Στην ιδανική κοινωνία, ο ξαφνικός θάνατος θα ήταν μια φράση που θα διαβάζαμε σε ποδοσφαιρικά κείμενα, μόνο για ματς που είχαν κριθεί με "χρυσό γκολ". Συνήθεια που αν θυμάστε, είχε υιοθετήσει η FIFA από το 1993 και διήρκεσε στην Ευρώπη έως το 2002. Ναι, τότε που δεν ήθελαν να καταπονούν τους παίκτες, με επιπλέον αγωνιστικό χρόνο. Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι άρδην διαφορετική, όπως θύμισε ο Sascha Lewandowski , ο οποίος αυτοκτόνησε την Τετάρτη (8/6). Δεν είναι ο πρώτος αυτόχειρας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Μακάρι να είναι ο τελευταίος. Βέβαια, η δική του περίπτωση διαφέρει πολύ από των υπολοίπων, καθώς είναι ο πρώτος που αυτοκτονεί για εμπλοκή σε σκάνδαλο παιδεραστίας.

Robert Enke

Ο γιος αθλητικού ψυχολόγου και σύζυγος πρωταθλήτριας στον πένταθλο, τo 1999 πήρε την πρώτη του μεταγραφή για το εξωτερικό. Πήγε στην Benfica, απόφαση που αμφισβήτησε -αφότου είχε υπογράψει- ελέω των κρίσεων πανικού που αντιμετώπιζε ήδη. Από τη στιγμή όμως, που είχε υπογράψει, έπρεπε να τιμήσει το συμβόλαιο. Τα όσα έκανε την τριετία που ακολούθησε, τον έβαλαν στις λίστες με τα "θέλω" κορυφαίων ομάδων (Arsenal, Atlético Madrid, Manchester United). Διάλεξε την Barcelona. Σύντομα διαπίστωσε πως "η θέση του τερματοφύλακα σε αυτήν την ομάδα, είναι η πιο δύσκολη στην Ευρώπη". Κατέληξε στο να είναι αναπληρωματικός του Bonano και μετά του Valdés.

Έκανε την πρώτη εμφάνιση στον ντροπιαστικό αποκλεισμό από το κύπελλο, από την Novelda CF -ομάδα τρίτης κατηγορίας. Ο Frank de Boer είπε δημοσίως πως έφταιγε ο Enke, για την έξοδο. Έκτοτε, εκείνος παρέλυε στην υποψία του ότι θα κάνει λάθος. Έχανε το χρώμα του, στην ιδέα ότι κάποιος θα του βάλει τις φωνές. Διαγνώσθηκε με κλινική κατάθλιψη. Όταν ο Louis van Gaal αντικατέστησε τον Frank Rijkaard, τον έδωσε δανεικό στη Fenerbahçe, σε deal που έστειλε τον Reçber στην Καταλονία. Υπερασπίστηκε το τέρμα της Fener, στο 0-3 από την Istanbulson, στις 10/8 του 2003, οπότε οι οπαδοί του αντικείμενα πάνω του. Το ίδιο βράδυ υπέβαλε την παραίτηση του. Το ίδιο βράδυ άρχισε η κατάθλιψη και οι σκέψεις να παρατήσει το ποδόσφαιρο.

Η Tenerife του έδωσε μια ευκαιρία -όταν τον ζήτησε από την Barcelona όπου άνηκε. Την άρπαξε και έδειξε να το απολαμβάνει. Το 2004 επέστρεψε στη χώρα του, για την Hannover 95. Έμεινε εκεί πέντε χρόνια, ψηφίστηκε δυο φορές ως "καλύτερος τερματοφύλακας" στη Bundesliga, έγινε αρχηγός της ομάδας και μέτρησε 180 συμμετοχές, ενώ έγινε και διεθνής -το 2007. Μια χαρά όλα; Γράψε λάθος. Το 2004 ήταν που απέκτησε και την κόρη του, Lara, η οποία διαγνώστηκε με τη γέννηση της, με "σύνδρομο υποπλαστικής αριστερής καρδιάς" (βλ. δυσπλασία). Στους πρώτους μήνες της ζωής της, έχασε την ακοή της από λάθος φαρμακευτική αγωγή που της δόθηκε. Βρέθηκε ωστόσο, τρόπος να την επανακτήσει. Δεν βρέθηκε όμως, τρόπος να γιάνει η καρδούλα της και πέθανε το 2006.

Τον Ιανουάριο του 2009 έπαθε κάταγμα στον καρπό και η κατάθλιψη έκανε την επανεμφάνιση της. Τέσσερις μήνες μετά, με τη σύζυγο του Teresa υιοθέτησαν ένα κοριτσάκι: την Leila. Όλα έδειχναν να είναι μια χαρά. Έδειχναν. Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Στις 10 Νοεμβρίου του 2009, βρέθηκε νεκρός 200 μέτρα από τον τάφο της Lara. Eίχε πέσει στις γραμμές του σιδηροδρομικού σταθμού στο Eilvese. Πριν φύγει από το σπίτι, φίλησε τη γυναίκα του και το παιδί του, όπως έκανε κάθε μέρα. Η αστυνομία βρήκε σημείωμα του αυτόχειρα, αλλά δεν αποκάλυψε ποτέ τι ανέφερε. Η Teresa αποκάλυψε πως ο Robert υπέφερε έξι χρόνια από κατάθλιψη, ότι τον παρακολουθούσε ψυχίατρος, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να βρει τον τρόπο να επιβιώσει της απώλειας της κόρης του. Φοβόταν πως αν αποκαλυφθεί το ψυχολογικό πρόβλημα που είχε, θα "έχανε" και τη Leila, όπως θα τελείωνε και η καριέρα του. Είχε "χαθεί"' στα μονοπάτια του μυαλού του, πριν χαθεί από τη ζωή.

Dale Roberts

Ο γεννημένος στο Horden της County Durham, στις 14 Δεκεμβρίου του 2010, Dale Roberts φοίτησε στις ακαδημίες της Sunderland και της Middlesbrough, πριν υπογράψει το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο με τη Nottingham Forest, το 2005. Ακολούθησαν οι δανεισμοί του goalkeeper σε Eastowood Town, Alfreton Town και Rushden & Diamonds, πριν τον αγοράσει η τελευταία το 2009. Προηγήθηκε η κλήση του στην εθνική και η πρώτη του εμφάνιση με την τρίτη ομάδα. Σε όλη τη διαδρομή από το σχολείο έως και τη διεθνή συμμετοχή είχε στο πλευρό του τη Lindsey Cowan, με την οποία είχαν αρραβωνιασθεί έπειτα από έξι χρόνια σχέσης. Τον Δεκέμβριο του 2010, η σχέση διαλύθηκε. Η σύντροφος της ζωής του τον είχε απατήσει, τον Μάιο του ίδιου έτους, με τον συμπαίκτη του και αδελφό του John Terry, Paul. Γεγονός που κυκλοφόρησε, με τον Terry να πηγαίνει ως ελεύθερος στην Darlington, μετά το ξέσπασμα του σκανδάλου.

Ο Dale αισθάνθηκε ντροπή, εξαφανίστηκε από προσώπου γης και άρχισε να παίρνει αντικαταθλιπτικά. Η μητέρα του αποκάλυψε όταν πια ήταν αργά, πως ένιωθε ότι δεν είχε κίνητρο για τίποτα και ήταν σε διαρκή λήθαργο. Παρεμπιπτόντως, αντιμετώπιζε και έναν τραυματισμό στο πόδι, από τον Νοέμβριο. Ο γιατρός της ομάδας ήταν εκείνος που του έγραψε τη συνταγή για τα αντικαταθλιπτικά, προκειμένου να ξεπεράσει τις κρίσεις πανικού. Λίγες ημέρες πριν την προγραμματισμένη επιστροφή του, είχε πει στην Lindsey με την οποία ήταν πάλι μαζί πως "φοβάμαι πολύ που θα παίξω απόψε". Εκείνη επιβεβαίωσε πως ο Dale δεν ήθελε να κάνει προπονήσεις, δεν ήθελε να συναναστρέφεται με τους συμπαίκτες του, ότι έκλαιγε και γενικά ήθελε να τον αφήσουν στην ησυχία του "γιατί το σώμα μου δεν αντέχει άλλο". Παραμονή της επανεμφάνισης του στα γήπεδα, ο προπονητής του τον ενημέρωσε πως επρόκειτο να ξεκινήσει το ματς. Όταν ξημέρωσε, δεν πήγε στο ζέσταμα -πριν το ματς-, η ομάδα του τον αναζήτησε και η αστυνομία τον βρήκε στο σπίτι του, νεκρό. Είχε απαγχονιστεί. Σε πίνακα της κουζίνας, είχε γράψει "αγαπώ την Lindsey Elizabeth Cowan τόσο πολύ, είναι ο έρωτας της ζωής μου".

Gary Speed

Αγωνίστηκε ως μέσος στη Leeds United (πήρε μαζί της το πρωτάθλημα στη First Division, το 1992), στην Everton (αγαπημένη ομάδα των παιδικών του χρόνων), στη Newcastle United, τους Bolton Wanderers και τη Sheffield United, στην εθνική Ουαλίας (έγινε και ο αρχηγός της) και μάλιστα, είχε τις δεύτερες περισσότερες συμμετοχές (85 από το 1990 έως το 2004). Μετά, έγινε ο προπονητής των Ουαλών και γενικά ήταν από τους τύπους που δεν δημιουργούσε ποτέ πρόβλημα, από αυτούς που δεν είχαν να αντιμετωπίσουν κάποιο σοβαρό τραυματισμό στην καριέρα τους. Έως το θάνατο του, μόνο οι David James και Ryan Giggs είχαν περισσότερες συμμετοχές από εκείνον, στην Premier League (είχε φτάσει τις 840). Είχε τιμηθεί και από τη βασίλισσα, για την προσφορά του στο ποδόσφαιρο.

Στις 26 Νοεμβρίου του 2011, είχε εμφανιστεί σε εκπομπή του BBC One (το Football Focus). Όταν τον ρώτησαν πώς αισθάνεται, είπε "σε καλή κατάσταση". Μετά το τέλος της εκπομπής, στη 1 το μεσημέρι έκανε τις βόλτες του στη MediaCity (εκεί που είναι όλα τα στούντιο), πριν συναντήσει τον Alan Shearer. Είχαν συμφωνήσει να δουν μαζί το ματς της Newcastle United με τη Μanchester United, στο Old Trafford -που ήταν κάποια λεπτά μακριά, με τα πόδια. Όταν τελείωσε το παιχνίδι, στις 17.00, οδήγησε έως το σπίτι του -μια ώρα μακριά από το Old Trafford. Το επόμενο πρωί, λίγο πριν τις 7, η γυναίκα του Louise αντίκρισε μπροστά της, στο γκαράζ το πτώμα του. Είχε κρεμαστεί.

Τους μήνες που ακολούθησαν, έγινε γνωστό πως η δουλειά του στην εθνική Ουαλίας είχε δημιουργήσει προβλήματα στο γάμο του και ότι είχε τσακωθεί με τη σύζυγο του, το βράδυ πριν την αυτοκτονία. Ο Shearer θύμισε πως καταστάσεις σαν και αυτές είναι λογικές, στις μακροχρόνιες σχέσεις. Η σύζυγος του διαβεβαίωσε ότι είχαν συμφωνήσει να κάνουν ένα ταξίδι και ανυπομονούσαν για την ημέρα που θα έφευγαν. Η μητέρα του Speed, Carol τον περιέγραψε ως "άνθρωπο που έβλεπε το ποτήρι μισοάδειο" και η Louise πρόσθεσε ότι "ήταν "κλειστός" χαρακτήρας". Μαζί και ότι "το χαμόγελο στην τελευταία τηλεοπτική εμφάνιση που έκανε, δεν ήταν ειλικρινές". Αποκάλυψε και ότι τρεις ημέρες πριν το απονενοημένο, της είχε στείλει γραπτό μήνυμα πως είχε σκεφτεί να αυτοκτονήσει "αλλά με είχε διαβεβαιώσει ότι δεν θα το έκανε, για εμένα και τους γιους μας".

Ο πατέρας του, Roger ήταν εκείνος που είπε πως ο γιος του είχε κατάθλιψη "και αυτό δεν είχε να κάνει, με το γεγονός ότι κάποιοι αμφισβητούσαν τη σεξουαλικότητα του στο διαδίκτυο. Αν ίσχυε αυτό, θα ήταν πιο εύκολο για εμάς που μείναμε πίσω, γιατί θα ξέραμε ότι υπάρχει κάποιος λόγος για αυτό που έκανε. Δεν είχε εμφανίσει κάποια συμπτώματα κατάθλιψης και δεν είχαμε ιδέα τι περνά. Ξέραμε πως είναι πολύ οργανωτικός, έως και ψυχαναγκαστικός, αλλά όχι σε ανησυχητικό βαθμό. Δεν τον ρώτησα ποτέ πώς νιώθει, γιατί ένιωθα ότι δεν χρειάζεται. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε πάντα το χαμόγελο στα χείλη. Οι άνθρωποι που έχουν κατάθλιψη, φοβούνται να ζητήσουν βοήθεια για να μη στιγματιστούν. Πιστεύω ότι έγινε ένα "κλικ" στο μυαλό του και προέβη στην παρορμητική πράξη που του στοίχισε τη ζωή". Ήταν 42 χρόνων.

Tim Carter

Στις 25 Ιουνίου του 2010 το Ανώτατο Δικαστήριο του Λονδίνου επιδίκασε στον Jensen Carter ποσό πολλών εκατομμυρίων λιρών, δικαιώνοντας την αγωγή που είχε κάνει για "εγκληματική παράλειψη" των γιατρών, κατά τη γέννηση του. Ήταν τέτοια που του δημιούργησε εγκεφαλική παράλυση. Του χορήγησαν φάρμακο, μολονότι από τα πρώτα δευτερόλεπτα ήταν εμφανές πως προκαλεί δυσχέρεια στο έμβρυο. Ο Jensen ήταν 6 και ορφανός από πατέρα.

Ο Tim Carter, βετεράνος goalkeeper της Sunderland (ήταν η βασική επιλογή έως την άφιξη του Raimond Van Der Gouw, το 2007 και μέλος της ομάδας που προκρίθηκε στην Premier League και έφτασε στον τελικό του FA Cup, στο διάστημα μεταξύ του 1987 και του 1993), και προπονητής τερματοφυλάκων στην ακαδημία της ομάδας, είχε αυτοκτονήσει δυο χρόνια νωρίτερα. Ήταν 40 χρόνων. Τον Ιούνιο του 2008 είχε αφήσει την οικογένεια του στη Majorca, όπου έκαναν όλοι διακοπές και είχε επιστρέψει μόνος του στη Μεγάλη Βρετανία. Την επομένη (19/6), το πτώμα του εντοπίστηκε από περαστικούς σε θάμνους, στο Stretford του Manchester. Η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε πως είχε κρεμαστεί.

Alan Davies

Στα 21 του ήταν μέλος της Manchester United, έπαιζε δίπλα σε παίκτες όπως οι Bryan Robson και Ray Wilkins, είχε κάνει θραύση στον τελικό του FA Cup του 1983 και όλοι μιλούσαν για έναν νέο που ήταν στην αρχή μιας θαυμάσιας καριέρας. Αυτοκτόνησε λίγες ημέρες αφότου συμπλήρωσε το 30ο έτος της ηλικίας του. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μanchester, αλλά επέλεξε να παίξει για την Ουαλία, απ' όπου ήταν οι γονείς του. Εκεί τον είχαν εντοπίσει οι "κατάσκοποι" της Man United και έσπευσαν να τον υπογράψουν, πριν καν τελειώσει το σχολείο (1976). Ήταν εξτρέμ (έπαιζε και στις δυο πλευρές το ίδιο καλά) και το 1978 του έδωσαν επαγγελματικό συμβόλαιο, γιατί προφανώς κάτι έκανε καλά. Τον Μάιο του 1982 έκανε την πρώτη επαγγελματική εμφάνιση, αλλά η επόμενη σεζόν ήταν αυτή που καθιερώθηκε στην πρώτη ομάδα.

Μετά τον τραυματισμό του Steve Coppell, που τον υποχρέωσε σε πρόωρο τέλος της καριέρας του, το κενό κάλυψε ο Ashley Green, για να του "φάει" τη θέση ο Davies. Η αγωνιστική περίοδος 1983-84 προλογιζόταν ως εκείνη που θα έκανε θαύματα. Δεν έκανε τίποτα, λόγω τραυματισμού που τον άφησε εκτός γηπέδων για 6 μήνες. Όταν επέστρεψε, σκόραρε -ως ρεζέρβα- στον ημιτελικό του European Cup Winners με τη Juventus, στο Old Trafford. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Έπαιξε σε μόλις 3 ματς πρωταθλήματος και την επόμενη χρονιά την πέρασε στον πάγκο. Ακολούθως, πουλήθηκε στη Newcastle United (το καλοκαίρι του 1985), όπου επίσης δεν "στέριωσε" -δόθηκε δανεικός στη Carlisle και την Chariton, πριν πάει στη Swansea City και σκοράρει 4 φορές, σε 43 συμμετοχές. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1992 βρέθηκε νεκρός, στο αυτοκίνητο του. Είχε αφαιρέσει ο ίδιος τη ζωή του, κοντά στο σπίτι του στη Νότια Ουαλία. Δεν κατάφερε να διαχειριστεί το γεγονός ότι δεν έζησε την καριέρα που μπορούσε να απολαύσει.

Διαβάστε επίσης: Η αυτοκτονία του πρώτου μαύρου ποδοσφαιριστή που αξίωσε και πήρε 1 εκατ. λίρες, για αμοιβή -και μετά ανακοίνωσε πως είναι ομοφυλόφιλος .

Carlos José Castilho

Έως τη δεκαετία του '70, οι τερματοφύλακες δεν φορούσαν γάντια. Κατά συνέπεια, οι τραυματισμοί ήταν συχνό φαινόμενο. Το 1957 ο Βραζιλιάνος πορτιέρο της Fluminense και της "Seleção" (από το 1947 έως το 1964) και κατακτητής τεσσάρων Παγκοσμίων Κυπέλλων (1950, 1954, 1958, 1962 -αν και είχε παίξει μόλις σε τρία ματς το 1954!) ήταν ήδη γνωστός ως "leiteria" (τυχερός), για... τον προφανή λόγο. Αυτό που δεν ήξερε ο κόσμος ήταν πως είχε αχρωματοψία -έβλεπε τις κίτρινες μπάλες, κόκκινες και το βράδυ... δεν έβλεπε τίποτα. Εν πάση περιπτώσει, τη σεζόν 1956-57 έπαθε κάταγμα για πέμπτη φορά το ίδιο δάχτυλο -μικρό- στο αριστερό χέρι. Ο γιατρός του είπε πως χρειαζόταν δύο μήνες θεραπεία. Εκείνος πρότεινε τον ακρωτηριασμό, για την ακρίβεια τον επέβαλε και δυο εβδομάδες αργότερα, ήταν πίσω στη Fluminense. Μαζί της μέτρησε 696 συμμετοχές, αριθμός ρεκόρ. Παρουσία του η ομάδα του δέχθηκε 777 γκολ και για 255 παιχνίδια, δεν άφησε την μπάλα να παραβιάσει την εστία του. Αυτό επίσης, είναι ρεκόρ. Θεωρείται ο καλύτερος τερματοφύλακας, στην ιστορία του βραζιλιάνικου συλλόγου.

Με το τέλος της καριέρας του (1973) ασχολήθηκε με την προπονητική, αλλά σε προσωπικό επίπεδο ό,τι και αν έκανε δεν κατάφερε να "σώσει' το γάμο του. Τον Φεβρουάριο του 1987 είχε επισκεφτεί την πρώην σύζυγο του. Προφανώς, τα πράγματα δεν πήγαν όπως θα ήθελε και πήδηξε από το παράθυρο του διαμερίσματος στο κενό. Δεν άφησε κάποιο σημείωμα ή μήνυμα. Όσοι τον γνώριζαν, ενημέρωσαν πως επί σειρά ετών έπασχε από βαθιά κατάθλιψη. Είχε μόλις υπογράψει συμβόλαιο με ομάδα της Σαουδικής Αραβίας. Ήταν 59 χρόνων.

Hughie Gallacher

Μια ηλιόλουστη ημέρα, τον Ιούνιο του 1957 δυο νεαροί είδαν έναν κοντόσωμο άνδρα, με ένα καπέλο, να στέκεται στην άκρη της πεζογέφυρας, στο σταθμό Gateshead, κοντά στο Newcastle, πάνω από τη γραμμή του τρένου από London προς Edinburgh. Για μισή ώρα τον παρατηρούσαν, όπως βημάτιζε εμπρός-πίσω. Έδειχνε νευρικός και συγχυσμένος. Έκλαιγε και έριχνε μια στο τόσο γροθιές στη γέφυρα. Στις 12.08 κοίταξε στον ουρανό, ακούγοντας το μακρόσυρτο ήχο του τρένου που πλησίαζε από βόρεια. Άρχισε να περπατά γρήγορα, κατέβηκε από τη γέφυρα, πήδηξε τον κοντό φράχτη και άρχισε να σκαρφαλώνει στο ανάχωμα. Γύρισε και κοίταξε τους νεαρούς, τους χαμογέλασε, είπε "συγγνώμη" και πήδηξε. Το σώμα του βρέθηκε 100 χιλιόμετρα πιο μακριά, στο σημείο που ήταν γνωστό ως Dead's man crossing. Ο Hughie Gallacher ήταν 54 χρόνων. Είχε δώσει 624 παιχνίδια με 8 διαφορετικές ομάδες ("έφτιαξε" το όνομα του στη Newcastle United -ήταν στην πρωταθλήτρια ομάδα του 1927- και την Chelsea) και είχε σκοράρει 463 φορές. Είχε εξαιρετικό έλεγχο της μπάλας και μοναδικό ένστικτο που τον βοηθούσε να περνά τους αντίπαλους αμυντικούς. Ήταν από τους πιο ξεχωριστούς σκόρερ της εθνικής Σκωτίας (23 γκολ σε 20 ματς). Ήτα και μέλος της ομάδας που είχε νικήσει την Αγγλία 5-1, στο Wembley, το 1928.

Στην προσωπική του ζωή είχε ουκ ολίγα θέματα να αντιμετωπίσει. Το 1934 εμφανίστηκε στο πτωχευτικό δικαστήριο, έπειτα από τη μακράς διάρκειας διαδικασία έκδοσης διαζυγίου. Μετά την αποχώρηση του από την ενεργό δράση (το 1939), είχε επιστρέψει μεθυσμένος ένα βράδυ στο σπίτι. Ο μικρότερος από τους τρεις γιους του (ο Matthew, ηλικίας 14 χρόνων τότε), ήταν εκτός ελέγχου. Έχασε τον αυτοέλεγχο του και του πέταξε ένα πλαστικό τασάκι. Τον "πέτυχε" στο μέτωπο, χωρίς να προκληθεί κάποιος τραυματισμός. Οι αρχές τον κατηγόρησαν για επίθεση. Του απαγόρευσαν και να ξαναδεί τα παιδιά του. Λίγα χρόνια μετά, η σύζυγος του πέθανε και εκείνος ανέλαβε τους γιους τους. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθούσε να νιώθει ντροπή για το συμβάν του 1939. Είχε ενημερώσει πως "δεν υπάρχει κάποιο νόημα στο να δίνεις μια μάχη που ξέρεις πως δεν μπορείς να την κερδίσεις". Δεν κατάφερε να συγχωρήσει τον εαυτό του, για το κακό που είχε προκαλέσει στο γιο του. Δεν κατάφερε ποτέ να νικήσει την κατάθλιψη.

Hughie Ferguson

Ήταν ο πρωταγωνιστής της Cardiff, στην πρώτη εμφάνιση της ομάδας στα ημιτελικά του FA Cup το 1927, από καταβολής συλλόγου. Ήταν αυτός που σκόραρε το νικητήριο γκολ στο ματς με την Arsenal, ένας από τους μεγαλύτερους Βρετανούς παίκτες που είχαν ασχοληθεί με το άθλημα του ποδοσφαίρου, πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Ένας μοναδικός σκόρερ, που είχε γίνει γνωστός για το ταπεινό του χαρακτήρα του και την αίσθηση του fair play. Είχε δημιουργήσει διαδοχικά ρεκόρ (σε γκολ και σε ποσά μεταγραφών). Ο γεννημένος στη Γλασκόβη, το 1896, είχε μετρήσει 111 γκολ σε 284 συμμετοχές, μεταξύ του 1917 και του 1921. Έως το 1925 είχε φτάσει τα 284. Τρία χρόνια μετά τη μεγαλύτερη στιγμή του, αυτοκτόνησε έπειτα από προπόνηση στο Dens Park της Dundee. Ήταν μόλις 33 χρόνων.

Στις 7 Ιανουαρίου του 1930 το πτώμα του εντοπίστηκε από μια ομάδα εργατών που επρόκειτο να βάψουν το γήπεδο. Είχε περάσει στο κεφάλι του ένα "δαχτυλίδι" αερίου και είχε δέσει το καπάκι σφικτά πάνω από το κεφάλι του. Δεν μπορούσε να δεχθεί ότι είχε χάσει τη "φόρμα" του και μαζί τη θέση του στην ομάδα -μηδέ ότι είχε γίνει αντικείμενο χλευασμού από μερίδα οπαδών. Χρόνια μετά, ο εγγονός του αποκάλυψε ότι απ' όταν πήγε στη Dundee, αντιμετώπιζε ένα θέμα με το αυτί του, που του προκαλούσε ανισορροπία. Ένιωθε σαν κάτι να του πιέζει το κεφάλι και η οικογένεια του πίστευε πως ήταν όγκος που δεν διαγνώσθηκε ποτέ. Έπασχε επίσης, από αϋπνία. Όταν αυτοκτόνησε, η σύζυγος του Jessie ήταν έγκυος στο τρίτο τους παιδί.

Οι ιστορίες που διάβασες είναι αυτές προσωπικοτήτων που κάπως, κάπου, κάποτε μεγαλούργησαν. Υπάρχουν και άλλες. Μια αφορά Έλληνα.

Γιάννης Κοσκινιάτης: Εξαφανίστηκε στις 29/10 του 2008 από το σπίτι του στη Ρόδο. Ανήμερα του ματς της ομάδας του, του Διαγόρα με τον Ολυμπιακό, για τους "16" του Κυπέλλου Ελλάδος. Δηλώθηκε αγνοούμενος, η αστυνομία άρχισε τις έρευνες, εντόπισε το σήμα του κινητού του τηλεφώνου, πήγε στο σημείο (στο λόφο Προφήτης Ηλίας, στο χωριό Κοσκινό) και διαπίστωσε πως ο 25χρονος ποδοσφαιριστής είχε πέσει στο γκρεμό, με το μηχανάκι του. Η έρευνα κατέληξε στο ότι είχε ψυχολογικά προβλήματα. Έλεγε σε γνωστούς του πως από την ημέρα που είχε αφαιρέσει ένα κινεζικό tattoo, το οποίο έγραφε "ειρήνη, αγάπη, οικογένεια" τον κυνηγούσαν οι Κινέζοι και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Είχε γίνει βασικός την προηγούμενη σεζόν, αλλά ένας τραυματισμός στο πόδι (τον Νοέμβριο) τον υποχρέωσε να μπει στο χειρουργείο και να χάσει πολύτιμο έδαφος. Λίγες ημέρες πριν εξαφανιστεί, είχε αφήσει μήνυμα στον πατέρα του. Έγραψε "συγγνώμη, γιατί σας έχω απογοητεύσει όλους. Δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω". Εκείνος έτρεξε και πρόλαβε τα χειρότερα.

Leonard Adamov: Ο γεννημένος στην ΕΣΣΔ (εκεί που πια είναι η Ουκρανία) επιθετικός και μετά assistant στην FC Dinamo Minsk πήδηξε από το παράθυρο του διαμερίσματος του, στο Minsk, στις 9/11 του 1977. Ήταν 36 χρόνων.

Lucian Bălan: Ο Ρουμάνος μέσος και μετά προπονητής της Ρουμανίας, νικητής του European Cup το 1986 και του European SuperCup το 1987 (με τη Steaua Bucureşti) αυτοκτόνησε στο σπίτι του, στις 12/11 του 2015. Ένα μήνα νωρίτερα, είχε "χάσει" τη μητέρα του. Ήταν 56 χρόνων.

Martin Barbarič: Ο Τσέχος επιθετικός, ο οποίος μετά το "αντίο" στην ενεργό δράση (2002) έγινε αστυνομικός, στις 11/1 του 2013 επισκέφτηκε τη γυναίκα του στο κομμωτήριο που διατηρούσε (τον είχε χωρίσει), την σκότωσε και μετά πυροβόλησε τον εαυτό του. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, σε κρίσιμη κατάσταση. Πέθανε μια εβδομάδα αργότερα.

Andreas Biermann: Λίγες ημέρες μετά την αυτοκτονία του Enke, στις 19/11 του 2009, ο 33χρονος τότε αμυντικός ανακοίνωσε ότι έχει κατάθλιψη και πως είχε αποπειραθεί ήδη να αφαιρέσει τη ζωή του. Ξαναδοκίμασε τον Ιούλιο του 2014. Εκείνη τη φορά τα κατάφερε.

Ramiro Castillo Salinas: Ο Βολιβιανός μέσος, διεθνής σε 52 ματς μεταξύ του 1989 και του 1997, έπαιξε στο Copa America '97, όπου η χώρα του τερμάτισε στη δεύτερη θέση. Εκείνος έχασε τον τελικό, λόγω του αιφνίδιου θανάτου του βρέφους του. Αυτοκτόνησε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους. Ήταν 31 χρόνων.

Cheung Sai Ho: Στα 18 (το 1993) είχε σκοράρει το πιο γρήγορο γκολ που είχε μπει, έως τότε (σε 2.8'') στο Gothia Cup. Ο επιθετικός μέσος από το Hong Kong πήδηξε από το μπαλκόνι του διαμερίσματος που είχε στο Tin Heng Estate (βλ. ουρανοξύστης), αφού προηγουμένως είχε μια αντιδικία με τη σύζυγο του, για χρήματα και για τη σχέση τους.

Dave Clement: Ο Άγγλος αμυντικός της QPR (όταν πήραν το πρωτάθλημα της Third Division και έγιναν η πρώτη εκπρόσωπος αυτής της κατηγορίας που πήρε μεγάλο τρόπαιο -League Cup), έγινε και διεθνής το 1976, πριν πάει στους Bolton Wanderers και μετά στη Fulham. Πέθανε τον Μάρτιο του 1982, σε ηλικία 34 χρόνων. Υπέφερε από κατάθλιψη. Αυτοκτόνησε πίνοντας φυτοφάρμακο.

Agostino Di Bartolomei: Ο Ιταλός μέσος, εκ των μεγαλύτερων παικτών που έχουν περάσει από τη AS Roma και εκ των καλύτερων που δεν έχουν παίξει στην εθνική, είχε διαγνωστεί από κλινική κατάθλιψη, πριν καν αποσυρθεί (1990). Στις 30 Μαΐου του 1994, είχε πάει στο σπίτι του, στο San Marco di Castellabate και πυροβόλησε τον εαυτό του. Ήταν η επέτειος δέκα χρόνων, από την ήττα της Roma στον τελικό του European Cup από τη Liverpool, στα πέναλτι.

Knut Torbjørn Eggen: Ο Νορβηγός αμυντικός και μετά προπονητής, είχε κρίσεις πανικού σε όλη του τη ζωή. Το 1988 δημοσιοποίησε το πρόβλημα, για να βοηθήσει ανθρώπους που ζούσαν ό,τι και εκείνος. Στις 20/2 του 2012 βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του. Ήταν 52 χρόνων. Ο πατέρας του, αποκάλυψε ότι οι κρίσεις πανικού σταδιακά χειροτέρευαν και είχαν φτάσει σε σημείο "που ο φόβος της ζωής έγινε μεγαλύτερος από το φόβο του θανάτου".

Syd King: Υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες στα πρώτα χρόνια ιστορίας της West Ham. Διετέλεσε παίκτης (αμυντικός) και προπονητής, πριν απολυθεί για υπεξαίρεση. Τον Ιανουάριο του 1933 λύθηκε η συνεργασία με το σύλλογο στον οποίον είχε περάσει 32 χρόνια. Λίγους μήνες μετά, ήπιε αλκοόλ με διαβρωτικό υγρό και αυτοκτόνησε. Ο ιατροδικαστής ενημέρωσε πως πίστευε ότι τον καταδιώκουν. Είχε κατάθλιψη από το καλοκαίρι του 1932, οπότε η ομάδα υποβιβάστηκε. Ακολούθησε η παράνοια.

Lester Morgan: Ο διεθνής πορτιέρο της Costa Rica, μέλος της ομάδας που έπαιξε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, αυτοκτόνησε εκείνη τη χρονιά, σε ηλικία 26 χρόνων. Άφησε σημείωμα στο οποίο έγραψε πως είχε έντονο άγχος για τις διατροφές που έπρεπε να πληρώνει για τα παιδιά που είχε αποκτήσει με τρεις διαφορετικές γυναίκες.