LONGREADS

Bobby Knight: Kiss my ass

Indiana coach coach Bobby Knight paces the sideline as play continues down court in the closing moments of Indiana's 76-71 loss to Purdue in the Big Ten Tournament Friday, March 6, 1998 in Chicago. (AP Photo/Beth A. Keiser)
Indiana coach coach Bobby Knight paces the sideline as play continues down court in the closing moments of Indiana's 76-71 loss to Purdue in the Big Ten Tournament Friday, March 6, 1998 in Chicago. (AP Photo/Beth A. Keiser) ASSOCIATED PRESS

Έφτασε τα 75, αλλά δεν του φαίνεται. Παραμένει ο άνθρωπος που λέει ό,τι σκέφτεται (και όποιον πάρει ο χάρος) και φυσικά ένας εκ των θρύλων του παγκοσμίου μπάσκετ. Κυρίες και κύριοι, απολαύστε τον μετρ της ατάκας, Bobby Knight, που - μεταξύ άλλων- έχει ζητήσει να τον θάψουν μπρούμυτα, για να του φιλήσουν τον κ@λ@ όσοι του ασκούν κριτική.

Στο μυαλό του, το να είναι προπονητής σε κολεγιακή ομάδα, ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να του συμβεί. Μια εκπληκτική δουλειά. "Εργάζεσαι για τέσσερις μήνες και πας για ψάρεμα, για οκτώ μήνες. Βέβαια, κάθε φορά που αντιμετωπίζεις κατάσταση παιχνιδιού που κρίνεται στα τελευταία δευτερόλεπτα, σκέφτεσαι "boy, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πολύ περισσότερο ψάρεμα, αν δεν κάνω κάτι, αν δεν βρω λύση". Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που δεν ήθελε να ασχοληθεί με τους επαγγελματίες. " Η σεζόν είναι γεμάτη, με 100 ματς!", άρα... κούραση.

Πόσοι όμως, τον είχαν προσεγγίσει από το ΝΒΑ;" Κανείς, αγια πάρα πολύ καιρό... Από τους Chicago Zephyrs", όνομα των Wizards, τη σεζόν 1962-63. Ήταν καλή η προσφορά; " Δεν ήμουν σίγουρος αν θα με πληρώνουν αυτοί ή αν θα τους πληρώνω εγώ", είχε απαντήσει, στο γνωστό πνεύμα του αυτοσαρκασμού που συνδυαζόταν άμεσα με την πλήρη επίγνωση του ποιος ήταν. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον έλκυε το ΝΒΑ. Είχε πει μάλιστα, πως " αν το ΝΒΑ είναι στο κανάλι 5 και στο κανάλι 4 έχει βατραχάκια που ερωτοτροπούν, θα παρακολουθήσω τα βατραχάκια".

Bobby Knight: Kiss my ass

Ο -τρεις φορές πρωταθλητής NCAA με τους Intiana University Hoosiers, δεύτερος ρέκορντμαν νικών, πίσω από το "πουλέν" του, τον Mike Krzyzewski και χρυσός Ολυμπιονίκης το 1984- Robert Montgomery "Bob" Knight, ο οποίος έχει για ήχο κλήσης στο κινητό του το My Way του Frank Sinatra, ήξερε τι μπορεί να κάνει και αρνήθηκε να πάρει τον εαυτό του σοβαρά. Υπό την έννοια ότι δεν έγινε ποτέ σοβαροφανής. Για να καταλάβετε, όταν τον ρωτούσαν για όσα είχε επιτύχει (βλ. 902 νίκες, έναντι 371 ηττών) εξηγούσε " τα πιο σημαντικά ρεκόρ είναι αυτά των γιατρών. Τον περασμένο μήνα, ο Dr. Jones έκανε 19 επεμβάσεις. Οι 11 ασθενείς επιβίωσαν, τέσσερις πέθαναν και άλλοι 4 παλεύουν. Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι το δικό μου ρεκόρ ή όποιου άλλου κόουτς, είναι πιο σοβαρό από αυτό".

Προκλητικός ναι, ήταν. Ιδιότροπος, επίσης. Μεγαλειώδης κόουτς; Δίχως αμφιβολία. Ήταν και ο πρώτος που όχι μόνο έμαθε να ζει με την αρνητική κριτική, αλλά την εξέλιξε σε πλεονέκτημα και μετά μετέδωσε τη γνώση, μέσω του βιβλίου "Η δύναμη της αρνητικής σκέψης". Τι μπορεί να έγραψε εκεί; Μια στιγμή. Πρώτα πρέπει να του πείτε χρόνια πολλά, γιατί σήμερα (25/10) ο "στρατηγός" "κλείνει" τα 75.

Αν οι ευχές ήταν άλογα, οι ζητιάνοι θα ήταν ιππείς

Όπως έλεγε από τη δεκαετία του '70, απ' όταν είχε οδηγήσει τους Hoosiers αήττητους στον τίτλο (1975-76), κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ άλλοτε " όλοι θέλουν να νικούν, να βλέπουν banner στην οροφή, να μιλά ο κόσμος για εκείνους. Πώς γίνεται αυτό; Δεν τους νοιάζει. Και να σου πω και κάτι; Έπειτα από μια νίκη, όλοι πανηγύριζαν σαν τρελοί για ημέρες και δεν τους ένοιαζε τίποτα άλλο. Ίσως θα έπρεπε να κάνω το ίδιο. Ίσως ο κόσμος θα ήθελε να κάνω το ίδιο, να είμαι τέτοιος άνθρωπος. Μόνο που τότε, τα banner δεν θα ήταν πάνω από το κεφάλι μας". Τι έκανε;

" Ένα από τα χειρότερα πράγματα που είχα ακούσει, στο ξεκίνημα της καριέρας μου ως κόουτς, ήταν το "όλα θα πάνε καλά". Σκεφτόμουν "πώς στο διάβολο θα πάνε όλα καλά;". Πιστεύω ότι η χειρότερη λέξη που υπάρχει στο αγγλικό λεξιλόγιο είναι η "ελπίδα". Μήπως έφταιξε το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, για... αυτό που έγινε; "Η γιαγιά μου ήταν εκείνη που με έκανε να σκεφτώ ότι η αρνητική σκέψη είναι απαραίτητη, για τα θετικά αποτελέσματα. Όταν ήμουν μικρός, κάθε φορά που τη συναντούσα και της έλεγα "εύχομαι αυτό ή εκείνο", μου απαντούσε "αν οι ευχές ήταν άλογα, οι ζητιάνοι θα ήταν ιππείς". Ο πατέρας του ήταν πολύ ήρεμος άνθρωπος " αλλά την ίδια ώρα πολύ αυστηρός. Δεν ύψωσε ποτέ τον τόνο της φωνής του, στη μητέρα μου ή σε εμένα. Ποτέ. Είχε άλλο τρόπο. Όσο μεγαλώνω διαπιστώνω ότι ήταν ένας πολύ ενδιαφέρων τύπος. Πέθανε όταν ήμουν 29. Από τότε τον σκέφτομαι όλο και περισσότερο".

Η -δασκάλα- μητέρα του πάλι, ήταν άλλη περίπτωση. " Ήμουν 16-17 και κάθε Παρασκευή βράδυ, όπως πήγαινα στην έξοδο του σπιτιού για να φύγω και να παίξω football, την άκουγα να λέει "Βobby πρέπει να θυμάσαι ένα πράγματα. Κάποιος πρέπει να χάσει". Θυμάμαι πως ψιθύριζα "godammit, δεν χρειάζεται αυτός να είμαι εγώ". Η μητέρα μου δεν άκουσε ποτέ να λέω αυτή τη φράση". Και πώς εκείνος "βγήκε" φωνακλάς; " Ένα μεγάλο μέρος του να διδάσκεις, είναι να μπορείς να είσαι εμφατικός. Ίσως να έχω δίκιο, ίσως να έχω άδικο, αλλά ο τρόπος που προσέγγιζα τη δουλειά μου ήταν τέτοιος, ώστε αν πω κάτι, τα παιδιά να καταλάβουν επακριβώς τι εννοούσα και τι ήθελα".

Σε 46 χρόνια που ήταν κόουτς, ένας παίκτης του δεν πήρε πτυχίο -και αυτό ήταν το μόνο που υποσχόταν στους γονείς.

Δεν ήταν ακριβώς ο τύπος που θα περίμενες να δεις στο σαλόνι του σπιτιού σου, να μιλά για το μέλλον του παιδιού σου. Να εγγυάται πως άπαξ και αναλάβει το τέκνο σου, μόνο καλά πράγματα θα βγουν από αυτό. " Αν μπορούμε να επιτύχουμε να έλθει ο παίκτης, χωρίς να τα κάνω όλα αυτά, είναι μια χαρά. Όποτε μπορούσα να αποφύγω αυτή τη διαδικασία, το έκανα. Δεν πιστεύω ότι πουλούσα κάτι, σε όλη την οικογένεια. Η άποψη μου ωστόσο, ήταν πως αν πάω στους γονείς του όποιου παιδιού και προσπαθήσω να τον φέρω στο πρόγραμμα μας, θα είναι μετά πολύ πιο δύσκολο να τον πείσω να κάνει όλα αυτά που θέλω να κάνει". Και για αυτό ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής για όσα θα έρχονταν. " Τους εξηγούσα ότι θα είμαι ο πιο σκληρός κόουτς που θα συναντήσει ποτέ στη ζωή του. Όλες οι μητέρες έπρεπε να καταλάβουν ότι δεν έδινα παρά την ελάχιστη σημασία τους συζύγους τους, γιατί σκεφτόμουν πως αυτοί οι π... γιοί είχαν πολύ μικρή επιτυχία σε ό,τι αφορούσε την ανατροπή των παιδιών τους, τη στιγμή που οι μητέρες ήταν η κύρια πηγή. Μια στο τόσο, κάποιος πατέρας μου έλεγε κάτι, εγώ απαντούσα με ένα "uh, huh" και συνέχιζα να απευθύνομαι στη μητέρα".

Ως προς την "στρατολόγηση" των παικτών, βοηθούσαν πέραν των τριών banner πρωταθλητή και το γεγονός ότι "έτρεχε" ένα από τα πιο "καθαρά" προγράμματα στο NCAA. Ένα από τα ελάχιστα που δεν χρησιμοποιούσαν αθέμιτους τρόπους (δέλεαρ) για να πείσουν τα παιδιά να τους προτιμήσουν. Όπως χρήματα ή αυτοκίνητα ή... γυναίκες, σύμφωνα με την έρευνα που διεξάγεται τους τελευταίους μήνες στο Lousville. Για αυτά τα φαινόμενα -μαζί και τα σχόλια κάποιων για το τίμημα των αρχών του- είχε πει ότι " αν ο πρωταρχικός μου στόχος ήταν να κερδίζω παιχνίδια, θα "έκλεβα", θα έπαιρνα χρήματα από τους ανθρώπους της περιοχής που θέλουν να λειτουργήσουμε κατ' αυτόν τον τρόπο, για να μπορώ να αγοράζω τους καλύτερους παίκτες. Και μετά θα τους κέρδιζα όλους". Ποια όμως, ήταν η προτεραιότητα του.

Δεν υπήρξε παίκτης που έπαιξε για εκείνον επί τέσσερα συναπτά έτη στην Indiana και δεν πήρε πτυχίο -υπήρχε ο Kryzewski, αλλά ήταν ασίσταντ! " Ήταν η υπόσχεση που έδινα στους γονείς: πως ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στο παρκέ, τα παιδιά τους θα έπαιρναν πτυχίο. Όλα τα χρόνια που κοουτσάρισα, στέλναμε μια κάρτα σε κάθε καθηγητή, για κάθε παιδί και μπορούσα να παρακολουθώ καθημερινά ποιος έχανε μαθήματα ή ποιος δεν είχε καλούς βαθμούς. Μετά, καλούσα αυτό το παιδί στις 5 το πρωί και έτρεχε πάνω κάτω τις σκάλες, μέχρι που του έλεγα να σταματήσει. Αυτό ήταν κάτι που έκανα με πολλά παιδιά. Ποτέ δεν το έκανα δυο φορές". Ο ίδιος είχε πάρει πτυχίο στην ιστορία, το 1962. Το 1963 -στα 24- έγινε προπονητής των Army Black Knights. Μαζί τους μέτρησε 102 νίκες, σε έξι σεζόν. Ένας από τους παίκτες του, ήταν ο Μike Kryzewski. Ώρα για παρένθεση.

" Αυτό που έκανε τον Mike να ξεχωρίζει απ' όταν ήταν παίκτης, ήταν η δυνατότητα του να αντιλαμβάνεται το παιχνίδι. Είναι λίγοι εκείνοι που τα κάνουν όλα. Κάποιοι είναι καλοί αμυντικοί, άλλοι καλοί επιθετικοί. Στην περίπτωση του, ήταν ζωτικής σημασίας ό,τι έκανε. Του έδινα τον καλύτερο επιθετικό των αντιπάλων, ήταν εξαιρετικός χειριστής και οργανωτές, δεν έκανε λάθη, δεν κοιτούσε τον πίνακα. Καταλάβαινε τι έπρεπε να κάνει, για να γίνει καλύτερη η ομάδα. Καταλάβαινε τους παίκτες και όλα αυτά τον έκαναν επιτυχημένο και ως προπονητή", είπε ο παλιός της ιστορίας, σε κοινή τους συνέντευξη το 2013. Ο Coach K σχολίασε " μου έδωσε πολλές ευκαιρίες, με πρώτη να είμαι μέρος αυτού που κάνει. Ήμουν σε θέση να τον δω εν δράσει, όπως εξελισσόταν σε θρύλος. Έβλεπα πώς χειριζόταν τις καταστάσεις και στην Ιndiana -ήταν συνεργάτες-, αλλά και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήμουν πολύ τυχερός που τον συνάντησα". Τι έμαθε από εκείνον; " Σίγουρα όχι να βρίζει" λέει γελώντας ο Knight. Τότε τι; " Τη σημασία της εντατικής προετοιμασίας, το πάθος για την προετοιμασία, το πάθος για τη νίκη".

Bobby Knight: Kiss my ass

Από το 1962 έως το 2008 που καθόταν σε πάγκους, μόνο δυο μαθητές δεν πήραν πτυχίο. Ήταν από το Texas Tech, την τελευταία του δουλειά. Όπως είπε τον περασμένο Μάιο, σε ομιλία του στο Barrington of Carmel (κοινότητα για ανθρώπους τρίτης ηλικίας) " μια ημέρα, σε ένα μεξικανικό εστιατόριο στο Lubbock του Texas, με πλησίασε ένας νέος άνδρας και ζήτησε να μου μιλήσει. Ήταν ένα από αυτά τα δυο παιδιά που ήταν παίκτες μου, αλλά δεν είχαν αποφοιτήσει. Είχε γυρίσει πίσω στο κολέγιο, για να πάρει το δίπλωμα. Τον ρώτησα γιατί. Μου απάντησε "κόουτς κάποιος μου είπε πως όλα αυτά τα χρόνια που ήσουν προπονητής, μόνο δυο εκ των παικτών σου δεν ήταν πτυχιούχοι. Δεν ήθελα να είμαι ένας από αυτούς τους δύο". Ολοκληρώνοντας τη φράση, δάκρυσε. Έπνιξε ένα λυγμό και ρώτησε "πόσο όμορφο είναι αυτό;".

Αυτός ο υπέροχος τύπος, είναι ο ίδιος με εκείνον που... έριξε κουτουλιά σε παίκτη του, όταν τον τράβηξε στον πάγκο με την ομάδα του να είναι στο -15 (είπε "δεν είχα πρόθεση. Έτυχε να χτυπήσουν τα κεφάλια μας"), έριξε κλωτσιά στο γιο του, Pat σε τάιμ άουτ (είχε χάσει την μπάλα, αλλά για τον πατέρα του " είχε κάνει μια τραγική, τυφλή πάσα στο πουθενά"), πετούσε το πινακάκι, το στυλό -ό,τι είχε στα χέρια του, τέλος πάντων-, ενώ στα highlights ήταν η εκτόξευση καρέκλα στο παρκέ -στις 23/2 του 1985, στην ήττα από το Purdue.

Σε συνέντευξη του στο Late Night Show του David Letterman (ναι, υπήρχε από τότε), είχε εξηγήσει πως " υπήρχε ιστορία πίσω από την κίνηση. Ενόσω το ματς ήταν σε εξέλιξη, άκουγα διαρκώς κάποιον από την απέναντι μεριά να φωνάζει "κόουτς, κόουτς". Προσπάθησα να μη δώσω σημασία. Όπως πηγαινοερχόμουν -κάτι που κάνω πολύ- στάθηκα για ένα λεπτό και είδα πως η φωνή προερχόταν από μια ηλικιωμένη κυρία. Μου θύμιζε τη γιαγιά μου. Τη ρώτησα "μπορώ να κάνω κάτι για εσάς;" και μου είπε "αν δεν σκέφτεσαι να καθίσεις περισσότερο από όσο έχεις καθίσει έως τώρα σήμερα, μπορώ να έχω την καρέκλα σου;" και της την έδωσε. " Ειλικρινά, αυτό που έγινε ήταν ότι για πρώτη φορά κοουτσάρισα ματς της Indiana χωρίς σακάκι. Όταν γύρισα να το αρπάξω, ο τιμ μάνατζερ μου είπε "προσπάθησα να μαζέψω ό,τι ήταν δίπλα'. Δεν πρόλαβε την καρέκλα". Υπάρχει όρθια καρέκλα σπίτι του; "Αυτό που έχουμε είναι πολλά έπιπλα από μπαμπού".

Πού όμως, ήθελε να καταλήξει; " Είμαι σε μια μακρά λίστα με προπονητές που 'χουν εκτοξεύσει αντικείμενα. Αν είμαι ο πιο γνωστός ή ο πιο... σεσημασμένος ρίπτης; Ίσως. Αλλά δεν είμαι ο μόνος". Την ίδια ώρα, το πρώτο πράγμα που ζητούσε από τους παίκτες του ήταν να είναι πειθαρχημένοι και να προσέχουν τις αντιδράσεις τους, γιατί όπως τόνιζε "η πειθαρχία είναι να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις, όσο καλύτερα μπορείς και να το κάνεις πάντα κατ' αυτόν τον τρόπο". Δηλαδή, ήταν για το καλό τους.

Εύλογα κάποιοι είπαν πως " αυτό που έφτιαξε στην Indiana ήταν το καταφύγιο του. Εκεί μπορούσε να κάνει ό,τι δεν ήταν σε θέση να κάνει γενικά: να ελέγξει τον κόσμο. Δημιούργησε το δικό του κόσμο, με τους δικούς του κανόνες και ζητούσε τυφλή υπακοή". Ένιωθε πως πίεζε αυτούς τους νεαρούς άνδρες πέραν του ορίου; " Το πρώτο πράγμα που τους έλεγα ήταν ότι αν δουλέψουν μαζί μου, όφειλαν να ξέρουν πως θα είμαι ο πιο σκληρός προπονητής που έχουν δει ή θα δουν. Θα έπρεπε να είναι καλός στα μαθήματα, θα έπρεπε, θα έπρεπε, θα έπρεπε... Άρα, όποιος ερχόταν ήξερε πως θα παίξει το παιχνίδι μου. Όχι το δικό του".

Γενικά, είχε ακούσει πολλά και για τον τρόμο που προκαλούσε στους διαιτητές. " Αυτά τα σχόλια προερχόταν από ανθρώπους που όταν ήταν κόουτς δεν έκαναν ιδιαίτερα καλή δουλειά και έγιναν αναλυτές στην τηλεόραση. Πάντα έλεγα πως αν δώσουμε σε όλους αυτούς τους τηλεσχολιαστές ομάδες, τις οποίες θα αντιμετωπίσουμε, θα έχουν ένα εξαιρετικό ρεκόρ κάθε χρόνο. Δεν πιστεύω ότι τους τρομοκρατώ. Αυτό που κάνω είναι να τους ανταγωνίζομαι. Πιστεύουν ότι είναι εξαιρετικοί και εγώ τους εξηγώ τα λάθη τους. Στο τέλος της ημέρας, είναι όλα μέρος του σόου. Το πρόβλημα είναι πως οι sportcasters δεν έχουν καλή αίσθηση του τι γίνεται μεταξύ των διαιτητών και των προπονητών". Για την ιστορία, προσελήφθη στο ESPN ως αναλυτής του κολεγιακού πρωταθλήματος το 2008 και κράτησε τη θέση έως τον τελευταίο Απρίλιο.

Στην κηδεία του θέλει να πουν μια φράση: "Quite frankly, I just don’t give a damn"

Ανέκαθεν ήταν από τους ανθρώπους που όταν πετύχαινες σε zapping, σταματούσες να ακούσεις τι έχει να πει. Αυτό είναι χάρισμα που δεν είχαν-έχουν-θα έχουν πολλοί. Είχε λαοθάλασσα ανθρώπων να σχολιάζει κάθε του λέξη. Κάθε του κίνηση. Ασχολήθηκε μαζί τους μια φορά. Όταν είπε " όταν θα έλθει η ώρα μου να εγκαταλείψω τον κόσμο, θέλω να με θάψουν μπρούμυτα, ώστε οι επικριτές μου να μπορούν να φιλήσουν τον κώλο μου". Μήπως το παραέκανε... κάπου, κάποτε; " Αν οι 17.000 άνθρωποι που ήταν στις εξέδρες με αποδοκίμαζαν, ναι, θα σκεφτόμουν ότι το είχα παρακάνει, μαζί και πως είχα άδικο". Αυτές οι περιπτώσεις -που δεν είχε δίκιο-, σπάνιζαν, αλλά υπήρχαν και το ήξερε. Το είχε αναγνωρίσει. Τι θα ήθελε να πουν στη νεκρολογία του; "Από τη στιγμή που δεν θα είμαι σε θέση να την εκφωνήσω, θα ζητήσω τώρα να πουν μόνο μια φράση. Του Clark Gable, από την ταινία "Όσα παίρνει ο άνεμος". Ποια; Quite frankly, I just don’t give a damn". Και στην ταφόπλακα θέλει να γράψουν "ήταν ένας ειλικρινής άνθρωπος που δεν φίλησε ποτέ τον κώλο κανενός".

Στο βιβλίο του, για τη σημασία... του αρνητισμού, αναφέρει πως " όλοι θέλουν να νικούν. Εκείνος όμως, που έχει τη θέληση να προετοιμαστεί κατάλληλα, θα είναι αυτός που θα τα καταφέρει. Δεν χρειάζεται θετική σκέψη για να είσαι σε θέση να επιτύχεις στη ζωή και να αποκτήσεις όμορφα πράγματα. Παρ' όλα αυτά, δεν θέλουν όλοι να προετοιμαστούν. Δεν θέλουν όλοι να κάνουν όλα εκείνα τα πράγματα που χρειάζονται για να νικήσουν". Η αισιοδοξία κατ' αυτόν, οδηγεί τις ομάδες στο να υποτιμούν τους αντιπάλους τους. Τις οδηγεί στο να πιστεύουν πως δεν χρειάζεται να προπονηθούν το ίδιο σκληρά, όπως όταν δεν είχαν αυτοπεποίθηση, πίστη στις δυνάμεις τους. " Ανεξάρτητα από το τι αντιμετωπίζεις, θες την ομάδα σου να πιστεύει πως μπορεί να χάσει στο επόμενο ματς. Θες να είναι πεσιμιστές οι παίκτες σου. Πώς το κάνεις; Πώς μπορεί ένας προπονητής να κάνει την ομάδα του να πιστεύει ότι θα χάσει; Και πώς αυτό οδηγεί στη νίκη; Όλα είναι πολύ απλά. Τα θετικά αποτελέσματα δεν έρχονται, γιατί πιστεύουμε πως θα έλθουν. Έρχονται γιατί δουλεύεις σκληρά, γιατί προετοιμάζεσαι καλά. Ο κόσμος δεν θέλει την αποτυχία. Όχι μόνο στα σπορ, αλλά και στη ζωή. Ελάτε όμως, να δούμε πόσα πράγματα φέρνει μια ήττα. Είναι πολλά περισσότερα από εκείνα που φέρνει μια νίκη. Το να οραματίζεσαι πως θα γίνει κάτι, δεν σημαίνει και ότι θα συμβεί".

"Ο Θεός δεν θα μπορούσε να ενδιαφέρεται λιγότερο για τον αγώνα μας. Μην περιμένεις δηλαδή, ότι θα εμφανιστεί με αλεξίπτωτο από την οροφή, για να σκοράρει, όταν χρειαζόμαστε πόντους".

Η προετοιμασία για εκείνον, ήταν πάντα το "άλφα" και το "ωμέγα". " Έλεγα πως "υπάρχουν κάποιες ιδέες που πρέπει να δεις και να διαπιστώσεις πώς ταιριάζεις σε αυτές. Πώς μπορείς να τις χρησιμοποιήσεις για το καλό σου. Και ποτέ να μη ξεχάσεις ότι πρέπει να προετοιμάζεσαι για ό,τι έρχεται". Εν τω μεταξύ, ανέκαθεν πίστευα πως η λέξη "όχι" είναι η πιο σημαντική, στο λεξιλόγιο. Σκεφτείτε τη ζωή σας και δείτε πόσες φορές θα θέλατε πραγματικά να 'χετε πει "όχι";". Τι άλλο ήταν σημαντικό; "Το γιατί. Αν σου ζητήσω να κάνεις κάτι, πρέπει να με ρωτήσεις "γιατί". Μόλις σου εξηγήσω, θα έχεις μια καλύτερη ιδέα για αυτό που θέλω να επιτύχουμε και εγώ θα είμαι σε θέση να ξέρω αν θες να κάνεις αυτό που λέμε ή όχι".

Αν είχε να κάνει μια πρόταση στους απανταχού CEO (και τους απανταχού προπονητές) θα ήταν "να μην προωθείτε ποτέ μια επιτυχία, να μην την μακροημερεύεται, γιατί δεν έχει καμία σχέση με το επόμενο βήμα, την επόμενη δουλειά. Το να είστε προσεχτικοί είναι σημαντικό, όπως και να 'χεις μια ξεκάθαρη εικόνα, βάσει έρευνας που 'χεις κάνει. Μπορεί ας πούμε, να έλεγα στους παίκτες μου να πιέσουν και να "τρώγαμε" διαδοχικά καλάθια, γιατί η αντίπαλη ομάδα δεν ήταν η κατάλληλη... για πίεση". Έπρεπε να είναι διαβασμένος και να αποφεύγει τις αντιγραφές. " Από το πρώτο μου παιχνίδι, κατάλαβα ότι αυτό με τις αντιγραφές είναι λάθος. Η ομάδα μου συνήθιζε να προσεύχεται πριν τα ματς. Στο πρώτο μου παιχνίδι λοιπόν, ως κόουτς σκέφτηκα ότι θα ήταν χρήσιμο να το εφαρμόσω και εγώ. Ήλθε λοιπόν, κοντά μου ένας άνθρωπος που ήταν χρόνια στην West Point και μου είπε "γιε μου, για ό,τι αξίζει αυτό που σου λέω, οι προσευχές και εσύ δεν ταιριάζετε". Σε όλους όσοι προσεύχονταν να αλλάξει κάτι σε παιχνίδι που δεν πήγαινε καλά (έτσι, από μόνο του), έλεγε "ο Θεός δεν θα μπορούσε να ενδιαφέρεται λιγότερο για τον αγώνα μας. Μην περιμένεις δηλαδή, ότι θα εμφανιστεί με αλεξίπτωτο από την οροφή, για να σκοράρει, όταν χρειαζόμαστε πόντους".

H Gabrielle Oettingen ερευνά τις αντιδράσεις του ανθρώπινου εγκεφάλου, σε ό,τι αφορά το κίνητρο, περισσότερα από 20 χρόνια. Και τι έχει βρει; Σε ένα πείραμα, δυο γκρουπ μετεχόντων εμφανίστηκαν στο εργαστήριο σε συνθήκη αφυδάτωσης. Ζήτησε από το ένα γκρουπ να καθίσει σε ένα δωμάτιο, για αρκετή ώρα και να περιμένει υπομονετικά. Το δεύτερο γκρουπ κλήθηκε να φανταστεί ότι πίνει ένα παγωμένο ποτήρι νερό. Τι έγινε; Οι σωματικές αντιδράσεις της δεύτερης ομάδας ήταν τέτοιες σαν να είχαν πιει όντως, νερό. Τι έγινε; Όπως λέει η γιατρός, η θετική νοερά απεικόνιση σε κάνει να πιστεύεις πως έχει αποκτήσει κάτι που θες. Οπότε... δεν χρειάζεται να δουλέψεις για να το κάνεις δικό σου. Άρα, ο δεύτερος πιο πολυνίκης προπονητής στην ιστορία του NCAA είχε τα δίκια του, όταν δημιουργούσε τεχνητές κρίσεις στις ομάδες του, προκειμένου να τους κάνει να δώσουν ό,τι είχαν στην προετοιμασία για τον επικείμενο αντίπαλο -ανεξάρτητα από το τι είχε προηγηθεί.

Bobby Knight: Kiss my ass

Κάποια από αυτά που σημείωσε ο ειδικός στο βιβλίο του, ήταν τα κάτωθι:

* Η πιο αποτελεσματική πλευρά του κοουτσαρίσματος, είναι να κάνεις αποτελεσματικές προπονήσεις. Να κάνεις κάθε προπόνηση πιο δύσκολη -πνευματικά και σωματικά- από οτιδήποτε μπορεί να συναντήσουν οι παίκτες σου στο ματς.

* Μπορείς πάντα να εξελίξεις το "όχι" σε "ναι" και να κάνεις τους ανθρώπους χαρούμενους, αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο -και κάποιες φορές είναι ήδη αργά- να εξελίξεις ένα "ναι" σε "όχι".

* Το πραγματικό σημάδι του πρωταθλητή είναι να μη ξεχνά την τελευταία νίκη και να προετοιμάζεται για την επόμενη. Υπάρχει ένα σχόλιο που πρέπει να 'χουν όλοι οι κόουτς στον τοίχο τους: η πρώτη δουλειά που έχουμε σήμερα είναι να πάρουμε το χθες και να το βάλουμε σε αυτά που πρέπει να θυμηθούμε αργότερα.

* Τα τρωτά σημεία έχουμε και τι μπορούμε να κάνουμε, για να τα μειώσουμε, να τα προσπεράσουμε, να επιβιώσουμε από αυτά, ώστε να δώσουμε στους εαυτούς μας μια μεγαλύτερη ευκαιρία για να νικήσει.

* Πριν εμπνεύσεις τους παίκτες σου να νικήσουν, πρέπει να τους δείξεις πώς να μη χάσουν.

*Για να φτάσεις σε ένα τεκμήριο, πρέπει να έχεις μελετήσει διεξοδικά την κατάσταση και να την έχεις ερευνήσει σε βάθος.

* Πάντα να ανησυχείς, να αναζητάς τη βελτίωση, να είσαι επιφυλακτικός, να παροτρύνεις τους άλλους και να μη μιλάς πολύ.

* Δεν θα πας ποτέ ως συνεπιβάτης, κάπου που να αξίζει. Διασφάλισε ότι θα οδηγήσεις τον εαυτό σου σε εκπληκτικά μέρη. Είναι στο χέρι σου να φτάσεις εκεί.

* Ένας γρήγορος τρόπος για τον όποιον παίκτη, να γίνει καλύτερος είναι να σκεφτεί τι δεν του αρέσει να βρίσκει απέναντι του.

* Υπήρξαν φορές που το πάθος μου για το μπάσκετ, με οδήγησε σε αντιπαραθέσεις που θα μπορούσα να 'χω διαχειριστεί καλύτερα. Ήμουν πολύ των αντιπαραθέσεων, ειδικά όταν ήξερα πως έχω δίκιο".

Πώς άλλαξε το παιχνίδι

Η διαρκής κίνηση των παικτών στην επίθεση (motion offense) ήταν δική του ανακάλυψη, απ' όταν καθόταν στον πάγκο του United States Military Academy. Οι ψηλοί έκαναν σκριν και οι περιφερειακοί πάσαραν, έως ότου μείνει ελεύθερος ένας για να επιδοθεί σε λέι απ ή τζαμπ σουτ. Η βασική προϋπόθεση ήταν να είναι οι παίκτες αλτρουιστές και πειθαρχημένοι, μαζί και αποτελεσματική ως προς το πώς έκαναν και εκμεταλλεύονταν τα σκριν, για να μείνουν ελεύθεροι. Όπως συνήθιζε να λέει στους αθλητές " δεν παίζετε εναντίον αντιπάλων, αλλά εναντίον του παιχνιδιού του μπάσκετ". Ένα άλλο δεδομένο ήταν πως " ο μεγαλύτερος αντίπαλος που έχετε, δεν είναι ο άλλος τύπος, αλλά η ανθρώπινη φύση". Δεν πίστευε ότι ήταν το άπαν. Τουναντίον. "Ένας παίκτης μπαίνει στο Hall of Fame, λόγω των ικανοτήτων του. Ένας προπονητής μπαίνει, χάρη στις ικανότητες των παικτών του".

Το τρίποντο ήταν μια... συνθήκη που του την έδινε στα νεύρα. "Βέβαια, χάριν αυτού κερδίσαμε ένα από τα πρωταθλήματα μας, με την Indiana". Γενικά, δεν του άρεσε οτιδήποτε αφορούσε παίκτη που είχε την μπάλα στα χέρια " και σταματούσε για να σουτάρει. Θεωρώ ότι πολλοί αργοί, λευκοί τύποι μαζεύτηκαν στην ίδια αίθουσα και αποφάσισαν να παρουσιάσουν το τρίποντο". Στα αποδυτήρια συνήθιζε να κρεμά ταμπέλες "στις οποίες έγραφα διάφορα. Μια τεράστια έλεγε " εδώ δεν είναι το Burger King. Όλα θα γίνουν όπως θέλω εγώ"". Πώς ήταν αυτό το "ό,τι θέλω εγώ";

Τώρα, όταν τα παιδιά του (όπως αποκαλούσε τους παίκτες του) του ανέβαζαν την πίεση, φρόντιζε... να εκτονωθεί και λεκτικώς. Μια χαρακτηριστική περίπτωση για όσα έλεγε στα αποδυτήρια είναι η ακόλουθη, που περιλαμβάνει πολλές "F" λέξεις. Εν περιλήψει, αυτό που είπε στους παίκτες του στο ημίχρονο ήταν " ειλικρινά, θα σηκωθώ να φύγω. Αν δεν συνέλθετε, αν δεν σταματήσετε να τους αφήνετε να σας προσπερνούν, αν συνεχίσετε να τους αφήνετε να εκδηλώνουν ό,τι επίθεση γουστάρουν σε μηδενικό χρόνο, χωρίς καν να τους βάζετε προκλήσεις θα φύγω και όλος ο κόσμος θα ξέρει ότι είστε άσχετοι. Δεν δέχομαι να είμαι μέλος ομάδας που τρώει κλωτσιές στον κώλο. Δεν είμαι εδώ για να κάνω μαλ.... Εσείς μπορεί. Εγώ όχι. Για αυτό θα σας πω ότι αν δεν ματώσετε στο γήπεδο, θα φύγω. Δεν είμαι εδώ να μου κλωτσούν τον κώλο. Καλά θα κάνετε να το καταλάβετε αυτό τώρα. Δεν θα με ξαναβάλετε σε αυτήν την γ... θέση, γιατί θα σας κάνω όσα εσείς οι γ... δεν μπορείτε να σκεφτείτε".

Ήταν αθυρόστομος. Αλλά όπως είχε πει, υπήρχε λόγος και για αυτό. " Όλοι έχουν αυτιά, λίγοι ακούν" και είχε διαπιστώσει πως όταν φώναζε και έβριζε, κέρδιζε την προσοχή των παικτών του. Με τοποθετήσεις σαν και εκείνη που είχε κάνει, όταν το NCAA λάνσαρε για πρώτη φορά το drug test, τους κέρδιζε γενικότερα. Τι είπε; " Με ρώτησε ένας παίκτης, ποια είναι η άποψη μου. Του εξήγησα ότι αν γίνω πρόεδρος, για μια μέρα, θα ζητήσω από όλους να το κάνουν. Όχι μόνο τους αθλητές. Ξέρω πως το 99.9% θα "βγει" καθαρό. Το 0.1% είναι παιδιά που χρειάζονται τη βοήθεια μας, αλλά δεν την έχουν ζητήσει. Οπότε, μέσω αυτής της οδού θα ενημερωθούμε. Το ζήτημα όμως, είναι άλλο. Φαντάσου να παίζεις σε δύσκολο, "κλειστό" ματς και να σε έχω χρειαστεί για 40'. Μετά το τέλος, είσαι αφυδατωμένος και "άδειος" στο μυαλό και το σώμα. Τότε λοιπόν, σου δίνουν ένα μπουκαλάκι και σου λένε να ουρήσεις. Αυτό είναι δύσκολο. Αυτό το μπουκάλι γίνεται πιο δύσκολο και από εμένα -όπως συμπεριφέρομαι στη διάρκεια των αγώνων. Ίσως θα πρέπει λοιπόν, να αλλάξει το πότε δίνουν το δείγμα". Δεν άλλαξε.

Είχε κάποια πρόληψη; Έκανε κάτι συγκεκριμένο πριν κάθε ματς; " Τους ζητούσα να καθίσουν ένα λεπτό και να κοιτάξουν τις φανέλες τους. Είχαν συνηθίσει σε αυτό. Ο καθένας κοιτούσε τη φανέλα, το νούμερο. Ήθελα να το κάνουν, για ένα ολόκληρο λεπτό. Κάθε παιδί που έπαιξε για εμένα, έπρεπε να το περάσει αυτό. Μετά, τους ζητούσα να δουν εμένα. Τους έλεγα "ΟΚ, φοράμε άσπρα. Εκείνοι μπλε. Μη δίνετε λοιπόν, την μπάλα σε αυτούς με τα μπλε. Να τη δίνετε σε αυτούς με τα άσπρα". Πόσο απλό ήταν αυτό; Και όμως, πιστεύω ότι ήταν ο λόγος που κάθε χρόνο μειώναμε τα λάθη μας. Είχαμε τα λιγότερα της λίγκας. Ήταν ένα απλό πράγμα. Το πιο σημαντικό ήταν ότι μιλούσα για το χρώμα που φοράμε, όταν έλεγε πού να πάει η μπάλα".

Οι δημοσιογράφοι είναι ένα, δυο βήματα πάνω από την πορνεία

Τη σχέση του με τα media δεν θα τη χαρακτηρίζατε... ακριβώς "ζεστή". Δεν ήταν από τους τύπους που απολαμβάνουν τη συναναστροφή με τους δημοσιογράφους. Είχε σπρώξει κάμερες που ήταν στο διάβα του, είχε πει πως " ήθελα να γίνω πολιτικός σκιτσογράφος. Για αυτό, θα χρειαζόταν να 'χω μια ιδέα την ημέρα. Μετά σκέφτηκα να γίνω δημοσιογράφος. Για αυτό δεν χρειάζεσαι καμία ιδέα" ότι " πρέπει να βάλουν όλους εσάς τους γ... δημοσιογράφους σε ένα νησί. Να φτάξουν ένα νησί και να σας βάλουν σε μια σπηλιά που θα είναι από κάτω". Είχε εξηγήσει και ότι " είστε ένα, δυο βήματα πάνω από την πορνεία" και είχε συστήσει σε πολλούς να παρακολουθήσουν " τη σχολή του σκάσε". Επιπροσθέτως, είχε εξηγήσει πως " όλοι μαθαίνουμε να γράφουμε στη δεύτερη τάξη του δημοτικού. Οι περισσότεροι προχωράμε σε άλλα, πιο μεγάλα πράγματα". Όταν του απονεμήθηκε το βραβείο AP Coach of the year, το 1989, στην... παραλαβή είχε πει "το να κερδίζω βραβείο που δίνουν οι δημοσιογράφοι είναι ξεκάθαρο πως δεν υπήρξε μεροληψία".

Η εξαίρεση του κανόνα του ήταν ο Bob Hammel , που ήταν έμπιστος του και εκείνος που ανέλαβε τη βιογραφία του Knight (εκδόθηκε το 2003). Πάντα είχε μια πληρωμένη απάντηση στις ερωτήσεις που εκείνος έκρινε ότι ήταν ηλίθιες. Ή μη εύστοχες. Για παράδειγμα, στο video που ακολουθεί ρεπόρτερ τον ρωτά πώς θα είναι ένας παίκτης του, την επόμενη χρονιά. Εκείνος... παίρνει το ποτήρι που έχει μπροστά του, το γυαλίζει, προσποιείται ότι έχει γίνει μάντης και... βλέπει στη σφαίρα το μέλλον. Προς υπεράσπιση του, ανέκαθεν ήταν εναντίον των προβλέψεων. " Πάντα έλεγα θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε". Και όταν έχανε, μπορούσε να λέει " μας κλώτσησε στον κώλο μια καλύτερη ομάδα. Συμβαίνει μια στο τόσο. Υπάρχει ομάδα που να "παίρνει" όλα τα παιχνίδια;".

Τι είχε όμως, να σχολιάσει όταν πια είχε αποσυρθεί για τον τρόπο που φερόταν στους δημοσιογράφους; " Δεν μετάνιωσα ποτέ για ό,τι τους έκανα. Πραγματικά απήλαυσα το να τους πειράζω. Διαφορετικά, δεν θα το έκανα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ρεπόρτερ, δεν είχε παίξει μπάσκετ, οπότε ως κόουτς έχεις ένα άγχος για το τι θα γράψει κάποιος που δεν έχει δοκιμάσει να παίξει μπάσκετ, για το παιχνίδι σου. Επίσης, μου ήταν αδιάφορο τι έγραψε ο καθένας για ζητήματα που δεν αφορούσαν το παιχνίδι. Τα αγνοούσα". Όλα, πλην ενός. " Αυτό που μπορεί να "κάψει" τον κώλο μου, είναι όταν κάποιος μου επιτίθεται για το παρουσιαστικό μου. Αν με χαρακτηρίσουν χοντρό ή υπέρβαρο. ΟΚ, ίσως να είμαι υπέρβαρος. Σίγουρα δεν είμαι χοντρός. Και σας εγγυώμαι ότι είμαι πολύ καλύτερος αθλητής, από οποιονδήποτε γαμ... γράφει τέτοια πράγματα. Έως τη σήμερον ημέρα, ουδείς θέλει να παίξει τένις μαζί μου. Ή γκολφ. Ή να πάει για ένα γ... τρέξιμο με εμένα".

Κανένας άνδρας δεν αγάπησε τη δουλειά του όσο αγάπησα το μπάσκετ στην Indiana

Με τη larger than life προσωπικότητα του, κατάφερε να μείνει στην ίδια θέση επί 29 συναπτές σεζόν (1971-2000). Αν τον ρωτάτε, θα ήταν χρήσιμο να έχει αποχωρήσει νωρίτερα, αλλά δεν το έκανε. Και ήταν λάθος. " Όταν πήγα στην Indiana, δεν ήξερα ποιο θα είναι το μέλλον. Ήμουν 6 χρόνια στην στρατιωτική ακαδημία και όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω στους Hoosiers, το είδα ως πείραμα για να κάνω δηλαδή, όσα ήθελα να κάνω με το μπάσκετ. Ή τουλάχιστον αυτό σκεφτόμουν. Δούλεψα για δύο προέδρους, αμέτρητους αντιπροέδρους, πολλά μέλη της επιτροπής με τις χορηγίες και δεν είχα πρόβλημα. Υπήρχε κατανόηση για όσα προσπαθούσα να κάνω. Όλοι εκτιμούσαν όσα προσπαθούσα να επιτύχω με την ομάδα μπάσκετ. Αυτό άλλαξε τα 4-5 τελευταία χρόνια. Υπήρξαν πολλές διαφωνίες. Εκείνη την περίοδο, είχα πει στον φίλο μου, τον Jerry Colangelo πως σκεφτόμουν να φύγω. Να πάω κάπου αλλού. Τελικά δεν το έκανα, παρ' ότι είχαν αλλάξει όλα όσα είχα συνηθίσει, σε επίπεδο διοίκησης. Όσες φορές είχα σκεφτεί το ενδεχόμενο να συνεχίσω αλλού, επικρατούσε αυτό που ένιωθα για το πανεπιστήμιο της Indiana. Ήθελα να επιστρέψουμε στην κορυφή. Δεν ήμασταν ποτέ μέτρια ομάδα. Ήμασταν ή πολύ καλή ή απλά καλή. Ενδεχομένως να 'χα φύγει την τετραετία που σκεφτόμουν ότι πολλά έχουν αλλάξει. Ίσως να υπήρχε άλλος που να ταίριαζε περισσότερο από εμένα εδώ και εγώ να ταίριαζα περισσότερο κάπου αλλού".

Τελικά, τον πρόλαβαν οι εξελίξεις, με το κολέγιο να θέτει πρόβλημα συμπεριφοράς (;), αναφέροντας τις λέξεις "απολίτιστη, απαράδεκτη και προκλητική", στην ανακοίνωση που εξέδωσε στις 10/9 του 2000. Και επισημάνθηκε πως δεν υπήρχε ένα περιστατικό, αλλά ολόκληρη σειρά συμβάντων, μέσω των οποίων παραβίασε την πολιτική της μηδενικής ανοχής που έχει το Indiana University. Τι σήμαινε το "μηδενική ανοχή" και πού; " Δεν μου εξήγησε κανείς. Ζήτησα από τον αντιπρόεδρο να μου πει τι εννοούν, αλλά δεν ήθελε". Ο 19χρονος πρωτοετής, Kent Harvey είχε καταγγείλει πως ο κόουτς τον άρπαξε από το χέρι και τον έβρισε (" και εγώ φοβήθηκα"), αφού προηγουμένως εκείνος τον φώναξε με το επίθετο του. Ο Knight τα αρνήθηκε όλα ("το παιδί με κοίταξε και μου λέει "Hi, Knight. Όπως προχωρούσε, τον έπιασα από το χέρι, τον κοίταξα και του είπα " γιε μου, το όνομα μου για εσένα είναι Coach Knight ή Mr. Knight"). Επί του συγκεκριμένου θέματος, γιατί δεν μπορούσε να αρνηθεί αυτό:

Αυτό συνέβη σε προπόνηση του 1997 -οπότε ο θύτης είχε τιμωρηθεί με τρία ματς και 30.000 δολάρια πρόστιμο-, αλλά όπως έψαχνε η διοίκηση του κολεγίου αδιάσειστα στοιχεία που να αποδεικνύουν την κακή συμπεριφορά του κόουτς, έπεσε πάνω σε αυτό το video. Και το επανέφερε στο προσκήνιο, για να το ταιριάξει με τα όσα είχε να πει ο Harvey. Τι είπε όμως, ο Knight για την απόπειρα πνιγμού, το '97; "Αν δείτε προσεχτικά, αν γίνετε δηλαδή να δείτε γιατί η εικόνα είναι κακή, θα διαπιστώσετε ότι δεν κάνω κάτι κακό. Τον πιάνω από τον ώμο και του λέω " μην ξαναπετάξεις μακριά την μπάλα. Πρέπει να κοιτάς που να πασάρεις". Νιώθει ντροπή για τον τρόπο που ήλθε το τέλος; "Όχι. Είμαι υπερήφανος για το πρόγραμμα μας και το πώς εξελίχθηκε. Για όσα πέτυχαν τα παιδιά". Μέχρι και ο γιος του του είχε πει να παραιτηθεί. "Τι να πω; Ίσως ήμουν ηλίθιος και δεν το έκανα. Αν γύριζα το χρόνο πίσω, θα είχα παραιτηθεί. Ενδεχομένως ο μόνος λόγος να αλλάξω απόφαση, να ήταν τα παιδιά που ήλθαν στην ομάδα, στο πρόγραμμα, για εμένα. Είχα υποχρέωση απέναντι τους".

Δέχεται πως τη σήμερον ημέρα οι προπονητές έχουν πολύ πιο δύσκολη δουλειά, από εκείνη που είχε ο ίδιος επί των ημερών του "γιατί οι γονείς εμπλέκονται όλο και περισσότερο. Για κάθε παιδί που δεν παίζει όλη την ώρα, υπάρχουν δυο γονείς που πιστεύουν ότι αυτό το παιδί είναι ο καλύτερος παίκτης στην ομάδα. Η ευθύνη μου ήταν να τους πάρω και να τους εξηγήσω πώς να μας βοηθήσουν. Με την ταχύτητα, την άμυνα. Δεν ήταν μόνο το σκοράρισμα. Πλέον όλοι οραματίζονται τα παιδιά τους στο ΝΒΑ. Τότε δεν ήταν έτσι. Πρέπει πάντα να προσεγγίζετε τις καταστάσεις, ώστε να πάρετε τα καλύτερα αποτελέσματα". Όχι βάσει του οράματος, αλλά της πραγματικότητας. Η δική του αφορούσε κατ' αρχάς την παρακάτω ερώτηση. Αυτή που πάντα έκανε πριν την πρώτη προπόνηση.

" Πόσοι από εσάς είχατε έναν προπονητή που δεν συμπαθούσατε;". Οι παίκτες συνήθως κοιτούσαν ο ένας τον άλλον και ήταν διστακτικοί στο να σηκώσουν το χέρι. Κάποιος έκανε την αρχή, ακολουθούσαν λίγοι ακόμα, ώσπου ενθαρρύνονταν περισσότεροι. Ο Knight τότε, τους έλεγε " λοιπόν, ξέρετε κάτι; Ούτε εμείς συμπαθούμε κάποιους από εσάς τους μικρούς μπάσταρδους". Έκτοτε, ο όποιος παίκτης σήκωνε το χέρι, μόνο όταν τον καλούσαν.

Το στόμα του αν μη τι άλλο, είπε πάρα πολλά. Κάποια από τα καλύτερα είναι αυτά, με τα οποία θα σας αποχαιρετήσουμε.

"Ποιο είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, σε ένα "κλειστό" ματς; Να κάνεις ντράιβ προς το καλάθι και να βάλεις πίεση στην άμυνα. Όχι να αρχίσεις τα jump shots".

"Θέλω έναν επίμονο παίκτη. Όχι έναν συνεπή παίκτη. Θέλω μια ομάδα που να είναι επίμονη, άκαμπτη, ανθεκτική και να μένει ενωμένη, παρά τα όποια εμπόδια αντιμετωπίζει".

"Είχα πει σε παίκτη να βγάλει φωτογραφία τους όρχεις του, ώστε να 'χει κάτι να τους θυμάται, εάν ποτέ έκανε σουτ ίδιο με το τελευταίο που είχε επιχειρήσει".

"Σιχαίνομαι τα χαλαρά σουτάκια. Κάθε σουτ είναι προϊόν δουλειάς που θα "βγάλει" έναν παίκτη ελεύθερο, στον οποίον θα πρέπει να πάει η μπάλα και να σουτάρει σε συνθήκες παιχνιδιού".

"Συνήθως σχεδιάζω τι θα κάνω στις προπονήσεις, από την παραμονή το βράδυ. Λίγο πριν ξεκινήσουμε... κάνω κάτι αλλαγές".

"Οι προπονήσεις μου δεν είναι σχεδιασμένες για να τις απολαμβάνουν οι παίκτες μου ή να τις βγάζουν εύκολα"

"Η πάσα είναι το καλύτερο όπλο που έχεις, απέναντι σε man to man. Η διείσδυση με ντρίμπλα είναι το καλύτερο όπλο, απέναντι στην άμυνα".

"Να τρέχετε συστήματα που κάνουν τους παίκτες σας να σκέφτονται".

"Όταν μπήκαμε στο αεροπλάνο, σηκώθηκα, άνοιξα το φερμουάρ, κατέβασα το παντελόνι μου και έβαλα το γυμνό κώλο μου στο τζάμι. Αυτή ήταν η τελευταία ανάμνηση που ήθελα να 'χουν αυτοί οι άνθρωποι από εμένα" (έπειτα από παιχνίδι στο Πουέρτο Ρίκο).

"Το καλό μπάσκετ, ξεκινά πάντα από την καλή άμυνα".

"Δεν δίνεις κίνητρο μόνο με το να χτυπάς κάποιον στον πισινό. Του δίνεις με το να του ρίχνεις και μια κλωτσιά, μια στο τόσο".

"Αν δείτε παίκτη που έχει πρόβλημα με το "εγώ", θα δείτε και τον κώλο του καθισμένο στον πάγκο. Έτσι χειριζόμασταν αυτά τα θέματα στην Indiana. Βλέπεις, ο πάγκος δίνει στον κώλο σου ένα μήνυμα, που πάει μετά στον εγκέφαλο σου και τότε μπορεί να παίξεις πολύ καλύτερα".

"Darryl (Thomas) ή μπες στο παιχνίδι ή βγες. Ξέρεις ότι τελευταία φορά σκόραρες τότε που ο Ιησούς Χριστός κήρυττε στην Omaha;".

"Steve (Alford) μη στέκεσαι σαν άγαλμα. Κάτι αντίστοιχο έχουν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Ένα γαμ... άγαλμα. Δεν χρειάζομαι αυτή τη μ... εδώ/ "Αν κάποιος περάσει δίπλα από τον Steve στο campus, θέλω να τον σταματήσει και να τον ρωτήσει αν ξέρει να γράψει τη λέξη "άμυνα".

"Η άμυνα αφορά κατά κύριο λόγο τη βοήθεια. Κανείς δεν μπορεί να μαρκάρει έναν καλό ντρίμπλερ. Πρέπει να βοηθάς τα παιδιά να δουν πώς μπορούν να βοηθήσουν και μετά... πώς να βοηθήσουν αυτόν που βοηθά".

"Αγαπώ τόσο πολύ το άθλημα του μπάσκετ. Το άθλημα. Δεν χρειάζομαι 18.000 ανθρώπους να ουρλιάζουν και να κάνουν όλα τα άλλα περιφερειακά πράγματα. Αυτό που απολαμβάνω πιο πολύ είναι η προπόνηση και η προετοιμασία".

"Όταν παντρεύτηκα την πρώτη μου σύζυγο, τη Nancy της είπα από την πρώτη ημέρα πως δυο πράγματα δεν θα κάναμε: δεν θα πηγαίναμε για ψάρεμα και δεν θα παίζαμε γκολφ".

"Κάποιοι μου λένε πως με έχουν ξεπεράσει οι εξελίξεις. Το ίδιο πιστεύει και η γυναίκα μου, κάποιες φορές. Τι στο διάβολο να απαντήσω σε αυτό; Απλά κουνάω το κεφάλι και συνεχίζω".

"Δεν υπάρχει κάτι άλλο, εκτός της οικογένειας μου, που σκέφτομαι περισσότερο από το μπάσκετ".

"Να το κλειδί της επιτυχίας, στην προπονητική (κρατούσε το μαστίγιο που του είχε πάρει δώρο η ομάδα του )! Πιθανόν να μην υπήρχε άλλη συσκευή που να ήταν πιο αποτελεσματική από αυτή, σε ό,τι αφορά το κίνητρο προς τους παίκτες".

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ