Υπόθεση εργασίας: Eκεί που οδηγείς το αυτοκίνητο σου, γίνεται μετωπική σύγκρουση. Τα αμάξια γίνονται παλιοσίδερα και μέσα στα συντρίμμια, νεκροί και τραυματίες. Τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση.

Κάνεις το αμάξι, δεξιά, και σταματάς για να παρακολουθήσεις το θέαμα. Tα ασθενοφόρα και τους διασώστες που θα προσπαθούν, να απεγκλωβίσουν, τα ανθρώπινα σώματα. Προφανώς και όχι. Το θέαμα, θα είναι τουλάχιστον, ενοχλητικό.

Ένας νορμάλ άνθρωπος λοιπόν, αναπτύσσει ταχύτητα και φεύγει. Ούτε καν γυρίζει να κοιτάξει. Δεν μιλάμε για κινηματογράφο άλλωστε. Λέμε για πραγματικό γεγονός. Αυτό ακριβώς, έγινε τη Τετάρτη το βράδυ στη Τούμπα.

Νεκροί, δεν υπήρξαν, αλλά επρόκειτο για βιασμό της αισθητικής. Τρεις και πλέον ώρες, ένα ολόκληρο γήπεδο, στις εξέδρες και στον αγωνιστικό χώρο, να γίνονται μαλλιοκούβαρα. Κι να είσαι υποχρεωμένος , να παρακολουθείς. Να "απολαμβάνεις" το θέαμα.

Να γίνεσαι θεατής αυτής της "μετωπικής σύγκρουσης", των ανατριχιαστικών εικόνων. Αυτής της τρίωρης αηδίας. Κι ο καλύτερος σκηνοθέτης, δεν θα μπορούσε να είχε φτιάξει τέτοια υπερπαραγωγή. Αυτά τα καραγκιοζιλίκια, κατά την πλέον επιεική έκφραση.

Οι δημοσιογράφοι, σ΄αυτές τις περιπτώσεις, αν δεν είναι στρατευμένοι, στη μία ή στην άλλη πλευρά τα στρογγυλεύουν. Μιλάνε για ένα ακόμα κρίκο στην αλυσίδα της βίας. Θυμούνται προηγούμενα περιστατικά, και το πάνε στη λογική, του μία σου και μία μου: Στη Ριζούπολη, στο Καραϊσκάκης, με το γκολ του Κατσουράνη, που δεν μέτρησε κλπ.

Δεν είναι έτσι όμως. Κι αν το πας έτσι, η κουβέντα θα γυρίσει στο ποιος ξεκίνησε πρώτος τον Τρωϊκό πόλεμο. Το κάθε περιστατικό, κρίνεται μεμονομένα. Όχι δια συμψηφισμού. Το ότι όπως είπε ο Γεωργιάδης, υπάρχει μίσος, κατά του Ολυμπιακού, δεν νομιμοποιεί κανέναν, να κάνει την Τούμπα, Βηρυτό.

Το αν νοιώθει ή είναι κάποιος αδικημένος από την διαιτησία, δεν τον νομιμοποιεί να κάνει ένα γήπεδο μπουρδέλο. Στον κόσμο που έχει αφηνιάσει, μπορείς να δώσεις ελαφρυντικό και αυτό είναι το ποδόσφαιρο σε όλη την Ελλάδα και σε όλα τα γήπεδα.

Ακόμα και αυτή την εφεύρεση που ακούει στο όνομα Τζαβέλλας μπορείς να ερμηνεύσεις την συμπεριφορά του. Για τον Σαββίδη με το τσαμπέρι τι να πεις. Ότι τα ψάρια τα έφεραν μαζί τους οι Ολυμπιακοί κι ότι οι ποδοσφαιριστές τους, πήγαν στην Θεσσαλονίκη για μπαλέτο.

Εδώ, είναι που έρχεσαι να πεις ότι το να κάνεις τον παράγοντα στην Ελλάδα συνιστά βίτσιο. Διαστροφή. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον Σαββίδη. Ο Σαββίδης της Τετάρτης, ήταν η κορυφαία έκφραση αυτής της διαστροφής.

Ούτε στην Αργεντινή δεν γίνονται αυτά. Να βρίσκεται για τρεις ώρες όρθιος μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ο ιδιοκτήτης της ομάδας. Όπως και ο εκπρόσωπος της άλλης ομάδας με τον διευθυντής επικοινωνίας.

Και να τη βρίσκει ο Σαββίδης μανουριάζοντας κατά περίπτωση είτε με τον Σάββα Θεοδωρίδη, είτε με το διαιτητή, είτε με την Αστυνομία. Απολαμβάνοντας την άνοδο της αδρεναλίνης ως μία ιδιαίτερη περιπέτεια.

Που συνδυάστηκε, μάλιστα, με νίκη πρόκριση. Ξαναλέμε ότι όλοι οι φυσικοί αυτουργοί των επεισοδίων έχουν τι δικαίωμα να ζητήσουν ελαφρυντικό. Λίγο πολύ άλλωστε, αυτό είναι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Και ανεξάντλητο σε πρωτοτυπίες, μπορούμε να πούμε μάλιστα. Κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Και καινούργιο. Ακόμα και σ' ένα κανονικό ποδόσφαιρο, μπορούν να συμβούν παρατράγουδα.

Να προκύψει το απρόοπτο. Κι εκεί είναι που δείχνουν το μέγεθος τους οι ηγέτες. Αν αυτή η αηδία με τα ψάρια, που ήταν η αφετηρία των γεγονότων, συνιστούσε πρωτοβουλία κάποιων ανόητων, ένας κανονικός ιδιοκτήτης θα τους είχε απολύσει επί τόπου.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως μιλάμε για οργανωμένο σχέδιο, πως θα κάνουμε το ματς μπουρδέλο. Και για αυτό ακριβώς ο Ιβάν Σαββίδης το απολάμβανε από την αρχή μέχρι το τέλος και έσπευσε να το επιδοκιμάσει με τις δηλώσεις του.

Συμπέρασμα: Πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα υπάρχει κάποιος θα καταφέρνει να ξεπερνάει όλους τους προηγούμενους. Να μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ζούμε σε μία χώρα που ο Γιάννης Ιωαννίδης, έχοντας αποδώσει στον εαυτό του τον τίτλο του “καθηγητή της αλητείας”, έγινε υφυπουργός Αθλητισμού, και δύο φορές μάλιστα. Προς το παρόν, λοιπόν, και μέχρι νεωτέρας, ο τίτλος του καθηγητή της αλητείας ανήκει στον Ιβάν Σαββίδη.

(Από μουσική σήμερα, το σοβαρεύουμε. Το μενού έχει Μαρία Κάλλας στην Κάρμεν)