Ο Σταύρος Κοντονής ο Ζακυνθινός κουράστηκε. Και πολύ μάλιστα. Πράγματι. Στα πρόθυρα της υπερκόπωσης βρέθηκε. Μια βδομάδα τώρα ήταν μέρα-νύχτα στο πόδι. Έσπασε το κεφάλι του να βρει τη σωστή, την ενδεδειγμένη λύση για το μείζον θέμα της βίας στα γήπεδα. Τις λίγες, τις ελάχιστες ώρες, που κατόρθωνε να βρεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα, τις διέκοπταν φρικτοί εφιάλτες:

"Υπουργέ μου πάλι τα ίδια. Πάλι πλακωθήκανε στη Σούπερλιγκα Μαρινάκης-Αλαφούζος. Πάλι αρχίσανε τα μπουγελώματα και τα μπινελίκια".

Ήταν η φωνή του άγρυπνου φύλακα της αθλητικής ηθικής του ΓΓΑ, Τζούλιου Συνοδινού. Που έχει αναλάβει τη δύσκολη και ιδιαίτερη επίπονη αποστολή να ενημερώνει σε 24ώρη βάση τον Υφυπουργό για όποια ανομία προκύψει στον πολύπαθο χώρο του ποδοσφαίρου. Κάτι που για τον Κοντονή έχει εξελιχθεί σε εφιάλτη. Κάθε φορά που ανοίγει η πόρτα του γραφείου του και εμφανίζεται αλαφιασμένος ο γιγαντιαίος στο ανάστημα και στη σκέψη, Τζούλιο, η πίεση του φτάνει στο 30: "Τι να έκαναν πάλι αυτά τα παλιόπαιδα"; Ο προσωπικό του γιατρός, του έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. Κι όχι μόνο μια φορά μάλιστα:

"Σταύρο πρόσεχε. Δεν είσαι πια μικρό παιδί. Έχεις ξεπεράσει τα όρια. Σε προειδοποιώ για τελευταία φορά. Οφείλεις να κοιτάξεις και τον Σταύρο. Αν συνεχίσεις σ' αυτούς τους ρυθμούς, διατρέχεις σοβαρό κίνδυνο".

Που να ακούσει, όμως, ο Κοντονής. Αγύριστο Ζακυνθινό κεφάλι. Αντί να κάνει κρατεί, τόσο έπεφτε με τα μούρα στη δουλειά. Τέσσερις λέξεις στριφογύριζαν όλη την ημέρα στο μυαλό του: "Ή τώρα, ή ποτέ".

Εάν δεν κόψω εγώ σαν νέος Μέγας Αλέξανδρος τον Γόρδιο δεσμό της βίας, ποιος θα το κάνει; Που θα καταλήξει η χώρα αν αποτύχει ο πρώτος αριστερός, Υπουργός Αθλητισμού; Τι απάντηση θα δώσουμε στην ιστορία όταν έρθει η στιγμή να μας χτυπήσει την πόρτα και να μας ζητήσει λογαριασμό: μ' αυτές τις σκέψεις ο Σταύρος Κοντονής έδινε όλες αυτές τις ημέρες κουράγιο στον εαυτό του. Έπαιρνε δύναμη για να συνεχίσει αυτή την σκληρή, αυτή την αδυσώπητη μάχη με το ποδοσφαιρικό κατεστημένο.

Κουράστηκε. Βασανίστηκε. Έφτασε στα πρόθυρα της κατάρρευσης, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Δεν λύγισε. Στάθηκε όρθιος, ως που ήρθε, η μεγάλη στιγμή της δικαίωσης. Σαν δεύτερος Αρχιμήδης, ο Σταύρος Κοντονής αναφώνησε "Εύρηκα". Ο Μέγας αυτός Ζακυνθινός είχε καταφέρει το ακατόρθωτο: να τετραγωνίσει τον ζοφερό κύκλο της βίας του ελληνικού ποδοσφαίρου.

"Το πρωτάθλημα ξαναρχίζει, αλλά χωρίς θεατές. Όλα τα παιχνίδια θα διεξαχθούν κεκλεισμένων των θυρών".

Θρίαμβος. Η πρωτοτυπία, πράγματι είναι παγκόσμια. Ουδείς άλλος είχε διανοηθεί όχι να το κάνει πράξη και να το εφαρμόσει, αλλά ούτε καν να το σκεφτεί. Ζωντανή απόδειξη ότι όταν οι Έλληνες είναι ενωμένοι (όπως Μαρινάκης-Αλαφούζος-Κοντονής στην πρόσφατη συνάντηση τους με πρωτοβουλία του Υφ. Αθλητισμού) μπορούν να κάνουν τα πάντα. Για πρώτη φορά την Τετάρτη το βράδυ ο Σταύρος Κοντονής είχε ένα ήσυχο ύπνο. Η πίεση του έπεσε στα φυσιολογικά επίπεδα και οι σφυγμοί της καρδιάς επανήλθαν στα κανονικά επίπεδα. Ουδεμία επανάπαυση, όμως, για τον πολεμιστή. Από Δευτέρα ξανά με τα μούτρα στη δουλειά, όταν και θα συναντήσει τον Μισέλ Πλατινί.

Στη ζωή, ωστόσο, ακόμα και για τους πολιτικούς ιδιαίτερη αξία έχουν αυτές που αποκαλούνται μικροχαρές. Μικροαπαλαύσεις. Αν λοιπόν βρει το χρόνο και δεν είναι κόντρα στο πρόγραμμα του, ο Κοντονής σκέφτεται να πάει την Κυριακή το βράδυ στο γήπεδο της Λεωφόρου. Στο μέγα ντέρμπι Παναθηναϊκού-ΠΑΟΚ.

Για να δρέψει τους καρπούς της τιτάνιας προσπάθειας του. Για να θαυμάσει το έργο του. Για να απολαύσει το πεντακάθαρο από κάθε πλευρά παιχνίδι. Χωρίς κάθε μορφής βία. Χωρίς βωμολοχίες. Χωρίς κροτίδες και ρουκέτες. Χωρίς μασκοφόρους. Σε μια 100/100 πολιτισμένη ατμόσφαιρα. Με τα μηνύματα, άλλωστε, από όλη την Ελλάδα για όλα τα ματς του Σαββατοκύριακου να δίνουν την απαρχή μιας νέας εποχής στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Σαν να ακούς τον Τζούλιο Συνοδινό να τον ενημερώνει περιχαρής ανά τακτά διαστήματα για τα τεκταινόμενα στα γήπεδα:

"Θρίαμβος υπουργέ μου. Μύτη δεν άνοιξε στο Βέροια - Εργοτέλης".

"Μπράβο υπουργέ! Εκκλησία το γήπεδο στο Αστέρας - Ατρόμητος στην Τρίπολη".

"Υπουργέ μου, σκίζουμε. Παρθεναγωγείο το γήπεδο στην Κομοτηνή, Πανθρακικός - Ολυμπιακός".

Ποτέ δεν εξέλειπαν από ανάμεσα μας οι κακοήθεις. Οι εμπαθείς. Οι εξυπνάκηδες που κογιονάρουνε τον Κοντονή επειδή έλεγε στον Πρωθυπουργό την περασμένη εβδομάδα ότι "αν γίνουν τα παιχνίδια θα θρηνήσουμε νεκρούς". Ποιοι να σκοτωθούνε δηλαδή αναμεταξύ τους, κύριε Υπουργέ , σε άδειες εξέδρες; Πλάκα μας κάνεις; Σαφώς κι ένας υπουργός και μάλιτα Αριστερής Κυβέρνησης δεν κάνει πλάκα. Δεν είναι κανένας Αϊνστάιν, άλλωστε ο Κοντονής. Ένας απλός άνθρωπος είναι. Όταν μίλαγε για νεκρούς στον Τσίπρα, δεν σκέφτηκε τη λύση του κεκλεισμένων των θυρών. Που σαν ευρεσιτεχνία παίρνει τη δεύτερη θέση μετά το αβγό του Κολόμβου. Αντί να του πούμε μπράβο, αντί να τον χειροκροτήσουμε, να τον κρεμάσουμε επειδή το σκέφτηκε με μια βδομάδα καθυστέρηση: ντροπή.

Θα καταδικάσουμε, δηλαδή, τον Γκράχαμ Μπελ επειδή ανακάλυψε το τηλέφωνο με δέκα μέρες καθυστέρηση; Θα κάνουμε σκληρή κριτική στον Τόμας Έντισον, επειδή άργησε να ανακαλύψει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα; Θα ζητήσουμε ευθύνες από τον Αλβέρτο Αϊνστάιν επειδή όφειλε να βρει νωρίτερα τη θεωρία της σχετικότητας; Θα στήσουμε στον τοίχο τον Κοντονή επειδή άργησε να βρει το φάρμακο για τον καρκίνο της βίας; Ντροπή.

(John Lennon Chuck Berry - Memphis Tennessee)