιο του 2012 για 8 εκατ. ευρώ το χρόνο. Μιλά έξι γλώσσες, λατρεύει τα ζώα (είχε εκφράσει τη σύγχυση του, όταν δεν επέτρεψαν στον Pierre, το κανίς του, να μπει στη Μεγάλη Βρετανία, το 2011) και όταν κάνει λάθος, ξέρει να ζητά συγγνώμη. Όπως τον Νοέμβριο του 2014, οπότε χειροκρότησε ειρωνικά τον κόσμο που εξέφρασε τη δυσαρέσκεια του για απανωτά του λάθη. " Έκανα λάθος και έχασα την αυτοσυγκέντρωση μου. Το λάθος ήταν δικό μου και δεν θα το ξανακάνω", δήλωσε. Αν ξανακύλησε; Σίγουρα το ότι φώναξε στο ballgirl, στο Wimbledon φέτος ήταν άλλη μια άστοχη στιγμή. Η κοπέλα βούρκωσε και εκείνος ζήτησε συγγνώμη " αν έκανα κάτι, αλλά δεν απευθυνόμουν σε εκείνη. Ούρλιαξα γιατί ήταν μια στιγμή στη μάχη. Λυπάμαι που ήταν μπροστά".

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που η ρακέτα ήταν πιο μεγάλη από εκείνον, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να προσπαθεί, ποτέ δεν ένιωσε ασφαλής ή βολεμένος. Πάντα αναζητά νέους τρόπους να γίνει καλύτερος και έχει κερδίσει όσα απολαμβάνει πια, ως ο 13ος πιο ακριβοπληρωμένος αθλητής στον κόσμο, για το 2015. Στα 28 του, έχει 48 εκατ. δολ., με τους μισθούς να φτάνουν τα 17.2 εκατ. δολ. Από τις χορηγίες (ναι, τώρα έχει αρκετές από δαύτες) παίρνει 31 εκατ. δολ. Η αξία του στην αγορά, ως brand name είναι στα 90 εκατ. δολ., από τον περασμένο Απρίλιο. Έχει ποσοστό επιτυχίας 95.5%, στα παιχνίδια που παίρνει το πρώτο σετ. Από την αρχή του 2011 έχει κατακτήσει 9 Grand Slams (είναι στο Νο5 της σχετικής λίστας) και υπολείπεται 5 του Nadal και 8 του Federer. Παρένθεση: ο Djokovic είναι ο μόνος που 'χει νικήσει τον Federer στα τέσσερα Grand Slam -και... τούμπαλιν. Αυτός που κυνηγά άμεσα ο Σέρβος, είναι ο Bjorn Borg των 11 slams. Είναι το νέο του όνειρο να τους "πιάσει"; " Όλα θα εξαρτηθούν από το πώς νιώθω πνευματικά. Από το για πόσο ακόμα θα μπορώ να δίνω κίνητρα στον εαυτό μου και να επαναλαμβάνω πράγματα που δεν είναι πάντα ευχάριστα. Στο τέλος της ημέρας, αποδίδουν βέβαια και σου επιτρέπουν να διεκδικείς τέτοια τεράστια τρόπαια". Οπότε... μην τον περιμένετε πως θα ρίξει αυλαία κάπου εδώ κοντά. Τουλάχιστον όχι πριν πάρει το French Open. Του έχει ξεφύγει, είναι η αλήθεια, μετά τρεις προσπάθειες σε τελικούς, άρα μπορείτε να πείτε πως το κακό τρίτωσε. Τουλάχιστον έτσι σκέφτεται εκείνος. Το moto του είναι " η ζωή δεν αφορά το πόσο δυνατό μπορεί να είναι το χτύπημα που δίνεις, αλλά πόσα χτυπήματα μπορείς να αντέξεις, ενόσω συνεχίζεις να προχωράς προς τα εμπρός". Ναι. Από το "Rocky", ταινία που του άρεσε τόσο, ώστε όταν πήγε στη Philadelphia, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να επισκεφτεί το σχετικό άγαλμα.

Αντί επιλόγου

" Ως άνθρωπος, είναι λογικό να κουράζεται. Δεν θα τον ακούσετε όμως, ποτέ να παραπονιέται. Τον έχω δει να είναι πολύ απογοητευμένος, έπειτα από σκληρές ήττες, αλλά αυτό δεν επηρέασε την επικοινωνία του με τα ΜΜΕ ή με όσους ήταν δίπλα του. Είναι πραγματικός επαγγελματίας και νιώθει πως οφείλει στον κόσμο να έχει τρόπους, να τους προσφέρει πάντα ένα χαμόγελο", λέει ο Vladimir Todorovic, πριν καταλήξει στο ότι "είναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, από κάθε άποψη. Ως τενίστας, έχει αφοσιωθεί πλήρως στο άθλημα του, δουλεύει σκληρά και θέλει πάντα να είναι τέλειος. Εκτός γηπέδων, είναι ενδιαφέρων τύπος, αστείος και πάντα έτοιμος να μιλήσει με όλους, πάντα πρόθυμος να αφιερώσει στον κόσμο που τον πλησιάζει χρόνο. Μπορείς να συζητήσεις μαζί του για μουσική, για ταινίες, για άλλα σπορ -λατρεύει το ποδόσφαιρο. Συμπεριφέρεται σαν ένας κανονικός άνθρωπος, είναι ταπεινός και δεν ξεχνά από πού προέρχεται. Αυτό είναι που τον κάνει τόσο ιδιαίτερο".