OPINIONS

Το παράσημο του Παύλου

Το παράσημο του Παύλου

Ποιο είναι αυτό,που κάνει διαφορετικό τον Παύλο Γιαννακόπουλο, από Βαρδινογιάννη και Κόκκαλη;Ο Κώστας Καίσαρης,με αφορμή τη βράβευσή του, έχει την απάντηση.

Είκοσι χρόνια πίσω. Απρίλιος 1995. Φάιναλ-φορ στη Σαραγόσα. Ο Παναθηναϊκός ξαναχάνει από τον Ολυμπιακό για δεύτερη συνεχόμενη φορά, μετά το Τελ Αβίβ και μένει έξω από τον τελικό. Πίκρα. Θυμάμαι, την άλλη μέρα το πρωί, τον Παύλο Γιαννακόπουλο,να κάθεται στα σκαλιά μπρος τα από τη πόρτα του ξενοδοχείου, του Παναθηναϊκού, έχοντας πιάσει με τα δυο χέρια το κεφάλι του. Ήταν ο τρίτος χρόνος,της προσπάθειας, που είχε ξεκινήσει, με το Νίκο Γκάλη,το 1992, που ο Παναθηναϊκός, έμενε με άδεια χέρια. Και ο τελευταίος. Την επόμενη σεζόν,το 1996, στο Παρίσι, ήρθε το πρώτο Ευρωπαϊκό. Η αρχή μιας αυτοκρατορίας.

Σωστό! Είναι σωστό,να τιμούνται, όσοι έχουν προσφέρει, με την οποιαδήποτε ιδιότητα, σε οποιονδήποτε χώρο, όσο, είναι εν ζωή. Μετά θάνατο, τιμούνται, όσοι πέφτουν στο μέτωπο. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, που θα τιμηθεί, απόψε Τετάρτη, στο ΟΑΚΑ, έχει συνδέσει τη ζωή του, με τον Παναθηναϊκό. Όπως κι ο αδελφός του, ο Θανάσης. Γνωστή, η ιστορία, η διαδρομή και η προσφορά του τα τελευταία 45 χρόνια. Οι τίτλοι, που κατέκτησε ο Παναθηναϊκός επί των ημερών του. Οι παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα με το τριφύλλι: Γκάλης, Γιαννακης ,Χριστοδούλου, Πάσπαλ, Βράνκοβιτς, Ράτζα, Ντομινίκ Γουίλκινς, Μποντιρογκα, Ρεμπράτσα, Γιασικεβίτσιους, Σπανουλης, Διαμαντιδης...

Δεν ήταν κάτι εύκολο. Το αντίθετο μάλιστα: ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Για πέντε χρόνια από το 1992 μέχρι το 1997, ο Παναθηναϊκός και ο Παύλος Γιαννακόπουλος, έβλεπαν την πλάτη του Ολυμπιακού και του Σωκράτη Κόκκαλη. Το πρώτο πράσινο πρωτάθλημα, ήρθε (ύστερα από πέντε ερυθρόλευκα σερί) το 1998. Έχοντας όμως προηγηθεί το Ευρωπαϊκό, το 1996, στο Παρίσι. Και ίσως αυτό, να μην ήταν τυχαίο. Ότι ο Παναθηναϊκός του Παύλου Γιαννακόπουλου, πρώτα πήρε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, κι ύστερα το ελληνικό. Για να ακολουθήσουν στη συνέχεια τα επόμενα πέντε.

Το παράσημο του Παύλου

Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει τον Παύλο Γιαννακόπουλο, σαν παράγοντα ξεχωριστό: Ήταν ο πρώτος που είχε ευρωπαϊκό όραμα. Που δεν του ήταν αρκετό, να είναι ο πρώτος στο χωριό. Δεν του έφτανε. Ήθελα παραπάνω. Για πολλά χρόνια, μετά την αποχώρηση του Σωκράτη Κόκκαλη από τον μπασκετικό Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός έπαιζε στη κυριολεξία μόνος του. Θα μπορούσε να παίρνει το Πρωτάθλημα και χωρίς προπονητή. Ο Παύλος όμως κράτησε τον ακριβοπληρωμένο Ομπράντοβιτς. Δεν έκανε αυτό που έκανε ο Βαρδινογιάννης με τον Ρότσα και και ο Κόκκαλης με τον Λεμονή. Ενώ στην Ελλάδα δεν υπήρχε αντίπαλος και ακριβή ομάδα, είχε και κράτησε τον καλύτερο Ευρωπαίο προπονητή. Επειδή είχε ευρωπαϊκό όραμα. Το οποίο έκανε πραγματικότητα.

Αθλητισμός, όμως, έστω και επαγγελματικός, δεν είναι μόνο τα τρόπαια. Ο Παύλος είχε μία ακόμη ιδιαιτερότητα. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις παράγοντα, αν όχι ο μοναδικός, που λατρεύτηκε από τους οπαδούς της ομάδας του, χωρίς να γίνει μισητός για τους αντιπάλους. Δεν είναι μόνο το "Παύλο θεέ, πάρε την ΠΑΕ". Είναι ότι ο Παύλος δεν έγινε ποτέ σύνθημα στο στόμα των οπαδών του Ολυμπιακού. Σε έναν χώρο, που δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο, που δεν υπάρχουν ιερά και όσια, ο Παύλος κατάφερε να περάσει άθικτος. Να μην εισπράξει το μίσος από τον αντίπαλο. Ο Παύλος έγινε αποδεκτός και από τον αντίπαλο. Σε ένα βαθμό μάλιστα, κατέκτησε και τον σεβασμό. Κόντρες, αντιπαραθέσεις, υπήρξαν πολλές. Ο Παύλος όμως δεν έχασε ποτέ το μέτρο. Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο παράσημο, σαν παράγοντας. Ακόμα μεγαλύτερο από όλα μαζί τα Πρωταθλήματα σε Ελλάδα και Ευρώπη: η αποδοχή από τον αντίπαλο.

(Στο τραγούδι της ημέρας Φρανκ Σινάτρα και My Way)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ