Στις 20 Απριλίου, η Atlético πήγε στη χώρα των Βάσκων για να συναντήσει την Bilbao. Και αν δεν ήταν ο Fernando Torres, θα είχε αφήσει μόνη την Barcelona στην κορυφή της La Liga. Ο 32χρονος επιθετικός, σκόραρε στο 38ο λεπτό. Ήταν το πέμπτο γκολ του, σε ισάριθμα ματς. Είναι το ίδιο παιδί με εκείνο που σε είχε φέρει στο σημείο να κλείνεις τα μάτια σου, κάθε φορά που έβρισκε την μπάλα στο θρίαμβο της πλεονεκτικής θέσης... και την έστελνε άουτ.

Βέβαια, είναι και ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που έγινε αρχηγός στην Atlético Madrid στα 19, που κρατά το ρεκόρ στη Liverpool, για τα 50 πιο γρήγορα γκολ που έχει σκοράρει ποτέ παίκτης της και που πριν τα 30 είχε κατακτήσει Παγκόσμιο, δύο Ευρωπαϊκά, Champions League και Europa League. "Έσπασε" δυο φορές το ρεκόρ για τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη, στην Premier League, αλλά αντιμετώπισε διαδοχικά προβλήματα τραυματισμού, για να χάσει την αυτοπεποίθηση του και τελικά το λόγο που τον έκανε να ξεχωρίζει. Θα μπορούσε να 'χε "χαθεί". Η Atlético ανταπέδωσε τη χάρη που του χρωστούσε και τον έσωσε. Να το δούμε όμως, το θέμα και λίγο πιο αναλυτικά, σωστά;

Στις 20 Μαρτίου έγινε 32. Ο Fernando José Torres Sanz γεννήθηκε στη Fuenlabrada, που ανήκει στην ευρύτερη περιοχή της Μαδρίτης -αλλά είναι αυτόνομη κοινότητα, 200.000 κατοίκων. Το όνομα της πόλης σημαίνει "σκαλιστό σιντριβάνι" (Fuente Labrada), που υπάρχει στη περιοχή Loranca. Αυτό, για να 'χουμε μια γενική γνώση. Ας επιστρέψουμε στο προκείμενο. Ως παιδί ήταν ήσυχο, όπως του 'χουν πει οι γονείς του, Flori και José. Ήταν το τρίτο παιδί της οικογενείας (είχαν προηγηθεί η Mari Paz και ο Israel) και... δεν υπήρχε πολύς χώρος διαθέσιμος για να "καταλάβει". Στα 2 άρχισε να κλωτσά μια μπάλα που είχαν τα αδέλφια του. "Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το ποδόσφαιρο". Μια άλλη ασχολία που είχε τότε "ήταν να πετώ πράγματα από το παράθυρο". Σε μια από αυτές τις ρίψεις, χρησιμοποίησε ένα πορτοφόλι που είχε μέσα το μισθό του πατέρα του. Οι γονείς του, μετά το μικρό εγκεφαλικό, έτρεξαν να προλάβουν.

Συνήθιζε να ακολουθεί παντού τον αδελφό του. Ήταν η σκιά του. Έμοιαζαν κι όλας. Η αδελφή του ήταν εκείνη που τον κακομάθαινε. "Μέχρι και σήμερα, με αντιμετωπίζει σαν να είμαι μικρό παιδί" έχει αποκαλύψει στην προσωπική του ιστοσελίδα, fernando9torres.com. Στα 4 το ενδιαφέρον του για το ποδόσφαιρο αυξήθηκε κατακόρυφα. "Παίζαμε συνέχεια με τον πατέρα μου, στο Gastar, όπου πηγαίναμε για διακοπές οικογενειακώς", γιατί τους άλλους μήνες ο πατέρας του δούλευε νυχθημερόν και δεν τον έβλεπε πολύ. "Παίζαμε με τους γονείς μου, τους παππούδες μου, τους θείους και τα ξαδέλφια μου. Ήμουν ο μικρότερος όλων. Δεν ήταν εύκολο, αλλά τότε ήταν το μόνο που χρειαζόμουν για να είμαι ευτυχισμένος. Κυρίως κυνηγούσαμε την μπάλα και κάναμε πάσες, αλλά ο μπαμπάς μου είδε πως είχα κάποιες ιδιαίτερες εμπνεύσεις. Ή τουλάχιστον αυτό μου είπε". Η πρώτη του ομάδα ήταν η 84Tenia Park. Μαζί της πήρε μέρος σε διοργάνωση που ήταν στο αθλητικό πρόγραμμα της κοινότητας, στην οποία ζούσε. "Ήμασταν 15, με 20 παιδιά που κυνηγούσαμε την μπάλα. Επικρατούσε τρέλα!". Στα 5 ήταν και που "βρήκα την πρώτη μου φιλενάδα, στο νηπιαγωγείο. Δεν θυμάμαι το όνομα της. Μάλλον για εμένα, ο πρώτος έρωτας δεν ήταν και παντοτινός".

Η διαδρομή του στο ποδόσφαιρο ξεκίνησε από το τέρμα "γιατί εκεί έπαιζε και ο αδελφός μου. Αφότου έσπασα δυο δόντια, αποφάσισα ότι... αυτή η θέση είχε τελειώσει για εμένα". Στα 7 ξεκίνησε να δοκιμάζει εκείνη του επιθετικού, σε ένα πρωτάθλημα κλειστού γηπέδου για την Mario's Holland -ομάδα ενός cafe της γειτονιάς. "Λόγω ηλικίας δεν είχα δικαίωμα συμμετοχής", αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε από το να κάνει τη δουλειά του, έως ότου τον έπιασαν. "Είχα ωστόσο, μάθει μέσω αυτής της εμπειρίας τι σημαίνει να ανήκεις σε μια ομάδα. Ήταν στοιχείο ζωτικής σημασίας για την εξέλιξη μου ως ανθρώπου και ως ποδοσφαιριστή. Σημειωτέον, τότε ήταν που άρχισα να ονειρεύομαι ότι θα γίνω ποδοσφαιριστής".

Στα 8 του, η οικογένεια μετακόμισε στη Galicia. Εκεί γνώρισε την Olalla -σύζυγο του και μητέρα των παιδιών του. Στα 9 "επισκέφτηκα για πρώτη φορά την τροπαιοθήκη στο Vicente Calderon. Θυμάμαι πως ο πατέρας μου δεν μου έλεγε πού θα πάμε. Όταν φτάσαμε... δεν ξέρω ποιος από τους δυο ήταν πιο ενθουσιασμένος. Είχα δει φωτογραφίες με τρόπαια. Δεν τα είχα δει όμως, ποτέ δια ζώσης. Δεν τα είχα ακουμπήσει. Εκείνη την ημέρα, είχα την πρώτη μου ευκαιρία". Στα 10 του χρόνια "έπαιξα για πρώτη φορά σε ομάδα", τη Rayo 13. Σκόραρε 55 γκολ σε μια σεζόν και ήταν ένας εκ των τριών παιδιών της Rayo 13 που κέρδισαν μια πρόσκληση για δοκιμαστικά από την Atlético Madrid. Δεν τα πήγε απλώς καλά. Ενθουσίασε τους "κατασκόπους" των ακαδημιών και το 1995 τον κάλεσαν κοντά τους. "Θυμάμαι ακόμα και σήμερα πως εκείνη την ημέρα είχα μεν, άγχος, αλλά ένιωθα ότι θέλω να μπω στο γήπεδο και να... φάω τον κόσμο". Εκείνες τις ώρες ήταν που έγινε γνωστός ως "El Niño" ("το παιδί").

Τώρα προφανώς και κατάλαβες γιατί δεν πήγε στη Real Μadrid "και σας διαβεβαιώ πως ως παιδί πέρασα άσχημα, ως φαν της Atlético. Όλα τα άλλα παιδιά, στο τέλος της σεζόν απολάμβαναν τις τελετές και τις παρελάσεις των τροπαίων που έκανε η Real. Εμείς, της Atlético είχαμε επικεντρώσει αλλού. Εκπροσωπούσαμε κάτι άλλο, τους εργάτες της πόλης, τους ανθρώπους που δεν είχαν πολλά χρήματα, που περνούσαν δύσκολα και που όταν τελείωναν τη δουλειά τους, είχαν την ομάδα για να ξεδίνουν. Ήταν κάτι το πολύ όμορφο. Αυτό που αντιπροσωπεύει η ομάδα μου, είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Κάποιες φορές η Atlético ένιωθε μικρή, δίπλα στη Real που πιθανόν είναι ο καλύτερος σύλλογος της Ευρώπης, υπό την έννοια των τροπαίων και της φήμης. Η Real ήταν κάτι άλλο. Είχε μεγαλείο, μεγάλους αστέρες. Εγώ προέρχομαι από οικογένεια εργατικής τάξης. Ο πατέρας μου δούλευε όλη μέρα, τα αδέλφια μου έκαναν τεράστιες διαδρομές για να με συνοδεύουν στις προπονήσεις και διάβαζαν τα μαθήματα τους, στην εξέδρα ενώ με περίμεναν. Χωρίς την οικογένεια μου, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα.

Η Atlético ήταν η ομάδα για εμάς. Όταν έμπαινα στο γήπεδο ένιωθα αυτό το διαφορετικό. Έβλεπα τους πάντες γύρω μου να είναι τόσο υπερήφανοι για την ομάδα τους. Για λίγες ώρες γίνονταν όλοι ένα, ενώνονταν για να βοηθήσουν τους παίκτες και μετά τη Δευτέρα επέστρεφαν στις δουλειές τους. Για όλα αυτά δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να παίξω για τη Real. Πίστευα πως αν φτάσω στο σημείο να μπορώ να βρω μια θέση σε αυτήν την ομάδα, θα μπορούσα να βρω θέση και σε άλλες ομάδες -εκ των οποίων θα διάλεγα μία. Διαφορετικά, αν τυχόν έπαιζα στη Real θα συμπεριφερόμουν στα ματς με την Atlético, ως φαν της! Και αυτό δεν θα το ήθελε κανείς". Ομολογουμένως.

Στα 11 είχε προπονητή τον Manolo Rangel "και τον ευχαριστώ πολύ για την αγάπη και τη φροντίδα που μου έδωσε. Κάθε προπόνηση ήταν απόλαυση. Τίποτα δεν με διασκέδαζε τότε περισσότερο από το να παίζω ποδόσφαιρο". Πριν προλάβει να συνηθίσει στην ιδέα ότι ανήκει στις ακαδημίες της Atlético, έζησε την εμπειρία της πρώτης αποστολής -ένα ταξίδι στο Βέλγιο. "Είχα εντυπωσιαστεί από όλα! Από την οργάνωση, το ταξίδι, από την πρώτη μου εμφάνιση. Ό,τι αφορούσε αυτό το ταξίδι, ήταν μοναδικό. Ζούσα ένα όνειρο. Τότε βέβαια, για εμένα το ποδόσφαιρο ήταν ένα χόμπι. Για την οικογένεια μου, ήταν ένας εφιάλτης. Μια περιπέτεια. Φυσικά τότε κανείς δεν υποψιαζόταν πώς θα εξελιχθεί η ζωή μου". Η ημέρα του αφορούσε το σχολείο, το διάβασμα και τις προπονήσεις. Τις πρώτες χρονιές δεν έζησε κάποια διάκριση "ούτε όμως, και κάποια δυστυχία. Τα πηγαίναμε απλά καλά". Το 1997, στα 12 ήταν στην ομάδα των 13χρονων και έπαιξε εναντίον των Manu del Moral, Molinero και Sergio Torres "με τους οποίους πήραμε μετά το Ευρωπαϊκό U16". Στα πρώτα του χρόνια, όπως λέει "έζησα όλα τα συναισθήματα. Αυτό που δεν ξέχασα ποτέ ήταν τον κόσμο στις εξέδρες που ερχόταν να δει την Atlético του, χωρίς να τον νοιάζει το αποτέλεσμα. Τώρα, αν κερδίζαμε... ήταν μπόνους στην ημέρα".

Στα 14 πήρε τον πρώτο του τίτλο, με προπονητή τον Pedro Calvo. Μετείχε σε τρεις διοργανώσεις. Σε μια (Nike Cup U15) βρήκε απέναντι του τις καλύτερες ομάδες (Real Madrid, Barcelona, ​​Milan, Manchester United, Juventus) και το τρόπαιο κατέληξε στα δικά του χέρια. Ψηφίστηκε ως "ο καλύτερος έφηβος" της χρονιάς. Η πιο έντονη ανάμνηση του από εκείνη την ηλικία, ήταν η αποχώρηση του Christian Vieri για τη Laziο, έπειτα από μια σεζόν στην Atlético, στην οποία πρόλαβε να γίνει ο πρώτος σκόρερ της La Liga. "Θυμάμαι να τον παρακολουθώ από τις εξέδρες και να εκπλήσσομαι δυσάρεστα με την απόφαση του να αλλάξει ομάδα. Δεν είχα διαπιστώσει τότε πώς άλλαζε η ζωή μου. Δεν είχα καταλάβει πόσο μεγάλο ήταν το ποδόσφαιρο, αλλά και ό,τι το αφορούσε. Πόσοι πολλοί άνθρωποι ζουν για το άθλημα αυτό, το λατρεύουν. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο Vieri έφυγε. Γιατί οι παίκτες φεύγουν. Βέβαια, με τα χρόνια διαπίστωσα την πραγματικότητα και αντιλήφθηκα ότι πρέπει να είσαι πιο προσεχτικός με ό,τι κάνεις".

Στα 15 (το 1999) υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο με την ομάδα της καρδιάς του ("ήμουν επαγγελματίας, αλλά ήμουν και φίλαθλος") και έπαιξε υπό τις οδηγίες του Abraham Garcia στη δεύτερη ομάδα "του πιο σημαντικού κόουτς της καριέρας μου". Η σεζόν 2000-01 ξεκίνησε με ράγισμα στην κνήμη, που τον κράτησε εκτός έως τον Δεκέμβριο. Στις 6 Μαΐου ήταν στην εθνική U16 που στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Για την ακρίβεια, ήταν ο πρώτος σκόρερ του τουρνουά και ο MVP. Είχε ήδη αρχίσει προπονήσεις με την πρώτη ομάδα της Atlético και στις 27/5 έκανε ντεμπούτο, στο "Vicente Calderón" εναντίον της CD Leganés. Μια εβδομάδα αργότερα σκόραρε το πρώτο του γκολ, στα δίχτυα της Albacete Balompié, αλλά στο τέλος της σεζόν ο σύλλογος του έχασε την άνοδο στη La Liga, στις λεπτομέρειες. Την πανηγύρισε ένα χρόνο αργότερα. Στο μεσοδιάστημα, εκείνος είχε μόλις 6 γκολ σε 36 συμμετοχές, στη Segunda División. Kαμία σχέση με το τι έγινε στην πρώτη του χρονιά, στην ελίτ των ισπανικών πρωταθλημάτων (13 γκολ, σε 29 συμμετοχές). Σαφώς και επελέγη για την εθνική U19, εν όψει του Πανευρωπαϊκού και στις 28/7 του 2002 κράτησε όλα τα στέμματα (τίτλο, βραβείο πρώτου σκόρερ και πολυτιμότερου).

Τον Ιούλιο του 2003 η Atlético έλαβε μια προσφορά. Ήταν από τον νέο τότε, ιδιοκτήτη της Chelsea, Roman Abramovich, που ήθελε τον Torres και έδινε 36 εκατομμύρια ευρώ για να τον αποκτήσει. Το αίτημα πήγε στο διοικητικό συμβούλιο του σωματείου και απορρίφθηκε. Tην ίδια ώρα, έδωσε εκείνη στον Torres νέο συμβόλαιο, έως τις 30/6 του 2008, με τον ίδιο να σχολιάζει "ήταν ένα όνειρο για εμένα, αυτό που ήθελα να συμβεί". Τα αγγλικά μέσα είχαν αναφέρει τον Ισπανό επιθετικό ως "one of the hottest properties in the country", ο οποίος στις 6/9 του 2003 κλήθηκε για πρώτη φορά στην ανδρική εθνική ομάδα (στο φιλικό 3-0 επί της Πορτογαλίας, όταν έχασε πέναλτι αλλά ο Inaki Saez δήλωσε εντυπωσιασμένος από την ποιότητα του νεαρού) και στη σεζόν που ακολούθησε (2003-04) μέτρησε 19 γκολ σε 35 ματς που μετείχε, για να γίνει ο τρίτος σκόρερ. Είχε γίνει και αρχηγός. Στα 19 του. "Ήμουν πολύ μικρός για να ζήσω κάτι τόσο μεγάλο. Με ενοχλούσε που ο κόσμος που με πλησίαζε δεν ήξερε κάτι για την ιστορία μας, δεν καταλάβαιναν γιατί αυτό το σωματείο είναι διαφορετικό". Εν τω μεταξύ, στις 28/4 του 2004 σκόραρε και το πρώτο γκολ, φορώντας τη φανέλα με το εθνόσημο... στην κατηγορία ανδρών (εναντίον της Ιταλίας) και επελέγη για το Euro2004.

Η πρώτη διεθνής διοργάνωση στην οποία μετείχε -διασυλλογικού επιπέδου- ήταν το UEFA Intertoto Cup της περιόδου 2004-05. Οδήγησε την ομάδα του στον τελικό, όπου έχασε στα πέναλτι από την Villarreal CF. Μόλις καλοκαίριασε, ο Abramovich επανήλθε δριμύτερος, για να ακούσει το δεύτερο "όχι". Τον Ιανουάριο του 2006 η διοίκηση της Atlético κατέληξε στο ότι θα ήταν χρήσιμο να ακούσει τι έχουν να πουν όσοι ήθελαν το... παιδί της και που βάσει δημοσιευμάτων, στη λίστα υπήρχαν οι AC Milan, Barcelona, Arsenal, Newcastle και φυσικά η Chelsea. Ο πρόεδρος του συλλόγου, Enrique Cerezo είχε ξεκαθαρίσει ότι "δεν θα τον πουλήσουμε για να τον πουλήσουμε, γιατί γενικά δεν έχουμε τη λογική της πώλησης". Παρεμπιπτόντως, όμως το συμβόλαιο του έληγε το 2008 -και το buy out ήταν 80 εκατ. ευρώ- και ενώ ο Torres είχε ζητήσει να του γίνει μια πρόταση μέσα στο 2006 για να μείνει στη Μαδρίτη, αυτό που κατάφερε ήταν να υπογράψει μονοετή επέκταση, στις 4/9.

Nωρίτερα βέβαια, είχε κάνει και κάποια πράγματα που να δικαιολογούν όλον αυτόν τον πανικό. Είχε βάλει 11 γκολ, στα προκριματικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 -ήταν ο πρώτος σκόρερ της Ισπανίας-, με τη σούμα να αφορά δυο ζωτικής σημασίας τέρματα εναντίον του Βελγίου, ενώ εναντίον του San Marino έκανε το πρώτο... διεθνές hat-trick. Στο World Cup του 2006, στη Γερμανία συνέχισε να βρίσκει το δρόμο προς τα δίχτυα και τελείωσε ως ο πρώτος σκόρερ του έθνους -μαζί με τον David Villa που είχε πει για τον Torres ότι "συμπληρώνουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον και περνάμε ωραία ακόμα και όταν δεν είμαστε στο γήπεδο. Έχουμε καλή συνεργασία. Αμφότεροι κυνηγάμε αμυντικούς, πιέζουμε και παλεύουμε για να δημιουργήσουμε ευκαιρίες ο ένας για τον άλλον".

Στην αγωνιστική περίοδο 2006-07 της La Liga, έβαλε 14 γκολ και στις 30 Ιουνίου του 2007 προέκυψε η πληροφορία που τον ήθελε να είναι ο πρώτος στόχος της Liverpool. Ο πρόεδρος Cerezo ενημέρωσε ότι "δεν έχουμε δεχθεί κάποια προσφορά από τη Liverpool ή όποια άλλη ομάδα" και μάλλον δεν έλεγε αλήθεια, αν σκεφτείς ότι λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα αποκαλύφθηκε πως οι Reds έδιναν 32 εκατ. ευρώ για τον παίκτη τους. Στις 30/6 η Atlético ανακοίνωσε την απόκτηση του Diego Forlán από τη Villarreal και τότε ήταν που όλοι ήξεραν πως ο Torres φεύγει. Στις 4/7 έδωσε συνέντευξη Τύπου για να χαιρετήσει τους φαν της ομάδας του και να ενημερώσει πως η νέα του συμφωνία είναι για έξι χρόνια, με τη Liverpool να του έχει δώσει το μεγαλύτερο ποσό που είχε δώσει ποτέ, για παίκτη.

Ο Rafa Benitez ήταν ο λόγος που οι Βρετανοί έφτασαν σε δυσθεώρητα έως τότε, ύψη, ώστε να δουν τον Ισπανό επιθετικό στο Anfield: είχε εκτιμήσει το ταλέντο του Torres στο βαθμό που πίστευε ότι μπορεί να γίνει ο θεμέλιος λίθος πάνω στον οποίον θα "έχτιζε" την ομάδα. Θα ήταν η πεμπτουσία του 4-2-3-1 που χρησιμοποιούσε ο Benitez, με τους Javier Mascherano και Xabi Alonso στο κέντρο, ώστε ο Steven Gerrard να βγαίνει μπροστά και να συνδέεται με τον Torres. Γενικά, όλοι θα είχαν ως προορισμό να τον "ταΐζουν". Θα έλεγες πως είχε στο Liverpool ό,τι μπορούσε να ζητήσει η καρδιά του.

"Όταν έμαθα για το ενδιαφέρον της Liverpool, ήμουν σε ένα πάρκο με τους σκύλους μου. Είχα δεχθεί μια κλήση από το εξωτερικό, αλλά δεν απάντησα. Την επομένη, με κάλεσαν από το ίδιο νούμερο. Ήταν ο Benitez. "Πάγωσα" όταν άκουσα τη φωνή του. Μου εξήγησε το όραμα που είχε, μου ανέλυσε το πλάνο. Του απάντησα ότι θα πρέπει να μιλήσω με τον ιδιοκτήτη της Atlético, Miguel Angel Gil. Από εκείνη τη στιγμή ήξερα πως ήταν κάτι περισσότερο από μια προσφορά. Μια πολύ μεγάλη ομάδα, η πιο επιτυχημένη στο αγγλικό ποδόσφαιρο, ήθελε εμένα. Πάντα απολάμβανα το αγγλικό ποδόσφαιρο κα πίστευα πως ταιριάζω σε αυτό. Ο ρυθμός ήταν πιο γρήγορος από ό,τι είχα φανταστεί".

Πήγε στην Αγγλία, χωρίς να ξέρει λέξη στα αγγλικά. "Βοηθούσε όμως, το γεγονός ότι ο προπονητής και εννέα παίκτες μιλούσαν ισπανικά. Ο πρώτος μήνας ήταν πολύ δύσκολος". Σε αυτούς που ακολούθησαν, έμαθε να συνεννοείται στα βασικά. "Τόσο που μέχρι που μου έδωσε συγχαρητήρια η μητέρα μου, που με άκουσε να μιλώ σε μια συνέντευξη Τύπου. Βέβαια, όταν χρειαζόταν να συνεννοηθώ με ισπανόφωνο συμπαίκτη μου στο γήπεδο, μιλούσαμε τη δική μας γλώσσα για να μην μας καταλάβουν οι αμυντικοί".

Την πρώτη του σεζόν (2007-08) έδωσε 24 γκολ σε 24 ματς της Premier League, τα περισσότερα που είχε σκοράρει ξένος στην πρώτη του χρονιά στην Αγγλία. Έκανε σεφτέ εναντίον της Chelsea, στις 19/8. Συνολικά, σε όλες τις διοργανώσεις, έφτασε τα 29 γκολ, δυο λιγότερα από τον κάτοχο της πρώτης θέσης στη σχετική λίστα της ομάδας (Michael Owen 28). Mοιραία, ήταν στους έξι φιναλίστ για τον τίτλο "Καλύτερος παίκτης της σεζόν" από την Ένωση Επαγγελματιών ποδοσφαιριστών -το πήρε ο Cristiano Ronaldo. Μπήκε όμως, στην καλύτερη ομάδα της χρονιάς. Ξέρω. Δεν θα εκπλαγείς, αλλά πρέπει να σου πω ότι το καλοκαίρι του 2008 παραδοσιακά τον ζήτησε η Chelsea που πια έδινε 65 εκατ. ευρώ. Εκείνος σχολίασε -έπειτα από σχετική ερώτηση- ότι "θα περάσουν πολλά χρόνια πριν φύγω από τη Liverpool", άποψη που είχε βρει σύμφωνο και τον συνιδιοκτήτη του οργανισμού, Tom Hicks. Είχε συμπληρώσει και ότι "υπό τις οδηγίες του Benitez βελτίωσα όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Από τη φυσική κατάσταση, την τακτική έως το σκοράρισμα".

Τη σεζόν 2008-09 έφτασε τα 14 γκολ σε 24 εμφανίσεις -έως τη δεύτερη θέση της παρέας του στην Premier League. Η μοίρα θέλησε να αντιμετωπίσει η Liverpool την Atlético στο Champions League, αλλά στο ματς της Μαδρίτης ήταν τραυματίας -γενικά είχε διάφορους μικροτραυματισμούς που τον υποχρέωσαν να χάσει αρκετά ματς της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Οι φίλοι του, του πρόσφεραν μια θέση στην εξέδρα VIP του "Vicente Calderon". Την αρνήθηκε. Έμεινε στο Merseyside να συνεχίσει την αποθεραπεία. Είχε ωστόσο, ενημερώσει ότι "θα ήθελα να επιστρέψω στην Atlético και να τελειώσω κάποια πράγματα που άφησα στη μέση". Μολονότι ήταν τραυματίας και τον Μάιο του 2009, έπαιξε κόντρα στη Real Madrid για τους "16" του Champions League με ένεση. Σκόραρε το πρώτο από τα τέσσερα γκολ της παρέας του και... συνέχισε από εκεί έως ότου έφτασε τα 50 τέρματα, με την αγγλική ομάδα στις 24/5 εναντίον της Tottenham -στην τελευταία αγωνιστική και την 84η συμμετοχή του.

"Από τις πρώτες ημέρες μου στο Liverpool ένιωσα σαν να είμαι στην Atlético, μολονότι ξέρω την ιστορία και το όνομα της ομάδας. Είναι ωστόσο, μια εργατική και τίμια πόλη, με ανθρώπους που δουλεύουν όλη την εβδομάδα και το Σάββατο θέλουν να πάνε στο Anfield και να παρακολουθήσουν την καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Είχα πολλές προσφορές, αλλά πριν καταλήξω αποφάσισα να πάω σε σύλλογο που θα ήταν πολλά περισσότερα από ποδοσφαιρικός. Ο κόσμος εδώ, η ιστορία, ο τρόπος που συμπεριφέρεται ο κόσμος ήταν οι λόγοι που με έκαναν να πιστέψω ότι έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε ξανά αυτόν τον σύλλογο έναν από τους καλύτερους στον κόσμου. Σύντομα ένιωσα πως η Liverpool είναι ο αγγλικός μου σύλλογος, όπως η Atlético είναι ο ισπανικός μου σύλλογος. Δεν θα μου άρεσε να παίξω για άλλη ομάδα στην Αγγλία ή στην Ισπανία και αυτό το συναίσθημα είναι πολύ ιδιαίτερο για εμένα".

Η αλήθεια είναι ότι τις τρεις πρώτες ημέρες στην πόλη, πριν υπογράψει "τις πέρασα σε ένα διαμέρισμα. Δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω, γιατί η επίσκεψη μου ήταν μυστική. Η ομάδα μου είχε στείλει πολλά DVDs και βιβλία. Διάβασα για τους Bill Shankly, Bob Paisley, Kenny Dalglish, Ian Rush και αισθάνθηκα πολύ υπερήφανος που θα γινόμουν μέλος ενός τέτοιου οργανισμού. Πρέπει να ξέρεις για ποια ομάδα παίζεις. Διαφορετικά παίζεις μόνο για την πάρτη σου. Κάθε φορά που έβαζα τη φανέλα αυτή, ήξερα πως μετέχω σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Ήξερα ότι αν κερδίζαμε το πρωτάθλημα, θα ήταν όπως όταν η Ισπανία πήρε το Πανευρωπαϊκό για πρώτη φορά σε 44 χρόνια. Αυτομάτως, 23 άνθρωποι είχαμε γίνει οι ήρωες της χώρας".

Ναι. Δεν σου είπα για αυτόν τον τίτλο. Ήταν, που λες στο Euro2008, το οποίο άρχισε επεισοδιακά για εκείνον: του ασκήθηκε δριμεία κριτική μετά την πρεμιέρα, όταν οι κάμερες τον συνέλαβαν να αρνείται να ανταλλάξει χειραψία με τον Luis Aragonés, έπειτα από αντικατάσταση του. Εξήγησε ότι "είχα εκνευριστεί με τον εαυτό μου". Για να μη σε κουράζω, με δικό του γκολ νίκησε το έθνος του τη Γερμανία στον τελικό (1-0), για να δηλώσει "είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Είναι ο πρώτος μου τίτλος και ελπίζω να ακολουθήσουν πολλοί ακόμα. Είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τους τελικούς από την τηλεόραση και σήμερα κατακτήσαμε το τρόπαιο". Τον ρώτησαν επί προσωπικού. Είπε "η δουλειά μου είναι να σκοράρω γκολ. Θέλω και άλλους τίτλους, θέλω να γίνω ο πιο σημαντικός παίκτης στην Ευρώπη και τον κόσμο". Στις 28/3 του 2009, στα προκριματικά για το World Cup 2010, εναντίον της Τουρκίας έγινε ο νεαρότερος διεθνής που έφτασε τις 60 συμμετοχές.

Στις 14 Αυγούστου του 2009 υπέγραψε νέο συμβόλαιο με τη Liverpool, έως το 2013 με option ανανέωσης για έναν ακόμα χρόνο. Είχε προηγηθεί η πώληση του Xabi Alonso στη Real Madrid που είχε αναστατώσει τον κόσμο. Ο Torres επανέφερε το λαό σε κατάσταση ηρεμίας, με τον Benitez να εξηγεί ότι "είναι από τους καλύτερους επιθετικούς στον κόσμο, στην ηλικία του που σημαίνει πως θα γίνει ακόμα καλύτερος. Κάθε μεγάλη ομάδα θα τον ήθελε. Εκείνος όμως, θέλει να σηκώσει τρόπαια μαζί μας".

Το τέλος της αγωνιστικής περιόδου (2009-10) τον βρήκε και πάλι πρώτο σκόρερ της ομάδας του, με 22 γκολ σε 32 αγώνες όλων των διοργανώσεων. Κρατά ακόμα το ρεκόρ για τα 50 πιο γρήγορα γκολ από παίκτη της Liverpool -ναι, από όλους τους επιθετικούς που αγωνίστηκαν ποτέ εκεί. Υπήρχαν όμως, και δυσάρεστα μαντάτα: μετά μια μικροεπέμβαση που είχε κάνει στο γόνατο, τον Γενάρη, τέσσερις αγωνιστικές πριν το τέλος της αγγλικής λίγκας, στις 18/4 υποβλήθηκε σε νέο χειρουργείο στο γόνατο -με σκοπό να προλάβει και το World Cup που επέκειτο, εξ ου και ο Vicente den Bosque του έστειλε προσκλητήριο. Τον πήρε και στο Παγκόσμιο και μετά τον στήριξε, όταν όλοι έβλεπαν πως δεν είναι σε καλή κατάσταση. Στον τελικό με την Ολλανδία, στις 11/7 του 2010, τον έβαλε στο φινάλε και όλοι μαζί πανηγύρισαν την κατάκτηση του κόσμου.

Ο Gerrard μου είπε να φύγω από τη Liverpool

Όταν επέστρεψε στη Μεγάλη Βρετανία, βρήκε τον Roy Hodgson στη θέση του Benitez. Το πρώτο πράγμα που είπε ο νέος προπονητής ήταν ότι "ο Torres δεν πωλείται και για αυτό δεν υπάρχει λόγος να στέλνουν οι ομάδες προσφορές". Τον είχαν ρωτήσει για τις φήμες που κυκλοφορούσαν και ήθελαν τον Ισπανό να αποχωρεί. "Μας έχει πει ότι ανυπομονεί να επιστρέψει κοντά μας, για άλλη μια σεζόν. Θα έλεγα πως τα δημοσιεύματα αυτά, είναι ψευδή". Το αυτό είπε και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, στις 3/8, προσθέτοντας "η δέσμευση που έχω κάνει με την ομάδα και τον κόσμο της είναι η ίδια από την πρώτη ημέρα μου στην πόλη".

Ο Dr. Peter Brukner, πρώην υπεύθυνος αθλητικής επιστήμης στη Liverpool, είχε πει ότι "οι τραυματισμοί του ήταν αρκετά σοβαροί. Είχε προβλήματα στα γόνατα, αρκετές αρθροσκοπήσεις. Όταν πήγε στην εθνική, πίεσε τις καταστάσεις και έπαθε υποτροπή. Για αυτό και ήταν απογοητευτικές οι εμφανίσεις του. Όταν ήλθε κοντά μας, δεν ήταν χαρούμενος. Είχε χάσει την πίστη στον εαυτό του. Κάτι που είχε να κάνει και με το γόνατο του. Οι εξετάσεις που του κάναμε έδειξαν πως ακόμα ήταν ο πιο γρήγορος της ομάδας. Οπότε πιστεύω ότι το πρόβλημα ήταν στο μυαλό του". Ναι. Το πρόβλημα είχε αρχίσει από τότε, με τον ίδιο να ομολογεί στη βιογραφία του ότι "την πρώτη φορά που χτύπησα, δεν σκέφτηκα κάτι. Τη δεύτερη, άρχισα να γίνομαι πιο προσεχτικός και να αναρωτιέμαι τι γίνεται. Την τρίτη έψαχνα βαθύτερες αιτίες και δούλευα όσο χρειαζόταν για να μην πάθω τα ίδια. Το θέμα ήταν πως είχα πρόβλημα στο μυ που μου δίνει φαγητό, αυτόν που φροντίζει για την ταχύτητα και την επιτάχυνση". Στις 31/1 του 2011 ανακοινώθηκε από την Chelsea -τρεις ημέρες μετά την ειδοποίηση της Liverpool ότι έχει απορρίψει προσφορά από τους "Μπλε" και 81 γκολ και 143 παιχνίδια αργότερα από το πρώτο του συμβόλαιο με τους "Reds". Γιατί όμως, έφυγε; Ποιο λόγο είχε;

"Στη Liverpool είχα σχεδόν τα πάντα. Ένιωθα σαν βασιλιάς, αλλά η ομάδα είχε αρχίσει να διαλύεται. Η διοίκηση είχε πουλήσει τον Mascherano στην Barcelona και τον Alonso, στη Real, χωρίς να επενδύσουν αυτά τα χρήματα για να καλύψουν επάξια τα κενά. Ήμουν 27 και ήθελα να μάθω πώς είναι να σηκώνεις την κούπα του Champions League. Είχα την αίσθηση ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ στη Liverpool, στην οποία επικράτησε χάος μετά την αποχώρηση του Rafa. Όταν δεν έχεις χρήματα, χρειάζεσαι χρόνο και εγώ δεν είχα αυτήν την πολυτέλεια. Μια ημέρα, με έπιασε ο Steven Gerrard και μου μίλησε για αρκετή ώρα. Μου είπε "σκέψου τον εαυτό σου. Κάνε ό,τι είναι καλύτερο για εσένα, γιατί έχεις δει πώς φεύγει κόσμος. Πιστεύω ότι έχει έλθει η ώρα σου. Δεν έχεις κάτι να αποδείξεις". Άλλαξε τον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα. Μου έδειξε ότι μπορούσα να φτάσω πιο ψηλά από το σημείο που βρισκόμουν ή που πίστευα πως μπορώ να φτάσω. Δεν θα ξαναβρώ συμπαίκτη σαν και εκείνον. Είχαμε "φτιαχτεί" ο ένας για τον άλλον". Πρόσθεσε ωστόσο, ότι "όταν του είπα πως θα πάω στην Chelsea, τον κατέστρεψα. Ήταν ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έκανα στην καριέρα μου: να ανακοινώσω στον Steven πως φεύγω".

Aυτό που αποδείχθηκε ήταν πως πάντα είναι χρήσιμο να δίνουμε βάση στα... σημάδια του σύμπαντος. Οι απορρίψεις της Chelsea είχαν μαζευτεί τόσες πολλές, που ήταν σαν κάποιος να έλεγε στην ομάδα "άστο να πάει στα κομμάτια". Ότι αν ήταν να γίνει, θα είχε γίνει νωρίτερα. Κανείς όμως, δεν άκουσε, με τους "Μπλε" να κάνουν τον Torres τον έκτο πιο ακριβοπληρωμένο ποδοσφαιριστή, στην ιστορία του σπορ και τα 65 εκατ. ευρώ που είχε σπαταλήσει ήταν νέο ρεκόρ, για τα βρετανικά δεδομένα. Ο προπονητής τότε, ήταν ο Carlo Ancelotti και η πρώτη του εμφάνιση ήταν αυτή της 6ης Φεβρουαρίου, εναντίον της Liverpool... που νίκησε. Με δικό του γκολ ωστόσο, έληξε η "ανυδρία" της νέας του ομάδας: ήταν στις 23/4 εναντίον της West Ham United που η παρέα του έβαλε το πρώτο της γκολ, έπειτα από 903 λεπτά! Να σου πω ότι ήταν και το μοναδικό δικό του γκολ, σε 18 συμμετοχές έως το τέλος της σεζόν. Φαινόταν κουρασμένος, κάτι που δεν το λες και παράλογο αν σκεφτείς ότι έως το τέλος της σεζόν 2010-11 είχε δώσει 383 παιχνίδια, χειμώνα καλοκαίρι.

Υπήρχε και ένα ακόμα θέμα: έπρεπε να προσαρμοστεί στο στιλ παιχνιδιού της νέας του ομάδας. Όχι να προσαρμοστεί η ομάδα πάνω του, κάτι που είχε γίνει στη Liverpool. Ο Didier Drogba ήταν ο "Alpha male" στο Stamford Bridge, μεταξύ των πολλών σταρ που υπήρχαν στο ρόστερ και ο Torres που αρχικά προοριζόταν για αντικαταστάτης του Γάλλου, δεν κατάφερε να συνυπάρξει δίπλα του, αφού και οι δύο ήθελαν να είναι στο επίκεντρο των επιθέσεων. Παρ' όλα αυτά, εστίαζε στη δυνατότητα που είχε να πάρει πρωτάθλημα. Να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα. "Δεν μπορούσα να πάω στη Manchester United, από σεβασμό στη Liverpool. Δεν μπορούσα να πάω στη Real Madrid, εξαιτίας... του παρελθόντος μου. Η Barcelona δεν χρειαζόταν κάποιον, η Ιταλία δεν μου φαινόταν ιδανική περίπτωση. Άρα η Chelsea ήταν η καλύτερη επιλογή που είχα". Αποκάλυψε ότι είχε μιλήσει με τον Abramovich, πριν υπογράψει, ενώ για τα γκολ που δεν είχε βάλει, εξήγησε ότι "και στη Liverpool είχα χρειαστεί το χρόνο μου. Η Chelsea δεν είναι εύκολη ομάδα, για να παίξεις σε αυτήν. Έχει πολλούς μεγάλους παίκτες και πρέπει πραγματικά να προσέχεις κάθε μικρή λεπτομέρεια".

Στην πρώτη "γεμάτη" σεζόν (2011-12), σκόραρε 11 γκολ σε 49 ματς και πήρε το Champions League "το μεγαλύτερο τρόπαιο μετά το World Cup και το Euro, που μου έλειπε". Είχε σκοράρει το γκολ που διαμόρφωσε το 2-2 στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα, του Pep Guardiola, στις καθυστερήσεις. Οι "μπλε" είχαν βρεθεί στο 0-2 και είχαν "χάσει" τον John Terry -με αποβολή, με τον Torres να τους στέλνει στον τελικό και από εκεί στην κούπα. Ο Garry Neville, εκ των μεγαλύτερων αντιπάλων του όσο έπαιζε στη Liverpool, έτυχε να σχολιάζει το παιχνίδι με τους "μπλαουγκράνα". Ακούστε τι είχε να πει στο 2-2

Τον Ιούλιο του 2012 κέρδισε το "Χρυσό Παπούτσι" του Euro που κατέληξε πάλι στα χέρια της Ισπανίας, με εκείνων να σκοράρει τρία γκολ, ένα εκ των οποίων στον τελικό (4-0) επί της Ιταλίας. Και άλλοι έξι επιθετικοί είχαν παραβιάσει τρεις φορές αντίπαλη εστία, εκείνος όμως, είχε και μια ασίστ σε 189 αγωνιστικά λεπτά -ήταν ο μικρότερος χρόνος συμμετοχής των σκόρερ. Πέρασε την τελική πάσα, στο 88ο λεπτό του τελικού, με τον Juan Mata να την κάνει γκολ.

Τότε παραδέχθηκε ότι "το μυαλό μου είχε μπλοκάρει και αισθανόμουν πολύ άσχημα. Έχανα απίστευτα σουτ και ένιωθα ότι δεν ήμουν ποτέ στην κατάλληλη θέση. Υπήρξαν ημέρες που είχα χάσει την πίστη μου, κάτι που δεν μου είχε ξανασυμβεί". Ένα χρόνο μετά και ενώ είχε κάνει άρση και του Europa League, ο Roberto Di Matteo είχε σχολιάσει ότι "έχει ψυχολογικό πρόβλημα και μόνο εκείνος μπορεί να το λύσει. Είμαι εδώ αν με θέλει, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από εκείνον. Δεν πρέπει να σκέφτεται πόσο στοίχισε στην ομάδα. Οφείλει να επικεντρωθεί μόνο στο παιχνίδι και στο σκοράρισμα ή το πώς να δώσει μια ασίστ ή πώς θα δημιουργήσει ένα σύστημα, μόλις φτάσει η μπάλα στα πόδια του". Ειδικοί... ερευνητές είχαν κάνει αναλύσεις επί αναλύσεων και για τη γλώσσα του σώματος, που την ώρα των αγώνων αποκάλυπτε πως ήταν σε κακή ψυχολογική κατάσταση -πάντα εκνευρισμένος, πάντα με μια απορία. Ξόδευε την ενέργεια του. Είχε ξεχάσει πώς να τη χρησιμοποιεί σωστά, για να είναι γρήγορος.

Το χειρότερο όμως, ήταν άλλο: ήθελε να αποδείξει σε όλους ότι είχαν λάθος που έλεγαν ότι δεν άξιζε τα λεφτά του. Σταμάτα ένα λεπτό. Σκέψου την αναπνοή σου. Επικέντρωση σε αυτή. Τι έπαθε; Σταμάτησες να αναπνέεις; Κάτι αντίστοιχο έπαθε και ο Torres. Όσο πιο πολύ προσπαθούσε, τόσο πιο σκατά τα έκανε, γιατί οι μύες του δεν ήταν πια οι ίδιοι. Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ απλούστερα, αν εστίαζε στο ότι είχε πάρει τις μεγαλύτερες κούπες και στην τράπεζα είχε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Άρα, δεν είχε ουσιαστικό λόγο να αγχώνεται. Θα μου πεις, αν ήταν όλα τόσο εύκολα, θα ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι. Θα συμφωνήσω.

Την επόμενη χρονιά, στις 21/11 βρέθηκε πάλι με τον Benitez (αντικατέστησε τον Di Matteo), με τις πληροφορίες να αναφέρουν ότι ο Torres ήταν ο λόγος που επελέγη ο συγκεκριμένος προπονητής -διότι μπορούσε να τον αναγεννήσει. Στις 14/3 του 2013 έγινε ο πρώτος παίκτης που είχε βάλει γκολ σε επτά διαφορετικές διοργανώσεις, την ίδια σεζόν. Είχε αναγνωρίσει πως υπήρχε πρόβλημα και είχε πει "θέλω να κάνω ό,τι έκανα στην Atlético και τη Liverpool και δεν κατάφερα να κάνω για την Chelsea. Θα δώσω και την καρδιά μου για να τα καταφέρω". Έβρισκε τα δίχτυα έως τον τελικό του Europa League, όπου "άνοιξε" το σκορ στο 2-1 της νίκης επί της Benfica. Τελείωσε την αγωνιστική περίοδο με 22 τέρματα, σε 64 ματς. Ακολούθως, η ομάδα άλλαξε πάλι προπονητή. Επέλεξε τον Jose Mourinho. O Τοrres σχολίασε ένα χρόνο μετά πως "το να αλλάζεις τεχνικό συχνά δεν είναι και ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις, γιατί δεν μπορείς να βρεις σταθερότητα και ισορροπία".

Ο Mourinho έδειξε να τον εμπιστεύεται και στο ματς με τη Schalke 04 για το Champions League (22/10/2013) ο Torres σκόραρε δυο γκολ στο 3-0 της παρέας του. Ήταν η 100η πρώτη εμφάνιση με τους "μπλε". Σιγά σιγά όμως, ο Πορτογάλος τον έβαζε στην άκρη. Ενώπιον ΜΜΕ έλεγε και ατάκες του στιλ "όλα τα μάτια είναι πάνω του και όταν χάνει ένα γκολ, όλοι θυμούνται τις επικές αστοχίες του". Ο Τorres ομολόγησε πως "δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να δουλεύεις μαζί του, αλλά όλοι οι παίκτες θέλουμε να συνεργαζόμαστε με τους καλύτερους προπονητές. Εκείνους που κρατούν τα κλειδιά για την επιτυχία. Ο "Μou" τα 'χει καταφέρει και με λεφτά και όταν δεν είχε πολλά να ξοδέψει. Για αυτό το λόγο μπορώ να πω ότι τον θαυμάζω".

Και τι είχε να πει που δεν έπαιζε ή για τα "άχαστα" που έχανε, όταν αγωνιζόταν "Γιατί δεν γίνονται ποτέ αλλαγή ο Messi και ο Ronaldo; Επειδή σκοράρουν. Όταν ο Mourinho με άφησε στην άκρη, ήξερα γιατί το έχει κάνει. Πάντα διάλεγε τον έναν επιθετικό που πίστευε ότι θα του κάνει τη δουλειά καλύτερα. Με έβαζε όταν πίστευε πως εγώ είμαι αυτός. Με άφηνε στον πάγκο, όταν έκρινε ότι δεν του κάνω. Ο στόχος μου ήταν να προσπαθήσω να τον κάνω να αισθανθεί πως εγώ ήμουν η καλύτερη επιλογή που είχε. Πάντα πρέπει να βρίσκεις τρόπους να προσαρμόζεσαι σε μια κατάσταση. Αν κάτι δεν πάει καλά και αρχίζεις να ρίχνεις το φταίξιμο στον προπονητή, τους συμπαίκτες ή οποιονδήποτε άλλο, είσαι "χαμένος". Οφείλεις να ρωτάς τον εαυτό σου "τι δεν έχω κάνει καλά". Να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και να καταλάβεις τι θέλει ο προπονητής από εσένα. Να προσπαθήσεις περισσότερο. Δεν μπορείς να αλλάξεις τους άλλους. Μόνο τον εαυτό σου".

Eκεί έπαθε μια σύγχυση, γιατί όπως είπε "'όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, σκέφτεσαι πως "πρέπει να επιστρέψω στα βασικά. Σε όσα έκανα πάντα". Κάποιες φορές όμως, η λύση είναι άλλη: να αλλάξεις τον τρόπο που παίζεις. "Το χειρότερο όταν δεν παίζεις είναι όταν πιστεύεις πως είσαι προετοιμασμένος και έτοιμος να μπεις στο γήπεδο. Έκανα τα πάντα για να κερδίσω λεπτά και να αδράξω ευκαιρίες. Κάποιες φορές όμως, τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θες και αυτό μπορεί να συνεχιστεί για εβδομάδες, μήνες ή χρόνια. Ήταν σαν να κολυμπούσα με βρεγμένα ρούχα". Αν κέρδισε κάτι ήταν "τρόπαια. Αυτός ήταν ο λόγος που έφυγα από την Liverpool". Δεν κατάφερε ωστόσο, ποτέ να βρει λόγο ύπαρξης σε αυτήν την ομάδα. Από την αρχή ένιωθε χαμένος, με τα 5 γκολ στις πρώτες 51 εμφανίσεις να μαρτυρούν την αλήθεια.

Τον ρώτησαν αν συμφωνεί με την άποψη που τον ήθελε να είναι υπερεκτιμημένος; Αν το ποσό που πήρε ήταν ένα στοιχείο που λειτούργησε αρνητικά. "Η τιμή ήταν η σωστή, για την εποχή που με πήραν. Είναι σαν να θες να υπογράψεις τώρα τον Gareth Bale. Ξέρεις πως πρέπει να δώσεις 120 εκατ. ευρώ. Αν περιμένεις ένα χρόνο, ίσως να πέσει το ποσό στα μισά. Μπορεί και να αυξηθεί. Ποιος ξέρει; Ποτέ δεν σκέφτομαι πόσα έδωσε ο σύλλογος για εμένα. Θέλω να πω δεν είναι κάτι που θα αλλάξει τα πράγματα". Αυτά τα έλεγε στον κόσμο. Μέσα του, οι απαιτήσεις που προέκυπταν από τα καράβια λεφτά που είχε πάρει, τον "έπνιγαν". Τώρα που υπάρχει μια χρονική απόσταση, θα σου πει "η παρουσία μου στην Chelsea ήταν επιτυχημένη, υπό την έννοια των διακρίσεων. Όχι των γκολ. Ήλθα για να πάρω τίτλους και τους πήρα". Τότε ζούσε το δράμα του, με τα ΜΜΕ να τον στέλνουν κάθε μέρα και σε άλλη ομάδα.

Ο Vicente del Bosque τον κάλεσε παρ' όλα αυτά, στην προετοιμασία της εθνικής για το World Cup και του έδωσε μια θέση στην αποστολή (την οποία πήρε από τους Álvaro Negredo και Fernando Llorente). Η "Furia Roja" αποκλείστηκε γρήγορα. Στις 31/8 του 2014 επισημοποιήθηκε η μετακόμιση στο Μιλάνο. "Πήγα στη AC Milan, γιατί πίστεψα ότι θα πάρω μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής. Μου είχαν πει ότι θα είμαι ένας από τους παίκτες-κλειδιά της ομάδας. Δυστυχώς, κάποιους μήνες αργότερα ανακάλυψα πως ο προπονητής δεν με υπολόγιζε. Κάτι που σέβομαι 100%, αλλά με ανάγκασε να αναζητήσω αλλού το μέλλον μου. Όταν επικοινώνησε μαζί μου η Atlético, ήξερα τι θα έκανα".

Πριν ενάμιση χρόνο, ήταν στο χειρότερο σημείο της καριέρας του. Το καλοκαίρι του 2014 είχε μόλις καταφέρει να φύγει από την Chelsea που του έδωσε ένα τεράστιο ρεκόρ, το οποίο εύλογα συνόδευσε με τεράστιες προσδοκίες, στις οποίες δεν ανταποκρίθηκε εκείνος. Ήταν σαν να έπεσε όλο αυτό το βάρος στην πλάτη του και τον αποδεκάτισε, στο σώμα (εξ ου και η σειρά τραυματισμών) και το μυαλό. Η AC Milan είχε εμφανιστεί ως από μηχανής Θεά για να τον ζητήσει δανεικό (για 4 εκατ. ευρώ το χρόνο), με την ελπίδα να τον κάνει να αισθανθεί και πάλι ασφαλής. Ικανός.

Αντ' αυτού, λίγους μήνες αργότερα, οι Rossoneri τον ενημέρωσαν πως δεν τον ήθελαν άλλο. Είχαν καταλήξει στο ότι αυτό το παιδί είναι πια καταδικασμένο. Το κακό ήταν πως δεν τον ήθελε και η Chelsea (ο Mourinho είχε σπεύσει να διευκρινίσει πως "τον έχουμε δώσει για δυο χρόνια δανεικό. Δεν έχουμε χώρο για εκείνον") και γενικά δεν είχε δημιουργηθεί ουρά από διεκδικητές που να θέλουν έναν ακριβό επιθετικό... ο οποίος δεν σκόραρε. Τότε ήταν που έκανε ένα βήμα μπροστά η Atlético, για να ανταποδώσει ό,τι είχε κάνει για εκείνους ο 32χρονος πια παίκτης, όταν ήταν έφηβος. Του χρωστούσαν χάρη και του την έδωσαν, τη στιγμή που τη χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ. Ο κόσμος τον λάτρευε, η ομάδα επίσης, οπότε αν υπήρχε έστω μια πιθανότητα να βρει τον εαυτό του κάπου, ήταν στην Atleti. Ο Diego Simeone διέθετε τις τακτικές που θα βοηθούσαν τη γενικότερη κατάσταση.

Η επιστροφή έγινε το χειμώνα του 2015. Μετείχε σε 26 αγώνες όλων των διοργανώσεων, στα μισά ως αναπληρωματικός και σκόραρε 6 γκολ. Τα τρία ήταν στα πρώτα 50'' του ματς ή του β' ημιχρόνου. Το πρώτο ήταν εναντίον της Real Μadrid. Το τελευταίο στα 40'' του προημιτελικού για το Copa del Rey, με την Barcelona. Δεν θα λέγατε ότι είχε συνέλθει. Είχε κάνει απλά μια καλή αρχή. Κανείς δεν τον πίεσε, δεν τον άγχωσε, δεν τον ενόχλησε. Έπαιζε και ήταν χαρούμενος. Ήταν και στην ομάδα που όλοι απολάμβαναν την παρουσία του. Η εκκίνηση αυτής της περιόδου ήταν πάνω κάτω μία από τα ίδια. Η Atlético αποφάσισε να ενισχύσει την επίθεση και για αυτό το περασμένο καλοκαίρι απέκτησε τους Jackson Martínez, Yannick Carrasco και Luciano Vietto. Υπήρχαν δημοσιεύματα που ήθελαν τον Simeone να προσπαθεί να εντάξει έναν ακόμα επιθετικό στο όραμα του. Την ίδια ώρα έλεγε ότι "το πιο σημαντικό είναι να μην αλλάξει η δομή μας. Αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ και αφορά όσα κάνουμε". Η δομή που λέει, έχει να κάνει με μια ανταγωνιστική άμυνα, που επιτίθεται με "ζωντάνια" που δεν είχε καταφέρει τα τρία προηγούμενα χρόνια. Όπως επαναπροσδιορίζονταν οι παίκτες, δημιουργήθηκε μια από τις πιο ισορροπημένες ομάδες της Ευρώπης.

Στα χαρτιά ο Torres διεκδικούσε λεπτά από τους Martínez, Carrasco, Vietto και Griezmann. Ο Simeone είχε διαφορετική άποψη. Από πολύ νωρίς έδειξε να μην εμπιστεύεται τον Martínez, δεν τον χρησιμοποιούσε πολύ και τελικά τον πούλησε στην Κίνα. Όπως αναζητούσε ένα λειτουργικό συνδυασμό, είχε διαφανεί πως το ζευγάρι Correa-Griezmann μπορεί να του κάνει τη δουλειά. Άλλες άφησε τον Γάλλο μόνο ψηλά, με τον επιθετικό μέσο Yannick Carrasco να παίζει πίσω του. Διατήρησε την καλή αμυντική εικόνα της ομάδας, αλλά έψαχνε έναν επιθετικό που να μπορεί να δημιουργεί μια δυο φάσεις, σε κάθε ματς.

Οι πειραματισμοί με τους Correa και Vietto συνεχίζονταν, με τον Torres να βρίσκει ευκαιρίες, ενδεχομένως περισσότερες από όσες άξιζε βάσει του τι έκανε. Έπειτα από δυο γκολ στην εκκίνηση της χρονιάς, πέρασε 4 1/2 μήνες χωρίς να βρει στόχο -σε 18 συμμετοχές. Η αμυντική συμπεριφορά ήταν μια χαρά, αλλά παρέμενε χαμένος όταν έπαιρνε την μπάλα κοντά στην άσπρη βούλα. Ο προπονητής της ομάδας συνέχισε να 'χει υπομονή, να τον στηρίζει, να του δίνει κουράγιο και λεπτά. Με την είσοδο του 2016 λοιπόν, είδε τον Torres να σκοράρει 8 γκολ και να δίνει δυο ασίστ, σε 14 αγώνες -έφτασε και τα 100 γκολ με την Atleti, στις 7/2. Τον περασμένο μήνα έκανε το 5/5 (πέντε γκολ σε ισάριθμα ματς), συμπεριλαμβανομένου του αγώνα με την Barcelona στο Champions League και την Athletic Club στη La Liga. Το σημαντικότερο ήταν πως είχε εξαφανιστεί ο πανικός που ζωγραφιζόταν στα μάτια του, όταν ήταν σε επικίνδυνες θέσεις. Σταμάτησε να υπεραναλύει στο μυαλό του κάθε φάση. Εμπιστεύτηκε ξανά το ένστικτό του. Είχε ξανά αυτοπεποίθηση, εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του. Ήξερε πως και να αστοχήσει, η θέση του στην 11αδα δεν διακυβευόταν.

Κάποιες φορές μου λείπει ο παίκτης που ξεκινούσε όλα τα ματς, που είχε εγγυημένη θέση

Έπειτα από πολλά εκατομμύρια ευρώ και δεκάδες πειραματισμούς, η Atlético είχε βρει τον επιθετικό που έψαχνε, αυτόν που δεν ξεχνούσε την άμυνα, που είχε ό,τι χρειαζόταν για να βάλει την μπάλα στο πλεχτό. Για αυτό και βρίσκεται στην κορυφή της La Liga, παρέα με την Barcelona και στους ημιτελικούς του Champions League. Εάν σηκώσουν μια από τις δυο κούπες, ο Torres και οι νέοι που μαθαίνουν δίπλα του, θα έχουν παίξει καθοριστικής σημασίας ρόλο. Πού οφείλει τη μετάλλαξη; "Τώρα ξέρω ποιος είμαι και είμαι μια χαρά. Κάποια στιγμή, οι αμφιβολίες που έχεις για την ποιότητα που διαθέτεις, εξαφανίζονται". Το θέμα είναι να καταφέρεις να τις ξεφορτωθείς.

"Σήμερα είμαι διαφορετικός παίκτης, αλλά δεν θα σου πω ψέματα. Κάποιες φορές, μου λείπει ο τύπος που ξεκινούσε σε όλα τα ματς, που είχε εγγυημένη θέση. Σε μια φάση, είδα στο video όλα τα γκολ που είχα βάλει. Ήθελα να καταλάβω τι έκανα τότε και σκόραρα, που δεν το έκανα μετά. Κατέληξα στο ότι είχε αλλάξει ένα πράγμα: το χρώμα στη φανέλα. Δεν γίνεται να σκοράρεις πέντε γκολ κάθε μέρα. Η ζωή δεν είναι έτσι. Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα, παρουσιάζονται προβλήματα που πρέπει να ξεπεράσεις, για να μάθεις να εκτιμάς περισσότερο ό,τι κατακτάς. Όλα εξαρτώνται από την προσαρμογή στο στιλ παιχνιδιού κάθε ομάδας. Υπάρχουν κάποια στιλ που μου ταιριάζουν και άλλα που δεν μου ταιριάζουν. Τόσο απλά". Μεταξύ μας, για να φτάσει σε αυτό το "τόσο απλά", πέρασε από σαράντα κύματα. Αλλά επιβίωσε.

Έχει τους φίλους που είχε από παιδί ("το καλύτερο για εμένα είναι να έρχομαι σε επαφή με τους ανθρώπους που ήξερα, πριν γίνω διάσημος"), τη σύντροφο που ξέρει απ' όταν ήταν ανήλικα, η προσωπική του ζωή παραμένει προσωπική, "δεν μου αρέσει να μιλούν για εμένα. Προτιμώ να μην ασχολείται κανείς μαζί μου, να μένω σπίτι και να παίζω PlayStation". Δεν έχει αλλάξει τρόπο ζωής, γιατί "ποτέ δεν μου άρεσαν οι τύποι που έκαναν επίδειξη πλούτου και για αυτό προσπαθούσα να είμαι ο ίδιος. Δεν μου αρέσει να αγοράζω πολυτελή αυτοκίνητα ή ακριβά ρούχα". Γενικά, δεν θέλει να είναι στο επίκεντρο, κάτι που έλεγε πολύ πριν γίνει ο στόχος χιλιάδων φίλων του ποδοσφαίρου, για λόγο που δεν ήταν θετικός. Λατρεύει τον "Άρχοντα των δαχτυλιδιών" και τη rock μουσική ("μεγάλωσα στο ίδιο δωμάτιο με τον αδελφό μου που άκουγε όλη μέρα Red Hot Chili Peppers, Nirvana, Foo Fighters"), είναι πρεσβευτής της UNICEF σε εκδηλώσεις που αφορούν τα παιδιά. Στις 15 Απριλίου του 2015 έδωσε συνέντευξη στο δημοσιογράφο Carlos Matallanas, ο οποίος είχε διαγνωστεί με ALS, για να βοηθήσει στην ενημέρωση και την έρευνα για την αμυοτροφική πλάγια σκλήρυνση. Οι δυο τους γνωρίζονταν από όταν ήταν έφηβοι.

Πηγές: football365.com, Daily Mail, The Guardian, SER Madrid Sur, Daily Telegraph, BBC Sport, ΕSPN FC, El Mundo Deportivo, Marca, Sky Sports, fernando9torres.com.