ΣΤΙΣ παρέες μεταξύ σοβαρού και αστείου συνηθίζω να λέω: "Στο ποδόσφαιρο δεν είμαι ισχυρογνώμων. Ότι τα ξέρω όλα. Για μουσική, όμως, και για φαγητό δεν σηκώνω κουβέντα". Μέρες που είναι, λοιπόν, λέω να το πάμε χαλαρά. Να αφήσουμε την καθημερινότητα και να μιλήσουμε για διασκέδαση. Για ψυχαγωγία.

Η κρίση μπορεί να βαράει κατακούτελα, αλλά ο Έλληνας, έσω κι από το υστέρημά του, πέντε δραχμές, για να βγει έξω θα τις χαλάσει. Ειδικά τώρα, στις γιορτές.

Πάμε λοιπόν στο διά ταύτα: Το να γράψεις για τον Μανόλη Μητσιά, είναι σα να ανακαλύπτεις την Αμερική. Δεν χρειάζεται επεξήγηση το αυτονόητο. Επειδή, όμως, κάθε φορά είναι διαφορετική, μπορείς να προσθέσεις. Άξιοι δίπλα του, η Αφροδίτη Μάνου κι ο Γιάννης Μηλιώκας. Εξαιρετική ακουστική και εξαιρετική ορχήστρα. Μάστορας, ο μπουζουξής, ο Δημήτρης Μαριολάς, χωρίς κόλπα και δεξιοτεχνίες επίδειξης, θυμίζει το μοναδικό Κώστα Παπαδόπουλο.

Εξαιρετικό το κόνσεπτ με την επιλογή των τραγουδιών. Ο Μητσιάς, αν κι κρυωμένος το συγκεκριμένο βράδυ, έσκισε. Τα χρόνια βαραίνουν τους καλλιτέχνες. Και ειδικά τους τραγουδιστές. Χάνουν την φωνή τους, καταφεύγουν σε κόλπα απόγνωσης. Αλλάζουν τους τόνους των τραγουδιών, τα λένε μεδιαφορετικούς τρόπους, φωνάζουν, βγάζουν κραυγές κάποιες φορές. Τους βλέπεις με με φουσκωμένες τις φλέβες και τους λυπάσαι.

Τίποτα απ΄όλα αυτά στον Μητσιά. Ακριβώς ο ίδιος. Χωρίς εξάρσεις και υπερβολές. Λες κι αυτό το θείο δώρο της φωνής του, δεν το έχει αγγίξει ο χρόνος. Όταν πας σε ένα μαγαζί δεν κοιτάς μόνο τη σκηνή. Βλέπεις τι γίνεται και γύρω-γύρω. Το μέτρο σε μια παράσταση είναι να περνάει καλά ο κόσμος. Και σε τι ποσοστό.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, έβλεπες ολόκληρο το μαγαζί να απολαμβάνει. Να ψυχαγωγείται. Όχι μόνο τους 60άρηδες που έχουν μεγαλώσει μαζί με τον Μητσιά, αλλά και τις μικρότερες ηλικίες. Όλους. Σε ένα άνετο και ευρύχωρο περιβάλλον. Χωρίς στριμωξίδι. Ούτε εσύ ενοχλούσες τον διπλανό σου, ούτε αυτός εσένα. Τρεις και κάτι ώρες κύλησαν σα νεράκι. Και μια έκπληξη στο τέλος: το μοναδικό μαγαζί, που όταν πλήρωσες στο τέλος, σου έδωσαν απόδειξη με ολόκληρο το ποσό. Στην κυριολεξία το μοναδικό.

Ο Δημήτρης Χορν

τις Κυριακές, μπορούσε να φτάσει μέχρι και τα χωριά της Λιβαδειάς. Μέχρι τη Σαλαμίνα. Για να δει μια θεατρική παράσταση από τα αποκαλούμενα μπουλούκια. Το καλτ όταν είναι αυθεντικά, είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα. Στην προκειμένη περίπτωση "το στέκι του Αρτέμη", μεσημέρα Σαββάτου-Κυριακής, στην ψαραγορά του Πειραιά, το καλτ δεν έχει να κάνει τόσο με το μαγαζί, όσο με τους πελάτες.

Άντρες και γυναίκες. Φυσιογνωμίες μιας άλλης εποχής. Να φάνε, να πιούνε, να ακούσουνε τις πενιές τους, να χορέψουνε. Να διασκεδάσουνε. Όλοι μαζί μια παρέα. Με κορυφαία σκηνή τον πελάτη-τραγουδιστή, που ανεβαίνει στην καρέκλα για να πει το "Περαία μου, Περαία μου" και να κλείσει το σύντομο πρόγραμμά του με Τζένη Βάνου και "θέλω κοντά σου να μείνω". Όλα αυτά, με τον λογαριασμό στο τέλος να είναι κάτι παραπάνω από τίμιος . Εξήντα φράγκα το μπουκάλι (ανά τέσσερις). Φτηνότερα δε γίνεται.

Τα μπουζούκια

που τα παλιά χρόνια, δούλευαν επτά μέρες την εβδομάδα, πριν από την κρίση, τα είχε χτυπήσει η εξέλιξη. Ένα Σάββατο, πλέον, και αν. Στα ελάχιστα καλά στέκια. Η νεολαία, άλλωστε, έχει πολλές επιλογές. Όπως στο παραδοσιακό πιάνο-μπάρ "Γκάλερι", ήρθε να προστεθεί στον πρώην "Απότσο" το Λ' Αρκάντ, με τον Χάρη Γαλανό. Τον Μαρκήσιο ντε Σαντ της νύχτας, όπως τον έχουν αποκαλέσει. Καλός χώρος, ιδανικός για άφτερ, όπως λέγαμε παλιότερα. Μισή ωρίτσα δηλαδή, για να ζητήσεις από τον Χάρη να σου πει λίγο Γαβαλά και λίγο Κόκοτα.

Της μόδας

εδώ και πολλά χρόνια είναι τα μουσικά μεζεδοπωλεία. Ο Θεός να τα κάνει σε πολλές των περιπτώσεων. Κι από φαγητό και από μουσική. Αν μιλάμε για κάτι το σπέισαλ, είναι η "Καλλιπάτειρα" στο Μοναστηράκι. Ειδικότερα, για σαββατοκύριακο το μεσήμερι. Κομπανία, που παίζει και τραγουδάει σωστά και φτιάχνει κέφι. Εξαιρετικό φαγητό, σε ποιότητα και ποσότητα, τρως τους σκασμού και το εικοσάρικο δεν το φτάνεις.

Αν μιλάμε για φαγητό

και ειδικότερα για κατασαρόλα, το "Θεραπευτήριο" στα Πετράλωνα είναι το ολ-τάιμ κλάσικ. Σα να τρως στο σπίτι σου. Κι επειδή δεν είναι όλες οι γυναίκες καλές μαγείρισσες, για κάποιους ακόμη καλύτερα. Ιδανική σχέση ποιότητας-τιμής και εδώ.

Για βράδυ...

στην περιοχή του Χολαργού, υπάρχει στη 17 Νοέμβρη, η "παλιά ιστορία". Πέντε συγκεκριμένα πράγματα έχει ο κατάλογος και όλα καλά. Άριστα μπορείς να πεις. Πολύ νεολαία, που δείχνει ότι ξέρει να κάνει σωστές επιλογές. Κι εδώ η σχέση ποιότητας-τιμής είναι εξαιρετική.

Οι μπυραρίες

δεν είναι του γούστου μου. Όταν μιλάμε δηλαδή για κρέατα και λουκάνικα θα πρέπει να ξέρεις τι τρως. Στην περίπτωση όμως του VIVA, όμως, μιλάμε ότι νιώθεις πως είσαι στο Μόναχο και όχι στο Μαρούσι. Ιδανικός χώρος, με ψηλά το ταβάνι, μεγάλη μπάρα και επένδυση από ξύλο. Μόναχο, όμως, και σε ό,τι έχει να κάνει με την ποιότητα. Τρως με κλειστά τα μάτια και απολαμβάνεις τη γεύση. Ο ντι-τζέι να σκίζει χασέδες και το μαγαζί ακόμη και τις καθημερινές, τίγκα, Από νεολαία βέβαια, στα 30 και something αλλά χωρίς τσογλανισμό, όπως λέει ο Βενιζέλος. Δημιουργούν ένα περιβάλλον που συμβαδίζει με την ποιότητα του μαγαζιού. Χαρούμενος κόσμος και φυσικά λογικές τιμές.

Κλείνοντας δεν ξέρω αν και για πόσο θα συνεχίσει στον Άγγελο στα Εξάρχεια, τις Παρασκευές, ο Θύμιος Στουραΐτης. Μπουζουξής, από τους τελευταίους των Μοϊκανών. Μιλάμε για ιεροτελεστία. Κι εδώ οι τιμές είναι καλές, με μοναδική παραφωνία κάτι κοριτσάκια που δεν έχουν συναίσθηση, φωνάζουνε και χασκογελάνε σε ένα μικρό χώρο, όπου οι μουσικοί παίζουνε και τραγουδάνε χωρίς μικρόφωνα.