Θεωρητικά η εβδομάδα που πέρασε θα έπρεπε να είναι για την ΑΕΚ μια τυπική, ρουτινιάρικη εβδομάδα, μέσα σε μια ποδοσφαιρική σεζόν. Χωρίς ντέρμπι στην αρχή ή το φινάλε της, χωρίς ευρωπαϊκό ματς ενδιάμεσα. Κι όμως στην πράξη, σ’ αυτή την τυπική και ρουτινιάρικη εβδομάδα, φάνηκε σχεδόν στην ολότητά του, ο ιδιαίτερος χαρακτήρας που έχει η ΑΕΚ.

Πρέπει να είναι η μοναδική ομάδα στον ποδοσφαιρικό πλανήτη, που χωρίς την παραμικρή αφορμή, μετά από νίκη και μέσα σε χρόνο ρεκόρ, μπορεί να γίνει άνω κάτω, μπορούν να της συμβούν τα πιο ακραία πράγματα μαζί με τα καλύτερα και στο τέλος όλων αυτών να βγει πιο ενωμένη και δυνατή. Η ΑΕΚ είναι ένα ποδοσφαιρικό τρενάκι του Λούνα Παρκ, που όμοια περίπτωση δεν θα βρει κανείς σε κανένα πρωτάθλημα. Είναι η πιο roller coaster ομάδα, σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Και αν δεν το πιστεύετε, δώστε βάση.

Η ΑΕΚ κέρδισε το περασμένο Σάββατο την Βέροια. Σχετικά εύκολα. Έκανε το δυο στα δυο στο πρωτάθλημα. Με πειστικό τρόπο. Κανονικά λοιπόν, η επόμενη μέρα του ματς με την Βέροια, θα έπρεπε να βρει τον οργανισμό ΑΕΚ όχι να πανηγυρίζει, αλλά να είναι ήσυχος και ήρεμος για τα πεπραγμένα και αισιόδοξος για τη συνέχεια. Τι έγινε στην πραγματικότητα; Η ΑΕΚ ξύπνησε με ανησυχία για τον τραυματισμό στη μέση του σούπερ σταρ της και με υποβόσκουσα γκρίνια για την αλλαγή του Πατίτο. Και έπεσε για ύπνο μ’ έναν από τους αρχηγούς της, να ρίχνει εντός των αποδυτηρίων, με πέντε αράδες στο facebook, ρουκέτα μεγαλύτερη από εκείνες που έκανε προπόνηση ο Μπιν Λάντεν στην έρημο, στα χαριτωμένα βιντεάκια που έδειχνε η αμερικάνικη τηλεόραση.

Και εκεί που όλα έδειχναν πως και το καλό κλίμα από τις δυο συνεχόμενες νίκες και η ηρεμία της ομάδας πήγαιναν περίπατο και πως ερχόταν καταιγίδα, ο Αραβίδης με τα κότσια και το θάρρος του, βγήκε μπροστά και ζήτησε συγγνώμη, η διοίκηση ήθελε να βάλει τελεία και παύλα και ο Κετσπάγια προσπέρασε το περιστατικό στην λογική του «shit happens και στις καλύτερες οικογένειες». Αν νομίζετε όμως πως μ' όλα αυτά τα απότομα πάνω - κάτω, η διαδρομή του roller coaster είχε τελειώσει, πλανάσθαι.

Ο Κετσπάγια στην ομιλία του την Δευτέρα στα αποδυτήρια, ξεκαθάρισε πως «σας βλέπω όλους το ίδιο και θα παίζει πάντα αυτός που είναι καλύτερος στις προπονήσεις». Φράση που είναι κλισέ για προπονητή. Ως εκ τούτου δύσκολο να την πιστέψουν οι ποδοσφαιριστές. Πέρυσι αυτή την φράση χρησιμοποιούσε και ο Πογέτ και μετά έβγαζε αποστολή με έλεγχο διαβατηρίων. Και οι Έλληνες κοβόντουσαν. Όμως στην περίπτωση του Κετσπάγια, τουλάχιστον μ’ όσα έχει δείξει εως τώρα, οι παίκτες έχουν καταλάβει πως όντως αν αποδείξουν στο γήπεδο πως το αξίζουν, θα την πάρουν την θέση στην ενδεκάδα. Γι αυτό και στο διπλό της Τετάρτη έπεφταν κορμιά. Όχι με την κλισέ έννοια του όρου. Σαν τα σκυλιά κυνηγούσαν την μπάλα. Σαν να εξαρτάται η εμπιστοσύνη του Κετσπάγια, από την έκβαση μιας φάσης. Εικόνα υγείας για κάθε ομάδα και προφανώς ευτυχίας για κάθε προπονητή. Αποτέλεσμα;

Ο Ζόριτς βγήκε από το γήπεδο κουτσαίνοντας μετά από δυνατό τάκλιν και δυο φορές σε διεκδίκηση της μπάλας, σωριάστηκαν παίκτες στο έδαφος ευτυχώς χωρίς να κτυπήσουν. Ενώ την ώρα που ο Γκάλο ξεχείλωνε το σώμα του για προλάβει να διώξει την μπάλα με το κεφάλι, ο Μάνταλος πήγαινε μ’ όλη του την δύναμη να καρφώσει με κεφαλιά το γκολ. Και έγινε η πλαγιομετωπική. Ο Μάνταλος έσπασε την μύτη και θα δώσει μάχη για να προλάβει το ντέρμπι. Ενώ ο Κετσπάγια αναγκάστηκε να διακόψει το διπλό, για να μην βγάλει ιατρικό δελτίο με ονόματα περισσότερα και από την λίστα του Σίντλερ. Θυμίζω πως πρόκειται για το ίδιο διπλό, που όλοι οι παίκτες έβγαζαν τον καλύτερο τους εαυτό, για να αποδείξουν πως αξίζουν ευκαιρία και θέση στην ενδεκάδα. Και το roller coaster συνέχισε την τρελή διαδρομή του.

Εκεί που η ΑΕΚ έφτανε στην Παρασκευή με τσακισμένη την μύτη του Μάνταλου, τσακισμένη την μέση του Αλμέιδα και τσακισμένο το κλίμα στα αποδυτήρια απ’ όλα αυτά συν τα απόνερα από το περιστατικό του Αραβίδη, ήρθε το δείπνο στη Γλυφάδα. Ήταν το πιο οικογενειακό τραπέζι, που έχει κάνει ποτέ η ΑΕΚ. Δύσκολο να το περιγράψει κανείς με λόγια. Δεν έγινε κάτι ιδιαίτερο ή κάτι σπουδαίο. Ήταν αυτό που έβγαινε στην ατμόσφαιρα. Ήταν αυτό το όλοι μαζί, που δεν είχε να κάνει με το γεγονός πως καθόντουσαν δίπλα – δίπλα και στο ίδιο τραπέζι. Ήταν όλοι μαζί, τελεία και κυριολεξία. Έλειπε μόνο ο Μάνταλος, που την ίδια στιγμή έπαιρνε εξιτήριο από το νοσοκομείο και ρωτούσε ήδη από την πόρτα και με τις γάζες στο πρόσωπο, πότε θα μπορεί να φορέσει την προστατευτική μάσκα για να αρχίσει προπονήσεις. Και την επόμενη μέρα πήγε στα Σπάτα και ας μην μπορούσε να κάνει ούτε τρέξιμο.

Αυτή είναι η ΑΕΚ. Και αυτή η εβδομάδα που πέρασε, με γκρίνιες, με σοβαρούς τραυματισμούς, με εσωτερικούς κραδασμούς, κατέληξε με ενότητα και τρομερό κλίμα. Πιθανότατα θα καταλήξει και με τρίτη συνεχόμενη νίκη στο πρωτάθλημα. Και μετά μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο να ξαναρχίσει την διαδρομή το τρενάκι. Αλλά αυτή είναι η ΑΕΚ. Όλα αυτά που συνέβησαν στην ΑΕΚ μαζεμένα μέσα σε μια εβδομάδα, για να συμβούν σ' άλλες ομάδες απαιτείται μια ολόκληρη σεζόν. Ή μπορεί να μην συμβούν και ποτέ. Ή αν συμβούν, μπορεί και να μην έχουν την ίδια κατάληξη. Γι αυτό όμως και η ΑΕΚ είναι η πιο roller coaster ομάδα του πλανήτη και μεταξύ μας, το γουστάρει κιόλας.