Λοιπόν: Όταν στον Δήμο Μυκόνου βγαίνει στο δημοψήφισμα πρώτο το "όχι" η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Το να γίνεται συζήτηση για φτωχό ή άνεργο Μυκονιάτη είναι η αποθέωση του σουρεαλισμού. Το κατά κεφαλήν εισόδημα στη Μύκονο μπορεί να συγκριθεί μόνο μ' αυτό των σεΐχηδων πετρελαιοπαραγωγών του Κουβέιτ. Τα λεφτά της Μυκόνου φτάνουνε για να ταΐσουν την υπόλοιπη Ελλάδα. Κι όμως ψήφισαν "όχι". Κανένας φόβος για τον κουρέα και το ψαλίδι στις καταθέσεις τους.

Είναι προφανές ότι πέρα από όλα τ' άλλα επρόκειτο για μόδα. Στην πολιτική μιλάνε για ρεύμα. Στην προκειμένη περίπτωση για μόδα: ότι "εμείς οι Ελληναράδες θα την πηδήξουμε την γκιόσα τη Μέρκελ". "Θα τον ξεσκίσκουμε αυτόν τον κούτσαβλο τον Σόιμπλε". Πέρα από την ανεργία, πέρα από τη φτώχεια, πέρα από την εξαθλίωση, επρόκειτο για μόδα. Με μεγαλύτερα ή μικρότερα ποσοστά το "όχι" φορέθηκε σε όλη την Ελλάδα. Το "όχι" εξέφραζε την περηφάνια, την αξιοπρέπεια, την αντίσταση. Το "όχι" εξέφραζε τους πάντες και τα πάντα: από τον εργάτη, τον αγρότη και τον φοιτητή, μέχρι τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και τους Μουσουλμάνους της Θράκης. "Ναι" ψήφιζαν οι προσκυνημένοι. Οι δοσίλογοι και οι γερμανοτσολιάδες. Τα εγγόνια του Αρτέμη Μάτσα και του Δήμου Σταρένιου.

Μόδα που ο ανοιχτομάτης Καίσαρης δεν την είχε πάρει χαμπάρι. Με αυτά τα δεδομένα και πολύ ήταν αυτό το 31% που πήρε τελικά το "ναι". από εκεί και πέρα εγώ δεν έγραψα ότι ήθελα να βγει το "ναι". Εκτίμηση εξέφρασα. Όχι ευχή. Ότι οι Έλληνες θα σκιαχτούν για τα ακόμα χειρότερα και θα ψηφίσουν "ναι". Έπεσα έξω. Και πανηγυρικά μάλιστα. Όπως έχει πει άλλωστε η κυρά-Φροσύνη στον Αλή Πασά "την Ελλάδα δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά". Έτσι πάει. Όταν προβλέπεις εκτίθεσαι. Εύκολο θα ήταν να γίνεις αρεστός. Να σηκώσω κι εγώ την σημαία της επανάστασης και της υπερηφάνειας του "όχι". Όπως τη σήκωσαν τόσοι άλλοι. Μέχρι και ο εθνικός σταρ, Ανδρέας Ευαγγελόπουλος, με το γυαλικό από ταρταρούγα με κολλημένους αδάμαντες σήκωσε το πανό του "όχι". Στον Άγνωστο Στρατιώτη.

Αν ήθελα να γίνω αρεστός θα έστελνα μήνυμα αγωνίας: "Προς Θεού να μην διχαστούμε ως Έλληνες. Όπως διανοητές υψηλού επιπέδου σαν τον Μιχάλη Ζαμπίδη και τον Ντέμη Νικολαΐδη, που πάνω από το "ναι" και το "όχι" έβαλαν την ενότητα του ελληνικού λαού.

Μέγας νικητής λέει ο Τσίπρας. Και πως να χάσει δηλαδή; Πολιτικά πτώματα βγήκαν απέναντι για να στηρίξουν το "ναι". Τα λέγαμε και πριν ανοίξουν οι κάλπες. Ότι μπορεί ο Κρίστοφερ Λι να πέθανε, αλλά κάτι πολιτικοί βρυκόλακες σαν τον Μητσοτάκη και τον Σημίτη ζουν και βασιλεύουν. Πολιτικά πτώματα σαν τον Λαλιώτη, τον Κώστα Καραμανλή, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τη Ντόρα. Η δικιά μου λάθος εκτίμηση είχε να κάνει με τον φόβο. Ότι οι κλειστές τράπεζες οι ουρές για τα εξήντα γιούρο, θα έστρεφαν τον κοσμάκη στο "ναι". Όπως αποδείχτηκε όμως η αηδία για τους Σαμεροβενιζέλους ήταν πολύ πιο ισχυρή από τον φόβο. Όπως και η αηδία για το κροκοδείλια δάκρυα του εκατομμυριούχου αρσιβαρίστα Πύρρου Δήμα και του ποιητή-δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Τα είπαμε και τα γράψαμε αυτά πριν ανοίξουν οι κάλπες.

Δεν ήταν μόνο αυτά. Ούτε ο Θεός λυπήθηκε τους σώφρονες νοικοκυραίους του "ναι". Πέρα από τα κλάματα, τζάμπα πήγαν και οι προσευχές. Τζάμπα πήγε το ταξίδι του Πατούλη στο Φανάρι. Για να παρακαλέσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη να προσευχηθεί για την σωτηρία της χώρας και την παραμονή της στην Ευρώπη. Ο Βαρθολομαίος τον άκουσε, προσευχήθηκε, αλλά εκείνη την ώρα ο Θεός είχε άλλες δουλειές. Αγρόν ηγόραζε. Στράφι πήγαν οι προσευχές, οι γονυκλισιές και τα ευχέλαια του Πατριάρχη. Ακόμα κι ο Θεός ήτανε με τον Τσίπρα και τους κομμουνιστές του Σύριζα.

Και ξεχύθηκε ο λαός στους δρόμους. Μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής, τραγουδάγανε και χορεύανε στο Σύνταγμα. Χορεύανε Καλαματιανό και τραγουδάγανε το "μπέλα τσάο". "Νικήσαμε". "Είμαστε ελεύθεροι". "Τέλος στη λιτότητα". Τόσο απλά και τόσο εύκολα. Μπορεί οι τράπεζες να είναι κλειστές, να μην υπάρχει ούτε πεντάευρω, αλλά όπου να 'ναι θα αρχίσει να τυπώνει χαρτονομίσματα η Ραχήλ. Τέρμα οι ψιλικατζίδικες δουλειές με εικοσάρικα και πενηντάρικα. Τώρα που ο λαός νίκησε κι έστειλε ηχηρό μήνυμα σ' όλη την Ευρώπη, τα ΑΤΜ θα βγάζουν μόνο πεντακοσάρικα.

Το νερό μπήκε στ' αυλάκι. Έξι ώρες συζητούσαν τη Δευτέρα στο Μαξίμου οι πολιτικοί αρχηγοί. Η Φώφη Γεννηματά, με τον Πάνο Καμμένο. Αυτο πάει να πει εθνική ενότητα. Αυτό πάει να πει σουρεαλισμός. Έξι ώρες συμβούλιο αρχηγών να πουν τι; Εξαρτάται τίποτα απ' αυτούς; Άλλοι είναι που θα αποφασίσουνε και θα φωνάξουνε τον Τσίπρα να υπογράψει. Ευκαιρία για τους αναρχικούς κνα λανσάρουν νέο σύνθημα στους τοίχους: "Αν τα δημοψηφίσματα μπορούσαν να αλλάξουν κάτι, θα είχαν απαγορευθεί".

Και για να μην ξεχνιόμαστε: Η Άρια Αγάτσα είπε τις αθλητικές ειδήσεις στην για πρώτη φορά Αριστερή ΕΡΤ του Λάμπη Ταγματάρχη τη Δευτέρα.

(Επειδή πέρα από Ευρώ και δραχμή υπάρχει και το κινέζικο Γιεν, το τραγούδι της ημέρας: ο Σπύρος Ζαγοραίος και το Πεκίνο)