"Έπρεπε να είχε φύγει", έγραφα για τον Αναστασίου, μεταξύ αστείου και σοβαρού στο αμέσως προηγούμενο ποστ. Σήμερα, επανέρχομαι στον Παναθηναϊκό και λέω, μετά λόγους γνώσεως: "Όλοι είναι ευτυχισμένοι". Απαξάπαντες. Κι αυτό δεν είναι πλάκα.

Κι όταν λέμε όλοι, μιλάμε μέχρι και γι' αυτούς που έχουν φύγει. Και για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Πολύ περισσότερο ευτυχισμένοι είναι αυτοί που υπάρχουν στον Παναθηναϊκό: Ο κόσμος, η ομάδα, ποδοσφαιριστές-τεχνικό επιτελείο, διοίκηση. Και μη νομίζει κανείς ότι αυτό, ειδικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι εύκολο. Ας ρίξει μια ματιά δεξιά κι αριστερά. Ας θυμηθεί τι γινόταν τα προηγούμενα χρόνια στον Παναθηναϊκό. Σε αγώνες στίβου, στα Βενιζέλεια στην Κρήτη, οι οργανωμένοι σήκωναν πανό κατά της οικογένειας Βαρδινογιάννη.

Σε φιλικά παιχνίδια στην προετοιμασία στο εξωτερικό. Στα μπαλκόνια και στις ταράτσες πίσω από τη Θύρα 13 στη Λεωφόρο. Ο εμφύλιος αυτός είχε ταλαιπωρήσει τον Παναθηναϊκό, και πολύ μάλιστα. Αποδοκιμασίες και επεισόδια στις εξέδρες του ΟΑΚΑ. Ποδοσφαιριστές, όπως ο Λουκάς Βύντρα, να στοχοποιούνται επειδή ήταν επιλογές του Τζίγγερ. Ακόμα κι επί πολυμετοχικότητας, αυτό το σαράκι έτρωγε τις σάρκες του Παναθηναϊκού. Πολύ περισσότερο στη συνέχεια, όταν τελείωσαν τα λεφτά.

Οι μάχες, και στο ποδόσφαιρο, τελειώνουν όταν υπάρξει νικητής. Στον Παναθηναϊκό, ο Γ. Βαρδινογιάννης αναγνώρισε την ήττα του και αποχώρησε. Ο ίδιος αυτές τις μέρες, μιλώντας με συνεργάτη του, έλεγε χαρακτηριστικά: " Σκέψου να ήμασταν στον Παναθηναϊκό. Τι καλοκαίρι να κάνεις με τις μεταγραφές; Ο ένας ποδοσφαιριστής δεν έρχεται, ο άλλος ζητάει πολλά. Ούτε να φάμε δεν προλαβαίναμε. Τώρα έχουν ησυχάσει".

Κι έτσι είναι, όταν πρόκειται για παράγοντα που "δεν έχει φάει την ένεση", κατά την έκφραση της ποδοσφαιρικής αργκό. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ποτέ δεν είχε αγαπήσει αυτό που έκανε στον Παναθηναϊκό. Δεν την έβρισκε με αυτήν την καθημερινή διαδικασία. Βάρος του ήταν. Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των παραγόντων που ζουν γι' αυτές τις στιγμές. Ο Δ. Μελισσανίδης μπορεί να έχει χίλια πράγματα στο κεφάλι του, αλλά βρίσκει χρόνο, όχι μόνο να ασχοληθεί με την ΑΕΚ, αλλά να μιλήσει σήμερα με τον Μπαρμπόζα, χθες με τον Πλατέλλα και αύριο με κάποιον άλλο ποδοσφαιριστή. Να πάρει ο ίδιος απάνω του διάφορες εκκρεμότητες και να τις τακτοποιήσει. Να σηκώσει το τηλέφωνο για να λύσει προβλήματα. Κι αυτή ακριβώς είναι η γοητεία που ασκεί το ποδόσφαιρο στον παράγοντα: Της επιβεβαίωσης. Επιχειρηματίες πετυχημένοι 100%, απολαμβάνουν πολύ περισσότερο μια ποδοσφαιρική επιτυχία, από ένα ντιλ εκατομμυρίων. Μια μεταγραφή που θα πληρώσουν μάλιστα από την τσέπη τους.

Ξεφύγαμε όμως. Το θέμα μας δεν είναι το χθες στον Παναθηναϊκό, που μάλιστα στη σεζόν 2012-13 ήταν τραυματικό, αλλά το σήμερα. Σήμερα, ειδικότερα μετά την περσινή σεζόν, όλοι χαμογελάνε. Ο κόσμος έχει αγαπήσει ακόμα περισσότερο την ομάδα και τους ποδοσφαιριστές. Δεν είναι κακό άλλωστε να αποδέχεσαι ότι ο μεγάλος αντίπαλος σ' αυτή τη χρονική συγκυρία είναι ανώτερος και δεν μπορείς να τον χτυπήσεις. ότι δεν μπορείς να πάρεις το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό. Οξύμωρο για μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό να μην διεκδικεί το πρωτάθλημα, αλλά συμβαίνουν κι αυτά. Το αποδέχεσαι και προχωράς. Κι επειδή το ποδόσφαιρο είναι γενναιόδωρο, όταν οι επιλογές σου είναι σωστές, σε αποζημιώνει με το 3-0 στο "Καραϊσκάκης" και με το 4-1 στον τελικό του Κυπέλλου.

Στον Παναθηναϊκό αγαπάνε αυτό που έχουν και το απολαμβάνουν. Ο Αλαφούζος, που έφαγε πολλές σφαλιάρες στην αρχή, εισπράττει πλέον τις επιτυχίες και την εικόνα της ομάδας. Κι έξω από το γήπεδο παλεύει στα ίσα για το καλύτερο δυνατό για την ομάδα του. Δεν είναι ο Ντέμης Νικολαΐδης, ο Αλαφούζος, για να εμπνεύσει τον κόσμο. Ούτε βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Στηρίχθηκε στους οργανωμένους και τους στήριξε, αλλά σιγά-σιγά έπεισε γενικότερα τον κόσμο του Παναθηναϊκού για την προσπάθειά του. Κι οργανωμένοι πάνε πλέον στο γήπεδο για να χαρούν την ομάδα και το παιχνίδι και όχι να μπινελικιάσουν τον Βαρδινογιάννη,

Όλα αυτά μετά το ματς στη Λιέγη, όπου ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι πατάει καλά. Με βάση την ποιότητα των ποδοσφαιριστών, ο Αναστασίου καταφέρνει να τους παίρνει το μάξιμουμ. Καλύτερα αυτή η ομάδα δεν μπορεί να παίξει. Δεν είμαι απ' αυτούς που ύστερα από κάθε εκτός έδρας 0-0, λένε και γράφουν "η Σταντάρ δεν γλυτώνει στη Λεωφόρο". Ούτε καν οι οπαδοί δεν σκέφτονται πλέον έτσι. Μπορούμε να πούμε ωστόσο, ότι ο Παναθηναϊκός έχει πλέον τον πρώτο λόγο. Ένας Παναθηναϊκός, που δεν πήρε βοήθεια από έστω και μία μεταγραφή, ενώ έχει χάσει τον Αμπέντ.

Σε άλλες συνθήκες, οι οργανωμένοι θα φώναζαν ότι η ομάδα πάει να παίξει στην Ευρώπη χωρίς να έχει ενισχυθεί. Ακόμα κι αν στραβώσει η ρεβάνς της Τετάρτης, αυτός ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να εκτροχιασθεί. Η ζημιά θα είναι οικονομική και μόνο, αν η ομάδα μείνει τελικά έξω από τους ομίλους του Γιουρόπα. Να μην ξεχνάμε ωστόσο, τι μπούφλες έχει φάει ο Παναθηναϊκός σε ευρωπαϊκά παιχνίδια τέτοια εποχή με πολύ καλύτερο υλικό. Από την Οντένσε, την Μπακάμπι και λοιπούς.

Συμπέρασμα: Στον Παναθηναϊκό, το νερό έχει μπει στο αυλάκι για τα καλά. Η προίκα από την περσινή σεζόν είναι μεγάλη. Και το πλέον σημαντικό: Όλοι περνάνε καλά.

(Rita Hayworth - Amado Mio)