Ο Mario είναι ένα 11χρονο παιδί που παίζει ποδόσφαιρο στις ακαδημίες της Bettinzoli, μιας μικρής ομάδας στην επαρχία της Brescia. Το παιδί, εντελώς ξαφνικά όπως συμβαίνει με τα αυτοάνοσα νοσήματα σαν την αλωπεκία, έχασε τα μαλλιά και κάθε τρίχα από το σώμα του αντιμετωπίζοντας τη χλεύη από τους συνομήλικούς του.

Σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι μάλιστα, το παιδάκι το κορόιδευαν τόσο που έφτασε στο σημείο να βάλει τα κλάματα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Η ιστορία μαθεύτηκε από στόμα σε στόμα στη βόρεια Ιταλία, σόκαρε και προβλημάτισε γονείς, προπονητές, σχεδόν σύσσωμη την τοπική κοινωνία, μέχρι που έγινε viral εξ αιτίας μιας επιστολής στη Gazzetta dello Sport:

«Πιθανόν δεν με γνωρίζεις, δεν με έχεις ακούσει ποτέ γιατί είσαι πολύ μικρός. Μπορεί απλώς να με έχεις δει αν παίζεις Pro στο playstation, γιατί μεγαλώνοντας έγινα διαιτητής. Έχω κι εγώ το ίδιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό με εσένα, έχασα τα μαλλιά μου και κάθε τρίχα από το σώμα μου εντελώς ξαφνικά στα 24 μου. Δεν συγκρίνω σε καμία περίπτωση τον εαυτό μου μαζί σου, εγώ είμαι πολύ τυχερός, δεν ξέρω πως θα το είχα διαχειριστεί στα 11 μου χρόνια που είναι μια πολύ πιο δύσκολη ηλικία. Θέλω να σου πω Mario, ότι σαν διαιτητής ήμουν σχετικά καλός, δεν ξέρω όμως αν θα ήμουν το ίδιο αναγνωρίσιμος και διάσημος εάν δεν είχα αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Αντιμετώπισα κι εγώ ουκ ολίγες φορές τη χλεύη των υπολοίπων, άκουσα ακόμη περισσότερες να με αποκαλούν «φαλάκρα», ένιωσα τα βλέμματα οίκτου και απορίας επάνω μου. Μην δίνεις σημασία, είναι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν, ζηλεύουν το κάθε τι διότι έχουν μεγαλύτερες αδυναμίες από εσένα, κατά βάθος σε θαυμάζουν που μπορείς και κάνεις αυτό που θέλεις με ή χωρίς μαλλιά. Σε παρακαλώ, μην μπεις ποτέ στη μίζερη διαδικασία να κρίνεις κάποιον άλλον προτού τον γνωρίσεις και μάθεις την ιστορία του. Επειδή κάπου έφτασα κι εγώ στην καριέρα μου, θέλω να σου πω ότι πάρα πολλοί σταρ του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού ξυρίζουν τα μαλλιά τους, πάρα πολλοί θέλουν να γίνουν σαν εμάς για να νιώσουν ξεχωριστοί. Για μένα είσαι ήδη ξεχωριστός, την αγάπη μου, Pierluigi Collina.».

Αυτός είναι ο κορυφαίος διαιτητής του καιρού μας κι ας έχει αποσυρθεί κοντά 12 χρόνια από την ενεργό δράση. Τα λόγια του στην ανοικτή επιστολή που απηύθυνε σε αυτό το μικρό παιδί, καταδεικνύουν την επιρροή του σε ένα σπορ που μέχρι πρότινος αναδείκνυε πρωταγωνιστές μόνο ποδοσφαιριστές. Μετά την επιστολή του που συγκίνησε όλο το φίλαθλο κοινό της Ιταλίας, ο προπονητής του μικρού ξύρισε το κεφάλι του, προέτρεψε και τους λιλιπούτειους συμπαίκτες του Mario να πράξουν το ίδιο σε συνεννόηση με τους ευαισθητοποιημένους γονείς, ξεκίνησε ένα απροσδόκητο «κίνημα Collina».

Γιατί ο Collina είναι πια σύμβολο, έχει μετατραπεί από διαιτητής σε πρεσβευτή του σπορ, σε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες προσωπικότητες όλων των εποχών στο ποδόσφαιρο.

Γεννημένος σαν σήμερα στη Bologna το 1960, γιος του Elia που δούλευε στο δήμο, και της Luciana, δασκάλας στο δημοτικό του Casalecchio di Reno, άριστος μαθητής και αποφοιτήσας με άριστα από την Ανωτάτη Εμπορική το σημαδιακό για την πορεία της ζωής του «οργουελικό» 1984.

Είναι η χρονιά που ο Pierluigi σε ηλικία 24 ετών, προσβάλλεται από την άγνωστη έως τότε γυροειδή αλωπεκία, μια αυτοάνοση ασθένεια που αποβάλλει από το σώμα ένα μέρος ή το σύνολο των τριχών. Ακριβώς στο σημείο που θα έβγαινε στην παραγωγή, στην καλύτερη ηλικία όπως ομολογεί και στο βιβλίο του, όταν ένιωθε ότι θα κατακτήσει τον κόσμο. Για καιρό παλεύει με τον εαυτό του και τους γύρω του, σιγά σιγά εξωτερικεύει τις ανασφάλειές του και τις υπερνικά, αποφεύγει το σκόπελο της κατάθλιψης και αποφασίζει να κάνει τη μεγάλη στροφή στη ζωή του που μέχρι τότε ήταν προδιαγεγραμμένη και του εξασφάλιζε μια θέση υψηλόβαθμου στελέχους στον κλάδο του. Γνωρίζει τη Gianna, τη μετέπειτα σύζυγό του, γοητευμένος ανέκαθεν από το ποδόσφαιρο φοιτά στη σχολή διαιτητών, το 1988 σφυρίζει το πρώτο του «επαγγελματικό» παιχνίδι στην τέταρτη κατηγορία. Το έχει πάρει απόφαση: θέλει να γίνει επαγγελματίας διαιτητής.

Το παρουσιαστικό του εξάπτει την περιέργεια, μια δεύτερη ματιά στο βιογραφικό του προξενεί απορίες σε φίλαθλο κοινό και Τύπο. Τι θέλει ένας Σύμβουλος Επιχειρήσεων από το ποδόσφαιρο; Πως είναι δυνατόν ένας διαιτητής να είναι πιο fit κι από τους ποδοσφαιριστές και το κυριότερο γιατί ο «καράφλας» δεν «παραγοντίζει» όπως όλοι οι συνάδελφοί του; Διότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο προτέρημα του Collina: δεν έκανε πολιτική και σφύριζε πάντοτε αυτό που έβλεπε είτε διαιτήτευε παιχνίδι της Serie C2 είτε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτή η συμπεριφορά ειδικά στο ιταλικό ποδόσφαιρο της δεκαετίας του ’80 και του ’90, δύο πράγματα μπορούσε να σημαίνει: ή είσαι τόσο καλός που γίνεσαι ο κορυφαίος ή εξαφανίζεσαι από το χάρτη άπαξ και διά παντός. Ο Collina δεν εξαφανίστηκε ποτέ.

Από το 1991 που μετακόμισε μόνιμα στο αγαπημένο του Viareggio, ησυχαστήριο μεταξύ άλλων και του Marcello Lippi, ο Collina ξεκίνησε μια φρενήρη πορεία στην άτυπη διαιτητική σκάλα: την ίδια σεζόν άδεια για Serie B, λίγο μετά Serie A, μέσα σε μια τριετία διεθνής. Δεν το είχε κάνει κανένας άλλος, όπως και για κανέναν άλλον δεν είχαν μιλήσει με τόσο καλά λόγια οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Ο Collina ήταν επικοινωνιακός, μιλούσε μαζί τους, αντιλαμβανόταν την ψυχολογία και τα νεύρα τους στο τερέν, προσαρμοζόταν όπως κι εκείνοι στις εκάστοτε συνθήκες του αγώνα.

Διότι ας μην κρυβόμαστε κι ας ανατρέπεται η κοινοτυπία του «όλα τα ματς είναι τα ίδια». Δεν είναι όλα τα παιχνίδια το ίδιο, ακόμη και για το φίλαθλο που είναι εξωτερικός παρατηρητής δεν μπορεί να είναι όλα τα παιχνίδια το ίδιο, πολλώ δε για τους πρωταγωνιστές. Δεν είναι τυχαίο ότι συνέδεσε το όνομά του με τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία, τις πιο αναπάντεχες νίκες Δαυίδ εναντίον Γολιάθ (λίγοι ίσως θυμούνται ότι υπήρξε ο διαιτητής της πρεμιέρας στο Euro2004 όταν η Εθνική μας κέρδισε με 2-1 τους οικοδεσπότες Πορτογάλους μεταξύ άλλων με πέναλτι που σφύριξε αμέσως ο Ιταλός).

ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΒΑΦΤΙΣΑΝ "Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ"

Ο Collina προσέδωσε στο διαιτητή το μερίδιο της φήμης που του αναλογούσε, έγινε συνώνυμο του καθαρού και δίκαιου ref που κάνει λάθη, αλλά δεν του καταλογίζεται δόλος, στην Ιταλία απέκτησε το προσωνύμιο του “Rain Man” από εκείνο το αλήστου μνήμης Perugia – Juventus τη 14η Μαΐου του 2000 στο λασπωμένο Renato Curi της πρωτεύουσας της Umbria. Ο άνθρωπος της βροχής εκείνο το απόγευμα έκρινε ένα πρωτάθλημα παρά το γεγονός ότι όλοι – ακόμη και οι ίδιοι οι άνθρωποι της Perugia – παρακαλούσαν να αναβάλλει το παιχνίδι που έκρινε τίτλο. Η απόφαση όμως ήταν δική του και δεν έπρεπε να την πάρει κανένα γραφείο, δεν υπάκουσε σε καμία «νουθεσία» από το τηλέφωνο και μετά από μια διακοπή 71 λεπτών, έδωσε την εντολή και έδειξε «παίζετε». Και έπαιξαν. Η ταπεινή Perugia του απίθανου Gaucci κέρδισε με 1-0 το μεγάλο φαβορί και η Lazio πήρε το πιο απροσδόκητο πρωτάθλημα της ιστορίας της.

Ο Collina όχι μόνο υπεραμύνθηκε της επιλογής του, αλλά δε δίστασε να αναφέρει κιόλας ότι από μικρό παιδί συμπαθούσε τη Lazio και του άρεσε το ποδόσφαιρο που έπαιζε. Ξέσπασε θύελλα τότε στη γείτονα, όλοι όμως στο τέλος σώπαιναν ακριβώς επειδή επρόκειτο για τον Collina. Οποιοσδήποτε άλλος θα είχε σταυρωθεί, οποιονδήποτε άλλον θα τον είχε «εξαφανίσει» το σύστημα που λίγα χρόνια αργότερα αποδομήθηκε εντελώς με το Calciopolis, όχι όμως τον αδύνατο καραφλό γαλανομάτη με τα λακάκια. Άλλωστε πώς να αποδομήσεις έναν διαιτητή που το Μάιο του ’99 σφύριξε άψογα στο συγκλονιστικότερο τελικό όλων των εποχών μέχρι τότε, εκείνο το εκπληκτικό 1-2 της Manchester United κόντρα στην Bayern με αμφότερα τα γκολ των νικητών στις καθυστερήσεις;

Από το 1998 άλλωστε είχε βραβευθεί από τη FIFA ως ο καλύτερος διαιτητής του κόσμου, είχε συμμετάσχει στο πρώτο του Mουντιάλ, είχε ξεκινήσει να γίνεται συνώνυμο του πιο ακριβοδίκαιου διαιτητή των μεγάλων αγώνων. Και πράγματι, ακολούθησαν πάρα πολλοί μεγάλοι αγώνες στους οποίους σφύριξε εκείνος, αμέτρητα μεγάλα ραντεβού στα οποία υπήρξε συνεπής και ποτέ πρωταγωνιστής. Διότι το ζητούμενο για έναν διαιτητή είναι να αφήνει το παλκοσένικο στους αληθινούς πρωταγωνιστές και να προάγει το προϊόν, το θέαμα. Και ο Collina ήταν και είναι η χαρακτηριστικότερη περίπτωση επαγγελματία διαιτητή που υπηρέτησε άψογα το δίπολο ποδόσφαιρο και marketing της δεκαετίας του ’90 και του 2000. Έγινε τόσο αναγνωρίσιμος – ειδικά μετά την άψογη διαιτησία του στον τελικό του Μουντιάλ του 2002 – που μπήκε μαζί με τους ποδοσφαιριστές στο εξώφυλλο του Pro Evolution Soccer, εξ ου και η αναφορά του στον πιτσιρικά Mario.

Δεν ξανάχασε τον τίτλο του κορυφαίου διαιτητή του κόσμου μέχρι την ημέρα που αποσύρθηκε, κάθε σεζόν ήταν το πιο βέβαιο στοίχημα στις ψηφοφορίες ειδικών και πρωταγωνιστών, για χάρη του άλλαξαν κανονισμοί, εκσυγχρονίστηκε η διαιτησία, οι συνάδελφοί του «αναγκάστηκαν» να βελτιωθούν σε αθλητικό και πνευματικό επίπεδο, βοηθώντας εν κατακλείδι το ίδιο το παιχνίδι.

Άνοιξε το δρόμο για ακατανόητες μέχρι τότε κινήσεις, όπως οι διαφημιστικές καμπάνιες με πρωταγωνιστές διαιτητές, ήταν αρωγός της μεταφοράς στα νέα δεδομένα και στη μετάλλαξη του διαιτητή από «κοράκι», από τον υπέρβαρο τύπο με τα μαύρα που κατασκηνώνει στο κέντρο του γηπέδου και σφυρίζει ακατάπαυστα, σε ένα είδος σύγχρονου αθλητή και υπο-βοηθό του θεάματος που λέγεται ποδόσφαιρο.

Στην Ιταλία η αναγνωρισιμότητά του έφτασε σε δυσθεώρητα επίπεδα, πολλές φορές λογιζόταν από το κοινό στο star του αγώνα, οι φίλαθλοι περίμεναν, σχεδόν ήλπιζαν να προκύψει η πολύ δύσκολη φάση ώστε να δουν την αντίδρασή του.

Έχει σφυρίξει πέναλτι στο πέναλτι, εισήγαγε το «χέρι στο τείχος» αναγκάζοντας τους ποδοσφαιριστές να κόψουν την πολύ κακή συνήθεια με τον αγκώνα στο ύψος του προσώπου στα επικίνδυνα φάουλ εκτός περιοχής, πρότεινε - και κατόρθωσε - να εισαχθεί ο κανονισμός για τα σκληρά τάκλιν από πίσω (ένας λόγος που τον αγάπησαν οι επιθετικοί ήταν και αυτός), οριζόταν κατ’ επανάληψη σε όλα τα μεγάλα παιχνίδια, τελικούς, ημιτελικούς, ντέρμπι, σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια επίδειξης για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Την εποχή που μεσουρανούσε έγινε για τη διαιτησία το απόλυτο παράδειγμα, όπως λέγαμε Μαραντόνα για το ποδόσφαιρο ή Τζόρνταν για το μπάσκετ, έτσι λέγαμε και Collina για το διαιτητή. Δεν είναι μικρό κατόρθωμα αυτό, ειδικά για έναν κλάδο που βρίθει αναξιοπιστίας και διαφθοράς.

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟ 2005

Τα μοναδικά «μελανά σημεία» του Collina στην καριέρα του άπτονταν ακριβώς της αναγνωρισιμότητάς του, κατηγορήθηκε από την ΑΙΑ (ιταλική ΚΕΔ) ως πρόσωπο υπερπροβεβλημένο, ως άνθρωπος του χώρου που υπέκυψε σε όλες τις διαφημιστικές προτάσεις για να προβάλλει – με το αζημίωτο - τον εαυτό του.

Κατόρθωσαν και βρήκαν διασύνδεση σε ένα διαφημιστικό συμβόλαιο που υπέγραψε με την αυτοκινητοβιομηχανία OPEL που τότε σπονσοράριζε Milan και Bayern για να του πάρουν τη σφυρίχτρα, τον διέγραψαν από τους πίνακες, τον «υποβίβασαν» στη Serie B για να τον τελειώσουν. Δεν το αποδέχτηκε, 29 Αυγούστου του 2005 συγκινησιακά φορτισμένος υπέβαλε την παραίτησή του, η οποία και έγινε αμέσως αποδεκτή, κρέμασε τη σφυρίχτρα του παρά τη θέλησή του μη εξυπηρετώντας ένα σύστημα που λίγους μήνες αργότερα έσκασε κάνοντας το μεγαλύτερο κρότο με συνέπεια να καταδικαστεί η Juventus αρχικά στην τρίτη και μετά την έφεση στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία. Ενεργός από το 1977 στα ξερά της Emilia Romagna, από το 1988 έως το 2005 επαγγελματίας, διεθνής, κορυφαίος. Με λάθη, με συζητήσιμες αποφάσεις, με εμμονές, ποτέ όμως με πρόθεση, ουδείς μπόρεσε να του καταλογίσει πρόθεση, ακόμα και για το διάσημο «ματς της βροχής».

Μπορεί να σας ακουστεί οξύμωρο, ίσως και κωμικό, αλλά ανατρίχιασα

Όταν ξέσπασε το Calciopolis έγινε graffiti στους δρόμους του Μιλάνου, τρόπον τινά «δικαιώθηκε» και η ιταλική ομοσπονδία τον επανέφερε κατ’ εξαίρεση στα μητρώα και τους πίνακες. Του ζητήθηκε να επιστρέψει μετά το θρυλικό τελικό του Βερολίνου που κράτησε ζωντανό το ιταλικό ποδόσφαιρο, αρνήθηκε λέγοντας ότι είναι ανώφελο να επιστρέψει για λίγο, άλλωστε το τελευταίο του ματς ήταν ακριβώς όπως το είχε ονειρευτεί: προκριματικά Champions League, Villareal-Everton, με μια διαιτησία συζητήσιμη, με «ανθρώπινο λάθος» όπως θα λεγόταν σήμερα, μιας και ακύρωσε – μάλλον κακώς – το γκολ του Ferguson που θα έδινε το προβάδισμα στην Everton. Το τελευταίο του παιχνίδι επί ιταλικού εδάφους ήταν ονειρικό, ιδανικό κι ας μην το γνώριζε ούτε ο ίδιος: ένας φιλικός αγώνας προς τιμήν του Ciro Ferrara που αποχωρούσε από την ενεργό δράση στο San Paolo, το ναό του Diego στη Νάπολι.

Ήταν παρών και ο ίδιος ο Diego, ο Collina στις καθιερωμένες δηλώσεις και αβρότητες μετά το παιχνίδι, στήθηκε μπροστά στην κάμερα και ομολόγησε ότι μόλις μπήκε ο Μαραντόνα στο τερέν ένιωσε να ανατριχιάζει μετά από χρόνια. «Μπορεί να είμαι απλώς ένας διαιτητής, αλλά δεν έχω ξανανιώσει έτσι στη ζωή μου μέσα σε γήπεδο και πιστέψτε με, έχω βρεθεί σε τελικούς και τελικούς. Όταν μπήκε ο Μαραντόνα στο γήπεδο, έφτασε επάνω μου η ανιδιοτελής λατρεία του κόσμου, ένιωσα τι σημαίνει η αύρα του κορυφαίου, με άγγιξε το μεγαλείο του. Μπορεί να σας ακουστεί οξύμωρο, ίσως και κωμικό, αλλά ανατρίχιασα». Δεν υπήρχε καλύτερο τέλος, άλλωστε και ο ίδιος ο Collina θαύμαζε το Diego, πάντοτε ήθελε να σφυρίξει έναν αγώνα του κι ας άνηκαν σε διαφορετικές εποχές.

Πολύ γρήγορα, αμέσως μετά την αναμενόμενη παραίτηση του επικεφαλής της ΑΙΑ, Stefano Tedeschi, εξ αιτίας του σκανδάλου, η ομοσπονδία απευθύνθηκε στον κορυφαίο, στον υπέρ άνω πάσης υποψίας και αμφιβολίας Collina και του ανέθεσε το ρόλο του αρχιδιαιτητή. Ήταν ήδη μέλος της Επιτροπής της UEFA και μέλος και της «For the good of the game» Επιτροπής της FIFA, αποτελούσε την παγκόσμια εικόνα του διαιτητή, το μεγαλύτερο πρεσβευτή του κλάδου παγκοσμίως. Τιμήθηκε με το μετάλλιο του Ανωτέρου Ταξιάρχου του Τάγματος Διαμνημόνευσης Αξίας και Τιμής από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, διατέλεσε επίτιμο μέλος του φιλανθρωπικού οργανισμού “Children in war” το 2004, είναι μέχρι και σήμερα πρεσβευτής του μη κερδοσκοπικού οργανισμού “SOS Children's Villages” ο οποίος εργάζεται για να καλύψει τις ανάγκες και την προστασία των συμφερόντων και των δικαιωμάτων των παιδιών σε πάνω από 130 χώρες του κόσμου, πάνω απ’ όλα όπως αρέσκεται να αναφέρει ο ίδιος, είναι ο σύζυγος της Gianna που του χάρισε δύο κόρες και δίχως εκείνη δεν θα είχε καταφέρει τίποτα στη ζωή του.

Σύμφωνα με την IFFHS (International Federation of Football History & Statistics) είναι ο κορυφαίος διαιτητής όλων των εποχών (για να είμαστε ακριβέστεροι από το 1987 που λειτουργεί η Ομοσπονδία), από το 2010 μέλος του Hall of Fame, με τους Times να τον συμπεριλαμβάνουν στην άτυπη λίστα των 50 κορυφαίων ποδοσφαιριστών όλων των εποχών κι ας ήταν διαιτητής. Ο ίδιος σήμερα εξακολουθεί να πρεσβεύει την αμεροληψία, βοηθά ομοσπονδίες χωρών με υψηλή διαφθορά στο χώρο της διαιτησίας (όπως στην Ουκρανία όπου είναι αρχιδιαιτητής) και σε κάθε ευκαιρία τονίζει ότι αγαπά τα σπορ, προτάσσοντας μάλιστα το μπάσκετ (οπαδός της Virtus – γνωστής μας πιο πολύ ως Kinder – Bologna) και το τέννις, αφήνοντας στην τρίτη θέση το ποδόσφαιρο. Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Οι δικοί μου κανόνες του παιχνιδιού», μιας σχεδόν αυτοβιογραφίας που παρουσιάζει το ποδόσφαιρο υπό το πρίσμα του διαιτητή.

Με το βιβλίο του, έκανε γνωστή σε όλον τον κόσμο τη διαρκή μάχη του με την κοιλιοκάκη, τη σπάνια ασθένεια από την οποία πάσχει η κόρη του, γιατί σε όλη του τη ζωή τον κυνηγούν θέματα υγείας. Ίσως γι’ αυτό να έγινε ο κορυφαίος διαιτητής, διότι δεν υπερεκτίμησε ποτέ το ποδόσφαιρο και αφού τα βρήκε με τον εαυτό του και συμφιλιώθηκε με την εικόνα του, αξιολόγησε σωστά τις προτεραιότητες συγκαταλέγοντάς το εκεί που του αρμόζει: στο πεδίο της διασκέδασης και της επαγγελματικής αποκατάστασης.

Έχω την αίσθηση ότι αυτό είναι το μυστικό του Collina, ο σεβασμός στους κανόνες και στο ίδιο το σπορ, ακριβώς διότι η ζωή του, η διαδρομή του, η ιστορία του, είναι γεμάτη από απείρως σημαντικότερες μάχες και αγώνες. Διότι ξεχωριστούς μας κάνει η ίδια η ζωή, ανεξάρτητα από τα πλάνα και τα σχέδια επί χάρτου, αρκεί να ξέρεις να αξιολογείς ορθά, να μαθαίνεις από τα λάθη σου και να μετατρέπεις τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα. Και ο Pierluigi Collina είναι ένας πολύ ενδιαφέρων ξεχωριστός άνθρωπος.