Προφανώς και δεν υπάρχει ουδείς στον οργανισμό που λέγεται ΑΕΚ, ο οποίος να θεωρεί πως η δουλειά της πρόκρισης στον τελικό του Κυπέλλου έχει ήδη τελειώσει την Μεγάλη Πέμπτη στο Φάληρο.

Άλλωστε πρώτος ο Χιμένεθ δεν άφησε να περάσουν ούτε λίγα λεπτά χαρά και ευτυχίας μετά την λήξη του ντέρμπι και ήδη από τα αποδυτήρια του γηπέδου Καραϊσκάκη, άρχισε τα «τίποτα δεν τελείωσε». Που είναι και η πραγματικότητα.

Παρόλα αυτά, το «διπλό» της ΑΕΚ έχει την (μεγάλη) σημασία του, η οποία ξεφεύγει από τα στενά όρια της ιστορίας που θα γράψουν οι δυο ημιτελικοί και του διακυβεύματος της πρόκρισης στον τελικό. Και μόνο το γεγονός πως είναι η πρώτη νίκη που παίρνει η Ένωση σε έδρα ενός εκ των τριών μεγάλων αντιπάλων, από τότε που επέστρεψε από την περιπέτεια της Γ’ και της Β’ εθνικής, σημαίνει πολλά. Ακόμα και για τον τρόπο που πλέον θα αντιμετωπίζει τα επόμενα αντίστοιχα παιχνίδια. Διότι, μεταξύ άλλων που αφορούσαν το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, η ΑΕΚ είχε ανάγκη παλινόρθωσης του στραπατσαρισμένου dna της.

ΦΑΝΗΚΕ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ

Επίσης το διπλό αυτό στο Φάληρο, ανέδειξε και άλλα, εξόχως σημαντικά διδάγματα. Όπως για παράδειγμα, το πόσο καθοριστικό είναι το ζήτημα προπονητή. Και πόσο πολύ πλήρωσε η ΑΕΚ το λάθος που έκανε και το περασμένο καλοκαίρι, αλλά και όταν διόρθωσε το ένα λάθος μ’ ένα μεγαλύτερο. Σκεφτείτε μόνο την εικόνα της ΑΕΚ στο αντίστοιχο ματς πρωταθλήματος στο γήπεδο Καραϊσκάκη τον περασμένο Σεπτέμβρη. Εκείνη την φοβισμένη και αδιάβαστη ομάδα, που έχασε σχεδόν με κάτω τα χέρια.

Για να ξέρουμε και ακριβώς τι γίνεται και τι λέμε, η ενδεκάδα τότε, δεν διέφερε και πολύ από την τωρινή. Αντί του Βράνιες έπαιζε ο Λέσκοτ, αντί του Αραούχο ο Μπακασέτας και αντί του Σιμόες ο Λαμπρόπουλος. Οι οκτώ στους έντεκα δηλαδή, ήταν ίδιοι. Όμως ήταν καθαρά θέμα προσέγγισης, διαβάσματος, δουλειάς και διαχείρισης από τον προπονητή. Όπως άλλωστε και γενικώς το ζήτημα των εκτός έδρας αγώνων. Διότι ο Κετσπάγια έστειλε την ομάδα αδιάβαστη στο Καραϊσκάκη, ο Μοράις την έστειλε σε πέντε εκτός έδρας που δεν κέρδισε ούτε ένα.

Και για να μην το πολυλογούμε, αν η ΑΕΚ δεν κατάλαβε ούτε στο Καραϊσκάκη πως πρέπει να πορευτεί με τον Χιμένεθ (που πιθανότατα αυτό κατάλαβε), σίγουρα έμαθε για τα καλά πόσο ακριβά πλήρωσε το διπλό λάθος που έκανε στο θέμα προπονητή, πριν πάει στην επιλογή του Ισπανού.

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟΠΕΡ

Βεβαίως εκτός από τον προπονητή, φυσικά και παίζουν ρόλο και οι ποδοσφαιριστές. Στο ντέρμπι στο Φάληρο στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος, η ΑΕΚ πήγε με τον Λέσκοτ ως παρτενέρ του Τσιγκρίνσκι. Και ο Άγγλος έπαιζε σαν νταλίκα που δεν στρίβει σ’ όλο το ματς και χρεώθηκε τα δυο από τα τρια γκολ που είχε δεχθεί η ΑΕΚ. Έτρεχε και δεν προλάβαινε να συμμαζέψει ασυμμάζευτα ο Τσιγκρίνσκι. Στο πρόσφατο ντέρμπι στο Καραϊσκάκη, έπαιξε ο Βράνιες δίπλα στον Ουκρανό. Εξαιρετικός ο Βόσνιος, σούπερ και ο Τσιγκρίνσκι, έστω και με νάρθηκα στο χέρι.

Τι σημαίνει αυτό; Πως η ΑΕΚ θα έπρεπε ήδη από το περασμένο καλοκαίρι, να είχε φροντίσει να βάλει και ένα δουλέψει μ’ έναν γρήγορο και δυναμικό στόπερ, δίπλα στην κλάση του Τσιγκρίνσκι. Είτε δηλαδή να έβρισκε από την αρχή έναν Βράνιες, είτε να έδειχνε εμπιστοσύνη σ’ έναν εκ των Λαμπρόπουλο ή Κολοβέτσιο. Δεν έκανε τίποτα από τα δυο και την πάτησε. Και πόσο πολύ την είχε πατήσει, φάνηκε από τότε που ήρθε ο Βράνιες. Ακόμα και όταν έλειπε ο Τσιγκρίνσκι.

ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΦΟΡ ΣΟΥ

Επίσης η ΑΕΚ θα πρέπει να έμαθε από τον τρόπο που πήρε το διπλό στο γήπεδο Καραϊσκάκη, πως στον ανταγωνισμό μετρά πολύ το «δείξε μου τον φορ σου, να σου πω τι μπορείς να κάνεις». Στο αντίστοιχο ντέρμπι του πρώτου γύρου στο Φάληρο, η ΑΕΚ πήγε με κατά συνθήκη φορ τον Μπακασέτα. Δεν πήρε ούτε φάση από τον φορ της. Χωρίς βεβαίως να φταίει γι αυτό ο Μπακασέτας. Τώρα σ’ αυτό το ματς, μέσα σε διάστημα πέντε λεπτών στο πρώτο τέταρτο, ο Αραούχο είχε βάλει ένα γκολ και είχε κάνει δυο κλασικές ευκαιρίες.

Ξέρω, δεν ανακαλύπτω την Αμερική. Το αυτονόητο επισημαίνω. Αλλά το αυτονόητο, έπρεπε η ΑΕΚ να το δει να βγαίνει και στο γήπεδο. Ίσως όχι τόσο στο ματς με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, αλλά στα εκτός έδρας παιχνίδι με τον Πανιώνιο και τον Ολυμπιακό. Ο Αραούχο έχει σκοράρει απέναντι και στους τρεις πρώτους της βαθμολογίας. Ενώ στο πρώτο μισό της σεζόν, η ΑΕΚ δεν είχε πετύχει ούτε γκολ, απέναντι σ’ αυτές τις τρεις ομάδες. Προφανώς αυτός είναι και ο λόγος που θα δώσει μάχη μ’ όλα τα όπλα για να μπορέσει η ΑΕΚ να τον κρατήσει τον Αραούχο.

Αλλά εκείνο που έχει σημασία, είναι πως στο Καραϊσκάκη έγινε απολύτως ξεκάθαρο, πόσο σημαντικό είναι να έχεις φορ κλάσης. Έναν Αραούχο και ας μην είναι ο Αραούχο. Ας είναι ο Σκόκο, με τα δυο γκολ του οποίου η ΑΕΚ είχε πάρει την αμέσως προηγούμενη νίκη στο Φάληρο. Τυχαίο το παράδειγμα.

ΔΙΑΤΑΞΗ ΚΑΙ ΜΑΝΤΑΛΟΣ

Και για να κλείσω την κουβέντα για τα αγωνιστικά διδάγματα από τη νίκη στο Φάληρο, ένα τελευταίο που αφορά τη συνέχεια της σεζόν. Ίσως και όχι μόνο, ειδικά αν στον πάγκο παραμείνει ο Χιμένεθ. Δεν θα πω με σιγουριά πως το 4-2-3-1 είναι αυτό το σύστημα που ταιριάζει γάντι στην ΑΕΚ. Διότι ο προπονητής πάντα ξέρει καλύτερα. Ενώ με το 4-3-3, για παράδειγμα, ισοπεδώθηκε ο ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ.

Εκείνο όμως που θα γράψω με σιγουριά, είναι πως το 100% από την ποιότητα του Μάνταλου και από τα ηγετικά του προσόντα, η ΑΕΚ το παίρνει όταν ο παίκτης παίζει στον άξονα. Είτε πιο κοντά στον σέντερ φορ, είτε πιο πίσω. Δεν έχει σημασία. Ήταν στον άξονα πάντως. Και σε σχέση με την εικόνα που είχε ο Μάνταλος στο Καραϊσκάκη, ακόμα και στα καλά ματς που έκανε από τα άκρα, πάλι είναι σχεδόν η μέρα με τη νύχτα η διαφορά. Κάτι που έχει την σημασία του και για τη ρεβάνς στο ΟΑΚΑ, αλλά και για τα πλέι οφ. Ακόμα και για την επόμενη σεζόν.

Photo Credits: Eurokinissi