Κάθε χρόνο τέτοια εποχή,τα ίδια και τα ίδια. Για τους κραιπάληστες της Μυκόνου που πληρώνουν είκοσι Γιούρο τη ξαπλώστρα και επτά το εμφιαλωμένο νερό. Για τα ρωμαϊκά όργια με σαμπάνιες Moet. Για τα ψώνια και τους δήθεν, που ποζάρουν πρώτη ξαπλώστρα στη Ψαρού. Για μαγαζιά που πουλάνε εκατό Γιούρο το Τ-Bone Steak και 290 τη πάπια Πεκίνου με τριάντα γραμμάρια χαβιάρι Μπελούνγκα. Για τα αίσχη και τις προκλήσεις όταν η υπόλοιπη Ελλάδα στενάζει κάτω από τη μπότα του Μνημονίου. Για το Βατικανό της ανομίας και της διαφθοράς των Κυκλάδων. Περισπούδαστες αναλύσεις για το σύνδρομο-Πέτρου Κωστόπουλου, που εξακολουθεί να διακατέχει κάποιους Έλληνες.

Που ακόμα και σήμερα θέλουν να ζήσουν από κοντά έστω και για ένα Σαββατοκύριακο τη γκλαμουριά και τη χλιδή. Τρίχες κατσαρές. Κατ αρχήν κανένας δεν κάλεσε κανέναν, για να πάει στη Μύκονο. Ούτε καμία καμπάνια έκανε ο Δήμος,"ελάτε στο νησί των ανέμων", ούτε τα μαγαζιά στις παραλίες και στη "χώρα" κάνουνε προσφορές με κουπόνια στις Κυριακάτικες εφημερίδες. Για να μην πολυλογούμε η Μύκονος δεν απευθύνεται σε Έλληνες. Μειοψηφία είναι οι Έλληνες. Μπαίνεις στο λεωφορείο κι ανάθεμα αν οι πέντε από τους πενήντα που είναι μέσα, μιλάνε ελληνικά. Το "Έλληνας τουριστας" για τη Μύκονο είναι ανέκδοτο. Έλληνες υπάρχουν στη Μύκονο. Δεν πρόκειται όμως για τουρίστες. Που πληρώνουν για να κάνουν διακοπές .Είναι όπως έχω ξαναγράψει αυτοί που έχουνε δικά τους σπίτια. Με δεδομένο δηλαδή ότι η μεσαία τάξη έχει πεθάνει, δεν τρώνε έξω, μαγειρεύουν στα σπίτια τους και δεν χαλάνε ούτε ένα ευρώ παραπάνω, σε σχέση με τα έξοδα τους στην Αθήνα.

Η επίδειξη πλούτου στη Μύκονο σε ο,τι έχει να κάνει με τους Έλληνες, έχει πεθάνει προ πολλού. Το ποσοστό των Ελλήνων που χαλάνε λεφτά στη Μύκονο, είναι όσο και του ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γεννηματά. Η Μύκονος πλέον έχει ξεφύγει. Κάθε χρόνος που περνάει ξεφεύγει περισσότερο, η Μύκονος είναι ίσως ο Νο1 προορισμός στον πλανήτη για VIP τουρισμό .Για πρίγκηπες και βασιλιάδες. Για λαμόγια άλφα διαλογής και για μαφιόζους φερστ κλας.Για τον Τζόρτζιο Αρμάνι και τον Ζοζε Μουρίνιο. Γι αυτούς που γεμίζουν τα ξενοδοχεία που ξεκινάνε τη διανυκτέρευση από ένα πεντακοσάρικο και φτάνουνε στα τρία χιλιάρικα και βάλε. Γι αυτούς που νοικιάζουν βίλες και πληρώνουν πολλά περισσότερα. Κι εδώ είναι που πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά. Ούτε απλά είναι όλα αυτά,ούτε εύκολα. Πρέπει να είσαι μάγκας για να βγάζεις αυτά τα λεφτά. Πρέπει να είσαι μεγάλος μάγκας για τους παίρνεις τα λεφτά. Ο ήλιος και η θάλασσα δεν φτάνουνε. Αυτοί οι μάγκες που λέγαμε είναι που έχουνε τραβήξει όλον αυτόν τον κόσμο. Που ξέρουνε να στήνουνε μαγαζιά, ξέρουνε να τα δουλεύουνε και να τα λειτουργούν. Ο ανταγωνισμός σε όλο τον πλανήτη είναι τεράστιος. Δεν υπάρχει μόνο η Μυκονος. Για να ψειρίσεις λοιπόν όλους αυτούς τους φορτωμένους, πρέπει να ξέρεις να τους κουλαντρίσεις. Δεν πρόκειται για κορόιδα που πετάνε τα λεφτά τους. Κανένας που έχει λεφτά, δεν είναι κορόιδο.

Το Φαινόμενο-Μύκονος έχει να κάνει αποκλειστικά με κάποιες μαγκαδούρες. Που στήσανε την παροχή υπηρεσιών πέντε αστέρων σε όλα τα επίπεδα:Διαμονή,διατροφή, διασκέδαση. Πρέπει να ξέρεις τον τρόπο για να παίρνεις τα λεφτά. Αν ήταν εύκολο θα μπορούσε να το κάνει ο καθένας. Και κοντά σε όλους αυτούς αναβαθμίστηκε σιγά-σιγά όλη Μύκονος. Όλοι φτιάχνουν τα μαγαζιά τους. Όλοι τα βελτιώνουν. Όλοι κάνουνε μια μικρή η μεγάλη ανακαίνιση. Κάθε χρόνο. Κανένα μαγαζί δεν είναι ίδιο σε σχέση με πέρυσι. Με τα ψέμματα δεν γίνεται να επιβιώσεις σαν επιχειρηματίας στη Μύκονο. Ο ανταγωνισμός είναι τόσο ισχυρός που αν δεν βελτιωθείς και μείνεις πίνω, πέθανες. Πως ήταν όταν ξεκίνησε το Κάβο Παραντίσο και πως είναι σήμερα;Η μέρα με τη νύχτα. Γι αυτό είναι μέσα στα πέντε κλαμπ , στον κόσμο. Γι αυτό έχει τη δυνατότητα να φέρνει DJ με πενήντα Γιουρο είσοδο και για χιλιάδες μάλιστα κόσμο. Πως ήτανε όταν ξεκίνησε το Νάμμος και πως είναι σήμερα;Οι επιχειρηματίες στη Μύκονο,δεν κάθονται απάνω στα λεφτά. Δεν είναι σουβλάκια "ο Θανάσης" στο Μοναστηράκι. Φυσική ομορφιά έχει όλο το Αιγαίο. Αυτό που έχει κάνει τη Μύκονο να διαφέρει είναι οι νταραβεριτζήδες. Αυτοί που ξέρουνε να παίρνουνε τα λεφτά. Άνοιξε εσύ μαγαζί και πουλά τη μεγάλη σαμπάνια τη Μoet, εκατόν είκοσι, χιλιάρικα. Κι εν πάση περιπτώσει ποια είναι τα κριτήρια για το αν κάποιος πετάει τα λεφτά του;Όταν δηλαδή ο Αμπράμοβιτς πληρώνει για τις μεταγραφές της Τσέλςι είναι κιμπάρης και κουβαρντάς. Κι όταν τα χαλάει στη Μύκονο για πάρτη του κορόιδο. Μήπως όμως ισχύει το αντίθετο;Όταν μάλιστα υπάρχουν μουλτι-μίλιονερ που ξοδεύουν στη Μύκονο , ένα τσουβάλι λεφτά , χωρίς να τους βλέπει κανένας, χωρίς να το ξέρει κανένας ,χωρίς να τους αναφέρει κανένα περιοδικό και χωρίς να φωνάζουνε τους παπαράτσι. Ο,τι κάνουνε το κάνουνε για πάρτη τους και μόνο. Συνυπολογίζοντας σε όλα αυτά και την συμβολή του παγκόσμιου αδελφάτου. Τομέας πού η Μύκονος έχει τη παγκόσμια πρωτοπορία.

Άπλα πράματα:Είναι δυο καταπιεσμένες αδελφές από το οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη. Που θα πάνε για δυο εβδομάδες διακοπές να χαρούν τον έρωτα τους; Να τρώνε μαζί πρωινό και να ταΐζει ο ένας το άλλον με το κουτάλι στο στόμα. Να πάνε για μπάνιο και να βάζει ο ένας λάδι στον άλλον. Να περπατήσουν και να κάνουνε τη βόλτα τους πιασμένοι χέρι-χέρι. Να φάνε κάτω από το φως των κεριών. Να πάνε μετά για ποτό και να χορέψουν. Κι όλα αυτά, χωρίς κανένας να ασχολείται μαζί τους. Να τους κοιτάει ,να τους δείχνει με το δάχτυλο και να τους ειρωνεύεται. Χώρια τις ξέμπαρκες αδερφές που κατεβαίνουνε στη Μύκονο για να ψωνιστούν. Όλα αυτά πληρώνονται και ακριβά μάλιστα .Πέρα από τον κόσμο δηλαδή που δείχνει την ανοχή του και την αδιαφορία του, κάποιοι έχουνε στήσει αυτό το νταραβέρι. Κάποιοι έχουνε επενδύσει στον τουρισμό του αδελφάτου. Και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μάλιστα. Αν είναι δύσκολο μια φορά να κοροϊδέψεις έναν κανονικό για να δουλέψεις μια αδελφή είναι δέκα. Με τα ψέμματα, δεν μπορείς να τους πάρεις τα λεφτά.

Στο τραγούδι της ημέρας, Perkolatin Blues. Τζαζ στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης