Η ΑΕΚ κατά καιρούς έχει πληρώσει πολλές εμμονές της. Και πολλά σύνδρομα. Το 2005 πήγε να πάρει πρωτάθλημα με τον Μπούρμπο και τον Κρασσά και το έχασε από ένα γκολ του Νατσούρα στο ματς με τον Ιωνικό. Αλλά το σύνδρομο του "που να πάμε με τους Μπουρμποκρασσάδες", όχι μόνο την στοίχειωσε, αλλά την έκανε και να λοξοδρομήσει από την ρότα που είχε χαράξει τότε και στο τέλος να χαθεί. Η νέα εκδοχή του συνδρόμου αυτού, είναι το "που να πάμε με τους Πλατέλλες και τους Αραβίδηδες". Σύνδρομο που εν πολλοίς το πλήρωσε ακριβά στο Καραϊσκάκη. Έπαιξε ο ανέτοιμος Χριστοδουλόπουλος για να μην παίξει ο Πλατέλλας και η ΑΕΚ είχε στο γήπεδο δέκα παίκτες. Έπαιξε ο Μπακασέτας κορυφή και μετά ο Πέκχαρτ, μόνο και μόνο για να μην παίξει ο Αραβίδης. Και η ΑΕΚ δεν είχε ούτε σέντερ φορ, ούτε πρέσινγκ.

Αυτό που αποδείχθηκε στην Λάρισα, είναι πως για να μπορέσει η ΑΕΚ να αντέξει σ’ έναν μαραθώνιο 30 αγώνων και για να περάσει από έδρες που εκτός από το παίζεις μπάλα, χρειάζεται να βγάζεις και ψυχή, είναι απαραίτητοι και ο Πλατέλλας και ο Αραβίδης και ο Λαμπρόπουλος. Και αν μάλιστα είχε ξεκινήσει από την αρχή και ο Μπακάκης αντί του εμφανώς ντεφορμέ εδώ και έναν μήνα Γκάλο, ούτε το γκολ θα δεχόταν η ΑΕΚ, ούτε θα έμενε με δέκα παίκτες.

Στην Λάρισα δεν ήταν μόνο τα δυο γκολ που πέτυχε ο Πλατέλλας. Ίσως ακόμα μεγαλύτερη, ήταν η συνεισφορά που είχε στο αμυντικό κομμάτι. Έκοψε επιθέσεις περισσότερες φορές, απ’ ότι ο μπακ της ΑΕΚ. Και μπορεί με τα «αν» να μην γράφεται η ιστορία, αλλά αν ο Πλατέλλας είχε παίξει στο ντέρμπι, είναι βέβαιο πως ο Ολυμπιακός δεν θα είχε στήσει πάρτι από την δεξιά πλευρά της ΑΕΚ. Όπως φυσικά και αν είχε παίξει ο Αραβίδης στο Καραϊσκάκη, θα είχε δεινοπαθήσει η άμυνα του Ολυμπιακού, όπως δεινοπάθησε αυτή της Λάρισας, που τον έβλεπα συνεχώς μπροστά της. Κυρίως όταν δεν είχε την μπάλα.

Προφανώς και όλα αυτά δεν σημαίνουν πως η ΑΕΚ δεν χρειάζεται παίκτες του διαμετρήματος του Αλμέιδα ή της ποιότητας του Πατίτο ή της κλάσης του Λέσκοτ. Αλλά χρειάζεται και το πάθος και η ψυχή που έβγαλε στη Λάρισα ο Κολοβέτσιος. Χρειάζονται και «εργαλεία» όπως ο Πλατέλλας και όπως ο Αραβίδης. Και τυχόν απαξίωση, μόνο τεράστια ζημιά κάνει στην ΑΕΚ. Σκεφτείτε πως στο πρωτάθλημα του ’89, δεν υπήρχαν έντεκα Οκόνσκι. Και ίσως αν υπήρχε τότε facebook, θα είχαμε το «που πάμε με τους Καραγκιοζόπουλους». Πριν το γκολ βέβαια που έδωσε τίτλο.

Για να τα βάλουμε βέβαια τα πράγματα και σε μια σειρά, η ΑΕΚ δεν έκανε και κανένα σπουδαίο παιχνίδι στη Λάρισα. Ούτε αυτό το 4-3-3, με τον Μάνταλο και τον Μπακασέτα σε ρόλο εσωτερικού χαφ, μου φάνηκε να λειτουργεί καλά. Περισσότερο τους απενεργοποίησε δημιουργικά και λιγότερο το αντίθετο. Ενώ στο πρώτο ημίχρονο, στο καλό ημίχρονο της ΑΕΚ με τα δυο γκολ και το ένα δοκάρι, η αίσθηση ήταν πως δεν μπορούσε να κρατήσει την μπάλα στα πόδια της. Από την άλλη μεριά, για να είμαστε και δίκαιοι, η διαχείριση του ματς από τον Κετσπάγια, ήταν ολόσωστη. Από την αλλαγή του Λάζαρου με τον Αλμέιδα, μέχρι την αλλαγή συστήματος με τον Λαμπρόπουλο, παρόλο που χάλασε την σκέψη η αποβολή.

Στην ουσία πάντως του πράγματος, διότι η ουσία είναι αυτή που μετρά, η ΑΕΚ κατάφερε να κερδίσει σε μια έδρα που έχασε ο πρωτοπόρος Ολυμπιακός και που δύσκολα θα περάσουν και ο ΠΑΟΚ και ο Παναθηναϊκός. Και τέτοιες νίκες, πολύ σωστό το είπε ο Μάνταλος, δίνουν τα πρωταθλήματα. Παρεμπιπτόντως, ο Μάνταλος έδειξε για μια ακόμα φορά πως είναι αρχηγός με τα όλα του. Παρότι είναι ο πιο δημιουργικός παίκτης ΑΕΚ, παρόλο που φορούσε μάσκα στη μύτη, στο τελευταίο δεκάλεπτο που το ματς είχε γίνει ροντέο, έφτασε να γίνει τρίτος στόπερ για να βοηθήσει. Δείγμα του τι παίκτης είναι. Και ίσως και δείγμα, του πως το έβλεπαν οι παίκτες της ΑΕΚ αυτό το ματς στη Λάρισα. Που έχει και αυτό τη σημασία του.

Photo credits: Action images