Το πιο εύκολο πράμα είναι να παραμυθιαστείς. Μια γκόμενα, μια γυναίκα δηλαδή, που είναι πονηρή και καπάτσα να σε φέρει βόλτα σε σημείο που να μη βλέπεις μπροστά σου. Και το αντίθετο. Ένας άντρας που είναι καλός στο μπλα-μπλα να ψήσει μια γκόμενα σε βαθμό που να κόβει φλέβες για πάρτη του. Για να συμβούν όλα αυτά, βέβαια, πρέπει να θέλεις να παραμυθιαστείς. Να έχεις την προδιάθεση. Να θέλεις να ακούσεις αυτά που σου λένε. Και να θέλεις να τα πιστέψεις.

Το παραμύθι ευδοκιμεί και σε επαγγελματικό επίπεδο. Όχι μόνο σε προσωπικό. Ειδικότερο σε κλάδους που έχουν να κάνουν με την καλλιτεχνία. Έτσι ή αλλιώς ο κάθε τραγουδιστής πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος και η κάθε ηθοποιός η καλύτερη. Αν δεν έχεις το ψώνιο, άλλωστε, ότι θα είσαι η επόμενη Έλλη Λαμπέτη ή ο επόμενος Δημήτρης Χορν δεν ανεβαίνεις στο σανίδι.

Ένα τέτοιο επάγγελμα είναι και του προπονητή. Κι ο τελευταίος του κλάδου που δουλεύει στον ΑΟ Κατσικοχωρίου, στο Τοπικό της Αμαλιάδας, πιστεύει ότι κρύβει μέσα του έναν Μουρίνιο. Δεν του έχουν δοθεί, όμως, οι ευκαιρίες. Δεν έπαιξε Εθνική ομάδα σαν τον Νιόμπλια, για να τον πάρουν με τη μια στον Παναθηναϊκό ή δεν ήταν συμπαίκτης του Καζιάνη στον Αθηναϊκό για να τον σπρώξει στην εθνική Νέων, σαν τον Τζαλακώστα.

Που, όμως, υπάρχει αξιοκρατία στην Ελλάδα για να υπάρχει στο προπονητηλίκι; Εξ ορισμού, λοιπόν, όποιος πάει να κάνει τον προπονητή πιστεύει στον εαυτό του. Όχι ότι είναι καλός. Ότι είναι ο καλύτερος. Αν δεν είσαι εγωιστής, δεν πας να μπλέξεις μ' αυτή τη δουλειά. Κι αν μάλιστα αυτός ο εγωισμός είναι υπέρμετρος, φτάνουμε στα όρια του ψώνιου.

Φτάνοντας στο δια ταύτα δεν θα πω ότι είναι τέτοια περίπτωση ο Γιάννης Αναστασίου. Δείχνει, όμως, τεράστια δυσκολία να διαχειρισθεί τα προβλήματα της δουλειάς του. Την καθημερινότητα του προπονητή, που κάποιες φορές είναι πέρα από δύσκολη και σκληρή. Χάνεις, δηλαδή, μέσα στη Λεωφόρο από τον ΟΦΗ. Τι βγαίνεις να πεις μετά τον Νίκο Τζουάνη που χωρίς να το έχει πάρει χαμπάρι σου έρχεται με κόκκινο και στη λέει με τη μια "κόουτς, άλλη μια κακή εμφάνιση".

Αν το αντέχεις αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου και πας παρακάτω. Αν δεν το αντέχεις γίνεσαι άγριο θηρίο κι αρχίζεις να μιλάς μέσα στα νεύρα: "Δεν συμφωνώ. Ο ΟΦΗ ήταν αυτός που έπαιξε κακό ποδόσφαιρο, αλλά με δύο φάσεις μας έκανε δύο γκολ". Κι έμεινε μάλιστα ικανοποιημένος από ο γεγονός ότι η ομάδα του (με τον ΟΦΗ στη Λεωφόρο για να μην ξεχνιόμαστε!) είχε την κατοχή. Είναι προφανές ότι ο Γιάννης Αναστασίου δεν το αντέχει. Και σε μεγάλο βαθμό εθελοτυφλεί. Ότι αυτός πάντα τα κάνει όλα σωστά, ούτε στις μεταγραφές έγινε κάποιο λάθος, ούτε στη διαχείριση των παιχνιδιών. Έτσι όταν η ομάδα χάνει, πάντα κάποιοι άλλοι φταίνε.

Άλλες φορές ρίχνει την ευθύνη στους διαιτητές, τους οποίους χαρακτηρίζει "ελεύθερους σκοπευτές". Άλλες φορές (τις περισσότερες) ρίχνει τις ευθύνες στους ποδοσφαιριστές. "Κάναμε ατομικά λάθη", "δεν έχουμε ποδοσφαιριστές με προσωπικότητα να καθοδηγήσουν την ομάδα στα δύσκολα", "δεν έχουμε παίκτες με ατομική ποιότητα, που θα κάνουν τη διαφορά". H Καλλονή, δηλαδή, και ο ΟΦΗ με ποιους ποδοσφαιριστές κέρδισαν τον Παναθηναϊκό; Ή κέρδισαν μόνο και μόνο, επειδή έπαιξαν αντιποδόσφαιρο; Κι αν όλα αυτά τα πιστεύεις μια φορά, πες-πες τα πιστεύεις εκατό.

Δεν είναι μόνο, όμως, το εσωτερικό παραμύθιασμα. Ο κάθε επαγγελματίας, άλλωστε, οφείλει να πιστεύει στον εαυτό, αρκεί να μη χάνει το μέτρο.

Είναι και το εξωτερικό. Ευθύς εξ αρχής όταν έπιασε δουλειά στον Παναθηναϊκό ο Αναστασίου η αντιμετώπιση του από τον Τύπο ήταν σαν να τον θεωρούσαν προστατευόμενο είδος. Κάτι σαν τη χελώνα καρέτα-καρέτα. "Ο Έλληνας προπονητής με την ευρωπαϊκή νοοτροπία". "Αυτός που δουλεύει στις προπονήσεις". Λες κι οι άλλοι προπονητές το κωλοβαράνε ή καυλαντίζουν. (Κάτι σαν την τελειομανία του Νταλάρα, λες κι οι άλλοι τραγουδιστές αφήνουν την ορχήστρα να παίζει στο γάμο του Καραγκιόζη).

Όταν, βέβαια, οι Έλληνες δημοσιογράφοι είχαν φτάσει στο σημείο να κάνουν τον Ντέμη Νικολαΐδη Μπερλουσκόνι, θα κωλώσουν να κάνουν τον Αναστασίου Μουρίνιο; Πολύ πιο εύκολο. Ακόμα, λοιπόν, και στο 1-2 από τον ΟΦΗ όλα σωστά τα έκανε. " Έκανε όλα όσα μπορούσε να ετοιμάσει ένας προπονητής κι ένα σύνολο ποδοσφαιριστών που δουλεύουν με προσήλωση τις προπονήσεις". Εκεί πράγματι, μέχρι και ο Όμηρος σκίζει τα πτυχία του μπροστά στο μεγαλείο των αθλητικών συντακτών.

Να σημειώσουμε εδώ, ότι η δουλειά του Αναστασίου ανέβηκε επίπεδο. Μέχρι τώρα απλά δούλευε. Τώρα "δουλεύει με προσήλωση" όπως γράφουν. Το επόμενο στάδιο είναι ότι Αναστασίου και ποδοσφαιριστές θα δουλεύουνε με "ευλαβική προσήλωση".

Να αρχίσουμε, όμως, σιγά-σιγά να το μαζεύουμε. Στο ξεκίνημα της σεζόν στις 28 Ιουλίου είχα γράψει καθ υπερβολή ότι ο "Αναστασίου έπρεπε να έχει φύγει από τον Παναθηναϊκό". Γιατί αυτά που έγινε πέρυσι δεν ξαναγίνονται. Τρεις μήνες μετά όλα στον Παναθηναϊκό κρέμονται από μια κλωστή. Μέσα σε τέσσερις ημέρες από την Πέμπτη με την Αϊντχόβεν μέχρι την Κυριακή με τον Ολυμπιακό. Και έπεται εξίσου δύσκολη συνέχεια.

Για ποδόσφαιρο πρόκειται, όμως, κανείς δεν μπορεί να ξεγράψει κανέναν κι αυτό το απέδειξαν ο Γιάννης Αναστασίου και οι ποδοσφαιριστές του την περασμένη σεζόν. Αυτό που λέμε και σχολιάζουμε είνια το παραμύθιασμα. Αν δεν δεις τα λάθη σου, δεν τα διορθώνεις. Αν νομίζεις ότι είσαι τέλειος, δεν βελτιώνεσαι. Εξίσου μεγάλο κακό κάνουν στον Αναστασίου οι αβανταδόροι. Όταν ο ίδιος έχει την προδιάθεση ότι είναι αλάνθαστος με το να του δίνουν δικαιολογίες και να τον παραμυθιάζουν χειροτερεύουν την κατάσταση. Ζημία του κάνουν. Όχι καλό. Κανέναν προπονητή στον κόσμο, άλλωστε, δεν έσωσαν οι δημοσιογράφοι. Οι προπονητές διασώζονται και επιβιώνουν μόνο με τα αποτελέσματα.

(Τον χαρό τον αντάμωσαν. Λάιβ με τον μπαρμπα-Γιάννη τον Παπαϊωάννου φτιαγμένο και πιάτα να σπάνε αβέρτα)