Θα είναι σούπερ επιτυχία η πρωτιά
Ο Στέλιος Γρηγοριάδης απονέμει τα εύσημα στους παίκτες του ΠΑΟΚ, γιατί με νίκη στην Τρίπολη παίζουν την πρωτιά στα πλέι οφ με τον Παναθηναικό στην Τούμπα -κι ας έχουν αφαιρεθεί οι τρεις βαθμοί- καταγράφοντας παράλληλα κάποιες από τις φετινές ασπρόμαυρες παραδοξότητες.
Βρέθηκε η πατέντα: Στοχ, Λίνο, πάρε – βάλε Σάλπι. Στοχ, Λίνο, πάρε – βάλε Κλάους. Κάπου – κάπου μπαίνει στη συνταγή και ολίγος Βούκιτς και νάσου οι τρόποι που έχει να σκοράρει ο ΠΑΟΚ στα πλέι οφ, με την προσθήκη μόνο ενός γκολ του Στοχ από έξυπνη ασίστ του Νάτχο.
Δεν είναι και λίγο, πάντως, για μια ομάδα που δεν μπορεί φέτος να παίξει καλό ποδόσφαιρο. Δεν είναι και ασήμαντο για μια ομάδα που κλήθηκε να συνέλθει από τη σφαλιάρα στον τελικό του Κυπέλλου και από το σοκ της αφαίρεσης τριών βαθμών. Αστεία – σοβαρά, εάν ο ΠΑΟΚ κερδίσει στην Τρίπολη τον Αστέρα, θα παίξει την πρωτιά στην Τούμπα στο ματς με τον Παναθηναικό. Κι αν τον νικήσει και κόψει πρώτος το νήμα, θα μπορεί να υπερυφανεύεται για μια πολύ μεγάλη επιτυχία.
Οι θεωρητικοί του ποδοσφαίρου θα έχουν να γράψουν πολλά στις αναλύσεις τους για τον φετινό ΠΑΟΚ. Οπως και οι... ψυχολόγοι. Μιλάμε για μια ομάδα που σε 30 ματς βρέθηκε πίσω στο σκορ και από αυτά «γύρισε» τα 20, κερδίζοντας ή αποφεύγοντας την ήττα. Μια ομάδα που συνηθίζει να «κοιμάται» στο πρώτο ημίχρονο και να τρέχει πανικόβλητη στο δεύτερο για να προλάβει. Από την άλλη, μιλάμε για μια ομάδα της οποίας ορισμένοι οπαδοί έχουν μόνιμα στο στόχαστρό τους τους δύο πρώτους σκόρερ της. Αυτούς, δηλαδή, που συνήθως την «ξελασπώνουν». Τον Αθανασιάδη και τον Σαλπιγγίδη. Ακρως τρελό και ΠΑΟΚτσήδικο...
Στο Περιστέρι, ο ΠΑΟΚ... απουσίαζε πάλι στα πρώτα 45 λεπτά κι αν η μπάλα δε «σημάδευε» το οριζόντιο δοκάρι στο πρώτο λεπτό, κανείς δεν ξέρει ποια εξέλιξη θα είχε το ματς, σε περίπτωση που ο Ατρόμητος πήγαινε στα αποδυτήρια με σκορ 2-0. Η νίκη ήρθε αφού είχε χαθεί μόνο μία ευκαιρία μέχρι την ισοφάριση, στο πλασέ του Αθανασιάδη, που έβγαλε πάνω στη γραμμή ο Λαζαρίδης. Και ήρθε γιατί έπιασαν τόπο οι προσπάθειες των δύο κορυφαίων του ΠΑΟΚ σ’ αυτή την αναμέτρηση.
Του Στοχ, που είχε πάλι πολλή διάθεση και υπήρξε ο πιο κινητικός απ’ όλους και του γερο Λίνο, που δείχνει ότι δεν θα ξεχάσει να σερβίρει ακόμη και όταν γίνει 80 χρόνων. Η ποιότητα δεν κρύβεται. Ούτε και η ικανότητα του σκόρερ. Ο Σάλπι είναι συνήθως εκεί που χρειάζεται για το ραντεβού με την μπάλα και ο Κλάους έχει το χάρισμα να τη στέλνει με τη μία στα δίχτυα.
Βέβαια, το ότι η ομάδα διατήρησε τις ελπίδες της για την πρωτιά το οφείλει σε ένα μεγάλο βαθμό και στον Γλύκο, ο οποίος για πρώτη φορά από τότε που κάθισε κάτω από τα γκολ ποστ του ΠΑΟΚ κατόρθωσε να αποκρούσει πέναλτι και, μάλιστα, σε εκτέλεση του σπεσιαλίστα Δημήτρη Παπαδόπουλου. Καιρός ήταν να δείξει ότι υπάρχει και στα πέναλτι, για να ισοφαρίσει και την έξοδο – γκάφα στην επίτευξη του γκολ του Ατρομήτου από τον Ταυλαρίδη. Με τα προσόντα που έχει ο Γλύκος, θα έπρεπε να είναι πιο αποφασιστικός στις εξόδους και πιο άνετος. Φαίνεται, όμως, ότι του λείπει ακόμη αυτοπεποίθηση.
Το γεγονός ότι έδωσε αυτό το πέναλτι ο Στυλιάρας τον τιμά. Ναι, ο Κουλούρης έσπρωξε στον αέρα τον αντίπαλό του και σωστά ο διαιτητής έδειξε την άσπρη βούλα. Το δυστύχημα είναι ότι δεν «βλέπουν» με τον ίδιο τρόπο τις πολλές ίδιες φάσεις που γίνονται σχεδόν σε κάθε παιχνίδι όλοι οι διαιτητές. Αλλοι δεν παίρνουν χαμπάρι τι έχει γίνει και άλλοι σφυρίζουν ή όχι ανάλογα με το όνομα της ομάδας που πρόκειται να κερδίσει ή να υποστεί το πέναλτι.
Απαράδεκτη θα χαρακτήριζα τη δεύτερη κίτρινη κάρτα που αντίκρυσε ο Τζαβέλλας αν δεν ήξερα ότι ήταν προμελετημένη. Ενώ θα έλειπε και από τα δύο υπόλοιπα παιχνίδια, τώρα θα λείψει μόνο από ένα. Βιάστηκε, όμως, να τη δει. Υπήρχαν ακόμη οκτώ λεπτά αγώνα. Προφανώς, είχε ξεχάσει ότι δα δοθούν καθυστερήσεις, ή δεν τον κουμαντάρισαν σωστά από τον πάγκο.
Δεν ξέρω αν το προσέξατε όσοι είδατε το ματς, αλλά κάποια στιγμή κατάλαβα ότι έπαιζε και... ο Λάζαρ. Τότε που ο Γεωργιάδης τον αντικατέστησε με τον Κουλούρη. Μ’ άρεσε, μάλιστα, που βγαίνοντας από τον αγωνιστικό χώρο, έκανε και τον σταυρό του. Γιατί άραγε; Για να ευχαριστήσει τον Θεό για την καταπληκτική απόδοση που είχε; Η, μήπως, για να ζητήσει συγχώρηση γιατί για έναν ακόμη αγώνα φέτος ήταν ανύπαρκτος;
