Τελικά ποιο είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος; Δεν λέμε για το 61% στο "όχι". Όταν μιλάμε για αποτελέσματα, λέμε για συνέπειες. Ποια ήταν η επιρροή αυτού του πανηγυρικού "όχι" στις εξελίξεις; Υπάρχει απάντηση σ' αυτό το ερώτημα; Τρόμαξε, δηλαδή, η Μέρκελ; Σκιάχτηκε ο Σόιμπλε; Έγινε καλύτερη η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας; Η δική μου τοποθέτηση δεν έχει καμιά απολύτως διαφορά μ' αυτή που είχα εκφράσει πριν ανοίξουν οι κάλπες στο "μαζί το ψηφίσαμε".

Ότι επρόκειτο για μια τρύπα στο νερό. Η μοναδική συνέπεια του δημοψηφίσματος είχε να κάνει με τις τράπεζες. Που εδώ και δύο εβδομάδες γιορτάζουν. Κάθε μέρα έχουν αργία. Κάθε μέρα είναι Σαββατοκύριακο. Έλαβε κανείς υπόψη του στην Ευρώπη το "όχι"; Έχασε τίποτα ο Σόιμπλε; Έχασε τίποτα η Μέρκελ; Μόνο ο Αντώνης Σαμαράς έχασε: έχασε την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας. Έφυγε μια ώρα αρχύτερα. Καθαρά εσωτερικό πολιτικό θέμα ήταν το δημοψήφισμα. Καμιά σχέση με το πρόβλημα. Και την Ευρώπη.

Για ένα και μόνο λόγο έγινε το δημοψήφισμα: για να ενισχυθεί ο Τσίπρας και να αποδυναμωθούν τα πολιτικά πτώματα που έχει απέναντι του. Και πράγματι θριάμβευσε. Και λίγη ήταν η διαφορά του 61% με το 39%. Μπορεί το λουκέτο στις τράπεζες να είναι ζημιά δις ευρώ και σε μεγάλο βάθος χρόνο, μάλιστα, αλλά δεν τρέχει κάστανο. Και με τα πολλά στη φυλακή και με τα λίγα μέσα. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που λένε και ξαναλένε στην ΕΡΤ. Στην ηλεκτρονική έκδοση της Πράβντα: "Με τις τράπεζες κλειστές η δημοτικότητα του Τσίπρα εκτινάχθηκε στα ύψη". Όσο πλησίαζε το Σαββατοκύριακο, βέβαια, τόσο κάποιοι έβλεπαν το φως το αληθινό:

"Ή μια βαριά συμφωνία ή έξοδος από το ευρώ".

Στην πορεία μάλιστα έγινε ακόμα χειρότερο. Και χωρίς μάλιστα να γίνει δημοψήφισμα. Σχόλασε το "ναι" ή "όχι" και μπήκε το επόμενο δίλημμα:

"Μνημόνιο ή χρεωκοπία".

Και κέρδισε το μνημόνιο εκατό-μηδέν. Επί της ουσίας, λοιπόν, το δημοψήφισμα ήταν μια τρύπα στο νερό. Όση αξία έχει για την ελληνική κυβέρνηση ένα ψήφισμα του συλλόγου Καλύμνιων σφουγγαράδων, τόση αξία είχε για την Ευρώπη το ελληνικό δημοψήφισμα. Όσο μετράει ένα ψήφισμα του Συλλόγου Ηπειρωτών Πεταλωτών Αλόγων. Στα παπάρια τους των Ευρωπαίων. Τζάμπα πήγανε τα Μπέλα Τσάο και τα Καλαματιανά την Κυριακή το βράδυ στο Σύνταγμα.

Τι θα είχε αλλάξει δηλαδή αν είχε βγει το "ναι"; Πάλι το ίδιο θα ήταν το τελικό δίλημμα. Ή μνημόνιο ή χρεωκοπία. Πάλι ο Τσίπρας θα ήταν χαρούμενος. Πάλι θα είχε το ίδιο χαμόγελο και την ίδια αποφασιστικότητα. Η μοναδική διαφορά ξαναλέμε έχει να κάνει με τις τράπεζες. Το μοναδικό θέμα για το οποίο δεν γίνεται συζήτηση στην ΕΡΤ. Ποιες είναι οι συνέπειες, άμεσες και μακροπρόθεσμες; Ποιος θα πάει για τα επόμενα δέκα χρόνια να κάνει κατάθεση έστω και τρία χιλιάρικα ευρώ σε ελληνική τράπεζα; Πόσος χρόνος θα χρειαστεί να σηκώσει κεφάλι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα; Κι η ζημιά δεν αφορά μόνο τις τράπεζες. Η ζημιά αφορά την ελληνική οικονομία στο σύνολο της. Η ζημιά των τραπεζών άλλωστε το κράτος θα την ξαναπληρώσει. Δηλαδή ο φορολογούμενος.

Και εν πάση περιπτώσει ποιο θέμα στην ιστορία της ανθρωπότητας λύθηκε με διαπραγμάτευση; Ποιος λαός κέρδισε την ελευθερία του με διαπραγμάτευση; Ποιος κέρδισε την εθνική ανεξαρτησία του με διαπραγμάτευση; Ποιος ξεχρέωσε με τη διαπραγμάτευση; Στη διαπραγμάτευση ο νικητής είναι πάντα γνωστός εκ των προτέρων. Είναι ο δυνατός. Κι ο χαμένος είναι πάντα ο αδύνατος. Στο πόλεμο γίνεται να κερδίσει ο αδύνατος τον δυνατό. Έχει γίνει. Και όχι στα παραμύθια με το Δαυίδ και το Γολιάθ. Έχει γίνει στο Βιετνάμ. Όταν ο Χο Τσι Μινχ κέρδισε την Αμερική. Στη διαπραγμάτευδση αυτό δεν μπορεί να γίνει ποτέ.

Το να λέμε καμιά μαλακία μεταξύ μας για να περνάει η ώρα, καλό είναι αλλά δεν έχει κανένα αποτελέσματα. Όπως τα σλόγκαν που ακούγονται στην ΕΡΤ: ότι η "ισχυρή εντολή του 61% είναι όπλο στα χέρια της Κυβέρνησης. Νεροπίστολο ήτανε, όπως αυτό που κουβαλάει ο Κομπότης.

Κι ότι "απέτυχε το σχέδιο της Γερμανίας και των εγχώριων συνεργατών της για ανατροπή της Κυβέρνησης". Λες και έκαναν το δημοψήφισμα η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Κι όταν στην πλατεία Συντάγματος πανηγύριζαν για το "όχι" στην Ευρώπη, μιλάγανε για ανθρωπιστική βοήθεια . Θεωρώντας την Ελλάδα κάτι σαν Σομαλία και Ρουάντα. Σαν Ταϋλάνδη μετά το τσουνάμι. Λίγο ακόμα και θα μιλάγανε για αποστολή κυανόκρανων. Δεν είναι τηλεοπτικό παράθυρο στις εκπομπές του Αυτιά το Γιούρογκρουπ και η Σύνοδος Κορυφής. Να βγαίνει να λέει η Ραχήλ Μακρή ότι "η Τρόικα εσωτερικού, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι, πρέπει να δικασθεί για εσχάτη προδοσία".

Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Το ότι Βενιζέλοι και Αδώνηδες Γεωργιάδηδες προκαλούν αηδία δεν σημαίνει ότι πέφτεις με κλειστά τα μάτια στον έρωτα του Γιάνη Βαρουφάκη. Με τη μηχανή, το κράνος και το σακίδιο. Από την πολιτική της υποτέλειας στην πολιτική της σαχλαμάρας. Δεν είναι ντε και καλά υποχρεωτικό να διαλέξεις το ένα από τα δύο. Να επιλέξεις σώνει και καλά μεταξύ της Σοφίας Βούλτεψη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Μεταξύ του Γιακουμάτου και του Βαρεμένου. Έχεις το δικαίωμ,α και πολιτικά και αισθητικά να τους απορρίψεις και τους δύο. Να μην γουστάρεις ούτε τον έναν, ούτε τον άλλον.

Κι ο Καίσαρης δεν τα λέει αυτά τώρα που οι καμπανιέρος του Σύριζα βάλανε την ουρά κάτω από τα σκέλια. Τα έλεγε από πριν. Και για να τα λέμε όλα, δεν φταίει ο Τσίπρας. Αυτός που φταίει είναι ο ελληνικός λαός. Αυτά τα χαϊβάνια που ψάχνουνε κάθε φορά για σωτήρες. Αν η πουτάνα πάει και τα δίνει από μόνης της στον νταβατζή, φταίει αυτός που τα παίρνει; Αν υποθέσουμε ότι ο Τσίπρας έφερνε αυτή τη συμφωνία τον Φεβρουάριο; Ούτε οι Τράπεζες θα είχανε κλείσει, ούτε κάπιταλ κοντρόλ θα είχε γίνει, ούτε ένα σωρό δις θα είχανε βγει έξω. Ούτε θα υπήρχε έξι μήνες αστάθεια. Θα τον παίρνανε, όμως, με τις πέτρες. Κι επειδή το ήξερε, δεν έκανε τίποτα. Και το είχε ρίξει μαζί με τον Βαρουφάκη στη δημιουργική ασάφεια. Τώρα που τα διάλυσε όλα και θα υπογράψει μια ιδιαίτερα σκληρή συμφωνία, ο λαός πανηγυρίζει. Τα χαϊβάνια που λέγαμε ακόμα πανηγυρίζουν. Επειδή έχουν ακόμα την εντύπωση ότι κέρδισε το "όχι". Για να αποδειχθεί για μια φορά το αυτονόητο που ισχύει στην ελληνική πολιτική σκηνή, από τότε που βγήκαν οι λάσπες: όσο πιο ψεύτης και απατεώνας είσαι σαν ηγέτης και βάζεις την πάρτη σου πάνω από την πατρίδα τόσο περισσότερο βγαίνεις κερδισμένος.

Παραμύθι θέλει ο λαός. Δούλεμα. Κι οι πολιτικοί αυτό το ξέρουνε καλύτερα από τον καθένα Η δουλειά τους είναι αυτή. Ποιος να βγει να διαμαρτυρηθεί τώρα; Όλοι είναι ευχαριστημένοι. Όλοι κερδίσανε. Και αυτοί που ψηφίσανε "όχι" και αυτοί που ψηφίσανε "ναι". Υπογράφεται το μνημόνιο, όλοι είναι ευχαριστημένοι που δεν έγινε Γκρέξιτ κι αποφεύχθηκε η χρεωκοπία κι όλα καλά. Κερδίσανε, βέβαια, στα ψέμματα. Επί της ουσίας όλοι είναι χαμένοι. Και το 61% του "όχι" και το 39% του "ναι". Όλοι μαζί σε ποσοστό 100% θα πληρώσουνε τη λέζα. Να μην ξεχνάμε κι ότι από τον άλλο μήνα αρχίζουνε τα μπάνια του λαού. Ποιος να βρει όρεξη για να κάνει φασαρία; Ποιος να φωνάξει και ποιος να διαμαρτυρηθεί; Ποιος να κάνει απεργία; Για να κάνεις απεργία, άλλωστε, πρέπει να έχεις δουλειά.

(Στο τραγούδι της ημέρας ο Ρόμπερτ Τζόνσον και Rambling on my mind)