Το συγκεκριμένο άρθρο ήθελα να το γράψω μετά την ολοκλήρωση της συμμετοχής της Ελλάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Λίγο όμως το Μουντιάλ που είχε ανάψει για τα καλά με φόντο τον τελικό, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα για την οποία φεύγατε οι περισσότεροι και... το παρέπεμψα στις καλένδες.

Η σελίδα όμως "όχι Κατσουράνη με Σερβία" μ' έκανε να γελάσω. Και να θυμηθώ εκείνο τον κακό χαμό πριν τον αγώνα με την Κόστα Ρίκα. Πάμε λοιπόν...

Με χάλασε πάρα μα πάρα πολύ να βλέπω παραμονές του πιο κρίσιμου μουντιαλικού αγώνα στην ιστορία της Εθνικής, το κυρίαρχο θέμα στην Ελλάδα να είναι μία σελίδα στο facebook. Σε σημείο να βλέπω τη διαδικασία εκτέλεσης των πέναλτι με την Κόστα Ρίκα σχεδόν ατάραχος- εγώ που από τη στιγμή που κέρδισε το πέναλτι ο Σαμαράς με την Ακτή και μέχρι να το εκτελέσει, είχα βουρκωμένα μάτια και κομμένη ανάσα.

H χαρά του Κατσούρ σπουδαιότερη από την πρόκριση;;;

Δεν είναι δυνατόν να βλέπω για μέρες υπερασπίσεις επί υπερασπίσεων για τον Κατσουράνη επειδή πριν χρόνια ο Ζούκερμπεργκ είδε τον διαδικτυακό κόσμο αλλιώς. Μόνο ότι δεν πρέπει να ρίξουμε τον Μαρκ στην πυρά δεν διάβασα επειδή δημιούργησε αυτό τον "δαίμονα". Αλλά ότι η χαρά του Κατσουράνη πρέπει να είναι για μας πιο σημαντική από την πρόκριση, το διάβασα!

Εκεί παρέδωσα πνεύμα. Σήκωσα τα χέρια ψηλά. Σκέφτηκα πόσο λάθος ήμουν που αγωνιούσα για τον αγώνα με την Κόστα Ρίκα. Που έβλεπα την ιστορική ευκαιρία μπροστά μου. Που ήθελα την Ελλάδα στους "8".

Έγραφα και έσβηνα. Ήθελα να γράψω, να φωνάξω: ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ; Social media είναι, ένα like, ένας χαβαλές, το καφενείο τον παππούδων μας σε ηλεκτρονική έκδοση. Τίποτα περισσότερα, τίποτα λιγότερο. Για χ, ψ, ω λόγους ο άλλος δεν γουστάρει τον Κατσουράνη. Είναι στην ξαπλώστρα της παραλίας, χαζεύει στο facebooκ από το κινητό, πέφτει πάνω στη συγκεκριμένη σελίδα, πατάει αυθόρμητα ένα like και πάμε παρακάτω.

Γιατί χωρίσανε; Αυτοταπεινώθηκε με άλλη

Δεκάδες φίλοι μου πάτησαν like στο "όχι Κατσουράνη με Κόστα Ρίκα". Όχι, δεν ντρέπομαι γι' αυτούς. Ούτε τους ρώτησα γιατί το έκαναν. Ποτέ δεν με έχει απασχολήσει γιατί πατάνε like σε μία σελίδα, εκτός από μία φορά: Όταν διαπίστωσα ότι κάποιος πάτησε το like σε σελίδα με τίτλο "Η Απιστία δεν είναι Μαγκιά,είναι Αυτοταπείνωση!!". Εκεί ναι, ήθελα να μάθω, πριν τον διαγράψω, γιατί το πάτησε. Μαζί με περισσότερους από 580.000 ανθρώπους.

Δεν τον διέγραψα. Αλλά πίστεψα ότι τελικά μας (τον) ψεκάζουν. Όπως και τους 580.000.

Όπως καταλαβαίνετε αντιμετώπισα με χαβαλέ αυτή τη σελίδα. Η' άλλη επιλογή θα ήταν η αδιαφορία, όπως σχεδόν τις περισσότερες σελίδες στο φατσοτεύτερον. Υπάρχει φυσικά και μια τρίτη περίπτωση. Επικίνδυνες σελίδες οι οποίες μοιράζουν απλόχερα μίσος, φασισμό, ρατσισμό. Που μπορούν να οδηγήσουν σε ακραίες συμπεριφορές στην πραγματική ζωή.

Αυτές ναι, τις αντιμετωπίζω σοβαρά. Όχι όμως και να βλέπω το δέντρο (Κατσουράνης) και να χάνω το δάσος (πρόκριση Εθνικής) επειδή κάποιοι δεν τον γουστάρουν και το δηλώνουν στο facebook.