Ενα μεγάλο “ευχαριστώ” οφείλουν οι παίκτες του ΠΑΟΚ στους παίκτες του Παναθηναικού. Για δεύτερη φορά φέτος, τους έδειξαν τον δρόμο. Στη Λεωφόρο, στον μεταξύ τους αγώνα, “εξαφάνισαν” την μπάλα. Τους “αιχμαλώτισαν” και τους “έπνιξαν”. Τους νίκησαν πολύ πιο εύκολα από όσο έδειχνε το τελικό 2-1. Στο “Γ. Καραισκάκης”, στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, διέσυραν τον αναμφισβήτητο πρωταθλητή, ο οποίος είχε διασύρει εκεί τον ΠΑΟΚ με την αξέχαστη “τεσσάρα”.

Ούτε ο Στέφενς θα μπορούσε να τους παραδώσει τόσο καλά μαθήματα, ούτε καν ο Μουρίνιο. Το ποδόσφαιρο παίζεται από ομάδες που τρέχουν και είναι αγωνιστικά πειθαρχημένες. Από παίκτες φιλόδοξους, που νιώθουν το κίνητρο και “σκυλιάζουν” για να ικανοποιήσουν τους εαυτούς τους και να τιμήσουν τη φανέλα που φορούν. Από παίκτες ακόμη που παίζουν ΚΑΙ για τον προπονητή τους...

Μοναδικό μειονέκτημα της ομάδας - πρότυπο του Γιάννη Αναστασίου είναι, κατά τη γνώμη μου, η αδυναμία αξιολόγησης όλων των αγώνων με την ίδια σοβαρότητα. Εξ ου και οι απρόσμενες ήττες εντός και εκτός Λεωφόρου. Απρόσμενες με βάση τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που διαθέτει αυτή η ομάδα, την πειθαρχία, το τρέξιμο και την ταχύτητα. Είδα, δηλαδή, τον Παναθηναϊκό στο ματς με τον Εργοτέλη και δεν τον αναγνώριζα. Ηταν σα να έβλεπα μια άλλη ομάδα.

Πιο “χαλαρή”, πιο “άνετη”, λιγότερο αγωνιστική, λιγότερο παθιασμένη και πολύ λιγότερο προσηλωμένη στο σταθερό πλάνο του προπονητή της. Πλήρωσε με ισοπαλία την αγωνιστική αυτή συμπεριφορά και εγώ, ο ουδέτερος, γελούσα με τις σπαραξικάρδιες κραυγές κατά της διαιτησίας. Οι δηλώσεις του Αναστασίου μετά τη λήξη εκείνου του αγώνα περί “ελεύθερων σκοπευτών” είναι το μοναδικό αρνητικό στοιχείο που του καταλογίζω, αναγνωρίζοντάς τον ως κορυφαίο Ελληνα προπονητή της αγωνιστικής περιόδου που διανύουμε.

Ηρθε, όμως, το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, για να ξαναθυμηθούμε τι πάει να πει Παναθηναϊκός. Ομάδα που με τα τρεξίματά της θα “βραχυκυκλώσει” τον αντίπαλο και με την ταχύτητά της θα τον “εκτελέσει”, εάν αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που θα της παρουσιαστούν. Σ' αυτό το ντέρμπι, οι παίκτες του Αναστασίου έδωσαν πάλι ρεσιτάλ σύγχρονου ποδοσφαίρου, επειδή προφανώς αξιολόγησαν μέσα τους το ματς ως το πιο σημαντικό της χρονιάς. Μέχρι τα επόμενα, βέβαια. Που είναι οι ημιτελικοί του Κυπέλλου, ο μεγάλος τελικός και τα πλέι οφ...

Αν από το αγωνιστικό πρόσωπο του Παναθηναϊκού δεν έχουν διδαχτεί τίποτε οι παίκτες του ΠΑΟΚ, τότε θα είναι άξιοι της μοίρας τους. Με... βάδην και στατικότητα, δεν κερδίζονται αγώνες. Ούτε με το να γυρίζουμε την μπάλα στον τερματοφύλακα επειδή δεν μπορούμε να αλλάξουμε δυο πάσες της προκοπής και να αναπτυχθούμε για να δημιουργήσουμε ευκαιρίες. Ούτε με το να είναι “τρύπια” η άμυνα και να πανικοβάλλεται σε κάθε επίθεση του αντιπάλου.

Επιμένω στους παίκτες γιατί αυτοί παίζουν ποδόσφαιρο. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, καπετάνιος της ομάδας είναι ο προπονητής. Στον Παναθηναϊκό υπάρχει προπονητής. Αξιος και ικανός, όπως αποδεικνύει η δουλειά του. Στον ΠΑΟΚ υπήρχε προπονητής που προσπαθούσε να δημιουργήσει μια ομάδα, η οποία, όμως, ποτέ δεν είχε αγωνιστική ταυτότητα. Εως το τέλος του 2013 έπαιρνε αποτελέσματα, μολονότι ποδόσφαιρο δεν έπαιζε, μόλις μπήκε, όμως, το 2014, έχασε τα αυγά και τα καλάθια.

Ο Στέφενς προσπάθησε να αλλάξει τον βασικό κορμό μετά τις μεταγραφές, άρχισε τα πειράματα και η εικόνα της ομάδας αντί να βελτιώνεται, χειροτέρευε σταθερά, με αποτέλεσμα από κακή να γίνει κωμικοτραγική. Εδώ και δύο μήνες, ο ΠΑΟΚ ούτε καν τα αποτελέσματα έπαιρνε. Και ήταν ολοφάνερο ότι η ομάδα ούτε ψυχολογία είχε, ούτε για τον προπονητή της έπαιζε. Οι σχέσεις των περισσότερων παικτών με τον Στέφενς είχαν γίνει κάκιστες. Ενώ στον Παναθηναϊκό όλα τα παιδιά πίνουν νερό στο όνομα του κόουτς...

Ας πάμε, όμως, στο ρεζουμέ. Τώρα που ο Ολλανδός αποτελεί παρελθόν, οι παίκτες του ΠΑΟΚ έχουν τον λόγο. Πρέπει να δείξουν αν και τι αξίζουν. Αδιάφορο ποιος είναι ο προπονητής τους. Πρέπει πρώτα να βγάλουν τον πραγματικό εαυτό τους και ύστερα θα κρίνουμε αν τους διαχειρίζεται σωστά ο Γιώργος Γεωργιάδης, ή οποιοσδήποτε άλλος προπονητής εμφανιστεί (αν εμφανιστεί) στο άμεσο μέλλον.

Τώρα το μπαλάκι το παίρνουν αυτοί και, αν μη τι άλλο, καλούνται να δείξουν τουλάχιστον όσα έδειξαν μέχρι το τέλος της προηγούμενης χρονιάς. Δεν ήταν εντυπωσιακοί, δεν έπαιζαν ποδόσφαιρο που άρεσε, αλλά ήξεραν να μαζεύουν βαθμούς, να παίρνουν νίκες και να αποφεύγουν τους διασυρμούς. Τότε έκαναν ανατροπές και τους κατηγορούσαμε γιατί άρχιζαν νωχελικά τους αγώνες, τώρα πια παίζουν μονίμως νωχελικά και οι ανατροπές γίνονται όλες σε βάρος τους...

Οσο για τον Ιβάν Σαββίδη, έχει την τεράστια ευκαιρία να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα. Να προσπαθήσει να “στήσει” από τώρα τον ΠΑΟΚ του αύριο. Ο προγραμματισμός και ο σχεδιασμός δεν γίνονται το καλοκαίρι. Αρχίζουν ενώ “τρέχει” η προηγούμενη αγωνιστική περίοδος. Τώρα είναι πιο σοφός ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ. Τώρα πρέπει να πάρει πυξίδα και να αποφασίσει προς τα πού θέλει να πάει. Να αποφασίσει με ποιον τρόπο θα πορευτεί και με ποιους συνεργάτες. Από τον προπονητή μέχρι και τη γραμματέα των γραφείων. Ανεξάρτητα με το τι θα πετύχει ή δεν θα πετύχει τελικά φέτος ο ΠΑΟΚ, ο Σαββίδης οφείλει να σχεδιάσει ΤΩΡΑ τη μεγάλη ομάδα που φιλοδοξεί να δημιουργήσει...