Ο άνθρωπος λένε πώς πρώτα πρέπει να περπατήσει και μετά να τρέξει. Πώς λέγεται ο άνθρωπος που πρώτα πρέπει να προσθέσει πόδια, διότι τα στερήθηκε από την γέννησή του, ώστε να μπορέσει να περπατήσει; Υπεράνθρωπος, ήρωας της ζωής; παλικάρι; Αυτό θα προσπαθήσουμε να βρούμε καταγράφοντας την ζωή του Όσκαρ Πιστόριους. Σημείο εκκίνησης είναι η 4η Αυγούστου του 2012 και το Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου.

Όταν ο εκφωνητής ανακοίνωσε πως μπαίνουν στο στάδιο οι αθλητές που θα συμμετάσχουν στην πρώτη προκριματική σειρά των 400 μέτρων των ανδρών, 80.000 άνθρωποι έστρεψαν το βλέμμα τους πάνω στους πέντε αθλητές.

" Ποιός από όλους είναι;", θα ρώτησε κάποιος σίγουρα τον διπλανό του. " Αυτός με την πράσινη φόρμα που γράφει Νότια Αφρική". Ο αθλητής για τον οποίο συζητούσαν όλοι ήταν ο Όσκαρ Πιστόριους, 25 χρονών. Ο πρώτος αθλητής με προσθετικά μέλη που συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο Πιστόριους τερμάτισε δεύτερος στην πρώτη προκριματική σειρά με 45.44 δευτερόλεπτα πίσω από τον Σάντος Λουγκελίν από τον Άγιο Δομήνικο. Ανέβηκε στο δεύτερο μισό της κούρσας και έκοψε το ρυθμό του στα τελευταία μέτρα, όταν κατάλαβε πως είχε πετύχει το στόχο του: Να προκριθεί στα ημιτελικά των 400μ. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εκείνο το Σάββατο έγραψε ιστορία και ομολόγησε πως χαμογελούσε όταν πήρε θέση στην εκκίνηση.

Έξι χρόνια πολεμούσε με την παγκόσμια ομοσπονδία στίβου (IAAF) στις δικαστικές αίθουσες για να εξασφαλίσει το δικαίωμα να λάβει μέρος σε μεγάλες διοργανώσεις.

Ήταν απλά συγκινημένος που μπόρεσε να ζήσει αυτή τη στιγμή με την οικογένεια του και τους πιο κοντινούς ανθρώπους του. Βέβαια δεν ήταν όλοι εκεί. Το σημαντικότερο πρόσωπο στη ζωή και στην καριέρα του Όσκαρ, εκείνη που τον δίδαξε να "μάχεται", η μητέρα του, η Σίλα είχε φύγει από τη ζωή δέκα χρόνια νωρίτερα. Στη μικτή ζώνη δήλωσε στο BBC: "Ηττημένος δεν είναι ο άνθρωπος που αγωνίζεται και τερματίζει τελευταίος, αλλά εκείνος που δεν αγωνίζεται καν". Αυτά τα λόγια τα είχε γράψει η Σίλα σε ένα γράμμα προς το γιο της. " Αυτή τη νοοτροπία έδωσε σε εμάς τα παιδιά της. Όταν ξεκινάς κάτι, το κάνεις σωστά".

Το επόμενο βράδυ στους ημιτελικούς ο Πιστόριους τερμάτισε τελευταίος στη δεύτερη σειρά και αποκλείστηκε. Οι συναθλητές του έτρεξαν να του δώσουν συγχαρητήρια. Ο νικητής της σειράς και μετέπειτα χρυσός Ολυμπιονίκης, Κίρανι Τζέιμς τον αγκάλιασε. Ο νεαρός από τη Γρενάδα είχε κάνει το ίδιο και ένα χρόνο νωρίτερα, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Νταεγκού, ζητώντας από τον Πιστόριους σε ένδειξη σεβασμού να ανταλλάξουν τις "σαλιάρες" που φορούσαν. Ίσος προς προς ίσος. Ο Τζέιμς ήθελε ένα κομμάτι της ιστορίας. Ο Πιστόριους γνώριζε ήδη πως τον αποδέχονταν οι αντίπαλοι του, ο Τζέιμς, ο ΛαΣόν Μέριτ. Προφανώς δεν τον ενδιέφερε η γνώμη του τελειότερου αθλητή στην ιστορία των 400 μέτρων, του Μάικλ Τζόνσον, ο οποίος επέμενε πως ο Πιστόριους δεν είχε θέση σε αυτές τις διοργανώσεις και πως οι λάμες από ανθρακόνημα που φορούσε, οι περίφημες Τσιτάχ, του έδιναν πλεονέκτημα έναντι των αρτιμελών αθλητών.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου έκλεισαν με τον Πιστόριους να επιλέγεται τιμητικά ως σημαιοφόρος της Νότιας Αφρικής στην τελετή λήξης. Είχε αντικαταστήσει έναν τραυματία συναθλητή του στη σκυταλοδρομία 4χ400 μέτρα στον προκριματικό, έτρεξε τελευταίος στον τελικό της 10ης Αυγούστου με τους Νοτιοαφρικανούς να καταλαμβάνουν τελικά την 8η θέση.

Στις 29 Αυγούστου ο Πιστόριους ξαναμπήκε στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου ως σημαιοφόρος της παραολυμπιακής ομάδας της Νότιας Αφρικής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια στα 400μ και στη σκυταλοδρομία 4χ400μ, αλλά και ένα αργυρό στα 200μ. Μετά το τέλος του αγώνα προκάλεσε αρνητικά σχόλια γιατί αμφισβήτησε τη νομιμότητα των προσθετικών που φορούσε ο νικητής Άλαν Ολιβέιρα. Η έρευνα που έγινε δεν τον δικαίωσε και ο Όσκαρ ζήτησε συγγνώμη από τον Βραζιλιάνο για το τάιμινγκ των δηλώσεων του. Έξι εβδομάδες νωρίτερα είχε κάνει καταγγελία για το μήκος που είχαν οι λάμες του Ολιβέιρα, τον Όσκαρ υποστήριξαν κι άλλοι αθλητές.

Για αρκετούς μήνες ο Όσκαρ χάθηκε από την επικαιρότητα μέχρι που ήρθε η τραγωδία της 14ης Φεβρουαρίου του 2013, όταν πυροβόλησε και σκότωσε τέσσερις φορές τη σύντροφο του, Ρίβα Στίνκαμπ. Η δίκη ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες. Κατά τη διάρκεια της πολύμηνης δικαστικής "μάχης" η κοινή γνώμη έμαθε πολλά για το νευρικό χαρακτήρα του Όσκαρ, την υπερβολική αγάπη του για τα όπλα και τη σχέση εξάρτησης που είχε αναπτύξει με εκείνα όταν ένιωθε πως απειλείται η ζωή του. Πλέον περιμένει την απόφαση που θα κρίνει το υπόλοιπο της ζωής του, βρίσκεται στο πλευρό του αδερφού του που τραυματίστηκε σοβαρά και ίσως θα σκεφθεί με πίκρα τη σημερινή επέτειο.

Κινδυνεύει με ποινή φυλάκισης 25 ετών

Η πρώτη αναφορά στον ελληνικό Τύπο για τον Όσκαρ Πιστόριους έγινε στις 21 Σεπτεμβρίου του 2004. Βασικά στα αποτελέσματα... Ο 17χρονος Νοτιοαφρικανός έτρεχε για πρώτη φορά σε μια μεγάλη διοργάνωση και αυτοί ήταν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας. Αναδείχθηκε χρυσός Παραολυμπιονίκης στα 200 μέτρα καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ για δεύτερη φορά σε 48 ώρες.

Το 2005 η IAAF τον κάλεσε να αγωνιστεί στο Ελσίνκι μαζί με αρτιμελείς αθλητές. Ο Όσκαρ δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία. Που να ήξεραν στην IAAF ότι είχαν ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Το καλοκαίρι του 2007 μπήκε για τα καλά στη ζωή όλων μας, έχοντας αξιοπρεπείς χρόνους διεκδίκησε τη συμμετοχή του στα μεγάλα μίτινγκ. Τον κάλεσαν να αγωνιστεί στη δεύτερη σειρά στο Golden League της Ρώμης. Στη συνέχεια πήγε να τρέξει στο Νόριτς.

" Με έριξαν στο λάκο με τους καλύτερους αθλητές στον κόσμο. Δεν έχει υπάρξει ποτέ Παραολυμπιονίκης σπρίντερ που να έχει γεφυρώσει το κενό ανάμεσα στον αθλητισμό για αρτιμελείς αθλητές και στον αθλητισμό για αθλητές με αναπηρία", είχε δηλώσει στους Ιταλούς, μια χώρα που τον αγκάλιασε, του έδωσε ευκαιρίες και εκεί πρωτοκυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του, γραμμένη από δημοσιογράφο της Gazzetta dello Sport.

H IAAF, συντηρητική όπως όλες οι ομοσπονδίες, φοβόταν να του δώσει την ευκαιρία. Οι "επιστήμονες" της δεν μπορούσαν να καταλάβουν αν οι λάμες από ανθρακόνημα που χρησιμοποιούσε ο επονομαζόμενος και "Blade Runner" του έδιναν πλεονέκτημα ή όχι.

Τελικά στις 14 Ιανουαρίου του 2008, λίγους μήνες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο, η παγκόσμια ομοσπονδία απαγόρευσε στον Πιστόριους να αγωνίζεται εναντίον των αθλητών δίχως αναπηρία. Πέντε μήνες μετά, τον Μάιο του 2008, το Διεθνές Διαιτητικό Αθλητικό Δικαστήριο σε μια από τις μεγάλες στιγμές του, δικαιώνει τον Πιστόριους.

Όλος ο κόσμος στήριζε τον Όσκαρ. Η ομοσπονδία της Νότιας Αφρικής αποφάσισε να ορίσει την 17η Ιουλίου ως την καταληκτική ημερομηνία, όταν θα ανακοίνωνε την ομάδα για το Πεκίνο. Οι Ιταλοί του πρόσφεραν και πάλι σανίδα σωτηρίας, δίνοντας του την ευκαιρία για να διεκδικήσει το όριο συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008. Το υψηλό όριο ήταν 45.55 και το χαμηλό 45.95. Τελικά στη Λουκέρνη της Ελβετίας ένα 24ωρο πριν εκπνεύσει η προθεσμία έκανε 46.25. Η ΙAAF είχε εκφράσει την επιθυμία να μην επιλεγεί ο Πιστόριους στην ομάδα, ευτυχώς οι χρόνοι του έβγαλαν από τη δύσκολη θέση την ομοσπονδία της Νότιας Αφρικής και ο Όσκαρ έβαλε στόχο το Λονδίνο το 2012.

Τελικώς, στις 19 Ιουλίου του 2011 στο Λινιάνο της Ιταλίας βελτίωσε το ατομικό του ρεκόρ με 45.07 και εξασφάλισε το όριο πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Νταεγκού. Στην Κορέα επισκίασε ακόμα και την ήττα του Γιουσέιν Μπολτ στα 100 μέτρα η άνοδος του στο βάθρο των νικητών στη σκυταλοδρομία 4χ400μ.

Ο Όσκαρ γεννήθηκε στην Πρετόρια στις 22 Νοεμβρίου του 1986 δίχως περόνη σε κανένα από τα πόδια του. Οι γονείς του δέχθηκαν τη σύσταση των πολλών γιατρών που επισκέφθηκαν με το μωρό τους και έτσι όταν ο Όσκαρ έγινε 11 μηνών του ακρωτηρίασαν τα πόδια κάτω από το γόνατο. Στους 13 μήνες απέκτησε τα πρώτα του προσθετικά πόδια. Ήταν 17 μηνών όταν ξεκίνησε να περπατάει.

Από τη μητέρα του έμαθε πως δεν είναι διαφορετικός. Ακολουθούσε στο παιχνίδι και στον αθλητισμό το μεγαλύτερο αδερφό του, τον Καρλ. Στο ράγκμπι, στο πόλο, στην πάλη, στο motocross μέχρι που του συνέστησαν να ξεκινήσει το τρέξιμο τον Ιανουάριο του 2004 μετά από ένα τραυματισμό στο ράγκμπι.

Οι γονείς του χώρισαν όταν εκείνος ήταν έξι χρονών. Παρότι υπάρχουν μακρινοί συγγενείς με μεγάλα πλούτη οι Πιστόριους ανηκαν στη μεσαία τάξη. Ο Όσκαρ μιλούσε αγγλικά στο σπίτι με τη μητέρα του, τον αδερφό και την αδερφή του, αλλά με τον προπονητή του μιλάει στην τοπική διάλεκτο (Afrikaans), τη γλώσσα των Ολλανδών που είχαν υπό τον έλεγχο τους τη χώρα, τη γλώσσα του άπαρτχαϊντ. Ο πατέρας του έχει ένα ορυχείο ανατολικά και δεν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή των παιδιών.

Για τη μητέρα του πάλι, μια σύμβουλο επαγγελματικού προσανατολισμού σε σχολεία, λάτρευε να μιλάει. Έχει επαναλάβει αρκετές φορές την πιο δυνατή ανάμνηση που έχει από εκείνη. Βλέποντας τους γιους της να βγαίνουν να παίζουν στον κήπο γύρισε και είπε στον Καρλ " πήγαινε να βάλεις τα παπούτσια σου" και στη συνέχεια γυρνώντας στον Όσκαρ που είχε χωθεί στο σπιτάκι του σκύλου "πήγαινε να βάλεις τα πόδια σου. Δεν θέλω να ακούσω τίποτα άλλο". Η γυναίκα αυτή που έγραφε γράμματα στα παιδιά της έφυγε από τη ζωή στα 42 της χρόνια εξαιτίας ενός ιατρικού λάθους.

Το 2001 είχε εξομολογηθεί σε μια φίλη της "ο Όσκαρ θα πετύχει σε ό,τι κι αν κάνει. Κρίμα που δεν θα είμαι κοντά του για να το δω".

Ο πρόγονος του Πιστόριους που ξεκίνησε από την Ελβετία για τη Νότια Αφρική είχε μέσα του την περιπέτεια. Το ίδιο ισχύει και για τον απόγονο του. Οι επαγγελματικές δραστηριότητες του Όσκαρ ήταν λίγο πολύ εξωτικές. Το 2012 είχε στην κατοχή του έξι άλογα ιπποδρομιών, ήταν συνιδιοκτήτης σε αντιπροσωπεία που πουλούσε Ferrari και είχε αγοράσει δύο λευκές τίγρεις για τον κήπο του. Αναγκάστηκε να πουλήσει τα αιλουροειδή σε ζωολογικό κήπο στον Καναδά γιατί μεγάλωσαν και έγιναν επικίνδυνα.

Και φυσικά είναι η αγάπη του για τα όπλα. Έγραφε για τα ρεκόρ του στη σκοποβολή ακόμα και στα social media. Βέβαια ήταν ένας πλούσιος λευκός, μεγαλωμένος σε προστατευμένο περιβάλλον, που ένιωθε πως απειλείται σε μια χώρα που ο κίνδυνος είναι καθημερινός.

Φαίνεται ωστόσο πως το όπλο δεν το είχε μόνο για προστασία, αλλά και για διασκέδαση. Δημοσιογράφος των New York Times θυμάται πως το 2009 που είχε επισκεφθεί τον Πιστόριους για μια συνέντευξη, ο αθλητής του είχε πει πως είχε χτυπήσει ο συναγερμός στο σπίτι του το προηγούμενο βράδυ και ο Όσκαρ πήρε το όπλο που φυλούσε κάτω από το κρεβάτι του για να προστατευτεί. Ήταν έτοιμος να σημαδέψει τον δράστη, όταν κατάλαβε πως δεν υπήρχε κανένας. Ο δημοσιογράφος τον ρώτησε τι όπλα κρατάει στο σπίτι του και λίγη ώρα μετά ο Όσκαρ τον πήγε σε χώρο σκοποβολής για να τον μάθει να κρατάει όπλο. Στη συζήτηση που έκαναν ο Όσκαρ είχε απαντήσει πως πήγαινε στο σφαιριστήριο ακόμα και τα βράδια που δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Μακάρι να βρισκόταν στο σφαιριστήριο εκείνο το βράδυ που η Ρίβα πήγε στο σπίτι του για να του κάνει έκπληξη.

Πιθανότατα να μην έχει ξανά την ευκαιρία να αγωνιστεί ξανά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμα κι αν αθωωθεί στα μάτια του κόσμου, των διοργανωτών των μίτινγκ, θα είναι πάντοτε ο άνθρωπος που αφαίρεσε μια ζωή. Κρίμα για τον ίδιο, γιατί το τρέξιμο είναι η ζωή του, δεν έχει σταματήσει τις προπονήσεις όσο κρατάει αυτό το μαρτύριο.

Ο μοναδικός λόγος που ήθελε να δοκιμάσει να τρέξει κόντρα σε άλλους αθλητές ήταν γιατί ο ίδιος ήταν γρηγορότερος από αθλητές σαν κι εκείνον που φορούσαν τις ίδιες Τσιτάχ λάμες στα πόδια. Αθλητές που προπονούνταν το ίδιο σκληρά με εκείνον. Επαναλάμβανε δε πως δεν ένιωθε καμιά ιδιαίτερη χαρά όταν κέρδιζε αθλητές που δεν είχαν αναπηρία.

Όλοι όσοι γνωρίσαμε τον Πιστόριους, έστω και για λίγα λεπτά εμείς οι Έλληνες, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την αντίθεση ανάμεσα σε αυτόν τον τολμηρό δρομέα και τον πιθανό δολοφόνο. Το ίδιο ισχύει και για όλο τον υπόλοιπο κόσμο που παρακολούθησε από την τηλεόραση στις 4 Αυγούστου του 2012, το αδύνατο να γίνεται δυνατό.