Στα τελευταία τρία ματς για το πρωτάθλημα, η ΑΕΚ έχει κερδίσει κατά σειρά και δια περιπάτου τον Πλατανιά, τον Λεβαδειακό και την Κέρκυρα. Το προφανές είναι πως δεν πρόκειται και για κανένα σπουδαίο κατόρθωμα.

Βεβαίως από την άλλη μεριά σκεφτείτε, πως πέρυσι και πρόπερσι, για να μην πάω και πιο πίσω στον χρόνο, από τέτοια παιχνίδια η ΑΕΚ μετρούσε γκέλες που την απομάκρυναν από την κορυφή. Διότι και στην περσινή και στην προπέρσινη σεζόν, η Ένωση στο ΟΑΚΑ είχε κερδίσει και τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ. Όπως δηλαδή έχει κάνει και τώρα. Αλλά έβλεπε το ρετιρέ, με τα κιάλια, από στραπάτσα με αντιπάλους όπως η Κέρκυρα ή ο Λεβαδειακός. Τώρα είναι στο ρετιρέ και μάλιστα μόνη της.

Όμως το ζήτημα για την ΑΕΚ δεν είναι πως παίρνει νίκες στα μη ντέρμπι. Είναι πως πλέον το διακύβευμα γι αυτά τα παιχνίδια, δεν είναι το αν θα κερδίσει, αλλά το πόσο θα κερδίσει. Αυτό έδειξε με τον Πλατανιά, αυτό έδειξε στη Λιβαδειά, αυτό έδειξε και απέναντι στην Κέρκυρα. Από το πρώτο λεπτό των παιχνιδιών, η αίσθηση που έδινε η ΑΕΚ, ήταν πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην κερδίσει το παιχνίδι. Και αυτό είναι κάτι που το εισέπραττε πρώτος ο αντίπαλος. Το αισθανόταν. Η ΑΕΚ πλέον (δείχνει να) έχει αποκτήσει αγωνιστικό χαρακτήρα τέτοιο, που όχι απλώς δεν αγχώνεται σε ματς με υποδεέστερους αντιπάλους, αλλά τα κερδίζει και με ευκολία. Ακόμα και με σημαντικές απουσίες, ακόμα και με διαφορετικές ενδεκάδες και πρωταγωνιστές.

ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΑΠΟ ΤΑ… ΠΑΛΙΑ

Για όσους το έχουν λησμονήσει, υπενθυμίζω πως η ΑΕΚ πέρασε ένα εξαιρετικά μεγάλη περίοδο, που οι νίκες απέναντι σε ομάδες όπως η Κέρκυρα, ακόμα και εντός έδρας, δεν ήταν διόλου αυτονόητες. Ήταν διακύβευμα και στόχος. Και πολλές φορές δεν ερχόντουσαν καν. Ή προέκυπταν μέσα από άγχος ή μέσα από χίλια ζόρια και σαράντα κύματα. Κάτι που ήταν και χαρακτηριστικό της έλλειψης νοοτροπίας νικητή που είχε εκείνα τα χρόνια η ΑΕΚ, αλλά και αλλοίωσης του ανταγωνιστικού dna της.

Και ήταν ζητούμενο για την ΑΕΚ, προκειμένου να μπορέσει και πάλι να φτάσει στο σημείο να διεκδικεί πρωτάθλημα, να αποκτήσει αυτή τη νοοτροπία νικητή. Να μπαίνει μέσα σε ματς απέναντι στην Κέρκυρα ή τον Πλατανιά και το άγχος του κόσμου να μην είναι αν θα καταφέρει να βρει ένα γκολ, για να πάρει τους τρεις βαθμούς, αλλά το πόσα γκολ θα πετύχει και ποιοι θα είναι αυτοί οι σκόρερ. Και αυτή η νοοτροπία και αυτός ο τρόπος, είναι και ο μοναδικός για να μπορέσει η ΑΕΚ να παραμείνει μέχρι τέλους στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος.

ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΚΟΝΕ

Βεβαίως η ΑΕΚ απέναντι στην Κέρκυρα, δεν έπαιξε και κανένα σούπερ ποδόσφαιρο. Ήταν όμως αποτελεσματική και κυρίως αγωνιστικά ορθολογική. Και σ’ αυτό βοήθησε και η αλλαγή του σχήματος. Ο Χιμένεθ άφησε στο συρτάρι το 3-5-2 και ξαναέβγαλε αυτό το 4-4-1-1. Με επιθετικούς ακραίους, όπως ο Λάζαρος και ο Κλωναρίδης στις δυο πτέρυγες της επίθεσης, με σέντερ φορ τον Αραούχο και με τον Μπακασέτα στον άξονα. Μάλιστα η αλήθεια είναι πως έστω και αν δεν φαίνεται στο… στατιστικό του ματς, ο Μπακασέτας βοήθησε πολύ στο παιχνίδι της ΑΕΚ.

Όπως επίσης βοήθησε πολύ ο Κονέ. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο γκολ που πέτυχε. Ο Κονέ έχει και την κλάση και την ποιότητα, να σκοράρει στην… καθισιά του τέτοια τέρματα. Άλλωστε ακόμα και στην πρώτη του θητεία στην ΑΕΚ, υπήρχαν ποδοσφαιριστές που επέμεναν πως όσα κόλπα με την μπάλα έχουν δει από τον Κονέ στις προπονήσεις, τα είχαν ξαναδεί μόνο από τον Ριβάλντο. Εκείνο που έχει σημασία για την ΑΕΚ, πέρα από το γκολ, είναι η επίδραση που είχε ο Κονέ στο παιχνίδι της ομάδας. Παίζοντας ως δεύτερο αμυντικό χαφ, έβαλε δημιουργία, κίνηση και ταχύτητα στην ΑΕΚ. Κάτι που έχει ανάγκη η ομάδα, ειδικά σε ματς με αντιπάλους όπως η Κέρκυρα. Και παίκτης με τέτοιου είδους επίδραση στο παιχνίδι της ΑΕΚ από την θέση των αμυντικών μέσων, δεν υπήρχε, μέχρι να μπει στην αγωνιστική εξίσωση ο Κονέ.

ΌΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΤΙΝΑΜΟ…

Και κάτι τελευταίο για την ευρωπαϊκή κλήρωση της ΑΕΚ. Η Ντινάμο Κιέβου δεν είναι ούτε Άρσεναλ, ούτε Ατλέτικο Μαδρίτης, ούτε καν Ζενίτ ή Λοκομοτίβ Μόσχας. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν αυτό είναι καλό ή κακό. Προφανώς και απέναντι στους Ουκρανούς η ΑΕΚ δεν είναι χαμένη από χέρι, όπως θα συνέβαινε στην περίπτωση που έβρισκε μπροστά της Ισπανούς ή Άγγλους ή Ιταλούς. Δεδομένα αυτή η κλήρωση έβαλε την Ένωση σε τριπάκι να βλέπει προοπτική και όχι τέρμα στο φετινό ευρωπαϊκό της ταξίδι.

Εννοείται πως δεν είναι πρόβλημα η ΑΕΚ να έχει φιλοδοξίες ευρωπαϊκές. Αρκεί να μην μετατραπούν σε βωμό στον οποίο θα θυσιαστεί ο στόχος του πρωταθλήματος. Η ΑΕΚ όφειλε και έπρεπε να τα δώσει όλα προκειμένου να προκριθεί από τους ομίλους στους «32» του Europa League. Όπως και έκανε. Όμως τώρα οφείλει να μην παγιδευτεί σε λογικές τύπου "μεγάλη ευκαιρία να προκριθεί τώρα που ήρθε η Ντινάμο" και "είναι υποχρεωμένη να προκριθεί αφού ήρθε αντίπαλος μια ομάδα όπως είναι η Ντινάμο". Πρώτο διότι έτσι κι αλλιώς δεν είναι ρεαλιστική μια τέτοια προσέγγιση μιας και οι Ουκρανοί δεν αποτελούν διόλου εύκολο αντίπαλο. Και δεύτερον διότι μ’ αυτή την λογική, ένας πιθανός αποκλεισμός, θα φέρει αχρείαστη (και παράλογη) γκρίνια και τριγμούς.

Θυμηθείτε μόνο, τι έγινε πέρυσι το καλοκαίρι με την ΤΣΣΚΑ. Η ΑΕΚ αποκλείστηκε από μια ομάδα που ήταν εμφανώς πολύ καλύτερή της (και καλύτερη και από την Ντινάμο Κιέβου) και λίγο έλειψε να ισοπεδωθεί το σύμπαν. Απαξιώθηκε προπονητής, ρόστερ, μεταγραφές. Τα πάντα όλα. Και υπήρχε γκρίνια και αμφισβήτηση, μέχρι να έρθει η πρόκριση επί της Μπριζ και να ισιώσει το πράγμα. Τώρα δεν υπάρχει ούτε η πολυτέλεια, ούτε λόγος να ζήσει ανάλογες καταστάσεις η ΑΕΚ, την ώρα που η μάχη του πρωταθλήματος θα έχει μπει στην πιο κρίσιμη φάση της. Προσέξτε, δεν υποστηρίζω πως η ΑΕΚ θα πρέπει να πάει για… τουρισμό στα δυο ματς με την Ντινάμο. Αλίμονο. Για την πρόκριση πρέπει να πάει. Αλλά χρειάζεται ισορροπημένη διαχείριση. Απ’ όλους.

Photo credits: Tourettephoto