Από μωρό έψαχνε στα σκουπίδια, για να βρει φαγητό να φάει. Ο πατέρας του ήταν οπαδός της "σκληρής αγάπης", με χαρακτηριστικό το βράδυ που τον πέταξε στη θάλασσα και του είπε "κολύμπα ή πνίξου". Όταν έφυγε από την Jamaica για το Λονδίνο, όπου ζούσε η μητέρα του, σύντομα ανακάλυψε πως επί της ουσίας το μόνο που άλλαξε ήταν... η διεύθυνση του. Όχι η ζωή του. Τον μαχαίρωσαν πρώτη φορά στα 13. Τον πυροβόλησαν -πρώτη φορά- στα 16. Στα 19 συνελήφθη. Στο κρατητήριο "όταν είδα τη μάνα μου να σπαράζει στο κλάμα, αισθάνθηκα ντροπή". Αποφάσισε να προσθέσει άλλη μια επιλογή στο μέλλον του -πέραν του νεκροταφείου ή της φυλακής. Στις 24/3 ο Whyte Dillian θα αγωνιστεί για να κρατήσει το στέμμα του, στην κατηγορία βαρέων βαρών. Αυτή είναι μια από τις προτεραιότητες του.

Το Port Antonio είναι η πρωτεύουσα της ενορίας του Portland, στη βορειοανατολική ακτή της Jamaica. Απέχει 100 χιλιόμετρα από το Kingston και έχει πληθυσμό 13.246 κατοίκων. Πρόκειται για το τρίτο μεγαλύτερο λιμάνι του νησιού, γνωστό ως το σημείο από το οποίο φεύγουν οι μπανάνες και οι καρύδες για όλον τον κόσμο. Ο τουρισμός ωστόσο, είναι αυτός που δίνει στην περιοχή τα περισσότερα χρήματα. Εκεί γεννήθηκε ο Dillian Whyte, στις 11/4 του 1988.

Εκεί έζησε έως τα 12, στην απόλυτη ανέχεια. Η μητέρα του τον άφησε σε μια άλλη οικογένεια, όταν ήταν 2 χρόνων, ώστε να πάει στο Λονδίνο και να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή για εκείνη και το μικρό της γιο. Έστελνε χρήματα, ώστε να τον φροντίζουν. Μόνο που αυτά τα χρήματα δεν ξοδεύονταν για τις ανάγκες του Dillian. Περνούσαν ολόκληρες ημέρες χωρίς να 'χει κάτι να φάει. Ήταν τόσο αδύναμος που απειλήθηκε η ζωή του. Έμαθε από μωρό να ψάχνει την τροφή του στα σκουπίδια. Να πίνει ό,τι είχε απομείνει από τα αναψυκτικά που πετούσαν, στην παραλία. Όταν έβρισκε χρήματα, αγόραζε γλυκά γιατί ήταν φθηνά και επειδή είχε την εντύπωση πως η ζάχαρη μπορούσε να τον “αναστήσει”.

Ένα βράδυ ο πατέρας μου με πέταξε από τη βάρκα, χωρίς να ξέρει αν μπορώ να κολυμπήσω

Ο πατέρας του ήταν οπαδός της “σκληρής αγάπης”. Δεν ήξερε την έννοια της φροντίδας, της ενσυναίσθησης. “Ένα βράδυ είχαμε πάει να τσεκάρουμε τα δίχτυα που είχε αφήσει στη θάλασσα. Διακόσια μέτρα πριν την ακτή και ενώ εγώ έλεγα τα δικά μου, με πέταξε από τη βάρκα, χωρίς να ξέρει αν μπορώ να κολυμπήσω και συνέχισε να κάνει κουπί. Ούρλιαζα “μπαμπά, μπαμπά”, όπως προσπαθούσα να κρατηθώ πάνω από την επιφάνεια του νερού. Μου απάντησε “κολύμπησε ή πνίξου”. Στο τέλος κατάφερα να βρω τον τρόπο να αναδυθώ, έβαλα το κεφάλι μου κάτω και άρχισα να κολυμπώ.

Αυτός ήταν ο τρόπος που είχε για να με μεγαλώσει. Μου έμαθε πολύ σκληρά μαθήματα. Με έκανε τον άνδρα που είμαι σήμερα. Η φιλοσοφία του ήταν πως “αν δεν είσαι νεκρός, μπορείς να δουλέψεις. Αν δεν είσαι νεκρός, είσαι μια χαρά”. Δούλευε σε μια φάρμα, ως χασάπης. Έκοβε ξύλα, ψάρευε και τα βράδια έπαιρνε μέρος σε αγώνες πυγμαχίας. Έκανε ό,τι έβρισκε για να μας ζήσει. Προσπαθούσε να με προετοιμάσει για όσα είχε αντιμετωπίσει εκείνος ως παιδί”.

Τον μαχαίρωσαν πρώτη φορά στα 13

Στα 12 έφυγε από το Port Antonio για να συναντήσει τη μητέρα του. Αντ' αυτού, βρέθηκε να μάχεται διαρκώς για τη ζωή του. Κυριολεκτικά. Τον πυροβόλησαν, τον μαχαίρωσαν και για να καταφέρει να επιβιώσει, έμαθε να απαντά στη βία με βία. Ομολόγησε στη Daily Mail πως “είχα αλλάξει το ένα ghetto για κάποιο άλλο”. Στη Jamaica δεν πήγαινε σχολείο. Στην Αγγλία δοκίμασε να ζήσει την εμπειρία “για να είμαι όμως, ειλικρινής δεν ήμουν καλός μαθητής. Σώθηκα με την πυγμαχία. Αυτή άλλαξε τη ζωή μου. Ήξερα πως είναι η μόνη ευκαιρία που είχα στη ζωή μου”. Την ανακάλυψε όχι ακριβώς με τον πιο ορθόδοξο τρόπο.

Ως παιδί των δρόμων, έγινε μέλος διάφορων συμμοριών στο Tulse Hill, νότια στο Λονδίνο. “Mια φτωχή περιοχή, όπου ο ήρεμος ύπνος τα βράδια, δεν είναι δεδομένος”, όπως έχει αναφέρει σε άρθρο της η Guardian. Το καθημερινό ζητούμενο για τον Dillian ήταν η επιβίωση. “Γνώριζα διάφορους, έμπλεκα σε συμμορίες και άλλα σκατά. Έπρεπε να είμαι δυνατός, να έχω συμμάχους”.

Για πρώτη φορά δέχθηκε χτύπημα με μαχαίρι, όταν ήταν 13. “Είπα στους κολλητούς “νομίζω με μαχαίρωσαν”. Σήκωσα την μπλούζα και τους έδειξα την πληγή. Πρόσθεσα “σε δυο μέρες θα είμαι μια χαρά”. Τον μαχαίρωσαν ξανά στα 15 και τα 16.

Όταν είσαι παιδί του Brixton κινδυνεύεις αν βγεις από την περιοχή σου. Αν πας σε άλλα μέρη, σε σκοτώνουν

Προσπάθησε να εγκαταλείψει αυτήν τη ζωή. Σύντομα κατάλαβε πως αυτή δεν ήταν προοπτική για ένα μαύρο παιδί που δεν είχε την παραμικρή ασφάλεια. Δεν ήταν επιλογή η ελεύθερη ζωή, σε εκείνο το κομμάτι του Λονδίνου. “Την πάτησα όπως ένας μοναχός λύκος, ώσπου κατάλαβα πως για να ζήσω έπρεπε να συνδεθώ με κάποιους και να κάνω κάποια πράγματα. Για αρχή, έμαθα να διατηρώ τη φήμη μου όταν με προκαλούσε κάποιος.

Πριν 10 χρόνια, ένα βράδυ καλοκαιριού κίνησε για το Clapham, τρία χιλιόμετρα μακριά από τη γειτονιά του. “Εκεί γίνονταν πολύ καλά πάρτι και πήγαμε να γνωρίσουμε κορίτσια. Νομίσαμε πως ήμασταν άφθαρτοι. Πιστεύαμε πως επειδή μας έλεγαν “κακά παιδιά” δεν μπορούσε να μας αγγίξει κάτι”. Βρέθηκε τη λάθος στιγμή, στον λάθος τόπο. “Είδα πράγματα που δεν ήταν σωστά, αντέδρασα και με πυροβόλησαν”. Ευτυχώς στο πόδι και όχι στο κεφάλι. “Έφαγα” δυο σφαίρες, όπως έτρεχα να σωθώ”.

Σε κάποια φάση πίστεψα πως τίποτα πια δεν έχει σημασία. Είχα αποδεχθεί ότι αυτή είναι η μοίρα μου

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που δέχθηκε πυροβολισμό. Όχι η μόνη. “Τη δεύτερη φορά τα πράγματα ήταν λίγο χειρότερα. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, όταν όμως, ζεις ένα συγκεκριμένο lifestyle μπορείς να χάσεις τη ζωή σου, για αυτό. Ήταν πολλές φορές που πίστεψα πως θα πεθάνω. Από όταν έφτασα στο Λονδίνο, με σημάδεψαν ουκ ολίγοι με όπλο στο πρόσωπο, με απήγαγαν, με μαχαίρωσαν -συνήθως μου την “έπεφταν” 3-4, οπότε ήταν λογικό να μαχαιρωθώ. Σε κάποια φάση πίστεψα πως τίποτα πια δεν έχει σημασία. Είχα αποδεχθεί ότι αυτή είναι η μοίρα μου. Αυτή θα ήταν η ζωή μου. Ήταν “ή εγώ ή εσύ”. Όφειλα να τη φέρω στον άλλον, πριν μου τη φέρει. Δεν είχα μάθει κάτι άλλο, κάτι καλύτερο”.

Κάπου προς το τέλος της εφηβείας του συνειδητοποίησε πως οι πιθανότεροι προορισμοί του ήταν η φυλακή ή το νεκροταφείο. Βρισκόταν στο κρατητήριο του Bristol και περίμενε τη δίκη του. Αντιμετώπιζε ποινή φυλάκισης έως 20 χρόνια, όταν τον επισκέφτηκαν η μητέρα του και η αδελφή του. Η μάνα του ξέσπασε σε κλάματα. “Ο μεγαλύτερος αδελφός μου, είχε πεθάνει. Μου είπε “δεν θέλω να χάσω και άλλο γιο”. Όσο κακός και αν ήμουν, δεν ήθελα να απογοητεύσω τη μητέρα μου. Έχω την αίσθηση πως τότε ήταν που ανακάλυψε η μάνα μου ότι με έχουν πυροβολήσει δυο φορές”.

Η μητέρα του τον έκανε να αισθανθεί ντροπή

Είχε φροντίσει μόνος τις πληγές του. “Μάλλον πρέπει να είχα δει μικρός τις ταινίες του John Rambo και αποστείρωσα τις πληγές με αλκοόλ, πριν βγάλω τη σφαίρα με μια πένσα. Χρειάστηκα κάποιες εβδομάδες για να γιάνω. Αυτές τις εβδομάδες κρυβόμουν από τη μάνα μου”.

Όταν πήγε να τον δει στη φυλακή η μητέρα του, του είπε “έχουμε περάσει τόσα πολλά” πριν πνιγεί στους λυγμούς της. “Ένιωσα μεγάλη ντροπή”. Γλίτωσε την μεγαλύτερη ποινή φυλάκισης και τότε ήταν που ένας φίλος του σύστησε το Kickboxing.

“Ένας εργοδότης μου, είδε πως έμπλεκα διαρκώς και με πήγε στο γυμναστήριο. Μου είπε “παλεύεις που παλεύεις όλη την ώρα, ας το κάνεις χωρίς να έχεις προβλήματα”. Με το που ξεκίνησα τις προπονήσεις, λάτρεψα τα πάντα”. Βοήθησε και ότι “ένας φίλος μου είχε χάσει το γιο του από μαχαίρωμα, στο λαιμό, επειδή ήταν... σε λάθος περιοχή. Όταν ένας 17χρονος σκοτώνει με μαχαιριά έναν άλλον 17χρονο, κάτι έχει πάει πολύ λάθος. Σε αυτές τις ηλικίες δεν ξέρεις τι κάνεις. Επηρεάζεσαι από όσους έχεις δίπλα σου. Δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις. Και μετά, ο δολοφόνος έχει 30 χρόνια να σκεφτεί τι έκανε -στη φυλακή. Πολλοί τρελαίνονται και αυτοκτονούν”.

Από την πρώτη προπόνηση, ήθελα να μάθω τα πάντα. Όταν δε διαπίστωσα πως μπορώ να δέρνω κόσμο και να ζω από αυτό, αντί να πάω στη φυλακή κατενθουσιάστηκα

Έγινε δυο φορές πρωταθλητής Μεγάλης Βρετανίας, στην κατηγορία βαρέων βαρών και μια φορά πρωταθλητής Ευρώπης. Ήταν κάτοχος και αρκετών ρεκόρ, όταν είπε να δοκιμάσει τα ΜΜΑ. Έκανε το ντεμπούτο του στις 6/12 του 2008 και νίκησε τον αντίπαλο του στα 12'', με ένα καταστροφικό left hook. Τελικά, “πήρε” και τη διοργάνωση. Δεν έμεινε ούτε εκεί. Ήθελε κάτι να τον προκαλεί. Δοκίμασε λοιπόν, την πυγμαχία. Η πρώτη ερασιτεχνική εμφάνιση έγινε το 2009, όταν εκείνος ήταν 20 χρόνων. Νίκησε τον Anthony Joshua, με ομόφωνη απόφαση, στους τρεις γύρους.

Μια στάση εδώ: ο Joshua είναι ο απόλυτος πρωταθλητής της κατηγορίας. Τότε, το 2009, είχε μόλις δυο χρόνια στο σπορ. Παρ' όλα αυτά, ο προπονητής του είχε πει πως θα ήταν χρήσιμο να αποφύγει την εμπειρία. “Μου είπε πως θα είναι επικίνδυνο. Απάντησα “μερικές φορές πρέπει να εκμεταλλεύεσαι τις ευκαιρίες που προκύπτουν”. Και δικαιώθηκε. Έγινε επαγγελματίας τον Μάιο του 2011. Έκτοτε έχει δώσει 22 ματς. Έχει χάσει μόνο από τον Joshua.

Τον Οκτώβριο του 2012, μετά τον αγώνα με τον Ούγγρο Sandor Balogh (τον οποίον νίκησε) τον ενημέρωσαν πως έχει βρεθεί θετικός σε απαγορευμένη ουσία. Τιμωρήθηκε με αποκλεισμό έως τις 5/11, ώσπου ανεξάρτητη αρχή ενημέρωσε ότι η τιμωρία για το εν λόγω παράπτωμα ήταν διετής. 'Εκανε έφεση, λέγοντας πως δεν γνώριζε πως υπήρχε Methylhexaneamine σε συμπλήρωμα διατροφής που είχε αγοράσει. Το National Anti-Doping Panel αποφάσισε ότι ο Whyte θα έπρεπε να έχει αποταθεί σε ειδικό, πριν αγοράσει συμπλήρωμα και κράτησε την τιμωρία στα δυο χρόνια “ώστε να καταλάβουν όλοι οι αθλητές τους κινδύνους της λήψης συμπληρωμάτων, με την ουσία MHA”.

Ο Whyte, δεξιά τον Δεκέμβριο του 2016

Επέστρεψε στα ρινγκ στις 21/11 του 2014, στο Camden Center, στο Kings Cross του Λονδίνου. Απέναντι του είχε τον Κροάτη Ante Verunica. Το ματς διήρκεσε δυο γύρους. Τελείωσε με knock out, έπειτα από δυνατό χτύπημα του Whyte στο πρόσωπο του Verunica. Συνέχισε τους αγώνες και τις νίκες και στις 12/12 του 2015 βρέθηκε πάλι, απέναντι στον Anthony Joshua, στην O2 Arena. Ο Joshua νίκησε στον έβδομο γύρο, με uppercut που του έδωσε knock out. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας χρειάστηκε λίγο καιρό, για να αναρρώσει από πρόβλημα που είχε αποκτήσει στον ώμο και επέστρεψε στο ρινγκ και τις νίκες.

Στις 24 του μήνα θα αντιμετωπίσει τον Lucas Browne, στην O2 Arena του Λονδίνου. Θα διεκδικήσει τον τίτλο στην WBV Silver, ο οποίος του ανήκει. Στις προγραμματικές δηλώσεις, έχει πει ότι “δεν μπορώ να περιμένω να αντιμετωπίσω τον Lucas. Τον σιχαίνομαι και θέλω να του κάνω κακό. Έχει πει κάποια πολύ άσχημα πράγματα για εμένα (σ.σ. “Είναι ηλίθιος , έχει μεγάλο στόμα, θέλει συνέχεια την προσοχή πάνω του και δεν τον συμπαθώ”), για τα οποία πρέπει να πληρώσει”. Άλλαξε πολλά, όχι όμως, τη βάση του ποιος είναι και την αρχή του πως πρέπει να προφυλάσσει τη φήμη του, μαζί και όσα έχει κατακτήσει.

“Η μητέρα μου μισεί το γεγονός ότι είμαι πυγμάχος. Ομοίως και η αδελφή μου. Αμφότερες αντιλαμβάνονται πως η πυγμαχία με έσωσε. Με έκανε έναν άλλον άνθρωπο, αυτόν που είμαι σήμερα, ψυχολογικά και σωματικά”. Έχει αποκτήσει και 3 παιδιά και στο πρόγραμμα του ανήκουν συχνές επισκέψεις σε σχολεία, όπου μιλά για το άθλημα του, όσα πέρασε και τη σημασία του να έχεις έναν στόχο στη ζωή σου.

“Δεν είναι εύκολο σπορ, αλλά γίνεται πιο εύκολο όταν σκέφτεσαι πως είναι η μόνη διέξοδος που έχεις για τη ζωή σου. Αυτό που κάνω είναι πολύ πιο εύκολο από το να ήμουν 20 χρόνια στη φυλακή ή drug dealer. Πολλώ δε, νεκρός. Τουλάχιστον είμαι εδώ. Πέρασα πολλά για να φτάσω όπου είμαι, αλλά αυτή η διαδρομή είναι που μου έδωσε καρδιά δέκα λιονταριών. Αρνούμαι να παραδοθώ. Και ελπίζω πως η ιστορία μου θα εμπνεύσει ανθρώπους, ώστε να αλλάξουν τη ζωή τους. Να καταλάβουν ότι δεν έχει σημασία ποιος σε έχει “κλέψει”. Οφείλουμε να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να μας πείθει πως είμαστε “λίγοι” ή ότι δεν μπορούμε. Το μόνο που έχουμε είναι ο εαυτός μας. Πρέπει να πιστεύουμε σε αυτόν, να δουλεύουμε σκληρά και να είμαστε αφοσιωμένοι στο στόχο.

Θέλω να με δει ένα παιδί και να μου πει “ξέρεις κάτι; Αυτός ο τύπος δεν είχε καμία τύχη στη ζωή, αλλά συνέχισε να προσπαθεί, δούλεψε σκληρά και τα κατάφερε

Photo Credits: AP