Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Το συγκεκριμένο είδος μουσικής ταυτίστηκε με το μπάσκετ. Από το Rucker Park της Νέας Υόρκης, ως τα ανοιχτά γήπεδα του Περάματος, του Πειραιά και της Αθήνας. Αυτή η άρρηκτη σύνδεση δεν ήταν δυνατόν να λείψει από τους στίχους του BD Foxmour, δηλωμένου μπασκετόφιλου.

Στα τραγούδια των Active Member βρίσκουμε πολλές αναφορές στην πορτοκαλί μπάλα. Όπως για παράδειγμα "Στου Αιώνα το Φευγιό" , γραμμένο το 1998, τέσσερα χρόνια μετά το τελευταίο παιχνίδι του Νίκου Γκάλη, όταν είχε αποχωρήσει με ταξί από το Μετς, ενοχλημένος από την απόφαση του Κώστα Πολίτη να μην τον χρησιμοποιήσει στη βασική πεντάδα στο παιχνίδι απέναντι στους Αμπελόκηπους.

Ο BD Foxmoor αναρωτιέται τι θα πρέπει να πεις στον πρωτότοκο γιο του, Σωτήρη, για την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο. Κι εκεί ουσιαστικά ταυτίζει το μπάσκετ με τον Γκάλη: "Άντε πες του για μπάσκετ, αφού δεν πρόλαβε τον Γκάλη, θα νομίζει τώρα η μπάλα ότι είναι πιο μεγάλη".

Σε συνέντευξη του στον Νίκο Παπαϊωάννου αναφέρθηκε στην αγάπη του για το μπάσκετ, αλλά και την ομάδα του Άρη, την οποία υποστηρίζει, όχι όμως λόγω Γκάλη. Η αιτία ήταν το μεγάλο αστέρι των "κιτρινόμαυρων" πριν πάρει την απόφαση ο "γκάνγκστερ" να ανέβει στο αεροπλάνο από το Νιου Τζέρσεϊ και να κατέβει στη Θεσσαλονίκη. Αυτός ήταν ο Χάρης Παπαγεωργίου. "Πρώτη μου μεγάλη αγάπη και πριν την μουσική ήταν το μπάσκετ. Εγώ ξεκίνησα να παίζω το 1979, όταν ο Άρης κατέκτησε το πρωτάθλημα με τον Χάρη Παπαγεωργίου. Τότε έγινα Άρης, στην προ Γκάλη εποχή".

Αφού δε πρόλαβε τον Γκάλη, θα νομίζει τώρα η μπάλα ότι είναι πιο μεγάλη

Και μετά ήρθε ο Γκάλης. Και όλα άλλαξαν. "Όταν ήρθε ο Γκάλης στην ομάδα μου έδωσε μια και μ' αποτελείωσε. Κανείς άλλος Έλληνας αθλητής δεν κατάφερε να τύχει τέτοιας αγάπης, εκτίμησης και καθολικής αποδοχής, όπως συνέβη με τον Νικ. Ο κόσμος, εκτός φυσικά από τα καθαρά αγωνιστικά του προτερήματα, εκτιμά το ότι ο Νίκος ουδέποτε υπερκεκτέθηκε. Δεν έγινε μαϊντανός, δεν παρακάλεσε ούτε ζήτησε από κανέναν τίποτε. Ο ίδιος έφτιαξε τον μύθο του και τον συντηρεί μέχρι σήμερα. Κι αν θες τη γνώμη μου και πολύ καλά κάνει. Ακόμα και το ότι σταμάτησε το μπάσκετ, με τον πλέον άδοξο τρόπο και πολύ απότομα, βοήθησε στο να γιγαντωθεί ο μύθος του".

Δεν έγινε ποτέ πόρνη σε κόκκινο χαλί, όπως αναφέρει το τραγούδι.

Ο BD Foxmoor έπαιζε μπάσκετ μικρός. Πλέι-μέικερ στην ομάδα του Περάματος. Και συνέχισε κοντά στο άθλημα. Πριν 15 χρόνια, μάλιστα, το 2000 συγκεκριμένα είχε "κατεβάσει" ομάδα στο ανεξάρτητο πρωτάθλημα που είχε διοργανώσει ο Τζορτζ Παπαδάκος στη Βούλα. Με κιτρινόμαυρες εμφανίσεις και guest stars παίκτες όπως οι παλιές δόξες του Άρη, Μιχάλης Ρωμανίδης και Λευτέρης Σούμποτιτς, ή το alter ego του Γκάλη στη Θεσσαλονίκη, ο Μπάνε Πρέλιεβιτς.

Γκαλικός. Φανατικός. "Ακόμη πιστεύω ότι αν δεν έχει δε τον Γκάλη να παίζει μπάσκετ, δεν μπορείς να αντιληφθείς πλήρως τη σχέση του με την μπάλα, το παρκέ και την μπασκέτα. Έκανε τα πολύπλοκα και τα δύσκολα να φαίνονται τόσο απλουστευμένα και απλά. Μετά εμείς προσπαθήσαμε να τα ξεσηκώσουμε, χωρίς αποτέλεσμα. Ήταν σαν να έπαιζε διαφορετικό άθλημα" εξηγεί στην ίδια συνέντευξη, καταλήγοντας: "Νιώθω ένα ρίγος κάθε φορά που σκέφτομαι τον Γκάλη. Χρωστάει πάρα πολλά το άθλημα στον Νίκο. Το ξεμιζέριασε και τους έδειξε ότι ένας άνθρωπος νορμάλ, λίγο πιο πάνω από το 1.80 μπορεί με πείσμα και σκληρή δουλειά, όχι απλά να υπάρχει στο άθλημα, αλλά να πρωταγωνιστεί. Ήταν, δηλαδή, πολύ μεγάλη χαρά ο Γκάλης για κάποιον μέσο άνθρωπο που έπαιζε μπάσκετ, γιατί καταλάβαινε ότι στο άθλημα δεν είναι απαραίτητο να είσαι δίμετρος και βάλε στο μπόι και γομάρι στο σώμα".

Μπάσκετ, όμως, δεν είναι μόνο ο Γκάλης. Στο "Μεθύσι" του απάνω βρίσκει τα λόγια και ζητάει από τη ζωή να του δώσει πίσω "τη μπάλα του μπάσκετ που μου λείπει πολύ", ενώ το 1999 μεταφράζει ένα τραγούδι του στα αγγλικά, με "Φύλακα Άγγελο" τον Ron Artest. Ο ταραχοποιός του ΝΒΑ, που κατέκτησε πρωταθλήματα με τους Λέικερς και έγινε εν μια νυκτί Metta World Peace, ήταν η ανθρώπινη γέφυρα των δύο κόσμων.

Ο Artest, όπως τον έλεγαν ακόμη τότε, δεν ήταν απλά ένας μπασκετμπολίστας που του άρεσε η ραπ. Ήταν μέσα στα πράγματα. Αδελφικός του φίλος ήταν ο Prodigy και ο Alchemist από τους Mobb Deep, αλλά και ο Nas. Όλοι τους μεγάλωσαν στο Queensbridge στη Νέα Υόρκη και διατηρούν στενούς δεσμούς έκτοτε. Οπότε το να έρθει στην Ελλάδα το 2001 και να κυκλοφορήσει από την Warner Bros το CD single "Make a Wish", ήταν η φυσική εξέλιξη. Μέσα στα τραγούδια και το "Guardian Angel", η διασκευή του "Φύλακα Άγγελου", με τον ίδιο να εξηγεί: "Από το Κουίνς είμαι εδώ στο Πέραμα. Το κάνω για τα παιδιά, για τους ανθρώπους. Να τους δειξω ότι υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος. Πρέπει όλοι να ενωθούμε. Το Κουίνς, το Πέραμα, το Μπρούκλιν, όλοι... Από όπου κι αν είστε. Να δείξετε αγάπη. Αυτό είναι το κλειδί".

Και ξαφνικά οι Active Member και το low-bap απέκτησαν έναν "φύλακα άγγελο αλήτη".

Don't cry, I'm dry - I'm on top of the ball you just won't let me fall - Can't lie, for I -Got a guardian angel, I don't know at all

Η μαύρη μουσική, οι σκοτεινές γωνίες στα γκέτο της Αμερικής, μια μπάλα μπάσκετ και μια στεφάνη χωρίς διχτάκι. Τρία σημεία αναφοράς, τρεις σελίδες του ίδιου βιβλίου, τρεις παράμετροι που ορίζουν αυτό που πλέον θεωρείται στερεότυπο. Το μπάσκετ και η χιπ-χοπ μοιάζουν ως τρόπος έκφρασης. Το ίδιο το σπορ, αν και ομαδικό, αποτελεί τρόπο ατομικής διαφυγής, αλλά και διεξόδου. Το ίδιο και η χιπ-χοπ. Από τη μια σουτάρεις σε ένα άδειο γήπεδο με μοναδική συντροφιά το χνώτο που παγώνει και το γκελ της μπάλας και από την άλλη γράφεις στίχους σε ένα στραπατσαρισμένο τετράδιο. Μια μέθοδος εσωτερικής αναζήτησης, που έχει να κάνει αποκλειστικά με το ίδιο το άτομο και το ταλέντο του. Μια πνευματική σύνδεση μεταξύ του καλλιτέχνη και της τέχνης, μεταξύ του παίκτη και της μπάλας, μεταξύ του ράπερ και της ραπ. Τα δύο γίνονται ένα, όπως φώναξε και ο Nas.

Ο χρόνος πρέπει να γυρίσει πίσω στη δεκαετία του '80 και πιο συγκεκριμένα στο 1984 για να βρεθεί το "Big Bang" που ένωσε τους δύο κόσμους. Κι αν αυτός της χιπ-χοπ βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα, αυτό δεν εμπόδισε την μαύρη Αμερική που μεγαλώνει στα ανέχεια της φτώχειας να μετατρέψει το μπάσκετ από ένα απλό σπορ, σε ένα κομμάτι της κουλτούρας του.

Ήταν η χρονιά που ο Kurtis Blow ύμνησε το ba-sket-ball, λέγοντας μπροστά από ένα μικρόφωνο ότι:

I like the pick-and-roll, I like the give-and-go Cause it's basketball, uh, Mister Kurtis Blow

Ήταν η χρονιά που άλλαξε το ΝΒΑ. Ο Magic Johnson και ο Larry Bird έπαιξαν για πρώτη φορά αντιμέτωποι στους τελικούς ου ΝΒΑ, ενώ το ίδιο καλοκαίρι ο Michael Jordan και ο Charles Barkley έγιναν ντραφτ, δίνοντας τεράστια δημοτικότητα στη λίγκα που ως τότε αντιμετωπιζόταν ως "το πρωτάθλημα που παίζουν οι μαύροι ναρκωμανείς". Τα λόγια ανήκουν στον Todd Boyd, τον συγγραφέα του βιβλίου "Black Rich & Famous", στο οποίο περιγράφει την άνοδο του ΝΒΑ, την εισβολή του χιπ-χοπ και την μεταμόρφωση της αμερικάνικης κουλτούρας.

Ο Todd Boyd θεωρεί ότι δύο μπασκετμπολίστες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην σύζευξη του μπάσκετ και της μουσικής. Ο ένας είναι ο Michael Jordan. Το 1985 στο All-Star Game ο "Air" δεν φορούσε πάνω από την εμφάνιση τη μπλούζα της Ανατολής, αλλά τη δική του Nike Air Jordan. Εκτός γηπέδου κυκλοφορούσε με βαριές χρυσές αλυσίδες και φαρδιά τζιν. Όλα αυτά πριν καν λανσάρει τη δική του σειρά παπουτσιών, τα θρυλικά πλέον Air Jordan, τα οποία απαγορεύτηκαν από τη λίγκα. Το ΝΒΑ τιμωρούσε τον Jordan γιατί φορούσε διαφορετικά παπούτσια, αλλά εκείνος επέμενε μαζεύοντας το ένα πρόστιμο μετά το άλλο. Το κοινό δεν ήθελε κάτι άλλο. Λάτρεψε τον αντισυμβατικό παίκτη, που δεν κάνει ότι το λένε και παράλληλα κυριαρχεί με το εντυπωσιακό του παιχνίδι στα παρκέ. Ήταν η εποχή που ο MJ φυσούσε κόντρα.

Η χιπ-χοπ μουσική άρχισε να εκτοξεύεται, με συγκροτήματα όπως η Run DMC να λανσάρουν μια συγκεκριμένη εικόνα. Τα "Shell Toe" της Adidas και τα Air Jordans αποτέλεσαν αξεσουάρ συνυφασμένα με την κουλτούρα του δρόμου. Το ίδιο και το μπάσκετ, που γινόταν ταινίες με "τους λευκούς που δεν μπορούν να πηδήξουν", ακόμη και σειρά στην τηλεόραση. Ο 2Pac, που φορούσε συχνά την μπλε φανέλα του Duke, πρωταγωνίστησε για παράδειγμα στην ταινία "Above the Rim" υποδυόμενος τον Birdie, ένα βαποράκι-προπονητή. Παραδεχόταν ότι ως παίκτης ήταν επιεικώς άσχετος, ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε το γνήσιο τέκνο της δυτικής πλευράς που ύμνησε την "California" να δηλώνει φανατικός υποστηρικτής των Los Angeles Lakers. Μπασκετική ομάδα έτρεχε και ο "βαρώνος" Avon Barskdale στο "The Wire", μια σειρά-σταθμό που αποτύπωνε με ωμό ρεαλισμό την ζωή στις σκοτεινές γωνίες της πιο κακόφημης πόλης της Αμερικής, τη Βαλτιμόρη. Μύθοι του βάλτου. Μπάσκετ, δρόμοι, μουσική. Κομμάτια του ίδιου παζλ.

Και φτάσαμε στις δύο διαφορετικές εικόνες, αλλά στο κοινό παρελθόν και το κοινό όνειρο. Παιδιά που μεγάλωσαν σε γκέτο να ονειρεύονται τη μεγάλη ζωή. Εν δυνάμει εκατομμυριούχοι μέσω του μπάσκετ, ή της μουσικής, βρίσκοντας έτσι τη δυνατότητα να ξεφύγουν από τους δρόμους, να γεμίσουν τις τσέπες τους, να γίνουν διάσημοι. Ψάχνουν κουράγιο, μήπως και ονειρευτούν όπως γράφτηκε στις "Μέρες παράξενες, θαυμάσιες ημέρες". Να ονειρευτούν πως βγάζουν χρήματα παίζοντας -είτε με μια μπάλα, είτε με ένα μικρόφωνο- μπροστά στο μεγάλο λευκό κοινό.

Το φως στην άκρη του τούνελ που οδηγεί μακριά από 'δω. Το "εδώ" είναι πάντα το ίδιο, ακόμα κι αν αλλάζει ταχυδρομικό κώδικα. Ο δρόμος από τα αλώνια στα σαλόνια όπως μπορεί να μεταφραστεί ελεύθερα το "from ashy to classy" του μεγαλωμένου στο Κουίνς, Notorious BIG. Πως; Στα γκέτο συνήθως οι μπάλες και τα μικρόφωνα είναι τα καλύτερα αλεξίσφαιρα. Το τραγούδησε και ο Kendrick Lamar, λέγοντας: "Ο μόνος δρόμος έξω από το γκέτο, ξέρεις είναι το στερεότυπο. Να σουτάρεις τη μπάλα ή να ζεις στο στέρεο στο Top-40 της εβδομάδας".

Για να καταφέρει, όμως, κάποιος πρέπει να γίνει ο καλύτερος. Πρέπει να κερδίσει τον δίπλα του. Να γίνει ο καλύτερος στη γειτονιά, στην πόλη, στην πολιτεία. Ο ανταγωνισμός επομένως είναι κοινός παρανομαστής τόσο στο μπάσκετ, όσο και στη χιπ-χοπ, όπου τα battles αποτελούν το άτυπο "πρωτάθλημα" που θα αναδείξει τον κορυφαίο.

I ball for real, y’all niggas is Sam Bowie - And with the 3rd pick, I made the earth sick - MJ him Jay, fade away perfect.

Βασιλιάς. Ο τίτλος μπορεί να ανήκει στον LeBron, αλλά σε ότι αφορά τις χιπ-χοπ αναφορές ταιριάζει περισσότερο στον Michael Jordan. Ακόμη και το 2015, 12 χρόνια μετά την αποχώρηση του από την ενεργό δράση, ο "Air" αποτελεί τη συχνότερη αναφορά στα τραγούδια. Ξεπερνώντας παίκτες όπως ο Kobe Bryant, ο James ή ακόμη και ο προσφάτως MVP της λίγκας, Steph Curry.

Ο συγγραφέας Todd Boyd αναζητώντας τον μίτο της ανόδου του ΝΒΑ, της εισβολής του χιπ-χοπ και της μεταμόρφωση της αμερικάνικης κουλτούρας, όπως αναφέρει η υποσημείωση στο βιβλίο του, δεν ξεχωρίζει μόνο ως κεντρική φιγούρα τον Jordan. Θεωρεί καθοριστική τη συνεισφορά κι ενός παίκτη που εμφανίστηκε στα τέλη του '90, τον ασυμβίβαστο Allen Iverson. Οι συνθήκες είχαν ωριμάσει. Από το '80 της προεδρίας του Reagan και της "μεγάλης λευκής ελπίδας" που ονομαζόταν ο Larry Bird, στο πρότυπο του Michael Jordan που φοράει ότι θέλει και κάνει ότι θέλει στο γήπεδο, στον Charles Barkley, που ανέκαθεν αποτελούσε μια κατηγορία μόνος του. Το πρώτο που φρόντισε να κάνει είναι να ξεκαθαρίσει ότι δεν μπορεί να είναι το πρότυπο κανενός.

Για να μεσολαβήσουν οι "Fab-Five" του Michigan (Chris Webber, Jalen Rose, Juwan Howard) με τα φαρδιά σορτσάκια στο ρόλο του προφήτη, μέχρι να έρθει ο Μεσσίας της χιπ-χοπ κουλτούρας, ο Allen Iverson. Το alter ego του Kobe Bryant, παιδί πρώην επαγγελματία παίκτη που μεγάλωσε χωρίς τατουάζ, αλλά με οικονομική άνεση. Ο ύψους 1.83 "answer" έγινε άμεσα το ίνδαλμα μιας ολόκληρης (ασυμβίβαστης) γενιάς που φορούσε φαρδιά παντελόνια, αλυσίδες, το καπέλο στραβά και άκουγε δυνατά χιπ-χοπ από τα ακουστικά.

Γενιές ολόκληρες ισορροπούν ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους. Όπως επιβεβαιώνει και ο Drake "γαμώτο, ορκίζομαι ότι τα σπορ και η μουσική είναι συνώνυμα. Επειδή αυτοί θέλουν να γίνουν σαν και εμάς και εμείς σαν κι αυτούς". Και φτάσαμε στο σημείο οι παίκτες να βγάζουν δίσκους και οι μουσικοί να γίνονται παράγοντες. Ακόμη και παίκτες. Πιονέρος και σ' αυτή την κατηγορία ο ένας και μοναδικός Shaquille O'Neal, ο μεγαλύτερος showman του πλανήτη ΝΒΑ. Ο δικός του δίσκος ήταν και ο μοναδικός που έγινε πλατινένιος.

Βουτιά στον κόσμο της χιπ-χοπ έκαναν και άλλοι σούπερ-σταρ. Ο Kobe Bryant για παράδειγμα γνώρισε τη γυναίκα του, γυρίζοντας το video-clip για τον δίσκο του. Ο Iverson τραγούδησε στο απαγορευμένο "40 bars" το οποίο γυρνούσε χέρι με χέρι (και από dial-up σύνδεση σε dial-up σύνδεση), αλλά δεν έγινε ποτέ ολοκληρωμένη δουλειά ύστερα από πιέσεις του ΝΒΑ.

Ο καλύτερος ράπερ/μπασκετμπολίστας θεωρείται ο (κάποτε) πρωταθλητής με τους San Antonio Spurs, Stephen Jackson, ο οποίος κάνει τώρα μια δεύτερη καριέρα με το ψευδώνυμο "Stak5". Η τελευταία του ομάδα πριν αποσυρθεί ήτα οι Los Angeles Clippers και για αυτό φρόντισε να περιποιηθεί δεόντως τον ρατσιστή πρώην ιδιοκτήτης τους, Donald Sterling, στο "America Da Beautiful" , γράφοντας για σκλάβους και την Κου-Κλουξ-Κλαν, πριν καταλήξει: "Το καλύτερο μέρος της καριέρας μου ήταν ότι έπαιξα με παίκτες από διάφορες χώρες, από διάφορα μέρη, από διάφορες φυλές. Αυτό ήταν το καλύτερο κομμάτι".

Από τους εν ενεργεία αθλητές ξεχωρίζει ο Damian Lillard, αλλά και ο Iman Shumpert. Ο άσος των Blazers είχε καταθέσει το ταλέντο του ζωντανά στην εκπομπή "Sway" , αλλά και επίσημα μέσω του "Soldier in the Game" , υπογράφοντας ως "Dame Dollar". Ο Shumpert από τη μεριά του, πριν καν μετακομίσει στο πλευρό του "Βασιλιά" LeBron, φορώντας τη φανέλα των Knicks, ράπαρε ως "2wo 1ne", γεμίζοντας τραγούδια τη σελίδα του στο Soundcloud .

Αντίστοιχα κι οι ράπερ έχουν κάνει τα μπασκετικά τους βήματα, πέρα φυσικά από την κατάληψη των court-seats στα γήπεδα. Για παράδειγμα ο Jay Z είχε αγοράσει μέρος των Brooklyn Nets, αλλά και του γηπέδου τους, του Barclays Center, πριν το πουλήσει για να γίνει ατζέντης και αναλάβει για παράδειγμα τα δικαιώματα του Kevin Durant. Το ρόλο του παράγοντα είχε ακόμη και ο ράπερ Nelly, από το πόστο του συνιδιοκτήτη των Bobcats, όπως ονομάστηκαν από τον πατριάρχη της μαύρης κουλτούρας, τον Robert Johnson.

Ο ράπερ, ωστόσο, που έφτασε πιο κοντά στο όνειρο ήταν ο Master P, που υπέγραψε συμβόλαια με δύο διαφορετικές ομάδες: με τους Charlotte Hornets το 1998 και τους Toronto Raptors το 1999. Δεν κατάφερε να παίξει σε ματς κανονικής περιόδου, αλλά αντίθετα είχε συμμετοχές στο CBA και το ABA. Τα χνάρια του ακολούθησε κι ο γιος του, Lil ROmeo, που αγωνίστηκε στο USC μαζί με τον all-star και διεθνή με την εθνική των ΗΠΑ, DeMar DeRozan.

"Θα είσαι βασιλιάς με παλάτι το δρόμο - δεν θα θέλεις να τελειώσει της ζωής σου το μόνο - τώρα που βρήκες ένα γήπεδο ουρανό - Χτυπά το τόπι στο τσιμέντο όπως παλιά - τότε που γήπεδο είχες τον ουρανό" έλεγαν οι 843 με τον Βέβηλο, συνεργάτη των Active Member στους Βαβυλώνα. Κάπως έτσι τελειώνει το "Σ' ένα γήπεδο ουρανό" το τραγούδι που έγραψαν για τον Μίλαν Τόμιτς. Και δεν είναι οι μόνοι που μιλούν για μπάσκετ. Τη γραμμή του τριπόντου περνάει πολλές φορές και στον στίχο του ο Phyrosun, κατά κόσμον Γιώργος Μαραμένος, που αγωνίστηκε για πολλά χρόνια σε εθνικές κατηγορίες, όπως στη Β' Εθνική για παράδειγμα με τη φανέλα της Νήαρ Ηστ. Το ελληνικό στερεότυπο θα έμοιαζε με ράπερ που τους αρέσει το μπάσκετ.

Εδώ στου κόσμου, τη μικρή μας τη γωνία , στην Ελλάδα, βέβαια, οι συνθήκες είναι διαφορετικές και θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο ως μικρογραφία. Εξάλλου ο ισχυρισμός ότι υπάρχει χιπ-χοπ κουλτούρα στα μέρη μας, θα σήκωνε από μόνος του πολύ κουβέντα. Χιπ-χοπ μουσική σκηνή ναι. Οι ίδιοι οι Active Member προσπάθησαν πολλοί για να μεγαλώσουν την εικόνα μέσω του Low-Bap, δημιουργώντας δηλαδή έναν κώδικα επικοινωνίας, που ήταν κάτι περισσότερο από ρίμες σε τραγούδια. Κουλτούρα, όμως; Την περασμένη δεκαετία η εφήμερη έκρηξη της εν λόγω μουσικής είχε γεμίσει τα μαγαζιά -και τις ημέρες της εβδομάδας- με αντίστοιχα πάρτι. Η Πέμπτη για παράδειγμα σήμαινε Follie για τους Αμερικάνους της Α1. Μπλούζες ΝΒΑ, μαύροι ήχοι και χέρια να κουνιούνται ρυθμικά.

Στη Γαλλία για παράδειγμα η εικόνα θυμίζει περισσότερο αυτή που συναντάμε στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Μουσουλμάνοι, Αφρικάνοι, πρόσφυγες , προάστια, γκέτο, κυνηγημένοι Τούρκοι συγγραφείς . Και η μουσική να δυναμώνει για να καλύπτει την οργή, la Rage . Ένα μικρόφωνο φτάνει και μια κιθάρα περισσεύει, όπως περιγράφει και η "Άστεγη μπαλάντα". Η "μαύρη Γαλλία", που θυμίζει σε πολλά τη "μαύρη Αμερική". Κι εδώ κοινός ο παρανομαστής; Η έκρηξη της λατρείας για το ΝΒΑ και η άνθιση του streetball στους παριζιάνικους δρόμους.

Σε κάθε χώρα διαφορετικές συνθήκες. Διαφορετικό και το μήκος κύματος. Ίδια όμως η μελωδία. Όχι αυτής της Παρακμής που τραγούδησαν οι Active Member. Η μελωδία της μπάλας του μπάσκετ που χτυπάει σε ένα σκονισμένο γήπεδο, κεντημένη με λόγια από τους ποιητές του δρόμου.

*Οι Active Member δίνουν σήμερα την τελευταία τους συναυλία (21.00 / Ποδηλατοδρόμιο ΟΑΚΑ). Κι αυτό είναι το πλέον κατάλληλο τραγούδι για την περίσταση: