Πάντα είχα αυτή την απορία. Πως γίνεται οι Έλληνες να είναι τόσο θρησκευόμενοι, αλλά ταυτόχρονα οι πλέον βλάσφημοι του πλανήτη; Μήπως τελικά πρόκειται περί υποκριτών; Δεν νομίζω δηλαδή ότι υπάρχει άλλος λαός που να βλαστημάει τόσο εύκολα. Να παίζει ο άλλος τάβλι τις λεμονάδες, κι επειδή έφερε έξι-πέντε που δεν έχει να το παίξει να βρίζει "τον χριστό σου"

Να είναι στο γήπεδο κι όταν ο λάιντσμαν τολμήσει να σηκώσει τη σημαία, και να βγάλει την επίθεση της ομάδας του οφ-σάιντ, να σηκωθεί όρθιος και να αρχίσει να βρίζει: "την Παναγία σου". Πως γίνεται ένας τόσο θεοσεβούμενος λαός, να έχει τόσο εύκολα τα μπινελίκια απέναντι στα ιερά θρησκευτικά σύμβολα; Από τη μία να κάνει το σταυρό του και να παρακαλάει κι από την άλλη να τους γ@#ει τα πρέκια;

Δεν κολλάνε αυτά τα δυο μαζί. Σε ότι έχει να κάνει με τη θρησκεία, όλοι σχεδόν οι Έλληνες είναι τύπος και υπογραμμός. Στη θεωρία. Όλοι οι πολιτικοί, έχουν στον τοίχο του γραφείου τους εικόνες. Και φροντίζουν μάλιστα σε κάθε τηλεοπτική τους εμφάνιση, το πλάνο να περιέχει και μία τουλάχιστον εικόνα. Ο Τάκης Μπαλτάκος σαν κάργα θεοσεβούμενος είχε καμιά δεκαριά εικόνες στο γραφείο του στη Βουλή.

Για να έχουν τα νταραβέρια του με τον Κασιδιάρη και τους άλλους της Χρυσής Αυγής, θρησκευτική υπόσταση. Ο Μπαλτάκος κατά δήλωση του κατασκόπευε (δηλαδή ρουφιάνευε) τον Κασιδιάρη, αλλά ο Κασιδιάρης, πιο πονηρός τον βιντεοσκοπούσε. Και όλα αυτά κάτω από το αυστηρό βλέμμα των καρφωμένων στον τοίχο Αγίων.

Γεμάτες από εικόνες είναι και τα γραφεία όλων των επιχειρηματιών. Μπορεί να κλέβουμε το κράτος και την εφορία, μπορεί να κάνουμε λαθρεμπόριο, αλλά πάνω απ όλα είμαστε Χριστιανοί. Σ αυτό ταιριάζουν απόλυτα με τους πολιτικούς. Που για να κάνουν τη βρωμοδουλειά τους, ορκίζονται στον Θεό. Μέχρι κι ο διοικητικής της τράπεζας της Ελλάδος, που σαν Νο1 τραπεζίτης της χώρας έχει ένα Θεό μόνο, το χρήμα, επί της ανάληψη των καθηκόντων του, ορκίζεται.

Μιλάμε για την απόλυτη υποκρισία. Σε μία χώρα που το αποκαλούμενο "άγιο φως" έρχεται κάθε χρόνο από τα Ιεροσόλυμα με τιμές αρχηγού Κράτους. Με κρατικά αεροπλάνα επίσης περιφέρει την Άγια Ζώνη, ο επιχειρηματίας-καλόγερος, Εφραίμ. Μιλάμε για μία χώρα που στον 21ο αιώνα βασιλεύει η θρησκοληψία. Το να κάνει ένας ποδοσφαιριστής το σταυρό του πριν μπει στο γήπεδο, το καταλαβαίνεις. Ανθρώπινο είναι φοβάται μην τραυματιστεί. Το να κάνει όμως όλη η ομάδα Αγιασμό; Μιλάμε μέχρι και για ομάδες του μπάσκετ. Με τους μισούς παίκτες να είναι μαύροι Αμερικανοί, που βλέποντας τον παπά με την αγιαστούρα είναι έτοιμοι να το βάλουνε στα πόδια.

Και σε τελική ανάλυση τι δουλειά έχει ο Θεός με το ποια ομάδα θα πάρει το πρωτάθλημα και ποια θα πέσει στη παρακάτω κατηγορία; Τι δουλειά έχουν οι Μητροπολίτες να μπερδεύονται στις εκλογές; Οι θεοσεβούμενες κυρίες το προηγούμενο βράδυ κερατώνουνε τους άντρες τους και την άλλη μέρα το πρωί πάνε στην εκκλησία και σταυροκοπούνται.

Θα πει κάποιος δεν είναι όλοι έτσι. Δεν είναι όλοι υποκριτές. Υπάρχει και ο απλός κόσμος που πιστεύει χωρίς ιδιοτέλεια. Πράγματι. Πόσοι είναι αυτοί όμως; Και ποιοι είναι αυτοί, όταν τα πρότυπα θρησκευτικής πίστης που προβάλλονται είναι σαν τον Νομάρχη τον Παναγιώτη Ψωμιάδη και τον Καρατζαφέρη του ΛΑΟΣ. Κι εδώ είναι που θα επανέλθω σ αυτό που είχαμε πει στην αρχή. Έχω φίλους που έχουνε ζήσει για πολλά χρόνια στην Γερμανία. Άλλους στο Λονδίνο. Άλλους στο Παρίσι. Ρώτησα αν σ' αυτές τις χώρες υπάρχει το φαινόμενο να βρίζουν τα Θεία. Η απάντηση που πήρα ήταν καρμπόν: "Ούτε κατά διάνοια". Στην Ισπανία κάποια ψιλά μπινελίκια τα ρίχνουνε.

Οι Ιταλοί σε αυτόν τον τομέα είναι ούνα φάτσα, ούνα ράτσα. Το θρησκευτικό μπινελίκι το έχουνε στο στόμα: " μανιάτζα λα Μαντόνα". Με τους Έλληνες ωστόσο να έχουν και την εξής ιδιομορφία. Δεν γ@#ε γενικά και αφηρημένα το Χριστό και την Παναγία. Λένε: "το Χριστό σου", "την Παναγιά σου". Δηλαδή τη Παναγία του αλλουνού. Και ταυτόχρονα οι πιστοί δίνουν το παρών με ευλάβεια, σε όλες τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης, όπως τώρα το Δεκαπενταύγουστο που γιορτάζει η Παναγία. Και οι κανονικοί Χριστιανοί και οι υποκριτές που είναι πολλοί περισσότεροι.

Επί του προκειμένου πάντως, το πιο ωραίο το έχει πει ένας αναρχικός: "Εγώ δεν πιστεύω στον Θεό, αλλά αν υπάρχει θα είναι η καλύτερη μου. Όλοι αυτοί που δήθεν τον υπηρετούν και μιλάνε εξ ονόματος του θα είναι στη κόλαση κι εγώ θα τους βλέπω από τον παράδεισο και θα γελάω".

(Δεν θέλω στον παράδεισο να πάω σαν πεθάνω, το ξέρω ότι δεν θα σε βρω και τότε τι θα κάνω. Η αμαρτωλή. Σταύρος Καλούμενος 1931).