Δεν είναι πολλές. Είναι σαράντα όλες κι όλες λέξεις:

"Ποτέ και πουθενά η βία στα γήπεδα δεν ήταν αντικείμενο ενός ανθρώπου. Μόνο στην Ελλάδα παρατηρείται αυτό το φαινόμενο. Διάφοροι τύποι που είναι περαστικοί από το Υφυπουργείο Αθλητισμού να έχουν την εντύπωση ότι με διάφορες γελοιότητες θα λύσουν το πρόβλημα".

Ποιος και πότε τα έχει γράψει αυτά; Η ταπεινότητα μου. Πριν έξι μήνες. Στις 31 Οκτωβρίου 2014. Στο "Goal News". Προσθέτοντας σχετικά:

"Η βία μέσα κι έξω από τα γήπεδα είναι πολύ σοβαρό θέμα για να αντιμετωπισθεί με τις γελοιότητες του Ανδριανού. Τις δήθεν πρωτοβουλίες που έχουν σαν σκοπιμότητα την λεζάντα και μόνο. Ότι φωνάζουμε τον Χλωρό στο γραφείο μας για να τον τιμήσουμε, επειδή εφάρμοσε το fair-play. Ότι καλούμε στο γραφεία μας Μίτσελ-Αναστασίου. Ότι αναβάλουμε τα παιχνίδια για ένα Σαββατοκύριακο λόγω του θανάτου του Κατσούλη".

Αυτά όπως είπαμε πριν έξι μήνες. Σήμερα έχει αλλάξει το έργο. Κι ο πρωταγωνιστής. Δεν ήταν δυνατόν άλλωστε ο αριστερός Υπουργός, να είναι ίδιος με τον δεξιό υπουργό. Από τις γελοιότητες του του Ανδριανού, περάσαμε στις γραφικότητες του Κοντονή. Κι ενώ ο επαναστάτης Υπουργός είχε ζωστεί τα φυσεκλίκια κι ήταν έτοιμος με το ντουφέκι στο χέρι, να δώσει την τελική μάχη με τους κοτόφραγκους της ΦΙΦΑ και της ΟΥΕΦΑ, έρχεται ένα κωλοπαίχνιδο στο μπάσκετ και τα τινάζει όλα στον αέρα. Πταίσμα το μπουγέλο κι τα μπινελίκια του Μαρινάκη στον Αλαφούζο στα γραφεία της Σούπερλιγκ, μπροστά στο βίντεο με τις κατάρες στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ. Τι χαμπάρια τώρα μαστρο-Κοντονή;

- Πως του ξέφυγε δηλαδή του Ζήση Μπέλου και δεν είχε κάνει εισήγηση για την αναβολή του ντέρμπι για λόγους "δημοσίας τάξεως και ασφαλείας". Όλη την προηγούμενη βδομάδα έπαιζε πρέφα; Πως του διέφυγε του Ζήση Μπέλου της ΔΕΑΒ, να εισηγηθεί στον Υπουργό να γίνει το ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στο μπάσκετ κεκλεισμένων των θυρών; Είχε μπλέξει με την παρέα του σε κανένα κουτούκι και κατεβάζανε το ένα μισόκιλο μετά το άλλο;

- Τι θα κάνει τώρα ο Κοντονής; Θα ανακαλέσει τη δήλωση του ότι το "μπάσκετ είναι ο φάρος που φωτίζει τον ελληνικό αθλητισμό";

- Θα ζητήσει συγγώμη που δεν εναρμόνησε το μπάσκετ με το ποδόσφαιρο σε ότι έχει να κάνει με "την μηδενική ανοχή στη βία"; Με αποτέλεσμα να γκρινιάζουν οι κιτρινόμαυρες πένες: στο ποδόσφαιρο ΑΕΚ-Ολυμπιακός οι διαιτητές την κοπανήσανε και φύγανε. Στο μπάσκετ Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός γυρίσανε τα πίσω-μπρος και το ματς έγινε κανονικά. Άλλος Κοντονής είναι στο ποδόσφαιρο και άλλος στο μπάσκετ;

- Θα καλέσει στο γραφείο του τον πρόεδρο της ΕΟΚ, του ΕΣΑΚΕ, του Παναθηναϊκού, τους δύο προέδρους του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ όπως έκανε στο ποδόσφαιρο;

- Θα προσθέσει διάταξη στο αθλητικό νομοσχέδιο να αποφασίζει ο Υπουργός, ποιες ομάδες θα παίζουν στην Ευρωλίγκα;

Θα ζητήσει από τον καθηγητή Γιάννη Πανούση, να εγκατασταθεί σε μόνιμη βάση ένα περιπολικό έξω από το σπίτι του Σπανούλη; Και να βάλουνε μια σκοπιά, ένα κουβούκλιο, για να μην είναι εκτεθειμένοι οι αστυνομικοί;

- Θα ξυρίσει το μούσι σε ένδειξη διαμαρτυρίας; Θα θυσιάσει ότι πολυτιμότερο έχει για να δώσει το παράδειγμα; Ο Ανδρέας Φούρας, πρώην Υφ. Αθλητισμού, σοσιαλιστής, όχι αριστερός, είχε δεσμευτεί ότι αν η Αθήνα πάρει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 θα ξυρίσει το μουστάκι. Και το ξύρισε. Ο Κοντονής μπορεί να δεσμευτεί ότι αν κερδίσει την υπόθεση της βίας, θα ξυρίσει το μούσι;

- Στο μπάσκετ, πάντως, τακτικοί δικαστές είναι που αποφασίζουν για τα επεισόδια. Όχι δικηγορίσκοι όπως της ΕΠΟ στο ποδόσφαιρο. Και για αυτό οι παράγοντες όπως ο Δ. Γιαννακόπουλος στέκονται σούζα σαν τον πελαργό στο ένα πόδι.

Έτσι είναι. Σαν να βλέπεις κάποιον που να προσπαθεί με τα δύο του χέρια να γκρεμίσει έναν τοίχο. Κι όχι για πέντε ή για δέκα λεπτά. Ή για μια ή δύο ημέρες. Έχει ξεπεράσει τους δύο μήνες το σόου-Κοντονή. Σε καθημερινή βάση από το πρωί μέχρι το βράδυ. Να σπρώχνει σώνει και καλά για να ρίξει τον τοίχο. Και να βάζει τις φωνές ότι του δημιουργούν προβλήματα οι Γκιρτζίκιδες από το εσωτερικό και οι Ινφαντίνο από το εξωτερικό. Να ιδρώνει, να φυσάει, να ξεφυσάει αλλά το ντουβάρι ακλόνητο.

Να μην πέφτει με τίποτα. Αλλά ο Κοντονής να μη το βάζει κάτω. Να σπρώχνει. Κι εκεί που νόμιζε ότι ο τοίχος άρχισε να υποχωρεί, ήρθε ο Δ. Γιαννακόπουλος και το κάνει Κούγκι. Έτσι πάει. Πάντα υπάρχουν τα ακόμα χειρότερα. Δεν ήταν δυνατόν να τελειώσουν τα ντερβισιλίκια στο μπουγέλο Μαρινάκη. Κι είναι σίγουρο ότι αυτά που θα γίνουν στο μέλλον θα είναι ακόμα χειρότερα.

Να το ξαναπούμε για μια ακόμα φορά: μόνο ένας γραφικός μπορεί να έχει την πεποίθηση ότι θα πάρει σαν δεύτερος Μέγας Αλέξανδρος το σπαθί και θα κόψει τον γόρδιο δεσμό της βίας. Να κάνει σε τρεις μήνες αυτά που δεν έγιναν σε τριάντα χρόνια. Με έναν Νόμο και δύο άρθρα. Τόσο απλά και τόσο εύκολα. Στην κανονική ζωή, ωστόσο, Σούπερμαν δεν υπάρχουν. Ούτε Σπάιντερμαν, ούτε Ράμπο, ούτε Τζέιμς Μποντ. Ήρωες που τα βάζουν με τους κακούς και μέσα σε δύο ώρες που κρατάει η ταινία, καθαρίζουν τη μπουγάδα, υπάρχουν μόνο στο σινεμά. Στον φανταστικό κόσμο. Όχι στον κανονικό. Στον φανταστικό κόσμο που ζει ο Κοντονής. Με τους τρεις σωματοφύλακες-θεματοφύλακες του Νόμου και της τάξης: Τον Ζήση Μπέλο της ΔΕΑΒ, τον καθηγητή Ανδρέα Μαλάαο και την Ειρήνη Μαρούπα, που είναι μια κατηγορία από μόνη της.

Ότι όλοι μαζί θα σκοτώσουν το θηρίο της βίας. Κι εκεί που ο Χαράλαμπος-Σταύρος Κοντονής ήταν έτοιμος σαν δεύτερος Άγιος Γεώργιος (ο κανονικός κι όχι ο Πρίντεζης) να μπήξει το δόρυ στην καρδιά του τέρατος, ήρθαν οι κάταρες και τα μπινελίκια στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ να τον κάνουν τον Υπουργό μια χόρτα. Ο Ζακυνθινός όιμως δεν κωλώνει με τίποτα. Δεν το βάζει κάτω. Επιμένει. Συνεχίζει να σπρώχνει τον τοίχο με τα δύο χέρια. Κι είναι βέβαιος ότι θα τον ρίξει. Με Μαλάτο-Μαρούπα-Μπέλο να του σκουπίζουν τον ιδρώτα και να τον ενθαρρύνουν: "Μπράβο Υπουργέ. Λίγο ακόμα και τον έριξες".

(Chuck Berry - C' est la vie)