Αυτή ήταν η 13η συμμετοχή της Εθνικής πόλο ανδρών, σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Αρχής γενομένης από το 1973, οπότε τερμάτισε στην 12η θέση. Όχι. Δεν χάσαμε το μέτρημα. Η Ελλάδα έχασε τρεις συμμετοχές (1975, 2009, 2011), πριν επιστρέψει αποφασισμένη να βάλει εκ νέου την στάμπα της, στον παγκόσμιο χάρτη. Είχε έλθει το πλήρωμα του χρόνου. Δεν το λέμε εμείς. Το λένε άνθρωποι που αν μη τι άλλο έχουν συνδέσει τη ζωή τους με την υδατοσφαίριση (και την επιτυχία αυτής, σε παγκόσμιο επίπεδο) και έχουν την εμπειρία του Μόντρεαλ.

Κοινή συνισταμένη όλων των εθνικών στο άθλημα της υδατοσφαίρισης είναι η λατρεία των αθλητών για το σπορ -και για την εκπροσώπηση της χώρας τους σε διεθνές επίπεδο-, όπως εξηγούν στο Sport24.gr οι Γιώργος Αφρουδάκης, Αντώνης Βλοντάκης, Νίκος Δεληγιάννης και Μανώλης Μυλωνάκης, στην απόπειρα που κάναμε να καταλάβουμε -επακριβώς- τι συνθέτει το μεγαλείο της ανδρικής ομάδας πόλο - με αφορμή φυσικά το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα . Έγινε και επίσημα η διαδοχή στις γενιές από το 2005 και το Παγκόσμιο του Καναδά στο 2015 και το Παγκόσμιο στη Ρωσία; Τι πρέπει να προσέξουν τώρα, οι διακριθέντες, για να μη ζήσουν ό,τι εκείνοι που προηγήθηκαν; Αλλά κάτι σας λέγαμε για το 13.

Ο συγκεκριμένος αριθμός λοιπόν, ήταν για τους αρχαίους Έλληνες (που τους θυμόμαστε συνήθως όποτε μας βολεύει) ο σημαντικότερος και σπουδαιότερος. Αυτός της ζωής. Για τα ιερατεία, έγινε ο αριθμός της αναγέννησης. Που είθισται να έρχεται μετά το "θάνατο". Και κάπου εδώ θα συμφωνούσατε πως μάλλον δεν ήταν τυχαίο αυτό που συνέβη με τα παιδιά που μας εκπροσώπησαν στο Καζάν, έτσι;

Τα αποτυχημένα πειράματα

Μετά την αποτυχία στο Πεκίνο (2008), οι καθ' ύλην αρμόδιοι "έκλεισαν" την Εθνική. Εκδιώχθηκαν οι περισσότεροι παίκτες -δεδομένης της αποτυχίας πρόκρισης στο Παγκόσμιο που ακολουθούσε-, ενώ η συνέχεια αφορούσε την πιο προπονητή (δεδομένων των συνθηκών και τηρουμένων των αναλογιών). Ακολούθησαν και άλλα -αποτυχημένα- πειράματα, έως το 2010, οπότε προ του κινδύνου να μην πάει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, άλλαξε άρδην η λογική των ιθυνόντων. Επήλθε η συμφωνία με τον Ντράγκαν Άντριτς (1/10/2010) και κλήθηκαν να επιστρέψουν τρεις "παλιοί": οι Δεληγιάννης, Χατζηθεοδώρου και Γιώργος Αφρουδάκης. Ακολούθησε η έκτη θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2012 και η 9η στο Λονδίνο, πριν ο πρόεδρος της ΚΟΕ, Δημήτρης Διαθεσόπουλος απολύσει τον Σέρβο κόουτς, έπειτα από θητεία δύο χρόνων και πέντε ημερών. Το ρεκόρ του ήταν 27 νίκες, 3 ισοπαλίες και 26 ήττες. Και τι έγινε μετά;

Ελλείψει υποχρεώσεων, το "αφεντικό" της ομοσπονδίας είχε το χρονικό περιθώριο να ψάξει λίγο καλύτερα την επόμενη λύση. Διάλεξε τον Σάκη Κεχαγιά, που επίσης δεν μακροημέρευσε, κυρίως διότι δεν χειρίστηκε ακριβώς ιδανικά τους παίκτες του. Και δεν υπήρχε κάποιος εκεί δίπλα να σώσει την κατάσταση. Τουναντίον, υπήρξαν πολλοί να την κάνουν χειρότερη. Κάπως έτσι, αποχώρησαν/εκδιώχθηκαν οι Χρήστος Αφρουδάκης και Μανώλης Μυλωνάκης , μετά το Ευρωπαϊκό της Βουδαπέστης, με τον αρνητισμό να είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Για αυτό και ουδείς εξεπλάγη, όταν στις 19/12 του 2014, η ΚΟΕ ανακοίνωσε πως ο Θοδωρής Βλάχος, κόουτς του Ολυμπιακού θα αντικαθιστούσε τον παραιτηθέντα Κεχαγιά. Σιγά μην δεν προέκυπτε κάποιο θέμα -στην Ελλάδα ζούμε.

Ξέρω πως παίρνω μεγάλο ρίσκο

Ήταν πολλοί εκείνοι που άσκησαν δριμεία κριτική στον 46χρονο προπονητή (εκείνος επέμενε πως ήξερε ότι παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο), επειδή ακριβώς άνηκε στον Ολυμπιακό -και στο μυαλό κάποιων, δεν θα ήταν εις θέσιν να επιλέξει τους καλύτερους, αλλά θα προτιμούσε τους παίκτες του συλλόγου του. Η πραγματικότητα θέλει την ομάδα του Καζάν να είχε 11 μέλη των "ερυθρολεύκων". Όχι όμως, γιατί κάποιος τους έκανε χάρη, αλλά επειδή ήταν οι καλύτεροι, πράγμα που επιβεβαιώνουν μεταξύ πολλών άλλων, στο Sport24.gr οι Γιώργος Αφρουδάκης, Αντώνης Βλοντάκης, Νίκος Δεληγιάννης και Μανώλης Μυλωνάκης. Και όλοι τους εξήγησαν πως αυτή η ομοιογένεια -που ήταν έτοιμη-, ήταν από τα βασικά στοιχεία της επιστροφής μας στα μετάλλια. Δεν ήταν το μόνο. Πριν προχωρήσουμε στις λεπτομέρειες (που είθισται να κάνουν τη διαφορά), είναι επιβεβλημένο ένα ταξίδι στο παρελθόν. Γυρίζουμε λοιπόν, τα ρολόγια 10 χρόνια πίσω.

Η πρώτη συμμετοχή της Ελλάδας σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα, ήταν το 1973. Τερματίσαμε στην 12η θέση. Ακολούθησαν άλλες 12 συμμετοχές, μέχρι τη φετινή. Στο μεσοδιάστημα, μετρήσαμε πέντε απουσίες. Η τελευταία ήταν αυτή του 2014. Ιστορικώς, η καλύτερη θέση ήταν η τρίτη, το 2005, στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ήταν το πρώτο μετάλλιο της εθνικής ανδρών, μιας ομάδας που είχε αναπτύξει μια σχέση συνέπειας με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στον Καναδά λοιπόν, είχαμε προπονητή τον Σάντρο Καμπάνια (εκείνος θα δήλωνε πως " όταν ανέλαβα , πριν από τρία χρόνια, δεν περίμενα ότι θα κατακτούσαμε μετάλλιο. Αλλά κάναμε εξαιρετική δουλειά. Οι παίκτες άξιζαν να πάρουν το μετάλλιο") και παίκτες τους Xατζηθεοδώρου, Δεληγιάννη, Σχίζα, Μάζη, Θεοδωρόπουλο, Χρήστο Αφρουδάκη, Γιώργο Αφρουδάκη, Βλοντάκη, Ντόσκα, Μυλωνάκη, Βουλγαράκη και Σάντα. Ορθώς παρατηρήσατε πως από εκείνη την ομάδα, στο Καζάν υπήρχαν δυο αθλητές: οι Χρήστος Αφρουδάκης και Μανώλης Μυλωνάκης ή αν προτιμάτε, τα... απολωλότα πρόβατα, επί Κεχαγιά. Αλλά ας μην μπερδευόμαστε. Ας αφήσουμε αυτούς που τα έζησαν, να τα διηγηθούν. Αρχής γενομένης από τον άνθρωπο που ήταν και στο Μόντρεαλ, αλλά και στο Καζάν.

Υπάρχουν αλήθεια, κοινά στοιχεία με την ομάδα του Μόντρσσεαλ; " Σίγουρα, είναι αναπόφευκτη η σύγκριση με την επιτυχία του 2005, διότι είναι και τα μοναδικά μετάλλια που έχουμε κατακτήσει μέχρι σήμερα ως Εθνική ανδρών. Είναι λογικό, λοιπόν, να έρχεται στο μυαλό όλων η επιτυχία του Μόντρεαλ, πριν δέκα χρόνια. Αυτό που μοιάζει με την τωρινή επιτυχία, είναι η υπερβολική θέληση της διάκρισης και του να πάρουμε ένα μετάλλιο. Σίγουρα για να το πετύχεις δεν φτάνει μόνο να το θέλεις, αλλά βοήθησε πολύ και η ομοιογένεια της ομάδας και οι πολύ καλές σχέσεις μεταξύ όλων των παικτών".

Πώς γίνεται και ενώ πάντα υπάρχουν προβλήματα, το πόλο βρίσκει τον τρόπο να ξεχωρίσει; " Αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στον υπερβολικό ζήλο που δείχνουμε όλοι και φυσικά στο μεράκι μας. Επίσης, πάντα προσπαθούμε στο διάστημα της προετοιμασίας να αποβάλουμε τα άσχημα στοιχεία και τα προβλήματα, διατηρώντας την συγκέντρωσή μας στον στόχο που έχουμε μπροστά μας. Προβλήματα υπήρχαν και υπάρχουν, όπως με τα Κολυμβητήρια. Δεν βοηθούν το να μένουν κλειστά. Για παράδειγμα, τον Γενάρη έχουμε το ευρωπαϊκό στο Ζάγκρεμπ και πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχουν 2-3 καλά ανοιχτά Κολυμβητήρια και ζεστό νερό στην πισίνα. Δεν γίνεται αλλού να προπονούμαστε το πρωί και αλλού το απόγευμα. Είναι μεγάλη ταλαιπωρία".

Πάντα στο τέλος κάτι γινόταν και τα καταφέρναμε

Το δίχως άλλο, μπορούμε να πούμε πως ο Έλληνας ένα ταλέντο στο πόλο το έχει. " Ναι, νομίζω ότι έχουμε ένα ταλέντο ως Έλληνες στο πόλο και το αποδεικνύουν οι επιτυχίες και στα νεανικά και στα εφηβικά όπως στο Μπακού . Η Πολιτεία με τη σειρά της δεν δίνει κίνητρο στους νέους αθλητές, αλλά όλα τα ερασιτεχνικά αθλήματα θέλουν μεράκι και υπερπροσπάθεια". Στο ματς με τις ΗΠΑ, έκανε ενδεχομένως το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του. Έμεναν 1.30 για το τέλος και για να νικήσουμε (και να προκριθούμε), έπρεπε να σκοράρουμε τρία γκολ. Εκείνος, σε αυτό το διάστημα, έκλεψε μία φορά και σκόραρε δυο. "Είναι ομαδικό άθλημα το πόλο και δεν θέλω να σταθώ σε μένα. Για να μπει ένα γκολ είναι καταλυτική η βοήθεια όλων. Όσο και αν φαίνεται γραφικό, αυτή είναι η αλήθεια. Έχει γίνει ολόκληρη προσπάθεια μέχρι να σκοράρω. Καλή κυκλοφορία μπάλας, ένα καλό μπλοκ σε αντίπαλο, είναι πολλοί παράγοντες για να βρεθώ στην κατάλληλη θέση και να σκοράρω. Παίξαμε πολύ καλό πόλο και δεν μας άρεσε να χάνουμε. Πάντα κάτι γινόταν στο τέλος και τα καταφέρναμε. Δεν συμβιβαζόμασταν και κάθε φορά ήταν και κάποιος άλλος που έκανε αυτό που έπρεπε για την ομάδα".

Ως ένας εκ των παλαιότερων στην ομάδα, είχε και το ρόλο του μέντορα. "Η αλήθεια είναι πως κάποιοι από εμάς, έχουμε μεγάλη εμπειρία από σημαντικές διοργανώσεις. Από την άλλη, κάνει καλό και ο αυθορμητισμός των νέων, αλλά με μέτρο. Τα νέα παιδιά έδειξαν πολύ μεγάλη ωριμότητα. Όσο για το τι τους συμβουλεύαμε, συνήθως μέσα στο παιχνίδι ή πριν ξεκινήσει, μέσα από τα λόγια μας, τους περνούσαμε κάποια πράγματα. Έδειξαν όμως να αντιλαμβάνονται τις καταστάσεις όλοι τους". Συμφώνησε πως η ομοιογένεια που προέκυψε από το γεγονός ότι οι περισσότεροι διεθνείς είναι συμπαίκτες στον Ολυμπιακό, έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο. "Μόνο θετικά στοιχεία μπορείς να αποκομίσεις απ' αυτό. Δεν είναι εύκολο να μαζεύεσαι για 1,5 μήνα και να φτιάχνεις τη χημεία της ομάδας. Με τους περισσότερους στην Εθνική είμαστε κάθε μέρα μαζί, είναι και ο ίδιος προπονητής, επομένως ήταν πολύ σημαντικό στο να υπάρχει ομοιογένεια και αυτό ήταν πλεονέκτημα σε σχέση με τους αντιπάλους μας". Ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι όλοι έκαναν focus στο στόχο (τη διάκριση): "Η αλήθεια είναι ότι πάντα βλέπουμε το κάθε ματς ξεχωριστά και σε αυτή την διοργάνωση είχαμε στο μυαλό μας το κάτι παραπάνω, βλέπαμε και το μετάλλιο. Στο μυαλό μας ήταν ακόμα και ο τελικός, χωρίς να υποτιμώ το χάλκινο μετάλλιο. Θέλαμε να πετύχουμε κάτι καλό σε αυτό το Παγκόσμιο, βλέπαμε κάτι ματς ξεχωριστά και όσο κυλούσε η διοργάνωση ανέβαινε και η αυτοπεποίθησή μας, βλέποντας ότι είχαμε τα φόντα να τα πάμε καλά".

Με το χάλκινο μετάλλιο στο Καζάν, κέρδισαν μια θέση και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο -βάσει του... καταστατικού της διοργάνωσης. Τι μπορούμε να περιμένουμε; "Δε νομίζω ότι στον πρωταθλητισμό υπάρχει ποτέ ταβάνι. Πρώτα βέβαια κοιτάζουμε το ευρωπαϊκό τον Γενάρη, όπου θέλουμε να εμφανίσουμε το ίδιο πρόσωπο με το Καζάν και να έχουμε ανάλογη επιτυχία". Σε ό,τι αφορά τη νέα γενιά που έκανε φέτος την εμφάνιση της, εξήγησε ότι "έχω μόνο ενθαρρυντικά μηνύματα από τη νέα γενιά. Οι περισσότεροι, με εξαίρεση 2-3 από εμάς που είμαστε πάνω από 30, έχουν τουλάχιστον μια δεκαετία μπροστά τους. Αλλά και η επόμενη γενιά που έρχεται από πίσω, έχει δείξει πολύ καλά δείγματα και μπορούμε να αισιοδοξούμε".

Ξέρεις πως θα τρως σκατά, αλλά θα κάνεις ό,τι γουστάρεις

Ο Νικόλας Δεληγιάννης ήταν από εκείνους που δήλωναν βέβαιοι για την επιτυχία αυτής της ομάδας πριν καν ξεκινήσει η διοργάνωση. Είχε ενημερώσει πως αυτά τα παιδιά θα φύγουν από τη Ρωσία με μετάλλιο και επιβεβαιώθηκε. Τώρα, δηλώνει μετά πάσας βεβαιότητας ότι αυτή η διάκριση θα είναι η αρχή για πολλές άλλες. Ο νέος προπονητής στις ακαδημίες του Ολυμπιακού (" μου πρότειναν την περασμένη εβδομάδα αυτή τη θέση και την αποδέχτηκα με χαρά! Ανυπομονώ. Με νοιάζει να κάνω αυτά που έχω στο μυαλό μου, αυτά που έμαθα από τον Νίκολα Στάμενιτς. Ας με αντιπαθήσουν, γιατί θα είμαι αυστηρός. Αυτό που προέχει, είναι να περάσουμε στα παιδιά την παιδεία που οφείλει να έχει ένας αθλητής και τις γνώσεις επί του αθλήματος"), ξεκίνησε με το δεδομένο ότι " αυτή η γενιά έψαχνε την ευκαιρία να βάλει την στάμπα της. Και την έβαλε. Να είστε σίγουροι πως θα ασχολούμαστε μαζί της για χρόνια. Και θα τη θυμόμαστε για χρόνια. Οι συγκεκριμένοι παίκτες είχαν διακρίσεις στις μικρές εθνικές και τους έλειπε μια, στην πρώτη ομάδα. Η Εθνική είναι φτιαγμένη από μεράκι. Κινούνται όλοι στο ίδιο μήκος κύματος. Δεν κάνουν δηλαδή, ό,τι κάνουν για να κερδίσουν χρήματα (στο πόλο, επειδή είναι ερασιτεχνικό, υπάρχει αμοιβή για κάθε προπόνηση, ανάλογα με την κατηγορία -αλλά αυτά τα χρήματα συνήθως δεν δίδονται στους παίκτες! ). Ξέρουν πως οι απολαβές θα είναι μηδέν. Κάνουν ό,τι κάνουν, για να γράφουν ιστορία".

Όλα είναι τακτοποιημένα μεταξύ των παικτών, αυτή τη στιγμή. Δεν νοιάζονται ποιος θα παίξει περισσότερο, ποιος θα πάρει την μπάλα περισσότερο κλπ. Επίσης, με την επιστροφή του Χρήστου (Αφρουδάκη), ήξεραν πως δεν είχαν δικαιολογίες. Ότι ήταν όλα στα χέρια τους". Τι εννοεί; " Ο Θοδωρής Βλάχος κινήθηκε πολύ μεθοδικά, προκειμένου να γυρίσει στην Εθνική ο Χρήστος. Στην αρχή δεν μιλούσε, αλλά ετοίμαζε το κλίμα για να αμβλυνθούν τα συναισθήματα και τον κάλεσε τρεις εβδομάδες, μετά την έναρξη της προετοιμασίας -κατόπιν και του σχετικού αιτήματος των παικτών, προς τον πρόεδρο της ΚΟΕ. Με τον Αφρουδάκη λοιπόν, στο ρόστερ είχαν ένα κίνητρο παραπάνω να προσπαθήσουν ακόμα πιο σκληρά. Ένα ακόμα στοιχείο ήταν πως όταν έχεις καλούς αθλητές, εξασφαλίζεις το μίνιμουμ και μετά πας για τα υπόλοιπα". Όπου "υπόλοιπα" βάλτε και το γεγονός ότι οι περισσότεροι παίκτες ήταν του Ολυμπιακού " και άρα ήμασταν ένα βήμα πιο μπροστά από τις άλλες ομάδες, που χρειάστηκαν χρόνο για να βρουν τη χημεία τους. Ήξερε τι μπορεί να πάρει από τον κάθε παίκτη -κάτι που συνήθως προκύπτει μέσω της διαδικασίας των ματς- και γνωρίζει πώς να διαχειρίζεται εξαιρετικά το υλικό του. Δεν πρέπει εν τω μεταξύ, να ξεχνάμε ότι πια η Ουγγαρία ή η Σερβία δεν είναι ανίκητες, όπως ήταν επί των ημερών μας. Όλα αυτά σίγουρα θα έπαιζαν το ρόλο τους".

Γιατί χρειάστηκε η Εθνική ανδρών δέκα χρόνια να βρει ξανά το δρόμο προς τα μετάλλια; " Έγιναν πολλά και συνήθως οι παίκτες ή η ομοσπονδία κινούνταν σε άλλη λογική. τώρα, όλοι αντιλαμβάνονται πως κάνουν ό,τι κάνουν, γιατί το αγαπούν. Και αυτό είναι το βασικό συστατικό για να 'χεις μια καλή ομάδα. Να ξέρεις πως θα τρως σκατά, αλλά θα κάνεις ό,τι γουστάρεις. Οι ηγέτες της ομάδας ήταν πιο ώριμοι και συνειδητοποιημένοι από ποτέ, ως προς αυτό. Η δική μου γενιά... χρειάστηκε το χρόνο της".

Ο Αντώνης Βλοντάκης ήταν ο μόνος που στάθηκε στο μεγάλο διάστημα, το οποίο μεσολάβησε μεταξύ του χάλκινου στο Μόντρεαλ και αυτού στο Καζάν. " "Πέρασαν δέκα χρόνια και δεν ήταν λίγα. Κάναμε μια μεγάλη κοιλιά όλα αυτά τα χρόνια, ευτυχώς ενώθηκαν διαφορετικές φουρνιές, αλλά με πολύ καλούς και συνεπέστατους αθλητές, με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε αυτή την επιτυχία. Όταν αγωνίζεσαι για κάτι τόσο σπουδαίο, δεν σκέφτεσαι τίποτα. Ούτε αν έχεις να φας ή αν έχεις πληρωθεί, απλά συγκεντρώνεσαι απόλυτα και μετά μόλις τελειώσει η διοργάνωση, βλέπεις και πάλι την πραγματικότητα. Ελπίζω να μην αποτελέσει πυροτέχνημα αυτή η επιτυχία όπως συνέβη με εμάς, αλλά να μείνουν στα μετάλλια. Θέλουν βέβαια βοήθεια απ' όλους, τόσο από την Πολιτεία, όσο και από την Ομοσπονδία".

Υπάρχουν κοινά στοιχεία με το Μόντρεαλ; "Θεωρώ ότι η ομάδα ήταν ενθουσιασμένη και αποφασισμένη για την διάκριση. Τα παιδιά ήταν μια οικογένεια και μια παρέα όπως εμείς τότε, το 2005. Σε όλες τις θέσεις υπήρχαν δυο παίκτες, υπήρχε πλουραλισμός και θεωρώ ότι έκανε πολύ καλή διαχείριση και στις αλλαγές και σε όλα ο προπονητής κατά την διάρκεια των αγώνων". Συμφώνησε επί της μεγάλης σημασίας που έπαιξε τελικά, το γεγονός πως οι περισσότεροι παίκτες ήταν από τον Ολυμπιακό. "Είναι συνέχεια μαζί κάθε μέρα και όχι για δυο μήνες. Ο καθένας ξέρει τα χούγια του άλλου, τα καλά και τα άσχημα. Ξέρει τα πάντα. Από το πως θα κινηθεί μέσα στο γήπεδο ή στο πως θα συνεννοηθούν. Οι δυο παίκτες που δεν ανήκαν στον Ολυμπιακό, ο ένας ήταν τερματοφύλακας και ο άλλος έχει μεγάλη ιστορία στο πόλο. Ο Χρήστος μπορεί να αφομοιωθεί από παντού, δεν έχει πρόβλημα. Θα ήθελα βέβαια να σταθώ στο ντεμπούτο του Φλέγκα, είχε μια ηρεμία και μια συστολή που θεωρώ πως βοηθούσε την ομάδα. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από την παρουσία του".

Ήταν τεράστια επιτυχία, για το ελληνικό πόλο

Του ζητήσαμε να προβλέψει το μέλλον. Τι έπεται για αυτά τα παιδιά; "Η αλήθεια είναι ότι πίστευα πως θα πάμε τελικό και πως αυτό ήταν το ταβάνι μας. Οι Σέρβοι δεν παίζονται όπως είδαμε. Από 'κει και πέρα, είναι μεγάλο πράγμα να διατηρηθούμε σε αυτά τα επίπεδα, να έχουν όρεξη τα παιδιά και να διατηρήσουν τη φλόγα τους. Πολλές φορές πετυχαίνεις κάτι, το θέμα είναι να μπορέσεις να διατηρηθείς και να το επαναλάβεις. Εν πάση περιπτώσει, πριν μερικά χρόνια, έχοντας αλλάξει λίγο το ελληνικό πόλο, υπήρχε απαξίωση και δεν πίστευα ότι θα μπορούσαμε να φτάσουμε ξανά σε μια τέτοια επιτυχία. Ευτυχώς, διαψεύστηκα και τα κατάφεραν. Έχουμε αθλητές για να υπάρξει και συνέχεια. Απλά χρειάζεται να κάνουν προσπάθεια και να έχουν βοήθεια. Δυστυχώς, είναι περιορισμένης εμβέλειας το άθλημά μας, δεν έχουν Κολυμβητήρια και γενικά είναι δύσκολα τα πράγματα. Να είναι κοντά οι οικογένειές τους και να τους στηρίζουν και να βοηθήσουν οι ίδιοι οι αθλητές τον εαυτό τους. Με όλα αυτά τα δεδομένα, αυτή ήταν μια τεράστια επιτυχία για το ελληνικό πόλο".

Ο Γιώργος Αφρουδάκης δεν είχε απλά πει πως αυτή η ομάδα θα διεκδικήσει μετάλλιο, στο Παγκόσμιο. Το είχε γράψει. Τι παραπάνω ήξερε από πολλούς άλλους; Αν και εδώ που τα λέμε, εκείνοι που έχουν ζήσει την εμπειρία και γνωρίζουν τι χρειάζεται για να διακριθείς, είχαν δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στους χάλκινους του Καζάν. " Η ομάδα επαναλειτούργησε το 2011, έπειτα από 3 χρόνια που... είχαν κατεβάσει οι υπεύθυνοι ρολά. Μπήκαν νέα παιδιά, που εμφανίστηκαν στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, αλλά εκεί ήλθε μια γερή σφαλιάρα, την οποία όπως φάνηκε εκμεταλλεύτηκε αυτή η ομάδα. Απέδειξε πως υπάρχουν ήττες που σε κάνουν νικητές, αρκεί να αντιδράσεις με τον ιδανικό τρόπο. Και το έκαναν. Σταματήσαμε οι τρεις παλιοί (Χατζηθεοδώρου, Δεληγιάννης και εγώ), αλλά οι Φουντούλης, Μυλωνάκης και Μουρίκης, οι οποίοι έκαναν πρώτη εμφάνιση στο Λονδίνο, έζησαν την αποτυχία και ήξεραν πως έπρεπε να προσπαθήσουν περισσότερο. Υπήρχαν οι δυνατότητες, γιατί πρόκειται για μια πολύ ταλαντούχα γενιά. Έπρεπε όμως, να έλθει το πλήρωμα του χρόνου".

Οι παίκτες απαίτησαν την επιστροφή του Χρήστου και αυτή ήταν πολύ σημαντική κίνηση

Χρειάστηκαν και πολλά περισσότερα. Όπως η επιστροφή του αδελφού του, Χρήστου. " Γύρισε για να πετύχει. Όλοι ήθελαν να αφήσουν το στίγμα τους στο παγκόσμιο πόλο και το κατάφεραν. Τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια". Πριν προλάβουμε να κάνουμε τη σχετική ερώτηση (περί ομοιογένειας, λόγω Ολυμπιακού), είπε μόνος του πως " η κυριαρχία του Ολυμπιακού, στο ελληνικό πόλο ήταν η συνέπεια που 11 στους 13 διεθνείς ήταν από αυτήν την ομάδα. Και παίζουν όλοι μαζί τα τελευταία δυο χρόνια. Αυτό μόνο πλεονέκτημα το λες. Έκανε τη διαδικασία πολύ πιο εύκολη". Υπάρχει σύγκριση με την ομάδα του 2005; " Σε σύγκριση με τη δική μας γενιά, η τωρινή δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες, σε ό,τι αφορά τις συνθήκες προετοιμασίας, τις συνθήκες εργασίας. Εμείς ζήσαμε καλύτερα οικονομικά δεδομένα, η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη σε ό,τι αφορά τα προπονητήρια, την προετοιμασία, τα πάντα. Είχαν το κεφάλι κάτω και δούλεψαν σκληρά, ενώ πολύ σημαντικό για την έκβαση ήταν ότι οι παίκτες ήταν εκείνοι που απαίτησαν να βρεθεί η λύση με τον Χρήστο. Ήταν πολύ σημαντική κίνηση, υπό την όποια έννοια".

Τα... εσωκομματικά (του τύπου "γιατί να παίζει αυτός περισσότερο από εμένα;" κοκ) ήταν λυμένα, αλλά όπως θύμισε ο Γιώργος Αφρουδάκης " αυτό ήταν κάτι που πάντα ίσχυε στην Εθνική. Ακόμα και όταν υπήρχε η κόντρα του Ολυμπιακού με τη Βουλιαγμένη. Η Εθνική ήταν πάντα υπεράνω όλων. Τότε, εμείς ζητούσαμε, κάναμε, δείχνανε. Τώρα, τα δεδομένα είναι άρδην διαφορετικά. Δεν υπάρχουν περιθώρια για να ζητούν πράγματα. Και δεν εννοώ μόνο χρήματα. Όταν δεν υπάρχουν περιθώρια, δεν έχεις απαιτήσεις. Και αυτό τους βγήκε σε καλό, γιατί είχαν έναν επιπλέον λόγο να θέλουν να επιτύχουν. Ποιον; Να είναι σε θέση να ζητήσουν τα βασικά. Βλέπεις, δεν υπάρχουν κολυμβητήρια για προπονήσεις και όταν βρίσκουμε δεν υπάρχουν αποδυτήρια ή δεν υπάρχει ζεστό νερό. Πράγματα που παλιά θεωρούσαμε δεδομένα, τώρα απλά δεν υπάρχουν. Ως γονιός, βλέπω σήμερα πως το πόλο έχει μεγάλη δυναμική. Με ρωτούν διαρκώς πού μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους. Μα τα κολυμβητήρια είναι μετρημένα στα δάχτυλα. Για να καταλάβεις, ο δευτεραθλητής Παναθηναϊκός δεν έχει πισίνα να κάνει προπόνηση. Οι συνθήκες στο θέμα των εγκαταστάσεων είναι τριτοκοσμικές και αυτό πρέπει να αλλάξει. Τώρα οι αθλητές έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν έστω τα βασικά. Βέβαια, άλλο είναι το πιο σημαντικό που πρέπει να κάνει αυτή η ομάδα, για να συνεχίσει να διακρίνεται". Ποιο;

Το παράδειγμα προς αποφυγή

" Από το 2005 ξεκίνησαν τα προβλήματα, που χρίζουν μεγάλης ανάλυσης και δεν είναι της παρούσης. Απλά θα σου πω ότι εκείνη η ομάδα αντί να διαχειριστεί σωστά την εμπειρία και να διεκδικήσει το χρυσό στο Πεκίνο, έκανε ό,τι υπήρχε για να διαλύσει τα πάντα. Όλοι κάναμε ό,τι χειρότερο υπήρχε, για να μην υπάρξει ανάλογη συνέχεια. Θα ήταν λοιπόν, χρήσιμο να μάθουν από τα λάθη μας, γιατί το μέλλον ανήκει στο ελληνικό πόλο. Έχουμε όλα τα εχέγγυα για να διεκδικήσουμε και άλλα μετάλλια, να διεκδικήσουμε και το πρώτο σκαλοπάτι του βάθρου. Ένα από τα πλεονεκτήματα αυτής της γενιάς είναι πως ομάδες που ήταν φόβητρα, στο παρελθόν, πλέον παίζονται. Οι ισορροπίες έχουν αλλάξει. Και η Σερβία που είναι ένα κλικ παραπάνω από τους άλλους, δεν είναι ανίκητη. Την είχαμε νικήσει σε τουρνουά προετοιμασίας, πριν το Καζάν. Για αυτό και είχα πει, πριν την πρεμιέρα της διοργάνωσης, ότι μπορούμε να πάρουμε μέχρι και το χρυσό. Ήταν ξεκάθαρο πως οι λεπτομέρειες θα έκριναν τα πάντα. Το χρυσό από την 8η θέση ήταν... μια μικρή λεπτομέρεια". Στα υπέρ της τωρινής γενιάς είναι και ότι "είναι πιο ταπεινά τα παιδιά, από τους αθλητές των προηγούμενων χρόνων. Αν τους δοθούν τα βασικά, μπορούν να κυριαρχήσουν στο παγκόσμιο πόλο. Να φέρουν πολλά μετάλλια".