Για εκείνους που ενδεχομένως εξακολουθούν να πιστεύουν πως οι χιλιάδες ανθρώπων που περπατούν νυχθημερόν, επί εβδομάδες, που θαλασσοπνίγονται, για να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους στη ζωή δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν, θα χρειαστεί να σας μεταφέρουμε στις 15 Μαρτίου του 2011. Εκείνη την ημέρα συνελήφθη στην πόλη Daraa μια παρέα εφήβων και παιδιών, να γεμίζουν τοίχους με graffiti πολιτικού περιεχομένου. Αυτή ήταν η αφορμή για να βγει ο λαός της Συρίας (χώρα με πληθυσμό 22.457.336 ανθρώπους) στους δρόμους και να διαδηλώσει εναντίον του καθεστώτος της οικογένειας al-Assad (κυβερνά ανελλιπώς τη Συρία, από το 1971). Επενέβησαν οι δυνάμεις ασφαλείας της χώρας και δολοφόνησαν δεκάδες, στην προσπάθεια καταστολής της εξέγερσης.

Ζητούμενο της αρχικής "επανάστασης", φερόταν να είναι ένα κράτος δικαίου και ελευθερίας. Ανεπίσημα, έναν τεράστιο ρόλο στις εξελίξεις έπαιξε η στρατηγική αξία της Συρίας, λόγω της γεωγραφικής της θέσης -στην καρδιά της Μέσης Ανατολής- και άρα με μεγάλη γεωπολιτική και γεωοικονομική επίδραση, αν σκεφτείτε πως είναι φυσικό πέρασμα για τη μεταφορά πετρελαίου από τη Μέση Ανατολή στις ακτές της Μεσογείου και από εκεί στους καταναλωτές της Ευρώπης. Μεταξύ των χωρών που επηρεάζουν ή επηρεάζονται από την κρίση είναι οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Γερμανία και έχουν ταχθεί κατά του Βashar al-Assad -με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Περισσότεροι από 4 εκατομμύρια Σύροι έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα τους, από το 2011

Δεκαέξι μήνες μετά τις 15/3 του 2011, ο διεθνής Ερυθρός Σταυρός χαρακτήρισε επισήμως τις ταραχές, ως "εμφύλιο πόλεμο", με τις εκθέσεις των Ηνωμένων Εθνών να αναφέρουν κατ' οίκον επισκέψεις του στρατού στο χωριό Tremseh, για τον εντοπισμό και τη δολοφονία αποστατών και ακτιβιστών. Η κυβέρνηση της χώρας απάντησε ότι επρόκειτο για στρατιωτική επιχείρηση, που αφορούσε τους ένοπλους αντάρτες, οι οποίοι είχαν πάρει τον έλεγχο της περιοχής. Αργότερα, προστέθηκε εμφύλιος μέσα στον εμφύλιο (με τους αντάρτες να μάχονται και εναντίον των τζιχαντιστών, της οργάνωσης "Ισλαμικό Κράτος"), ενώ τελευταία προέκυψαν και οι ενδοϊσλαμικές συγκρούσεις.

Στα τέσσερα χρόνια της φρίκης του εμφυλίου, υπολογίζεται πως έχουν σκοτωθεί 215.518 άνθρωποι, εκ των οποίων οι 66.109 ήταν άμαχοι και τα 10.808 ήταν παιδιά. Σε αυτούς τους αριθμούς δεν περιλαμβάνονται όσοι θεωρούνται αγνοούμενοι, μηδέ όσοι έχουν φυλακιστεί από το καθεστώς. Πόσω μάλλον, τα 4.087.139 των ανθρώπων που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους, αλλά και τα 4.25 εκατομμύρια που έχουν εκτοπιστεί εντός των συνόρων. Από τον Απρίλιο του 2011 έως τον Αύγουστο του 2015, 428.735 Σύροι έχουν ζητήσει άσυλο στην Ευρώπη. Το 43% εξ αυτών στη Γερμανία και τη Σερβία, το 40% στη Σουηδία, την Ουγγαρία, την Αυστρία, την Ολλανδία και τη Βουλγαρία και το 17% στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ.

Αν δεν έπαιζα στην εθνική, θα με υποχρέωναν να γίνω δολοφόνος των δικών μου ανθρώπων

Για όσους επιβιώνουν, αυτό το ταξίδι είναι η αρχή της ιστορίας τους, όπως διαβεβαιώνει ο Mohammed Jaddou, γεννημένος στην πόλη Latakia (" η πιο όμορφη πόλη του κόσμου", λέει με υπερηφάνεια). Από τα 8 του χρόνια, το ταλέντο του ήταν ήδη γνωστό μεταξύ των προπονητών της χώρας. Τον ζήτησε η Hutteen, η τοπική ομάδα που μετέχει στην Premier League της Συρίας. Πολύ σύντομα θα τον καλούσαν στις μικρές εθνικές. " Σταμάτησα να δίνω προσοχή στο σχολείο μου. Άρχισα να ενδιαφέρομαι αποκλειστικά για το ποδόσφαιρο. Δεν θα είναι υπερβολή να πω ότι αγαπούσα το ποδόσφαιρο περισσότερο από τους γονείς μου". Ο εμφύλιος δεν είχε ξεκινήσει ακόμα. Άπαξ και άρχισαν οι εχθροπραξίες, το να παίζεις ποδόσφαιρο δεν ήταν και το πιο απλό πράγμα. Εκείνος κατάφερε να συνεχίσει, μέσω της Premier League, όταν η FIFA απαγόρευσε τα διεθνή ματς, επί εδαφών Συρίας. Οι νέοι παίκτες έπρεπε να ταξιδέψουν από την ακτή στη Δαμασκό, μέσω ενός πολύ επικίνδυνου δρόμου.

Η γενέτειρα του Jaddou

Έγινε αρχηγός της εθνικής Συρίας U17, μέλος της ομάδας που προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Χιλής -μέσω του Asian Football Confereration που διεξήχθη πέρυσι στην Ταϊλάνδη. Η διοργάνωση ξεκινά στις 17 του Οκτώβρη. Ο Jaddou δεν θα παραστεί. Απώλεσε αυτό το δικαίωμα, την ημέρα που αποφάσισε να εγκαταλείψει τη χώρα του. Όχι όμως και τα όνειρα του. Τουναντίον, έβαλε στόχο να φτάσει στη Γερμανία, με όποιον τρόπο χρειαζόταν. Χώρα της οποίας οι οπαδοί έχουν δείξει τη συμπαράσταση τους στους πρόσφυγες. Έμπρακτα. Δεν υπάρχει ματς της Bundesliga που δεν αναρτήθηκε πανό με το "Πρόσφυγες καλωσήλθατε". Τα clubs επίσης, έχουν εκφραστεί σχετικά και συνόδευσαν τα λόγια με πράξεις: φιλικά παιχνίδια, των οποίων τα έσοδα διατέθηκαν στους πρόσφυγες. Μόνο η Bayern Munich πρόσφερε 1.000.000 ευρώ, στο σκοπό.

ταν τα πράγματα πήραν τη χειρότερη δυνατή τροπή. Ουδείς μπορούσε να φανταστεί πως θα προκύψει και εμφύλιος πόλεμος, μέσα σε όλα τα άλλα". Καθ' οδόν για μια προπόνηση της εθνικής U17 -ομάδας στην οποία τελούσε χρέη αρχηγού- " το λεωφορείο δέχθηκε επίθεση. Κάναμε την προετοιμασία στο Sham και κατά τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί, εκτοξεύονταν ρουκέτες πάνω από τα κεφάλια μας. Ενόσω ήμασταν στο γήπεδο, βλέπαμε τις ρουκέτες να προσγειώνονται κοντά μας. Κάποια στιγμή, συνηθίσαμε στο θέαμα. Άλλες φορές, γίναμε μάρτυρες συμπλοκών μεταξύ του στρατού της χώρας και του απελευθερωτικού στρατού. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι πόσους θανάτους έχω δει, πόσους βομβαρδισμούς. Το λεωφορείο μας ήταν... ένας συνηθισμένος στόχος, ενώ είχαν βομβαρδίσει και το γήπεδο μια δυο φορές. Αυτή ήταν η καθημερινότητα ενός Σύρου ποδοσφαιριστή, στην πόλη Sham".

Αν ένιωσε τρομοκρατημένος; " Φυσικά. Όταν είπα στους γονείς μου, όσα είχα περάσει, προσπάθησαν να με αποτρέψουν από το να παίξω ξανά στην εθνική. Ο πατέρας μου, μου είπε πως δεν ήταν προετοιμασμένος να με θυσιάσει, για το καλό του ποδοσφαίρου. Όταν ενημέρωσα ότι ήθελα να φύγω, οι αντάρτες με απείλησαν με τη ζωή μου. Η ομοσπονδία των σπορ με ενημέρωσε πως αν δεν έπαιζα για την εθνική, θα με τιμωρούσαν με δια βίου αποκλεισμό. Έπρεπε να προσπαθήσω πολύ, για να πείσω τους γονείς μου να με αφήσουν να επιστρέψω στην ομάδα. Στο μυαλό μου, ήταν η ευκαιρία μου να δείξω στην Ασία και τον υπόλοιπο κόσμο πως υπάρχει ένας παίκτης, του οποίου το όνομα είναι Mohammed Jaddou και μπορεί να παίξει εκτός Συρίας. Ένας άλλος -πολύ σημαντικός- λόγος που δεν εγκατέλειψα το ποδόσφαιρο, ήταν γιατί αν το έκανα, θα με υποχρέωναν να πάω στον κρατικό στρατό, να πάρω όπλο και να γίνω δολοφόνος. Δολοφόνος των δικών μου ανθρώπων. Δολοφόνος του έθνους των Σύρων".

Ο θάνατος του συμπαίκτη του και η απόφαση της προσφυγιάς

Συνέχισε λοιπόν, να προπονείται έως την ημέρα που ο κολλητός του, στη ζωή και στην εθνική, ο συγκάτοικος του στα εκτός έδρας παιχνίδια, σκοτώθηκε σε ηλικία 15 χρόνων, κατά τη διάρκεια ένοπλης επίθεσης στην πόλη Hama " Ο Tarik Gharir ήταν ο καλύτερος μου φίλος. Ήμασταν σε ένα φιλικό παιχνίδι, μεταξύ της Heteen και της Tishreen. Μετά το τέλος του ματς, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα. Με ενημέρωσαν πως ένας από τους συμπαίκτες μου είχε σκοτωθεί στη Hama. Ζήτησα να μάθω το όνομα και όταν μου είπαν πως ήταν ο Tarik, έπαθα σοκ. Έκλαιγα για δυο μέρες. Δεν θέλω να σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή. Ήταν πολύ δύσκολη για εμένα (βουρκώνει). Κάθε φορά που το μυαλό μου γυρίζει εκεί, αισθάνομαι ενοχές που τον άφησα... (δακρύζει)". Στο τηλέφωνο του έχει τη φωτογραφία του αδικοχαμένου Tarik. Την κοιτάζει ακόμα, κάθε μέρα.

Ο δημοσιογράφος του δίνει το χρόνο που χρειάζεται για να συνέλθει, μαζί με μια αγκαλιά και μετά τον ακούει να λέει " οι περισσότεροι παίκτες ήθελαν να εγκαταλείψουν την εθνική. Αλλά ήταν η ευκαιρία μας να δείξουμε στον κόσμο πως μας έχουν στερήσει τα δικαιώματα μας. Ούτε η Ομοσπονδία των σπορ, μηδέ το κράτος της Συρίας μας έδωσαν ό,τι αξίζουμε. Καθίσαμε όλοι μαζί, συζητήσαμε και αποφασίσαμε να μείνουμε δυνατοί και να μετάσχουμε στους τελικούς της Ασίας. Αυτό που θέλαμε, ήταν να δείξουμε στον κόσμο ποια είναι η εθνική Συρίας και να κάνουμε τα όνειρα του Tarik πραγματικότητα, με την πρόκριση μας στο Παγκόσμιο Κύπελλο". Για αυτό και όλοι παρέστησαν στο πρωτάθλημα της Ασίας U16, στην Ταϊλάνδη, όπου έφτασαν στα ημιτελικά και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2015. Ο Jaddou ήταν ο ηγέτης έως την τετράδα. Στο ματς με τη Νότιο Κορέα, δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής λόγω τιμωρίας. Η Συρία έχασε 1-7.

Το πλοίο χωρούσε 70 άτομα. Ήμασταν 135. Ήμασταν καταδικασμένοι από την αρχή

Όταν επέστρεψε από την Ταϊλάνδη, ενημέρωσε τους δικούς του πως είχε έλθει η ώρα να φύγει μακριά τους. Αρχικά, δοκίμασε να "πετάξει" για τη Γερμανία, την αγαπημένη του χώρα απ' όταν ήταν μικρό παιδί. Στο αεροδρόμιο έμαθε πως όλα τα μέλη της εθνικής, ήταν στη λίστα με τους πολίτες που δεν είχαν δικαίωμα να αφήσουν τη Συρία. Ζήτησε ακρόαση από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας. Δεν του απάντησε ποτέ, κανείς. Ο πατέρας του, Bilal πούλησε το σπίτι τους, μάζεψε τα 15.000 ευρώ που του είχαν ζητήσει οι λαθρέμποροι για να περάσουν τον ίδιο και το παιδί του στην Τουρκία και από εκεί, με πλοίο, στην Ιταλία. Τους τέσσερις μήνες που είχαν προηγηθεί, περί τους 2000 ανθρώπους είχαν πεθάνει, προσπαθώντας να διασχίσουν τη Μεσόγειο, με βάρκα -σύμφωνα με το Διεθνή Οργανισμό Προσφύγων.

" To ταξίδι ξεκίνησε στις 7 Απριλίου του 2015. Η σκέψη ότι θα αφήσω τη μητέρα μου και τα δυο αδέλφια μου, ότι δεν θα τους δω για ένα ή δύο χρόνια, με στενοχωρούσε πάρα πολύ. Έφυγα με το θείο μου, με προορισμό την Τουρκία. Ταξιδεύαμε από τις 6 το πρωί έως τις 11 το βράδυ, μέχρι να φτάσουμε στα σύνορα. Ο δρόμος ήταν τραχύς και δύσκολος. Οι λαθρέμποροι της Τουρκίας δεν περιμένουν να πας εσύ σε αυτούς. Έρχονται και σου λένε πως υπάρχει ένα τουριστικό γιοτ, μήκους 21 μέτρων, με προορισμό την Ιταλία. Σου λένε πως χωρά 70 άτομα. Εμείς συμφωνήσαμε να πάμε με αυτούς".

Στις 15 Απριλίου επιβιβάστηκε σε βάρκα, μαζί με άλλους πολλούς άλλους επιβάτες. " Ξεκινήσαμε από την Adana, για την Ιταλία. Έπειτα από 6 ώρες, μέρος του σκελετού του πλοίου απέκτησε ρήγμα, έβαζε νερά και αρχίσαμε να βυθιζόμαστε. Πήραμε κουβάδες και προσπαθούσαμε να κάνουμε ό,τι μπορούσαμε. Χρειάστηκε να πετάξουμε στη θάλασσα, ό,τι είχαμε μαζί μας. Φαγητό, ρούχα, τα υπάρχοντα μας. Δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Έπρεπε να κρατήσουμε τη βάρκα στην επιφάνεια. Λίγο αργότερα, "έπεσε" το ρεύμα και έπειτα από δυο ημέρες διαλύθηκε η πηδαλιούχηση. Μείναμε στο ίδιο σημείο, για τρεις ημέρες. Όλοι πιστέψαμε πως θα πεθάνουμε, έως ότου μας πλησίασε ένα σκάφος από τον ιταλικό στρατό, κοντά στη Σικελία. Είχαν περάσει πέντε ημέρες που δεν είχαμε κοιμηθεί".

Όλως... περιέργως "το πλοίο μας δεν είχε 70 τελικά επιβάτες, αλλά 135. Ήμασταν καταδικασμένοι, ευθύς εξ αρχής και όλοι αντιμετωπίσαμε από πολύ κοντά το θάνατο. Με τη βοήθεια του Θεού και του σκάφους από την Τουρκία, σωθήκαμε. Σε όλο το ταξίδι, είδα τουλάχιστον 500 ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους". Το βέβαιο είναι ότι " ποτέ στη ζωή μου δεν θα ξεχάσω αυτές τις εικόνες. Όσο σκληρά και αν προσπαθήσω".

Στην Ιταλία, ακολούθησε τη διαδικασία που ακολουθεί κάθε άλλος πρόσφυγας. Πήγε σε κέντρο κράτησης, του πήραν δαχτυλικά αποτυπώματα και μετά τον άφησαν να φύγει. Η Chiara Montaldo, η οποία δουλεύει στο τμήμα υποδοχής της Σικελίας, για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, εξήγησε στους New York Times πως " κάθε μήνα, φτάνουν κοντά μας περίπου 10.000 άνθρωποι. Θυμάμαι την περίπτωση του Jaddou. Είχε εξαιρετικό μέλλον στη χώρα του, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή από το να φύγει".

Μαζί με τον πατέρα του και το θείο του, Zakaria ταξίδεψαν προς βόρεια, με κύρια ανησυχία να μην τους πιάσει η αστυνομία. Έφτασαν στο Μιλάνο, όπου κοιμήθηκαν στον σταθμό των τραίνων, πριν δώσουν τα τελευταία τους χρήματα σε έναν διακινητή, ο οποίος τους υποσχέθηκε πως θα τους πάει με το αυτοκίνητο του στο κέντρο προσφύγων του Μονάχου. Από εκεί, έφτασαν στο μέρος που ζουν σήμερα. Στην παρούσα φάση, είναι σε καθεστώς προσωρινού ασύλου. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν του επιτρέπεται να εγκαταλείψει την περιοχή, χωρίς να ζητήσει την άδεια των γερμανικών αρχών.

Ζει με τους δικούς του ανθρώπους και άλλους τρεις πρόσφυγες, σε μια περιοχή κοντά στην λίμνη Constance κοντά στο Ρήνο (κοντά και στα σύνορα με την Αυστρία και την Ελβετία) και ανήκει στην FV Ravensburg -ομάδα που εδρεύει 48 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Για να μπορεί να προπονείται, επίσης αιτήθηκε σχετικής αδείας. Του ενέκριναν τρεις προπονήσεις, την εβδομάδα. Σημείωση: κάθε φορά που ζητά άδεια, δίνει 10 ευρώ. Η υπόλοιπη οικογένεια του είναι ακόμα στη Συρία. " Η τελευταία φορά που είδα τη μητέρα μου, ήταν πριν ξεκινήσω το ταξίδι από τη Συρία για την Τουρκία, στις 7 Απριλίου. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Μου λείπει τόσο πολύ. Εύχομαι μια μέρα να καταφέρω να επιστρέψω στη χώρα μου".

Όταν έφτασε στη Γερμανία, ολοκληρώνοντας το ταξίδι των 5633 χιλιομέτρων από την πατρίδα του, σε διάστημα δυο μηνών " ήμουν τόσο χαρούμενος που επιτέλους τα είχαμε καταφέρει να φτάσουμε στη χώρα που ήθελα να πάω. Ήθελα να δείξω πως ένας Σύρος ποδοσφαιριστής, μπορεί να αγωνιστεί στην Bundesliga. Ένας φίλος μου από το Λίβανο, μου είχε πει πως έχει ενημερώσει για την ύπαρξη μου την Bayer Leverkusen. Ήξερα πως θέλουν να με δουν και να μου δώσουν μια ευκαιρία. Ο προπονητής της U19 είπε πως είμαι πολύ καλός παίκτης, αρκετά καλός για να αγωνιστώ στην Bundesliga. Αλλά δεν είχαμε τα κατάλληλα έγγραφα, για να δηλωθώ στη λίγκα. Για αυτό και η ομάδα δεν μπορούσε να με υπογράψει". Έπρεπε να βρει άλλη λύση. Τη βρήκε άλλος για εκείνον. Για την ακρίβεια, άλλη.

Η κόρη του δημάρχου της πόλης Oberstaufen, είχε ακούσει πως ένας νεαρός Σύρος ποδοσφαιριστής ζούσε κοντά στην περιοχή. Επικοινώνησε με έναν παλαίμαχο Κροάτη παίκτη που ήξερε και διατηρούσε bar στην πόλη, ενώ παράλληλα εργαζόταν και ως ατζέντης. Ο Ivan Knezovic έκανε κάποια τηλεφωνήματα και εξασφάλισε μια πρόσκληση για τον Jaddou. Από την FV Ravensburg. Ήταν για προπόνηση. " Δεν ξέραμε καν τι να περιμένουμε", ομολογεί ο προπονητής της U19, Markus Wolfangel, " τελικά, μας εξέπληξε όλους. Ακόμα και τους άλλους παίκτες! Έπειτα από 15 λεπτά, ένας εξ αυτών ήλθε και μου είπε "πρέπει να τον πάρουμε". Τον πήραν. Ο μικρός άρχισε μαθήματα γερμανικών, για να μπορεί να συνεννοείται, να καταλαβαίνει τι του λέει ο προπονητής του, τι θέλουν οι συμπαίκτες του. Ήδη κάποιοι σύλλογοι της Bundesliga έχουν εκφράσει το ενδιαφέρον τους για εκείνον.

Όνειρο του είναι " να παίξω στη Real Madrid". Για την ακρίβεια, αυτό που θέλει είναι " να γίνω ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Αλλά δεν θα έλεγα πως πρόκειται για όνειρο. Περισσότερο είναι φιλοδοξία. Όλοι ονειρεύονται, αλλά λίγοι κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα. Έχω σκοπό να ζήσω το όνειρο μου και να δείξω στον κόσμο πως μπορώ να παίξω για τη Real Madrid". Προς το παρόν, δουλεύει ασταμάτητα για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που δημιουργούνται από το γεγονός ότι θεωρείται το καλύτερο prospect της Ασίας.

Είναι ο πρώτος που πηγαίνει στο γήπεδο και ο τελευταίος που φεύγει. Και όταν δεν προπονείται, έχει πάντα μια μπάλα στα πόδια του. Την κρατά κοντά στο στήθος, τη φιλάει και μετά ασχολείται... για ώρες μαζί της. Στα 45 λεπτά που χρειάζεται για να επιστρέψει στο νέο του σπίτι, παίρνει το τηλέφωνο του και βλέπει τις φωτογραφίες από τη Latakia, όπως ήταν. Όχι όπως έχει γίνει. Βλέπει τις φωτογραφίες της οικογένειας του, των συμπαικτών του στην εθνική Συρίας. Πάντα στέκεται λίγο περισσότερο στη φωτογραφία του Christiano Ronaldo. Είναι το ίνδαλμα του. " Αν ο Θεός μου το έχει γραμμένο στη μοίρα μου, θα γίνω ακόμα καλύτερος από εκείνον", λέει.

Σε λίγους μήνες, θα περάσει από συνέντευξη που θα κρίνει το αν θα του δώσει η Γερμανία άσυλο. Θα κρίνει αν θα μπορεί να μείνει εκεί. Φοβάται μην τον στείλουν πίσω στην Ιταλία, όπου θα είναι πολύ πιο δύσκολο να καλέσει την οικογένεια που έχει αφήσει πίσω του. " Θέλω να ξεκινήσω, όσο πιο γρήγορα μπορώ τη διαδικασία να τους φέρω κοντά μου. Να τους πάρω μακριά από την καταστροφή, από μια χώρα που αφορά πια μόνο απαγωγές και προσβολές. Να ζήσουν στη Γερμανία, με ασφάλεια. Κάθε μέρα φοβάμαι πως θα με ενημερώσει κάποιος για το θάνατο τους. Ελπίζω να προλάβω".

Πηγές: Copa90.com, New York Times, Unicef, fifa.com, cbc.ca, welt.de