Δευτέρα απόγευμα, ο Ραφίκ Τζιμπούρ, ήταν αραχτός στο διάμερισμά του στη Λευκωσία. Είχε φτιάξει ένα ελαφρύ ναργιλέ και σερφάριζε στο ιντερνετ. Ξαφνικά, βλέπει μια είδηση και του φεύγει το κλαπέτο. Αρπάζει το τηλέφωνο, χωρίς δεύτερη σκέψη και παίρνει τον κολλητό του, τον Αμπντούν...

- Ελα ρε μαλάκα Τζαμέλ; Τι κάνεις;

- Μια χαρά αδερφέ. Τι καιρό κάνει εκεί στην Κύπρο, γιατί εδώ στο Νότιγχαμ μας έχει γ@#σει η βροχή και η υγρασία.

- Άστα, γιατί είναι επείγον. Εσύ που έχεις άκρες και ξέρεις τον καλό κόσμο στην πατρίδα, θέλω να μου βρεις το τηλέφωνο του Πρωθυπουργού.

- Σοβαρά μιλάς ρε; Να το κάνεις τι;

- Ακούς ρε τι σου λέω; Βρες το και γρήγορα, μάλιστα.

Πράγματι, μετά από δέκα λεπτά ο Τζιμπούρ είχε το τηλέφωνο του Πρωθυπουργού της Αλγερίας. Σχημάτισε τον αριθμό και μόλις ακούστηκε "αλό" από την άλλη άκρη της γραμμής άρχισε να μιλάει:

- Ραφίκ Τζιμπούρ, ποδοσφαιριστής της Εθνικής Αλγερίας. Θα ήθελα να μιλήσω στον αξιότιμο κύριο Αμπντελμαλέρκ Σελάλ, για ένα ιδιαίτερα σοβαρό ζήτημα.

Αφού περίμενε για κάποια δευτερόλεπτα, βγήκε στο τηλέφωνο ο Πρωθυπουργός. Όχι σαν την Ελλάδα, που ακόμα περιμένει ο Αλέφαντος να βγει στο τηλέφωνο ο Δούρος. Ο Τζιμπούρ ήταν σύντομος και περιεκτικός.

" Εξοχότατε Σελάλ Αμπντελμαλέκ, η πατρίς σας ευγνωμονεί. Η Αλγερία έγινε Ευρώπη. Η Αλγερία έδειξε πρώτη τον δρόμο στους Ευρωπαίους. Θυμάσαι, πρωθυπουργέ μου, το καλοκαίρι σε ένα παιχνίδι για το πρωτάθλημα της Α Εθνικής στην Αλγερία, που είχαμε ένα θλιβερό συμβάν. Ένας χούλιγκαν είχε κρύψει πέτρες κάτω από την κελεμπία, πέταξε μια και άφησε στον τόπο έναν ποδοσφαιριστή και μάλιστα της δικής του ομάδας. Τότε πάρθηκε η απόφαση για αναστολή του πρωταθλήματος. Σήμερα η Ελλάδα, ήρθε να μιμηθεί αυτό που έκανε η Αλγερία. Η Ευρώπη ήρθε να ακολουθήσει τον δρόμο που χάραξε η Αφρική. Με αφορμή τον θάνατο ενός φιλάθλου από ξυλοδαρμό αποφάσισαν την αναβολή όλων των αθλητικών εκδηλώσεων στα ομαδικά σπορ το σαββατοκύριακο. Εξοχότατε Σελάλ Αμπελμαλέκ, είσαι εκατό χρόνια μπροστά. Ζήτω η Αλγερία. Ο Αλλάχ να σε έχει καλά".

Πράγματι. Τέτοιες συμπεριφορές και πρωτοβουλίες παραπέμπουν σε τριτοκοσμικές χώρες. Που σε ό,τι έχει να κάνει μάλιστα με το θεσμικό πλαίσιο του ποδοσφαίρου είναι πιο μπροστά από την Ελλάδα. Στην Αλγερία, η ποδοσφαιρική ομοσπονδία είχε την αρμοδιότητα της αναβολής κι αυτή πήρε την σχετική απόφαση.

Στην Ελλάδα, επειδή ο υφυπουργός αθλητισμού, δεν έχει δουλειά να κάνει, αποφασίζει αν θα παίξουν μπάλα ή όχι το σαββατοκύριακο, ή όχι. Να τα βάλουμε, λοιπόν, ένα προς ένα στη ζυγαριά.

Δεν είναι α πριόρι, άστοχη ή υποκριτική μια τέτοια απόφαση. Έχει αναβληθεί ολόκληρη αγωνιστική στην Ιταλία, όχι όμως εκ των υστέρων σαν μνημόσυνο. Το πρωί, σε επεισόδια, υπάρχει νεκρός και αμέσως βγαίνει απόφαση για αναβολή όλων των αγώνων του διημέρου.

Ναι, όταν χάνει τη ζωή του ένας άνθρωπος, δεν είναι δυνατόν ύστερα από λίγες ώρες να παιχθεί ποδόσφαιρο. Κι όχι μόνο, επειδή η κατάσταση στον συγκεκριμένο γήπεδο είναι τεταμένη. Σε κάθε περίπτωση, η ανθρώπινη ζωή έχει την ίδια αξία.

Ποιο είναι το ζητούμενο, όμως, μιας τέτοιας απόφασης; Ποια η σκοπιμότητα; Ποιο θα είναι το κέρδος; Θα συνετιστούν τα "ρεμάλια" των γηπέδων, επειδή αυτό το σαββατοκύριακο θα έχουν ρεπό; Την επόμενη φορά που θα πάνε στο γήπεδο θα είναι κυρίες; Ούτε με ευχολόγια, ούτε με αφορισμούς χτυπιέται η βία, ούτε με σπασμωδικές και ευκαιριακές πρωτοβουλίες.

Ο Γ. Ανδριανός κέρδισε, πράγματι, κάποια λεπτά δημοσιότητας. Η συζήτηση που θα γίνει επί του θέματος, όμως, θα γίνει από "κανονικούς" φιλάθλους και μόνο. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι οι "κανονικοί" που έχουν απομείνει να πηγαίνουν στο γήπεδο. Το πρόβλημα έχει να κάνει, κατ' αρχήν, με τις εγκληματικές οργανώσεις, που κρύβονται κάτω από τον μανδύα των συνδέσμων.

Το πρόβλημα έχει να κάνει με την παιδεία και την αγωγή των νεοελλήνων. Γενιές χούλιγκαν βλέπουν τα τελευταία χρόνια τους υφυπουργούς αθλητισμού να έρχονται και να παρέρχονται. Γενιές κουτσαβάκηδων πάνε στο γήπεδο να δείξουν τη μαγκιά και το νταηλίκι τους.

Δεν είναι δουλειά της Πολιτείας να κάνει τελετές. Δουλειά του κράτους είναι να προλαμβάνει. Φόρο τιμής στους νεκρούς αποδίδουν οι φίλοι. Όχι οι πολιτικοί. Κηδείες και "μνημόσυνα" κάνουν οι συγγενείς. Δεν κάνουν οι υπουργοί.

(Όταν η Έντιθ Πιαφ τραγούδησε Μίκη Θεοδωράκη: Όμορφη Πόλη)