Ευτυχώς που δεν υπάρχει δεκαήμερο εκπτώσεων στο ποδόσφαιρο. Κάτι θα έδινε και κάτι θα έπαιρνε ακόμα ο Ολυμπιακός. Έτσι, όλο αυτό το πάρε-δώσε τελείωσε με τον Γιαννούλη που πήγε και τον Σαβιόλα που έφυγε. Συν κάτι ψιλά με τους δανεικούς: με τον Κατάι στον Ερυθρό Αστέρα, τον Βλαχοδήμο στον Εργοτέλη και τον Γιαταμπαρέ στην Γκινγκάμπ. Εκτός αν έρθει καμία πρόταση από την Τράμπζονσπορ για τον Κούλη Δουρέκα. Αν η τιμή είναι καλή, δεν θα πει όχι ο Βαγγέλης.

Σε ό,τι έχει να κάνει ωστόσο με τον φετινό Ολυμπιακό, θα πρέπει καταρχήν να πούμε τούτο: Η τέχνη του να προβλέπεις το μέλλον ανατρέχει στην Πυθία και φτάνει μέχρι τον Νίκο Χορταρέα. Οι μάγοι στις φυλές της Αφρικής έριχναν τα κόκαλα. Οι σύγχρονοι κομπογιαννίτες έχουν βρει διάφορους τρόπους: ρίχνουν τα χαρτιά, διαβάζουν το φλιτζάνι, μετά τον καφέ. Διαβάζουνε τ' άστρα. Αν μια τσιγγάνα περάσει αυτές τις μέρες από το Ρέντη και ψήσει τον Μίτσελ να του διαβάσει την παλάμη, για να του πει τη μοίρα του και το ριζικό του σχετικά με τον εφετινό Ολυμπιακό, το πιο πιθανό είναι ότι θα σηκώσει τα χέρια ψηλά. Μέχρι και ο Πιτ Παπαδάκος που είναι εξπέρ του είδους και κατά κανόνα πέφτει μέσα, θα είναι σφόδρα επιφυλακτικός. Δεν υπάρχουν δεδομένα δηλαδή για να γίνει πρόβλεψη.

Πράγματι. Αυτό που συνέβη αυτό το καλοκαίρι στον Ολυμπιακό δεν είναι και το πλέον σύνηθες: μια καινούργια ομάδα, φτου κι από την αρχή. Σε ότι, λοιπόν, έχει να κάνει με τους καινούργιους που παίξανε το Σάββατο έχουμε και λέμε:

Ελαμπντελαουί, Αμπιντάλ, Μποτία, Μαζουάκου, Ντοσεβί, Κασάμι, Ντουρμάζ συν δύο δικά μας παιδιά, Διαμαντάκο και Μπουχαλάκη.

Ονόματα που παραπέμπουν σε Βαλασιέν, Μονακό και Παρί Σεν Ζερμέν. "Μα δεν τελειώσαμε" που λέει και ο δημοφιλής καλλιτέχνης, Αντώνης Ρέμος. Είναι και ο Παραγουανός Μπενίτεζ, είναι και ο Μήτρογλου που επέστρεψε, είναι κι ο Πουλίδο είναι κι ο Μιλιβόγεβιτς. Τις προάλλες είχα γράψει στη "Goal News" το αυτονόητο: "ότι αυτός ο Ολυμπιακός δεν έχει ταυτότητα. Δεν έχει (ακόμα) σημεία αναφοράς".

Σαφώς και δεν χάθηκε ο κόσμος, επειδή χάθηκαν δύο βαθμοί με το 1-1 στο Αγρίνιο. Σαφώς και δεν χάθηκε ο κόσμος, επειδή ο Ολυμπιακός είχε μέτρια αν όχι κακή απόδοση. Η σεζόν ακόμα καλά-καλά δεν έχει αρχίσει. Μπροστά υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα. Για να στρώσει, δηλαδή, να ρολάρει σαν ομάδα και να αρχίσει να παίζει ποδόσφαιρο. Κάτι που όπως φάνηκε το Σάββατο με τον Παναιτωλικό δεν είναι εύκολο, ακόμα και σ' αυτό το εύκολο πρωτάθλημα της Σούπερλιγκ.

Η νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε στον Ολυμπιακό δεν ήταν μόνο θέμα επιλογής, αλλά και συγκυριών. Αν σου γίνουν προτάσεις για Σάμαρη, Μανωλά, Χολέμπας σ' αυτά τα λεφτά δεν είναι δυνατόν να πεις όχι. Ταυτόχρονα χάνεις σε σχέση με τις βασικές περσινές επιλογές στην επίθεση, τον Κάμπελ που παίρνει πίσω η Άρσεναλ, ενώ τον Γενάρη είχε φύγει κι ο Βάις. Επομένως πας εκ των πραγμάτων στο φτου κι από την αρχή και στην τετράδα της άμυνας και στην τριπλέτα της επίθεσης, αλλά και στα χαφ.

Έχω ξαναγράψει επίσης ότι έναν ξένο ποδοσφαιριστή, όσο καλός κι αν είναι αυτός έχεις τη δυνατότητα, αν βάλεις το χέρι στην τσέπη να τον αντικαταστήσεις μ' έναν ξένο ίσης αξίας ή και μεγαλύτερης. Ο καλός Έλληνας, όμως, είναι αδύνατο να αντικατασταθεί με ίσης αξίας Έλληνα. Δεν γίνεται αυτό. Και δεν μπορεί να γίνει για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν υπάρχουν καλοί Έλληνες ποδοσφαιριστές, που να πάνε στον Ολυμπιακό και να φορέσουν αμέσως τη φανέλα του βασικού.

Ποιος Έλληνας φορ θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον Μήτρογλου; Ο Γκέκας που ξεκίναγε ο Σάντος βασικό στο Μουντιάλ; Ποιος χαφ να πάρει τη θέση του Σάμαρη; Ποιος στόπερ τη θέση του Μανωλά; Μόνο ο Παπασταθόπουλος που το κασέ του, όμως, είναι ιδιαίτερα ψηλό. Όπως κανένας Έλληνας δεν μπορούσε να πάρει τη θέση του Τοροσίδη και να δούμε τώρα αν θα καταφέρει να πάρει του Χολέμπας ο Γιαννούλης. Έλληνες παίκτες ο Ολυμπιακός έχει αρκετούς. Και στο ρόστερ και δανεικούς. Μπορούν να παίξουν όταν γεμίσει το ρόστερ βασικοί ο Διαμαντάκος ή ο Μπουχαλάκης; Ή είναι εύκολο να διεκδικήσουν θέση βασικού Κολοβός, Καραμάνος, Καραγκούνης, Παπάζογλου που έχουν δοθεί δανεικοί; Κάπως έτσι, λοιπόν, φτάνουμε στην ενδεκάδα του Αγρινίου.

Αν κάποιος πέταγε πριν δύο μήνες ονόματα σαν του Ελαμπντελαουί, Μπατία, Μαζουάκου, Ντοσεβί, Κασάμι και Ντουρμάζ σίγουρα για τον μέσο Έλληνα φίλαθλο θα επρόκειτο 100% για άγνωστες λέξεις. Αυτό είναι, όμως, σήμερα το ποδόσφαιρο.

Τι ψάρια θα πιάσει αυτός ο Ολυμπιακός; Το είπαμε στην αρχή: όποιος τολμήσει να κάνει πρόβλεψη είναι σαν να θέλει να φάει το ψωμί του Χορταρέα και του Πιτ Παπαδάκου. Κανείς δεν μπορεί να ξέρεις, ποιο θα είναι τελικά το ταβάνι αυτής της ομάδας. Αυτό που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι σε ότι έχει να κάνει με το Τσάμπιονς Λιγκ ο χρόνος είναι ιδιαίτερα πιεστικός: στις 16 του μήνα με την Ατλέτικο στο Καραϊσκάκης, την 1η Οκτωβρίου έξω με τη Μάλμε κλπ.

Στις επιμέρους λεπτομέρειες να πούμε ότι ο Μίτσελ έχει να λύσει θέματα: ο Μποτία που εμπιστεύεται ο Μίτσελ, δείχνει μέχρι τώρα εμφανείς αδυναμίες. Του φεύγουν οι παίκτες, τους κρατάει με τα χέρια και παίρνει κίτρινες. Για τη θέση του δεκαριού πίσω από τους επιθετικούς, εναλλακτική λύση μετά τον Τσόρι δεν υπάρχει. Κατά συνέπεια θα πρέπει να γίνει σωστή διαχείριση. Ερωτηματικά προκαλεί η επιμονή του Ισπανού να βγαίνει η μπάλα στα πλάγια, για να γίνει στη συνέχεια σέντρα. Τέλος θα πρέπει να περιμένουμε για να δούμε βασικό σχήμα της επίθεσης με Αφελάι-Μήτρογλου και κάποιον από τους Ντοσεβί, Ντουρμάζ, Μπενίτεζ με τον Έλληνα φορ να μην έχει κάνει προετοιμασία και να προέρχεται από την ταλαιπωρία του τραυματισμού του.

Ξαναλέμε ότι ακόμα είναι νωρίς. Πολύ νωρίς. Για να κριθούν οι μεταγραφικές επιλογές σε ατομικό επίπεδο και η δουλειά του Μίτσελ για να φτιάξει μια καινούρια ομάδα. Το κακό, όμως, στο ποδόσφαιρο είναι ότι πίστωση χρόνου δεν περισσεύει. Ο κόσμος είναι απαιτητικός, οι διοικήσεις θέλουν αποτελέσματα άμεσα. Το μόνο λοιπόν που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι ο Μίτσελ έχει πολλά ζόρια να τραβήξει. Όλα τα άλλα στο χορτάρι.

(Εντίθ Πιάφ και La vie en rose)