OPINIONS

Πόσο Βουγιούκας είσαι;

Πόσο Βουγιούκας είσαι;

Ο Κώστας Καίσαρης δεν βάζει στο ζύγι την εθνική ποδοσφαίρου και την εθνική μπάσκετ. Κάνει προσπάθεια να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Εθνική Μυκόνου κι Εθνική Ελλάδος. Κατά τον Ίαν Βουγιούκα. Έστω κι αν εκ των υστέρων αναγνώρισε ότι επρόκειτο περί λάθους. Έχουνε αυτό το κουσούρι οι Έλληνες. Να μπερδεύουν ανόμοια πράγματα. Να ανακαλύπτουν θέματα και ζητήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Και το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ-μπολ (όπως το αποκαλούσε ο Φαίδωνας Ματθαίου) ανήκουν στις αθλοπαιδιές. Μόνο σε μια χώρα σαν την Ελλάδα θα μπορούσαν να μπουν στο ζύγι. Μόνο κάποιοι τύποι σαν τους Έλληνες, θα μπορούσαν να ανοίξουν τέτοια συζήτηση. Να προβάλλεται το επιχείρημα ότι "μας έχουνε χαρίσει τόσες επιτυχίες".

ΟΚ. Το πόλο έχει χαρίσει πολλές περισσότερες επιτυχίες. Πόσοι πηγαίνουν στις πισίνες για να βλέπουν παιχνίδια πρωταθλήματος; Πολλά περισσότερα μετάλλια έχει κερδίσει η άρση βαρών. Έστω και με εισαγόμενους αθλητές. Έχει πάει κανείς πλην από τους φίλους και τους συγγενείς των αθλητών να παρακολουθήσει το πανελλήνιο πρωτάθλημα; Η Ισπανία είναι -μπορείς να πεις- ανάλογη περίπτωση. Ρεάλ και Μπαρτσελόνα τσακώνονται και στο μπάσκετ. Οι Εθνικές τους ομάδες έχουν πάρει χρυσά μετάλλια και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Δημοσιογράφοι, αθλητές κλπ κάθονται να τα μετράνε και να κάνουν συγκρίσεις;

Και μιας και το έφερε η κουβέντα, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ κάνουν πρωταθλητισμό σε ευρωπαϊκό επίπεδο και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Βάλε εσύ λεφτά, δουλειά και σωστή οργάνωση για να τις χτυπήσεις. Ποιος είναι ο βαθμός δυσκολίας μεταξύ ποδοσφαίρου και μπάσκετ για να κάνεις μια ομάδα σαν τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα; Ή ακόμα καλύτερα για να μπορείς να τις κερδίσεις; Η απάντηση είναι αυτονόητη και δεν υπάρχει καν βάση για θέμα συζήτησης. Ο βαθμός δυσκολίας έχει τόση σχέση, όσο η μέρα με τη νύχτα. Είναι προφανές ότι το ένα, δεν έχει σχέση με το άλλο. Από εκεί και πέρα η κάθε νίκη, η κάθε επιτυχία έχει την αξία της. Αν κάποιος θεωρεί ότι το χρυσό μετάλλιο στο σκουός στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι ίσης αξίας με το χρυσό μετάλλιο των εκατό μέτρων είναι μάταιος κόπος να επιχειρηματολογήσεις για να τον πείσεις περί του αντιθέτου.

Κανείς δεν λέει ότι για να πετύχεις στο μπάσκετ είναι εύκολο. Τίποτα δεν είναι εύκολο, ή δεδομένο στον Αθλητισμό. Πολύ περισσότερο να κάνεις πρωταθλητισμό σε πανευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο επίπεδο. Πρέπει να διαθέτεις ταλέντο. Πρέπει ταυτόχρονα να διαμορφώνεις τις σωστές συνθήκες και προϋποθέσεις. Αν μιλάμε σε συλλογικό επίπεδο, να κάνεις σωστές επιλογές (σε προπονητές και παίκτες) ώστε να αξιοποιείς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα λεφτά που διαθέτεις. Το έκανε ο Κόκκαλης στο φάιναλ-φορ της Ρώμης. Το έκαναν και με το παραπάνω οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι με τον Παναθηναϊκό. Δύο ευρωπαϊκά Κύπελλα μετράνε ήδη οι αδερφοί Αγγελόπουλοι. Αν δηλαδή Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος είχαν πάρει τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό θα χτύπαγαν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα;

Μιας όμως και μπήκαμε στην κουβεντούλα το μπάσκετ στην Ελλάδα έχει κάποιους παραπάνω πόντους από το ποδόσφαιρο. Έχει κατ' αρχήν πολύ καλύτερους προπονητές. Και δεν μιλάμε για την βιτρίνα της Α1 κι αυτούς που έχουν δουλέψει και δουλεύουν στο εξωτερικό (Γιαννάκης, Μπαρτζώκας, Κατσικάρης, Ιτούδης, Ζούρος, Πεδουλάκης και άλλοι). Λέμε για τους προπονητές στις μικρές κατηγορίες της ΕΣΚΑ και των λοιπών τοπικών πρωταθλημάτων. Ο ανταγωνισμός είναι πολύ υψηλός, αφού όλοι σχεδόν είναι "μορφωμένοι", δουλεύουν σωστά κι έχουν φιλοδοξίες. Το αντίστοιχο επίπεδο των προπονητών του ποδοσφαίρου είναι της πλάκας. Με τους περισσότερους να είναι εμπειρικοί και στη λογική του Άγγελου Αναστασιάδη, "πάμε παλικάρια".

Στο μπάσκετ υπάρχει η ισχύς του ενός ανδρός. Όποιος θυμηθεί ποιος ήταν ο προηγούμενος πριν τον Γιώργο Βασιλακόπουλο κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον. Έχω αποκαλέσει τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, Δον Κορλεόνε του μπάσκετ. Κι είναι. Έξυπνος, ικανός, πολύπειρος πλέον, ξέρει να κουμαντάρει το μαγαζί. Είναι αυτός που έχει δημιουργήσει τη Μασονία του μπάσκετ: ειδικότερα σε ότι έχει να κάνει με τους δημοσιογράφους του χώρου και με τους οποίους έχει δημιουργήσει μια αμφίδρομη και ιδιαίτερα ισχυρή σχέση, που αντέχει σε βάθος χρόνου. Η οποία στηρίζεται σε κοινά συμφέροντα: "όταν πηγαίνει καλά το μπάσκετ, όλοι κερδίζουμε. Άμεσα και έμμεσα. Και οι αθλητές. Και οι προπονητές και οι δημοσιογράφοι".

Δεν είναι μόνο ότι βγαίνει με ποσοστά Στάλιν στις εκλογές της Ομοσπονδίας, ο Βασιλακόπυολος. Είναι ότι δεν υπάρχει και αντιπολίτευση. Δεν είναι αλάθητος ο Βασιλακόπουλος. Κάθε άλλο. Και αλαζόνας είναι και κατά καιρούς έχει κάνει σοβαρά λάθη. Όπως με τον προηγούμενο Ομοσπονδιακό προπονητή. Αυτή την καρικατούρα, τον Ιταλό Τρινκέρι. Η φράση "ιδιωτικός στρατός" σχετικά με τους οργανωμένους ανήκει στον Γιώργο Βασιλακόπουλο. Αν μιλήσει για "δημοσιογραφικό στρατό" εδώ και τρεις δεκαετίες αυτός που διαθέτει ο Βασιλακόπουλος είναι μακράν ο καλύτερος. Στο ποδόσφαιρο αντίστοιχα μετά τον Βασίλη Γκαγκάτση, δεύτερο ικανό παράγοντα, δεν μπορείς να θυμηθείς.

Σχετικά με τους δημοσιογράφους του μπάσκετ να τους δώσουνε ένα πόντο σε σχέση με τους ποδοσφαιρικούς. Έχουν καλύτερη αθλητική, αλλά και γενικότερη παιδεία. Είναι μπορείς να πεις ένα επίπεδο πιο πάνω. Από τους ποδοσφαιρικούς, που ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, διαγωνίζονται ποιος θα είναι το καλύτερο πιστόλι του προέδρου της ομάδας που κάνουν ρεπορτάζ. Και με άκομψο τρόπο μάλιστα.

Η αντιδικία ποδοσφαίρου-μπάσκετ στο βαθμό που υπάρχει και κατά καιρούς εμφανίζεται είναι "δημιούργημα" των μπασκετικών δημοσιογράφων. Αυτοί άρχισαν να δείχνουν υπεροψία από το 1987 που ήρθε το χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο. Αυτοί με εύσχημο τρόπο άρχισαν να βάζουν τις δύο εθνικές ομάδες στο ζύγι. Κάπως έτσι η Εθνική μπάσκετ έγινε μόδα και βαφτίστηκε σαν η "επίσημη αγαπημένη". Αρκετά είναι τα στραπάτσα που έχει φάει η ομάδα του μπάσκετ. Γερές σφαλιάρες όπως στο ευρωπαϊκό της Ντιζόν το 1999 και στο ευρωπαϊκό στην Ατάλλεια το 2001. Όταν για δύο συνεχόμενες φορές δεν κατάφερε να περάσει στην τελική φάση κι έμεινε έξω από τους "16".

Όταν με τον Ζούρο αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 κι όταν πέρσι αποκλείστηκε από το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και τελικά με την wild card εξαγόρασε τη συμμετοχή της. Είναι κι αυτή μια παράμετρος που δείχνει το ειδικό βάρος του μπάσκετ. Αυτούς της FIFA μπορεί να τους πήγανε σηκωτούς με χειροπέδες, αλλά τέτοιο καραγκιοζιλίκι να πληρώνεις για να αγοράζεις τη συμμετοχή σου σε Μουντιάλ και ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να συμβεί ποτέ. Αυτοί τουλάχιστον έχουν τη διακριτικότητα να τα παίρνουν, μόνο κάτω από το τραπέζι. Όχι κι από πάνω.

Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε τα χαστούκια που έχει φάει το μπάσκετ και τα οποία είναι μέσα στο πρόγραμμα. Για αθλητισμό πρόκειται άλλωστε. Στο μπάσκετ, λοιπόν, δεν άνοιξε ποτέ μύτη. Ότι έγινε έχει περάσει στο ντούκου. Το ξεχνάμε και πάμε παρακάτω. Αυτό που μετράει είναι το κοινό συμφέρον για να κρατήσουμε το άθλημα ψηλά. Και κατά συνέπεια να το προστατεύσουμε. Στο ποδόσφαιρο αντίστοιχα και σήμερα από είκοσι και πλέον χρόνια, γίνονται αναφορές για το βατερλό της εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ του 1994, που πήγε στην Αμερική λες και επρόκειτο για πενταήμερη σχολική εκδρομή.

Το κοντράστ ειδικότερα αυτή την εποχή είναι έντονο. Την ώρα που η Εθνική ποδοσφαίρου καταρρέει και διασύρεται στο μπάσκετ υπάρχει μια συμπαθητική ομάδα, που δείχνει ότι μπορεί να φτάσει στην 4άδα. Άλλο το ένα, όμως, άλλο το άλλο. Αν πχ έχεις έναν Λεωνίδα Καβάκο στο βιολί πρέπει σώνει και καλά να απαξιώσεις τους πιανίστες, επειδή κανείς δεν έχει διεθνείς διακρίσεις; Η κριτική είναι όχι μόνο αυτονόητη, αλλά και επιβεβλημένη. Γράφω για μια ακόμα φορά ότι οι υπεύθυνοι για τη μετά-Μουντιάλ και Σάντος εποχή της Εθνικής ομάδας, πρέπει να δικαστούν για εσχάτη ποδοσφαιρική προδοσία. Σε σχέση με τους τόμους από δημοσιεύματα που έχουν γραφτεί για την ΕΠΟ, υπάρχουν έστω πέντε-δέκα λέξεις για την ΕΟΚ και τον Βασιλακόπουλο στο βάθος των τριάντα χρόνων που λέγαμε από μπασκετικό δημοσιογράφο; Ο ευρών αμειφθήσεται.

Και για να τελειώνουμε. Είτε σαν φίλαθλος, είτε σαν οπαδός, είτε σαν βαζιβουζούκος της εξέδρας, βλέποντας αυτές τις μέρες την εθνική του ποδοσφαίρου και την εθνική του μπάσκετ, έχεις το δικαίωμα να πεις, μια κουβέντα παραπάνω. Αν το φτάνεις σε εθνική Μυκόνου και Εθνική Ελλάδα είσαι Βουγιούκας. Κι επειδή είσαι ενήλικας η αναγνώριση του λάθους σε καμία περίπτωση δεν σε αθωώνει. Γράφω κατά καιρούς με αφορμή σχετικές δημοσιογραφικές υπερβολές ότι είναι ανεπίτρεπτο να αποδοκιμάζεις καλλιτέχνη και αθλητή. Τόσο μπορεί, τόσο αποδίδει. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι τους βαζιβουζούκους της δημοσιογραφίας και της εξέδρας, θα ερχόταν να προστεθεί ένας αθλητής.


(Στο τραγούδι της ημέρας Μπιτλς και Roll Over Beethoven.Στα ντραμς ο jimmy Nikol))

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ