Προφανώς και για το μέγεθος της ΑΕΚ, μια ισοπαλία με ομάδα Β’ εθνικής, είναι σχεδόν ανεπίτρεπτη. Ειδικά όταν έχει προηγηθεί με 2-0. Διαχρονικά και σ’ οποιαδήποτε εποχή, με οποιαδήποτε δεδομένα, θα υπήρχε γκρίνια στην ΑΕΚ μετά από ένα 2-2 με την Καρδίτσα.

Όμως αν αυτό το 2-2 ερχόταν σ’ ένα ματς κυπέλλου, στο οποίο είχαν γίνει πολλές αλλαγές και είχαν δοθεί πολλές ευκαιρίες σε πιτσιρικάδες και σ’ ένα γήπεδο στο οποίο, μεταξύ μας, ήταν ντροπή να παίζεται ποδόσφαιρο, τότε η γκρίνια θα ήταν σχεδόν ανεπαίσθητη και θα εξατμιζόταν γρήγορα. Και σίγουρα δεν θα υπήρχε η γιούχα και τα συνθήματα που άκουσαν τώρα οι παίκτες της ΑΕΚ από τον κόσμο. Αυτό είναι και το χειρότερο που έχει πάθει η ΑΕΚ. Μ’ όλα τα λάθη της και τις αστοχίες της από την αρχή της φετινής σεζόν, έχει καταφέρει να ξοδέψει κάθε πίστωση χρόνου και υπομονής από τον κόσμο. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο βάρος που κουβαλάνε πλέον στην πλάτη τους και τα πόδια τους και ο Μοράις αλλά και οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ. Και δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να το διαχειριστούν και κυρίως να πορευτούν μ’ αυτό.

Προφανώς και ο Πορτογάλος έκανε πολύ καλά και έβαλε στην βασική ενδεκάδα αυτού του παιχνιδιού και τον Γαλανόπουλο και τον Τσέλιο και τον Γιαννούτσο και τον Τζανετόπουλο. Αν δεν εμπιστευτεί αυτά τα παιδιά, αν δεν τους δώσει χρόνο συμμετοχής, αν δεν τους επιτρέψει να δείξουν στο γήπεδο τι μπορούν να κάνουν, δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να διαπιστώσει ο Μοράις και κατ’ επέκταση η ΑΕΚ, αν μπορεί να ποντάρει πάνω τους. Και μάλιστα ειδικά ο Γαλανόπουλος αλλά και ο Τσέλιος, έδειξαν και στην Καρδίτσα, πως αξίζουν ευκαιρίες.

Όπως επίσης και πολύ καλά έκανε ο Μοράις, που σ’ αυτό το παιχνίδι έδωσε ευκαιρίες σε παίκτες που μέχρι τώρα έχουν μικρό χρόνο συμμετοχής ή που ήταν ακόμα και παροπλισμένοι. Όπως ο Ζόριτς και ο Μανωλάς. Αν δεν το έκανε τώρα αυτό, δεν θα μπορούσε να το κάνει ποτέ. Και ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση του ρόστερ.

Μόνο που όλη αυτή η διαδικασία, με τις ευκαιρίες σε νεαρούς ποδοσφαιριστές αλλά και σε παίκτες με μικρό χρόνο συμμετοχής, για να λειτουργήσει σωστά, χρειάζεται και αποθέματα ανοχής στα λάθη, ακόμα και στις στραβές. Και αυτά τα αποθέματα δυστυχώς, έχουν εξαντληθεί μ’ όλα όσα έχουν γίνει από το καλοκαίρι μέχρι τώρα. Δικαίως ή αδίκως είναι πολύ μεγάλη κουβέντα και ενδεχομένως δεν έχει πια σημασία. Εκείνο που έχει την σημασία του, είναι το δεδομένο που έχει δημιουργηθεί και με το οποίο πρέπει να πορευτεί πλέον ο Μοράις και οι παίκτες του.

Πρακτικά η ισοπαλία στην Καρδίτσα δεν προκάλεσε κάποια ζημιά στην ΑΕΚ. Απλώς δεν καθάρισε ήδη από τώρα την υπόθεση πρόκριση και θα χρειαστεί να πάρει αποτέλεσμα και στη Λαμία. Δηλαδή μηδέν οξέα. Το ζήτημα όμως είναι, πως αυτή η ΑΕΚ, δεν έχει πλέον κανένα απολύτως περιθώριο να κάνει στραβές. Είτε παίζει με τους βασικούς, είτε δοκιμάζει τους πιτσιρικάδες, είτε ακόμα και αν οι στραβές δεν κοστίζουν. Αυτό φανέρωσαν τα σκληρά συνθήματα του κόσμου που πήγε στην Καρδίτσα και η γιούχα. Αυτό είχαν φανερώσει και οι αντιδράσεις τις εξέδρας το περασμένο Σάββατο, μέχρι ο Πέτρος Μάνταλος να βγάλει το κάρο από τη λάσπη.

Δεδομένα η ΑΕΚ θα πρέπει να συνεχίζει να πιστεύει και να δίνει ευκαιρίες στον Γαλανόπουλο κατά πρώτο λόγο και στον Τσέλιο κατά δεύτερο, ακόμα και μετά απ’ αυτή την ισοπαλία στην Καρδίτσα. Ωστόσο όλοι μέσα στην ομάδα, είτε έπαιξαν, είτε δεν έπαιξαν, ακόμα και αυτοί που δεν ταξίδεψαν καν στην Θεσσαλία, πήραν το μήνυμα πως πρέπει να πορευτούν με μηδενικά αποθέματα ανοχής και υπομονής από τον κόσμο. Δεν είναι εύκολο. Δεν ξέρω καν, αν είναι και απολύτως δίκαιο. Ειδικά για κάποιους. Όμως έτσι είναι και αυτό θα πρέπει να διαχειριστούν. Ένας τρόπος υπάρχει για να ξαναβάλει η ΑΕΚ στην… μπάντα αποθέματα υπομονής του κόσμου της. Σερί νικών. Απλούστατο.