Εάν ρωτήσεις μία μητέρα που έχει δύο ή και περισσότερα παιδιά "ποιό αγαπάς περισσότερο" μην περιμένεις να ακούσεις οποιαδήποτε άλλη απάντηση από την ακόλουθη: "αγαπώ όλα τα παιδιά μου το ίδιο". Απάντηση που είναι φυσικά και η πλέον φυσιολογική.

Φανταστείτε τώρα αντί της παραπάνω μητέρας να γινόταν σήμερα το ίδιο ερώτημα, ανήμερα των 52ων γενεθλίων του, στον Ζοζέ Μουρίνιο, μόνο που αντί για "παιδιά" να έμπαιναν στη θέση τους οι ομάδες στις οποίες έχει εργαστεί τα τελευταία 14 χρόνια.

Ακόμα και αν ο Πορτογάλος τεχνικός αποφασίζε να πάρει τον σίγουρο, ασφαλή και δοκιμασμένο (αιώνες τώρα) δρόμο της διπλωματίας χρησιμοποιώντας λόγια του στιλ "αγαπώ με το ίδιο πάθος όλες τις ομάδες στις οποίες έχω αφιερώσει χιλιάδες ώρες από τη ζωή μου", σας προτρέπουμε να μην τον πιστέψετε τόσο εύκολα.

Και αυτό γιατί όσο "special one" μπορεί να χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του άλλο τόσο... special είναι για αυτόν και μία συγκεκριμένη ομάδα από τις έξι συνολικά που έχει υπηρετήσει από το 2000 και μετά και αυτή δεν είναι άλλη από την Τσέλσι.

Θέλετε γιατί είναι η μοναδική στη μέχρι τώρα καριέρα του στην οποία έχει εργαστεί δύο φορές; Θέλετε επειδή ο ίδιος έχει παραδεχτεί πως είναι λάτρης της Premier League την οποία θεωρεί ένα πρωτάθλημα-μοντέλο για τα υπόλοιπα; Θέλετε επειδή την αγάπη και τη ζεστασιά με την οποία τον περιβάλλουν οι φίλοι της ομάδας όπου και αν παίζει η Τσέλσι δεν την έχει συναντήσει ούτε στη Μπενφίκα, ούτε στην Πόρτο, ούτε στην Ίντερ, ούτε στη Ρεάλ Μαδρίτης;

Το σίγουρο είναι πως Μουρίνιο και Τσέλσι έχουν μία τέτοια εκπληκτική χημεία μεταξύ τους που θαρρείς πως ο Πορτογάλος είναι ο ιδανικός προπονητής για τους Λονδρέζους και εκείνοι το παραδεισένιο μέρος για να εργάζεται απερίσπαστα, χωρίς περιορισμούς.

Και αυτό δεν προέκυψε τώρα αλλά από την πρώτη κιόλας ημέρα που ο "Μου" πέρασε το κατώφλι του "Stamford Bridge" και το Sport24.gr θα επιχειρήσει να ταξιδεύσει νοερά σε εκείνη την εποχή προκειμένου να αποτυπώσει το πόσο μεγάλη είναι η σφραγίδα που έχει ήδη αφήσει ο Πορτογάλος στην ομάδα του Δυτικού Λονδίνου.

Η χρονιά που ουσιαστικά η Τσέλσι έδειξε διατεθειμένη να αλλάξει επίπεδο ήταν έναν χρόνο πριν συναντήσει στο διάβα της τον Μουρίνιο. Υπεύθυνος για αυτό ήταν ο νέος της ιδιοκτήτης, Ρόμαν Αμπράμοβιτς, ο οποίος ανέλαβε τα διοικητικά ηνία την 1η Ιουλίου του 2003 και φρόντισε να κάνει... ευτυχισμένο με τα εκατομμύριά του τον τότε προπονητή της Τσέλσι, Κλάουντιο Ρανιέρι.

Εκείνη τη σεζόν οι Λονδρέζοι έκαναν συνολικά 14 μεταγραφές, με τον Ρώσο πανίσχυρο μεγιστάνα να ξοδεύει συνολικά 121 εκατομμύρια λίρες και να φέρνει μεταξύ άλλων στην ομάδα του παίκτες όπως οι Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν, Ερνάν Κρέσπο, Κλοντ Μακελελέ, Γκέρεμι, Γουέιν Μπριτζ, Ντάμιεν Νταφ, Άντριαν Μούτου και Τζο Κόουλ.

Το άσχημο για την Τσέλσι είναι πως εκείνη τη σεζόν είχαν την ατυχία να τρακάρουν πάνω στην Άρσεναλ των "Invincibles" η οποία κατέκτησε αήττητη το πρωτάθλημα σε σύνολο 38 αγωνιστικών ενώ στην Ευρώπη μπορεί να τα πήγαν εξαιρετικά και να έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά του Champions League όμως εκεί έπεσαν θύμα έκπληξης από τη Μονακό.

Αυτό ήταν. Όσο και αν οι "μπλε" είχαν παρουσιάσει βήματα προόδου και έδειχναν μετά από αρκετό καιρό ανταγωνιστικοί σε Αγγλία και Ευρώπη, το νέο τους αφεντικό δεν είχε μείνει απόλυτα ικανοποιημένο και αυτό γιατί πίστευε πως ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Ήταν πεπεισμένος πως με την έλευση ενός νεότερου, ικανότερου και φιλοδοξότερου τεχνικού θα μπορούσε να φτάσει στην κορυφή και κάπου εκεί μπήκε στην... εξίσωση ο Ζοζέ Μουρίνιο.

Ένας προπονητής που την περασμένη διετία (2002-04) είχε κάνει πράματα και θάματα με την Πόρτο, κατακτώντας 2 πρωταθλήματα Πορτογαλίας, 1 Κύπελλο UEFA και 1 Champions League και οποίος πέρα από τις σημαντικές επιτυχίες του πάνω στο χορτάρι διέθετε μία ψυχοσύνθεση που δύσκολα συναντούσες σε άλλον τεχνικό και σε ηλικία μάλιστα 41 ετών.

Έδειχνε την εικόνα ανθρώπου που τρελαινόταν για αγωνιστικές προκλήσεις, που δεν ήταν απλά απαιτητικός αλλά τελειομανής, που έβλεπε τον εαυτό του ως στρατηγό που θα υπερασπιζόταν μέχρι τελικής πτώσης τους στρατιώτες-παίκτες του με οποιοδήποτε κόστος, και που θα μπορούσε στο ανελέτητο μπρα ντε φερ με τους εκπροσώπους του Τύπου να βγαίνει πάντα νικητής.

Ο Αμπράμοβιτς διάλεξε Μουρίνιο για την υπέρβαση

Όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκονταν μέσα στο "πακέτο" που αντιπροσώπευε ο Μουρίνιο της Πόρτο το καλοκαίρι του 2004 και για να ανακαλύψει τι άλλο είχε μέσα αυτό το πακέτο, ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς έβαλε πολύ βαθιά το χέρι του στην τσέπη.

Πρώτα "χαιρέτησε" τον Κλάουντιο Ρανιέρι -αν και είχε τρία χρόνια ακόμα συμβόλαιο με την ομάδα του Δυτικού Λονδίνου- αποζημιώνοντάς τον με το ποσό του 1.000.000 λιρών. Κατόπιν κατέβαλε 1.700.000 λίρες ως αποζημίωση στην Πόρτο για να σπάσει το συμβόλαιο που είχαν οι πρωταθλητές Πορτογαλίας και Ευρώπης με τον Μουρίνιο ενώ και ο ίδιος ο "Μου" κέρδισε ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο με ετήσιες αποδοχές ύψους 4.200.000 λιρών (το 2005 που υπέγραψε νέο πενταετές συμβόλαιο έγινε μάλιστα αναπροσαρμογή και οι απολαβές του για κάθε χρόνο έφτασαν τις 5.200.000 λίρες!).

Τα χρήματα αυτά ίσως έμοιαζαν υπερβολικά για έναν τεχνικό που έβγαινε για πρώτη φορά έξω από την πατρίδα του όμως ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς ήταν πεπεισμένος πως με αυτόν στον πάγκο θα μπορούσε να φτάσει πολύ γρήγορα στην ποδοσφαιρική γη της επαγγελίας.

"Θέλω να χτίσω μία ομάδα σε συνάρτηση με την εικόνα και την ποδοσφαιρική φιλοσοφία μου. Δεν είμαι υπερασπιστής των παλιών ή των νέων προπονητών. Πιστεύω σε καλούς και κακούς προπονητές, εκείνους που πετυχαίνουν και εκείνους που δεν πετυχαίνουν.

Δεν θέλω να ακουστώ εγωιστής αλλά είμαι πρωταθλητής Ευρώπης και πιστεύω πως είμαι special one (ξεχωριστός) επειδή έχω κατακτήσει το Champions League. Είμαι φανατικός υπέρμαχος του ομαδικού πνεύματος και της συλλογικής δουλειάς και το πρώτο πράγμα που πρέπει να υποσχεθώ στους νέους μου παίκτες είναι ότι θα τους κοιτάζω όλους με τα ίδια μάτια.

Δεν θέλω ξεχωριστές σχέσεις με κάποιον από αυτούς. Σιχαίνομαι να μιλάω για άτομα. Δεν κερδίζουν οι παίκτες τα τρόπαια, οι ομάδες κερδίζουν τρόπαια. Δεν μπορώ να πω ότι αγαπώ αυτόν τον παίκτη αλλά γενικά αγαπώ τους παίκτες που λατρεύουν να νικούν.

Όχι μόνο εκείνους που τους αρέσει να νικούν στα 90 λεπτά ενός αγώνα αλλά εκείνους που τους αρέσει να νικούν κάθε ημέρα, σε κάθε προπόνηση και σε όλη τους τη ζωή. Με έχουν ρωτήσει πώς θα διαχειριστώ την πίεση, πώς θα διαχειριστώ αυτούς τους παίκτες, πώς θα διαχειριστώ την άμεση φιλοδοξία που υπάρχει για να κατακτήσουμε τίτλους.

Δεν χρειάζεται να με ρωτήσετε ξανά επειδή για αυτό το λόγο ζω", ήταν μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες κατά την επίσημη παρουσίασή του, με τον Πορτογάλλο να μην αφήνει να πέσει κάτω η δήλωση του προκατόχου του Κλάουντιο Ρανιέρι σύμφωνα με την οποία θα δυσκολευόταν στη μετάβασή του από το πορτογαλικό στο αγγλικό πρωτάθλημα.

"Άκουσα αυτά που είπε ο Ρανιέρι και εάν ένας από εσάς είναι φίλος του ή έχει το τηλέφωνό του πρέπει να του τηλεφωνήσετε και να του εξηγήσετε ότι για να μπορέσει μία ομάδα να κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών θα πρέπει να νικήσει πολλές ομάδες από διαφορετικές χώρες. Δεν πήρα το τρόπαιο παίζοντας κόντρα σε 20 πορτογαλικές ομάδες. Το ίδιο ισχύει και για το Κύπελλο UEFA που πήρα έναν χρόνο νωρίτερα".

Αυτά και μόνο ήταν αρκετά για να δώσει το στίγμα του και να κάνει τους ρεπόρτερ να καταλάβουν πως η εποχή του Ρανιέρι είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Ο Μουρίνιο δεν ήταν ένας απλός τεχνικός αλλά ο ορισμός του tactician και coach-manager, ο οποίος αναλάμβανε απόλυτο κουμάντο στην Τσέλσι και δεν θα ανεχόταν να ρίξει ποτέ νερό στο κρασί του ακόμα και αν εκείνος που του ζητούσε να το νερώσει ήταν ο... Ρόμαν Αμπράμοβιτς. Τα "Yes man" δεν υπήρχε περίπτωση να ακουστούν από τα χείλη του Ζοζέ.

Ο ιδιοκτήτης της Τσέλσι φρόντισε πάντως να ικανοποιήσει όλες τις επιθυμίες του Μουρίνιο το καλοκαίρι που τον προσέλαβε στην ομάδα και πιο τρανή απόδειξη δεν θα μπορούσε να υπάρχει από το γεγονός ότι δαπάνησε 102,2 εκατομμύρια λίρες για να έρθουν στο "Stamford Bridge" οι: Πετρ Τσεχ, Ντιντιέ Ντρογκμπά, Άριεν Ρόμπεν, Αλέξ, Τιάγκο Μέντες, Ρικάρντο Καρβάλιο, Ματέγια Κέζμαν, Πάουλο Φερέιρο και Γίρι Γιάροσικ.

Υπήρχαν άλλωστε πολλές ομάδες που έπρεπε να υπερκεράσει η Τσέλσι αν ήθελε να αναρριχηθεί στην κορυφή: η Άρσεναλ του Βενγκέρ που είχε πάρει αήττητη την περαμένη σεζόν το πρωτάθλημα, η Λίβερπουλ που είχε φέρει στο τιμόνι της τον Ράφα Μπενίτεθ ο οποίος είχε κατακτήσει 2 πρωταθλήματα και 1 Κύπελλο UEFA με τη Βαλένθια την προηγούμενη διετία και φυσικά η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον με τις 8 κατακτήσεις πρωταθλημάτων μέσα σε 12 χρόνια από την καταβολή της Premier League.

Όλους αυτούς είχε απέναντι ο Ζοζέ Μουρίνιο στην παρθενική του σεζόν στον πάγκο της Τσέλσι όμως όχι μόνο μπόρεσε να προσαρμοστεί σε χρόνο dt στα δεδομένα, στις ανάγκες και στις συνθήκες του αγγλικού πρωταθλήματος αλλά πέτυχε να βλέπουν όλη την πλάτη της ομάδας του.

Πρωταθλήτρια η Τσέλσι μισό αιώνα μετά

Η καλή ημέρα φάνηκε από την αρχή όταν η Τσέλσι νίκησε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 1-0 στην πρεμιέρα (σκόρερ ο Γκούντγιονσεν που λίγα χρόνια αργότερα πέρασε και από τα μέρα της φορώντας τη φανέλα της ΑΕΚ) ενώ χρειάστηκε να φτάσει η 9η αγωνιστική για να γνωρίσει ο Ζοζέ Μουρίνιο την πρώτη του ήττα στην Premier League, από την άλλη ομάδα του Μάντσεστερ, τη Σίτι (1-0).

Η συνέχεια μόνο ονειρεμένη μπορεί να χαρακτηριστεί για τους οπαδούς των "μπλε" καθώς είδαν την ομάδα τους να καρφώνει σημαία στην κορυφή από Νοέμβριο μήνα και να μην αφήνει καμία συνδιεκδικήτρια του τίτλου να την περάσει μέχρι το φινάλε.

Το τέλος εκείνης της σεζόν βρήκε την Τσέλσι να γράφει ιστορία: πανηγύρισε το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 50 ολόκληρα χρόνια (!) λίγους μήνες μάλιστα μετά από τον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυσή της (10 Μαρτίου 1905) και το συνδύασε με ένα σωρό σπουδαία ρεκόρ.

Φυσικά, Ζοζέ Μουρίνιο χωρίς ίντριγκα και πολεμικές δεν υφίσταται και αυτό το κατάλαβαν καλά φίλοι και εχθροί του στα ματς της Ευρώπης, με τον Πορτογάλο να βάζει φαρδιά-πλατιά τη σφραγίδα του τόσο στα ματς με τη Μπαρτσελόνα όσο και στους ημιτελικούς με τη Λίβερπουλ.

Οι αναμετρήσεις εκείνες με τους Καταλανούς έμειναν στην ιστορία για τρία πράγματα: για τα τρία γκολ που πέτυχε η Τσέλσι εις βάρος της Μπαρτσελόνα μέσα στα πρώτα 20 λεπτά (8' Γκούντγιονσεν, 17' Λάμπαρντ, 19' Νταφ) και τα οποία έκαναν το "Stamford Bridge" να σείεται και τους παίκτες του Ράικαρντ να μην ξέρουν πού πατούν και πού βρίσκονται, για το απίστευτο γκολ του Ροναλντίνιο που έχει καταγραφεί από τους ιστορικούς του ποδοσφαίρου ως το γκολ με το "στρίψιμο του τσιγάρου" αλλά και για το one-man-show του Μουρίνιο στον πρώτο αγώνα στη Βαρκελώνη.

Τότε που η ομάδα του είχε προηγηθεί μέσα στο "Καμπ Νόου" στο ημίχρονο για να χάσει τελικά με 2-1 και τον Πορτογάλο να καταγγέλει πως στην ανάπαυλα ο Φρανκ Ράικαρντ είχε πλησιάσει τον Άντερς Φρισκ με αποτέλεσμα στο δεύτερο μέρος να σφυρίξει μεροληπτικά υπέρ της "Μπάρτσα" (είχε αποβληθεί ο Ντιντιέ Ντρογκμπά).

Μετά τη σφοδρή επίθεση που είχε κάνει μάλιστα ο Μουρίνιο στον Φρισκ λίγο αργότερα ο Σουηδός ρέφερι άρχισε να δέχεται θανατικές απειλές, για να πάρει τελικά την απόφαση μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να κρεμάσει τη σφυρίχτρα του.

Εκείνη πάντως η "παρέμβαση" του Μουρίνιο αποδείχτηκε πως ήταν ένα απλό ξεμούδιασμα, μία "προθέρμανση", καθώς στον δεύτερο ημιτελικό του Champions League κόντρα στη Λίβερπουλ στο "Anfield" που κρινόταν η πρόκριση στον μεγάλο τελικό ξεσπάθωσε κατα των ρέφερι.

Αιτία το χρυσό γκολ του Λουίς Γκαρσία με το οποίο επικράτησε η Λίβερπουλ, καθώς όσα τηλεοπτικά ριπλέι και αν έχουν προβληθεί κανένα δεν κατάφερε να αποσαφηνίσει αν η μπάλα είχε περάσει ή όχι τη γραμμή μετά από κοντινή προβολή του και πριν την απομακρύνει ο Γκαλάς.

Η αμφιβολία όμως αυτή ήταν αρκετή για τον Μουρίνιο να μιλήσει για άδικο αποτέλεσμα και για γκολ-φάντασμα: "Τί μπορώ να σας πω; Έχασε η καλύτερη ομάδα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Σκόραραν -αν μπορείς να το πεις αυτό, σκόραραν... για να λέμε την αλήθεια σκόραρε ο βοηθός διαιτητή.

Αυτό που έλεγαν όλοι για τη δύναμη του Anfield, την ένιωσα, ήταν εκπληκτική. Αισθάνθηκα όμως ότι δεν επηρεάζει μόνο τους παίκτες αλλά και άλλους ανθρώπους... Ίσως να επηρέασε και το αποτέλεσμα.

Θα πρέπει να φωνάξετε εδώ τον βοηθό και να τον ρωτήσετε γιατί υπέδειξε αυτό το γκολ. Για να δείξεις σέντρα πρέπει η μπάλα να έχει περάσει 100% τη γραμμή και να είσαι 100% σίγουρος ότι η μπάλα πέρασε τη γραμμή. Έκανε ένα λάθος, αυτά έχει η ζωή", δήλωσε ο Μουρίνιο ο οποίος ζούσε μία άβολη κατάσταση που δεν την είχε ξαναζήσει.

Γνώρισε την πρώτη του ήττα από τη Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ μετά από το "νταμπλ" νικών που είχε πανηγυρίσει εις βάρος των "κόκκινων" στο πρωτάθλημα αλλά και την νίκη του στον τελικό του League Cup ενώ έχασε για πρώτη φορά σε ημιτελικό κάποιας διοργάνωσης!

Σε ερώτηση πάντως που του τέθηκε αμέσως μετά τον οδυνηρό αποκλεισμό για το αν εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό του "special one", ο μετρ της τακτικής, των παιχνιδιών του μυαλού (τα περίφημα mind games), της ψυχολογίας και της "επικοινωνίας" φρόντισε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους:

"Φυσικά και παραμένω. Θέλετε να προσπαθήσετε και να πετύχετε στη ζωή σας όπως έχω πετύχει εγώ στη δική μου μέσα σε τρία χρόνια; Δεν έχετε καμία τύχη..."

Το εντυπωσιακό με τον Μουρίνιο είναι πως αν και αποτελούσε... new boy στον κόσμο του αγγλικού ποδοσφαίρου δεν αισθανόταν επ'ουδενί κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στις "παλιές καραβάνες", Φέργκιουσον και Βενγκέρ.

Και αν με τον Σερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχτισε από την πρώτη στιγμή μία σχέση αμοιβαίου σεβασμού και εκτίμησης, δεν μπορεί να πει κανείς ότι συνέβη το ίδιο και με τον Αλσατό καθώς το καλοκαίρι του 2005 έριξε τα πρώτα πυρά του υποστηρίζοντας ότι το καλεντάρι των αγώνων είχε φτιαχτεί για να ευνοεί την Άρσεναλ!

"Κάποιοι σύλλογοι αντιμετωπίζονται σαν διάβολοι και κάποιοι άλλοι έχουν μεταχείριση σαν να είναι άγγελοι. Δεν νομίζω ότι είμαστε τόσο άσχημοι που να μας συμπεριφέρονται σαν διαβόλους και δεν νομίζω ότι ο Αρσέν Βενγκέρ και ο Ντέιβιντ Ντιν είναι τόσο όμορφοι για να τους βλέπουν ως αγγέλους", σχολίασε χαρακτηριστικά ο Μουρίνιο ενώ η κόντρα του με τον προπονητή των "κανονιέρηδων' είχε και... Part II!

Αγαπημένος του στόχος ο Αρσέν Βενγκέρ

Αιτία η "πρόκληση" από πλευράς Βενγκέρ να ασκήσει κριτική στον "Μου" για τις πολυδάπανες μεταγραφές που έκανε χάρη στις πλάτες του γαλαντόμου Αμπράμοβιτς, με τον Πορτογάλο να του βάζει την ταμπέλα του "ηδονοβλεψία" και να τον κατηγορεί για ψύχωση με την Τσέλσι.

"Ο Βενγκέρ είναι ένας από αυτούς που παίρνουν μάτι. Του αρέσει να παρακολουθεί τους άλλους. Υπάρχουν τύποι που, όταν είναι σπίτι τους, έχουν ένα μεγάλο τηλεσκόπιο και βλέπουν τι συμβαίνει στις άλλες οικογένειες. Μιλάει, μιλάει, μιλάει συνέχεια για την Τσέλσι.

Έχουμε έναν φάκελο με ατάκες από τον κύριο Βενγκέρ για την Τσέλσι τους τελευταίους 12 μήνες, δεν είναι φάκελος πέντε σελίδων, είναι φάκελος 120 σελίδων".

Ο "τρελαμένος" Μουρίνιο πέταξε το μετάλλιό του προς την εξέδρα προκειμένου να δώσει μία ξεχωριστή χαρά σε κάποιον φίλο της ομάδας ενώ αφού του δόθηκε και δεύτερο μετάλιο, επανάλαβε την κίνησή του μέσα σε αποθέωση.

Η χαρά του βέβαια ήταν απερίγραπτη αν σκεφτεί κανείς πως όχι μόνο είχε καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως ο προπονητής που άλλαξε το στάτους κβο της Τσέλσι αλλά και του αγγλικού πρωταθλήματος (βρέθηκε και τρίτη ομάδα για να μπει σφήνα σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Άρσεναλ) αλλά και συμπλήρωνε μία χρυσή τετραετία με τέσσερις σερί τίτλους πρωταθλητή!

Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι όπως και στην πρώτη του χρονιά έτσι και στη δεύτερη, ο "special one" είχε να λέει για την κόντρα του με τον Ράφα Μπενίτεθ και την Μπαρτσελόνα. Ο Πορτογάλος χαμογέλασε στο πρωτάθλημα αλλά στο FA Cup είδε την ομάδα του να αποκλείεται σε νοκ-άουτ ματς από τη Λίβερπουλ ενώ στο Champions League τον σταμάτησε η Μπαρτσελόνα στους "16" και ο ίδιος βρήκε την ευκαιρία να ξεθάψει το τσεκούρι του πολέμου με τους Καταλανούς.

Όλα αυτά για μία φάση που ο Μέσι "κέρδισε" την κόκκινη κάρτα του Ασιέρ Ντελ Όρνο, με τον Μουρίνιο να θεωρεί πως ο Αργεντίνος έκανε θέατρο και να επιδίδεται σε ένα κρεσέντο δηλώσεων αμέσως μετά:

"Η Βαρκελώνη είναι μία πόλη με κουλτούρα. Είναι μία πόλη που καταλαβαίνουν το θέατρο. Φυσικά και δεν ήταν κόκκινη κάρτα. Το παιδί (σ.σ. Μέσι) δεν είναι απλά ένας πολύ καλός παίκτης, είναι κάτι περισσότερο.

Πηδάει και προκαλεί την επαφή του με τον Ντελ Όρνο και για αυτό δείχνει την κόκκινη κάρτα ο διαιτητής. Μετά από εκείνη τη φάση δεν έγινε παιχνίδι. Μπορείτε να δείχνετε το video με αυτή τη φάση 200 φορές την εβδομάδα για να πιέσετε την UEFA να επαναλάβει το παιχνίδι.

Μπορούν οι τηλεοπτικοί σταθμοί να το κάνουν αυτό για μας; Πέρυσι που ήμασταν 11 κόντρα σε 11 τους νικήσαμε, φέτος που ήμασταν 10 κόντρα σε 11 ήταν δύσκολο.

Είμαι πολύ υπερήφανος για τους παίκτες μου και με τον τρόπο μάλιστα που χάσαμε", δήλωσε ο Μουρίνιο μετά την ήττα με 2-1 στο Λονδίνο από τη Μπαρτσελόνα που ουσιαστικά είχε αφήσει την ομάδα του εκτός συνέχειας του θεσμού πριν καν γίνει η ρεβάνς στο "Camp Nou"...

Το καλοκαίρι του 2006 ο διοικητικός ηγέτης της Τσέλσι, Ρόμαν Αμπράμοβιτς, ξόδεψε για μία ακόμα φορά έναν σκασμό λεφτά για να διατηρήσει σε τοπ επίπεδο την ομάδα του (συνολικά 63 εκ.λίρες για τους Σεβτσένκο, Μπάλακ, Καλού, Όμπι Μίκελ, Μπουλαρούζ, Άσλεϊ Κόουλ και Ιλάριο) όμως η επιμονή του να ντύσει στα μπλε τον Αντρέι Σεβτσένκο έφερε και τα πρώτα σύννεφα στις σχέσεις του με τον Ζοζέ Μουρίνιο.

Ο Πορτογάλος επέμενε στην απόκτηση του Ετό από τη Μπαρτσελόνα αλλά ο Αμπράμοβιτς τον επέβαλε ουσιαστικά στον προπονητή δίνοντας μάλιστα ένα ποσό-ρεκόρ (30 εκ.λίρες) για την απόκτησή του, ενώ την ίδια ώρα η διοίκηση τον "άδειασε" με την πώληση του Γκαλάς στην Άρσεναλ παρά τη διαφορετική εισήγησή του. Και σαν να μην έφτανε η απώλεια του ικανότατου Γάλλου αμυντικού τραβήχτηκε το χαλί κάτω από τα πόδια του Μουρίνιο στο θέμα του αντικαταστάτη του, με τον ίδιο να υποδεικνύει τον διεθνή με την εθνική Αγγλίας Μάικα Ρίτσαρντς και να του φέρνουν τον δευτεροκλασάτο Καλίντ Μπουλαρούζ που πέρασε αλλά δεν... ακούμπησε στην ομάδα.

Εντελώς λανθασμένη αποδείχτηκε και η επιλογή του Σεβτσένκο, με τον Ουκρανό σέντερ φορ να μη θυμίζει σε καμία περίπτωση τον "μπόμπερ" που είχε θαυμάσει το ευρωπαϊκό φίλαθλο κοινό τα προηγούμενα χρόνια με τη φανέλα της Μίλαν και να τελειώνει τη σεζόν με μόλις 4 γκολ στο πρωτάθλημα προς απογοήτευση των φανς της Τσέλσι.

Το φινάλε εκείνης της σεζόν ήταν διαφορετικό για τον Ζοζέ Μουρίνιο σε σχέση με τις δύο προηγούμενες καθώς η Τσέλσι τερμάτισε στη 2η θέση, επτά πόντους πίσω από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ενώ στο Champions League διασταυρώθηκε πάλι με τον "κακό του δαίμονα" Μπενίτεθ και δεν μπόρεσε να αγγίξει την ευρωπαϊκή κορυφή.

Για δεύτερη φορά μέσα σε τρεις σεζόν Τσέλσι και Λίβερπουλ αναμετρήθηκαν στα ημιτελικά της κορυφαίας διοργάνωσης, με την ομάδα που θα πήγαινε στον τελικό να κρίνεται τελικά στα πέναλτι στο "Άνφιλντ" και τους Λονδρέζους να αποτυγχάνουν για τρίτη σερί σεζόν σε νοκ-άουτ αναμέτρηση απέναντι στην ομάδα του Μέρσεϊσαιντ.

Επειδή όμως Μουρίνιο και κούπες ήταν έννοιες συνυφασμένες στην Τσέλσι, το τέλος της σεζόν βρήκε τον Ζοζέ να γιορτάζει την κατάκτηση όχι ενός αλλά δύο τίτλων και μάλιστα κόντρα στους άλλους δύο παραδοσιακούς αντιπάλους των Λονδρέζων.

Ντρογκμπά, ο άνθρωπος για τα μεγάλα ραντεβού

Κοινός παρονομαστής στις δύο αυτές επιτυχίες ήταν -ποιός άλλος-το αγαπημένο παιδί του Μουρίνιο και όλων των οπαδών της Τσέλσι, Ντιντιέ Ντρογκμπά. Στις 25 Φεβρουαρίου του 2007 "καθάρισε" με δύο γκολ την Άρσεναλ στο "Millenium" του Κάρντιφ και χάρισε στην ομάδα του το League Cup (2-1) ενώ στις 19 Μαΐου πλήγωσε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο 116ο λεπτό της παράτασης, στον πρώτο τελικό που φιλοξενήθηκε στο "Γουέμπλεϊ" μετά την ανακατασκευή του, και έστεψε Κυπελλούχους Αγγλίας τους Λονδρέζους.

Με τον τρόπο αυτό μάλιστα ο Ζοζέ Μουρίνιο συμπλήρωσε με τον πλέον ιδανικό τρόπο τρία χρόνια παρουσίας στο δυτικό Λονδίνο, καθώς μάζεψε όλους τους εγχώριους τίτλους που θα μπορούσε να διεκδικήσει (2 πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο Αγγλίας, 2 League Cup, 1 Κομιούνιτι Σιλντ) ενώ έφτασε δύο φορές μέχρι τους "4" της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης και ψηφίστηκε προπονητής της χρονιάς στην Premiership το 2005 και το 2006.

Ο Ζοζέ Μουρίνιο ήταν απόλυτα πετυχημένος λοιπόν στην Τσέλσι και έφτασε στο σημείο να λατρεύεται σαν επίγειος θεός από τους οπαδούς της ομάδας, ωστόσο η 4η σεζόν του στην ομάδα δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις. Τουναντίον μάλιστα.

Χάρη στο 3-2 επί της Μπέρμινχαμ οι "μπλε" έμειναν αήττητοι για 64ο συνεχόμενο εντός έδρας παιχνίδι πρωταθλήματος και έγραψαν νέο ρεκόρ, ξεπερνώντας τα 63 διαδοχικά ματς χωρίς ήττα που είχε η Λίβερπουλ του θρυλικού Μπομπ Πέισλι από το 1978 μέχρι το 1981.

"Όλοι ξέρουν πως το προηγούμενο ρεκόρ άνηκε στη Λίβερπουλ, άνηκε σε κορυφαίους παίκτες όπως ο Κένι Νταλγκλίς, ο Άλαν Χάνσεν, ο Φιλ Νιλ και άλλοι σπουδαίοι παίκτες. Τώρα όμως το ρεκόρ ανήκει στην Τσέλσι, ανήκει στον Τζον Τέρι, στον Φρανκ Λάμπαρντ και στον Έιντουρ Γκούντγιονσεν, σε όλα αυτά τα παιδιά που είχαν τη συμβολή τους στο ρεκόρ.

Η Τσέλσι έγραψε το όνομά της στα βιβλία της Premier League. Είναι ένα σπουδαίο ρεκόρ και με κολακεύει που είμαι κομμάτι του. Θα πρέπει να πάω σπίτι μου και να θυμηθώ κάθε παίκτη που μας βοηθήσε να πετύχουμε το ρεκόρ, επειδή κάποιοι από αυτούς δεν είναι πλέον στην ομάδα μας. Θέλω να τους θυμηθώ όλους: τον Γκέρεμι, τον Γκούντγιονσεν, τον Νταφ και άλλους", δήλωσε υπερήφανος μετά το ιστορικό ματς ο "Μου".

Στις 25 Αυγούστου ο Μουρίνιο συμπλήρωσε 100 σερί εντός έδρας ματς πρωταθλήματος χωρίς ήττα στην καριέρα του (η τελευταία του ήττα ως γηπεδούχος ήταν το 2002 σε ματς της Πόρτο με τη Μπέιρα Μαρ) χάρη στο 1-0 επί της Πόρτσμουθ, για να ακολουθήσει όμως η αντίστροφη μέτρηση για το διαζύγιό του με την ομάδα που αγάπησε και από την οποία αγαπήθηκε όσοι κανείς.

Ο Σεπτέμβριος του 2007 ξεκίνησε με ήττα, 2-0, από την Άστον Βίλα, ακολούθησε "λευκή" ισοπαλία εντός έδρας με τη Μπλάκμπερν ενώ το κύκνειο άσμα του Μουρίνιο στον πάγκο των Λονδρέζων ήταν ο αγώνας με τη Ρόζενμποργκ στην πρεμιέρα του Champions League.

Το 1-1 με τους πρωταθλητές Νορβηγίας μπροστά σε μόλις 24.973 θεατές στο "Stamford Bridge" ήταν αποτέλεσμα-σοκ, με τον ίδιο να δηλώνει με καυστικό ύφος αμέσως μετά : " Φυσικά και δεν είμαι ευχαριστημένος καθώς δεν μπορούμε να σκοράρουμε και έχουμε και πολλούς τραυματίες.

Είχαμε 20 ευκαιρίες και πετύχαμε ένα γκολ. Οπότε ίσως να χρειαζόταν να κάνουμε 40 φάσεις για να βάλουμε δύο γκολ ή 60 φάσεις για να βάλουμε τρία γκολ. Δεν φταίνε οι επιθετικοί μας αλλά όλη η ομάδα.

Χωρίς αυγά πάντως δεν έχει ομελέτα", κατέληξε ο Μουρίνιο, θέλοντας να "φωτογραφίσει" και τη διοίκηση που δεν είχε εισακούσει το αίτημά του για κάποιες προσθήκες κατά την μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου προκειμένου να υπάρχει μεγαλύτερο βάθος στο ρόστερ.

Λίγα 24ώρα αργότερα συνεδρίασε έκτακτα το διοικητικό συμβούλιο στην Τσέλσι όπου αποφασίστηκε το τέλος της συνεργασίας με τον Μουρίνιο, με την αιτιολογία της απόφασης να είναι τα άσχημα αποτελέσματα αλλά και το μη ελκυστικό ποδόσφαιρο που είχε παρουσιάσει η ομάδα στα πρώτα παιχνίδια της σεζόν.

Αυτά ήταν τα αίτια του διαζυγίου

"Στην πρώτη σεζόν του Ζοζέ όλα ήταν μία χαρά. Ήρθε, κατέκτησε άνετα τον τίτλο, έφτασε μία ανάσα από τον τελικό του Champions League και όλοι ήταν χαρούμενοι. Έπειτα όμως το πράγμα άλλαξε. Ο Πίτερ Κένιον άρχισε να πιστεύει πως ήταν η ιδιοφυία του ως εκτελεστικού διευθυντή που ήταν σημαντική.

Οι φίλοι του Αμπράμοβιτς του έλεγαν πως τα χρήματά του ήταν αυτά που έκαναν τη διαφορά και πως οποιοσδήποτε απλά αξιοπρεπής προπονητής θα έπαιρνε το πρωτάθλημα με τέτοιο μπάτζετ. Ξέχασαν πως το σημαντικότερο άτομο σε οποιοδήποτε σύλλογο είναι ο προπονητής", ήταν η τοποθέση στον "Guardian" ενός καλα πληροφορημένου υπαλλήλου της Τσέλσι μετά την απόφαση για την παύση του Μουρίνιο, με τον ίδιο άνθρωπο να "δίνει παρασκήνιο" και από τον αποχαιρετισμό του προπονητή με τους παίκτες.

"Ο Μουρίνιο είχε θερμή αγκαλιά με 23 από τους παίκτες του. Για τον Ντιντιέ Ντρογκμπά και τον Φρανκ Λάμπαρντ μάλιστα τα συναισθήματα ήταν τόσο δυνατά ώστε να δακρύσουν αμφότεροι, με τον Λάμπαρντ να πηγαίνει μάλιστα στα ντους των αποδυτηριών σε μία προσπάθεια να κρύψει τα δάκρυά του. Αντίθετα οι Σεβτσένκο και Τέρι έκαναν μία τυπική χειραψία. Ουδείς αμφέβαλε πλέον ποιούς θεωρούσε ο Μουρίνιο τους αληθινούς αρχηγούς αυτής της ομάδας".

Ήταν special one όχι μόνο στα λόγια αλλά και στις πράξεις... Από εκείνη την δύσκολη ημέρα του αποχωρισμού κύλησε πολύ νερό στο μύλο, τόσο της Τσέλσι όσο και του Ζοζέ Μουρίνιο, με τις δύο πλευρές να έχουν ουκ ολίγα πράγματα να θυμούνται.

Οι οπαδοί της Τσέλσι μέτρησαν από το 2007 μέχρι το 2013 επτά διαφορετικούς τεχνικούς (!): τον Γκραντ, τον Σκολάρι, τον Χίντινκ, τον Αντσελότι, τον Βίλας-Μπόας, τον Ντι Ματέο και τον Μπενίτεθ. Στο ίδιο διάστημα είδαν την ομάδα τους να χάνει στον τελικό του Champions League το 2008, να κατακτάει νταμπλ το 2010, να σηκώνει το 2012 το βαρύτιμο τρόπαιο της πρωταθλήτριας Ευρώπης νικώντας στον τελικό την γηπεδούχο Μπάγερν και να κάνει back-to-back ευρωπαϊκές επιτυχίες το 2013 με το Europa League.

"Ξέρω ότι είμαι αγαπητός στην Αγγλία. Ξέρω ότι με αγαπούν αρκετοί σύλλογοι και ειδικά ένας παραπάνω". Με εκείνες τις κουβέντες "έκλεινε το μάτι" στην πρώην ομάδα του και στις 3 Ιουνίου 2013 (9 χρόνια και 1 ημέρα από την πρώτη πρόσληψή του) άνοιγε για δεύτερη φορά την αγκαλιά του για να χωρέσει όλη την οικογένεια της Τσέλσι καθώς γινόταν η ανακοίνωση του ονόματός του ως διαδόχου του Ράφα Μπενίτεθ στο πάγκο.

Οι Λονδρέζοι έδιναν και πάλι τα κλειδιά των αποδυτηρίων στον άνθρωπο που ξέρει όσο λίγοι στην προπονητική πιάτσα να "κερδίζει" τους παίκτες και να παίρνει το μάξιμουμ από αυτούς και ο Φρανκ Λάμπαρντ έσπευδε να τον καλωσορίσει με λόγια βγαλμένα μέσα από την καρδιά του:

"Είναι σπουδαίος, το έχω πει εκατομμύρια φορές πως είμαι πολύ τυχερός που έχω δουλέψει μαζί του στο παρελθόν. Πήγε το παιχνίδι μου εκατομμύρια μίλια παραπέρα όπως επίσης και την ποδοσφαιρική μου προσωπικότητα. Εξαιτίας του βελτιώθηκαν τόσο πολύ. Αυτή τη νοοτροπία νικητή την μεταφέρει σε όλες τις ομάδες που εργάζεται.

Δημιουργεί ένα πνεύμα στις ομάδες του που μπορείτε να δείτε απ'έξω πως είναι πολύ ισχυρό. Όλοι ξέρουμε πως είναι κορυφαίος προπονητής". Από την πλευρά του ο Μουρίνιο φρόντισε να ανανεώσει τους όρκους αγάπης του με τους φίλους της ομάδας λέγοντας χαρακτηριστικά:

"Σας υπόσχομαι τα ίδια πράγματα που είχα υποσχεθεί το 2004 αλλά τώρα υπάρχει μία διαφορά: είμαι ένας από εσάς. Στην καριέρα μου είχα δύο μεγάλα πάθη, την Ίντερ και την Τσέλσι, και η Τσέλσι είναι κάτι παραπάνω από σημαντική για μένα.

Ήταν πολύ δύσκολο να παίξω κόντρα στην Τσέλσι και το έκανα μόνο δύο φορές (σ.σ. ο Μουρίνιο συνάντησε ως τεχνικός της Ίντερ την πρώην ομάδα του το 2010 στη φάση των "16" του Champions League και την απέκλεισε με 1 νίκη και 1 ισοπαλία, στην πορεία των Μιλανέζων προς το ιστορικό τρεμπλ), που δεν ήταν τόσο άσχημο".

Μία εβδομάδα αργότερα, στις 10 Ιουνίου 2013, η Τσέλσι παρουσίασε επίσημα τον πολυνίκη τεχνικό, ο οποιός μετά το "special one" βάφτισε τον εαυτό το και "happy one"!

" Είμαι πλέον ο "χαρούμενος". Ο καιρός περνάει γρήγορα. Μοιάζει σαν να πέρασαν δύο μέρες, όμως πρόκειται για εννιά χρόνια από την προηγούμενη φορά που ανέλαβα την Τσέλσι. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος, με την ίδια καρδιά και τα ίδια συναισθήματα που σχετίζονται με το πάθος μου για ποδόσφαιρο. Είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνω ένα σύλλογο και νιώθω ήδη αγαπητός.

Το μήνυμα μου στους παίκτες είναι να δουλέψουν σκληρά, με ποιότητα. Ο σύλλογος είναι πιο σημαντικός από εμάς. Δεν είμαστε τίποτα χωρίς τον σύλλογο. Μαζί με τον Αμπράμοβιτς έχουμε ζήσει ίσως τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα μας. Είμαι έτοιμος να συνεργαστώ ξανά μαζί του σε πολύ καλύτερες συνθήκες σε σχέση με την τελευταία φορά για να φέρω αυτό που ο σύλλογος επιθυμεί.

Αυτό είναι η σταθερότητα", δήλωσε χαρακτηριστικά μπροστά σε 200 δημοσιογράφους και τηλεοπτικά συνεργεία που στριμώχτηκαν στην West Stand του "Stamford Bridge" για να καταγράψουν μία ιστορική στιγμή. Την επιστροφή του Ζοζέ στο δεύτερο σπίτι του. Τα σημαντικότερα νέα αποκτήματα για την Τσέλσι το καλοκαίρι του 2013 ήταν οι Ετό, Γουίλιαν, Σέρλε, Φαν Χίνκελ, με τον Μουρίνιο να ξαναμπαίνει στη μάχη της Premier League έχοντας απέναντί του παλιούς αλλά και νέους ανταγωνιστές.

Η συνέχεια του πρωταθλήματος βρήκε την Τσέλσι να βρίσκεται πάντα μέσα στη διεκδίκηση του τίτλου και τον Πορτογάλο να θυμίζει τον παλιό καλό Μουρίνιο που δεν δίσταζε να "αρπαχτεί" με τον οποιονδήποτε. Τα έβαλε με τον Μόγιες, τον Πελεγκρίνι, τον Μπαλοτέλι και τον Νεϊμάρ, τους προκατόχους του στην Τσέλσι, τους παίκτες του σε ματς που η εμφάνισή τους ήταν απερίγραπτη, ακόμα και με ball boys...

Αποκάλεσε "σπεσιαλίστα στις αποτυχίες" τον Βενγκέρ και εξέφρασε το θαυμασμό του για την Άρσεναλ (ερωτηθείς για τα 1.000 ματς του Αλσατού στον πάγκο της) που "τον υποστηρίζει όλα αυτά τα χρόνια σε τόσο άσχημες μάλιστα στιγμές" ενώ "αγρίεψε" τόσο πολύ από ένα 0-0 της Τσέλσι με τη Γουέστ Χαμ (29 Ιανουαρίου 2014) ώστε να πει για την ομάδα του Σαμ Άλαρνταϊς.

"Αυτό δεν είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο, είναι ποδόσφαιρο από τον 19ο αιώνα. Το μόνο που μου είχε απομείνει να κάνω ήταν να φέρω ένα Black and Decker για να καταστρέψω τον τοίχο που έφτιιαξαν μπροστά από την άμυνά τους..."

Το φινάλε πέρυσι βρήκε την Τσέλσι στην 3η θέση της βαθμολογίας και τον Ζοζέ Μουρίνιο να μην κερδίζει για πρώτη φορά ένα τρόπαιο μέσα στη σεζόν ως προπονητής της (στο Champions League έφτασε για τρίτη φορά στα ημιτελικά με τους Λονδρέζους αλλά αποκλείστηκε από την Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε), με τον ίδιο να διατυμπανίζει πάντως πως η ομάδα του δεν ήταν το φαβορί για τον τίτλο καθώς βρισκόταν σε μεταβατική σεζόν.

Το "zero tituli" δεν είναι όμως κάτι που μπορεί να το χωνέψει με μεγάλη ευκολία ο κορυφαίος κατά πολλούς τεχνικός στον κόσμο αυτό τον αιώνα, με τον Πορτογάλο να καταστρώνει από νωρίς τα σχέδια του για τη φετινή σεζόν κάνοντας πέντε μεταγραφές.

Ο Ντιέγκο Κόστα ήρθε μετά βαΐων και κλάδων από την Ατλέτικο για να δώσει στην ομάδα της Τσέλσι τα γκολ που έλειπαν πέρυσι (πήρε τη θέση του Τόρες) και οι Ντιντιέ Ντρογκμπά και Λοΐκ Ρεμί διαδέχτηκαν τους Σαμουέλ Ετό και Ντεμπά Μπα στη γραμμή κρούσης, ενώ τα δύο ακόμα νέα πρόσωπα ήταν οι Σεσκ Φάμπρεγας και Φιλίπε Λουίς.

Ουσιαστικά οι μεταγραφές των Κόστα και Φάμπρεγας "εκτόξευσαν" τους Λονδρέζους καθώς οι δύο αυτοί παίκτες είναι οι κορυφαίοι για την ομάδα τους μέχρι στιγμής: ο πολιτογραφημένος Ισπανός επιθετικός είναι πρώτος σκόρερ της φετινής Premier League με 17 γκολ και ο πρώην άσος των Άρσεναλ και Μπαρτσελόνα είναι πρώτος στις ασίστ με 15 (τον Σεπτέμβριο έκανε μάλιστα και ρεκόρ για την Premier League με τουλάχιστον μία ασίστ σε έξι σερί ματς).

Το πόσο καθοριστική είναι η συνεισφορά των δύο διεθνών με την εθνική Ισπανίας αντανακλάται και στη βαθμολογία, με την Τσέλσι να πατάει στην κορυφή από την 1η αγωνιστική και να στρογγυλοκάθεται σε αυτή μετά από 22 αγωνιστικές έχοντας +5 από την πρωταθλήτρια Σίτι (στην οποία βρίσκεται πλέον ένα από τα "παιδιά" του Μουρίνιο, ο Φρανκ Λάμπαρντ) και απολογισμό 16 νίκες-4 ισοπαλίες-2 ήττες.

Tην ίδια ώρα συνεχίζει στο Champions League (κληρώθηκε να αντιμετωπίσει στη φάση των "16" την Παρί Σεν Ζερμέν που είχε αποκλείσει πέρυσι στα προημιτελικά) όπου ονειρεύεται να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου ενώ την ερχόμενη Τρίτη θα διεκδικήσει σε αγώνα ρεβάνς με τη Λίβερπουλ την πρόκριση στον τελικό του League Cup.

Αυτό που μπορεί να πει κανείς για τη φετινή Τσέλσι στην 5η συνολικά σεζόν του Μουρίνιο στον πάγκο της είναι πως είναι η ελκυστικότερη που έχει παρουσιάσει ποτέ στους οπαδούς της, με τον προπονητή να διατηρεί σε υψηλό επίπεδο την αμυντική λειτουργία (είναι άλλωστε αδύνατο για έναν παίκτη να αγωνίζεται σε ομάδα του Μουρίνιο και να αγνοεί τα αμυντικά του καθήκοντα) και ταυτόχρονα να έχει κάνει πιο θεαματική και αυτοματοποιημένη την ομάδα του από τη μέση και μπροστά.

"Η Τσέλσι παίζει ποδόσφαιρο σαν την παλιά Άρσεναλ. Ο Ζοζέ Μουρίνιο είναι αναγεννημένος, έχει μετατραπεί σε Αρσέν Βενγκέρ", έφτασε να γράφει σε κείμενό της η "Daily Mail" θέλοντας να αποδώσει όσο το δυνατόν πιο πιστά την φανταστική εικόνα με τα πέντε γκολ και το χορταστικό θέαμα που προσέφερε η Τσέλσι στο πρόσφατο εκτός έδρας ματς με τη Σουόνσι.

Ουσιαστικά μοναδική "παραφωνία" στα 22 ματς που έχει δώσει στο φετινό πρωτάθλημα η Τσέλσι είναι η βαριά ήττα με 5-3 από την Τότεναμ την 1η Ιανουαρίου (μόλις η δεύτερη 5άρα στην καριέρα του μετά από εκείνη του 2010 κόντρα στη Μπαρτσελόνα) ενώ ο αποκλεισμός-σοκ από τη Μπράντφορντ στο Κύπελλο Αγγλίας με εντός έδρας ήττα 4-2 ήρθε να αποδείξει πως ούτε και ο Μουρίνιο μπορεί να αποφύγει τις σούπερ εκπλήξεις που συνιστούν "θεσμό" στον αρχαιότερο διασυλλογικό ποδοσφαιρικό θεσμό του πλανήτη.

Ακόμα και έτσι όμως τίποτα και ουδείς μπορεί να αλλάξει την ξεχωριστή σχέση που έχει αναπτύξει ο Ζοζέ Μουρίνιο με τον κόσμο της Τσέλσι όλα αυτά τα χρόνια. Μία σχέση που ξεκίνησε το 2004 και η οποία σήμερα φαντάζει πιο ατσάλινη από ποτέ. Και στα σημερινά 52α γενέθλιά του ο "special one" θα έχει σίγουρα στο μυαλό του ένα πράγμα: πως σε κανένα άλλο ποδοσφαιρικό κλαμπ στον κόσμο δεν θα μπορούσε να αισθάνεται αυτό που νιώθει τώρα στην Τσέλσι της καρδιάς του... "Happy one"!